زنان در زیمبابوه
نیمی از جمعیت زیمبابوه را زنان تشکیل می‌دهند. جایگاه و نقش زنان در تحولات تاریخی این کشور غیر قابل انکار است. زنان در مقاطع حساس تاریخی مانند جنگ‌های داخلی، حرکت‌های اعتراضی علیه استعمار و مبارزات استقلال‌طلبانه و به طور کل تحولات سیاسی، اجتماعی و اقتصادی کشور حضور مؤثر داشتند[۱].
"تانیا لیونز" (Tanya Lyons) نویسنده کتاب: "اسلحه‌ها و دختران نبرد: زنان در مبارزات آزادی بخش زیمبابوه"[۲] از اصطلاح "مادران انقلاب" برای زنان مبارز زیمبابوه استفاده کرده است. از اهداف مهم زنان در مبارزات، رفع هر گونه تبعیض و ستم علیه آنان و تلاش برای تحقق برابری زنان و مردان در جامعه بود که تا حدودی به اهداف مورد نظر رسیدند[۳].
بعد از استقلال، زنان با حضور در عرصه‌های مختلف، سهم مهمی در سازندگی کشور داشته با قرار گرفتن در پست‌های کلیدی سیاسی نقش فعال و تأثیرگذاری را در ثبات و رشد کشور ایفا نمودند.
در حوزه‌ی فعالیت‌های کشاورزی در مناطق روستایی نقش کلیدی از آن زنان است. 86 درصد از جمعیت زنان کشور در مناطق روستایی زندگی می‌کنند و نیروی اصلی کار بر روی زمین‌های کشاورزی می‌باشند. در حالی که بسیاری از مردان در جست و جوی کار و یافتن موقعیت‌های شغلی بهتر به سوی شهرها یا مناطقی دورتر از محل اقامت خود مهاجرت می‌کنند، زنان گرداننده و تأمین‌کننده نیازهای معیشتی و معنوی زندگی هستند. براساس قوانین حکومتی، زنان در دسترسی به وام‌های کشاورزی، امکانات بازاریابی برای تولیدات خود، ماشین آلات کشاورزی، تسهیلات دولتی و نیز بهره‌مندی از نتایج اصلاحات ارضی با مردان برابر هستند.
انتخاب خانم "جویس موجورو" به عنوان نخستین زن در مقام معاونت رئیس جمهور، نقطه‌ی اوج حرکت رو به جلوی حکومت در راستای تحقق برابری جنسی در کشور بود.
زنان زیمبابوه تا سال 1980 سهمی در کابینه دولتی نداشته و تنها تعداد معدودی از زنان سفیدپوست در ساختار دولتی دوران رژیم نژادپرست حضور داشتند. از سال 1980 تا سال 2000 یعنی در طول دو دهه بعد از استقلال زنان توانستند 21 پست وزارتی را در کابینه دولت کسب کنند.
در انتخابات پارلمانی سال 2005، یک سوم از نامزدهای انتخاباتی معرفی شده از سوی حزب حاکم (زانو- پی اف) را زنان تشکیل می‌دادند که نشانگر رشد حضور زنان زیمبابوه در عرصه‌های سیاسی و اجتماعی بود[۴]
تعداد نمایندگان زن در مجلس زیمبابوه از زمان برگزاری انتخابات 2008 تا 2013، از 17 درصد به 35 درصد یعنی بیش از دو برابر رسید. زیمبابوه هم‌اکنون جزو 30 کشوری است که توانسته تعداد نمایندگان زن پارلمان خود را حداقل به 30 نفر برساند. در حال حاضر تعداد نمایندگان زن در دو مجلس ملی و سنا در مجموع 124 نفر از 350 نفر کل نمایندگان مجلس کشور می‌باشد[۵].
قانون اساسی مصوب سال 2013 ضمن اشاره به لزوم برابری زنان و مردان در همه عرصه‌های جامعه، توجه زیادی به رعایت حقوق زنان دارد.
طی دو دهه گذشته تحولات مربوط به زنان در کنار رشد نهضت فمینیسم به خصوص پس از روی کار آمدن خانم موجورو به عنوان معاون رئیس جمهور و دیگر وزرا و معاونین زن در وزارت‌خانه‌های مختلف، سرعت بیشتری گرفت و سازمان‌ها و گروه‌های متعدد فعال در حوزه امور زنان ایجاد و توسعه یافت. برخی از این سازمان‌ها عبارتند از:[۶]
سازمان نویسندگان زن زیمبابوه (1990) (ZWW)، جنبش پیشرفت مستقل زنان (WSPM)، سازمان تجارت زنان بومی (IBWO)، پروژه مساسا، گروه عملیاتی زنان، انجمن زنان زیمبابوه (WSZ)، فدراسیون ملی مؤسسات زنان زیمبابوه (NFZWI)، سازمان زنان کاتولیک زیمبابوه (1981) (OCWZ)، سازمان زنان داوطلب (OVW)، انجمن احیای حقوق زنان (1981) (SSLWZ)، انجمن زنان حزب حاکم زانو پی اف (WS-Zanupf)، بنیاد حمایت از زنان، مؤسسه حمایت از زنان در مقابل بیماری ایدز (ISWa) و سازمان زنان فاطمه الزهراء(س) "1994"[۷].
نیز نگاه کنید به
زنان در ژاپن؛ زنان در روسیه؛ زنان در کانادا؛ زنان در لبنان؛ زنان مصر؛ وضعیت زنان در چین؛ زنان در تونس؛ زنان در افغانستان؛ زنان در تونس؛ زنان در سنگال؛ زنان در آرژانتین؛ زنان در فرانسه؛ زنان در مالی؛ زنان در سوریه؛ زنان در سودان؛ زنان در ساحل عاج؛ زنان در تایلند؛ زنان در اوکراین؛ زنان در اسپانیا؛ زنان در اردن؛ زنان در اتیوپی؛ زنان در قطر
کتابشناسی
- ↑ برگرفته از https://tradingeconomics.com/zimbabwe/2015
- ↑ Guns and Guerilla Girls: Women in the Zimbabwean Liberation Struggle(2004). Trenton: Africa World Press,
- ↑ برگرفته از https://www.h-net.org/2015
- ↑ برگرفته از https://www.afran.ir/modules/2015
- ↑ برگرفته از https://www.unwomen.org/2015
- ↑ عرب احمدی، امیربهرام (1385). بولتن جامعه و فرهنگ آفریقا، شماره 50 (93) سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی. ص. 93.
- ↑ ایپکچی، محمدحسن (1339). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص. 56-59.