نظام نوشتاری زبان ژاپنی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
نظام نوشتاری [[زبان ژاپنی]] یکی از پیچیده‌ترین نظام‌های نوشتاری موجود در جهان است که یادگیری این زبان را بسیار دشوار ساخته است. نظام نوشتاری امروز [[زبان ژاپنی]] ترکیبی از چهار نوع خط متفاوت است. این چهار خط عبارت‌اند از نویسه‌های واژه‌نگار کانجی، حروف هجانگار هیراگانا، حروف هجانگار کاتاکانا و الفبای روماجی (الفبای لاتین). برای نوشتن [[زبان ژاپنی]] این چهار دسته خط به طور همزمان استفاده می‌شوند و هریک از آن‌ها نقش و کاربرد خاص خود را دارند. در ادامه به معرفی اجمالی این چهار خط می‌پردازیم. | نظام نوشتاری [[زبان ژاپنی]] یکی از پیچیده‌ترین نظام‌های نوشتاری موجود در جهان است که یادگیری این زبان را بسیار دشوار ساخته است. نظام نوشتاری امروز [[زبان ژاپنی]] ترکیبی از چهار نوع خط متفاوت است. این چهار خط عبارت‌اند از نویسه‌های واژه‌نگار کانجی، حروف هجانگار هیراگانا، حروف هجانگار کاتاکانا و الفبای روماجی (الفبای لاتین). برای نوشتن [[زبان ژاپنی]] این چهار دسته خط به طور همزمان استفاده می‌شوند و هریک از آن‌ها نقش و کاربرد خاص خود را دارند. در ادامه به معرفی اجمالی این چهار خط می‌پردازیم. | ||
=== [[نویسه های کانجی ژاپن|نویسه‌های کانجی ژاپن]] === | |||
کانجی‌ها را چینیان باستان برای نوشتن [[زبان چینی]] ابداع کرده‌اند. در حدود قرن پنجم م این نویسه‌ها به همراه دین بودا و [[فرهنگ چینی]] وارد [[ژاپن]] شدند. ژاپنی‌ها تا پیش از ورود کانجی‌های چینی، خط و کتابت نداشتند و [[ادبیات ژاپنی]] اساساً شفاهی بود و سینه به سینه منتقل می‌شد. پس از آشنایی با فرهنگ و [[زبان چینی]] در قرن پنجم، ابتدا ژاپنی‌ها برای کتابت از زبان و [[خط چینی]] استفاده کردند. یعنی آموختن سواد در آن دوران به معنی یاد گرفتن [[زبان و خط چینی]] بود. اما به مرور در طول حدود سه قرن، ژاپنی‌ها از نویسه‌های کانجی برای نوشتن زبان خود یعنی [[زبان ژاپنی]] استفاده کردند و [[زبان ژاپنی]] برای نخستین بار صاحب خط و کتابت شد. در این راه آزمون و خطاهای بسیاری انجام شد و شیوه‌های مختلفی آزموده شد. البته استفاده از نویسه‌های چینی برای نوشتن [[زبان ژاپنی]] موجب شد واژه‌های فراوانی از [[زبان چینی]] وارد [[زبان ژاپنی]] شود و در حال حاضر حدود نیمی از واژگان [[زبان ژاپنی]] را وام‌واژه‌های چینی تشکیل می‌دهند .<ref>Kindaichi, K. et al (2011). shinsen kokugo jiten. Shōgakukan.</ref> از این حیث رابطه چینی با ژاپنی را می‌توان با رابطه لاتین با انگلیسی یا عربی با فارسی قیاس کرد. | کانجی‌ها را چینیان باستان برای نوشتن [[زبان چینی]] ابداع کرده‌اند. در حدود قرن پنجم م این نویسه‌ها به همراه دین بودا و [[فرهنگ چینی]] وارد [[ژاپن]] شدند. ژاپنی‌ها تا پیش از ورود کانجی‌های چینی، خط و کتابت نداشتند و [[ادبیات ژاپنی]] اساساً شفاهی بود و سینه به سینه منتقل می‌شد. پس از آشنایی با فرهنگ و [[زبان چینی]] در قرن پنجم، ابتدا ژاپنی‌ها برای کتابت از زبان و [[خط چینی]] استفاده کردند. یعنی آموختن سواد در آن دوران به معنی یاد گرفتن [[زبان و خط چینی]] بود. اما به مرور در طول حدود سه قرن، ژاپنی‌ها از نویسه‌های کانجی برای نوشتن زبان خود یعنی [[زبان ژاپنی]] استفاده کردند و [[زبان ژاپنی]] برای نخستین بار صاحب خط و کتابت شد. در این راه آزمون و خطاهای بسیاری انجام شد و شیوه‌های مختلفی آزموده شد. البته استفاده از نویسه‌های چینی برای نوشتن [[زبان ژاپنی]] موجب شد واژه‌های فراوانی از [[زبان چینی]] وارد [[زبان ژاپنی]] شود و در حال حاضر حدود نیمی از واژگان [[زبان ژاپنی]] را وام‌واژه‌های چینی تشکیل می‌دهند .<ref>Kindaichi, K. et al (2011). shinsen kokugo jiten. Shōgakukan.</ref> از این حیث رابطه چینی با ژاپنی را می‌توان با رابطه لاتین با انگلیسی یا عربی با فارسی قیاس کرد. | ||
| خط ۴۶: | خط ۴۷: | ||
معنی: کوه | معنی: کوه | ||
|} | |} | ||
=== [[هجانگارهای هیراگانا ژاپن]] === | |||
در دوره‌ای که در [[ژاپن]] کتابت به [[زبان چینی]] و با نویسه‌های چینی انجام می‌شد، یکی از نخستین تلاش‌های ژاپنی‌ها برای نوشتن [[زبان ژاپنی]] آن بود که از نویسه‌های واژه‌نگار کانجی به‌عنوان حروف هجانگار استفاده کردند. به این معنی که برای هریک از هجاهای ممکن [[زبان ژاپنی]] یک نویسه کانجی را بدون در نظر گرفتن معنای آن برگزیدند و آن هجا را با آن نویسه نوشتند. مثلاً هجای (ya) را با نویسه (夜) به معنی «شب» نوشتند زیرا تلفظ این نویسه در [[زبان چینی]] (ya) بود. همچنین هجای (ma) را با نویسه (麻)به معنی «گیاه شاهدانه» نوشتند زیرا این نویسه را چینی‌ها (ma) می‌خواندند. بنابراین، با این خط جدید، واژه ژاپنی (yama) به معنی کوه به صورت (夜麻)نوشته می‌شد که در آن معنای کانجی‌ها (شب و شاهدانه) مورد نظر نبود و تنها تلفظ چینی دو نویسه در کنار هم یک واژه ژاپنی را می‌ساخت. از آنجا که این نوع خاص نوشتار ژاپنی در نگارش کتاب مشهور «مانیوشو» (نخستین مجموعه [[شعر ژاپنی]] تدوین شده در سال 759 م) به کار رفته است، اکنون این خط را با نام «مانیوگانا» (万葉仮名/Manyōgana) می‌خوانند. واژه «کانا» (仮名/Kana) که امروز برای اشاره به حروف هجانگار به کار می‌رود، در حقیقت، به معنی «حروف فرضی» یا «حروف غیر واقعی» است. این واژه در مقابل واژه «مانا» (真名/Mana) به معنی «حروف حقیقی» ابداع شده که برای اشاره به کانجی‌ها به کار می‌رفته است. استفاده از نشانه‌های هجانگار مانیوگانا به زودی منسوخ شد و جای خود را به حروف هجانگار هیراگانا داد. | در دوره‌ای که در [[ژاپن]] کتابت به [[زبان چینی]] و با نویسه‌های چینی انجام می‌شد، یکی از نخستین تلاش‌های ژاپنی‌ها برای نوشتن [[زبان ژاپنی]] آن بود که از نویسه‌های واژه‌نگار کانجی به‌عنوان حروف هجانگار استفاده کردند. به این معنی که برای هریک از هجاهای ممکن [[زبان ژاپنی]] یک نویسه کانجی را بدون در نظر گرفتن معنای آن برگزیدند و آن هجا را با آن نویسه نوشتند. مثلاً هجای (ya) را با نویسه (夜) به معنی «شب» نوشتند زیرا تلفظ این نویسه در [[زبان چینی]] (ya) بود. همچنین هجای (ma) را با نویسه (麻)به معنی «گیاه شاهدانه» نوشتند زیرا این نویسه را چینی‌ها (ma) می‌خواندند. بنابراین، با این خط جدید، واژه ژاپنی (yama) به معنی کوه به صورت (夜麻)نوشته می‌شد که در آن معنای کانجی‌ها (شب و شاهدانه) مورد نظر نبود و تنها تلفظ چینی دو نویسه در کنار هم یک واژه ژاپنی را می‌ساخت. از آنجا که این نوع خاص نوشتار ژاپنی در نگارش کتاب مشهور «مانیوشو» (نخستین مجموعه [[شعر ژاپنی]] تدوین شده در سال 759 م) به کار رفته است، اکنون این خط را با نام «مانیوگانا» (万葉仮名/Manyōgana) می‌خوانند. واژه «کانا» (仮名/Kana) که امروز برای اشاره به حروف هجانگار به کار می‌رود، در حقیقت، به معنی «حروف فرضی» یا «حروف غیر واقعی» است. این واژه در مقابل واژه «مانا» (真名/Mana) به معنی «حروف حقیقی» ابداع شده که برای اشاره به کانجی‌ها به کار می‌رفته است. استفاده از نشانه‌های هجانگار مانیوگانا به زودی منسوخ شد و جای خود را به حروف هجانگار هیراگانا داد. | ||
| خط ۱۶۷: | خط ۱۶۹: | ||
N | N | ||
|} | |} | ||
=== [[هجانگارهای کاتاکانای ژاپن]] === | |||
تقریباً همزمان با پیدایش حروف هجانگار هیراگانا، یک دسته حروف هجانگار دیگر در [[ژاپن]] پدید آمد که به حروف کاتاکانا معروف شد. این حروف نیز مانند هیراگانا از کانجی‌های هجانگار مانیوگانا ساخته شدند. کاتاکانا به معنی «حروف هجانگار کناری»، یا «حروف هجانگار بخشی» است. برخی معتقداند دلیل این نام‌گذاری آن است که بر خلاف هیراگانا که از ساده شدن شکل کلی کانجی‌ها ساخته شدند، هریک از حروف کاتاکانا با جدا کردن یک بخش از یک کانجی ساخته شدند. مثلاً نویسه کانجی (加)به معنی «افزایش، افزودن» که در چینی (ka) تلفظ می‌شد و در نظام مانیوگانا برای نشان دادن هجای (ka) در [[زبان ژاپنی]] استفاده می‌شد، با جدا شدن بخش سمت چپی‌اش به نشانه (カ) کاتاکانا (ka) تبدیل شد. در نوشتار عمودی ژاپنی کاتاکاناها در اصل برای نشان دادن تلفظ کانجی‌ها در کنار آن‌ها با اندازه کوچک نوشته می‌شدند و عده‌ای معتقدند اطلاق نام کاتاکانا (کاناهای کناری) به این حروف هجانگار نیز از همین رو است. حروف کاتاکانا بر خلاف هیراگاناها که با خطوط منحنی و مورب نوشته می‌شود، دارای خطوط صاف و گوشه‌های تیز هستند. | تقریباً همزمان با پیدایش حروف هجانگار هیراگانا، یک دسته حروف هجانگار دیگر در [[ژاپن]] پدید آمد که به حروف کاتاکانا معروف شد. این حروف نیز مانند هیراگانا از کانجی‌های هجانگار مانیوگانا ساخته شدند. کاتاکانا به معنی «حروف هجانگار کناری»، یا «حروف هجانگار بخشی» است. برخی معتقداند دلیل این نام‌گذاری آن است که بر خلاف هیراگانا که از ساده شدن شکل کلی کانجی‌ها ساخته شدند، هریک از حروف کاتاکانا با جدا کردن یک بخش از یک کانجی ساخته شدند. مثلاً نویسه کانجی (加)به معنی «افزایش، افزودن» که در چینی (ka) تلفظ می‌شد و در نظام مانیوگانا برای نشان دادن هجای (ka) در [[زبان ژاپنی]] استفاده می‌شد، با جدا شدن بخش سمت چپی‌اش به نشانه (カ) کاتاکانا (ka) تبدیل شد. در نوشتار عمودی ژاپنی کاتاکاناها در اصل برای نشان دادن تلفظ کانجی‌ها در کنار آن‌ها با اندازه کوچک نوشته می‌شدند و عده‌ای معتقدند اطلاق نام کاتاکانا (کاناهای کناری) به این حروف هجانگار نیز از همین رو است. حروف کاتاکانا بر خلاف هیراگاناها که با خطوط منحنی و مورب نوشته می‌شود، دارای خطوط صاف و گوشه‌های تیز هستند. | ||
| خط ۲۸۲: | خط ۲۸۵: | ||
N | N | ||
|} | |} | ||
=== [[روماجی و اعداد در نظام نوشتاری زبان ژاپنی]] === | |||
