فرهنگ دوران باستان ژاپن: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
(صفحه‌ای تازه حاوی «كوفون يا گورتل، قبرهاي باستاني بزرگي از انباشتن خاك است كه از قرن سوم تا هفتم م در سراسر ژاپن به جز هوكايدو و جزاير كوچك جنوبي به تعداد زياد، به شكل‌هاي متنوع و در اندازه‌هاي متفاوت ساخته شدند. بزرگترين گورتل ژاپن طولي برابر 525 متر و ارتفاعي ب...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
كوفون يا گورتل، قبرهاي باستاني بزرگي از انباشتن خاك است كه از قرن سوم تا هفتم م در سراسر [[ژاپن]] به جز هوكايدو و جزاير كوچك جنوبي به تعداد زياد، به شكل‌هاي متنوع و در اندازه‌هاي متفاوت ساخته شدند. بزرگترين گورتل ژاپن طولي برابر 525 متر و ارتفاعي برابر 39.8 متر دارد. شكل‌گيري چنين گورتل‌هاي بزرگي نشان دهنده شكل‌گيري حكومت مركزي در اين دوره است كه در پس زمينه آن توسعه روش‌هاي توليد، توسعه كشاورزي، استفاده از ابزار فلزي و ... قرار دارد كه اين‌ها خود در نهايت منجر به شكل‌گيري طبقه‌اي قدرتمند و ثروتمند شد. دلیل اصلی توسعه روش‌های تولید و ... هم تأثیرات بزرگی بود که ژاپن در این دوره از خارج یعنی شبه جزیره کره و [[چین]] گرفت. این تأثیرات بدان حد قوی است که مرتون مرحله بعدی [[تاریخ ژاپن]] را متأثر از چین می‌داند، تأثیری بدان حد برجسته که تمامی مظاهر تمدن بعدی ژاپن به نوعی از آن الهام گرفت (مرتون، 2005: 15). این تأثیرات شامل تمام آن چیزهایی بود که برای گام گذاشتن به تمدن نیاز بود از اخذ خط گرفته تا دین جدید بودایی که این یکی منبع الهام هنر شد.
کوفون یا گورتل، قبرهای باستانی بزرگی از انباشتن خاک است که از قرن سوم تا هفتم م در سراسر [[ژاپن]] به جز هوکایدو و جزایر کوچک جنوبی به تعداد زیاد، به شکل‌های متنوع و در اندازه‌های متفاوت ساخته شدند. بزرگترین گورتل [[ژاپن]] طولی برابر 525 متر و ارتفاعی برابر 39.8 متر دارد. شکل‌گیری چنین گورتل‌های بزرگی نشان‌دهنده شکل‌گیری حکومت مرکزی در این دوره است که در پس زمینه آن توسعه روش‌های تولید، توسعه کشاورزی، استفاده از ابزار فلزی و ... قرار دارد که این‌ها خود در نهایت منجر به شکل‌گیری طبقه‌ای قدرتمند و ثروتمند شد. دلیل اصلی توسعه روش‌های تولید و ... هم تأثیرات بزرگی بود که [[ژاپن]] در این دوره از خارج یعنی شبه جزیره کره و [[چین]] گرفت. این تأثیرات بدان حد قوی است که مرتون مرحله بعدی تاریخ [[ژاپن]] را متأثر از [[چین]] می‌داند، تأثیری بدان حد برجسته که تمامی مظاهر تمدن بعدی [[ژاپن]] به نوعی از آن الهام گرفت.<ref>مرتون (2005). ص15.</ref> این تأثیرات شامل تمام آن چیزهایی بود که برای گام گذاشتن به تمدن نیاز بود از اخذ خط گرفته تا دین جدید بودایی که این یکی منبع الهام هنر شد.


