روابط فرهنگی مصر و ایران: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:محمدحسین هیکل وزیر معارف عمومی مصر.png|بندانگشتی|محمدحسین هیکل وزیر معارف عمومی مصر]] | [[پرونده:محمدحسین هیکل وزیر معارف عمومی مصر.png|بندانگشتی|محمدحسین هیکل وزیر معارف عمومی مصر. برگرفته از سایت hawzahnews، قابل بازیابی از https://www.hawzahnews.com/news/372608/%D9%85%D8%AD%D9%85%D8%AF-%D8%AD%D8%B3%D9%86%DB%8C%D9%86-%D9%87%DB%8C%DA%A9%D9%84-%D8%A7%D9%86%D8%AF%DB%8C%D8%B4%D9%85%D9%86%D8%AF-%D9%85%D8%B5%D8%B1%DB%8C-%D8%AF%D8%B1%DA%AF%D8%B0%D8%B4%D8%AA]] | ||
هر چند اولین موافقت‌نامه فرهنگی ایران و [[مصر]] در سال 1958 امضاء شد، پیش از آن نیز ارتباطات و مراودات فرهنگی و علمی میان دو کشور کم و بیش برقرار شده بود؛ از جمله در سال 1938 طی نامه‌ای به امضای محمدحسین هیکل وزیر معارف عمومی [[مصر]]،4 تن از استادان ایرانی، حسین سمیعی، اسماعیل مرآت، قاسم غنی و رشید یاسمی به عنوان عضو وابسته فرهنگستان زبان عربی معرفی شدهاند. در مقابل نیز 4 تن از شخصیت‌های فرهنگی و ادبی مصر به عنوان اعضای وابسته فرهنگستان ایران پذیرفته شدند. این افراد عبارت بودند از: محمدحسین هیکل، محمد رفعت پاشا رئیس فرهنگستان زبان عربی در [[مصر]]، منصور بک فهمی عضو فرهنگستان زبان و رئیس کتابخانه ملی مصر و علی بک الجارم، عضو فرهنگستان مزبور.<ref>گزيده اسناد روابط خارجی ايران و [[مصر]] (1375). به كوشش رقيه سادات عظيمی، چاپ اول. تهران: [https://www.ipis.ir/ دفتر مطالعات سياسي و بين‌المللي]، ج 2، سند 80.</ref> مشارکت برخی چهره‌های علمی و ادبی مصر همچون دکتر طه حسین، ادیب برجسته و وزیر فرهنگ وقت و نیز دکتر احمد امین، اندیشمند و نویسنده نامدار مصری در جشن هزاره ابن سینا که در سال 1954 توسط انجمن آثار ملی در تهران برگزار شد از دیگر موارد قابل ذکر در روابط میان موسسات فرهنگی و فرهیختگان دو کشور است.<ref>گزيده اسناد روابط خارجی ايران و [[مصر]] (1375). به كوشش رقيه سادات عظيمی، چاپ اول. تهران: [https://www.ipis.ir/ دفتر مطالعات سياسي و بين‌المللي]، ج 3، سند 52.</ref> | هر چند اولین موافقت‌نامه فرهنگی ایران و [[مصر]] در سال 1958 امضاء شد، پیش از آن نیز ارتباطات و مراودات فرهنگی و علمی میان دو کشور کم و بیش برقرار شده بود؛ از جمله در سال 1938 طی نامه‌ای به امضای محمدحسین هیکل وزیر معارف عمومی [[مصر]]،4 تن از استادان ایرانی، حسین سمیعی، اسماعیل مرآت، قاسم غنی و رشید یاسمی به عنوان عضو وابسته فرهنگستان زبان عربی معرفی شدهاند. در مقابل نیز 4 تن از شخصیت‌های فرهنگی و ادبی مصر به عنوان اعضای وابسته فرهنگستان ایران پذیرفته شدند. این افراد عبارت بودند از: محمدحسین هیکل، محمد رفعت پاشا رئیس فرهنگستان زبان عربی در [[مصر]]، منصور بک فهمی عضو فرهنگستان زبان و رئیس کتابخانه ملی مصر و علی بک الجارم، عضو فرهنگستان مزبور.<ref>گزيده اسناد روابط خارجی ايران و [[مصر]] (1375). به كوشش رقيه سادات عظيمی، چاپ اول. تهران: [https://www.ipis.ir/ دفتر مطالعات سياسي و بين‌المللي]، ج 2، سند 80.