اسامی اقلیت های قومی چین: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
[[پرونده:Chinese-ethnic-minorities.jpg|بندانگشتی|اقوام مختلف در [[چین]]]]
[[پرونده:Chinese-ethnic-minorities.jpg|بندانگشتی|اقوام مختلف در [[چین]]. قابل بازیابی از https://chinatemper.com/close-ups/china-minority-musings]]


نام اقلیت­ های کشور [[چین]] که از نظر دولت این کشور، ملیت­ های چینی نامیده می­شوند، عبارتند از:
نام اقلیت­ های کشور [[چین]] که از نظر دولت این کشور، ملیت­‌های چینی نامیده می‌­شوند، عبارتند از:


«خَن»، «مغولی»؛ «خویی»؛ «تبتی»؛ «ایغوری»؛ «میائو»؛ «ای»؛ «جووان»؛ «بو ای»؛ «کره­ای»؛ «مَن»؛ «دونگ»؛ «یائو»؛ «بای»؛
«خَن»، «مغولی»؛ «خویی»؛ «تبتی»؛ «ایغوری»؛ «میائو»؛ «ای»؛ «جووان»؛ «بو ای»؛ «کره­ای»؛ «مَن»؛ «دونگ»؛ «یائو»؛ «بای»؛
خط ۷: خط ۷:
«تو­جیا»؛ «خَنی»؛ «قزاق»؛ «دای»؛ «لی»؛ «لی­ شو»؛ «وای» «شیه»؛ «گائو­سان»؛ «لا­کو»؛ «شویی»؛ «دونگ ­شیان»؛ «ناشی»؛ «جین­ بو»؛ «قرقیز»؛ «تو»؛ «داوور»؛ «مولائو»؛ «چیانگ»؛ «بولانگ»؛ «سالار»؛ «مائو­نان»؛ «مائولائو»؛  
«تو­جیا»؛ «خَنی»؛ «قزاق»؛ «دای»؛ «لی»؛ «لی­ شو»؛ «وای» «شیه»؛ «گائو­سان»؛ «لا­کو»؛ «شویی»؛ «دونگ ­شیان»؛ «ناشی»؛ «جین­ بو»؛ «قرقیز»؛ «تو»؛ «داوور»؛ «مولائو»؛ «چیانگ»؛ «بولانگ»؛ «سالار»؛ «مائو­نان»؛ «مائولائو»؛  


«شی ­بو»؛ «آچانگ»؛ «پومی»؛ «تاجیک»؛ «نو»؛ «ازبک»؛ «روس»؛ «عونک»؛ «شی­ که«؛ «ده­ آن»؛ «بائو­آن»؛ «یو­گو»؛ «جین»؛ «تاتار»؛ «دو­لون»؛ «ار لن­ چون»؛ «خِه جِه»؛ «مَن­ با»؛ «گه­ با» و «جی­ نئو»<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی جلد اول</ref>.
«شی ­بو»؛ «آچانگ»؛ «پومی»؛ «تاجیک»؛ «نو»؛ «ازبک»؛ «روس»؛ «عونک»؛ «شی­ که«؛ «ده­ آن»؛ «بائو­آن»؛ «یو­گو»؛ «جین»؛ «تاتار»؛ «دو­لون»؛ «ار لن­ چون»؛ «خِه جِه»؛ «مَن­ با»؛ «گه­ با» و «جی­ نئو»<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی] جلد1، ص. 86. </ref>.
[[پرونده:5.jpg|بندانگشتی|اقلیت قومی تبتی در چین]]
 
از این 55 اقلیت قومی، 10 اقلیت مسلمان هستند که عبارتند از: خویی، تاجیک، قرقیز، قزاق، تاتار، اویغور، سالار، دونگ­ شیان، بائو­آن، و ازبک<ref>ابراهیم، فِنگ جینگ یوان(2003). الاسلام فی الصین. دار الهلال الازرق للنشر. هونغ کونغ.</ref>.
از این 55 اقلیت قومی، 10 اقلیت مسلمان هستند که عبارتند از: خویی، تاجیک، قرقیز، قزاق، تاتار، اویغور، سالار، دونگ­ شیان، بائو­آن، و ازبک<ref>ابراهیم، فِنگ جینگ یوان(2003). الاسلام فی الصین. دار الهلال الازرق للنشر. هونغ کونغ.</ref>.


نیز نگاه کنید به [[اقلیت های قومی چین]]
== نیز نگاه کنید به ==
[[اقلیت های قومی چین]]؛ [[گرایش های دینی اقلیت های قومی چین]]  


== کتابشناسی ==
== کتابشناسی ==

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۹ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۱۳

اقوام مختلف در چین. قابل بازیابی از https://chinatemper.com/close-ups/china-minority-musings

نام اقلیت­ های کشور چین که از نظر دولت این کشور، ملیت­‌های چینی نامیده می‌­شوند، عبارتند از:

«خَن»، «مغولی»؛ «خویی»؛ «تبتی»؛ «ایغوری»؛ «میائو»؛ «ای»؛ «جووان»؛ «بو ای»؛ «کره­ای»؛ «مَن»؛ «دونگ»؛ «یائو»؛ «بای»؛

«تو­جیا»؛ «خَنی»؛ «قزاق»؛ «دای»؛ «لی»؛ «لی­ شو»؛ «وای» «شیه»؛ «گائو­سان»؛ «لا­کو»؛ «شویی»؛ «دونگ ­شیان»؛ «ناشی»؛ «جین­ بو»؛ «قرقیز»؛ «تو»؛ «داوور»؛ «مولائو»؛ «چیانگ»؛ «بولانگ»؛ «سالار»؛ «مائو­نان»؛ «مائولائو»؛

«شی ­بو»؛ «آچانگ»؛ «پومی»؛ «تاجیک»؛ «نو»؛ «ازبک»؛ «روس»؛ «عونک»؛ «شی­ که«؛ «ده­ آن»؛ «بائو­آن»؛ «یو­گو»؛ «جین»؛ «تاتار»؛ «دو­لون»؛ «ار لن­ چون»؛ «خِه جِه»؛ «مَن­ با»؛ «گه­ با» و «جی­ نئو»[۱].

از این 55 اقلیت قومی، 10 اقلیت مسلمان هستند که عبارتند از: خویی، تاجیک، قرقیز، قزاق، تاتار، اویغور، سالار، دونگ­ شیان، بائو­آن، و ازبک[۲].

نیز نگاه کنید به

اقلیت های قومی چین؛ گرایش های دینی اقلیت های قومی چین

کتابشناسی

  1. سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی جلد1، ص. 86.
  2. ابراهیم، فِنگ جینگ یوان(2003). الاسلام فی الصین. دار الهلال الازرق للنشر. هونغ کونغ.