جایگاه دین در جامعه و سیاست قطر

حدود7 درصد این جمعیت را شیعیان تشکیل می‌دهند و آنان نیز از شیعیان ایران، بحرین و عربستان سعودی می‌باشند. گرچه شیعیان مقیم قطر در برگزاری آیین‌های مذهبی خود آزاد هستند و در طول سال آیین‌های ویژه‌ی مذهب شیعه را در 8 حسینیه و 6 مسجد برگزار می‌کنند؛ اما وزارت اوقاف این کشور بر این مراسم نظارت می‌كند و خطبا نیز باید حتماً قبلاً از مسئولان مربوطه اجازه گرفته باشند. وزارت اوقاف، ائمه‌ی جمعه و جماعت 719 مسجد اهل سنت این کشور را تعیین می‌كند و مسئولان مربوطه نیز مراقب اظهارات و موضع گیری‌های آنان هستند.

می‌توان گفت علمای دینی در قطر در حد عربستان سعودی، خود مختار و دارای دارالفتوای مستقل از حاکمیت نیستند، به دیگر سخن، مذهب وهابیت آن گونه که تصور می‌رود در قطر پررنگ نیست؛ اما به رویه‌های وهابی گریزی نیز روی خوش نشان نمی‌دهند.

اینان بر تمام اماکن دینی مسلط هستند و تلاش می‌کنند آموزه‌های دینی خود را که همان آموزه‌های مذهب وهابیت است پاس دارند و در این روند با عمل‌کرد بیشتر دولت‌مردان چندان موافق نیستند و روی خوشی به آنها نشان نمی‌دهند.

قبیله‌هایی كه وارد شده از عربستان سعودی به قطر مهاجرت كرده‌اند، به عنوان ساكنان اصلی قطر، منحصر به آل ثانی نیست و طوایف دیگری مانند المسند، المری، المناعی، المهندی، الدوسری و الکواری و دیگر طوایف نیز در کنار آل ثانی مدعی تأسیس دولت این کشور هستند. در این میان، قبیله‌ی المسند و المری بیشتر از سایر قبایل دارای تعصبات دینی كه در حقیقت همان تعصبات وهابی‌گری است، هستند. این دو گروه همچنان به این مذهب پای‌بند هستند و هرچند علنی نیست؛ اما با كنایه، با نوگرایی‌های مذهبی که توسط آل ثانی و مشخصاً توسط خانواده‌ی حاکم، به ویژه خانم شیخه موزه آل مسند مخالفت می‌ورزند.

نبودن یک خانم بی‌حجاب در خانواده‌های قطری و حتی قطری‌های خارجی تبار، نشانگر تأثیر فرهنگ دینی وهابیت در جوامع قطری است. گرچه تفکر دینی اصیل حاکم بر جوامع قطری از مذهب وهابیت و تعصب قبیله‌های یاد شده نشأت گرفته است؛ اما همچنان در مقایسه این مذهب در عربستان سعودی، کمرنگ‌‌تر و درگیری آن نیز کمتر به نظر می‌آید.

این رنگ باختگی در حقیقت مدیون تلاش‌های نوگرایانه‌ی شیخه موزه آل مسند است وی توانسته است در حداقل یک دهه‌ی اخیر، با طراحی پروژه‌های متنوع علمی و فرهنگی، رویکرد فلسفه‌ی حضور دین در سیاست را به سمت نوگرایی دینی سوق دهد. تلاش برای اعتلای فکری و فرهنگی و توسعه اقتصادی این کشور سبب شده است که دینداری در این کشور در حقیقت در حوزه حقوق خصوصی افراد بماند و حاکمیت به اعمال نظارت غیرمستقیم و تا حدودی نامحسوس بسنده نماید. برای نمونه، در حالی که در دوایر دولتی و فروشگاه‌های بزرگ و کوچک سراسر قطر، گوشه‌ای از فضای کاری خود را به اقامه نماز جماعت پنجگانه اختصاص داده‌اند؛ اما هیچ نشانه‌ای از اجبار و الزام افراد و کارکنان به حضور در این اماکن وجود ندارد.

اقامه‌ی نماز جماعت پنجگانه در این کشور همچنان بخشی از سنت‌های دینی یا دین سنتی مردم این کشور است كه باقی مانده و اطعام فقرا در برخی از منازل مسکونی و در بیشتر مساجد این کشور در طول ماه مبارک رمضان توسط افراد حقیقی و نهادهای دینی مانند اوقاف و مراکز جمع آوری زکات، یکی از نمونه‌های بارز دین‌داری سنتی در این کشور است.

حاکمیت قطر برای تحکیم پایه‌های دینی منهای تعصب وهابیت، برنامه‌های دراز مدتی طراحی کرده و در قالب‌های مختلف فکری- فرهنگی- دینی، به اجرا گذاشته و موفق نیز بوده است. در این زمینه می‌توان به حضور شیخ یوسف قرضاوی، روحانی مشهور مصری، در قطر اشاره کرد که در مدت حضور خود سعی کرده است، در برابر اعتقادات اهل سنت وهابیت سرعت گیری‌هایی ایجاد نماید.

نیز نگاه کنید به

جایگاه دین در جامعه و زبان ژاپنی؛ جایگاه دین در جامعه و سیاست کوبا؛ دين در جامعه و سياست لبنان؛ جایگاه دین و روحانیت در افغانستان؛ جایگاه دین در ساختار کنونی حکومت و جامعه چین؛ جایگاه دین در جامعه و سیاست سنگال؛ جایگاه دین در جامعه و سیاست فرانسه؛ جایگاه دین در جامعه و سیاست اردن؛ جایگاه دین در جامعه و سیاست زیمبابوه؛ جایگاه دین در جامعه و سیاست سوریه؛ جایگاه دین در جامعه و سیاست قزاقستان؛ جایگاه دین در جامعه و سیاست بنگلادش؛ سیاست های مذهبی دولت اتیوپی؛ جایگاه دین در جامعه تایلند