اسامی اقلیت های قومی چین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:Chinese-ethnic-minorities.jpg|بندانگشتی|اقوام مختلف در [[چین]]]] | [[پرونده:Chinese-ethnic-minorities.jpg|بندانگشتی|اقوام مختلف در [[چین]]. قابل بازیابی از https://chinatemper.com/close-ups/china-minority-musings]] | ||
نام اقلیت های کشور [[چین]] که از نظر دولت این کشور، | نام اقلیت های کشور [[چین]] که از نظر دولت این کشور، ملیت‌های چینی نامیده میشوند، عبارتند از: | ||
«خَن»، «مغولی»؛ «خویی»؛ «تبتی»؛ «ایغوری»؛ «میائو»؛ «ای»؛ «جووان»؛ «بو ای»؛ «کرهای»؛ «مَن»؛ «دونگ»؛ «یائو»؛ «بای»؛ | «خَن»، «مغولی»؛ «خویی»؛ «تبتی»؛ «ایغوری»؛ «میائو»؛ «ای»؛ «جووان»؛ «بو ای»؛ «کرهای»؛ «مَن»؛ «دونگ»؛ «یائو»؛ «بای»؛ | ||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
«توجیا»؛ «خَنی»؛ «قزاق»؛ «دای»؛ «لی»؛ «لی شو»؛ «وای» «شیه»؛ «گائوسان»؛ «لاکو»؛ «شویی»؛ «دونگ شیان»؛ «ناشی»؛ «جین بو»؛ «قرقیز»؛ «تو»؛ «داوور»؛ «مولائو»؛ «چیانگ»؛ «بولانگ»؛ «سالار»؛ «مائونان»؛ «مائولائو»؛ | «توجیا»؛ «خَنی»؛ «قزاق»؛ «دای»؛ «لی»؛ «لی شو»؛ «وای» «شیه»؛ «گائوسان»؛ «لاکو»؛ «شویی»؛ «دونگ شیان»؛ «ناشی»؛ «جین بو»؛ «قرقیز»؛ «تو»؛ «داوور»؛ «مولائو»؛ «چیانگ»؛ «بولانگ»؛ «سالار»؛ «مائونان»؛ «مائولائو»؛ | ||
«شی بو»؛ «آچانگ»؛ «پومی»؛ «تاجیک»؛ «نو»؛ «ازبک»؛ «روس»؛ «عونک»؛ «شی که«؛ «ده آن»؛ «بائوآن»؛ «یوگو»؛ «جین»؛ «تاتار»؛ «دولون»؛ «ار لن چون»؛ «خِه جِه»؛ «مَن با»؛ «گه با» و «جی نئو»<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی | «شی بو»؛ «آچانگ»؛ «پومی»؛ «تاجیک»؛ «نو»؛ «ازبک»؛ «روس»؛ «عونک»؛ «شی که«؛ «ده آن»؛ «بائوآن»؛ «یوگو»؛ «جین»؛ «تاتار»؛ «دولون»؛ «ار لن چون»؛ «خِه جِه»؛ «مَن با»؛ «گه با» و «جی نئو»<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی] جلد1، ص. 86. </ref>. | ||
از این 55 اقلیت قومی، 10 اقلیت مسلمان هستند که عبارتند از: خویی، تاجیک، قرقیز، قزاق، تاتار، اویغور، سالار، دونگ شیان، بائوآن، و ازبک<ref>ابراهیم، فِنگ جینگ یوان(2003). الاسلام فی الصین. دار الهلال الازرق للنشر. هونغ کونغ.</ref>. | از این 55 اقلیت قومی، 10 اقلیت مسلمان هستند که عبارتند از: خویی، تاجیک، قرقیز، قزاق، تاتار، اویغور، سالار، دونگ شیان، بائوآن، و ازبک<ref>ابراهیم، فِنگ جینگ یوان(2003). الاسلام فی الصین. دار الهلال الازرق للنشر. هونغ کونغ.</ref>. | ||
نیز نگاه کنید به [[اقلیت های قومی چین]] | == نیز نگاه کنید به == | ||
[[اقلیت های قومی چین]]؛ [[گرایش های دینی اقلیت های قومی چین]] | |||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۱۳
نام اقلیت های کشور چین که از نظر دولت این کشور، ملیت‌های چینی نامیده میشوند، عبارتند از:
«خَن»، «مغولی»؛ «خویی»؛ «تبتی»؛ «ایغوری»؛ «میائو»؛ «ای»؛ «جووان»؛ «بو ای»؛ «کرهای»؛ «مَن»؛ «دونگ»؛ «یائو»؛ «بای»؛
«توجیا»؛ «خَنی»؛ «قزاق»؛ «دای»؛ «لی»؛ «لی شو»؛ «وای» «شیه»؛ «گائوسان»؛ «لاکو»؛ «شویی»؛ «دونگ شیان»؛ «ناشی»؛ «جین بو»؛ «قرقیز»؛ «تو»؛ «داوور»؛ «مولائو»؛ «چیانگ»؛ «بولانگ»؛ «سالار»؛ «مائونان»؛ «مائولائو»؛
«شی بو»؛ «آچانگ»؛ «پومی»؛ «تاجیک»؛ «نو»؛ «ازبک»؛ «روس»؛ «عونک»؛ «شی که«؛ «ده آن»؛ «بائوآن»؛ «یوگو»؛ «جین»؛ «تاتار»؛ «دولون»؛ «ار لن چون»؛ «خِه جِه»؛ «مَن با»؛ «گه با» و «جی نئو»[۱].
از این 55 اقلیت قومی، 10 اقلیت مسلمان هستند که عبارتند از: خویی، تاجیک، قرقیز، قزاق، تاتار، اویغور، سالار، دونگ شیان، بائوآن، و ازبک[۲].
نیز نگاه کنید به
اقلیت های قومی چین؛ گرایش های دینی اقلیت های قومی چین
کتابشناسی
- ↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی جلد1، ص. 86.
- ↑ ابراهیم، فِنگ جینگ یوان(2003). الاسلام فی الصین. دار الهلال الازرق للنشر. هونغ کونغ.