نمايش ژاپنی از دوران باستان تا مدرن: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱۵: | خط ۱۵: | ||
علاوه بر این [[تئاتر و هنرهای نمایشی ژاپن|هنرهای نمایشی سنتی]] شناخته شده، در [[دوره ادو]] و به خصوص اواخر آن هنرهای دیگری هم رواج داشت که می‌توان آن‌ها را هم جزو [[هنرهای نمایشی ژاپن در عصر جدید|هنرهای نمایشی]] قلمداد کرد. یکی از این هنرها کاگه‌ئه (影絵/Kage e) یا سایه بازی بود. از آنجا که دیوارهای خانه‌های سنتی ژاپنی، کشویی و پوشیده با کاغذ بود، با انداختن سایه دست یا سایر اجسام بر این پوشش‌های کاغذی تصاویری خلق می‌کردند که به این هنر کاگه‌ئه گفته می‌شد. در اواخر قرن هیجدهم و اوایل قرن نوزدهم این تصاویر جابجایی و حرکت پیدا کردند و در واقع به نوعی نمایش بدل شدند. | علاوه بر این [[تئاتر و هنرهای نمایشی ژاپن|هنرهای نمایشی سنتی]] شناخته شده، در [[دوره ادو]] و به خصوص اواخر آن هنرهای دیگری هم رواج داشت که می‌توان آن‌ها را هم جزو [[هنرهای نمایشی ژاپن در عصر جدید|هنرهای نمایشی]] قلمداد کرد. یکی از این هنرها کاگه‌ئه (影絵/Kage e) یا سایه بازی بود. از آنجا که دیوارهای خانه‌های سنتی ژاپنی، کشویی و پوشیده با کاغذ بود، با انداختن سایه دست یا سایر اجسام بر این پوشش‌های کاغذی تصاویری خلق می‌کردند که به این هنر کاگه‌ئه گفته می‌شد. در اواخر قرن هیجدهم و اوایل قرن نوزدهم این تصاویر جابجایی و حرکت پیدا کردند و در واقع به نوعی نمایش بدل شدند. | ||
فانوس خیال را از دیگر [[تئاتر و هنرهای نمایشی ژاپن|هنرهای نمایشی]] اواخر [[دوره ادو]] و اوایل دوره میجی می‌توان به حساب آورد. فانوس خیال نیمه دوم قرن هفدهم از هلند به [[ژاپن]] وارد شد. فانوس‌های خیال اروپایی در [[ژاپن]] توسعه خاص خود را پیدا کردند و در اواخر [[دوره ادو]] و اوایل دوره میجی از محبوبیت بسیار زیادی برخوردار شدند. از پشت پرده‌ای به ابعاد یک در دو متر از جنس کاغذ خاص ژاپنی یا واشی و از جهت مخالف جایگاه تماشاگران با چندیدن فانوس چوبی نور می‌تاباندند و بر پرده تصاویر بسیار شفاف و خوش رنگی متحرکی چون شکفتن گل ایجاد می‌کردند. این نمایش که به آن اوتسوُشی‌ئه (写し絵/Utsushi e) می‌گفتند، نوعی انیمیشن بود و شاید بتوان گفت در موفقیت انیمیشن ژاپنی در دوره‌های بعد مؤثر بود. | فانوس خیال را از دیگر [[تئاتر و هنرهای نمایشی ژاپن|هنرهای نمایشی]] اواخر [[دوره ادو]] و اوایل دوره میجی می‌توان به حساب آورد. فانوس خیال نیمه دوم قرن هفدهم از هلند به [[ژاپن]] وارد شد. فانوس‌های خیال اروپایی در [[ژاپن]] توسعه خاص خود را پیدا کردند و در اواخر [[دوره ادو]] و اوایل دوره میجی از