روماجی به معنی حروف رومی (لاتین) است. از حروف لاتین برای نوشتن جملات و عبارات زبان‌های اروپایی، نوشتن سرواژه‌های ژاپنی و خارجی مانند NHK (日本放送協会/Nippon Hōsō Kyōkai) (رادیو و تلویزیون ملی [[ژاپن]]) و JR (Japan Railways) (راه‌آهن دولتی [[ژاپن]])، برای آموزش [[زبان ژاپنی]] به خارجی‌هایی که با کانجی‌ها و کاناها آشنا نیستند و همچنین برای نوشتن نام برخی مؤسسات و شرکت‌ها استفاده می‌شود. با این که تمام اعداد را می‌توان در [[زبان ژاپنی]] با کانجی‌ها نوشت، اما استفاده از اعداد عربی (اعداد 1، 2، 3 و...) که در زبان انگلیسی به کار می‌روند رایج‌تر است. علاوه بر این اعداد، استفاده از اعداد رومی (Ⅰ، Ⅱ، و Ⅲ...) نیز برای نشان دادن شماره‌ها در [[زبان ژاپنی]] رواج دارد. | روماجی به معنی حروف رومی (لاتین) است. از حروف لاتین برای نوشتن جملات و عبارات زبان‌های اروپایی، نوشتن سرواژه‌های ژاپنی و خارجی مانند NHK (日本放送協会/Nippon Hōsō Kyōkai) (رادیو و تلویزیون ملی [[ژاپن]]) و JR (Japan Railways) (راه‌آهن دولتی [[ژاپن]])، برای آموزش [[زبان ژاپنی]] به خارجی‌هایی که با کانجی‌ها و کاناها آشنا نیستند و همچنین برای نوشتن نام برخی مؤسسات و شرکت‌ها استفاده می‌شود. با این که تمام اعداد را می‌توان در [[زبان ژاپنی]] با کانجی‌ها نوشت، اما استفاده از اعداد عربی (اعداد 1، 2، 3 و...) که در زبان انگلیسی به کار می‌روند رایج‌تر است. علاوه بر این اعداد، استفاده از اعداد رومی (Ⅰ، Ⅱ، و Ⅲ...) نیز برای نشان دادن شماره‌ها در [[زبان ژاپنی]] رواج دارد. | ||
=== [[خط ژاپنی]] === | |||
همان‌طور که تاکنون گفته شد، [[نظام نوشتاری زبان ژاپنی|نظام نوشتاری فعلی زبان ژاپنی]] ترکیبی از چهار خط کانجی، هیراگانا، کاتاکانا و روماجی است. [[نظام نوشتاری زبان ژاپنی|نوشتار ژاپنی]] مانند [[خط چینی]] اساساً از دوران باستان به شکل عمودی بوده است. یعنی نویسه‌ها زیر یکدیگر و سطرها از سمت راست به چپ نوشته می‌شوند. در نوشتار عمودی، نحوه صحافی کردن کتاب نیز مانند کتاب‌های فارسی است؛ یعنی صفحات کتاب از سمت چپ به سمت راست ورق زده می‌شوند. با این حال، تحت تأثیر متون اروپایی در قرون اخیر، نوشتار افقی نیز در [[زبان ژاپنی]] رواج پیدا کرده است. در نوشتار افقی، نویسه‌ها مانند زبان انگلیسی از چپ به راست نوشته می‌شوند و کتاب‌ها نیز مانند کتاب‌های انگلیسی صحافی می‌شوند. از آنجا که آوردن حروف لاتین و اعداد در نوشتار عمودی دشوار و مشکل‌ساز است، در حال حاضر برای نوشتن متون علمی و درسی بیشتر از نوشتار افقی استفاده می‌شود، اما در نوشتن متون ادبی همچنان گرایش به نوشتار عمودی وجود دارد. نحوه استفاده از چهار خط مختلف را در نوشتار [[زبان ژاپنی]] می‌توان در جمله زیر مشاهده کرد: | همان‌طور که تاکنون گفته شد، [[نظام نوشتاری زبان ژاپنی|نظام نوشتاری فعلی زبان ژاپنی]] ترکیبی از چهار خط کانجی، هیراگانا، کاتاکانا و روماجی است. [[نظام نوشتاری زبان ژاپنی|نوشتار ژاپنی]] مانند [[خط چینی]] اساساً از دوران باستان به شکل عمودی بوده است. یعنی نویسه‌ها زیر یکدیگر و سطرها از سمت راست به چپ نوشته می‌شوند. در نوشتار عمودی، نحوه صحافی کردن کتاب نیز مانند کتاب‌های فارسی است؛ یعنی صفحات کتاب از سمت چپ به سمت راست ورق زده می‌شوند. با این حال، تحت تأثیر متون اروپایی در قرون اخیر، نوشتار افقی نیز در [[زبان ژاپنی]] رواج پیدا کرده است. در نوشتار افقی، نویسه‌ها مانند زبان انگلیسی از چپ به راست نوشته می‌شوند و کتاب‌ها نیز مانند کتاب‌های انگلیسی صحافی می‌شوند. از آنجا که آوردن حروف لاتین و اعداد در نوشتار عمودی دشوار و مشکل‌ساز است، در حال حاضر برای نوشتن متون علمی و درسی بیشتر از نوشتار افقی استفاده می‌شود، اما در نوشتن متون ادبی همچنان گرایش به نوشتار عمودی وجود دارد. نحوه استفاده از چهار خط مختلف را در نوشتار [[زبان ژاپنی]] می‌توان در جمله زیر مشاهده کرد: | ||
{| class="wikitable" | {| class="wikitable" | ||
| خط ۳۵۰: | خط ۳۵۵: | ||
از سوی دیگر، دلیل فرهنگی ژاپنی‌ها برای حفظ نویسه‌های کانجی آن است که بیشتر آثار ادبی و تاریخی این کشور با استفاده از این نویسه‌ها نوشته شده و این نویسه‌ها بر روی اغلب آثار باستانی و آثار هنری به جا مانده از [[دوران قدیم]] ژاپن دیده می‌شوند. در حقیقت، [[نظام نوشتاری زبان ژاپنی]] به بخشی از میراث فرهنگی و [[هویت ملی در ژاپن|هویت ملی کشور ژاپن]] تبدیل شده است و هرگونه تغییر در این نظام موجب قطع یا کمرنگ شدن ارتباط نسل کنونی با گذشته کشور و هویت ملی‌شان خواهد شد. بنابراین، با توجه به دلایل زبان‌شناختی و فرهنگی ذکر شده، ژاپنی‌ها علی‌رغم پیچیدگی نظام نوشتاری‌شان تا کنون به حفظ و حراست از آن همت گماشته‌اند. | از سوی دیگر، دلیل فرهنگی ژاپنی‌ها برای حفظ نویسه‌های کانجی آن است که بیشتر آثار ادبی و تاریخی این کشور با استفاده از این نویسه‌ها نوشته شده و این نویسه‌ها بر روی اغلب آثار باستانی و آثار هنری به جا مانده از [[دوران قدیم]] ژاپن دیده می‌شوند. در حقیقت، [[نظام نوشتاری زبان ژاپنی]] به بخشی از میراث فرهنگی و [[هویت ملی در ژاپن|هویت ملی کشور ژاپن]] تبدیل شده است و هرگونه تغییر در این نظام موجب قطع یا کمرنگ شدن ارتباط نسل کنونی با گذشته کشور و هویت ملی‌شان خواهد شد. بنابراین، با توجه به دلایل زبان‌شناختی و فرهنگی ذکر شده، ژاپنی‌ها علی‌رغم پیچیدگی نظام نوشتاری‌شان تا کنون به حفظ و حراست از آن همت گماشته‌اند. | ||
