نیروهای مسلح مالی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
نیروهای مسلح مالی شامل نیروی زمینی، نیروی هوایی، ژاندارمری، گارد ریاست جمهوری، گارد ملی و پلیس ملی است. نیروهای نظامی هوایی و زمینی، گارد ملی و گارد ریاست جمهوری [[مالی]]، تحت نظارت وزیر دفاع و جنگجویان قدیمی [[مالی]] قرار دارند و پلیس ملی، زیرنظر مستقیم وزیر امنیّت داخلی و حفاظت شهری فعالیت می‌کند. | نیروهای مسلح [[مالی]] شامل نیروی زمینی، نیروی هوایی، ژاندارمری، گارد ریاست جمهوری، گارد ملی و پلیس ملی است. نیروهای نظامی هوایی و زمینی، گارد ملی و گارد ریاست جمهوری [[مالی]]، تحت نظارت وزیر دفاع و جنگجویان قدیمی [[مالی]] قرار دارند و پلیس ملی، زیرنظر مستقیم وزیر امنیّت داخلی و حفاظت شهری فعالیت می‌کند. | ||
نیروهای مسلح | نیروهای مسلح [[مالی]]، در دهۀ 1950 و در دورۀ استعمار [[فرانسه]]، تحت عنوان نیروهای مسلح [[سودان]] غربی [[فرانسه]] تشکیل شد. ارتش ملی [[مالی]] پس از کسب استقلال از [[فرانسه]] تأسیس شد. نظامیان فرانسوی تا سال 1961 در این کشور حضور داشتند و آخرین پایگاه‌های نظامی [[فرانسه]] در گائو، باماکو، کاتی و تسالید در این سال تخلیه شدند <ref name=":0">برگرفته از https://www.articles.janes.com/articles/janes sentinel security assessment north africa/armed forces mali</ref>. در سال‌های نخست استقلال این کشور، ارتش [[مالی]] را کارشناسان اتّحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی تجهیز و تقویت کردند و در سال 1968 و کودتای بدون خونریزی سروان [[سرگرد موسی ترائوره|موسی ترائوره]]، ارتش رسماً وارد سیاست شد. [[سرگرد موسی ترائوره|موسی ترائوره]] تا سال 1991 میلادی قدرت را در دست داشت. در این سال‌ها فرماندهان ارتش بسیاری از پست‌های اجرایی کشور را در دست داشتند و [[سرگرد موسی ترائوره|ژنرال ترائوره]] نیز به نظامیان خود اعتماد کامل داشت. حضور نظامیان در صحنۀ سیاسی کشور، بعد از کودتای افسران نظامی به رهبری [[احمدو تومانی توره]] کماکان ادامه یافت <ref>Herbert Howe, H., Order, A. (2005)”Military Forces In African States” Lynne Rienner.p277</ref> و این وضعیت تاکنون و به‌دنبال کودتای نظامیان در مارس 2012 هم‌چنان ادامه دارد. ارتش [[مالی]] در جریان شورش [[طوارق در مالی|طوارق]] طیّ سال‌های 1990 تا 1995، ضربات سنگینی را از شورشیان طوارقی (مورد حمایت لیبی) که از جنگ‌افزارهای مجهزی برخوردار بودند، متحمل و این امر باعث بازسازی اساسی ارتش و دریافت تجهیزات نوین از کشورهای غربی، به‌ویژه [[ایالات متحده]] [[آمریکا]] و فرانسه شد. علاوه بر آن، گروه‌های نظامی و شبه‌نظامی جدیدی در ارتش [[مالی]] و جهت تقویت بنیۀ نظامی آن، طراحی گشت. در حال حاضر ارتش [[مالی]] در شش منطقۀ کشور استقرار دارد و از این طریق، سراسر این کشور را تحت پوشش خود قرار داده است. گائو، کاتی، کای، (سیکاسو)، تمبوکتو، سواره (در حوالی شهر موپتی) از مناطق اصلی استقرار هنگ‌های ارتش [[مالی]] به‌شمار می‌روند. | ||