از قرن چهارم میلادی به بعد ما شاهد حضور افرادي از شبه جزيره كره در ژاپن هستيم كه بر فناوري، زندگي و فرهنگ ژاپن تأثير زيادي گذاشتند (كامه‌دا، 2011: 127). به اين افراد و اصولا به خارجياني كه از قرن چهارم به بعد به ژاپن آمدند، اصطلاحا توراي‌جين[1] گفته مي‌شد كه اين افراد نقش بسيار زيادي در توسعه فرهنگ ژاپن ايفا كردند. شايد بتوان گفت بزرگترين نقش آنها در تاريخ فرهنگ ژاپن، انتقال دين بودايي به ژاپن بود. با استناد به «نيهون شوكي»، دين بودايي سال 552 م به ژاپن وارد شد، اما برخي منابع ديگر آن را 538 م ذكر مي‌كنند، هر چند مي‌شود حدس زد كه قبل از اين هم به شكل شخصي و غير رسمي كساني آن را پذيرفته باشند (بيتو، 2000: 42).  
از قرن چهارم میلادی به بعد ما شاهد حضور افرادی از شبه جزیره کره در [[ژاپن]] هستیم که بر فناوری، زندگی و فرهنگ [[ژاپن]] تأثیر زیادی گذاشتند.<ref>کامه‌دا (2011). ص127.</ref> به این افراد و اصولا به خارجیانی که از قرن چهارم به بعد به [[ژاپن]] آمدند، اصطلاحا تورای‌جین (渡来人/Toraijin) گفته می‌شد که این افراد نقش بسیار زیادی در توسعه فرهنگ [[ژاپن]] ایفا کردند. شاید بتوان گفت بزرگترین نقش آنها در تاریخ فرهنگ [[ژاپن]]، انتقال دین بودایی به [[ژاپن]] بود. با استناد به «نیهون شوکی»، دین بودایی سال 552 م به [[ژاپن]] وارد شد، اما برخی منابع دیگر آن را 538 م ذکر می‌کنند، هر چند می‌شود حدس زد که قبل از این هم به شکل شخصی و غیر رسمی کسانی آن را پذیرفته باشند.<ref>بیتو (2000). ص42.</ref>


در دوره آسوكا ژاپن با جدیت شروع به يادگيري از چين نمود و مراوداتش با اين كشور را بسيار گسترش داد. این یادگیری و تماس با دولت خارجی به حدی است که «تاریخ ژاپن کمبریج» آن را در ردیف دوره میجی، دو دوره طولانی تماس گسترده با فرهنگ خارجی معرفی می‌کند (هال و دیگران، 2008: 163). تماس با خارج در اين دوره بطور كلي بر دو محور آيين بودايي و يادگيري از چين بود. حكومت وقت به دنبال بهره‌برداري سياسي از آيين بودايي بود و اين حركت منجر به ساخت معابد بودايي در ژاپن شد كه خود نمونه بارز انتقال فناوري، فرهنگ، هنر و ...جديد از خارج به ژاپن هستند (كامه‌دا، 2011: 123). همچنين در اين دوره ما شاهد اعزام هيأت‌هاي رسمي ژاپني به چين هستيم كه هدف از اعزامشان آموختن از چين بود.
در [[دوره آسوکا]] [[ژاپن]] با جدیت شروع به یادگیری از [[چین]] نمود و مراوداتش با این کشور را بسیار گسترش داد. این یادگیری و تماس با دولت خارجی به حدی است که «[[تاریخ ژاپن]] کمبریج» آن را در ردیف دوره میجی، دو دوره طولانی تماس گسترده با فرهنگ خارجی معرفی می‌کند.<ref>هال و دیگران (2008). ص163.</ref> تماس با خارج در این دوره بطور کلی بر دو محور آیین بودایی و یادگیری از [[چین]] بود. حکومت وقت به دنبال بهره‌برداری سیاسی از آیین بودایی بود و این حرکت منجر به ساخت معابد بودایی در [[ژاپن]] شد که خود نمونه بارز انتقال فناوری، فرهنگ، هنر و ...جدید از خارج به [[ژاپن]] هستند.<ref>کامه‌دا (2011). ص123.</ref> همچنین در این دوره ما شاهد اعزام هیأت‌های رسمی ژاپنی به [[چین]] هستیم که هدف از اعزامشان آموختن از [[چین]] بود.