محبوبیت بسیار زیادی برخوردار شدند. از پشت پرده‌ای به ابعاد یک در دو متر از جنس کاغذ خاص ژاپنی یا واشی و از جهت مخالف جایگاه تماشاگران با چندیدن فانوس چوبی نور می‌تاباندند و بر پرده تصاویر بسیار شفاف و خوش رنگی متحرکی چون شکفتن گل ایجاد می‌کردند. این نمایش که به آن اوتسوُشی‌ئه (写し絵/Utsushi e) می‌گفتند، نوعی انیمیشن بود و شاید بتوان گفت در موفقیت انیمیشن ژاپنی در دوره‌های بعد مؤثر بود.<ref>ذاکری، قدرت اله (1402). «هنر [[ژاپن]]». در پالیزدار، فرهاد، ذاکری، قدرت اله. جامعه و فرهنگ [[ژاپن]]، تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]، ص.242- 281.</ref> | ||
== نیز نگاه کنید به == | == نیز نگاه کنید به == | ||
[[هنر ژاپن]]؛ [[تئاتر و هنرهای نمایشی ژاپن]]؛ [[نمايش ژاپنی در دوران مدرن]]؛ [[نمايش ژاپنی در دوران معاصر]]؛ [[هنرهای نمایشی ژاپن در عصر جدید]] | |||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == | ||
<references /> | |||
[[رده:هنرهای نمایشی]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۱۷
پژوهشگران حوزه نمایش آیین‌ها را سرچشمه نمایش می‌دانند. از این منظر سرچشمه نمایش ژاپنی هم به آیین‌های باستانی این کشور بر می‌گردد. در میان سفال‌های تزئینی دوره جومون، صورتک‌هایی به بزرگی صورت یک شخص بزرگسال وجود دارد که به نظر می‌رسد کاربردی نمایشی در آیین‌ها داشته‌اند. این صورتک‌ها متعلق به قرن سوم قبل میلاد هستند.[۱] بعد از این در قدیمی‌ترین کتاب‌های ژاپن یعنی «کوجیکی» و «نیهون‌شوکی» ما اشارتی می‌بینم که دلالت بر وجود حرکات نمایشی در آن دوران دارد.
در فاصله بین دو قرن پنجم تا هفتم مراودات با شبه جزیره کره و بعد چین بسیار رونق گرفت. در سال 453 م ما شاهد حضور 80 نفر آوازخوان و رقصنده از شبه جزیره کره در دربار امپراتوری ژاپن و در سال 612 هم شاهد حضور یک نفر کره‌ای به نام میماشی (味摩之/Mimashi(?-?)) هستیم که او را در نارا اقامت دادند تا به ژاپنی‌ها گیگاکو (伎楽/Gigaku) آموزش دهد.[۲] گیگاکو نخستین رقص همراه با موسیقی بود که از خارج از کشور وارد شد. گیگاکو با استفاده از نقاب انجام می‌شد و در واقع نوعی نمایش بدون کلام بود. دوره‌های آسوکا و نارا، دوران اوج گیگاکو بود. نقاب‌های بر جای مانده از آن دوران در گنجینه هوریوجی و گنجینه شوسوئین، در گیگاکو مورد استفاده قرار می‌گرفتند. برخی از این نقاب‌ها بسیار شبیه به چهره مردمان غرب آسیا از جمله ایرانی‌ها هستند،[۳] از این روی احتمال تأثیرپذیری گیگاکو از ایران هم مطرح هست، کما اینکه میماشی این هنر را در چین آموخته بود که ایرانی‌ها در آن حضور داشتند.
