نظام حزبی تاجیکستان: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «'''نظام حزبی''' تاجيكستان تا سال1990م داراي سيستم تك حزبي (حزب كمونيست تاجيكستان) بود. در سال 1990م. تعداد متعددي حزب مخالف تشكيل شد كه اتفاقات سالهاي اوليه استقلال را تحت تأثير قرار دادند. تشکیل عملی نظام حزبی در تاجیکستان را میتوان با روی کار آمد...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:کمونیست تاجیکستان.png|بندانگشتی|حرب کمونیست تاجیکستان(1403). برگرفته از سایت Historica Wiki، قابل بازیابی از https://historica.fandom.com/wiki/Communist_Party_of_Tajikistan]] | |||
[[تاجیکستان]] تا سال1990م دارای سیستم تک حزبی ([[حزب کمونیست تاجیکستان]]) بود. در سال 1990م. تعداد متعددی حزب مخالف تشکیل شد که اتفاقات سال‌های اولیه استقلال را تحت تأثیر قرار دادند. | |||
تشکیل عملی نظام حزبی در [[تاجیکستان]] را میتوان با روی کار آمدن گورباچف مصادف دانست. در واقع، احزاب جدید غیر از حزب سنتی کمونیست، یعنی حزب دموکرات، حزب رستاخیز و حزب نهضت اسلامی پس از وی پا به عرصه وجود نهادند. اما آشفتگی سیاسی در دوره پس از کسب استقلال در [[تاجیکستان]] و شروع جنگ داخلی در سال 1992، احزاب سیاسی هم دچار اختلاف داخلی و مشکلات متعددی گردیدند. [[تاجیکستان]] یکی از معدود کشورهای منطقه آسیای مرکزی است که احزاب مخالف فعال و رسمی دارد که هم در مجلس فعال هستند و هم در دولت. | |||
تشکیل | روند تحولات سیاسی و اجتماعی در [[تاجیکستان]] به شکل گیری دستههای فعال سیاسی و تشکیل گروههای فشار و ذی نفوذ کمک نمود که این کثرتگرایی موجب ظهور نظام چند حزبی در صحنه سیاسی این کشور شد. با این حال، عامل نخبهگرایی همچنان در تحولات سیاسی [[تاجیکستان]] امری برجسته میباشد. به این ترتیب که نخبگان محلی، منطقهای، مذهبی و قومی با تجمع و تشکل احزاب سیاسی به مقابله با نظم پیشین پرداختند<ref>اطهری، اسدالله(1373)، [[تاجیکستان]]؛ نوسازی و دگرگونی سیاسی، فصل‌نامه مرکز مطالعات آسیای مرکزی و قفقاز، سال دوم، ص. 244</ref>. | ||
در حال حاضر [[تاجیکستان]] دارای 8 حزب رســــمی است که در وزارت دادگستری ثبت شده‌اند. اسامی آنها عبارت است از: [[حزب خلق تاجيكستان|حزب خلق دموکراتیک]] به رهبری امام‌علی رحمان رئیس جمهور، [[حزب کمونیست تاجیکستان|حزب کمونیست]] به رهبری شادی شبدالوف، [[حزب نهضت اسلامی تاجیکستان]] به رهبری [[محی الدین کبیری]]، [[حزب دموکرات تاجیکستان|حزب دموکراتیک تاجیکستان]] به رهبری محمد روزی اسکندراف ( این حزب نیز اخیرا دچار انشعاب شده است که شاخه انشعابی (مسعود صابراف) در مقابل شاخه اصلی مورد حمایت دولت است)، حزب سوسیالیست به رهبری میرحسین نذریف (شاخه انشعابی از این حزب به رهبری عبدالحلیم غفاراف جدا شد و از سوی حکومت نیز به رسمیت شناخته شد و جایگزین حزب اصلی قلمداد گردید)، حزب سوسیال دموکراتیک به رهبری رحمت الله زائراف، حزب کشاورزی به رهبری امیر قراقل اف، حزب اصلاحات اقتصادی به رهبری عالم جان بابا یف | |||
در | با توجه به نقش احزاب سیاسی در تحولات اخیر [[تاجیکستان]]، در ادامه به برخی از موثرترین احزاب [[تاجیکستان]] میپردازیم<ref>زهریی، حسن(1391). جامعه و فرهنگ [[تاجیکستان]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی] (در دست انتشار)، ص. 138</ref>. | ||
=== [[حزب کمونیست تاجیکستان|حزب کمونیست]] === | |||
در طول حکومت اتحاد شوروی، تنها حزب فعال در جمهوری [[تاجیکستان]]، حزب کمونیست بود که از طرف دولت مرکزی شوروی هدایت و کنترل گردیده و رهبران آن نیز توسط [[مسکو]] منصوب می‌شدند. این حزب در زمان شوروی از کمترین محبوبیت در میان مردم تاجیک نسبت به جمهوری‌های دیگر برخوردار بود. به طوری که طبق آمارهای رسمی از هر یک هزار نفر تنها 30 نفر در [[تاجیکستان]] عضو حزب کمونیست بودند<ref>شیخ عطار، علیرضا(1375)، ریشه‌های رفتار سیاسی در آسیای مرکزی و قفقاز، تهران: انتشارات وزارت امور خارجه، ص. 163</ref>. | |||
در سال 1920م. تعداد اعضای [[حزب کمونیست تاجیکستان]] به طور چشمگیری افزایش یافت، اما در دهه‌های بعد از آن درصد اعضای تاجیک در [[حزب کمونیست تاجیکستان]] با پاکسازی و تجدید سازمان حزب کاهش یافت. به هر حال، در دوره شوروی، روسها موقعیت‌های حساس را در دست داشتند. برای مثال، بالاترین مقام حزبی یعنی دبیر اولی برای شخصیت‌های گروه قومی خاصی از جمهوری رزرو شده بود، اما دبیر دومی آن همواره به روسها یا اعضای دیگر ملیت‌های اروپایی شوروی تعلق داشت. | |||
