سیاستگذاری فرهنگی بنگلادش: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
(صفحه‌ای تازه حاوی «'''5. 3. سیاست گذاری و سیاست گذاران فرهنگی''' فرهنگ كشور بنگلادش در نوع خود بي نظير و از لحاظ هويتي چهرة نماياني دارد و به راحتي تمیزدادنی از ساير فرهنگ هاي جهان مي باشد. در واقع، فرهنگ كشور بنگلادش متناسب با نوع آب و هوا واكولوژي اين كشور مي باشد. س...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
'''5. 3. سیاست گذاری و سیاست گذاران فرهنگی'''
فرهنگ کشور [[بنگلادش]] در نوع خود بی نظیر و از لحاظ هویتی چهر ه نمایانی دارد و به راحتی تمیزدادنی از سایر فرهنگ های جهان می باشد. در واقع، فرهنگ کشور [[بنگلادش]] متناسب با نوع آب و هوا واکولوژی این کشور می باشد. سیاست فرهنگی [[بنگلادش]] همواره در مسیر ارائه آگاهی های ملّی مثبت و آشناتر کردن هر چه بیشتر مردم این کشور با فرهنگ کشور گام برداشته است.


فرهنگ كشور بنگلادش در نوع خود بي نظير و از لحاظ هويتي چهرة نماياني دارد و به راحتي تمیزدادنی از ساير فرهنگ هاي جهان مي باشد. در واقع، فرهنگ كشور بنگلادش متناسب با نوع آب و هوا واكولوژي اين كشور مي باشد. سياست فرهنگي بنگلادش همواره در مسیر ارائه آگاهي هاي ملّي مثبت و آشناتر كردن هر چه بيشتر مردم اين كشور با فرهنگ كشور گام برداشته است.
آگاهی فرهنگی ملّی موجود در سیاست فرهنگی کشور [[بنگلادش]] در واقع مهم ترین عامل جنبش زبانی سال 1952 و جنگ آزادی بخش سال 1971 می باشد. در طول مدت اِعمال قوانین پاکستان و انگلیس بر مردم [[بنگلادش]]، این کشور در وضعیت نامساعدی قرار داشت، زیرا تمامی تلاش ها به تجزیه فرهنگ بنگالی به چندین بخش منتهی می شد. از جمله این ناامنی های فرهنگی می توان به منع پخش آهنگ های محلی (Rabindra )در رادیو و تلویزیون اشاره کرد.


  آگاهي فرهنگي ملّي موجود در سياست فرهنگي كشور بنگلادش در واقع مهم ترين عامل جنبش زباني سال 1952 و جنگ آزادي بخش سال 1971 مي باشد. در طول مدت اِعمال قوانين پاكستان و انگليس بر مردم بنگلادش، اين كشور در وضعيت نامساعدي قرار داشت، زیرا تمامي تلاش ها به تجزية فرهنگ بنگالي به چندين بخش منتهي مي شد. از جملة اين ناامني هاي فرهنگي مي توان به منع پخش آهنگ هاي محلي Rabindra در راديو و تلويزيون اشاره کرد.
از جمله موانع دیگر می توان به پیشنهاد جایگزین سازی تکلم و آموزش زبان اردو به جای زبان رسمی بنگالی از سوی پاکستان ها اشاره کرد که البته به شدت مورد مخالفت دانشجویان دانشگاه [[داكا|داکا]] قرار گرفت. از سال 1952تدریجاً جنبش گسترده ای در همه بخش های [[بنگلادش]] به راه افتاد. از جنبش تاریخی این کشور تحت عنوان نهضت زبانی یاد می شود که در حین جنگ آزادی بخش سال 1971 به اوج خود رسید. بعد از آزادی کامل کشور [[بنگلادش]]، سیاست فرهنگی این کشور چهره جدیدی به خود گرفت. نیاز به یک سیاست فرهنگی غیرمذهبی در کشور از سوی ارگان های هنری و فرهنگی ِدولتی اعلام شد.  


