نسخهٔ کنونی تا ‏۹ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۰۰

از سالی كه چین به سازمان تجارت جهانی پیوسته است(2001)، صنعت رسانه ای چین به سوی تشكیل گروه های«بین رسانه ای» و «رسانه ی منطقه ای» حركت كرده است تا بتواند با گروه های قوی رسانه ای خارج از كشور رقابت نماید. گروه رادیو، تلویزیون، و فیلم چین (China Radio, Film and TV. Group)، با سایر سازمان های رادیو، تلویزیون، فیلم و شركت های متعدد رادیویی، تلویزیونی، و اینترنتی پیوند خورده و به بزرگترین و قویترین گروه چند رسانه ای در این کشور تبدیل شده اند.

این گروه ها با شرکت های رسانه ای خارج از كشور مبادله و همكاری دارند. از سال 2003، 30 ایستگاه تلویزیونی خارجی از جمله تلویزیون ماهواره ای فونیكس، و تلویزیون بلومبرگ، در چین شعبه دایر كرده اند و كانال انگلیسی زبان سی.سی.تی.وی.، برنامه های خود را از طریق شبكه ی خبری فاكس در اختیار بینندگان آمریكایی خود قرار می دهد.^[۱]

شبكه های ارتباطی همچون شین خوا، سی.سی.تی.وی.، و روزنامه ی مردم، هنوز هم بخش مهمی از سهم بازار داخلی و خارجی رسانه ای را به خود اختصاص می دهند. رسانه های غیر وابسته ی داخلی( به جز هنگ كنگ، و ماكائو)، دیگر با جدیت از خطوط ترسیم شده توسط دولت تبعیت نمی كنند. اما اداره ی کل مطبوعات و نشریات وابسته به شورای دولتی و وزارت رادیو، فیلم و تلویزیون، همچنان مقررات سختگیرانه و شدیدی برای موضوعات ممنوعه و خطوط قرمز خبری تنظیم و به رسانه ها ابلاغ می كنند. از جمله موضوعات ممنوعه را می توان مشروعیت حزب کمونیست، سیاست های دولت در مورد تبت و سینك یانگ، فساد و فحشای مقامات و دولت، و گروه غیر قانونی فالون گونگ بر شمرد.البته پس از برگزاری هجدهمین کنگره ی حزب کمونیست و برگزیده شدن نخبگان نسل پنجم برای رهبری کشور در اواخر سال 2012، به نظر می رسد در پاره ای از سیاست های اِعمال شده در خصوص محدود کردن مطبوعات به ویژه در زمینه ی فساد مقامات تجدید نظرهایی صورت گرفته است.

علیرغم نظارت شدید دولت، رسانه های چین تجاری شده اند. نظارت دولت شامل حال ورزش، سرمایه گذاری و سرگرمی های سود آور نمی شود. در دهه ی 1980 و در دوران دنگ شیائوپینگ، اندكی از نظارت شدید دولت بر رسانه ها كاسته شد. همچنانکه اشاره شد، بعد از اعتراضات میدان تیَن آنمِن در سال 1989، كنترل رسانه ها شدت یافت ولی در دوران جیانگ زمین و در دهه ی 1990 مجددا كنترل ها كمتر شد. اما با نفوذ فزاینده ی اینترنت و امكان بالقوه ی آن در تشویق ناراضیان، مقررات شدیدی در دوران خو جین تائو وضع شد. طبق گزارش خبرنگاران بدون مرز، چین در سال 2010 از این نظر در رتبه 168 از میان 178 كشور جهان قرار داشت^[۲].