در | در اواسط سال 1980م. [[حزب کمونیست تاجیکستان]] حدود 123 هزار عضو داشت که حدود دو سوم آن از مناطق شهری بودند. در سال 1991م. اتحادیه جوانان کمونیست (کومسومول) که بیشترین اعضای آینده حزب را تشکیل می‌دادند، 550 هزار نفر عضو داشت. در اواخر دوره شوروی علی رغم امتیازات و فرصت‌هایی که حزب ارائه می‌کرد، کاهش تمایل به عضویت در حزب نمایان بود. در سال 1989م. بسیاری از نواحی بیش از آنچه استخدام می‌کردند، عضو از دست می‌داد. در آگوست سال 1991م. سقوط رئیس‌جمهور گورباچف، [[حزب کمونیست تاجیکستان]] [[تاجیکستان]] را حتی از آنچه قبلاً افت کرده بود، در نظر عامه پایین‌تر آورد. بعد از کودتای اوت 1991 در مسکو، این حزب متهم به همکاری با کودتاچیان گردید و متعاقب اعتراضات مردمی فعالیت خود را متوقف کرد. بعد از نظر کمیسیون تحقیق دائر بر عدم شرکت این حزب در کودتا، دوباره در دسامبر 1991 فعالیت خود را از سرگرفت. برخلاف احزاب کمونیستی حاکم بر جمهوری‌های شوروی سابق که منحل گردیده و دفترهای سیاسی و دارایی‌های خود را به دولت واگذار و سپس عنوان جدیدی بر خود برگزیدند. [[حزب کمونیست تاجیکستان]] همچنان به طور مصرانه مدعی نمایندگی ملت تاجیک میباشد. بعد از کنگره بیست و دوم حزب، برنامه جدید تحت عنوان «ساختن یک جامعه» عنوان گردید. برنامه اقتصادی حزب تلفیقی از اقتصاد سوسیالیستی و اقتصاد بازار آزاد است<ref>تاجیکستان(1387)، تهران: دفتر مطالعات سیاسی و بین‌المللی وزارت امور خارجه، چاپ اول، مرکز چاپ و انتشارات، ص. 5-61</ref>. در حال حاضر رهبر حزب شادی شبدالوف میباشد<ref>زهریی، حسن(1391). جامعه و فرهنگ [[تاجیکستان]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی] (در دست انتشار)، ص. 139</ref>. | ||
در سال | === [[حزب دموکرات تاجیکستان|حزب دموکرات]] === | ||
این حزب در سال 1990 تأسیس گردید. پایگاه این حزب عمدتاً اقشار تحصیل کرده و دانشگاهی است. برنامه حزب برقراری جامعه مدنی، حمایت از آزادی‌ها، برقراری یک نظام پارلمانی و مخالفت با حضور ارتش [[روسیه]] در [[تاجیکستان]] است. از نظر اقتصادی نیز حزب دموکرات طرفدار اصلاحات اقتصادی و اولویت قائل شدن به مالکیت خصوصی میباشد. | |||
از جنگ‌های داخلی سال ۱۹۹۳-۱۹۹۲م، فعالیت سیاسی حزب دموکرات در "[[تاجیکستان]]" ممنوع اعلام گردید، ولی با [[حزب نهضت اسلامی تاجیکستان|حزب‌های نهضت اسلامی]] و [[حزب رستاخیز تاجیکستان|رستاخیز]] "[[تاجیکستان]]" ائتلاف نمود و تا سپتامبر ۱۹۹۴م، با آنها همکاری می‌کرد، سپس یک چرخش سیاسی به دولت "[[تاجیکستان]]" نزدیک شد و با تأیید انتخابات ریاست جمهوری و پارلمانی و همچنین رفراندوم [[قانون اساسی تاجیکستان|قانون اساسی]] در ژوئیه 1995، دوباره اجازه فعالیت یافت. | |||
روشنفکران ملی [[تاجیکستان]] که در این حزب و همچنین [[حزب رستاخیز تاجیکستان|حزب رستاخیز]] متشکل گردیده‌اند، گرایش زیادی به سمت ایران دارند و همگام با گروههای مذهبی که در اندیشه الگوگیری از حکومت جمهوری اسلامی ایران می‌باشند، خواهان افزایش مناسبات دوجانبه میان [[تاجیکستان]] و ج.ا.ایران هستند. حزب دموکرات معتقد است که [[تاجیکستان]] به صورت دموکراتیک و مدرن اداره شود. به دلیل ضعف ساختاری [[جامعه تاجیکستان]]، پیروان این حزب کم بوده و عمدتأ در [[شهر دوشنبه]] سکونت دارند و حزب مذکور در مناطق دور از مرکز، پایگاه اجتماعی قابل توجهی ندارد<ref>شیخ عطار، علیرضا(1375)، ریشه‌های رفتار سیاسی در آسیای مرکزی و قفقاز، تهران: انتشارات وزارت امور خارجه، ص. 54</ref>. حزب دموکراتیک [[تاجیکستان]] به رهبری محمد روزی اسکندراف اخیرا دچار انشعاب شده است که شاخه انشعابی (مسعود صابراف) در مقابل شاخه اصلی مورد حمایت دولت است<ref>زهریی، حسن(1391). جامعه و فرهنگ [[تاجیکستان]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی] (در دست انتشار)، ص. 140</ref>. | |||
=== [[حزب رستاخیز تاجیکستان|حزب رستاخیز]] === | |||
این حزب در 14 دسامبر 1989 و در چارچوب سیاست پروستریکا تشکیل گردید. حزب رستاخیز معتقد به افکار ملی‌گرایی در چارچوب اقوام فارسی زبان بوده و اساساً اهداف فرهنگی مثل بازگشت به زبان ملی تاجیک و تدریس آن در مدارس را دنبال مینماید. بیشتر طرفدارن این حزب از گروه روشنفکران شهری است. بعد از شروع جنگ داخلی، فعالیت این حزب نیز ممنوع و غیر قانونی اعلام گردید و لاجرم به گروه اپوزیسیون ملحق شد. لکن پس از اتمام منازعه داخلی [[تاجیکستان]]، مجدداً به صحنه سیاسی این کشور بازگشت. با این حال، به علت تعداد کم طرفداران آن و سنتی بودن [[جامعه تاجیکستان]]، امید چندانی برای کسب قدرت از سوی این حزب متصور نیست<ref>تاجیکستان(1387)، تهران: دفتر مطالعات سیاسی و بین‌المللی وزارت امور خارجه، چاپ اول، مرکز چاپ و انتشارات، ص. 67</ref><ref>زهریی، حسن(1391). جامعه و فرهنگ [[تاجیکستان]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی] (در دست انتشار)، ص. 140</ref>. | |||