</ref> مشارکت برخی چهره‌های علمی و ادبی مصر همچون دکتر طه حسین، ادیب برجسته و وزیر فرهنگ وقت و نیز دکتر احمد امین، اندیشمند و نویسنده نامدار مصری در جشن هزاره ابن سینا که در سال 1954 توسط انجمن آثار ملی در تهران برگزار شد از دیگر موارد قابل ذکر در روابط میان موسسات فرهنگی و فرهیختگان دو کشور است.<ref>گزيده اسناد روابط خارجی ايران و [[مصر]] (1375). به كوشش رقيه سادات عظيمی، چاپ اول. تهران: [https://www.ipis.ir/ دفتر مطالعات سياسي و بين‌المللي]، ج 3، سند 52.</ref> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۵ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۲۲:۴۹
هر چند اولین موافقت‌نامه فرهنگی ایران و مصر در سال 1958 امضاء شد، پیش از آن نیز ارتباطات و مراودات فرهنگی و علمی میان دو کشور کم و بیش برقرار شده بود؛ از جمله در سال 1938 طی نامه‌ای به امضای محمدحسین هیکل وزیر معارف عمومی مصر،4 تن از استادان ایرانی، حسین سمیعی، اسماعیل مرآت، قاسم غنی و رشید یاسمی به عنوان عضو وابسته فرهنگستان زبان عربی معرفی شدهاند. در مقابل نیز 4 تن از شخصیت‌های فرهنگی و ادبی مصر به عنوان اعضای وابسته فرهنگستان ایران پذیرفته شدند. این افراد عبارت بودند از: محمدحسین هیکل، محمد رفعت پاشا رئیس فرهنگستان زبان عربی در مصر، منصور بک فهمی عضو فرهنگستان زبان و رئیس کتابخانه ملی مصر و علی بک الجارم، عضو فرهنگستان مزبور.[۱] مشارکت برخی چهره‌های علمی و ادبی مصر همچون دکتر طه حسین، ادیب برجسته و وزیر فرهنگ وقت و نیز دکتر احمد امین، اندیشمند و نویسنده نامدار مصری در جشن هزاره ابن سینا که در سال 1954 توسط انجمن آثار ملی در تهران برگزار شد از دیگر موارد قابل ذکر در روابط میان موسسات فرهنگی و فرهیختگان دو کشور است.[۲]
امضای موافقنامه فرهنگی، نقطه عطفی در ارتباط فرهنگی میان دو کشور بود. از جمله مفاد این موافقنامه، ایجاد تسهیلات برای مبادله هر نوع کتاب و نشریات سودمند، ایجاد تسهیلات برای مبادله فیلم‌های ملی و فرهنگی و مستند با هدف معرفی پیشرفت‌های مدنی دو کشور، تشکیل نمایشگاه‌هایی از هنرهای ملی، مبادله گروه‌های دانشجویی، تنظیم برنامه‌های رادیویی، مبادله استادان و فرهیختگان و تأسیس انجمن‌های فرهنگی از اتباع دو کشور بود.[۳] در سال 1972 نیز برنامه مبادلات فرهنگی میان دو دولت برای سال‌های 1972 تا 1974 منعقد شد که شامل چندین محور از جمله، همکاری‌های وزارت خانه‌های علوم و آموزش و پرورش، همکاری‌های مذهبی، همکاری‌های آموزشی بهداشتی، بورسیه‌های آموزشی، همکاری‌ها در حوزه جوانان و ورزش بود.[۴] موافقنامه همکاری‌های گردشگری ایران و مصر نیز در سال 1975 به امضای معاونان وزارت اطلاعات و جهانگردی ایران و معاون وزارت جهانگردی مصر رسید.[۵] در طول سال‌های نیمه دوم دهه 70 قرن گذشته و تا پیش از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران گروه‌های متعدد از استادان و دانشجویان مصری برای فراگیری زبان فارسی به ایران سفر کردند و در مقابل نیز گروه‌هایی از ایران برای فراگیری و یا تکمیل آموزش زبان عربی راهی مصر شدند .در همین دوران، برنامه مبادلات فرهنگی دو کشور برای سال‌های 1978 و 1979 میان وزیران آموزش و پرورش دو کشور به امضاء رسید که به دلیل وقوع انقلاب در ایران، به طور کامل عملیاتی نشد.
