نظام اقتصادی سیرالئون

اقتصاد کشور سیرالئون به‌طور عمده مبتنی بر کشاورزی و معادن است و در این میان اقتصاد کشاورزی تک محصولی و صادرات چند محصول کشاورزی خاص مهم‌ترین بخش از ساختار اقتصادی این کشور را تشکیل می‌دهد. همان گونه که اشاره شد کشور سیرالئون از نظر زمین‌های زراعی قابل کشت یکی از بهترین کشورهای جهان به شمار می‌رود به گونه‌ای که حدود هفتاد درصد اراضی سیرالئون قابل کشت بوده و با وجود تقسیم سال به دو فصل بارندگی و خشک چهره کشور همیشه سرسبز است. شغل اکثر مردم این کشور نیز کشاورزی است و هفتاد درصد مردم به‌ویژه ساکنان مناطق روستایی به کشاورزی اشتغال دارند. با این حال به دلیل عدم سرمایه‌گذاری زیربنایی بخش اعظم محصولات بخش کشاورزی که سهم عمده‌ای در تولید ناخالص داخلی دارد تنها در داخل مصرف می‌شوند و دولت به‌دلیل مشکلات عظیم بخش کشاورزی و ضعف شدید اقتصادی تاکنون نتوانسته است در زمینه تقویت اقتصاد کشاورزی تصمیمات مهمی اتخاذ نماید.

در حال حاضر بخش عمده منابع ارزی سیرالئون از طریق استخراج الماس، بوکسیت، طلا، سنگ آهن، تیتانیوم، کرومیت و روتایل تامین می‌گردد و همان گونه که اشاره شد بر اساس آمارهای بانک جهانی، سیرالئون به لحاظ داشتن معادن فوق‌الذکر یکی از غنی‌ترین کشورهای آفریقا به شمار می‌رود. با این حال عدم مدیریت صحیح، فساد مالی برخی از مدیران و ایجاد شرایط ظالمانه سازمان تجارت جهانی در مورد صادارت مواد خام معدنی این کشور موجب شده که سیرالئون نه تنها درآمد قابل توجهی از طریق صادرات مواد معدنی خود کسب نکند بلکه با وجود فراهم آوردن زمینه‌های توسعه برای کشورهای غربی، به فقیرترین کشور دنیا تبدیل گردد. لازم بذکر است بخش قابل توجهی از تجارت خارجی کشور مربوط به معادن است و اگر چه فعالیت‌های اکثر معادن در این کشور در دهه1990 تحت‌الشعاع جنگ‌های داخلی دچار رکود شده بود ولی این بخش به تدریج در حال رونق و شکوفایی است.  

نیز نگاه کنید به

نظام اقتصادی مصر؛ نظام اقتصادی فرانسه؛ نظام اقتصادی سوریه؛ نظام اقتصادی سودان؛ نظام اقتصادی آرژانتین؛ نظام اقتصادی اوکراین؛ نظام اقتصادی اسپانیا؛ نظام اقتصادی اتیوپی؛ نظام اقتصادی قطر؛ نظام اقتصادی در ساحل عاج؛ نظام اقتصادی روسیه

منبع اصلی

عرب احمدی، امیر بهرام(1390). جامعه و فرهنگ سیرالئون. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی( در دست انتشار).

نویسنده مقاله

امیربهرام عرب احمدی