روابط فرهنگی مالی و ایران: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «همان گونه که در مباحث مربوط به مناسبات سیاسی و فرهنگی دو کشور اشاره شد مقامات عالیرتبه سیاسی این کشور همواره خواهان گسترش روابط خود با دولت ایران بوده و به موازات آن گروه ها و سازمان های اسلامی این کشور نیز از دوستداران جمهوری اسلامی ایران بشم...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
همان گونه که در مباحث مربوط به مناسبات سیاسی و فرهنگی دو کشور اشاره شد مقامات | [[پرونده:روابط مالی و ایران.jpg|بندانگشتی|گفتگو سفیر مالی با حجت الاسلام والمسلمین حسن نوروزی]] | ||
همان گونه که در مباحث مربوط به مناسبات سیاسی و فرهنگی دو کشور اشاره شد مقامات عالیرتبه سیاسی این کشور همواره خواهان گسترش روابط خود با دولت ایران بوده و به موازات آن گروه‌ها و سازمان‌های اسلامی این کشور نیز از دوستداران جمهوری اسلامی ایران بشمار می‌روند و در موقعیت های مناسب علاقه خود را به دولت و مردم ایران ابراز داشته‌اند. علاوه بر آن حضور بسیار گسترده مسلمانان در این کشور، تعلق خاطر پیروان طریقت‌های متصوفه –که اکثریت مسلمانان [[مالی]] را تشکیل می دهند- نسبت به مذهب اهل‌البیت (ع)، زیرساخت‌های مستحکم فرهنگی تمدنی کشور و وجود مراکز فرهنگی قدیمی (همچون کتابخانه‌های تمبوکتو) از دیگر زمینه های مناسب برای ایجاد روابط رسمی فرهنگی بین دو کشور ایران و [[مالی]] بشمار می‌روند.این در حالی است که سازمان وقت مدارس و حوزه های علمیه خارج از کشور (جامعه المصطفی العالمیه کنونی) نیز از زمان تاسیس نمایندگی خود در باماکو شرایط مساعدی را برای تاسیس رایزنی فرهنگی در این کشور فراهم نموده و تجربیات ارزشمند این نهاد در ایجاد نمایندگی رسمی فرهنگی در [[باماکو در مالی|باماکو]] بسیار راهگشا و ارزشمند خواهدبود. بدیهی است سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی با ایجاد رایزنی فرهنگی در [[مالی]] می تواند جایگاه خود را در منطقه راهبردی غرب آفریقا و صحرای بزرگ افریقا ارتقاء بخشیده و با طیف وسیعی از شخصیت‌های دینی فرهنگی و ادبی این کشور ارتباط صمیمانه ای برقرار کند. | |||
البته وجود | البته وجود گروه‌های تشکیلاتی معاند به‌ویژه سازمان های وهابی و شیوخ وابسته به رابطه العالم الاسلامیه، احمدیه و فرقه ضاله بهائیت از موانع اصلی در ایجاد فرافکنی و مانع تراشی در امر تاسیس و فعالیت رایزنی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران خواهندبود با این حال تاسیس نمایندگی رسمی فرهنگی در این کشور دریچه‌ای به بخشی از صحرای بزرگ آفریقا و بهره‌برداری مناسب از پتانسیل و امکانات موجود در کشور [[مالی]] خواهدبود. جدای از آن رایزنی فرهنگی در کشور [[مالی]] می تواند به عنوان پلی بین مراکز فرهنگی این کشور و موسسات فرهنگی ایران عمل کرده و زمینه‌های ارتباط موثر و سازنده بین این مراکز را فراهم آورد.<ref>عرب‌احمدی، امیربهرام (1392). جامعه و فرهنگ [[مالی]]. ناظر علمی ابوالحسن شریف محمدی. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص314-315.</ref> | ||
== نیز نگاه کنید به == | |||
[[روابط فرهنگی زیمبابوه و ایران]]؛ [[روابط فرهنگی کانادا و ایران]]؛ [[روابط فرهنگی روسیه و ایران]]؛ [[روابط فرهنگی تونس و ایران]]؛ [[روابط فرهنگی ژاپن و ج.ا.ایران]]؛ [[روابط فرهنگی کوبا و ج.ا.ایران]]؛ [[روابط فرهنگی لبنان و ایران]]؛ [[روابط فرهنگی مصر و ایران]]؛ [[روابط فرهنگی ایران و چین]]؛ [[روابط فرهنگی سنگال و جمهوری اسلامی ایران]]؛ [[روابط فرهنگی آرژانتین و ایران]]؛ [[روابط فرهنگی فرانسه و ایران]]؛ [[روابط اجتماعی و فرهنگی اوکراین و ایران]]؛ [[روابط فرهنگی اسپانیا و ایران]]؛ [[روابط فرهنگی اردن و ج.ا.ایران]]؛ [[روابط فرهنگی اتیوپی و ایران]]؛ [[روابط فرهنگی سیرالئون و ایران]]؛ [[روابط فرهنگی قطر و ایران]]؛ [[روابط فرهنگی تایلند و ایران]]؛ [[روابط فرهنگی گرجستان و ایران]]؛ [[روابط فرهنگی تاجیکستان و ایران]]؛ [[روابط فرهنگی بنگلادش و ایران]]؛ [[روابط فرهنگی سریلانکا و ایران]] | |||
