نسخهٔ کنونی تا ‏۲۵ نوامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۱:۴۱

از سالی که چین به سازمان تجارت جهانی پیوسته است(2001)، صنعت رسانه‌ای چین به سوی تشکیل گروه‌های «بین رسانه‌ای» و «رسانه منطقه‌ای» حرکت کرده است تا بتواند با گروه‌های قوی رسانه‌ای خارج از کشور رقابت نماید. گروه رادیو، تلویزیون، و فیلم چین(China Radio, Film and TV. Group)، با سایر سازمان‌های رادیو، تلویزیون، فیلم و شرکت‌های متعدد رادیویی، تلویزیونی، و اینترنتی پیوند خورده و به بزرگ‌ترین و قوی‌ترین گروه چند رسانه‌ای در این کشور تبدیل شده‌اند. این گروه‌ها با شرکت‌های رسانه‌ای خارج از کشور مبادله و همکاری دارند. از سال 2003، 30 ایستگاه تلویزیونی خارجی از جمله تلویزیون ماهواره‌ای فونیکس، و تلویزیون بلومبرگ، در چین شعبه دایر کرده‌اند و کانال انگلیسی زبان سیسیتیوی، برنامه‌های خود را از طریق شبکه خبری فاکس در اختیار بینندگان آمریکایی خود قرار می‌دهد^[۱].

شبکه‌های ارتباطی همچون شینخوا، سیسیتیوی، و روزنامه مردم، هنوز هم بخش مهمی از سهم بازار داخلی و خارجی رسانه‌ای را به خود اختصاص می‌دهند. رسانه‌های غیر وابسته داخلی(به جز هنگ‌کنگ، و ماکائو)، دیگر با جدیت از خطوط ترسیم شده توسط دولت تبعیت نمی‌کنند. اما اداره کل مطبوعات و نشریات وابسته به شورای دولتی و وزارت رادیو، فیلم و تلویزیون، همچنان مقررات سخت‌گیرانه و شدیدی برای موضوعات ممنوعه وخطوط قرمز خبری تنظیم و به رسانه‌ها ابلاغ می‌کنند. از جمله موضوعات ممنوعه را می‌توان مشروعیت حزب کمونیست، سیاست‌های دولت در مورد تبت و سینک یانگ، فساد و فحشای مقامات و دولت، و گروه غیر قانونی فالون گونگ بر شمرد.البته پس از برگزاری هجدهمین کنگره حزب کمونیست و برگزیده شدن نخبگان نسل پنجم برای رهبری کشور در اواخر سال 2012، به نظر می‌رسد در پاره‌ای از سیاست‌های اِعمال شده در خصوص محدود کردن مطبوعات به ویژه در زمینه فساد مقامات تجدید نظرهایی صورت گرفته است.

علیرغم نظارت شدید دولت، رسانه‌های چین تجاری شده‌اند. نظارت دولت شامل حال ورزش، سرمایه گذاری و سرگرمی‌های سود آور نمی‌شود. در دهه1980 و در دوران دنگ شیائوپینگ، اندکی از نظارت شدید دولت بر رسانه‌ها کاسته شد. همچنان که اشاره شد، بعد از اعتراضات میدان تیَن آنمِن در سال1989، کنترل رسانه‌ها شدت یافت ولی در دوران جیانگ زمین و در دهه 1990 مجددا کنترل‌ها کمتر شد. اما با نفوذ فزاینده اینترنت و امکان بالقوه آن در تشویق ناراضیان، مقررات شدیدی در دوران خو جین تائو وضع شد. طبق گزارش خبرنگاران بدون مرز، چین در سال2010 از این نظر در رتبه 168 از میان 178 کشور جهان قرار داشت.