در سال‌های اخیر و در عصر رایانه و ابزارهای الکترونیکی، ژاپنی‌ها امکانات مختلفی را برای تسهیل یادگیری [[نظام نوشتاری زبان ژاپنی]] و استفاده از آن فراهم ساخته‌اند. به نحوی که اکنون یادگیری نویسه‌های کانجی، نوشتن به [[زبان ژاپنی]] و جستجوی نویسه‌ها در فرهنگ‌های لغت در مقایسه با دورانی که رایانه نبود بسیار آسان‌تر شده است. شاید همین تدابیر و امکانات اکنون موجب شده که مردم [[ژاپن]] انگیزه‌ای برای تغییر [[نظام نوشتاری زبان ژاپنی|نظام نوشتاری]] زبان خود نداشته باشند. | در سال‌های اخیر و در عصر رایانه و ابزارهای الکترونیکی، ژاپنی‌ها امکانات مختلفی را برای تسهیل یادگیری [[نظام نوشتاری زبان ژاپنی]] و استفاده از آن فراهم ساخته‌اند. به نحوی که اکنون یادگیری نویسه‌های کانجی، نوشتن به [[زبان ژاپنی]] و جستجوی نویسه‌ها در فرهنگ‌های لغت در مقایسه با دورانی که رایانه نبود بسیار آسان‌تر شده است. شاید همین تدابیر و امکانات اکنون موجب شده که مردم [[ژاپن]] انگیزه‌ای برای تغییر [[نظام نوشتاری زبان ژاپنی|نظام نوشتاری]] زبان خود نداشته باشند.<ref>حسینی، سیدآیت (1402). «زبان و ادبیات». در پالیزدار، فرهاد، ذاکری، قدرت اله. جامعه و فرهنگ [[ژاپن]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]، ص. 218- 241.</ref> | ||
== نیز نگاه کنید به == | == نیز نگاه کنید به == | ||
نسخهٔ ۲۲ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۲۲:۴۷
نظام نوشتاری زبان ژاپنی یکی از پیچیده‌ترین نظام‌های نوشتاری موجود در جهان است که یادگیری این زبان را بسیار دشوار ساخته است. نظام نوشتاری امروز زبان ژاپنی ترکیبی از چهار نوع خط متفاوت است. این چهار خط عبارت‌اند از نویسه‌های واژه‌نگار کانجی، حروف هجانگار هیراگانا، حروف هجانگار کاتاکانا و الفبای روماجی (الفبای لاتین). برای نوشتن زبان ژاپنی این چهار دسته خط به طور همزمان استفاده می‌شوند و هریک از آن‌ها نقش و کاربرد خاص خود را دارند. در ادامه به معرفی اجمالی این چهار خط می‌پردازیم.
نویسه‌های کانجی ژاپن
کانجی‌ها را چینیان باستان برای نوشتن زبان چینی ابداع کرده‌اند. در حدود قرن پنجم م این نویسه‌ها به همراه دین بودا و فرهنگ چینی وارد ژاپن شدند. ژاپنی‌ها تا پیش از ورود کانجی‌های چینی، خط و کتابت نداشتند و ادبیات ژاپنی اساساً شفاهی بود و سینه به سینه منتقل می‌شد. پس از آشنایی با فرهنگ و زبان چینی در قرن پنجم، ابتدا ژاپنی‌ها برای کتابت از زبان و خط چینی استفاده کردند. یعنی آموختن سواد در آن دوران به معنی یاد گرفتن زبان و خط چینی بود. اما به مرور در طول حدود سه قرن، ژاپنی‌ها از نویسه‌های کانجی برای نوشتن زبان خود یعنی زبان ژاپنی استفاده کردند و زبان ژاپنی برای نخستین بار صاحب خط و کتابت شد. در این راه آزمون و خطاهای بسیاری انجام شد و شیوه‌های مختلفی آزموده شد. البته استفاده از نویسه‌های چینی برای نوشتن زبان ژاپنی موجب شد واژه‌های فراوانی از زبان چینی وارد زبان ژاپنی شود و در حال حاضر حدود نیمی از واژگان زبان ژاپنی را وام‌واژه‌های چینی تشکیل می‌دهند .[۱] از این حیث رابطه چینی با ژاپنی را می‌توان با رابطه لاتین با انگلیسی یا عربی با فارسی قیاس کرد.
کانجی‌های چینی نویسه‌های واژه‌نگار هستند. به این معنی که هر نویسه هم به واژه خاصی دلالت می‌کند و هم دارای صورت آوایی (تلفظ) خاصی است. پس از آزمودن روش‌های مختلف، ژاپنی‌ها در نهایت برای نوشتن واژه‌های زبان ژاپنی، نویسه‌های کانجی هم‌معنی با آن واژه‌ها را به کار گرفتند. مثلاً واژه «کوه» در زبان ژاپنی (yama) تلفظ می‌شود. ژاپنی‌ها برای نوشتن این واژه از نویسه استفاده می‌کنند که در زبان چینی برای نوشتن واژه به معنی «کوه» به کار می‌رود.
آنچه نوشتار زبان ژاپنی را پیچیده‌تر می‌سازد این است که نویسه‌های کانجی در وام‌واژه‌های چینی با تلفظ چینی خود به کار می‌روند. مثلاً در وام‌واژه چینی (山脈/Sanmyaku) به معنی «رشته‌کوه»، نویسه (山) با تلفظ چینی خود یعنی (san) ظاهر می‌شود. این بدان معنا است که کودکان ژاپنی که در مدرسه خواندن و نوشتن می‌آموزند و همچنین خارجی‌هایی که به یادگیری زبان ژاپنی اقدام می‌کنند، برای هر نویسه کانجی باید هم تلفظ ژاپنی آن و هم تلفظ چینی آن را به خاطر بسپارند. البته بسیاری از نویسه‌های کانجی دارای بیش از یک تلفظ ژاپنی و بیش از یک تلفظ چینی هستند که یادگیری آن‌ها را بیش از پیش دشوار می‌سازد.