مهمترین اتفاق در روابط فرهنگی دو کشور در دهه هفتاد، افتتاح مرکز فرهنگی ایران در قاهره در سال 1977 است. با تأسیس این مرکز، حضور فرهنگی ایران در مصر وارد مرحله‌ای جدید شد و روابط فرهنگی دو کشور را بیش از پیش نزدیک کرد. از جمله اقدامات این مرکز، تقویت کتابخانه بخش‌های شرق شناسی دانشگاه‌های مصر با اهداء حدود 3 هزار جلد کتاب شامل مراجع گوناگون درباره تاریخ و تمدن ایران و نیز آثار نویسندگان برجسته ایرانی بود. برگزاری سمینار و میزگردهای متعدد، برگزاری دوره‌های آموزش زبان فارسی، حمایت از پایان‌نامه‌های دانشگاهی در حوزه زبان و ادبیات فارسی و تاریخ ایران، انتشار فصلنامه‌های فرهنگی با مقالاتی از نویسندگان ایرانی، مصری و عرب و نمایش فیلم‌های فرهنگی و تاریخی درباره ایران از دیگر فعالیت‌های مرکز فرهنگی ایران در قاهره بود. در همین سال به دعوت وزارت فرهنگ ایران، گروهی از استادان و یک گروه از دانشجویان مصری به ایران سفر کردند.[۶]
از رویدادهای فرهنگی روابط دو کشور تا پیش از سقوط رژیم پهلوی در ایران، مشارکت دو طرف در جشنواره فیلم‌های سینمایی و نمایشگاه‌های کتاب بود که از جمله حضور ایران در دومین جشنواره بین‌المللی سینمایی قاهره در سال 1977 و نیز مشارکت در نمایشگاه بین‌المللی کتاب قاهره در سال 1978 قابل ذکر است.
با پیروزی انقلاب اسلامی در ایران و قطع روابط دیپلماتیک میان دو کشور، هر چند روابط رسمی فرهنگی نیز قطع شد، طی سال‌های بعد ارتباطات غیررسمی میان مؤسسات و شخصیت‌های علمی و فرهنگی دو کشور از سر گرفته شد. از جمله این ارتباط فرهنگی غیررسمی، سفر رئیس کتابخانه عمومی آیة الله مرعشی نجفی در سال 1991 به مصر و امضاء موافقنامه مبادله کتاب با مرکز پژوهش‌های شرق‌شناسی این کشور بود. در همین سال 4 تن از استادان زبان‌های شرقی در دانشگاه‌های مصر در مراسم بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی در ایران شرکت کردند. گرامیداشت استادان مصری زبان فارسی از جمله دکتر عبدالنعیم حسنین واهداء جایزه موقوفه دکتر محمود افشار و نیز تکریم دکتر امین عبدالمجید بدوی در مصر با حضور دکتر سید جعفر شهیدی در سال 1377 از دیگر موارد در این خصوص است.[۷]
در همین دهه برخی از استادان ایرانی به دعوت مجمع فرهنگستان زبان عربی به مصر سفر کردند و برخی از آثار خود را به دانشگاه‌های قاهره و عین شمس اهداء کردند. وزیر امور خارجه وقت جمهوری اسلامی ایران نیز طی سفری به قاهره در مرکز مطالعات و پژوهش‌های سیاسی در جمع استادان و فرهیختگان مصری درباره روابط ایران و مصر سخنرانی کرد. در سال 1995 (1374) نیز آقایان دکتر الدسوقی شتا و السباعی محمد السباعی استادان زبان ودبیات فارسی دانشگاه‌های مصر برای حضور در کنگره بین‌المللی بزرگداشت عطار نیشابوری به ایران سفر و در این کنگره سخنرانی کردند. طی این سال‌ها همچنین تعدادی از کتاب‌های اندیشمندان و نویسندگان ایرانی در مصر به زبان عربی ترجمه شد.