نیز نگاه کنید به

رسانه و وسايل ارتباط جمعی چین؛ رسانه ها و مطبوعات در چین؛ رسانه های چین؛ شکل گیری رسانه ها در چین؛ استقلال رسانه ای در چین

کتابشناسی

↑ برگرفته از https://www.china.org.cn/
↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1298-1300

[1] برگرفته از https://www.china.org.cn/

[2] سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1298-1300

[۱]

[۲]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-=== ''رویکرد رقابتی رسانه های [[چین]]'' ===
-از سالی كه [[چین|چين]] به سازمان تجارت جهانی پيوسته است(2001)،  صنعت رسانه ای [[چین|چين]] به سوی تشكيل گروه های«بين رسانه ای» و «رسانه ی منطقه ای» حركت كرده است تا بتواند با گروه های قوی رسانه ای خارج از كشور رقابت نمايد. گروه راديو، تلويزيون، و فيلم [[چین|چين]] (China Radio, Film and TV. Group)، با سایر سازمان های راديو، تلويزيون، فيلم و شركت های متعدد راديويی، تلويزيونی، و اينترنتی پيوند خورده و به بزرگترين و قويترين گروه چند رسانه ای در این کشور تبديل شده اند. اين گروه ها با شرکت های رسانه ای خارج از كشور مبادله و همكاری دارند. از سال 2003، 30 ايستگاه تلويزيونی خارجی از جمله تلويزيون ماهواره ای فونيكس، و تلويزيون بلومبرگ، در [[چین|چين]] شعبه داير كرده اند و كانال انگليسی زبان سيسيتيوی، برنامه های خود را از طريق شبكه ی خبری فاكس در اختیار بينندگان آمريكايی خود قرار می دهد.<ref>www.China.org.cn</ref>
-شبكه های ارتباطی همچون شينخوا، سيسيتيوی، و روزنامه ی مردم، هنوز هم بخش مهمی از سهم بازار داخلی و خارجی رسانه ای را به خود اختصاص می دهند. رسانه های غير وابسته ی داخلی( به جز هنگ كنگ، و ماكائو)، ديگر با جديت از خطوط ترسيم شده توسط دولت تبعيت نمی كنند. اما اداره ی کل مطبوعات و نشريات وابسته به شورای دولتی و وزارت راديو، فيلم و تلويزيون، همچنان مقررات سختگیرانه و شديدی برای موضوعات ممنوعه و خطوط قرمز خبری تنظيم و به رسانه ها ابلاغ می كنند. از جمله موضوعات ممنوعه را می توان مشروعيت حزب كمونيست، سياست های دولت در مورد تبت و سينكيانگ، فساد و فحشای مقامات و دولت، و گروه غیر قانونی فالونگونگ بر شمرد.البته پس از برگزاری هجدهمین کنگره ی حزب کمونیست و برگزیده شدن نخبگان نسل پنجم برای رهبری کشور در اواخر سال 2012، به نظر می رسد در پاره ای از سیاست های اِعمال شده در خصوص محدود کردن مطبوعات به ویژه در زمینه ی فساد مقامات تجدید نظرهایی صورت گرفته است.
+از سالی كه [[عضویت چین در سازمان تجارت جهانی|چین به سازمان تجارت جهانی]] پیوسته است(2001)،  صنعت رسانه ای [[چین]] به سوی تشكیل گروه های«بین رسانه ای» و «رسانه ی منطقه ای» حركت كرده است تا بتواند با گروه های قوی رسانه ای خارج از كشور رقابت نماید. گروه رادیو، تلویزیون، و فیلم [[چین]] (China Radio, Film and TV. Group)، با سایر سازمان های رادیو، تلویزیون، فیلم و شركت های متعدد رادیویی، تلویزیونی، و اینترنتی پیوند خورده و به بزرگترین و قویترین گروه چند رسانه ای در این کشور تبدیل شده اند.