يكي از ديگر از ويژگي‌هاي بارز دوره آسوكا، رسيدن آثاري از آسياي غربي و حتي اروپا از طريق جاده ابريشم به اين كشور است. در معبد هوريوجي كه در دوره آسوكا ساخته شد، گنجينه‌اي از حدود 300 قطعه آثار فرهنگي و هنري دوره آسوكا و اوايل [[دوره نارا]] نگهداري مي‌شود كه با نام گنجينه‌ پيش‌كش‌ معبد هوريوجي<sup>[2]</sup> شناخته مي‌شود. برخي از آثار اين مجموعه كه اكنون بيشتر آن در موزه ملی توكيو[3] نگهداري مي‌شود، نشان دهنده رابطه بين شرق و غرب هم هست، چنان كه مي‌توان نشانه‌هاي رسيدن فرهنگ ايراني به ژاپن را هم در اين گنجينه مشاهده كرد (اوگي، 2007: 39).
یکی از دیگر از ویژگی‌های بارز دوره آسوکا، رسیدن آثاری از آسیای غربی و حتی اروپا از طریق جاده ابریشم به این کشور است. در معبد [[بناهای بودايی در منطقه هوریوجی|هوریوجی]] که در دوره آسوکا ساخته شد، گنجینه‌ای از حدود 300 قطعه [[آثار فرهنگی، تاريخی و طبيعی ثبت شده ژاپن در ميراث جهانی|آثار فرهنگی]] و هنری دوره آسوکا و اوایل [[دوره نارا]] نگهداری می‌شود که با نام گنجینه‌ پیش‌کش‌ معبد [[بناهای بودايی در منطقه هوریوجی|هوریوجی]] (法隆寺献納宝物/Hōryūji kennō hōmotsu) شناخته می‌شود. برخی از آثار این مجموعه که اکنون بیشتر آن در موزه ملی [[توکیو]] (東京国立博物館/Tōkyō kokuritsu Hakubutsukan) نگهداری می‌شود، نشان دهنده رابطه بین شرق و غرب هم هست، چنان که می‌توان نشانه‌های رسیدن فرهنگ ایرانی به [[ژاپن]] را هم در این گنجینه مشاهده کرد.<ref>اوگی (2007). ص39.</ref>


در دوره نارا آموختن از فرهنگ چين ادامه پيدا كرد، هر چند در آن نشانه‌هايي از ژاپني شدن فرهنگ هم مي‌توان مشاهده كرد. بارزترين نمودش هم نگارش نخستين كتاب‌هاي ژاپني در اين دوره يعني «كوجيكي» (712) و «نيهون‌شوكي» (720) بود كه هر دو كتاب‌هايي تاريخي هستند. بعد هم كتاب‌هايي ديگر و از جمله نخستين مجموعه شعري ژاپن «مانيوشو» نگارش شدند تا ژاپن هم در حوزه فرهنگي كانجي قرار گيرد. با اين همه ژاپن خيلي زود در راستاي همان ويژگي عشق و نفرت توأمان به فرهنگ بيگانه، براي كسب جايگاهي به عنوان يك ملت مستقل تلاش كرد كه بارزترين نشان اين تلاش رونمايي از تنديس بوداي بزرگ در معبد تودايجي در سال 752 بود (موراياما، 1998: 90).
در دوره نارا آموختن از [[فرهنگ چینی|فرهنگ چین]] ادامه پیدا کرد، هر چند در آن نشانه‌هایی از ژاپنی شدن فرهنگ هم می‌توان مشاهده کرد. بارزترین نمودش هم نگارش نخستین کتاب‌های ژاپنی در این دوره یعنی «کوجیکی» (712) و «نیهون‌شوکی» (720) بود که هر دو کتاب‌هایی تاریخی هستند. بعد هم کتاب‌هایی دیگر و از جمله نخستین مجموعه شعری [[ژاپن]] «مانیوشو» نگارش شدند تا [[ژاپن]] هم در حوزه فرهنگی کانجی قرار گیرد. با این همه [[ژاپن]] خیلی زود در راستای همان ویژگی عشق و نفرت توأمان به فرهنگ بیگانه، برای کسب جایگاهی به عنوان یک ملت مستقل تلاش کرد که بارزترین نشان این تلاش رونمایی از تندیس بودای بزرگ در معبد تودایجی در سال 752 بود.<ref>مورایاما (1998). ص90.</ref>


