نیروهای مسلح گرجستان: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
[[قانون اساسی گرجستان]] در مورد استراتژی نظامی ملی و دفاعی بر اساس موافقت‌نامه‌های بین‌المللی می‌باشد که [[گرجستان]] امضاء نموده است. از زمان به قدرت رسیدن ساکاشویلی در سال 2004 بودجه و تعداد نیروهای نظامی کشور افزایش یافته است. تعداد ارتش کنونی [[گرجستان]] 45000 نفر می‌باشد که 12000 نفر تحت فنون پیشرفته به وسیله مربیان نظامی آمریکا تعلیم دیده‌اند. برخی از همین نیروهای نظامی در عراق به عنوان ائتلاف بین‌المللی مستقر شده اند. در مه 2005 گردان سیزده پیاده نظام جهت خدمت در خارج از [[گرجستان]] آماده شدند. این گردان در عراق مسئول حفاظت از دو منطقه سبز و پارلمان عراق می‌باشد. | [[قانون اساسی گرجستان]] در مورد استراتژی نظامی ملی و دفاعی بر اساس موافقت‌نامه‌های بین‌المللی می‌باشد که [[گرجستان]] امضاء نموده است. از زمان به قدرت رسیدن ساکاشویلی در سال 2004 بودجه و تعداد نیروهای نظامی کشور افزایش یافته است. تعداد ارتش کنونی [[گرجستان]] 45000 نفر می‌باشد که 12000 نفر تحت فنون پیشرفته به وسیله مربیان نظامی آمریکا تعلیم دیده‌اند. برخی از همین نیروهای نظامی در عراق به عنوان ائتلاف بین‌المللی مستقر شده اند. در مه 2005 گردان سیزده پیاده نظام جهت خدمت در خارج از [[گرجستان]] آماده شدند. این گردان در عراق مسئول حفاظت از دو منطقه سبز و پارلمان عراق می‌باشد. | ||
در نوامبر سال 2006 کل سربازان گرجی یازده هزار و سیصد و بیست نفر بودند که هفت هزار و چهل و دو نفر زمینی، 1350 نفر دریایی، 1350 نفر هوایی و 1578 نفر در گارد ملی خدمت می‌کردند. 1,700 نفر هم شبه نظامی بودند. جمهوری‌های [[آبخازیا]] 1500 نفر نیروی، و [[اوستیای جنوبی]] دارای ارتش جداگانه‌ای می‌باشند. در سال 1999 حافظ صلح که شامل 500 نفر روس، گرجی و نیروی پیاده نظام اوستیا برای حفظ آتش‌بس در [[اوستیای جنوبی]] مستقر شدند. پس از جنگ اوستیا در آگوست نیروهای حافظ صلح [[روسیه]] در این مناطق بیشتر شد و در حال حاضر نیز همچنان در آنجا مستقر می‌باشند. در خصوص کمک‌های نظامی کشورهای مختلف در بخش روابط خارجی این کشور در ادامه اشاره شده است. | در نوامبر سال 2006 کل سربازان گرجی یازده هزار و سیصد و بیست نفر بودند که هفت هزار و چهل و دو نفر زمینی، 1350 نفر دریایی، 1350 نفر هوایی و 1578 نفر در گارد ملی خدمت می‌کردند. 1,700 نفر هم شبه نظامی بودند. جمهوری‌های [[آبخازیا]] 1500 نفر نیروی، و [[اوستیای جنوبی]] دارای ارتش جداگانه‌ای می‌باشند. در سال 1999 حافظ صلح که شامل 500 نفر روس، گرجی و نیروی پیاده نظام اوستیا برای حفظ آتش‌بس در [[اوستیای جنوبی]] مستقر شدند. پس از جنگ اوستیا در آگوست نیروهای حافظ صلح [[روسیه]] در این مناطق بیشتر شد و در حال حاضر نیز همچنان در آنجا مستقر می‌باشند. در خصوص کمک‌های نظامی کشورهای مختلف در بخش روابط خارجی این کشور در ادامه اشاره شده است<ref>بنیاد مطالعات قفقاز (۱۳۹۲). جامعه و فرهنگ [https://wikimelal.ir/%DA%AF%D8%B1%D8%AC%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86 گرجستان]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی] (در دست انتشار)، ص81-82.</ref>. | ||
==نیز نگاه کنید به== | ==نیز نگاه کنید به== | ||
