بهداشت و سلامت اتیوپی: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
(صفحه‌ای تازه حاوی « === وضعیت بهداشت و سلامت === نظام بهداشت و سلامت از چالش برانگیزترین بخش های کشور اتیوپی بشمار می رود که طی دهه های گذشته فراز و نشیب های زیادی را پشت سر نهاده و علیرغم تاکید رهبران اتیوپی هیچ گاه به شرایط نسبتا مطلوب خود دست نیافته است. وضعیت نظا...» ایجاد کرد)
 
 
(۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
[[پرونده:بهداشت و سلامت.jpg|بندانگشتی|بهداشت و سلامت اتیوپی (1403). برگرفته از سایت سلامتی، قابل بازیابی از https://health-it-co.ir/28375/]]
نظام بهداشت و سلامت از چالش برانگیزترین بخش‌های کشور [[اتیوپی]] به شمار می‌رود که طی دهه‌های گذشته فراز و نشیب‌های زیادی را پشت سر نهاده و علیرغم تاکید رهبران اتیوپی هیچ‌گاه به شرایط نسبتا مطلوب خود دست نیافته‌است.


=== وضعیت بهداشت و سلامت ===
وضعیت نظام بهداشتی اتیوپی در دوره هایلا سلاسی عمدتا به چند بیمارستان بزرگ و کوچک در آدیس آبابا و درمانگاه‌هایی در سایر شهرهای کشور خلاصه می‌شد و تقریبا تمام روستاهای کشور فاقد درمانگاه و مراکز درمانی بودند. در دوره حاکمیت نظامیان درگ و منگیستو هایلا ماریام نظام بهداشتی این کشور با کمک اتحاد جماهیر شوروی و [[کوبا]] و برخی کشورهای اروپای شرقی تا حدودی بهبود یافت و ده‌ها مرکز درمانی در شهرها و روستاهای کشور احداث گردید و دولت با استخدام پزشکان کوبایی و افزایش نسبی ظرفیت پذیرش دانشجویان پزشکی و پرستاری و برگزاری برخی دوره‌های کوتاه مدت تربیت کمک پرستار تلاش کرد وضعیت بهداشتی [[اتیوپی]] را بهبود بخشد. با این حال در مجموع نتوانست اهداف خود را تحقق بخشد و درصد بالای ابتلاء مردم شهری و روستایی به بیماری‌های واگیردار و شیوع برخی بیماری‌های مسری در مناطق آسیب دیده از [[خشکسالی های پیاپی در اتیوپی|خشکسالی]] نمایانگر شکست دولت در استقرار نظام سلامت در کشور بود. پس از سرنگونی دولت چپ گرای منگیتسو هایله ماریام در سال 1991 و حکمفرما شدن آرامشی نسبی بر کشور پس از سال‌ها نزاع داخلی، دولت انتقالی نظام غیر متمرکز مراقبت‌های بهداشتی را براساس جدیدترین [[تقسیمات اداری و سیاسی اتیوپی|تقسیمات کشوری]] در این کشور پایه ریزی کرد.
نظام بهداشت و سلامت از چالش برانگیزترین بخش های کشور اتیوپی بشمار می رود که طی دهه های گذشته فراز و نشیب های زیادی را پشت سر نهاده و علیرغم تاکید رهبران اتیوپی هیچ گاه به شرایط نسبتا مطلوب خود دست نیافته است.