     از جمله موانع ديگر مي توان به پيشنهاد جايگزين سازي تكلم و آموزش زبان اردو به جاي زبان رسمي بنگالي از سوي پاكستان ها اشاره کرد كه البته به شدت مورد مخالفت دانشجويان دانشگاه داكا قرار گرفت. از سال 1952تدريجاً جنبش گسترده اي در همه بخش هاي بنگلادش به راه افتاد. از جنبش تاريخي اين كشور تحت عنوان نهضت زباني ياد مي شود كه در حين جنگ آزادي بخش سال 1971 به اوج خود رسيد. بعد از آزادي كامل كشور بنگلادش، سياست فرهنگي اين كشور چهرة جديدي به خود گرفت. نياز به يك سياست فرهنگي غيرمذهبي در كشور از سوي ارگان هاي هنري و فرهنگي ِ دولتي اعلام شد. در اين زمان اگرچه فرهنگ هاي بومي فراوانی در كشور بنگلادش وجود داشت، اما گونه هاي جديدي نیز شروع به ظهور کردند. در اين زمان تلاش هاي گسترده اي در زمينة حفاظت از فرهنگ بومي بنگالي و معرفي آن به شكل واقعي و سنتي اش شكل گرفت. دولت بنگلادش همه مسؤوليت ها در قبال حفاظت، نگهداري و ارتقاء فرهنگ بومي را بر عهده گرفت. عناصر فرهنگي منسوخ شده و آن بخشي از فرهنگ سنتي كشور كه كم رنگ تر شده بود، طي تحقيقات و مطالعات گسترده اي احيا شد. در اين زمان، دولت به منظور ارتقای کیفی فرهنگی به شکل های مختلف به معنای واقعی آن تشويق و ترغيب فعالیت هایي را آغاز کرد. قراردادهاي فرهنگي با كشورهاي توسعه يافته جهان به منظور عزيمت هنرمندان بنگلادشي به آن كشورها برای معرفي شكل جديد ميراث فرهنگي كشور منعقد شد. در مقابل هنرمنداني از كشورهاي جهان به بنگلادش دعوت شدند تا اينكه هنرمندان داخلي به امكان آموزش فنون و دانش كافي برای ارتقای فرهنگ كشور دست يابند.
در این زمان اگرچه فرهنگ های بومی فراوانی در کشور [[بنگلادش]] وجود داشت، اما گونه های جدیدی نیز شروع به ظهور کردند. در این زمان تلاش های گسترده ای در زمینه حفاظت از فرهنگ بومی بنگالی و معرفی آن به شکل واقعی و سنتی اش شکل گرفت. دولت بنگلادش همه مسؤولیت ها در قبال حفاظت، نگهداری و ارتقاء فرهنگ بومی را بر عهده گرفت. عناصر فرهنگی منسوخ شده و آن بخشی از فرهنگ سنتی کشور که کم رنگ تر شده بود، طی تحقیقات و مطالعات گسترده ای احیا شد. در این زمان، دولت به منظور ارتقای کیفی فرهنگی به شکل های مختلف به معنای واقعی آن تشویق و ترغیب فعالیت هایی را آغاز کرد. قراردادهای فرهنگی با کشورهای توسعه یافته جهان به منظور عزیمت هنرمندان بنگلادشی به آن کشورها برای معرفی شکل جدید میراث فرهنگی کشور منعقد شد. در مقابل هنرمندانی از کشورهای جهان به [[بنگلادش]] دعوت شدند تا اینکه هنرمندان داخلی به امکان آموزش فنون و دانش کافی برای ارتقای فرهنگ کشور دست یابند.


   در قانون اساسي بنگلادش مواد قانوني در رابطه با ارتقای سطح فرهنگ و هنر در تبصره هاي شمارة 24 و 23 آورده شده است. از اين رو، هنر و فرهنگ كشور بنگلادش با تكيه بر اين مواد قانوني پشتوانة ملي و دولتي نيز يافته است.
در [[قانون اساسی بنگلادش]] مواد قانونی در رابطه با ارتقای سطح فرهنگ و هنر در تبصره های شماره 24 و 23 آورده شده است. از این رو، هنر و فرهنگ کشور [[بنگلادش]] با تکیه بر این مواد قانونی پشتوانه ملی و دولتی نیز یافته است<ref>توسلی، محمد مهدی، علی زاده کندی، عزیز، توسلی، سینا(1391). جامعه و فرهنگ [[بنگلادش]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی]( در دست انتشار)</ref>
 
== نیز نگاه کنید به ==
[[سیاست های فرهنگی چین]]؛ [[سیاستگذاری فرهنگی روسیه]]؛ [[سياست فرهنگی ژاپن]]؛ [[سیاستگذاری فرهنگی کانادا]]؛ [[سیاستگذاری فرهنگی کوبا]]؛ [[سیاستگذاری فرهنگی لبنان]]؛ [[سیاستگذاری فرهنگی مصر]]؛ [[سیاستگذاری فرهنگی سنگال]]؛ [[سیاستگذاری فرهنگی فرانسه]]؛ [[سیاستگذاری فرهنگی ساحل عاج]]؛ [[سیاستگذاری فرهنگی کشور مالی]]؛ [[سیاستگذاری فرهنگی سوریه]]؛ [[سیاستگذاری فرهنگی سودان]]؛ [[سیاستگذاری فرهنگی زیمبابوه]]؛ [[سیاستگذاری فرهنگی اوکراین]]؛ [[سیاستگذاری فرهنگی اسپانیا]]؛ [[سیاستگذاری فرهنگی اردن]]؛ [[سیاستگذاری فرهنگی قطر]]؛ [[سیاستگذاری فرهنگی سیرالئون]]؛ [[سیاستگذاری فرهنگی اتیوپی]]؛ [[سیاستگذاری فرهنگی تایلند]]
 
== کتابشناسی ==

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۷ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۱۸

فرهنگ کشور بنگلادش در نوع خود بی نظیر و از لحاظ هویتی چهر ه نمایانی دارد و به راحتی تمیزدادنی از سایر فرهنگ های جهان می باشد. در واقع، فرهنگ کشور بنگلادش متناسب با نوع آب و هوا واکولوژی این کشور می باشد. سیاست فرهنگی بنگلادش همواره در مسیر ارائه آگاهی های ملّی مثبت و آشناتر کردن هر چه بیشتر مردم این کشور با فرهنگ کشور گام برداشته است.