ارتش مالی یکی از اعضای کمیتۀ مشترک نظامی کشورهای صحرایی الجزایر، موریتانی، نیجر و [[مالی]] است.[iv] علاوه‌بر آن، نظامیان [[مالی]] طیّ چند سال گذشته، مانورهای مشترکی با ارتش ایالات متحدۀ آمریکا برگزار کرده‌اند و آمریکا از این طریق در تلاش است با روند رو به گسترش فعالیت‌های القاعده در منطقۀ صحرای بزرگ آفریقا مقابله کند. | ارتش مالی یکی از اعضای کمیتۀ مشترک نظامی کشورهای صحرایی الجزایر، موریتانی، نیجر و [[مالی]] است.[iv] علاوه‌بر آن، نظامیان [[مالی]] طیّ چند سال گذشته، مانورهای مشترکی با ارتش ایالات متحدۀ آمریکا برگزار کرده‌اند و آمریکا از این طریق در تلاش است با روند رو به گسترش فعالیت‌های القاعده در منطقۀ صحرای بزرگ آفریقا مقابله کند. | ||
علی‌رغم تمهیدات گستردۀ دولت، برای بهبود ساختار ارتش | علی‌رغم تمهیدات گستردۀ دولت، برای بهبود ساختار ارتش [[مالی]]، نیروهای مسلح این کشور از مشکلات اقتصادی فراوانی رنج می‌برند. پرداخت حقوق ارتشیان معمولاً با تأخیر مواجه است و نظامیان مالی دچار کمبود تسلیحات پیشرفتۀ روز هستند. یکی از دلایل اصلی کودتای مارس 2012 نیز فقدان تجهیزات مناسب ارتش در جنگ با شورشیان [[طوارق در مالی|طوارق]] بود که در نهایت به کودتای گروهی از افسران رده پایین و ناراضی علیۀ دولت [[احمدو تومانی توره|تومانی توره]] منجر شد.[v] علاوه بر آن یکی از بهانه‌های دولت [[فرانسه]] در اعزام نظامیان خود به این کشور در نخستین ماه‌های سال 2013 میلادی بی‌کفایتی و ضعف آشکار ارتش [[مالی]] در جنگ با شورشیان و شکست‌های پیاپی آن‌ها از شورشیان بود. تعداد کل نیروهای مسلح [[مالی|کشور مالی]] در حدود 20000 تا 22000 نفر است<ref>برگرفته از https://www.nationsencyclopedia.com/mali/2012</ref> <ref>عرب احمدی ، امیربهرام (1391). جامعه و فرهنگ [[مالی]]. ناظر علمی ابوالحسن شریف محمدی. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی] ، ص.128-130.</ref>. | ||
== نیز نگاه کنید به == | == نیز نگاه کنید به == | ||
[[نیروهای مسلح روسیه]]؛ [[نیروهای مسلح تونس]]؛ [[نیروهای مسلح ژاپن]]؛ [[نیروهای مسلح کانادا]]؛ [[نیروهای مسلح کوبا]]؛ [[نیروهای مسلح لبنان]]؛ [[نیروهای مسلح مصر]]؛ [[نیروهای مسلح سنگال]]؛ [[نیروهای مسلح | [[نیروهای مسلح روسیه]]؛ [[نیروهای مسلح تونس]]؛ [[نیروهای مسلح ژاپن]]؛ [[نیروهای مسلح کانادا]]؛ [[نیروهای مسلح کوبا]]؛ [[نیروهای مسلح لبنان]]؛ [[نیروهای مسلح مصر]]؛ [[نیروهای مسلح سنگال]]؛ [[نیروهای مسلح آرژانتین]]؛ [[نیروهای مسلح فرانسه]]؛ [[نیروهای مسلح اسپانیا]]؛ [[نقش ارتش سرخ در تحولات چین]]؛ [[نیروهای مسلح سودان]]؛ [[نیروهای مسلح اوکراین]]؛ [[نیروهای مسلح ساحل عاج]]؛ [[نیروهای مسلح اردن]]؛ [[نیروهای مسلح زیمبابوه]]؛ [[نیروهای مسلح قطر]]؛ [[نیروهای مسلح اتیوپی]]؛ [[نیروهای مسلح سیرالئون]]؛ [[نیروهای مسلح قزاقستان]]؛ [[نیروهای مسلح گرجستان]]؛ [[نیروهای مسلح تاجیکستان]]؛ [[نیروهای مسلح امارات متحده عربی]]؛ [[نیروهای مسلح تایلند]] | ||
== پاورقی == | == پاورقی == | ||