نیز نگاه کنید به

رسانه و وسايل ارتباط جمعی چین؛ رسانه ها و مطبوعات در چین؛ رسانه های چین؛ شکل گیری رسانه ها در چین؛ استقلال رسانه ای در چین

کتابشناسی

↑ برگرفته از https://www.china.org.cn/

منبع اصلی

_{سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی.}

نویسنده مقاله

علی محمد سابقی

[1] برگرفته از https://www.china.org.cn/

[۱]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-=== ''رویکرد رقابتی رسانه های [[چین]]'' ===
-از سالی كه [[چین|چين]] به سازمان تجارت جهانی پيوسته است(2001)،  صنعت رسانه ای [[چین|چين]] به سوی تشكيل گروه های«بين رسانه ای» و «رسانه ی منطقه ای» حركت كرده است تا بتواند با گروه های قوی رسانه ای خارج از كشور رقابت نمايد. گروه راديو، تلويزيون، و فيلم [[چین|چين]] (China Radio, Film and TV. Group)، با سایر سازمان های راديو، تلويزيون، فيلم و شركت های متعدد راديويی، تلويزيونی، و اينترنتی پيوند خورده و به بزرگترين و قويترين گروه چند رسانه ای در این کشور تبديل شده اند. اين گروه ها با شرکت های رسانه ای خارج از كشور مبادله و همكاری دارند. از سال 2003، 30 ايستگاه تلويزيونی خارجی از جمله تلويزيون ماهواره ای فونيكس، و تلويزيون بلومبرگ، در [[چین|چين]] شعبه داير كرده اند و كانال انگليسی زبان سيسيتيوی، برنامه های خود را از طريق شبكه ی خبری فاكس در اختیار بينندگان آمريكايی خود قرار می دهد.<ref>www.China.org.cn</ref>
-شبكه های ارتباطی همچون شينخوا، سيسيتيوی، و روزنامه ی مردم، هنوز هم بخش مهمی از سهم بازار داخلی و خارجی رسانه ای را به خود اختصاص می دهند. رسانه های غير وابسته ی داخلی( به جز هنگ كنگ، و ماكائو)، ديگر با جديت از خطوط ترسيم شده توسط دولت تبعيت نمی كنند. اما اداره ی کل مطبوعات و نشريات وابسته به شورای دولتی و وزارت راديو، فيلم و تلويزيون، همچنان مقررات سختگیرانه و شديدی برای موضوعات ممنوعه و خطوط قرمز خبری تنظيم و به رسانه ها ابلاغ می كنند. از جمله موضوعات ممنوعه را می توان مشروعيت حزب كمونيست، سياست های دولت در مورد تبت و سينكيانگ، فساد و فحشای مقامات و دولت، و گروه غیر قانونی فالونگونگ بر شمرد.البته پس از برگزاری هجدهمین کنگره ی حزب کمونیست و برگزیده شدن نخبگان نسل پنجم برای رهبری کشور در اواخر سال 2012، به نظر می رسد در پاره ای از سیاست های اِعمال شده در خصوص محدود کردن مطبوعات به ویژه در زمینه ی فساد مقامات تجدید نظرهایی صورت گرفته است.
+از سالی که [[عضویت چین در سازمان تجارت جهانی|چین به سازمان تجارت جهانی]] پیوسته است(2001)،  [[رسانه های چین|صنعت رسانه‌ای چین]] به سوی تشکیل گروه‌های «بین رسانه‌ای» و «رسانه منطقه‌ای» حرکت کرده است تا بتواند با گروه‌های قوی رسانه‌ای خارج از کشور رقابت نماید. گروه [[رادیو در چین|رادیو]]، [[تلویزیون در چین|تلویزیون]]، و [[صنعت فیلم و سینمای چین|فیلم چین]](China Radio, Film and TV. Group)، با سایر سازمان‌های رادیو، تلویزیون، فیلم و شرکت‌های متعدد رادیویی، تلویزیونی، و اینترنتی پیوند خورده و به بزرگ‌ترین و قوی‌ترین گروه چند رسانه‌ای در این کشور تبدیل شده‌اند. این گروه‌ها با شرکت‌های رسانه‌ای خارج از کشور مبادله و همکاری دارند. از سال 2003، 30 ایستگاه تلویزیونی خارجی از جمله [[شبکه های ماهواره ای در چین|تلویزیون ماهواره‌ای]] فونیکس، و تلویزیون بلومبرگ، در [[چین]] شعبه دایر کرده‌اند و کانال انگلیسی زبان سیسیتیوی، برنامه‌های خود را از طریق شبکه خبری فاکس در اختیار بینندگان آمریکایی خود قرار می‌دهد<ref>برگرفته از https://www.china.org.cn/</ref>.