وضعیت نظام بهداشتی اتیوپی در دوره هایلا سلاسی عمدتا به چند بیمارستان بزرگ و کوچک در آدیس آبابا و درمانگاه هایی در سایر شهرهای کشور خلاصه می شد و تقریبا تمام روستاهای کشور فاقد درمانگاه و مراکز درمانی بودند.در دوره حاکمیت نظامیان درگ و منگیستو هایلا ماریام نظام بهداشتی این کشور با کمك اتحاد جماهیر شوروی و کوبا و برخی کشورهای اروپای شرقی تا حدودی بهبود یافت و ده ها مرکز درمانی در شهرها و روستاهای کشور احداث گردید و دولت با استخدام پزشکان کوبایی و افزایش نسبی ظرفیت پذیرش دانشجویان پزشکی و پرستاری و برگزاری برخی دوره های کوتاه مدت تربیت کمك پرستار تلاش کرد وضعیت بهداشتی اتیوپی را بهبود بخشد. با این حال در مجموع نتوانست اهداف خود را تحقق بخشد و درصد بالای ابتلاء مردم شهری و روستایی به بیماری های واگیردار و شیوع برخی بیماری های مسری در مناطق آسیب دیده از 108
در راستای این سیاست جدید بهداشتی وزارت بهداشت و سلامت این کشور (Federal Ministry of Health) با هدف سرمایه گذاری و تعیین راهبردهای مربوط به امور بهداشت و درمان؛ طرح جامع بیست ساله بهداشت را طی چهار دوره پنج ساله به اجرا درآورد.


رویکردها و اهداف 20 ساله توسعه برنامه‌های اصولی وزارت بهداشت اتیوپی بر مبنای اهداف‌های توسعه بهداشتی تعیین شده از سوی سازمان ملل عبارت است از:


خشکسالی نمایانگر شکست دولت در استقرار نظام سلامت در کشور بود. پس از سرنگونی دولت چپ گرای منگیتسو هایله ماریام در سال 1991 و حکمفرما شدن آرامشی نسبی بر کشور پس از سال ها نزاع داخلی، دولت انتقالی نظام غیر متمرکز مراقبت های بهداشتی را براساس جدیدترین تقسیمات کشوری در این کشور پایه ریزی کرد.104
1- کاهش میزان مرگ و میر کودکان به ویژه در بدو تولد و ماه‌های نخست؛


در راستای این سیاست جدید بهداشتی وزارت بهداشت و سلامت این کشور105 با هدف سرمایه گذاری و تعیین راهبردهای مربوط به امور بهداشت و درمان ؛ طرح جامع بیست ساله بهداشت را طی چهار دوره پنج ساله به اجرا درآورد.
2- بهبود وضعیت سلامت مادران و کاهش نرخ مرگ و میر آنان به ویژه در هنگام زایمان به همراه ارائه آموزش‌های لازم به آنان در ارتباط با رعایت حداقل مراقبت‌های بهداشتی از فرزندان و رعایت برخی نکات در هنگام روابط جنسی با همسر؛


رویکردها و اهداف 20 ساله توسعه برنامه های اصولی وزارت بهداشت اتیوپی بر مبنای اهداف های توسعه بهداشتی تعیین شده از سوی سازمان ملل عبارت است از ::
3- تشخیص، جلوگیری، مراقبت و معالجه بیماران مبتلاء به بیماری‌های ایدز، مالاریا، سل و دیگر بیماری‌های مهلک و در عین حال تلاش برای از بین بردن زمینه‌های شیوع بیماری‌های مزبور.


1-کاهش میزان مرگ و میر کودکان بویژه در بدو تولد و ماه های نخست
به موازات راهبرد کلان بهداشتی؛ وزارت بهداشت تغییراتی در ساختار سلسله مراتب نظام اداری وزارتخانه انجام داده و در تمام مناطق نه‌گانه قومی اتیوپی (که به عنوان استان‌های این کشور نیز شناخته می‌شوند) و 2 شهر فرمانداری کل این کشور ادارات کل بهداشت مستقل را تاسیس نمود‌. این ادارات بهداشت به نوبه خود به بخش‌های کوچک‌تری تقسیم شدند که هریک مسئولیت بهبود وضعیت بهداشتی شهرها و روستاهای تحت پوشش را برعهده داشتند. مجموع این مراکز بهداشتی در سرتاسر اتیوپی در حدود 558 بخش است که هر یک دربرگیرنده ادارات و خانه‌های سلامت خاص بوده و حوزه خود را تحت پوشش خدمات بهداشتی قرار می‌دهند.