همان طور كه در جدول شماره 1 هم ديديم، اوايل دوره هيان ما شاهد فرهنگ توفو يا سبك دودمان تانگ چين و اواخر اين دوره شاهد فرهنگ كوكوفو يا سبك ملي هستيم. در واقع سنت ژاپني كردن فرهنگ‌هاي وارداتي در دوره هيان بطور كامل اتفاق افتاد و اين كشور آنچه را در دوران قبل از چين گرفته بود در اين دوره ژاپني كرد تا ما شاهد يكي از درخشانترين دوره‌هاي فرهنگ ژاپن در دوران هيان باشيم. ابداع كانا كه پيشتر به آن اشاره شد در اين دوره اتفاق افتاد و شاهكار جاودان «داستان گنجي» هم در اين دوره خلق شد. ذكر اين نكته هم خالي از لطف نيست كه فرهنگ در اين دوره اشرافي بود يعني حاملين فرهنگ در اين دوره دربار امپراتوري و طبقه اشراف بودند.
همان‌طور که در جدول شماره 1 هم دیدیم، اوایل [[دوره هیان]] ما شاهد فرهنگ توفو یا سبک دودمان تانگ [[چین]] و اواخر این دوره شاهد فرهنگ کوکوفو یا سبک ملی هستیم. در واقع سنت ژاپنی کردن فرهنگ‌های وارداتی در دوره هیان بطور کامل اتفاق افتاد و این کشور آنچه را در دوران قبل از [[چین]] گرفته بود در این دوره ژاپنی کرد تا ما شاهد یکی از درخشانترین دوره‌های [[فرهنگ ژاپنی|فرهنگ ژاپن]] در دوران هیان باشیم. ابداع کانا که پیشتر به آن اشاره شد در این دوره اتفاق افتاد و شاهکار جاودان «داستان گنجی» هم در این دوره خلق شد. ذکر این نکته هم خالی از لطف نیست که فرهنگ در این دوره اشرافی بود یعنی حاملین فرهنگ در این دوره دربار امپراتوری و طبقه اشراف بودند.<ref>ذاکری، قدرت اله (1402). "فرهنگ و نظام فرهنگی [[ژاپن]]". در پالیزدار، فرهاد، ذاکری، قدرت اله. جامعه و [[فرهنگ ژاپن در جهان|فرهنگ ژاپن]]. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، ص116-148.</ref><ref>پالیزدار، فرهاد، ذاکری، قدرت اله (۱۴۰۲). جامعه و فرهنگ ژاپن. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، ص140.</ref>
----[1] 渡来人/Toraijin.


[2] 法隆寺献納宝物/Hōryūji kennō hōmotsu.
==نیز نگاه کنید به==


[3] 東京国立博物館/Tōkyō kokuritsu Hakubutsukan.
*[[نظام فرهنگی ژاپن]]
*[[پیشینه فرهنگی ژاپن]]
 
==کتابشناسی==
 
<references />

نسخهٔ ‏۲ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۱۹

کوفون یا گورتل، قبرهای باستانی بزرگی از انباشتن خاک است که از قرن سوم تا هفتم م در سراسر ژاپن به جز هوکایدو و جزایر کوچک جنوبی به تعداد زیاد، به شکل‌های متنوع و در اندازه‌های متفاوت ساخته شدند. بزرگترین گورتل ژاپن طولی برابر 525 متر و ارتفاعی برابر 39.8 متر دارد. شکل‌گیری چنین گورتل‌های بزرگی نشان‌دهنده شکل‌گیری حکومت مرکزی در این دوره است که در پس زمینه آن توسعه روش‌های تولید، توسعه کشاورزی، استفاده از ابزار فلزی و ... قرار دارد که این‌ها خود در نهایت منجر به شکل‌گیری طبقه‌ای قدرتمند و ثروتمند شد. دلیل اصلی توسعه روش‌های تولید و ... هم تأثیرات بزرگی بود که ژاپن در این دوره از خارج یعنی شبه جزیره کره و چین گرفت. این تأثیرات بدان حد قوی است که مرتون مرحله بعدی تاریخ ژاپن را متأثر از چین می‌داند، تأثیری بدان حد برجسته که تمامی مظاهر تمدن بعدی ژاپن به نوعی از آن الهام گرفت.[۱] این تأثیرات شامل تمام آن چیزهایی بود که برای گام گذاشتن به تمدن نیاز بود از اخذ خط گرفته تا دین جدید بودایی که این یکی منبع الهام هنر شد.

از قرن چهارم میلادی به بعد ما شاهد حضور افرادی از شبه جزیره کره در ژاپن هستیم که بر فناوری، زندگی و فرهنگ ژاپن تأثیر زیادی گذاشتند.[۲] به این افراد و اصولا به خارجیانی که از قرن چهارم به بعد به ژاپن آمدند، اصطلاحا تورای‌جین (渡来人/Toraijin) گفته می‌شد که این افراد نقش بسیار زیادی در توسعه فرهنگ ژاپن ایفا کردند. شاید بتوان گفت بزرگترین نقش آنها در تاریخ فرهنگ ژاپن، انتقال دین بودایی به ژاپن بود. با استناد به «نیهون شوکی»، دین بودایی سال 552 م به ژاپن وارد شد، اما برخی منابع دیگر آن را 538 م ذکر می‌کنند، هر چند می‌شود حدس زد که قبل از این هم به شکل شخصی و غیر رسمی کسانی آن را پذیرفته باشند.[۳]

در دوره آسوکا ژاپن با جدیت شروع به یادگیری از چین نمود و مراوداتش با این کشور را بسیار گسترش داد. این یادگیری و تماس با دولت خارجی به حدی است که «تاریخ ژاپن کمبریج» آن را در ردیف دوره میجی، دو دوره طولانی تماس گسترده با فرهنگ خارجی معرفی می‌کند.[۴] تماس با خارج در این دوره بطور کلی بر دو محور آیین بودایی و یادگیری از چین بود. حکومت وقت به دنبال بهره‌برداری سیاسی از آیین بودایی بود و این حرکت منجر به ساخت معابد بودایی در ژاپن شد که خود نمونه بارز انتقال فناوری، فرهنگ، هنر و ...جدید از خارج به ژاپن هستند.[۵] همچنین در این دوره ما شاهد اعزام هیأت‌های رسمی ژاپنی به چین هستیم که هدف از اعزامشان آموختن از چین بود.