-عليرغم نظارت شديد دولت، رسانه های [[چین|چين]] تجاري شده اند. نظارت دولت شامل حال ورزش، سرمايه گذاری و سرگرمي های سود آور نمی شود. در دهه ی 1980 و در دوران دنگ شيائوپينگ، اندكي از نظارت شديد دولت بر رسانه ها كاسته شد. همچنانکه اشاره شد، بعد از اعتراضات ميدان تيَن آنمِن در سال 1989، كنترل رسانه ها شدت يافت ولی در دوران جيانگ زمين و در دهه ی 1990 مجددا كنترل ها كمتر شد. اما با نفوذ فزاينده ی اينترنت و امكان بالقوه ی آن در تشويق ناراضيان، مقررات شديدی در دوران خو جينتائو وضع شد. طبق گزارش خبرنگاران بدون مرز، [[چین|چين]] در سال 2010 از اين نظر در رتبه 168 از میان 178 كشور جهان قرار داشت.<ref>سابقی، علی محمد(1392). "جامعه و فرهنگ چین." تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد ...، ص ... .</ref>
+شبکه‌های ارتباطی همچون شینخوا، سیسیتیوی، و روزنامه مردم، هنوز هم بخش مهمی از سهم بازار داخلی و خارجی رسانه‌ای را به خود اختصاص می‌دهند. رسانه‌های غیر وابسته داخلی(به جز هنگ‌کنگ، و ماکائو)، دیگر با جدیت از خطوط ترسیم شده توسط دولت تبعیت نمی‌کنند. اما اداره کل مطبوعات و نشریات وابسته به [[شورای دولتی چین|شورای دولتی]] و [[مهمترین شبکه ی تلویزیونی چین|وزارت رادیو، فیلم و تلویزیون]]، همچنان مقررات سخت‌گیرانه و شدیدی برای موضوعات ممنوعه وخطوط قرمز خبری تنظیم و به [[رسانه های چین|رسانه‌ها]] ابلاغ می‌کنند. از جمله موضوعات ممنوعه را می‌توان مشروعیت [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست]]، سیاست‌های دولت در مورد تبت و سینک یانگ، فساد و فحشای مقامات و دولت، و گروه غیر قانونی فالون گونگ بر شمرد.البته پس از برگزاری هجدهمین [[کنگره حزب کمونیست چین|کنگره حزب کمونیست]] و برگزیده شدن نخبگان نسل پنجم برای رهبری کشور در اواخر سال 2012، به نظر می‌رسد در پاره‌ای از سیاست‌های اِعمال شده در خصوص محدود کردن [[مطبوعات در چین|مطبوعات]] به ویژه در زمینه فساد مقامات تجدید نظرهایی صورت گرفته است.
+علیرغم نظارت شدید دولت، [[رسانه های چین|رسانه‌های چین]] تجاری شده‌اند. نظارت دولت شامل حال [[ورزش در چین|ورزش]]، سرمایه گذاری و سرگرمی‌های سود آور نمی‌شود. در دهه1980 و در [[دنگ شیائوپینگ، معمار اصلاحات چین|دوران دنگ شیائوپینگ]]، اندکی از نظارت شدید دولت بر [[رسانه های چین|رسانه‌ها]] کاسته شد. همچنان که اشاره شد، بعد از اعتراضات میدان تیَن آنمِن در سال1989، کنترل رسانه‌ها شدت یافت ولی در دوران جیانگ زمین و در دهه 1990 مجددا کنترل‌ها کمتر شد. اما با نفوذ فزاینده [[اینترنت در چین|اینترنت]] و امکان بالقوه آن در تشویق ناراضیان، مقررات شدیدی در دوران خو جین تائو وضع شد. طبق گزارش خبرنگاران بدون مرز، چین در سال2010 از این نظر در رتبه 168 از میان 178 کشور جهان قرار داشت.
+== نیز نگاه کنید به ==
+[[رسانه و وسايل ارتباط جمعی چین]]؛ [[رسانه ها و مطبوعات در چین]]؛ [[رسانه های چین]]؛ [[شکل گیری رسانه ها در چین]]؛ [[استقلال رسانه ای در چین]]
 = کتابشناسی =
+<references />
+== منبع اصلی ==
+<sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی].</big></sub>
+== نویسنده مقاله ==
+علی محمد سابقی
+[[رده:طرح های کلان، نوآوری ها و تجارب در زمینه رسانه]]