آسیب شناسی اجتماعی در سنگال

جامعه سنگال مانند بسیاری از کشور های در حال توسعه جامعه‌ی در حال انتقال از جامعه ای سنتی به جامعه ای مدرن می باشد. این انتقال باعث بزهکاری های اجتماعی مختلفی در مسائل انسانی، حوزه‌ی اداری، زمینه های اخلاقی و جرائم فردی و گروهی در این کشور شده است که به اهم این بزهکاری های اجتماعی در قسمت های ذیل پرداخته می شود.

فساد اداری

در سنگال مانند دیگر کشور ها فساد اداری نیز به چشم می خورد. حدود 23% تا 49% در سال 2011 میزان رشوه گیری گزارش شده است. بر اساس آمار جهانی سال 2009 میلادی که توسط یکی از سازمان های غیر دولتی به نام" سازمان شفاف سازی بین المللی" (Trasparency International) (TI) از بین کشور ها، بیشترین میزان فساد در کامرون، لیبریا، اوگاندا و سیرالئون وجود دارد. در سال های اخیر گزارش شده است که میزان رشوه در این کشور ها بیش از 50% بوده است. اگر این کشور ها را در گروه اول قرار دهیم کشور سنگال را باید در گروه دوم به موازات ارمنستان، آذربایجان، بولیوی، کامبوج، غنا، اندونزی، عراق، کنیا، لیتوانی، مولداوی، مغولستان، قرار دارد که میزان رشوه گیری در این کشور ها بین 23% و 49% است. در سنگال از 39% افرادی که از آن‌ها سوال شده پاسخ داده که آن‌ها رشوه داده اند. در کشور سنگال فساد اداری بیشتر در نهاد های عمومی و دادگستری دیده می شود.

بزهکاری کودکان و نوجوانان

به سختی می توان گفت که در کشور سنگال سیاست اجتماعی حفاظتی منسجمی برای کودکان وجود داشته باشد. متون قانونی بیشتر برای گروه خاصی از کودکان مثل معلولین و یا گروه آسیب پذیر تدوین شده است. از زمان استقلال، وزارت امور اجتماعی نتوانست جایی برای خود بین وزارت کار، وزارت بهداشت و سلامت و توسعه اجتماعی خانواده و اتحاد ملی پیدا کند. سیاست اجتماعی و ساختار های منسجمی برای حمایت از کودکان وجود ندارد و خانواده مسئولیت خطرات را به عهده می گیرد.

بیست و پنج درصد دختران و پسران (گاهی 5 ساله) از خانواده های خود جدا هستند و مجبورند به خاطر زنده ماندن برای فرد دیگری مثل مارابو ها [i] گدایی کنند. کودکان خیابانی و همراهان گدا ها نیز از جمله دیگر کودکان قربانی سوء استفاده جنسی و درگیری های مسلحانه هستند. فقط در سال 2010 پنجاه هزار کودک ^[۱] در جدایی و قطع رابطه ابدی با خانواده های خود هستند و در شهر داکار و دیگر شهر های بزرگ زندگی خود را در خیابان ها سپری می کنند.

کودکان خیابانی قشر خاصی را تشکیل می دهند که یا موقتاً و یا دائماً با خانواده خود قطع رابطه کرده و یا اصلاً هیچ رابطه ای فامیلی ندارند. تعداد آن‌ها مشخص نیست. بیشتر مذکر هستند اما در بین آن‌ها دختر هم دیده می شود. سن آن‌ها بین 10 تا 18 سال است که از صبح تا شب در خیابان ها هستند، شب ها یا در خیابان می خوابند و یا به خانه های خود باز می گردند.

طلبه های کودک معمولاً پسر بچه هایی هستند که توسط والدینشان به یک مارابوت سپرده شده اند تا قرآن یاد بگیرند. این طلبه ها در مراکز شهری مخصوصاً در شهر داکار وجود دارند. نرخ آن 43% در سال 1997 بوده است. این طلبه ها برای تأمین معاش خود و مارابو گدایی می کنند.

بیشتر کودکان قربانی درگیری های مسلحانه اهل موریتانی هستند که به سنگال پناهنده شده اند. سال 1989 تعداد آن‌ها 000، 15 نفر تخمین زده شده است. اکثریت این کودکان (82%) در مناطق مرزی شهر سنت لوئی و 15% آن‌ها در داکار زندگی می کنند. با بحران های که در گینه بیسائو بوجود آمده، سنگال باید تعداد بیشتری از این کودکان را پناه دهد.