=== [[حزب نهضت اسلامی تاجیکستان|حزب نهضت اسلامی]] === | |||
حزب نهضت اسلامی در سال 1975، توسط گروهی از علما به رهبری آقای نوری در شهر قرقان تپه به طور سری تأسیس شد. در ابتدا هدف این حزب بالا بردن سطح آگاهی‌های دینی مردم و آماده کردن جوانان برای مبارزه با رژیم کمونیستی بود. اما چون آغاز این فعالیت‌ها در عمل دست زدن به انتحار و خودکشی بود. لذا حزب در پی راهکار دیگری برآمد تا ابتدا [[جامعه تاجیکستان|جامعه]] را به خود جلب نموده و بر تعداد اعضاء بیافزاید و پس از آن به پیاده کردن اهداف خود بپردازد. از جمله این راهها مبارزه با برخی از عادات بد مردم مانند اسراف در مراسم مختلف بود که ضمناً حکومت نیز با آن مخالف بود. لذا حزب در ابتدا شروع به منع مردم از صرف هزینه‌های هنگفت در جشن‌های شادی و عزا نمود. در کنار این تبلیغات، حزب مذکور همچنان تلاش می‌کرد تا از جشن‌هایی که در آن به آوازخوانی و پایکوبی مردان و زنان پرداخته می‌شد، جلوگیری کند. حکومت وقت [[تاجیکستان]]، ابتدا در شناخت این گروه جدید دچار اشتباه گردید و گمان می‌کرد که چون علیه برخی مراسم ملی و مذهبی مبارزه می‌کنند باید پشتیبانی شوند؛ اما کمونیست‌ها به سرعت به اشتباه خود پی برده و فورأ به مبارزه با این گروه روی آوردند.<ref>آکینر، شیرین(1366)، اقوام مسلمان اتحاد شوروی، ترجمه علی خزائی فر، تهران: نشر فرهنگ اسلامی، ص. 20</ref>. | |||
این حزب به طور رسمی در 27 سپتامبر 1990.م در کنگره موسسات حزب در ناحیه رودکی (لنین سابق) تأسیس شده و در 4 دسامبر 1991.م، 14 ماه پس از اعلام موجودیت رهبران حزب توانستند با تلاش همه جانبه و حمایت گسترده مردم رسماً حزب را در وزارت دادگستری [[تاجیکستان]] ثبت نام کنند. | |||
اما پس از مدتی که گرایش عمومی مردم به ویژه جوانان به اسلام سیاسی سرعت فزایندهای یافت حاکمان کمونیست این کشور با توسل به قوای نظامی داخلی و خارجی ([[روسیه]]، ازبکستان و [[آمریکا]]) اقدام به مقابله با مخالفان خود برخاست. این امر سبب بروز جنگ داخلی در [[تاجیکستان]] در اواخر سال 1992 میلادی (1371) شد. چندی بعد در اوایل سال 1993 (1372) دولت فعالیت تمام احزاب سیاسی از جمله حزب نهضت اسلامی را ممنوع اعلام کرد. [[حزب نهضت اسلامی تاجیکستان|حزب نهضت اسلامی]] ناگزیر به مهاجرت به شمال [[افغانستان]] شد و فعالیت خود را در دو بخش نظامی و سیاسی ادامه داد<ref>نوید، محمود(1374)، زندگی نامه سید عبدالله نوری، رهبر [[حزب نهضت اسلامی تاجیکستان|نهضت اسلامی تاجیکستان]]، چاپ اول، ص. 59</ref>. مبارزات نظامی این حزب تا اواسط سال (1997) تیر ماه 1376 که منجر به امضای سند نهایی صلح بین دولت [[تاجیکستان]] و اپوزیسیون مخالف به رهبری حزب نهضت اسلامی شد ادامه یافت. پس از امضای این سند نهضت اسلامی با بر زمین گذاشتن سلاح مبارزه سیاسی خود را با جدیت بیشتری آغاز کرد. اما دولت با حدود دو سال تأخیر در 28 دسامبر 1999 .م دوباره حزب نهضت اسلامی را رسماً در وزارت دادگستری ثبت نام کرد و نهضت توانست فعالیت‌های سیاسی خود را به طور قانونی آغاز کند. در همین راستا و در چارچوب اجرای معاهده صلح تعدادی از پستهای مهم دولتی به نهضت واگذار شد. ولی چندی بعد دولت به لطایف الحیلی اکثر پستهای دولتی را از نهضت بازپس گرفت و یا با تهدید و تطمیع برخی عناصر نهضتی را به سوی خود جذب کرد. | |||
از زمان تأسیس رسمی حزب نهضت اسلامی در سال 1369/7/6 تاکنون آقای «عبدالله نوری» رهبری حزب را برعهده دارد. «محیالدین کبیری» معاون اول «محمد شریف همتزاده»، «سعید امیر حسینی» و واحد خان قاسم الدیناف معاونان رئیس حزب نهضت اسلامی هستند. | |||
این حزب در | این حزب آرمان خود را برقراری حکومتی مردمی اسلامی در کشور قرار داده است و اکثر هواداران آن از مناطق قراتگین کافرنهان قرقان تپه و [[شهر دوشنبه|دوشنبه]] می‌باشند. «نجات» نشریه رسمی حزب است. حزب نهضت اسلامی همچین برای بانوان و جوانان مجلاتی به نام‌های «نیسان» و «اقبال» و مجله فرهنگی «سفینه امید» را منتشر می‌کند. تعداد اعضای حزب 30 هزار نفر اعلام شده و حزب به استثنای نواحی «دنغره»، «بلجوان» و «مرغاب» در سایر شهرها و نواحی تاجیکستان دارای دفاتر و شعب فعال است. پس از حوادث 11 سپتامبر اعضا و حتی رهبران [[حزب نهضت اسلامی تاجیکستان|نهضت اسلامی تاجیکستان]] به شدت تحت فشار و تعقیب دولت قرار گرفته و بسیاری از آنها بازداشت، محاکمه و به زندان‌های طویل المدت محکوم شدند. اما حزب نهضت اسلامی همچنان به فعالیت سیاسی خود ادامه می‌دهد و دارای دو نماینده در پارلمان 63 عضوی این کشور است. [[حزب نهضت اسلامی تاجیکستان]] با معرفی 22 نامزد در انتخابات پارلمانی که فوریه 2005 (1383) در این کشور برگزار شد شرکت کرد. «محمد شریف همت زاده» معاون رییس حزب «محیالدین کبیری» معاون اول رئیس حزب «محمد علی هنیت اف» رییس بخش کادر حزب از جمله نامزدهای نهضت در این انتخابات بودند که در نهایت دو تن از نامزدهای حرب به مجلس نمایندگان راه یافتند<ref>زهریی، حسن(1391). جامعه و فرهنگ [[تاجیکستان]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی] (در دست انتشار)، ص. 140-142</ref>. | ||
