موسیقی در بنگلادش

از دانشنامه ملل

موسیقی در کشور بنگلادش از نظر ساختاری به سه بخش تقسیم می شود:

  • موسیقی کلاسیک؛
  • موسیقی محلی (فولکلور)؛
  • موسیقی مدرن.

موسیقی کلاسیک یا سنتی چه از نظر آلات آن و چه از نظر تٌن موسیقی، ریشه در موسیقی شبه قاره دارد. در این رابطه، استاد علاءالدین خان و استاد آیت علی خان، دو استاد برجسته موسیقی از همه مشهورتر هستند. موسیقی «فولک» (فولکلور یا بومی) بیشتر توسط شاعران روستایی تقویت شده است. بهترین نوع موسیقی بومی، موسیقی «باتیالی»، «بٌول»، «معرفتی»، «مرشدی» و «باواییا» هستند. از بهترین نوازندگان این گروه لالن فقیر، حسن راجا و عباس الدین را می‌توان نام برد.

بول گانا (ترانه بول)، تنها موسیقی سنتی و بومی بنگلادش است که ریشه در فرهنگ اسلامی و ملی این مردم دارد و عنصر اصلی آن مجموعه اشعار و تصنیف‌های عرفانی و مذهبی است؛ ساز مورد استفاده در آن، «دوتار» می‌باشد و اجرای آن با حرکات بدنی خواننده و یا گروه خوانندگان همراه است. متاسفانه مدتی است این نوع موسیقی مردمی رو به فراموشی گذاشته شده است. موسیقی مدرن برگرفته از افکار«را بیندرانات تاگور»، «قاضی نذرالاسلام» و برگرفته از غرب و خاورمیانه است که با موسیقی سنتی درآمیخته است. در حال حاضر، موسیقی فعلی بیشتر اقتباس از موسیقی غربی است. موسیقی سنتی هم دیگر رنگ و بوی گذشته را ندارد.[۱][۲]

نیز نگاه کنید به

موسیقی در زیمبابوه؛ موسیقی در ژاپن؛ موسیقی در روسیه؛ موسیقی در کانادا؛ موسیقی در کوبا؛ موسیقی در لبنان؛ موسیقی در مصر؛ موسیقی در تونس؛ موسیقی در افغانستان؛ موسیقی سنتی چین؛ موسیقی در سنگال؛ موسیقی در فرانسه؛ موسیقی در آرژانتین؛ موسیقی در مالی؛ موسیقی در ساحل عاج؛ موسیقی در تایلند؛ موسیقی در اوکراین؛ موسیقی در اردن؛ موسیقی در اتیوپی؛ موسیقی در سیرالئون؛ موسیقی در قطر؛ موسیقی در سریلانکا؛ موسیقی در تاجیکستان؛ موسیقی در گرجستان

کتابشناسی

  1. Department of films and publications, Ministry of Information Goverhment of the peoples Republic of Bangladesh
  2. توسلی، محمد مهدی، علی زاده کندی، عزیز، توسلی، سینا(1391). جامعه و فرهنگ بنگلادش. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی( در دست انتشار)