بعد از گیگاکو دو هنر بوگاکو (舞楽/Bugaku) و سانگاکو (散楽/Sangaku) به ژاپن وارد شدند. بوگاکو که رقص و موسیقی بود مورد پسند اشراف قرار گرفت، اما سانگاکو که آوازخوانی، رقص، تردستی، عروسک گردانی و... را در خود داشت، با بدل شدن به ساروگاکو (猿楽/Sarugaku) در دوره هیان همراه با نمایش دِنگاکو (田楽/Dengaku) در بین عامه مردم مقبولیت پیدا کرد. ساروگاکو که می‌شود آن را به موسیقی میمون ترجمه کرد، از اضافه شدن مهارت‌های طنز خاص ژاپنی به سانگاکوی آمده از چین شکل گرفت. در واقع می‌توان گفت همچون همه هنرها این چنین نمایش اخذ شده از خارج دردوره هیان ژاپنی شد. ساروگاکو و دنگاکو در اواخر دوره هیان صاحب محل اجرای خاص خود شدند.[۴] ساروگاکو بعدا پایه و اساس هنرهای نمایشی بعدی چون نمایش نو، کیوگِن و بونراکو شد.[۵]
در سده‌های میانی و به خصوص در دوره موروماچی، تماشاخانه‌های ساروگاکو و دِنگاکو نظر طبقه حاکم یعنی جنگجویان را به خود جلب و به سرعت رشد کردند. چنان که قبلا هم اشاره شد، در همین دوره موروماچی و در همین تماشاخانه‌ها بود که دو هنرمند مشهور نمایش یعنی کان‌آمی و پسرش زه‌آمی توانستند ساروگاکو را صیقل دهند و از آن نمایش نو را خلق کنند که نمایشی بر پایه رقص و آواز با نقاب بود. نمایش جدید وجه نمایشی ساروگاکو و دِنگاکو را با ادبیات پیشین در هم آمیخت و از آن نمایش خاص ژاپنی آفرید. همزمان با نو نمایش کیوگن هم شکل گرفت که در واقع میان پرده‌های خنده‌داری بود که ما بین نمایش نو اجرا می‌شد. بعد از دوران میجی به مجموع دو نمایش نو و کیوگِن، نوگاکو اطلاق شد. نوگاکو سال 2008 به عنوان هنر نمایشی سنتی خاص ژاپن در فهرست میراث فرهنگی ناملموس جهان به ثبت رسید. نمایش نو سه عنصر اصلی دارد؛ روایت، نوازندگی و بازیگری. گروه نوازندگان می‌نوازند، راویان داستان را بیان می‌کنند و بازیگران یا بهتر است بگوییم رقصندگان داستان را روی صحنه تصویر می‌کنند.
با ورود به دوره مدرن نخستین، نو و کیوگن به عنوان نمایش محبوب طبقه حاکم یعنی جنگجویان جایگاه خود را مستحکم کردند. با این همه ما در این دوره با طبقه دیگری یعنی طبقه شهرنشین روبرو هستیم که ثروت داشت و توانست تا حدودی خواست خود را بر فرهنگ تحمیل کند. بنابراین در این دوره دو هنر نمایشی کابوکی و بونراکو در پاسخ به خواست این طبقه شکل گرفتند، دو نمایشی که به عنوان هنرهای نمایشی خاص ژاپن در فهرست میراث فرهنگی نا ملموس جهان هم به ثبت رسیده‌اند.
نمایش عروسکی بونراکو یا جوروری برآمده از قصه گویی قصه گویان دوره گردی است که ابتدا ساز شامیسن را به قصه گویی خود افزودند و بعد استفاده از عروسک را. پس بونراکو سه رکن اصلی نوازندگی شامیسن، روایت و قصه گویی و عروسک گردانی دارد. اندازه عروسک‌ها بسیار بزرگ و اندازه قد یک انسان معمولی است به طوری که برای گرداندن هر عروسک سه نفر لازم است. بونراکو تکامل و محبوبیتش را مدیون نمایشنامه نویس مشهور دوره گِنروکو، چیکاماتسو مون‌زائه‌مون است که متن‌های نمایشی زیادی برای نمایش عروسکی و کابوکی نوشت. متن‌های نمایشی که چیکاماتسو برای بونراکو نوشت، با اجرای راوی مشهوری به نام تاکه‌موتو گیدایو (竹本義太夫/Takemoto Gidayū(1651-1714)) باعث تکامل نمایش عروسکی جوروری در دوره گِنروکو شد.