<small>[iv] کشورهای | <small>[iv] کشورهای [[مالی]]، موریتانی، نیجر و الجزایر از سال 2010 میلادی و با هدف ایجاد امنیّت و پاک‌سازی منطقه از باندهای قاچاق، مواد مخدر، ترافیک انسان، اسلحه و گروگان‌گیری، کمیتۀ مشترک نظامی خود را متشکل از ستاد ارتش‌های کشور تأسیس کرده‌اند.</small> | ||
<small>[v] ناظران نظامی‌معتقدند کودتای 22 مارس 2012 در این کشور عمدتا حاصل نابرابری‌های حاکم بر ارتش این کشور و فساد مالی 60 ژنرال عالی ارتش بود که سرانجام منجر به وقوع کودتای نظامی‌افسران نسبتاً دون پایۀ مدعی ترمیم و اصلاح ساختار ارتش گردید.</small> | <small>[v] ناظران نظامی‌معتقدند کودتای 22 مارس 2012 در این کشور عمدتا حاصل نابرابری‌های حاکم بر ارتش این کشور و فساد مالی 60 ژنرال عالی ارتش بود که سرانجام منجر به وقوع کودتای نظامی‌افسران نسبتاً دون پایۀ مدعی ترمیم و اصلاح ساختار ارتش گردید.</small> | ||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == | ||
<references /> | |||
[[رده:نیروهای مسلح]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۳ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۳۵
نیروهای مسلح مالی شامل نیروی زمینی، نیروی هوایی، ژاندارمری، گارد ریاست جمهوری، گارد ملی و پلیس ملی است. نیروهای نظامی هوایی و زمینی، گارد ملی و گارد ریاست جمهوری مالی، تحت نظارت وزیر دفاع و جنگجویان قدیمی مالی قرار دارند و پلیس ملی، زیرنظر مستقیم وزیر امنیّت داخلی و حفاظت شهری فعالیت می‌کند.
نیروهای مسلح مالی، در دهۀ 1950 و در دورۀ استعمار فرانسه، تحت عنوان نیروهای مسلح سودان غربی فرانسه تشکیل شد. ارتش ملی مالی پس از کسب استقلال از فرانسه تأسیس شد. نظامیان فرانسوی تا سال 1961 در این کشور حضور داشتند و آخرین پایگاه‌های نظامی فرانسه در گائو، باماکو، کاتی و تسالید در این سال تخلیه شدند [۱]. در سال‌های نخست استقلال این کشور، ارتش مالی را کارشناسان اتّحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی تجهیز و تقویت کردند و در سال 1968 و کودتای بدون خونریزی سروان موسی ترائوره، ارتش رسماً وارد سیاست شد. موسی ترائوره تا سال 1991 میلادی قدرت را در دست داشت. در این سال‌ها فرماندهان ارتش بسیاری از پست‌های اجرایی کشور را در دست داشتند و ژنرال ترائوره نیز به نظامیان خود اعتماد کامل داشت. حضور نظامیان در صحنۀ سیاسی کشور، بعد از کودتای افسران نظامی به رهبری احمدو تومانی توره کماکان ادامه یافت [۲] و این وضعیت تاکنون و به‌دنبال کودتای نظامیان در مارس 2012 هم‌چنان ادامه دارد. ارتش مالی در جریان شورش طوارق طیّ سال‌های 1990 تا 1995، ضربات سنگینی را از شورشیان طوارقی (مورد حمایت لیبی) که از جنگ‌افزارهای مجهزی برخوردار بودند، متحمل و این امر باعث بازسازی اساسی ارتش و دریافت تجهیزات نوین از کشورهای غربی، به‌ویژه ایالات متحده آمریکا و فرانسه شد. علاوه بر آن، گروه‌های نظامی و شبه‌نظامی جدیدی در ارتش مالی و جهت تقویت بنیۀ نظامی آن، طراحی گشت. در حال حاضر ارتش مالی در شش منطقۀ کشور استقرار دارد و از این طریق، سراسر این کشور را تحت پوشش خود قرار داده است. گائو، کاتی، کای، (سیکاسو)، تمبوکتو، سواره (در حوالی شهر موپتی) از مناطق اصلی استقرار هنگ‌های ارتش مالی به‌شمار می‌روند.