نباید از نظر دور داشت که تلفظ چینی کانجی‌ها در زبان ژاپنی به دلیل وجود تفاوت اساسی بین نظام آوایی زبان ژاپنی با زبان چینی، در بسیاری از موارد با تلفظ اصلی این کانجی‌ها در زبان چینی تفاوت زیادی دارد. علاوه بر تلفظ، شکل کانجی‌ها و روش استفاده از آن‌ها نیز در زبان ژاپنی کمابیش با زبان چینی متفاوت است. همچنین، همان‌طور که پیش‌تر گفته شد، ژاپنی‌ها با کنار هم گذاشتن کانجی‌ها در زبان خود و خواندن آن‌ها با تلفظ چینی، واژه‌های جدیدی مشابه وام‌واژه‌های چینی ابداع کرده‌اند که در خود زبان چینی وجود ندارند. جالب آن که برخی از این واژه‌های ابداع شده توسط ژاپنی‌ها به زبان چینی نیز راه یافته‌اند. اغلب این واژه‌ها در قرن نوزدهم و بیستم برای مفاهیم جدید غربی نظیر «مردم‌سالاری»، «جمهوری»، «فلسفه»، «تلفن»، «تلگراف» و... ابداع شده‌اند. ژاپنی‌ها حتی پا را از این فراتر گذاشته‌اند و دست به ابداع کانجی‌های جدیدی زده‌اند که در زبان چینی وجود ندارند. مثلاً با کنار هم گذاشتن سه نویسه (山) به معنی کوه، (上 به معنی بالا و (下) به معنی پایین، نویسه (峠)به معنای «گذرگاه کوهستانی» را ساخته‌اند.
درباره تعداد کل کانجی‌هایی که تاکنون در چین و ژاپن ابداع شده‌اند اظهار نظر قطعی نمی‌توان کرد. برخی منابع تعداد کل کانجی‌ها را بیش از هفتاد هزار عدد ذکر کرده‌اند. البته این تعداد کانجی هرگز در یک دوره زمانی و در یک قلمرو جغرافیایی واحد به کار نمی‌رفته‌اند. بلکه دانستن فقط چند هزار کانجی برای خواندن و نوشتن کافی بوده است. در سال 1923 وزارت آموزش ژاپن برای نخستین بار با هدف تسهیل آموزش نوشتار زبان ژاپنی، فهرستی شامل 1962 کانجی منتشر کرد و کانجی‌های رسمی زبان ژاپنی محدود به این تعداد شد. این فهرست تاکنون بارها مورد بازبینی قرار گرفته است. آخرین نسخه منتشر شده توسط دولت ژاپن در سال 2010 شامل 2136 کانجی است .[۲] این فهرست «جدول کانجی‌های روزمره» (常用漢字表/jōyō kanji hyō) نام دارد و در رسانه‌های نوشتاری رسمی فقط از کانجی‌های این فهرست استفاده می‌شود. کودکان ژاپنی در شش سال نخست تحصیل خود در مدرسه، خواندن و نوشتنِ زیرمجموعه‌ای از فهرست «جدول کانجی‌های روزمره» مشتمل بر 1006 کانجی را می‌آموزند و بقیه کانجی‌های این فهرست به صورت خودآموز یا با خواندن دروس مختلف به تدریج فراگرفته می‌شوند.
در حال حاضر ژاپنی‌ها از کانجی‌ها برای نوشتن تکواژهای قاموسی یعنی ریشه اسم‌ها، فعل‌ها و قیدهای ژاپنی و وام‌واژه‌های چینی استفاده می‌کنند. اغلب کانجی‌های پیچیده از کنار هم گذاشتن چند کانجی ساخته شده‌اند. در هر کانجی، یکی از بخش‌های تشکیل دهنده آن به عنوان «بخش اصلی» کانجی شناخته می‌شود. همچنین تعداد حرکات قلم هنگام نوشتن هر کانجی و ترتیب نوشتن آن کاملاً معین و مشخص است. برای جستجوی یک کانجی در فرهنگ لغات، یا باید یکی از تلفظ‌های چینی و ژاپنی آن را دانست و یا باید بخش اصلی و تعداد حرکات قلم آن را تشخیص داد، زیرا کانجی‌ها بر اساس این اطلاعات در فرهنگ‌های لغت مرتب می‌شوند. به دلیل بالا بودن تعداد کانجی‌ها ذکر همه آن‌ها در این نوشتار ممکن نیست. بنابراین، در جدول شماره 1 به معرفی سه نویسه کانجی و اطلاعات شکلی، معنایی و آوایی آن‌ها به عنوان نمونه اکتفا می‌کنیم.
جدول شماره 1: سه نویسه کانجی به همراه اطلاعات شکلی، تلفظی و معنایی آن‌ها
| 曜
بخش اصلی: 日 (به معنی روز) تعداد حرکات قلم: 18 تلفظ ژاپنی: ندارد تلفظ چینی: /yō/ معنی: روز هفته |
平
بخش اصلی: 干 تعداد حرکات قلم: 5 تلفظ ژاپنی: /taira/ و /hira/ تلفظ‌های چینی: /hei/، /hyō/ و /byō/ معانی: صاف، هموار، صلح |
山
بخش اصلی: 山 (کل نویسه) تعداد حرکات قلم: 3 تلفظ ژاپنی: /yama/ تلفظ‌های چینی: /san/، /zan/ و /sen/ معنی: کوه |
هجانگارهای هیراگانا ژاپن
در دوره‌ای که در ژاپن کتابت به زبان چینی و با نویسه‌های چینی انجام می‌شد، یکی از نخستین تلاش‌های ژاپنی‌ها برای نوشتن زبان ژاپنی آن بود که از نویسه‌های واژه‌نگار کانجی به‌عنوان حروف هجانگار استفاده کردند. به این معنی که برای هریک از هجاهای ممکن زبان ژاپنی یک نویسه کانجی را بدون در نظر گرفتن معنای آن برگزیدند و آن هجا را با آن نویسه نوشتند. مثلاً هجای (ya) را با نویسه (夜) به معنی «شب» نوشتند زیرا تلفظ این نویسه در زبان چینی (ya) بود. همچنین هجای (ma) را با نویسه (麻)به معنی «گیاه شاهدانه» نوشتند زیرا این نویسه را چینی‌ها (ma) می‌خواندند. بنابراین، با این خط جدید، واژه ژاپنی (yama) به معنی کوه به صورت (夜麻)نوشته می‌شد که در آن معنای کانجی‌ها (شب و شاهدانه) مورد نظر نبود و تنها تلفظ چینی دو نویسه در کنار هم یک واژه ژاپنی را می‌ساخت. از آنجا که این نوع خاص نوشتار ژاپنی در نگارش کتاب مشهور «مانیوشو» (نخستین مجموعه شعر ژاپنی تدوین شده در سال 759 م) به کار رفته است، اکنون این خط را با نام «مانیوگانا» (万葉仮名/Manyōgana) می‌خوانند. واژه «کانا» (仮名/Kana) که امروز برای اشاره به حروف هجانگار به کار می‌رود، در حقیقت، به معنی «حروف فرضی» یا «حروف غیر واقعی» است. این واژه در مقابل واژه «مانا» (真名/Mana) به معنی «حروف حقیقی» ابداع شده که برای اشاره به کانجی‌ها به کار می‌رفته است. استفاده از نشانه‌های هجانگار مانیوگانا به زودی منسوخ شد و جای خود را به حروف هجانگار هیراگانا داد.
