رودها و دریاچه های ساحل عاج: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (The LinkTitles extension automatically added links to existing pages (https://github.com/bovender/LinkTitles).) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
رودهای بزرگ و کوچک بسیاری که اغلب جریان‌های تندی دارند نیز سراسر این سرزمین را سیراب می‌کنند. این رودها، از شمال به جنوب سرازیرند و مهمترین آن‌ها «کوموئه»، «بانداما» و «ساساندرا» هستند که از فلات مرتفع شمال سرچشمه می‌گیرند. رود کوموئه، با | رودهای بزرگ و کوچک بسیاری که اغلب جریان‌های تندی دارند نیز سراسر این سرزمین را سیراب می‌کنند. این رودها، از شمال به جنوب سرازیرند و مهمترین آن‌ها «کوموئه»، «بانداما» و «ساساندرا» هستند که از فلات مرتفع شمال سرچشمه می‌گیرند. رود کوموئه، با در ازای معادل 1160 کیلومتر، طولانی‌ترین رود [[ساحل عاج|ساحل عاج]] محسوب می‌شود. رود مهم دیگری بهنام «کاوالی»، قسمتی از مرز این کشور با لیبریا را می‌سازد. این رود تنها رودی است که بخشی از آن قابل کشتیرانی است. یک رود دیگر نیز به نام «باگوئه» (Bagoé) قابل ذکر است که از [[ساحل عاج|ساحل عاج]] و [[مالی]] می‌گذرد. | ||
همچنین ساحل عاج کشور تالاب‌هاست. | همچنین [[ساحل عاج|ساحل عاج]]، کشور تالاب‌هاست. (Lagune) معروف‌ترین آن‌ها «اِبریه» (Ebrié) نام دارد که شهرهای بزرگ [[ابیجان]]، گراند بسام و بنژرویل، در حاشیه آن قرار دارند. نابیل زورکوت (Nabil Zorkot) اخیراً کتاب بسیار جالبی درباره تالاب‌های این کشور به نام «تالاب‌های [[ساحل عاج|ساحل عاج]] از آسینی تا ساساندرا» منتشر نموده است که به کمک عکس‌هایی دیدنی، این سرزمین را از طریق تالاب‌های آن به‌‌تصویر می‌کشد. شایان‌ذکر است از 520 کیلومتر ساحلی که این کشور با دریا دارد، 60 درصد آن پوشیده از تالاب است. به این تالاب‌های آب شیرین، در زبان [[فرانسه]] «لاگون» گفته می‌شود و یک عارضه جغرافیایی و زیست محیطی منحصر به فرد در حاشیه خلیج گینه است. در برخی فصول، سطح این لاگون‌ها پوشیده از گیاهان و گل‌های مردابی، با ریشه‌های شناور می‌شود. در داخل این لاگون‌ها، چند جزیره نیز وجود دارد که بعضی از آن‌ها، مثل «جزیره بوله» در [[ابیجان]]، به تفرجگاه توریستی تبدیل شده‌اند. | ||
سه دریاچه بزرگ نیز، یکی در مرکز، با نام | سه دریاچه بزرگ نیز، یکی در مرکز، با نام «کوسو»(Kousso)؛ دیگری در جنوب‌‌غربی، موسوم به «بویو» (Buyo) و آخری در شرق، موسوم به «ایامه» (Ayamé) دیده می‌شوند. استانی که [[یاموسوکرو]]، پایتخت [[ساحل عاج|ساحل عاج]]، در آن قرار گرفته، به نام استان دریاچه‌ها خوانده می‌شود؛ به طور کلی، میزان منابع آبی کشور رضایت‌بخش است و به حدود 81/41 کیلومتر مکعب در سال می‌رسد که به طور متوسط، سرانه آب برای هر نفر از جمعیت [[ساحل عاج|ساحل عاج]]، بیش از چهار هزار مترمربع می‌شود. این سرانه، به ویژه در مقایسه با کشورهای واقع در اروپای سبز، همچون آلمان که میزان آب برای هر نفر 1850 مترمربع و فرانسه با 3300 مترمربع، قابل توجه است. البته الگوی فصول بارش در [[ساحل عاج|ساحل عاج]]، به جهت اثرات گرمایشی کره زمین، نسبت به گذشته، کمی نامنظم شده است.<ref>حسینی، روح الله، خان آبادی، سعید(1400). جامعه و فرهنگ ساحل عاج. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]،ص.19-23.</ref> | ||
== نیز نگاه کنید به == | == نیز نگاه کنید به == | ||