2- بهبود وضعیت سلامت مادران و کاهش نرخ مرگ و میر آنان بویژه در هنگام زایمان به همراه ارائه آموزش های لازم به آنان در ارتباط با رعایت حداقل مراقبت های بهداشتی از فرزندان و رعایت برخی نکات در هنگام روابط جنسی با همسر
به موازات این اقدامات دولت تلاش کرده‌است از طریق افزایش قابل ملاحظه ظرفیت پذیرش دانشجویان پزشکی در دانشگاه‌های مختلف کشور و اعزام برخی دانشجویان نخبه به دانشگاه‌های آمریکای ش[[مالی]] و اروپا - در مقاطع تخصصی و فوق تخصصی - نیاز رو به افزایش پزشک در سطح کشور را تا حد امکان کاهش دهد. تاسیس بیمارستان و مراکز درمانی در شهرها، تاسیس خانه‌های بهداشت در روستاها، تأمین سخت افزارها و وسایل موردنیاز لابراتوارهای پزشکی و مؤسسات تصویربرداری پزشکی از طریق انستیتوی پژوهشی سلامت و تغذیه اتیوپی، راه‌اندازی دپارتمان خاص پیشگیری و کنترل بیماری ایدز در وزارتخانه، برگزاری کارگاه‌های آموزشی در مناطق شهری و به ویژه روستایی در زمینه رعایت مسائل بهداشتی و استفاده از وسایل پیشگیری در روابط جنسی (با کمک سازمان بهداشت جهانی)، انعقاد موافقت نامه‌های همکاری با دانشگاه‌های بزرگ جهان در زمینه همکاری‌های پزشکی بهداشتی و بهره‌گیری از امکانات موسسات بین المللی و‌... از اقدامات مهم دولت اتیوپی طی بیست سال گذشته به شمار می‌رود که نتایج قابل قبولی را نیز به دنبال داشته‌است. در عین حال کشور اتیوپی به دلیل جمعیت زیاد خود، درصد بالای زاد و ولد، بی‌توجهی مردم به رعایت اصول بهداشتی و کمبود کادر درمانی مناسب هنوز با مشکلات فراوانی در بخش بهداشت و نظام سلامت برخوردار است<ref>برگرفته از http://www.mongabay.com/history/ethiopia/ethiopia-health&#x20;and&#x20;welfare.html/2012</ref><ref>عرب احمدی، امیر بهرام، کریمی، مهرداد (1392). جامعه و فرهنگ [[اتیوپی]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی] (در دست انتشار)، ص 108-111.</ref>.


3- ، تشخیص ،جلوگیری ، مراقبت و معالجه بیماران مبتلاء به بیماری های ایدز، مالاریا، سل و دیگر بیماری های مهلک و در عین حال تلاش برای از بین بردن زمینه های شیوع بیماری های مزبور
{{به روز رسانی}}


- 104
== نیز نگاه کنید به ==
[[بهداشت و سلامت آرژانتین]]؛ [[بهداشت و سلامت ژاپن]]؛ [[بهداشت و سلامت روسیه]]؛ [[بهداشت و سلامت کانادا]]؛ [[بهداشت و سلامت کوبا]]؛ [[بهداشت و سلامت لبنان]]؛ [[بهداشت و سلامت در مصر]]؛ [[بهداشت و سلامت تونس]]؛ [[بهداشت و سلامت افغانستان]]؛ [[بهداشت و سلامت سنگال]]؛ [[بهداشت و سلامت فرانسه]]؛ [[بهداشت و سلامت در مالی]]؛ [[بهداشت و سلامت سوریه]]؛ [[بهداشت و سلامت ساحل عاج]]؛ [[بهداشت و سلامت زیمبابوه]]؛ [[بهداشت و سلامت اوکراین]]؛ [[بهداشت و سلامت اسپانیا]]؛ [[وضعیت بهداشت و سلامتی در اردن]]؛ [[بهداشت و سلامت سیرالئون]]؛ [[بهداشت و سلامت قطر]]؛ [[بهداشت و سلامت گرجستان]]؛ [[بهداشت و سلامت بنگلادش]]؛ [[بهداشت و سلامت قزاقستان]]؛ [[بهداشت و سلامت سریلانکا]]؛ [[وضعیت بهداشت و سلامت سودان]]؛ [[بهداشت و سلامت تایلند]]؛ [[وضعیت بهداشت و سلامت جامعه در چین]]