حروف هجانگار هیراگانا از ساده شدن شکل همین کانجی‌های هجانگار مانیوگانا ساخته شدند و ژاپنی‌ها در این ساده‌سازی از سبک‌های خوشنویسی چینی الهام گرفتند. در آن دوران که خواندن و نوشتن به زبان چینی امری مردانه بود، زنان اشراف و درباری نقش اصلی را در نوشتن زبان ژاپنی و ابداع حروف هجانگار هیراگانا ایفا کردند. مثلاً ابتدا برای نوشتن هجای (mo) نویسه (毛)به معنی «پشم و مو» در نظر گرفته شد. زیرا این نویسه را چینی‌ها (mo) تلفظ می‌کردند. در مرحله بعد این شکل نویسه ساده‌تر شد و از آن حرف (も)هیراگانا ساخته شد که برای نوشتن هجای (mo) به کار می‌رود. واژه «هیراگانا» به معنی «حروف هجانگار مسطح» یا «حروف هجانگار هموار» است که به شکل این حروف دلالت می‌کند.
البته دقیق‌تر آن است که بگوییم هر یک از حروف هجانگار ژاپنی نشان‌دهنده یک مورا (Mora) در این زبان است. مورا در زبان‌شناسی به واحدهای آوایی که کشش یکسان دارند گفته می‌شود. مثلاً آوای خیشومی (N) که در انتهای هجا ظاهر می‌شود، یا بخش نخست آواهای مشدد و یا بخش دوم مصوت‌های بلند همگی از نظر زمانی، کششی برابر با هجاهای باز نظیر (ya) و (ma) دارند. به همین علت، هر یک از سه مورد یاد شده با یک نشانه هیراگانا نشان داده می‌شوند. در این نوشتار برای سادگی از اصطلاح هجا و هجانگار به جای مورا و مورانگار استفاده کرده‌ایم. در بخش دوم این فصل در مبحث مربوط به وزن شعر ژاپنی درباره تفاوت مورا و هجا بیشتر توضیح خواهیم داد.
پس از ابداع حروف هجانگار هیراگانا ژاپنی‌ها تا مدت‌ها از نویسه‌های کانجی برای نوشتن متون چینی و از حروف هیراگانا برای نوشتن متون ژاپنی استفاده می‌کردند. در آن دوران خط و زبان چینی برای نوشتن متون رسمی دولتی و نامه‌های دیوانی و اشعار چینی استفاده می‌شد و حروف هیراگانا و زبان ژاپنی برای نوشتن اشعار و ترانه‌های عامیانه و قصه‌های ژاپنی به کار می‌رفت. بنابراین، متون چینی فاخرتر و فاضلانه‌تر از متون ژاپنی قلمداد می‌شد. بعدها با اهمیت یافتن ادبیات ژاپنی و اهتمام ژاپنی‌ها به نگارش به زبان ژاپنی، نظام نوشتاری امروزی زبان ژاپنی که ترکیبی از کانجی و کانا است به وجود آمد.
در این نظام نوشتاری جدید که تا به امروز برای نوشتن زبان ژاپنی استفاده می‌شود، از نویسه‌های کانجی برای نوشتن تکواژهای قاموسی و از حروف هجانگار هیراگانا برای نوشتن تکواژهای دستوری استفاده می‌شود. یعنی در نظام نوشتاری امروز زبان ژاپنی، اسم‌ها و ریشه فعل‌ها و صفت‌ها و قیدها با کانجی نوشته می‌شوند و حروف ربط و اضافه و تکواژهای حالت‌نما و وندهای دستوری و پایانه‌های تصریفی فعل‌ها و صفت‌ها و قیدها با حروف هیراگانا نوشته می‌شوند. مثلاً در مثال (tabesaseraretakunai) (نمی‌خوام وادار به خوردن شوم) که در بالا دیدیم، ریشه فعل خوردن (tabe) با کانجی نوشته می‌شود و کلیه وندهای دستوری که در پی این ریشه می‌آیند با حروف هیراگانا نوشته می‌شوند (食べさせられたくない/Tabesaseraretakunai). امروز از هیراگانا برای نشان دادن تلفظ کانجی‌های پیچیده و دشوار نیز استفاده می‌شود.
جدول شماره 2 فهرست حروف هجانگار هیراگانا و تلفظ آن‌ها را نشان می‌دهد. ذکر این توضیح نیز لازم است که با کنار هم گذاشتن برخی از حروف هیراگانا با یکدیگر حروف هیراگانای ترکیبی ساخته می‌شود که برای پرهیز از پیچیده‌تر شدن موضوع از ذکر آن چشم‌پوشی می‌کنیم.
| جدول شماره 2: حروف هجانگار هیراگانا | ||||||||||
| あ
a |
か
ka |
さ
sa |
た
ta |
な
na |
は
ha |
ま
ma |
や
ya |
ら
ra |
わ
wa |
|
| い
i |
き
ki |
し
si |
ち
ti |
に
ni |
ひ
hi |
み
mi |
り
ri |
|||
| う
u |
く
ku |
す
su |
つ
tu |
ぬ
nu |
ふ
hu |
む
mu |
ゆ
yu |
る
ru |
||
| え
e |
け
ke |
せ
se |
て
te |
ね
ne |
へ
he |
め
me |
れ
re |
|||
| お
o |
こ
ko |
そ
so |
と
to |
の
no |
ほ
ho |
も
mo |
よ
yo |
ろ
ro |
を
wo |
ん
N |
هجانگارهای کاتاکانای ژاپن
تقریباً همزمان با پیدایش حروف هجانگار هیراگانا، یک دسته حروف هجانگار دیگر در ژاپن پدید آمد که به حروف کاتاکانا معروف شد. این حروف نیز مانند هیراگانا از کانجی‌های هجانگار مانیوگانا ساخته شدند. کاتاکانا به معنی «حروف هجانگار کناری»، یا «حروف هجانگار بخشی» است. برخی معتقداند دلیل این نام‌گذاری آن است که بر خلاف هیراگانا که از ساده شدن شکل کلی کانجی‌ها ساخته شدند، هریک از حروف کاتاکانا با جدا کردن یک بخش از یک کانجی ساخته شدند. مثلاً نویسه کانجی (加)به معنی «افزایش، افزودن» که در چینی (ka) تلفظ می‌شد و در نظام مانیوگانا برای نشان دادن هجای (ka) در زبان ژاپنی استفاده می‌شد، با جدا شدن بخش سمت چپی‌اش به نشانه (カ) کاتاکانا (ka) تبدیل شد. در نوشتار عمودی ژاپنی کاتاکاناها در اصل برای نشان دادن تلفظ کانجی‌ها در کنار آن‌ها با اندازه کوچک نوشته می‌شدند و عده‌ای معتقدند اطلاق نام کاتاکانا (کاناهای کناری) به این حروف هجانگار نیز از همین رو است. حروف کاتاکانا بر خلاف هیراگاناها که با خطوط منحنی و مورب نوشته می‌شود، دارای خطوط صاف و گوشه‌های تیز هستند.
