سیاستگذاری فرهنگی بنگلادش

فرهنگ کشور بنگلادش در نوع خود بی‌نظیر و از لحاظ هویتی چهره نمایانی دارد و به راحتی تمیزدادنی از سایر فرهنگ‌های جهان می باشد. در واقع، فرهنگ کشور بنگلادش متناسب با نوع آب و هوا واکولوژی این کشور می‌باشد. سیاست فرهنگی بنگلادش همواره در مسیر ارائه آگاهی‌های ملّی مثبت و آشناتر کردن هر چه بیشتر مردم این کشور با فرهنگ کشور گام برداشته است.

آگاهی فرهنگی ملّی موجود در سیاست فرهنگی کشور بنگلادش در واقع مهم‌ترین عامل جنبش زبانی سال 1952 و جنگ آزادی بخش سال 1971 می باشد. در طول مدت اِعمال قوانین پاکستان و انگلیس بر مردم بنگلادش، این کشور در وضعیت نامساعدی قرار داشت، زیرا تمامی تلاش ها به تجزیه فرهنگ بنگالی به چندین بخش منتهی می‌شد. از جمله این ناامنی‌های فرهنگی می توان به منع پخش آهنگ‌های محلی Rabindra در رادیو و تلویزیون اشاره کرد.

از جمله موانع دیگر می‌توان به پیشنهاد جایگزین‌سازی تکلم و آموزش زبان اردو به جای زبان رسمی بنگالی از سوی پاکستان‌ها اشاره کرد که البته به شدت مورد مخالفت دانشجویان دانشگاه داکا قرار گرفت. از سال 1952تدریجاً جنبش گسترده‌ای در همه بخش‌های بنگلادش به راه افتاد. از جنبش تاریخی این کشور تحت عنوان نهضت زبانی یاد می‌شود که در حین جنگ آزادی بخش سال 1971 به اوج خود رسید. بعد از آزادی کامل کشور بنگلادش، سیاست فرهنگی این کشور چهره جدیدی به خود گرفت. نیاز به یک سیاست فرهنگی غیرمذهبی در کشور از سوی ارگان‌های هنری و فرهنگی ِدولتی اعلام شد. در این زمان اگرچه فرهنگ‌های بومی فراوانی در کشور بنگلادش وجود داشت، اما گونه‌های جدیدی نیز شروع به ظهور کردند. در این زمان تلاش‌های گسترده‌ای در زمینه حفاظت از فرهنگ بومی بنگالی و معرفی آن به شکل واقعی و سنتی‌اش شکل گرفت. دولت بنگلادش همه مسؤولیت‌ها در قبال حفاظت، نگهداری و ارتقاء فرهنگ بومی را بر عهده گرفت. عناصر فرهنگی منسوخ شده و آن بخشی از فرهنگ سنتی کشور که کم رنگ تر شده بود، طی تحقیقات و مطالعات گسترده‌ای احیا شد. در این زمان، دولت به منظور ارتقای کیفی فرهنگی به شکل‌های مختلف به معنای واقعی آن تشویق و ترغیب فعالیت‌هایی را آغاز کرد. قراردادهای فرهنگی با کشورهای توسعه یافته جهان به منظور عزیمت هنرمندان بنگلادشی به آن کشورها برای معرفی شکل جدید میراث فرهنگی کشور منعقد شد. در مقابل هنرمندانی از کشورهای جهان به بنگلادش دعوت شدند تا اینکه هنرمندان داخلی به امکان آموزش فنون و دانش کافی برای ارتقای فرهنگ کشور دست یابند.

در قانون اساسی بنگلادش مواد قانونی در رابطه با ارتقای سطح فرهنگ و هنر در تبصره های شماره 24 و 23 آورده شده است. از این رو، هنر و فرهنگ کشور بنگلادش با تکیه بر این مواد قانونی پشتوانه ملی و دولتی نیز یافته است.

نیز نگاه کنید به

منبع اصلی

توسلی، محمد مهدی، علی زاده کندی، عزیز، توسلی، سینا(1391). جامعه و فرهنگ بنگلادش. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی( در دست انتشار).

نویسندگان مقاله

محمد مهدی توسلی، عزیز علی زاده کندی و سینا توسلی