آگاهی فرهنگی ملّی موجود در سیاست فرهنگی کشور بنگلادش در واقع مهم ترین عامل جنبش زبانی سال 1952 و جنگ آزادی بخش سال 1971 می باشد. در طول مدت اِعمال قوانین پاکستان و انگلیس بر مردم بنگلادش، این کشور در وضعیت نامساعدی قرار داشت، زیرا تمامی تلاش ها به تجزیه فرهنگ بنگالی به چندین بخش منتهی می شد. از جمله این ناامنی های فرهنگی می توان به منع پخش آهنگ های محلی (Rabindra )در رادیو و تلویزیون اشاره کرد.

از جمله موانع دیگر می توان به پیشنهاد جایگزین سازی تکلم و آموزش زبان اردو به جای زبان رسمی بنگالی از سوی پاکستان ها اشاره کرد که البته به شدت مورد مخالفت دانشجویان دانشگاه داکا قرار گرفت. از سال 1952تدریجاً جنبش گسترده ای در همه بخش های بنگلادش به راه افتاد. از جنبش تاریخی این کشور تحت عنوان نهضت زبانی یاد می شود که در حین جنگ آزادی بخش سال 1971 به اوج خود رسید. بعد از آزادی کامل کشور بنگلادش، سیاست فرهنگی این کشور چهره جدیدی به خود گرفت. نیاز به یک سیاست فرهنگی غیرمذهبی در کشور از سوی ارگان های هنری و فرهنگی ِدولتی اعلام شد.

در این زمان اگرچه فرهنگ های بومی فراوانی در کشور بنگلادش وجود داشت، اما گونه های جدیدی نیز شروع به ظهور کردند. در این زمان تلاش های گسترده ای در زمینه حفاظت از فرهنگ بومی بنگالی و معرفی آن به شکل واقعی و سنتی اش شکل گرفت. دولت بنگلادش همه مسؤولیت ها در قبال حفاظت، نگهداری و ارتقاء فرهنگ بومی را بر عهده گرفت. عناصر فرهنگی منسوخ شده و آن بخشی از فرهنگ سنتی کشور که کم رنگ تر شده بود، طی تحقیقات و مطالعات گسترده ای احیا شد. در این زمان، دولت به منظور ارتقای کیفی فرهنگی به شکل های مختلف به معنای واقعی آن تشویق و ترغیب فعالیت هایی را آغاز کرد. قراردادهای فرهنگی با کشورهای توسعه یافته جهان به منظور عزیمت هنرمندان بنگلادشی به آن کشورها برای معرفی شکل جدید میراث فرهنگی کشور منعقد شد. در مقابل هنرمندانی از کشورهای جهان به بنگلادش دعوت شدند تا اینکه هنرمندان داخلی به امکان آموزش فنون و دانش کافی برای ارتقای فرهنگ کشور دست یابند.

در قانون اساسی بنگلادش مواد قانونی در رابطه با ارتقای سطح فرهنگ و هنر در تبصره های شماره 24 و 23 آورده شده است. از این رو، هنر و فرهنگ کشور بنگلادش با تکیه بر این مواد قانونی پشتوانه ملی و دولتی نیز یافته است[۱]

نیز نگاه کنید به

سیاست های فرهنگی چین؛ سیاستگذاری فرهنگی روسیه؛ سياست فرهنگی ژاپن؛ سیاستگذاری فرهنگی کانادا؛ سیاستگذاری فرهنگی کوبا؛ سیاستگذاری فرهنگی لبنان؛ سیاستگذاری فرهنگی مصر؛ سیاستگذاری فرهنگی سنگال؛ سیاستگذاری فرهنگی فرانسه؛ سیاستگذاری فرهنگی ساحل عاج؛ سیاستگذاری فرهنگی کشور مالی؛ سیاستگذاری فرهنگی سوریه؛ سیاستگذاری فرهنگی سودان؛ سیاستگذاری فرهنگی زیمبابوه؛ سیاستگذاری فرهنگی اوکراین؛ سیاستگذاری فرهنگی اسپانیا؛ سیاستگذاری فرهنگی اردن؛ سیاستگذاری فرهنگی قطر؛ سیاستگذاری فرهنگی سیرالئون؛ سیاستگذاری فرهنگی اتیوپی؛ سیاستگذاری فرهنگی تایلند

کتابشناسی

  1. توسلی، محمد مهدی، علی زاده کندی، عزیز، توسلی، سینا(1391). جامعه و فرهنگ بنگلادش. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی( در دست انتشار)