در سنگال ازدواج های اجباری و زودهنگام، ختنه دختران از جمله سنت های شومی است که سلامت دختر بچه ها را به خطر می اندازد. ختنه دختران 20% و زنان سنگالی که 60% آن در کازامانس است را آزار می دهد. بین 80% تا 100% این عمل در نزد طایفه پول و توکولور انجام می شود. درحال حاضر در کشور سنگال مبارزه شدیدی علیه این عمل وجود دارد. جوامع زنان، پارلمان، وزارت خانواده و اتحاد ملی قانونی علیه این عمل روی دختران ارائه داده و این کار را در سال 2000 ممنوع کردند.

یک سوم کودکان سنگال برای تأمین معاش خود و خانواده‌شان کار می کنند. وضعیت تفریح کودکان در شهر های بزرگ سنگال مناسب بوده و مراکز تفریحی نسبتاً زیادی پذیرای کودکان است. اما فقط در زی گین شور و مناطقی که درگیر جنگ است، کودکان هیچ نوع محیط تفریحی ندارند زیرا تمام این امکانات در درگیری ها از بین رفته اند.

ختنه دختران

میزان ختنه دختران در سنگال بین 18 تا 20 درصد بوده است.^[۲] در سال 1990 در نزد ولوف‌ ها و سِررِ ها (Sérères) این میزان کاهش یافته است. ولی در تیره پول ها (Peuls) و دیولا ها (Diolas) و توکولور ها (Toucouleurs) و ماندینگ‌ ها (Mandingue) هنوز این سنت رایج است. در سال 2000 یک تظاهرات عمومی علیه این عمل در سنگال بر پا شد.^[۳]

نیز نگاه کنید به

پاورقی

[i]. مارابوها افراد زاهدی (به ندرت یک زن) هستند که بیشتر یا مسلمان، و یا از معتقدان به "سَنکرِتیسم"(Syncrétisme) یعنی معتقد به مکاتب جمع آوری شده از آموزه های مختلف دینی هستند. آنها افرادی مقدس و عالِم به همه چیز و قدرتمند و دارای اراده هایی هستند که از طبیعت انسان خارج است. مارابو سمبول یک زندگی ایده آل انسانی در حد اعلا در آفریقا است. او در عدالت و قضاوت به ویژه در قضاوت های اخلاقی همتایی ندارد. در آفریقای زیر صحرا از جمله سنگال، مارابوها افرادی هستند که توان های زیادی دارند به طور مثال آنها بیماری ها را به کمک طلسم و دعا شفا می دهند و مشکلات اجتماعی افراد را بر طرف می کنند. البته مسلمان های سنی این اعمال را قبول ندارند. مارابوها چون اطلاعات عمیقی با مطالعه‌ی قرآن به دست آورده اند مشاوران بسیار خوبی برای افراد به شمار می آیند. آنها معمولاً برای کاری که انجام می دهند حقوقی درخواست نمی کنند ولی اخلاق ایجاب می کند که مردم حداقل نیاز های زندگی آنها را مانند خوراک و پوشاک برطرف کنند. در سنگال، مارابو ها سلسله بندی شده و بالاترین رده بندی آنها از اخوان مریدیه خلیفه نام دارد. مردم سنگال به این افراد اعتقاد بسیار شدیدی دارند و از آنان تقلید می کنند، هر یک از آنان هم نشان خاص خود را دارد.^[۴]

کتابشناسی

↑ Radio France Internationale. (2010, April 21). Title of the Archive [Online archive].
↑ Mottin-Sylla, M. H. (1990). Excision au Sénégal. Préface de Joseph Ki-Zerbo. Série études et recherches, N°137. Dakar, Senegal: ENDA.
↑ بصیری، محمدعلی، فتحی پور، ریحانه (1401).جامعه و فرهنگ سنگال. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی(در دست انتشار)
↑ Diop, B. (1983). Le rôle joué par les marabouts toucouleurs dans l’islamisation du Sénégal. Université de Dakar.

[1] Radio France Internationale. (2010, April 21). Title of the Archive [Online archive].

[2] Mottin-Sylla, M. H. (1990). Excision au Sénégal. Préface de Joseph Ki-Zerbo. Série études et recherches, N°137. Dakar, Senegal: ENDA.

[3] بصیری، محمدعلی، فتحی پور، ریحانه (1401).جامعه و فرهنگ سنگال. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی(در دست انتشار)

[4] Diop, B. (1983). Le rôle joué par les marabouts toucouleurs dans l’islamisation du Sénégal. Université de Dakar.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]