105- Federal Ministry of Health
== پاورقی ==
 
<references />
109
[[رده:بهداشت و سلامت]]
 
 
به موازات راهبرد کلان بهداشتی ؛ وزارت بهداشت تغییراتی در ساختار سلسله مراتب نظام اداری وزارتخانه انجام داده و در تمام مناطق نه گانه قومی اتیوپی (که به عنوان استان های این کشور نیز شناخته می شوند ) و 2 شهر فرمانداری کل
 
این کشور
 
ادارات کل بهداشت مستقل را تاسیس نمود . این
 
ادارات بهداشت بنوبه خود به بخش های کوچك تری تقسیم شدند که هریك مسئولیت بهبود وضعیت بهداشتی شهرها و روستاهای تحت پوشش را برعهده داشتند. مجموع این مراکز بهداشتی در سرتاسر اتیوپی در حدود 558 بخش است که هر یك دربرگیرنده ادارات و خانه های سلامت خاص بوده و حوزه خود را تحت پوشش خدمات بهداشتی قرار می دهند.
 
به موازات این اقدامات دولت تلاش کرده است از طریق افزایش قابل ملاحظه ظرفیت پذیرش دانشجویان پزشکی در دانشگاه های مختلف کشور و اعزام برخی دانشجویان نخبه به دانشگاه های آمریکای شمالی و اروپا - در مقاطع تخصصی و فوق تخصصی - نیاز رو به افزایش پزشک در سطح کشور را تا حد امکان کاهش دهد. تاسیس بیمارستان و مراکز درمانی در شهرها ، تاسیس خانه های بهداشت در روستاها ، تأمین سخت افزارها و وسایل موردنیاز لابراتوارهای پزشکی و مؤسسات تصویربرداری پزشکی از طریق انستیتوی پژوهشی سلامت و تغذیه اتیوپی ، راه اندازی دپارتمان خاص پیشگیری و کنترل بیماری ایدز در وزارتخانه ، برگزاری کارگاه های آموزشی در مناطق شهری و بویژه روستایی در زمینه رعایت مسائل بهداشتی و استفاده از وسایل پیشگیری در روابط جنسی (با کمک سازمان بهداشت جهانی ) ، انعقاد موافقت نامه های همکاری با دانشگاه های بزرگ جهان در زمینه همکاری های پزشکی بهداشتی ، بهره گیری از امکانات موسسات بین المللی و ... از اقدامات مهم دولت اتیوپی طی بیست سال گذشته بشمار می رود که نتایج قابل 110
 
 
قبولی را نیز بدنبال داشته است. در عین حال کشور اتیوپی بدلیل جمعیت زیاد خود، درصد بالای زاد و ولد ، بی توجهی مردم به رعایت اصول بهداشتی و کمبود کادر درمانی مناسب هنوز با مشکلات فراوانی در بخش بهداشت و نظام سلامت برخوردار است.
 
(<nowiki>http://www.mongabay.com/history/ethiopia/ethiopia-health</nowiki> and welfare.html/2012

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۱ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۲:۱۰

بهداشت و سلامت اتیوپی (1403). برگرفته از سایت سلامتی، قابل بازیابی از https://health-it-co.ir/28375/

نظام بهداشت و سلامت از چالش برانگیزترین بخش‌های کشور اتیوپی به شمار می‌رود که طی دهه‌های گذشته فراز و نشیب‌های زیادی را پشت سر نهاده و علیرغم تاکید رهبران اتیوپی هیچ‌گاه به شرایط نسبتا مطلوب خود دست نیافته‌است.