=== [[حزب لعل بدخشان تاجیکستان|حزب لعل بدخشان]] === | |||
این حزب رسماً از ماه مه سال 1992 شروع به فعالیت کرد. بسیاری از شخصیت‌های مهم علمی، سیاسی، و فرهنگی [[شهر دوشنبه]] از جمله "اکبرشاه اسکندراف"، از اعضای آن هستند. حزب بیش از ۳ هزار عضو دارد. این حزب از حمایت پامیری‌ها برخوردار است. برنامه این حزب در بدو تأسیس برقراری حکومت مردم سالار در [[تاجیکستان]] و خودمختاری اداری بیشتر منطقه بدخشان اعلام شد. این حزب با نظام ریاست جمهوری مخالف بود و از نوعی نظام هدایت جمعی حمایت می‌کرد و خواهان برقراری روابط با جوامع پامیری [[افغانستان]] و [[چین]] و نیز تقسیم زمین‌ها و کارخانه‌ها بین کشاورزان و کارگران بود. هدف نهایی این حزب بهبود وضع زندگی مردم بدخشان است. رهبران آن معتقد به جدایی دین از سیاست‌اند. حزب لعل بدخشان از جمله چهار حزبی بود که فعالیت آنها بعد از جنگ‌های داخلی ممنوع اعلام شد<ref>زهریی، حسن(1391). جامعه و فرهنگ [[تاجیکستان]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی] (در دست انتشار)، ص. 142</ref>. | |||
حزب | === [[حزب خلق تاجيكستان|حزب خلق تاجیکستان]] === | ||
این حزب با هدف به وجود آوردن یک نیروی اجتماعی برای بیرون آوردن کشور از بحران تشکیل شد. هنگام تأسیس، این حزب هدف اصلی خود را متحد کردن همه شهروندان جمهوری [[تاجیکستان]] بدون توجه به ملیت و مذهب و تعلقات دیگر آنان عنوان کرد و اعلام نمود که جانبدار نظام مردم سالاری است که مردم را به کار و سازندگی دعوت کند. مؤسسان حزب از جمله شخصیت‌های شناخته شده از میان سیاستمداران، عالمان، صاحبکاران، خادمان علم و فرهنگ و نمایندگان رشته‌های کشاورزی و صنایع‌اند<ref>زهریی، حسن(1391). جامعه و فرهنگ [[تاجیکستان]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی] (در دست انتشار)، ص. 142</ref>. | |||
این | این حزب در سال 1993 با هدف حفاظت از منافع مناطق شمال [[تاجیکستان]] و منطقه خجند، که بیشتر ازبک نشین هستند، تأسیس شد. امروزه فقط تعداد انگشت شماری از احزاب [[تاجیکستان]]، مانند [[حزب خلق تاجيكستان|حزب دموکرات خلق]]، [[حزب کمونیست تاجیکستان|حزب کمونیست]]، [[حزب رستاخیز تاجیکستان|حزب رستاخیز]] و حزب بازسازی سیاسی و اقتصادی، اجازه فعالیت دارند<ref>تاجیکستان(1387)، تهران: دفتر مطالعات سیاسی و بین‌المللی وزارت امور خارجه، چاپ اول، مرکز چاپ و انتشارات، ص. 72-73</ref><ref>زهریی، حسن(1391). جامعه و فرهنگ [[تاجیکستان]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی] (در دست انتشار)، ص. 143</ref>. | ||
جدول شماره 10 - اسامی احزاب رسمی و غیر رسمی و دبیر کلهای آنان | |||
{| class="wikitable" | {| class="wikitable" | ||
| | |ردیف | ||
| | |نام حزب | ||
| | |سال تأسیس | ||
| | |رهبر حزب | ||
| | |نشریات حزب | ||
|- | |- | ||
|1 | |1 | ||
|حزب کمونیست | |حزب کمونیست | ||
| | |1370/10/4 | ||
|شادی شبدالف | |شادی شبدالف | ||
|نوای رنجبر | |نوای رنجبر | ||
| خط ۷۲: | خط ۶۲: | ||
|2 | |2 | ||
|حزب دموکرات | |حزب دموکرات | ||
| | |1369/5/10 | ||
|مسعود صابراف | |مسعود صابراف | ||
|هفته نامه عدالت | |هفته نامه عدالت | ||
| خط ۷۸: | خط ۶۸: | ||
|3 | |3 | ||
|سازمان رستاخیز(منحل شده) | |سازمان رستاخیز(منحل شده) | ||
|6 | |1368/6 | ||
|طاهر عبدالجبار | |طاهر عبدالجبار | ||
|رستاخیز (دنیا) | |رستاخیز (دنیا) | ||
| خط ۸۹: | خط ۷۹: | ||
|- | |- | ||
|5 | |5 | ||
|حزب نهضت اسلامی تاجیکستان | |حزب نهضت اسلامی [[تاجیکستان]] | ||
|6/ 1370 | |6/ 1370 | ||
|آقای عبدالله نوری | |آقای عبدالله نوری | ||
| خط ۹۵: | خط ۸۵: | ||
|- | |- | ||
|6 | |6 | ||
|جنبش ملی تاجیکستان | |جنبش ملی [[تاجیکستان]] | ||
| | |1375/8/9 | ||
|(آلتین) حاکم شاه محبت | |(آلتین) حاکم شاه محبت | ||
|هفته نامه جنبش | |هفته نامه جنبش | ||
|- | |- | ||
|7 | |7 | ||
|سازمان آریانا( | |سازمان آریانا(منحلشده) | ||
|6 | |1370/6 | ||
|اردمهر (فاتح عبدالله) | |اردمهر (فاتح عبدالله) | ||
|ماهنامه مهر | |ماهنامه مهر | ||
|- | |- | ||
|8 | |8 | ||
|حزب احیای ملی تاجیکستان( | |حزب احیای ملی [[تاجیکستان]](منحلشده) | ||
|1372 | |1372 | ||
|عبدالملک عبدالله جانف | |عبدالملک عبدالله جانف | ||