یکی از دیگر از ویژگی‌های بارز دوره آسوکا، رسیدن آثاری از آسیای غربی و حتی اروپا از طریق جاده ابریشم به این کشور است. در معبد هوریوجی که در دوره آسوکا ساخته شد، گنجینه‌ای از حدود 300 قطعه آثار فرهنگی و هنری دوره آسوکا و اوایل دوره نارا نگهداری می‌شود که با نام گنجینه‌ پیش‌کش‌ معبد هوریوجی (法隆寺献納宝物/Hōryūji kennō hōmotsu) شناخته می‌شود. برخی از آثار این مجموعه که اکنون بیشتر آن در موزه ملی توکیو (東京国立博物館/Tōkyō kokuritsu Hakubutsukan) نگهداری می‌شود، نشان دهنده رابطه بین شرق و غرب هم هست، چنان که می‌توان نشانه‌های رسیدن فرهنگ ایرانی به ژاپن را هم در این گنجینه مشاهده کرد.[۶]

در دوره نارا آموختن از فرهنگ چین ادامه پیدا کرد، هر چند در آن نشانه‌هایی از ژاپنی شدن فرهنگ هم می‌توان مشاهده کرد. بارزترین نمودش هم نگارش نخستین کتاب‌های ژاپنی در این دوره یعنی «کوجیکی» (712) و «نیهون‌شوکی» (720) بود که هر دو کتاب‌هایی تاریخی هستند. بعد هم کتاب‌هایی دیگر و از جمله نخستین مجموعه شعری ژاپن «مانیوشو» نگارش شدند تا ژاپن هم در حوزه فرهنگی کانجی قرار گیرد. با این همه ژاپن خیلی زود در راستای همان ویژگی عشق و نفرت توأمان به فرهنگ بیگانه، برای کسب جایگاهی به عنوان یک ملت مستقل تلاش کرد که بارزترین نشان این تلاش رونمایی از تندیس بودای بزرگ در معبد تودایجی در سال 752 بود.[۷]

همان‌طور که در جدول شماره 1 هم دیدیم، اوایل دوره هیان ما شاهد فرهنگ توفو یا سبک دودمان تانگ چین و اواخر این دوره شاهد فرهنگ کوکوفو یا سبک ملی هستیم. در واقع سنت ژاپنی کردن فرهنگ‌های وارداتی در دوره هیان بطور کامل اتفاق افتاد و این کشور آنچه را در دوران قبل از چین گرفته بود در این دوره ژاپنی کرد تا ما شاهد یکی از درخشانترین دوره‌های فرهنگ ژاپن در دوران هیان باشیم. ابداع کانا که پیشتر به آن اشاره شد در این دوره اتفاق افتاد و شاهکار جاودان «داستان گنجی» هم در این دوره خلق شد. ذکر این نکته هم خالی از لطف نیست که فرهنگ در این دوره اشرافی بود یعنی حاملین فرهنگ در این دوره دربار امپراتوری و طبقه اشراف بودند.[۸][۹]

نیز نگاه کنید به

کتابشناسی

  1. ↑ مرتون (2005). ص15.
  2. ↑ کامه‌دا (2011). ص127.
  3. ↑ بیتو (2000). ص42.
  4. ↑ هال و دیگران (2008). ص163.
  5. ↑ کامه‌دا (2011). ص123.
  6. ↑ اوگی (2007). ص39.
  7. ↑ مورایاما (1998). ص90.
  8. ↑ ذاکری، قدرت اله (1402). "فرهنگ و نظام فرهنگی ژاپن". در پالیزدار، فرهاد، ذاکری، قدرت اله. جامعه و فرهنگ ژاپن. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، ص116-148.
  9. ↑ پالیزدار، فرهاد، ذاکری، قدرت اله (۱۴۰۲). جامعه و فرهنگ ژاپن. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، ص140.
برگرفته از «https://dmelal.ir/index.php?title=فرهنگ_دوران_باستان_ژاپن&oldid=13904»