وضعیت نظام بهداشتی اتیوپی در دوره هایلا سلاسی عمدتا به چند بیمارستان بزرگ و کوچک در آدیس آبابا و درمانگاه‌هایی در سایر شهرهای کشور خلاصه می‌شد و تقریبا تمام روستاهای کشور فاقد درمانگاه و مراکز درمانی بودند. در دوره حاکمیت نظامیان درگ و منگیستو هایلا ماریام نظام بهداشتی این کشور با کمک اتحاد جماهیر شوروی و کوبا و برخی کشورهای اروپای شرقی تا حدودی بهبود یافت و ده‌ها مرکز درمانی در شهرها و روستاهای کشور احداث گردید و دولت با استخدام پزشکان کوبایی و افزایش نسبی ظرفیت پذیرش دانشجویان پزشکی و پرستاری و برگزاری برخی دوره‌های کوتاه مدت تربیت کمک پرستار تلاش کرد وضعیت بهداشتی اتیوپی را بهبود بخشد. با این حال در مجموع نتوانست اهداف خود را تحقق بخشد و درصد بالای ابتلاء مردم شهری و روستایی به بیماری‌های واگیردار و شیوع برخی بیماری‌های مسری در مناطق آسیب دیده از خشکسالی نمایانگر شکست دولت در استقرار نظام سلامت در کشور بود. پس از سرنگونی دولت چپ گرای منگیتسو هایله ماریام در سال 1991 و حکمفرما شدن آرامشی نسبی بر کشور پس از سال‌ها نزاع داخلی، دولت انتقالی نظام غیر متمرکز مراقبت‌های بهداشتی را براساس جدیدترین تقسیمات کشوری در این کشور پایه ریزی کرد.

در راستای این سیاست جدید بهداشتی وزارت بهداشت و سلامت این کشور (Federal Ministry of Health) با هدف سرمایه گذاری و تعیین راهبردهای مربوط به امور بهداشت و درمان؛ طرح جامع بیست ساله بهداشت را طی چهار دوره پنج ساله به اجرا درآورد.

رویکردها و اهداف 20 ساله توسعه برنامه‌های اصولی وزارت بهداشت اتیوپی بر مبنای اهداف‌های توسعه بهداشتی تعیین شده از سوی سازمان ملل عبارت است از:

1- کاهش میزان مرگ و میر کودکان به ویژه در بدو تولد و ماه‌های نخست؛

2- بهبود وضعیت سلامت مادران و کاهش نرخ مرگ و میر آنان به ویژه در هنگام زایمان به همراه ارائه آموزش‌های لازم به آنان در ارتباط با رعایت حداقل مراقبت‌های بهداشتی از فرزندان و رعایت برخی نکات در هنگام روابط جنسی با همسر؛

3- تشخیص، جلوگیری، مراقبت و معالجه بیماران مبتلاء به بیماری‌های ایدز، مالاریا، سل و دیگر بیماری‌های مهلک و در عین حال تلاش برای از بین بردن زمینه‌های شیوع بیماری‌های مزبور.

به موازات راهبرد کلان بهداشتی؛ وزارت بهداشت تغییراتی در ساختار سلسله مراتب نظام اداری وزارتخانه انجام داده و در تمام مناطق نه‌گانه قومی اتیوپی (که به عنوان استان‌های این کشور نیز شناخته می‌شوند) و 2 شهر فرمانداری کل این کشور ادارات کل بهداشت مستقل را تاسیس نمود‌. این ادارات بهداشت به نوبه خود به بخش‌های کوچک‌تری تقسیم شدند که هریک مسئولیت بهبود وضعیت بهداشتی شهرها و روستاهای تحت پوشش را برعهده داشتند. مجموع این مراکز بهداشتی در سرتاسر اتیوپی در حدود 558 بخش است که هر یک دربرگیرنده ادارات و خانه‌های سلامت خاص بوده و حوزه خود را تحت پوشش خدمات بهداشتی قرار می‌دهند.