پس از ایجاد نظام نوشتاری فعلی زبان ژاپنی، وظیفه نشان دادن تلفظ کانجی‌های دشوار به عهده هیراگانا گذاشته شد، اما حروف هجانگار کاتاکانا نیز از بین نرفتند و عهده‌دار نقش‌های دیگری در نظام نوشتاری زبان ژاپنی شدند. در حال حاضر مهم‌ترین نقش حروف کاتاکانا نشان دادن واژه‌های قرضی جدید در زبان ژاپنی است. یعنی در نظام نوشتاری زبان ژاپنی یک دسته حروف خاص برای نوشتن کلمات غیر ژاپنی وجود دارد. به عبارت دقیق‌تر، از کاتاکانا برای نوشتن وام‌واژه‌ها و همچنین اسامی افراد و محل‌های خارجی (مثل شهرها و کشورهای خارجی) استفاده می‌شود. البته این قاعده شامل وام واژه‌های چینی نمی‌شود و همان‌طور که در بالا توضیح داده شد، کلمات دخیل چینی اغلب با کانجی نوشته می‌شوند.
کاربرد دیگر کاتاکانا آن است که برای نشان دادن تأکید روی یک کلمه آن را با کاتاکانا می‌نویسند. این کاربرد مشابه نوشتن حروف لاتین به شکل ایتالیک و نوشتن حروف فارسی به شکل ایرانیک است. از کاتاکانا همچنین گاهی برای نوشتن نام‌آواها و نمادآواها، اصطلاحات علمی، نام مواد شیمیایی، گیاهان و جانوران و نیز نام برخی شرکت‌های ژاپنی استفاده می‌شود. حروف هجانگار کاتاکانا نیز مانند حروف هیراگانا در حقیقت مورانگار هستند و فهرست حروف کاتاکانا با فهرست حروف هیراگانا تناظر یک‌به‌یک دارند. در جدول شماره 3 فهرست حروف هجانگار کاتاکانا را مشاهده می‌کنید.
| جدول شماره 3: نشانه‌های هجانگار کاتاکانا | ||||||||||
| ア
a |
カ
ka |
サ
sa |
タ
ta |
ナ
na |
ハ
ha |
マ
ma |
ヤ
ya |
ラ
ra |
ワ
wa |
|
| イ
i |
キ
ki |
シ
si |
チ
ti |
ニ
ni |
ヒ
hi |
ミ
mi |
リ
ri |
|||
| ウ
u |
ク
ku |
ス
su |
ツ
tu |
ヌ
nu |
フ
hu |
ム
mu |
ユ
yu |
ル
ru |
||
| エ
e |
ケ
ke |
セ
se |
テ
te |
ネ
ne |
ヘ
he |
メ
me |
レ
re |
|||
| オ
o |
コ
ko |
ソ
so |
ト
to |
ノ
no |
ホ
ho |
モ
mo |
ヨ
yo |
ロ
ro |
ヲ
wo |
ン
N |
روماجی و اعداد در نظام نوشتاری زبان ژاپنی
روماجی به معنی حروف رومی (لاتین) است. از حروف لاتین برای نوشتن جملات و عبارات زبان‌های اروپایی، نوشتن سرواژه‌های ژاپنی و خارجی مانند NHK (日本放送協会/Nippon Hōsō Kyōkai) (رادیو و تلویزیون ملی ژاپن) و JR (Japan Railways) (راه‌آهن دولتی ژاپن)، برای آموزش زبان ژاپنی به خارجی‌هایی که با کانجی‌ها و کاناها آشنا نیستند و همچنین برای نوشتن نام برخی مؤسسات و شرکت‌ها استفاده می‌شود. با این که تمام اعداد را می‌توان در زبان ژاپنی با کانجی‌ها نوشت، اما استفاده از اعداد عربی (اعداد 1، 2، 3 و...) که در زبان انگلیسی به کار می‌روند رایج‌تر است. علاوه بر این اعداد، استفاده از اعداد رومی (Ⅰ، Ⅱ، و Ⅲ...) نیز برای نشان دادن شماره‌ها در زبان ژاپنی رواج دارد.
خط ژاپنی
همان‌طور که تاکنون گفته شد، نظام نوشتاری فعلی زبان ژاپنی ترکیبی از چهار خط کانجی، هیراگانا، کاتاکانا و روماجی است. نوشتار ژاپنی مانند خط چینی اساساً از دوران باستان به شکل عمودی بوده است. یعنی نویسه‌ها زیر یکدیگر و سطرها از سمت راست به چپ نوشته می‌شوند. در نوشتار عمودی، نحوه صحافی کردن کتاب نیز مانند کتاب‌های فارسی است؛ یعنی صفحات کتاب از سمت چپ به سمت راست ورق زده می‌شوند. با این حال، تحت تأثیر متون اروپایی در قرون اخیر، نوشتار افقی نیز در زبان ژاپنی رواج پیدا کرده است. در نوشتار افقی، نویسه‌ها مانند زبان انگلیسی از چپ به راست نوشته می‌شوند و کتاب‌ها نیز مانند کتاب‌های انگلیسی صحافی می‌شوند. از آنجا که آوردن حروف لاتین و اعداد در نوشتار عمودی دشوار و مشکل‌ساز است، در حال حاضر برای نوشتن متون علمی و درسی بیشتر از نوشتار افقی استفاده می‌شود، اما در نوشتن متون ادبی همچنان گرایش به نوشتار عمودی وجود دارد. نحوه استفاده از چهار خط مختلف را در نوشتار زبان ژاپنی می‌توان در جمله زیر مشاهده کرد:
| «در ماه اوت، با پرواز «جِی‌اِی‌اِل» به هوکایدو می‌روم.» | 8月にJALのフライトで北海道へ行きます。 |
جدول شماره 4 تلفظ تک‌تک واژه‌های به کار رفته در جمله فوق را به همراه معنای واژه و نوع خط به کار رفته برای نوشتن آن واژه نشان می‌دهد.
