تصوف در تاجیکستان: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
از ابتدای اشاعه‌ی اسلام تصوف در این منطقه روبه شكوفایی نهاد، به گونه‌ای كه زبان عربی به عنوان زبان دینی ـ علمی و زبان فارسی به عنوان زبان عرفان و ادب منطقه اسلامی آسیای مركزی مورد استفاده قرار گرفت. بخارا و خیوه دو مركز مهم از تعلیمات صوفیه در قرون وسطی به شمار می‌رفته و در كل جهان [[اسلام و مسلمانان تاجیکستان|اسلام]] از اهمیت زیادی برخوردار بودند. این منطقه در طول [[تاریخ تاجیکستان|تاریخ]] حیات اجتماعی و [[نظام فرهنگی تاجیکستان|فرهنگی]] خود در بعد از [[اسلام و مسلمانان تاجیکستان|اسلام]]، علاوه بر آنكه چندین طریقت مهم عرفانی را در دامان خود پرورش داده، پذیرای چند طریقت مهم عرفانی ایرانی نیز در فضای فكری خود بوده‌است. از جمله این طریقت‌های عرفانی می‌توان به موارد زیر اشاره كرد. | |||
طریقت حكیمیه (منسوب به حكیم ترمذی متوفی پس از285ق/898م)، طریقت یسویه، منسوب به خواجه احمد یسوی (432ق-1041م.)، طریقت كبرویه، منسوب به شیخ نجم‌الدین كبرا (شهادت618ق/1221م.)، طریقت قادریه، منسوب به شیخ عبدالقادرگیلانی (ف561ق/1166م.) و طریقت نقشبندیه منسوب به خواجه بهاءالدین نقشبند (بلاگردان) (791ق/1389م.) این طریقت‌های عرفانی هركدام به نوبه خود در تلطیف كردن قوانین شرع [[اسلام و مسلمانان تاجیکستان|اسلام]] و پیوند آن با عرفان و تصوف نقش مهمی در اذهان مردم داشته و هركدام دارای پیروانی بوده‌اند، اما در این میان دو طریقت قادریه و نقشبندیه در میان مردم بخارا و [[تاجیکستان|تاجیكستان]] هنوز نیز از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است<ref>خدایار، ابراهیم (1384). ص 93-104.</ref><ref>زهریی، حسن (1391). جامعه و فرهنگ [[تاجیکستان]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی] (در دست انتشار). ص 227.</ref>. | |||
== نیز نگاه کنید به == | |||
[[صوفیان مصر]]؛ [[تصوف در تونس]]؛ [[تصوف در افغانستان]]؛ [[تصوف در سنگال]]؛ [[تصوف در اسپانیا]]؛ [[تصوف در اردن]]؛ [[تصوف در قطر]]؛ [[تصوف در سوریه]]؛ [[تصوف در بنگلادش]]؛ [[تصوف در قزاقستان]]؛ [[تصوف در روسیه]]. | |||
== | == کتابشناسی == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۲۲
از ابتدای اشاعه‌ی اسلام تصوف در این منطقه روبه شكوفایی نهاد، به گونه‌ای كه زبان عربی به عنوان زبان دینی ـ علمی و زبان فارسی به عنوان زبان عرفان و ادب منطقه اسلامی آسیای مركزی مورد استفاده قرار گرفت. بخارا و خیوه دو مركز مهم از تعلیمات صوفیه در قرون وسطی به شمار می‌رفته و در كل جهان اسلام از اهمیت زیادی برخوردار بودند. این منطقه در طول تاریخ حیات اجتماعی و فرهنگی خود در بعد از اسلام، علاوه بر آنكه چندین طریقت مهم عرفانی را در دامان خود پرورش داده، پذیرای چند طریقت مهم عرفانی ایرانی نیز در فضای فكری خود بوده‌است. از جمله این طریقت‌های عرفانی می‌توان به موارد زیر اشاره كرد.
طریقت حكیمیه (منسوب به حكیم ترمذی متوفی پس از285ق/898م)، طریقت یسویه، منسوب به خواجه احمد یسوی (432ق-1041م.)، طریقت كبرویه، منسوب به شیخ نجم‌الدین كبرا (شهادت618ق/1221م.)، طریقت قادریه، منسوب به شیخ عبدالقادرگیلانی (ف561ق/1166م.) و طریقت نقشبندیه منسوب به خواجه بهاءالدین نقشبند (بلاگردان) (791ق/1389م.) این طریقت‌های عرفانی هركدام به نوبه خود در تلطیف كردن قوانین شرع اسلام و پیوند آن با عرفان و تصوف نقش مهمی در اذهان مردم داشته و هركدام دارای پیروانی بوده‌اند، اما در این میان دو طریقت قادریه و نقشبندیه در میان مردم بخارا و تاجیكستان هنوز نیز از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است[۱][۲].
نیز نگاه کنید به
صوفیان مصر؛ تصوف در تونس؛ تصوف در افغانستان؛ تصوف در سنگال؛ تصوف در اسپانیا؛ تصوف در اردن؛ تصوف در قطر؛ تصوف در سوریه؛ تصوف در بنگلادش؛ تصوف در قزاقستان؛ تصوف در روسیه.
کتابشناسی
- ↑ خدایار، ابراهیم (1384). ص 93-104.
- ↑ زهریی، حسن (1391). جامعه و فرهنگ تاجیکستان. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار). ص 227.