گروه های قومی پارسیوان افغانستان

از دانشنامه ملل

پارسیوان یا فارسیوان یا پارسیبان اصالت ایرانی داشته و بیشتر در هرات و غرب افغانستان بودند؛ ولی شمار زیادی از آنان در قندهار، غزنی و مزار شریف سکونت داشتند. در قندهار خلیلی خوانده می‌شوند. در مزار شریف نیز عده‌ای به خلیلی و فارسیوان مشهورند. در زمان احمدشاه و دیگر پادشاهان درانی، هسته اصلی نیروهای نظامی و دولتی را «غلامان شاهی» تشکیل می‌دادند. غلامان شاهی بیشتر پارسیوانان سپاه نادرشاه و قزلباش‌ها بودند.آنها در جنگ‌ها وفاداری بیشتری از خانواده درانی داشتند و پادشاهان درانی هم اطمینان بیشتری به آنان می‌کردند.

پارسیوانان شیعه امامیه و فارس‌زبان بودند و مقامات و مناصب بالایی در حکومت داشتند. خلیلی‌ها در قندهار، اطراف آن و نیز در شمال افغانستان سکونت دارند و همگی شیعه امامیه و فارس‌زبان هستند؛ اما در قندهار به دلیل همسایگی با پشتون‌ها، زبان پشتو را نیز فراگرفته‌اند. خلیلی‌ها در اصل از شیراز بوده و از آنجا به افغانستان رفته‌اند. عده‌ای از آنان هنوز در اطراف شیراز سکونت دارند. در فرهنگ دهخدا آمده است: «خلیلی تیره‌ای است از قوم بهمنی از ایلات کهکیلویه فارس».[۱]

نیز نگاه کنید به

اقلیت های قومی افغانستان؛ گروه‌های قومی پشتون افغانستان؛ گروه های قومی تاجیک افغانستان؛ گروه های قومی هزاره‌ افغانستان

کتابشناسی

  1. علی آبادی، علیرضا (1395). جامعه و فرهنگ افغانستان. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، ص 99-100.