جدول شماره 4: جمله مثال ژاپنی به همراه معنای واژه‌ها و نوع خط به کار رفته برای نوشتن هر واژه
| املای ژاپنی | تلفظ | معنی واژه | خط به کار رفته |
| 8月 | hachi gatsu | ماه هشتم (اوت) | عدد+کانجی |
| に | ni | حرف اضافه پس‌رو به معنی «در» | هیراگانا |
| JAL | jaru | نام شرکت هواپیمایی ژاپن | روماجی |
| の | no | تکواژ مالکیت و نسبت | هیراگانا |
| フライト | furaito | پرواز، وام‌واژه از flight انگلیسی | کاتاکانا |
| で | de | حرف اضافه پس‌رو به معنی «با» | هیراگانا |
| 北海道 | hokkaidō | هوکایدو | کانجی |
| へ | he | حرف اضافه پس‌رو به معنی «به» | هیراگانا |
| 行きます | ikimasu | می‌روم | کانجی+هیراگانا |
اکنون شاید این پرسش به ذهن خواننده خطور کند که چرا ژاپنی‌ها تا کنون تدبیری برای ساده‌تر ساختن نظام نوشتاری خود نیندیشیده‌اند؟ وجود دست کم 2136 نویسه کانجی فراگیری این نظام را برای کودکان ژاپنی و خارجی‌ها بسیار دشوار می‌سازد. به این دشواری باید آموختن حروف هجانگار و نحوه استفاده همزمان از این حروف را در کنار نویسه‌های کانجی افزود. کنار گذاشتن کانجی‌ها و نوشتن تمام متون فقط با یکی از حروف هجانگار مانند هیراگانا چه اشکالی داشت؟ آیا نمی‌شد مانند کره‌ای‌ها نویسه‌های کانجی را به کلی کنار گذاشت و الفبای جدیدی ابداع کرد؟ آیا نمی‌شد مانند بسیاری از ملت‌ها با کنار گذاشتن کامل رسم‌الخط قدیمی فقط از حروف لاتین برای نوشتن زبان ژاپنی استفاده کرد؟
حقیقت آن است که همه این پرسش‌ها را از اواخر قرن نوزدهم بارها افراد و گروه‌های مختلف در ژاپن مطرح کرده‌اند و اتفاقاً حرکت‌ها و جنبش‌های مختلفی با محوریت برخی روشنفکران برای تغییر نظام نوشتاری زبان ژاپنی و استفاده از یک نوع خط هجانگار یا الفبای آوانگار شکل گرفته است. اما هیچ‌یک از این جنبش‌ها و حرکت‌ها راه به جایی نبرده است و اکنون کمتر زمزمه جدی‌ای در جامعه ژاپن درباره تغییر رسم‌الخط شنیده می‌شود. در خصوص مخالفت اکثریت ژاپنی‌ها با تغییر نظام نوشتاری و حفظ نظام پیچیده فعلی دو دلیل عمده، یکی زبان‌شناختی و دیگری فرهنگی می‌توان ذکر کرد.
دلیل زبان‌شناختی برای حفظ نظام نوشتاری فعلی آن است که تعداد هجاهای ممکن در زبان ژاپنی به دلیل داشتن ساخت هجایی ساده نسبتاً اندک است. در نتیجه، تعداد تکواژها و واژه‌های هم‌آوا (واژه‌هایی که تلفظ یکسان دارند) در این زبان بسیار زیاد است. مثلاً بیش از شانزده واژه با تلفظ کاملاً یکسان (kōgai) وجود دارند که معانی آن‌ها متفاوت است؛ از جمله «حومه شهر»، «آلودگی»، «سقف دهان»، «خارج از مدرسه»، «افشاء کردن»، «آلودگی نوری»، «خلاصه» و... در گفتار، همگی یکسان تلفظ می‌شوند، اما در نوشتار هر یک از آن‌ها با نویسه‌های کانجی متفاوتی نوشته می‌شوند. کنار گذاشتن نویسه‌های واژه‌نگار کانجی و استفاده از یک خط هجانگار یا آوانگار این عیب بزرگ را دارد که تمام واژه‌های هم‌آوا صورت نوشتاری یکسانی پیدا می‌کنند و تمایز بین آن‌ها در نوشتار از بین می‌رود. این نکته را نیز نباید از ذهن دور داشت که همین تفاوت نوشتاری بین واژه‌های هم‌آوا همواره یکی از دستمایه‌های شاعران و نویسندگان ژاپنی در خلق صنایع مختلف ادبی و استفاده از این صنایع بوده است. بنابر این، کنار گذاشتن کانجی‌ها موجب بی‌معنی شدن بسیاری از صنایع ادبی و بازی‌های زبانی و ظرایف کلامی زبان ژاپنی خواهد شد.
از سوی دیگر، دلیل فرهنگی ژاپنی‌ها برای حفظ نویسه‌های کانجی آن است که بیشتر آثار ادبی و تاریخی این کشور با استفاده از این نویسه‌ها نوشته شده و این نویسه‌ها بر روی اغلب آثار باستانی و آثار هنری به جا مانده از دوران قدیم ژاپن دیده می‌شوند. در حقیقت، نظام نوشتاری زبان ژاپنی به بخشی از میراث فرهنگی و هویت ملی کشور ژاپن تبدیل شده است و هرگونه تغییر در این نظام موجب قطع یا کمرنگ شدن ارتباط نسل کنونی با گذشته کشور و هویت ملی‌شان خواهد شد. بنابراین، با توجه به دلایل زبان‌شناختی و فرهنگی ذکر شده، ژاپنی‌ها علی‌رغم پیچیدگی نظام نوشتاری‌شان تا کنون به حفظ و حراست از آن همت گماشته‌اند.
در سال‌های اخیر و در عصر رایانه و ابزارهای الکترونیکی، ژاپنی‌ها امکانات مختلفی را برای تسهیل یادگیری نظام نوشتاری زبان ژاپنی و استفاده از آن فراهم ساخته‌اند. به نحوی که اکنون یادگیری نویسه‌های کانجی، نوشتن به زبان ژاپنی و جستجوی نویسه‌ها در فرهنگ‌های لغت در مقایسه با دورانی که رایانه نبود بسیار آسان‌تر شده است. شاید همین تدابیر و امکانات اکنون موجب شده که مردم ژاپن انگیزه‌ای برای تغییر نظام نوشتاری زبان خود نداشته باشند.[۳]
نیز نگاه کنید به
کتابشناسی
- ↑ Kindaichi, K. et al (2011). shinsen kokugo jiten. Shōgakukan.
- ↑ Bunkachō (2016). jōyō kanji hyō: 22nen 11gatsu 30nichi naikaku kokuji. Gyōsei.
- ↑ حسینی، سیدآیت (1402). «زبان و ادبیات». در پالیزدار، فرهاد، ذاکری، قدرت اله. جامعه و فرهنگ ژاپن. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، ص. 218- 241.