-عليرغم نظارت شديد دولت، رسانه های [[چین|چين]] تجاري شده اند. نظارت دولت شامل حال ورزش، سرمايه گذاری و سرگرمي های سود آور نمی شود. در دهه ی 1980 و در دوران دنگ شيائوپينگ، اندكي از نظارت شديد دولت بر رسانه ها كاسته شد. همچنانکه اشاره شد، بعد از اعتراضات ميدان تيَن آنمِن در سال 1989، كنترل رسانه ها شدت يافت ولی در دوران جيانگ زمين و در دهه ی 1990 مجددا كنترل ها كمتر شد. اما با نفوذ فزاينده ی اينترنت و امكان بالقوه ی آن در تشويق ناراضيان، مقررات شديدی در دوران خو جينتائو وضع شد. طبق گزارش خبرنگاران بدون مرز، [[چین|چين]] در سال 2010 از اين نظر در رتبه 168 از میان 178 كشور جهان قرار داشت.<ref>سابقی، علی محمد(1392). "جامعه و فرهنگ چین." تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد ...، ص ... .</ref>
+این گروه ها با شرکت های رسانه ای خارج از كشور مبادله و همكاری دارند. از سال 2003، 30 ایستگاه تلویزیونی خارجی از جمله تلویزیون ماهواره ای فونیكس، و تلویزیون بلومبرگ، در [[چین]] شعبه دایر كرده اند و كانال انگلیسی زبان [https://english.cctv.com/ سی.سی.تی.وی.]، برنامه های خود را از طریق شبكه ی خبری فاكس در اختیار بینندگان آمریكایی خود قرار می دهد.<ref>برگرفته از https://www.china.org.cn/</ref>
+شبكه های ارتباطی همچون شین خوا، [https://english.cctv.com/ سی.سی.تی.وی.]، و روزنامه ی مردم، هنوز هم بخش مهمی از سهم بازار داخلی و خارجی رسانه ای را به خود اختصاص می دهند. رسانه های غیر وابسته ی داخلی( به جز هنگ كنگ، و ماكائو)، دیگر با جدیت از خطوط ترسیم شده توسط دولت تبعیت نمی كنند. اما اداره ی کل مطبوعات و نشریات وابسته به [[شورای دولتی چین|شورای دولتی]] و وزارت رادیو، فیلم و تلویزیون، همچنان مقررات سختگیرانه و شدیدی برای موضوعات ممنوعه و خطوط قرمز خبری تنظیم و به [[رسانه های چین|رسانه ها]] ابلاغ می كنند. از جمله موضوعات ممنوعه را می توان مشروعیت [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست]]، سیاست های دولت در مورد تبت و سینك یانگ، فساد و فحشای مقامات و دولت، و گروه غیر قانونی فالون گونگ بر شمرد.البته پس از برگزاری هجدهمین [[کنگره حزب کمونیست چین|کنگره ی حزب کمونیست]] و برگزیده شدن نخبگان نسل پنجم برای رهبری کشور در اواخر سال 2012، به نظر می رسد در پاره ای از سیاست های اِعمال شده در خصوص محدود کردن [[مطبوعات در چین|مطبوعات]] به ویژه در زمینه ی فساد مقامات تجدید نظرهایی صورت گرفته است.
+علیرغم نظارت شدید دولت، [[رسانه های چین]] تجاری شده اند. نظارت دولت شامل حال [[ورزش در چین|ورزش]]، سرمایه گذاری و سرگرمی های سود آور نمی شود. در دهه ی 1980 و در [[دنگ شیائوپینگ، معمار اصلاحات چین|دوران دنگ شیائوپینگ]]، اندكی از نظارت شدید دولت بر [[رسانه های چین|رسانه ها]] كاسته شد. همچنانکه اشاره شد، بعد از اعتراضات میدان تیَن آنمِن در سال 1989، كنترل رسانه ها شدت یافت ولی در دوران جیانگ زمین و در دهه ی 1990 مجددا كنترل ها كمتر شد. اما با نفوذ فزاینده ی [[اینترنت در چین|اینترنت]] و امكان بالقوه ی آن در تشویق ناراضیان، مقررات شدیدی در دوران خو جین تائو وضع شد. طبق گزارش خبرنگاران بدون مرز، [[چین]] در سال 2010 از این نظر در رتبه 168 از میان 178 كشور جهان قرار داشت<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1298-1300</ref>.
+== نیز نگاه کنید به ==
+[[رسانه و وسايل ارتباط جمعی چین]]؛ [[رسانه ها و مطبوعات در چین]]؛ [[رسانه های چین]]؛ [[شکل گیری رسانه ها در چین]]؛ [[استقلال رسانه ای در چین]]
 = کتابشناسی =
+<references />
+[[رده:طرح های کلان، نوآوری ها و تجارب در زمینه رسانه]]