نمایش کابوکی نسبت به نمایش نو و بونراکو دیرتر به وجود آمد، اما در تکوین خود از بسیاری هنرهای موجود برای بیان، موسیقی و رقص استفاده کرد. این نمایش خیلی زود هم رونق گرفت و تماشاخانه‌های کابوکی پر طرفدارتر از بقیه تماشاخانه‌ها شدند. هر چند نمایش کابوکی را زنی هنرمند به نام ایزومونو اوکونی (出雲 阿国/Izumono Okuni(1572-?)) ابداع کرد، اما زن‌ها در کابوکی حضور ندارند و نقش آن‌ها را بازیگران مرد زن نما اجرا می‌کنند که به آن‌ها اونّاگاتا (女形/Onnagata) یا اویاما (女形/Oyama) می‌گویند.
علاوه بر این هنرهای نمایشی سنتی شناخته شده، در دوره ادو و به خصوص اواخر آن هنرهای دیگری هم رواج داشت که می‌توان آن‌ها را هم جزو هنرهای نمایشی قلمداد کرد. یکی از این هنرها کاگه‌ئه (影絵/Kage e) یا سایه بازی بود. از آنجا که دیوارهای خانه‌های سنتی ژاپنی، کشویی و پوشیده با کاغذ بود، با انداختن سایه دست یا سایر اجسام بر این پوشش‌های کاغذی تصاویری خلق می‌کردند که به این هنر کاگه‌ئه گفته می‌شد. در اواخر قرن هیجدهم و اوایل قرن نوزدهم این تصاویر جابجایی و حرکت پیدا کردند و در واقع به نوعی نمایش بدل شدند.
فانوس خیال را از دیگر هنرهای نمایشی اواخر دوره ادو و اوایل دوره میجی می‌توان به حساب آورد. فانوس خیال نیمه دوم قرن هفدهم از هلند به ژاپن وارد شد. فانوس‌های خیال اروپایی در ژاپن توسعه خاص خود را پیدا کردند و در اواخر دوره ادو و اوایل دوره میجی از محبوبیت بسیار زیادی برخوردار شدند. از پشت پرده‌ای به ابعاد یک در دو متر از جنس کاغذ خاص ژاپنی یا واشی و از جهت مخالف جایگاه تماشاگران با چندیدن فانوس چوبی نور می‌تاباندند و بر پرده تصاویر بسیار شفاف و خوش رنگی متحرکی چون شکفتن گل ایجاد می‌کردند. این نمایش که به آن اوتسوُشی‌ئه (写し絵/Utsushi e) می‌گفتند، نوعی انیمیشن بود و شاید بتوان گفت در موفقیت انیمیشن ژاپنی در دوره‌های بعد مؤثر بود.[۶]
نیز نگاه کنید به
هنر ژاپن؛ تئاتر و هنرهای نمایشی ژاپن؛ نمايش ژاپنی در دوران مدرن؛ نمايش ژاپنی در دوران معاصر؛ هنرهای نمایشی ژاپن در عصر جدید
کتابشناسی
- ↑ Murai, Ken (2020a). Nihon Engekishi Nenpyō. Zaidan hōjin shinkokuritsu gekijō unēzaidan. P3.
- ↑ Murai, Ken (2020a). Nihon Engekishi Nenpyō. Zaidan hōjin shinkokuritsu gekijō unēzaidan. P4.
- ↑ Yamakawa, shōsetsu Nihonshi zuroku Henshuūiinkai (2010). Yamakawa shōsetsu Nihonshi Zuroku. Dai yonhan. Yamakawa shuppansha. P34.
- ↑ Murai, Ken (2020a). Nihon Engekishi Nenpyō. Zaidan hōjin shinkokuritsu gekijō unēzaidan. P6.
- ↑ Leiter, Samuel L (2006). Historical Dictionary of Japanese Traditional Theatre. The Scarecrow Press, Inc. P334.
- ↑ ذاکری، قدرت اله (1402). «هنر ژاپن». در پالیزدار، فرهاد، ذاکری، قدرت اله. جامعه و فرهنگ ژاپن، تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، ص.242- 281.