| خط ۱۱۴: | خط ۱۰۴: | ||
|9 | |9 | ||
|حزب (مردم) خلقی دموکراتیک | |حزب (مردم) خلقی دموکراتیک | ||
| | |1373/9/10 | ||
|امام علی رحمانف | |امام علی رحمانف | ||
|منبر خلق و ... | |منبر خلق و ... | ||
|- | |- | ||
|10 | |10 | ||
|حرب سوسیالیست تاجیکستان | |حرب سوسیالیست [[تاجیکستان]] | ||
| | |1375/11/1 | ||
|میرحسین نظریاف | |میرحسین نظریاف | ||
| | |هفتهنامه اتحاد | ||
|- | |- | ||
|11 | |11 | ||
|حزب کار آزاد | |حزب کار آزاد | ||
| | |1371/11/30 | ||
|جمشید کریماف | |جمشید کریماف | ||
| | | | ||
| خط ۱۶۱: | خط ۱۵۱: | ||
دموکرات | دموکرات | ||
|} | |} | ||
== نیز نگاه کنید به == | |||
[[نظام حزبی روسیه]]؛ [[نظام حزبی تونس]]؛ [[نظام حزبی ژاپن]]؛ [[نظام حزبی کانادا]]؛ [[نظام حزبی کوبا]]؛ [[نظام حزبی لبنان]]؛ [[نظام حزبی مصر]]؛ [[نظام حزبی افغانستان]]؛ [[نظام حزبی سنگال]]؛ [[نظام حزبی سودان]]؛ [[نظام حزبی اردن]]؛ [[نظام حزبی آرژانتین]]؛ [[نظام حزبی فرانسه]]؛ [[نظام حزبی اسپانیا]]؛ [[نظام حزبی سیرالئون]]؛ [[نظام حزبی ساحل عاج]]؛ [[نظام حزبی زیمبابوه]]؛ [[نظام حزبی اوکراین]]؛ [[نظام حزبی اتیوپی]]؛ [[نظام حزبی کشور مالی]]؛ [[نظام همکاری چند حزبی و مشورت سیاسی در چین]]؛ [[نظام حزبی گرجستان]]؛ [[نظام حزبی بنگلادش]]؛ [[نظام حزبی قزاقستان]]؛ [[نظام حزبی سیرالئون]]؛ [[نظام حزبی تایلند]] | |||
== کتابشناسی == | |||
[[رده:احزاب و جریان های سیاسی شاخص]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۵۸
تاجیکستان تا سال1990م دارای سیستم تک حزبی (حزب کمونیست تاجیکستان) بود. در سال 1990م. تعداد متعددی حزب مخالف تشکیل شد که اتفاقات سال‌های اولیه استقلال را تحت تأثیر قرار دادند.
تشکیل عملی نظام حزبی در تاجیکستان را میتوان با روی کار آمدن گورباچف مصادف دانست. در واقع، احزاب جدید غیر از حزب سنتی کمونیست، یعنی حزب دموکرات، حزب رستاخیز و حزب نهضت اسلامی پس از وی پا به عرصه وجود نهادند. اما آشفتگی سیاسی در دوره پس از کسب استقلال در تاجیکستان و شروع جنگ داخلی در سال 1992، احزاب سیاسی هم دچار اختلاف داخلی و مشکلات متعددی گردیدند. تاجیکستان یکی از معدود کشورهای منطقه آسیای مرکزی است که احزاب مخالف فعال و رسمی دارد که هم در مجلس فعال هستند و هم در دولت.
روند تحولات سیاسی و اجتماعی در تاجیکستان به شکل گیری دستههای فعال سیاسی و تشکیل گروههای فشار و ذی نفوذ کمک نمود که این کثرتگرایی موجب ظهور نظام چند حزبی در صحنه سیاسی این کشور شد. با این حال، عامل نخبهگرایی همچنان در تحولات سیاسی تاجیکستان امری برجسته میباشد. به این ترتیب که نخبگان محلی، منطقهای، مذهبی و قومی با تجمع و تشکل احزاب سیاسی به مقابله با نظم پیشین پرداختند[۱].
در حال حاضر تاجیکستان دارای 8 حزب رســــمی است که در وزارت دادگستری ثبت شده‌اند. اسامی آنها عبارت است از: حزب خلق دموکراتیک به رهبری امام‌علی رحمان رئیس جمهور، حزب کمونیست به رهبری شادی شبدالوف، حزب نهضت اسلامی تاجیکستان به رهبری محی الدین کبیری، حزب دموکراتیک تاجیکستان به رهبری محمد روزی اسکندراف ( این حزب نیز اخیرا دچار انشعاب شده است که شاخه انشعابی (مسعود صابراف) در مقابل شاخه اصلی مورد حمایت دولت است)، حزب سوسیالیست به رهبری میرحسین نذریف (شاخه انشعابی از این حزب به رهبری عبدالحلیم غفاراف جدا شد و از سوی حکومت نیز به رسمیت شناخته شد و جایگزین حزب اصلی قلمداد گردید)، حزب سوسیال دموکراتیک به رهبری رحمت الله زائراف، حزب کشاورزی به رهبری امیر قراقل اف، حزب اصلاحات اقتصادی به رهبری عالم جان بابا یف
با توجه به نقش احزاب سیاسی در تحولات اخیر تاجیکستان، در ادامه به برخی از موثرترین احزاب تاجیکستان میپردازیم[۲].
حزب کمونیست
در طول حکومت اتحاد شوروی، تنها حزب فعال در جمهوری تاجیکستان، حزب کمونیست بود که از طرف دولت مرکزی شوروی هدایت و کنترل گردیده و رهبران آن نیز توسط مسکو منصوب می‌شدند. این حزب در زمان شوروی از کمترین محبوبیت در میان مردم تاجیک نسبت به جمهوری‌های دیگر برخوردار بود. به طوری که طبق آمارهای رسمی از هر یک هزار نفر تنها 30 نفر در تاجیکستان عضو حزب کمونیست بودند[۳].
در سال 1920م. تعداد اعضای حزب کمونیست تاجیکستان به طور چشمگیری افزایش یافت، اما در دهه‌های بعد از آن درصد اعضای تاجیک در حزب کمونیست تاجیکستان با پاکسازی و تجدید سازمان حزب کاهش یافت. به هر حال، در دوره شوروی، روسها موقعیت‌های حساس را در دست داشتند. برای مثال، بالاترین مقام حزبی یعنی دبیر اولی برای شخصیت‌های گروه قومی خاصی از جمهوری رزرو شده بود، اما دبیر دومی آن همواره به روسها یا اعضای دیگر ملیت‌های اروپایی شوروی تعلق داشت.