== کتابشناسی == | |||
<references /> | |||
[[رده:روابط فرهنگی]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۵۳
همان گونه که در مباحث مربوط به مناسبات سیاسی و فرهنگی دو کشور اشاره شد مقامات عالیرتبه سیاسی این کشور همواره خواهان گسترش روابط خود با دولت ایران بوده و به موازات آن گروه‌ها و سازمان‌های اسلامی این کشور نیز از دوستداران جمهوری اسلامی ایران بشمار می‌روند و در موقعیت های مناسب علاقه خود را به دولت و مردم ایران ابراز داشته‌اند. علاوه بر آن حضور بسیار گسترده مسلمانان در این کشور، تعلق خاطر پیروان طریقت‌های متصوفه –که اکثریت مسلمانان مالی را تشکیل می دهند- نسبت به مذهب اهل‌البیت (ع)، زیرساخت‌های مستحکم فرهنگی تمدنی کشور و وجود مراکز فرهنگی قدیمی (همچون کتابخانه‌های تمبوکتو) از دیگر زمینه های مناسب برای ایجاد روابط رسمی فرهنگی بین دو کشور ایران و مالی بشمار می‌روند.این در حالی است که سازمان وقت مدارس و حوزه های علمیه خارج از کشور (جامعه المصطفی العالمیه کنونی) نیز از زمان تاسیس نمایندگی خود در باماکو شرایط مساعدی را برای تاسیس رایزنی فرهنگی در این کشور فراهم نموده و تجربیات ارزشمند این نهاد در ایجاد نمایندگی رسمی فرهنگی در باماکو بسیار راهگشا و ارزشمند خواهدبود. بدیهی است سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی با ایجاد رایزنی فرهنگی در مالی می تواند جایگاه خود را در منطقه راهبردی غرب آفریقا و صحرای بزرگ افریقا ارتقاء بخشیده و با طیف وسیعی از شخصیت‌های دینی فرهنگی و ادبی این کشور ارتباط صمیمانه ای برقرار کند.
البته وجود گروه‌های تشکیلاتی معاند به‌ویژه سازمان های وهابی و شیوخ وابسته به رابطه العالم الاسلامیه، احمدیه و فرقه ضاله بهائیت از موانع اصلی در ایجاد فرافکنی و مانع تراشی در امر تاسیس و فعالیت رایزنی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران خواهندبود با این حال تاسیس نمایندگی رسمی فرهنگی در این کشور دریچه‌ای به بخشی از صحرای بزرگ آفریقا و بهره‌برداری مناسب از پتانسیل و امکانات موجود در کشور مالی خواهدبود. جدای از آن رایزنی فرهنگی در کشور مالی می تواند به عنوان پلی بین مراکز فرهنگی این کشور و موسسات فرهنگی ایران عمل کرده و زمینه‌های ارتباط موثر و سازنده بین این مراکز را فراهم آورد.[۱]
نیز نگاه کنید به
روابط فرهنگی زیمبابوه و ایران؛ روابط فرهنگی کانادا و ایران؛ روابط فرهنگی روسیه و ایران؛ روابط فرهنگی تونس و ایران؛ روابط فرهنگی ژاپن و ج.ا.ایران؛ روابط فرهنگی کوبا و ج.ا.ایران؛ روابط فرهنگی لبنان و ایران؛ روابط فرهنگی مصر و ایران؛ روابط فرهنگی ایران و چین؛ روابط فرهنگی سنگال و جمهوری اسلامی ایران؛ روابط فرهنگی آرژانتین و ایران؛ روابط فرهنگی فرانسه و ایران؛ روابط اجتماعی و فرهنگی اوکراین و ایران؛ روابط فرهنگی اسپانیا و ایران؛ روابط فرهنگی اردن و ج.ا.ایران؛ روابط فرهنگی اتیوپی و ایران؛ روابط فرهنگی سیرالئون و ایران؛ روابط فرهنگی قطر و ایران؛ روابط فرهنگی تایلند و ایران؛ روابط فرهنگی گرجستان و ایران؛ روابط فرهنگی تاجیکستان و ایران؛ روابط فرهنگی بنگلادش و ایران؛ روابط فرهنگی سریلانکا و ایران
کتابشناسی
- ↑ عرب‌احمدی، امیربهرام (1392). جامعه و فرهنگ مالی. ناظر علمی ابوالحسن شریف محمدی. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص314-315.