تاریخ استقلال زیمبابوه
رشد تفکر ملیگرایی موجب آغاز حرکتهای استقلالطلبانه در کشور زیمبابوه گردید. خانم "تسی تسی دانگارمبا" نویسنده معاصر زیمبابوه در اثر خود (The Book of Not) شرح میدهد که چگونه بعضی از دختران دانش آموز سفیدپوست از تماس و ارتباط با هم کلاسیهای سیاه خود متنفر بودند. جامعه شاهد نوعی شیوه رفتاری نژادپرستانه و تبعیضآمیز بین سیاهان و سفیدپوستان بود. دانگارمبا در کتاب خود نشان میدهد که تقابل روان شناسی اجتماعی سیاهان زیمبابوه با سفیدپوستان از علل مهم رشد مبارزات ملیگرایانه در این کشور بود.
"ایبو ماندازا" (Ibbo Mandaza) روشنفکر و مبارز زیمبابوهای نیز در اثر خود با عنوان: "طبقه و رنگنژادی در جنوب آفریقا" که درسال 1977 به چاپ رسید، معتقد است زمینههای فرهنگی دوران پیش از استعمار در قالب نوینی از سیاستهای ملیگرایی در دوران مبارزات استقلال طلبی کشور قرار گرفت و نکتهی مهم فرهنگی در مبارزات مردمی در واقع پیکربندی خاطرات، سمبلها و اخلاقیات گذشته زیمبابوه است.
جنبش ملیگرایی از طریق فعالیتهای سندیکایی موفق به هدایت و تشدید مبارزات سیاسی و افزایش اعتراضات شد. تقویت رهبری جنبش و رشد احساسات ملیگرایانه و نیز بالا رفتن سطح آگاهیهای سیاسی جامعه در کنار تحولات سیاسی نیمه نخست قرن بیستم، باعث شد جنبش سیاهان رودزیا هم زمان به دو شکل سیاسی و مسلحانه کار خود را دنبال کند. بدین ترتیب مبارزات ادامه یافته و در سال 1980 کشور رودزیا به عنوان آخرین مستعمرهی آفریقایی انگلیس موفق به کسب استقلال شده و نام آن به زیمبابوه تغییر یافت[۱].
نیز نگاه کنید به
استقلال کوبا؛ استقلال مصر؛ استقلال آرژانتین؛ استقلال کشور مالی؛ تاریخ دوره استقلال سودان
کتابشناسی
- ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.38-39.