در اواسط سال 1980م. حزب کمونیست تاجیکستان حدود 123 هزار عضو داشت که حدود دو سوم آن از مناطق شهری بودند. در سال 1991م. اتحادیه جوانان کمونیست (کومسومول) که بیشترین اعضای آینده حزب را تشکیل می‌دادند، 550 هزار نفر عضو داشت. در اواخر دوره شوروی علی رغم امتیازات و فرصت‌هایی که حزب ارائه می‌کرد، کاهش تمایل به عضویت در حزب نمایان بود. در سال 1989م. بسیاری از نواحی بیش از آنچه استخدام می‌کردند، عضو از دست می‌داد. در آگوست سال 1991م. سقوط رئیس‌جمهور گورباچف، حزب کمونیست تاجیکستان تاجیکستان را حتی از آنچه قبلاً افت کرده بود، در نظر عامه پایین‌تر آورد. بعد از کودتای اوت 1991 در مسکو، این حزب متهم به همکاری با کودتاچیان گردید و متعاقب اعتراضات مردمی فعالیت خود را متوقف کرد. بعد از نظر کمیسیون تحقیق دائر بر عدم شرکت این حزب در کودتا، دوباره در دسامبر 1991 فعالیت خود را از سرگرفت. برخلاف احزاب کمونیستی حاکم بر جمهوری‌های شوروی سابق که منحل گردیده و دفترهای سیاسی و دارایی‌های خود را به دولت واگذار و سپس عنوان جدیدی بر خود برگزیدند. حزب کمونیست تاجیکستان همچنان به طور مصرانه مدعی نمایندگی ملت تاجیک میباشد. بعد از کنگره بیست و دوم حزب، برنامه جدید تحت عنوان «ساختن یک جامعه» عنوان گردید. برنامه اقتصادی حزب تلفیقی از اقتصاد سوسیالیستی و اقتصاد بازار آزاد است[۴]. در حال حاضر رهبر حزب شادی شبدالوف میباشد[۵].
حزب دموکرات
این حزب در سال 1990 تأسیس گردید. پایگاه این حزب عمدتاً اقشار تحصیل کرده و دانشگاهی است. برنامه حزب برقراری جامعه مدنی، حمایت از آزادی‌ها، برقراری یک نظام پارلمانی و مخالفت با حضور ارتش روسیه در تاجیکستان است. از نظر اقتصادی نیز حزب دموکرات طرفدار اصلاحات اقتصادی و اولویت قائل شدن به مالکیت خصوصی میباشد.
از جنگ‌های داخلی سال ۱۹۹۳-۱۹۹۲م، فعالیت سیاسی حزب دموکرات در "تاجیکستان" ممنوع اعلام گردید، ولی با حزب‌های نهضت اسلامی و رستاخیز "تاجیکستان" ائتلاف نمود و تا سپتامبر ۱۹۹۴م، با آنها همکاری می‌کرد، سپس یک چرخش سیاسی به دولت "تاجیکستان" نزدیک شد و با تأیید انتخابات ریاست جمهوری و پارلمانی و همچنین رفراندوم قانون اساسی در ژوئیه 1995، دوباره اجازه فعالیت یافت.
روشنفکران ملی تاجیکستان که در این حزب و همچنین حزب رستاخیز متشکل گردیده‌اند، گرایش زیادی به سمت ایران دارند و همگام با گروههای مذهبی که در اندیشه الگوگیری از حکومت جمهوری اسلامی ایران می‌باشند، خواهان افزایش مناسبات دوجانبه میان تاجیکستان و ج.ا.ایران هستند. حزب دموکرات معتقد است که تاجیکستان به صورت دموکراتیک و مدرن اداره شود. به دلیل ضعف ساختاری جامعه تاجیکستان، پیروان این حزب کم بوده و عمدتأ در شهر دوشنبه سکونت دارند و حزب مذکور در مناطق دور از مرکز، پایگاه اجتماعی قابل توجهی ندارد[۶]. حزب دموکراتیک تاجیکستان به رهبری محمد روزی اسکندراف اخیرا دچار انشعاب شده است که شاخه انشعابی (مسعود صابراف) در مقابل شاخه اصلی مورد حمایت دولت است[۷].
حزب رستاخیز
این حزب در 14 دسامبر 1989 و در چارچوب سیاست پروستریکا تشکیل گردید. حزب رستاخیز معتقد به افکار ملی‌گرایی در چارچوب اقوام فارسی زبان بوده و اساساً اهداف فرهنگی مثل بازگشت به زبان ملی تاجیک و تدریس آن در مدارس را دنبال مینماید. بیشتر طرفدارن این حزب از گروه روشنفکران شهری است. بعد از شروع جنگ داخلی، فعالیت این حزب نیز ممنوع و غیر قانونی اعلام گردید و لاجرم به گروه اپوزیسیون ملحق شد. لکن پس از اتمام منازعه داخلی تاجیکستان، مجدداً به صحنه سیاسی این کشور بازگشت. با این حال، به علت تعداد کم طرفداران آن و سنتی بودن جامعه تاجیکستان، امید چندانی برای کسب قدرت از سوی این حزب متصور نیست[۸][۹].
حزب نهضت اسلامی
حزب نهضت اسلامی در سال 1975، توسط گروهی از علما به رهبری آقای نوری در شهر قرقان تپه به طور سری تأسیس شد. در ابتدا هدف این حزب بالا بردن سطح آگاهی‌های دینی مردم و آماده کردن جوانان برای مبارزه با رژیم کمونیستی بود. اما چون آغاز این فعالیت‌ها در عمل دست زدن به انتحار و خودکشی بود. لذا حزب در پی راهکار دیگری برآمد تا ابتدا جامعه را به خود جلب نموده و بر تعداد اعضاء بیافزاید و پس از آن به پیاده کردن اهداف خود بپردازد. از جمله این راهها مبارزه با برخی از عادات بد مردم مانند اسراف در مراسم مختلف بود که ضمناً حکومت نیز با آن مخالف بود. لذا حزب در ابتدا شروع به منع مردم از صرف هزینه‌های هنگفت در جشن‌های شادی و عزا نمود. در کنار این تبلیغات، حزب مذکور همچنان تلاش می‌کرد تا از جشن‌هایی که در آن به آوازخوانی و پایکوبی مردان و زنان پرداخته می‌شد، جلوگیری کند. حکومت وقت تاجیکستان، ابتدا در شناخت این گروه جدید دچار اشتباه گردید و گمان می‌کرد که چون علیه برخی مراسم ملی و مذهبی مبارزه می‌کنند باید پشتیبانی شوند؛ اما کمونیست‌ها به سرعت به اشتباه خود پی برده و فورأ به مبارزه با این گروه روی آوردند.[۱۰].