[[نیروهای مسلح روسیه]]؛ [[نیروهای مسلح تونس]]؛ [[نیروهای مسلح ژاپن]]؛ [[نیروهای مسلح کانادا]]؛ [[نیروهای مسلح کوبا]]؛ [[نیروهای مسلح لبنان]]؛ [[نیروهای مسلح مصر]]؛ [[نیروهای مسلح سنگال]]؛ [[نیروهای مسلح آرژانتین]]؛ [[نیروهای مسلح فرانسه]]؛ [[نیروهای مسلح اسپانیا]]؛ [[نیروهای مسلح سودان]]؛ [[نیروهای مسلح اوکراین]]؛ [[نیروهای مسلح ساحل عاج]]؛ [[نیروهای مسلح اردن]]؛ [[نیروهای مسلح زیمبابوه]]؛ [[نیروهای مسلح قطر]]؛ [[نیروهای مسلح اتیوپی]]؛ [[نیروهای مسلح سیرالئون]]؛ [[نیروهای مسلح مالی]]. | [[نیروهای مسلح روسیه]]؛ [[نیروهای مسلح تونس]]؛ [[نیروهای مسلح ژاپن]]؛ [[نیروهای مسلح کانادا]]؛ [[نیروهای مسلح کوبا]]؛ [[نیروهای مسلح لبنان]]؛ [[نیروهای مسلح مصر]]؛ [[نیروهای مسلح سنگال]]؛ [[نیروهای مسلح آرژانتین]]؛ [[نیروهای مسلح فرانسه]]؛ [[نیروهای مسلح اسپانیا]]؛ [[نیروهای مسلح سودان]]؛ [[نیروهای مسلح اوکراین]]؛ [[نیروهای مسلح ساحل عاج]]؛ [[نیروهای مسلح اردن]]؛ [[نیروهای مسلح زیمبابوه]]؛ [[نیروهای مسلح قطر]]؛ [[نیروهای مسلح اتیوپی]]؛ [[نیروهای مسلح سیرالئون]]؛ [[نیروهای مسلح مالی]]. | ||
==کتابشناسی== | ==کتابشناسی== | ||
نسخهٔ ۲۳ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۱۵
دارا بودن ارتش ملی از جمله اهدافی بود، که کلیه جمهوری‌های سابق پس از فروپاشی شوروی درصدد تحقق آن بوده‌اند. درهمین ارتباط مقامات حاکم بر جمهوری گرجستان پس از کسب استقلال، ایجاد یک نیروی نظامی مستقل را به عنوان یکی از ارکان هویت ملی مورد پیگیری قرار داده‌اند. در این خصوص طی دوره حکومت گامساخوردیا گروه‌های مسلح متشکل از داوطلبین مردمی تشکیل گردید ولی به دلیل وقوع جنگ داخلی و درگیری‌های مسلحانه گروه‌های یاد شده امکان تشکیل ارتش ملی پدید نیامد. ارتش گرجستان شامل نیروی هوایی، زمینی، نیروهای ویژه و گارد ملی است. همه این‌ها به عنوان نیروهای نظامی گرجستان شناخته می‌شوند. ماموریت و عملیات نیروهای گرجستان بر اساس قانون اساسی گرجستان می‌باشد.
قانون اساسی گرجستان در مورد استراتژی نظامی ملی و دفاعی بر اساس موافقت‌نامه‌های بین‌المللی می‌باشد که گرجستان امضاء نموده است. از زمان به قدرت رسیدن ساکاشویلی در سال 2004 بودجه و تعداد نیروهای نظامی کشور افزایش یافته است. تعداد ارتش کنونی گرجستان 45000 نفر می‌باشد که 12000 نفر تحت فنون پیشرفته به وسیله مربیان نظامی آمریکا تعلیم دیده‌اند. برخی از همین نیروهای نظامی در عراق به عنوان ائتلاف بین‌المللی مستقر شده اند. در مه 2005 گردان سیزده پیاده نظام جهت خدمت در خارج از گرجستان آماده شدند. این گردان در عراق مسئول حفاظت از دو منطقه سبز و پارلمان عراق می‌باشد.
در نوامبر سال 2006 کل سربازان گرجی یازده هزار و سیصد و بیست نفر بودند که هفت هزار و چهل و دو نفر زمینی، 1350 نفر دریایی، 1350 نفر هوایی و 1578 نفر در گارد ملی خدمت می‌کردند. 1,700 نفر هم شبه نظامی بودند. جمهوری‌های آبخازیا 1500 نفر نیروی، و اوستیای جنوبی دارای ارتش جداگانه‌ای می‌باشند. در سال 1999 حافظ صلح که شامل 500 نفر روس، گرجی و نیروی پیاده نظام اوستیا برای حفظ آتش‌بس در اوستیای جنوبی مستقر شدند. پس از جنگ اوستیا در آگوست نیروهای حافظ صلح روسیه در این مناطق بیشتر شد و در حال حاضر نیز همچنان در آنجا مستقر می‌باشند. در خصوص کمک‌های نظامی کشورهای مختلف در بخش روابط خارجی این کشور در ادامه اشاره شده است[۱].
نیز نگاه کنید به
نیروهای مسلح روسیه؛ نیروهای مسلح تونس؛ نیروهای مسلح ژاپن؛ نیروهای مسلح کانادا؛ نیروهای مسلح کوبا؛ نیروهای مسلح لبنان؛ نیروهای مسلح مصر؛ نیروهای مسلح سنگال؛ نیروهای مسلح آرژانتین؛ نیروهای مسلح فرانسه؛ نیروهای مسلح اسپانیا؛ نیروهای مسلح سودان؛ نیروهای مسلح اوکراین؛ نیروهای مسلح ساحل عاج؛ نیروهای مسلح اردن؛ نیروهای مسلح زیمبابوه؛ نیروهای مسلح قطر؛ نیروهای مسلح اتیوپی؛ نیروهای مسلح سیرالئون؛ نیروهای مسلح مالی.
کتابشناسی
- ↑ بنیاد مطالعات قفقاز (۱۳۹۲). جامعه و فرهنگ گرجستان. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص81-82.