[۸]سفر متقابل استادان ایرانی به مصر برای شرکت در گرده‌همایی های علمی و فرهنگی و نیز شرکت فارسی‌آموزان دانشگاه‌های مصر در دوره‌های دانش‌افزایی زبان فارسی در جمهوری اسلامی ایران ، مشارکت استادان مصری زبان و ادب فارسی در گرده‌همایی‌های بین‌المللی زبان فارسی در تهران و سفر گروه‌های رسانه‌ای ایران و مصر به دو کشور در طول دو دهه گذشته استمرار داشته است. این مراودات البته تحت تأثیر شرایط سیاسی حاکم بر روابط دو کشور با فراز و فرود همراه بوده است.[۹]
نیز نگاه کنید به
روابط فرهنگی زیمبابوه و ایران؛ روابط فرهنگی کانادا و ایران؛ روابط فرهنگی روسیه و ایران؛ روابط فرهنگی تونس و ایران؛ روابط فرهنگی ژاپن و ج.ا.ایران؛ روابط فرهنگی کوبا و ج.ا.ایران؛ روابط فرهنگی لبنان و ایران؛ روابط فرهنگی ایران و چین؛ روابط فرهنگی سنگال و جمهوری اسلامی ایران؛ روابط فرهنگی آرژانتین و ایران؛ روابط فرهنگی فرانسه و ایران؛ روابط فرهنگی مالی و ایران؛ روابط اجتماعی و فرهنگی اوکراین و ایران؛ روابط فرهنگی اسپانیا و ایران؛ روابط فرهنگی اردن و ج.ا.ایران؛ روابط فرهنگی اتیوپی و ایران؛ روابط فرهنگی سیرالئون و ایران؛ روابط فرهنگی قطر و ایران؛ روابط فرهنگی تایلند و ایران؛ روابط فرهنگی گرجستان و ایران؛ روابط فرهنگی تاجیکستان و ایران؛ روابط فرهنگی بنگلادش و ایران؛ روابط فرهنگی سریلانکا و ایران
کتابشناسی
- ↑ گزيده اسناد روابط خارجی ايران و مصر (1375). به كوشش رقيه سادات عظيمی، چاپ اول. تهران: دفتر مطالعات سياسي و بين‌المللي، ج 2، سند 80.
- ↑ گزيده اسناد روابط خارجی ايران و مصر (1375). به كوشش رقيه سادات عظيمی، چاپ اول. تهران: دفتر مطالعات سياسي و بين‌المللي، ج 3، سند 52.
- ↑ گزيده اسناد روابط خارجی ايران و مصر (1375). به كوشش رقيه سادات عظيمی، چاپ اول. تهران: دفتر مطالعات سياسي و بين‌المللي، ج 3، سند 70.
- ↑ گزيده اسناد روابط خارجی ايران و مصر (1375). به كوشش رقيه سادات عظيمی، چاپ اول. تهران: دفتر مطالعات سياسي و بين‌المللي، ج 3، سند 86.
- ↑ گزيده اسناد روابط خارجی ايران و مصر (1375). به كوشش رقيه سادات عظيمی، چاپ اول. تهران: دفتر مطالعات سياسي و بين‌المللي، ج 3، سند 89.
- ↑ السباعی، د. السباعي محمد (2001). العلاقات الثقافية بين مصر و ايران؛ علاقات مصر مع دول الجوار الجغرافي (الطبعة الثانية). جامعة القاهرة: مركز البحوث و الدراسات السياسية، ص343-340.
- ↑ السباعی، د. السباعي محمد (2001). العلاقات الثقافية بين مصر و ايران؛ علاقات مصر مع دول الجوار الجغرافي (الطبعة الثانية). جامعة القاهرة: مركز البحوث و الدراسات السياسية، ص348.
- ↑ السباعی، د. السباعي محمد (2001). العلاقات الثقافية بين مصر و ايران؛ علاقات مصر مع دول الجوار الجغرافي (الطبعة الثانية). جامعة القاهرة: مركز البحوث و الدراسات السياسية، ص349-348.
- ↑ صدر هاشمی، سید محمد (1392). جامعه و فرهنگ مصر. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، ص414-418.