این حزب به طور رسمی در 27 سپتامبر 1990.م در کنگره موسسات حزب در ناحیه رودکی (لنین سابق) تأسیس شده و در 4 دسامبر 1991.م، 14 ماه پس از اعلام موجودیت رهبران حزب توانستند با تلاش همه جانبه و حمایت گسترده مردم رسماً حزب را در وزارت دادگستری تاجیکستان ثبت نام کنند.
اما پس از مدتی که گرایش عمومی مردم به ویژه جوانان به اسلام سیاسی سرعت فزایندهای یافت حاکمان کمونیست این کشور با توسل به قوای نظامی داخلی و خارجی (روسیه، ازبکستان و آمریکا) اقدام به مقابله با مخالفان خود برخاست. این امر سبب بروز جنگ داخلی در تاجیکستان در اواخر سال 1992 میلادی (1371) شد. چندی بعد در اوایل سال 1993 (1372) دولت فعالیت تمام احزاب سیاسی از جمله حزب نهضت اسلامی را ممنوع اعلام کرد. حزب نهضت اسلامی ناگزیر به مهاجرت به شمال افغانستان شد و فعالیت خود را در دو بخش نظامی و سیاسی ادامه داد[۱۱]. مبارزات نظامی این حزب تا اواسط سال (1997) تیر ماه 1376 که منجر به امضای سند نهایی صلح بین دولت تاجیکستان و اپوزیسیون مخالف به رهبری حزب نهضت اسلامی شد ادامه یافت. پس از امضای این سند نهضت اسلامی با بر زمین گذاشتن سلاح مبارزه سیاسی خود را با جدیت بیشتری آغاز کرد. اما دولت با حدود دو سال تأخیر در 28 دسامبر 1999 .م دوباره حزب نهضت اسلامی را رسماً در وزارت دادگستری ثبت نام کرد و نهضت توانست فعالیت‌های سیاسی خود را به طور قانونی آغاز کند. در همین راستا و در چارچوب اجرای معاهده صلح تعدادی از پستهای مهم دولتی به نهضت واگذار شد. ولی چندی بعد دولت به لطایف الحیلی اکثر پستهای دولتی را از نهضت بازپس گرفت و یا با تهدید و تطمیع برخی عناصر نهضتی را به سوی خود جذب کرد.
از زمان تأسیس رسمی حزب نهضت اسلامی در سال 1369/7/6 تاکنون آقای «عبدالله نوری» رهبری حزب را برعهده دارد. «محیالدین کبیری» معاون اول «محمد شریف همتزاده»، «سعید امیر حسینی» و واحد خان قاسم الدیناف معاونان رئیس حزب نهضت اسلامی هستند.
این حزب آرمان خود را برقراری حکومتی مردمی اسلامی در کشور قرار داده است و اکثر هواداران آن از مناطق قراتگین کافرنهان قرقان تپه و دوشنبه می‌باشند. «نجات» نشریه رسمی حزب است. حزب نهضت اسلامی همچین برای بانوان و جوانان مجلاتی به نام‌های «نیسان» و «اقبال» و مجله فرهنگی «سفینه امید» را منتشر می‌کند. تعداد اعضای حزب 30 هزار نفر اعلام شده و حزب به استثنای نواحی «دنغره»، «بلجوان» و «مرغاب» در سایر شهرها و نواحی تاجیکستان دارای دفاتر و شعب فعال است. پس از حوادث 11 سپتامبر اعضا و حتی رهبران نهضت اسلامی تاجیکستان به شدت تحت فشار و تعقیب دولت قرار گرفته و بسیاری از آنها بازداشت، محاکمه و به زندان‌های طویل المدت محکوم شدند. اما حزب نهضت اسلامی همچنان به فعالیت سیاسی خود ادامه می‌دهد و دارای دو نماینده در پارلمان 63 عضوی این کشور است. حزب نهضت اسلامی تاجیکستان با معرفی 22 نامزد در انتخابات پارلمانی که فوریه 2005 (1383) در این کشور برگزار شد شرکت کرد. «محمد شریف همت زاده» معاون رییس حزب «محیالدین کبیری» معاون اول رئیس حزب «محمد علی هنیت اف» رییس بخش کادر حزب از جمله نامزدهای نهضت در این انتخابات بودند که در نهایت دو تن از نامزدهای حرب به مجلس نمایندگان راه یافتند[۱۲].
حزب لعل بدخشان
این حزب رسماً از ماه مه سال 1992 شروع به فعالیت کرد. بسیاری از شخصیت‌های مهم علمی، سیاسی، و فرهنگی شهر دوشنبه از جمله "اکبرشاه اسکندراف"، از اعضای آن هستند. حزب بیش از ۳ هزار عضو دارد. این حزب از حمایت پامیری‌ها برخوردار است. برنامه این حزب در بدو تأسیس برقراری حکومت مردم سالار در تاجیکستان و خودمختاری اداری بیشتر منطقه بدخشان اعلام شد. این حزب با نظام ریاست جمهوری مخالف بود و از نوعی نظام هدایت جمعی حمایت می‌کرد و خواهان برقراری روابط با جوامع پامیری افغانستان و چین و نیز تقسیم زمین‌ها و کارخانه‌ها بین کشاورزان و کارگران بود. هدف نهایی این حزب بهبود وضع زندگی مردم بدخشان است. رهبران آن معتقد به جدایی دین از سیاست‌اند. حزب لعل بدخشان از جمله چهار حزبی بود که فعالیت آنها بعد از جنگ‌های داخلی ممنوع اعلام شد[۱۳].
حزب خلق تاجیکستان
این حزب با هدف به وجود آوردن یک نیروی اجتماعی برای بیرون آوردن کشور از بحران تشکیل شد. هنگام تأسیس، این حزب هدف اصلی خود را متحد کردن همه شهروندان جمهوری تاجیکستان بدون توجه به ملیت و مذهب و تعلقات دیگر آنان عنوان کرد و اعلام نمود که جانبدار نظام مردم سالاری است که مردم را به کار و سازندگی دعوت کند. مؤسسان حزب از جمله شخصیت‌های شناخته شده از میان سیاستمداران، عالمان، صاحبکاران، خادمان علم و فرهنگ و نمایندگان رشته‌های کشاورزی و صنایع‌اند[۱۴].