به موازات این اقدامات دولت تلاش کرده‌است از طریق افزایش قابل ملاحظه ظرفیت پذیرش دانشجویان پزشکی در دانشگاه‌های مختلف کشور و اعزام برخی دانشجویان نخبه به دانشگاه‌های آمریکای شمالی و اروپا - در مقاطع تخصصی و فوق تخصصی - نیاز رو به افزایش پزشک در سطح کشور را تا حد امکان کاهش دهد. تاسیس بیمارستان و مراکز درمانی در شهرها، تاسیس خانه‌های بهداشت در روستاها، تأمین سخت افزارها و وسایل موردنیاز لابراتوارهای پزشکی و مؤسسات تصویربرداری پزشکی از طریق انستیتوی پژوهشی سلامت و تغذیه اتیوپی، راه‌اندازی دپارتمان خاص پیشگیری و کنترل بیماری ایدز در وزارتخانه، برگزاری کارگاه‌های آموزشی در مناطق شهری و به ویژه روستایی در زمینه رعایت مسائل بهداشتی و استفاده از وسایل پیشگیری در روابط جنسی (با کمک سازمان بهداشت جهانی)، انعقاد موافقت نامه‌های همکاری با دانشگاه‌های بزرگ جهان در زمینه همکاری‌های پزشکی بهداشتی و بهره‌گیری از امکانات موسسات بین المللی و‌... از اقدامات مهم دولت اتیوپی طی بیست سال گذشته به شمار می‌رود که نتایج قابل قبولی را نیز به دنبال داشته‌است. در عین حال کشور اتیوپی به دلیل جمعیت زیاد خود، درصد بالای زاد و ولد، بی‌توجهی مردم به رعایت اصول بهداشتی و کمبود کادر درمانی مناسب هنوز با مشکلات فراوانی در بخش بهداشت و نظام سلامت برخوردار است[۱][۲].

در حال به روز رسانی و ویرایش

نیز نگاه کنید به

بهداشت و سلامت آرژانتین؛ بهداشت و سلامت ژاپن؛ بهداشت و سلامت روسیه؛ بهداشت و سلامت کانادا؛ بهداشت و سلامت کوبا؛ بهداشت و سلامت لبنان؛ بهداشت و سلامت در مصر؛ بهداشت و سلامت تونس؛ بهداشت و سلامت افغانستان؛ بهداشت و سلامت سنگال؛ بهداشت و سلامت فرانسه؛ بهداشت و سلامت در مالی؛ بهداشت و سلامت سوریه؛ بهداشت و سلامت ساحل عاج؛ بهداشت و سلامت زیمبابوه؛ بهداشت و سلامت اوکراین؛ بهداشت و سلامت اسپانیا؛ وضعیت بهداشت و سلامتی در اردن؛ بهداشت و سلامت سیرالئون؛ بهداشت و سلامت قطر؛ بهداشت و سلامت گرجستان؛ بهداشت و سلامت بنگلادش؛ بهداشت و سلامت قزاقستان؛ بهداشت و سلامت سریلانکا؛ وضعیت بهداشت و سلامت سودان؛ بهداشت و سلامت تایلند؛ وضعیت بهداشت و سلامت جامعه در چین

پاورقی

  1. ↑ برگرفته از http://www.mongabay.com/history/ethiopia/ethiopia-health+and+welfare.html/2012
  2. ↑ عرب احمدی، امیر بهرام، کریمی، مهرداد (1392). جامعه و فرهنگ اتیوپی. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص 108-111.
برگرفته از «https://dmelal.ir/index.php?title=بهداشت_و_سلامت_اتیوپی&oldid=59574»