ارتش مالی یکی از اعضای کمیتۀ مشترک نظامی کشورهای صحرایی الجزایر، موریتانی، نیجر و مالی است.[iv] علاوه‌بر آن، نظامیان مالی طیّ چند سال گذشته، مانورهای مشترکی با ارتش ایالات متحدۀ آمریکا برگزار کرده‌اند و آمریکا از این طریق در تلاش است با روند رو به گسترش فعالیت‌های القاعده در منطقۀ صحرای بزرگ آفریقا مقابله کند.
علی‌رغم تمهیدات گستردۀ دولت، برای بهبود ساختار ارتش مالی، نیروهای مسلح این کشور از مشکلات اقتصادی فراوانی رنج می‌برند. پرداخت حقوق ارتشیان معمولاً با تأخیر مواجه است و نظامیان مالی دچار کمبود تسلیحات پیشرفتۀ روز هستند. یکی از دلایل اصلی کودتای مارس 2012 نیز فقدان تجهیزات مناسب ارتش در جنگ با شورشیان طوارق بود که در نهایت به کودتای گروهی از افسران رده پایین و ناراضی علیۀ دولت تومانی توره منجر شد.[v] علاوه بر آن یکی از بهانه‌های دولت فرانسه در اعزام نظامیان خود به این کشور در نخستین ماه‌های سال 2013 میلادی بی‌کفایتی و ضعف آشکار ارتش مالی در جنگ با شورشیان و شکست‌های پیاپی آن‌ها از شورشیان بود. تعداد کل نیروهای مسلح کشور مالی در حدود 20000 تا 22000 نفر است[۳] [۴].
نیز نگاه کنید به
نیروهای مسلح روسیه؛ نیروهای مسلح تونس؛ نیروهای مسلح ژاپن؛ نیروهای مسلح کانادا؛ نیروهای مسلح کوبا؛ نیروهای مسلح لبنان؛ نیروهای مسلح مصر؛ نیروهای مسلح سنگال؛ نیروهای مسلح آرژانتین؛ نیروهای مسلح فرانسه؛ نیروهای مسلح اسپانیا؛ نقش ارتش سرخ در تحولات چین؛ نیروهای مسلح سودان؛ نیروهای مسلح اوکراین؛ نیروهای مسلح ساحل عاج؛ نیروهای مسلح اردن؛ نیروهای مسلح زیمبابوه؛ نیروهای مسلح قطر؛ نیروهای مسلح اتیوپی؛ نیروهای مسلح سیرالئون؛ نیروهای مسلح قزاقستان؛ نیروهای مسلح گرجستان؛ نیروهای مسلح تاجیکستان؛ نیروهای مسلح امارات متحده عربی؛ نیروهای مسلح تایلند
پاورقی
[iv] کشورهای مالی، موریتانی، نیجر و الجزایر از سال 2010 میلادی و با هدف ایجاد امنیّت و پاک‌سازی منطقه از باندهای قاچاق، مواد مخدر، ترافیک انسان، اسلحه و گروگان‌گیری، کمیتۀ مشترک نظامی خود را متشکل از ستاد ارتش‌های کشور تأسیس کرده‌اند.
[v] ناظران نظامی‌معتقدند کودتای 22 مارس 2012 در این کشور عمدتا حاصل نابرابری‌های حاکم بر ارتش این کشور و فساد مالی 60 ژنرال عالی ارتش بود که سرانجام منجر به وقوع کودتای نظامی‌افسران نسبتاً دون پایۀ مدعی ترمیم و اصلاح ساختار ارتش گردید.
کتابشناسی
- ↑ برگرفته از https://www.articles.janes.com/articles/janes+sentinel+security+assessment+north+africa/armed+forces+mali
- ↑ Herbert Howe, H., Order, A. (2005)”Military Forces In African States” Lynne Rienner.p277
- ↑ برگرفته از https://www.nationsencyclopedia.com/mali/2012
- ↑ عرب احمدی ، امیربهرام (1391). جامعه و فرهنگ مالی. ناظر علمی ابوالحسن شریف محمدی. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی ، ص.128-130.