[[رودهای روسیه]]؛ [[رودهای مصر]]؛ [[رودهای کانادا]]؛ [[رودها و دریاچه های چین]]؛ [[رودها و دریاچه های تونس]]؛ [[رودها و دریاچه های ژاپن]]؛ [[رودهای افغانستان]]؛ [[رودهای مالی]]؛ [[رودهای فرانسه]]؛ [[رودهای سوریه]]؛ [[رودهای سودان]]؛ [[رودهای اسپانیا]]؛ [[رودهای زیمبابوه]]؛ [[رودهای تایلند]]؛ [[رودهای آرژانتین]]؛ [[رودهای اوکراین]]؛ [[رودها و دریاچه های اردن]]؛ [[رودهای اتیوپی]]؛ [[رودهای سیرالئون]]؛ [[رودها و دریاچه های سنگال]]؛ [[رودهای سریلانکا]]؛ [[رودهای تاجیکستان]]؛ [[رودهای بنگلادش]]؛ [[رودهای قزاقستان]] | |||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == | ||
<references /> | |||
[[رده:ویژگی ها وموقعیت جغرافیایی]] | |||
[ | |||
[ | |||
نسخهٔ کنونی تا ۳ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۱۳
رودهای بزرگ و کوچک بسیاری که اغلب جریان‌های تندی دارند نیز سراسر این سرزمین را سیراب می‌کنند. این رودها، از شمال به جنوب سرازیرند و مهمترین آن‌ها «کوموئه»، «بانداما» و «ساساندرا» هستند که از فلات مرتفع شمال سرچشمه می‌گیرند. رود کوموئه، با در ازای معادل 1160 کیلومتر، طولانی‌ترین رود ساحل عاج محسوب می‌شود. رود مهم دیگری بهنام «کاوالی»، قسمتی از مرز این کشور با لیبریا را می‌سازد. این رود تنها رودی است که بخشی از آن قابل کشتیرانی است. یک رود دیگر نیز به نام «باگوئه» (Bagoé) قابل ذکر است که از ساحل عاج و مالی می‌گذرد.
همچنین ساحل عاج، کشور تالاب‌هاست. (Lagune) معروف‌ترین آن‌ها «اِبریه» (Ebrié) نام دارد که شهرهای بزرگ ابیجان، گراند بسام و بنژرویل، در حاشیه آن قرار دارند. نابیل زورکوت (Nabil Zorkot) اخیراً کتاب بسیار جالبی درباره تالاب‌های این کشور به نام «تالاب‌های ساحل عاج از آسینی تا ساساندرا» منتشر نموده است که به کمک عکس‌هایی دیدنی، این سرزمین را از طریق تالاب‌های آن به‌‌تصویر می‌کشد. شایان‌ذکر است از 520 کیلومتر ساحلی که این کشور با دریا دارد، 60 درصد آن پوشیده از تالاب است. به این تالاب‌های آب شیرین، در زبان فرانسه «لاگون» گفته می‌شود و یک عارضه جغرافیایی و زیست محیطی منحصر به فرد در حاشیه خلیج گینه است. در برخی فصول، سطح این لاگون‌ها پوشیده از گیاهان و گل‌های مردابی، با ریشه‌های شناور می‌شود. در داخل این لاگون‌ها، چند جزیره نیز وجود دارد که بعضی از آن‌ها، مثل «جزیره بوله» در ابیجان، به تفرجگاه توریستی تبدیل شده‌اند.
سه دریاچه بزرگ نیز، یکی در مرکز، با نام «کوسو»(Kousso)؛ دیگری در جنوب‌‌غربی، موسوم به «بویو» (Buyo) و آخری در شرق، موسوم به «ایامه» (Ayamé) دیده می‌شوند. استانی که یاموسوکرو، پایتخت ساحل عاج، در آن قرار گرفته، به نام استان دریاچه‌ها خوانده می‌شود؛ به طور کلی، میزان منابع آبی کشور رضایت‌بخش است و به حدود 81/41 کیلومتر مکعب در سال می‌رسد که به طور متوسط، سرانه آب برای هر نفر از جمعیت ساحل عاج، بیش از چهار هزار مترمربع می‌شود. این سرانه، به ویژه در مقایسه با کشورهای واقع در اروپای سبز، همچون آلمان که میزان آب برای هر نفر 1850 مترمربع و فرانسه با 3300 مترمربع، قابل توجه است. البته الگوی فصول بارش در ساحل عاج، به جهت اثرات گرمایشی کره زمین، نسبت به گذشته، کمی نامنظم شده است.[۱]
نیز نگاه کنید به
رودهای روسیه؛ رودهای مصر؛ رودهای کانادا؛ رودها و دریاچه های چین؛ رودها و دریاچه های تونس؛ رودها و دریاچه های ژاپن؛ رودهای افغانستان؛ رودهای مالی؛ رودهای فرانسه؛ رودهای سوریه؛ رودهای سودان؛ رودهای اسپانیا؛ رودهای زیمبابوه؛ رودهای تایلند؛ رودهای آرژانتین؛ رودهای اوکراین؛ رودها و دریاچه های اردن؛ رودهای اتیوپی؛ رودهای سیرالئون؛ رودها و دریاچه های سنگال؛ رودهای سریلانکا؛ رودهای تاجیکستان؛ رودهای بنگلادش؛ رودهای قزاقستان
کتابشناسی
- ↑ حسینی، روح الله، خان آبادی، سعید(1400). جامعه و فرهنگ ساحل عاج. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،ص.19-23.