این حزب در سال 1993 با هدف حفاظت از منافع مناطق شمال تاجیکستان و منطقه خجند، که بیشتر ازبک نشین هستند، تأسیس شد. امروزه فقط تعداد انگشت شماری از احزاب تاجیکستان، مانند حزب دموکرات خلق، حزب کمونیست، حزب رستاخیز و حزب بازسازی سیاسی و اقتصادی، اجازه فعالیت دارند[۱۵][۱۶].
جدول شماره 10 - اسامی احزاب رسمی و غیر رسمی و دبیر کلهای آنان
| ردیف | نام حزب | سال تأسیس | رهبر حزب | نشریات حزب |
| 1 | حزب کمونیست | 1370/10/4 | شادی شبدالف | نوای رنجبر |
| 2 | حزب دموکرات | 1369/5/10 | مسعود صابراف | هفته نامه عدالت |
| 3 | سازمان رستاخیز(منحل شده) | 1368/6 | طاهر عبدالجبار | رستاخیز (دنیا) |
| 4 | سازمان لعل بدخشان | 2/ 1371 | امیربیک عطابیک | هفته نامه باختر |
| 5 | حزب نهضت اسلامی تاجیکستان | 6/ 1370 | آقای عبدالله نوری | هفته نامه نجات |
| 6 | جنبش ملی تاجیکستان | 1375/8/9 | (آلتین) حاکم شاه محبت | هفته نامه جنبش |
| 7 | سازمان آریانا(منحلشده) | 1370/6 | اردمهر (فاتح عبدالله) | ماهنامه مهر |
| 8 | حزب احیای ملی تاجیکستان(منحلشده) | 1372 | عبدالملک عبدالله جانف | |
| 9 | حزب (مردم) خلقی دموکراتیک | 1373/9/10 | امام علی رحمانف | منبر خلق و ... |
| 10 | حرب سوسیالیست تاجیکستان | 1375/11/1 | میرحسین نظریاف | هفتهنامه اتحاد |
| 11 | حزب کار آزاد | 1371/11/30 | جمشید کریماف | |
| 12 | حزب تجدد سیاسی و اقتصادی | 1377 | عالم جان بابایف | |
| 13 | حزب عدالت و ترقیات | 1377 | رحمت الله زائراف | |
| 14 | حزب عدالت(خواه) | 1377 | مراد نعیماف | |
| 15 | حزب حرکت خلقی | 1377 | سلطان قوت اف | |
| 16 | حزب سوسیال دموکرات | آذر 1381 | رحمت الله ظاهراف | سوسیال
دموکرات |
نیز نگاه کنید به
نظام حزبی روسیه؛ نظام حزبی تونس؛ نظام حزبی ژاپن؛ نظام حزبی کانادا؛ نظام حزبی کوبا؛ نظام حزبی لبنان؛ نظام حزبی مصر؛ نظام حزبی افغانستان؛ نظام حزبی سنگال؛ نظام حزبی سودان؛ نظام حزبی اردن؛ نظام حزبی آرژانتین؛ نظام حزبی فرانسه؛ نظام حزبی اسپانیا؛ نظام حزبی سیرالئون؛ نظام حزبی ساحل عاج؛ نظام حزبی زیمبابوه؛ نظام حزبی اوکراین؛ نظام حزبی اتیوپی؛ نظام حزبی کشور مالی؛ نظام همکاری چند حزبی و مشورت سیاسی در چین؛ نظام حزبی گرجستان؛ نظام حزبی بنگلادش؛ نظام حزبی قزاقستان؛ نظام حزبی سیرالئون؛ نظام حزبی تایلند
کتابشناسی
- ↑ اطهری، اسدالله(1373)، تاجیکستان؛ نوسازی و دگرگونی سیاسی، فصل‌نامه مرکز مطالعات آسیای مرکزی و قفقاز، سال دوم، ص. 244
- ↑ زهریی، حسن(1391). جامعه و فرهنگ تاجیکستان. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص. 138
- ↑ شیخ عطار، علیرضا(1375)، ریشه‌های رفتار سیاسی در آسیای مرکزی و قفقاز، تهران: انتشارات وزارت امور خارجه، ص. 163
- ↑ تاجیکستان(1387)، تهران: دفتر مطالعات سیاسی و بین‌المللی وزارت امور خارجه، چاپ اول، مرکز چاپ و انتشارات، ص. 5-61
- ↑ زهریی، حسن(1391). جامعه و فرهنگ تاجیکستان. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص. 139
- ↑ شیخ عطار، علیرضا(1375)، ریشه‌های رفتار سیاسی در آسیای مرکزی و قفقاز، تهران: انتشارات وزارت امور خارجه، ص. 54
- ↑ زهریی، حسن(1391). جامعه و فرهنگ تاجیکستان. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص. 140
- ↑ تاجیکستان(1387)، تهران: دفتر مطالعات سیاسی و بین‌المللی وزارت امور خارجه، چاپ اول، مرکز چاپ و انتشارات، ص. 67
- ↑ زهریی، حسن(1391). جامعه و فرهنگ تاجیکستان. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص. 140
- ↑ آکینر، شیرین(1366)، اقوام مسلمان اتحاد شوروی، ترجمه علی خزائی فر، تهران: نشر فرهنگ اسلامی، ص. 20
- ↑ نوید، محمود(1374)، زندگی نامه سید عبدالله نوری، رهبر نهضت اسلامی تاجیکستان، چاپ اول، ص. 59
- ↑ زهریی، حسن(1391). جامعه و فرهنگ تاجیکستان. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص. 140-142
- ↑ زهریی، حسن(1391). جامعه و فرهنگ تاجیکستان. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص. 142
- ↑ زهریی، حسن(1391). جامعه و فرهنگ تاجیکستان. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص. 142
- ↑ تاجیکستان(1387)، تهران: دفتر مطالعات سیاسی و بین‌المللی وزارت امور خارجه، چاپ اول، مرکز چاپ و انتشارات، ص. 72-73
- ↑ زهریی، حسن(1391). جامعه و فرهنگ تاجیکستان. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص. 143