رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی زیمبابوه: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
(صفحه‌ای تازه حاوی «'''فصل یازدهم: رسانه''' '''1.رادیو وتلویزیون''' راديو و تلويزيون تحت مديريت شركت رسانه ای زيمبابوه كه مؤسسه ای دولتی است،قرار دارند.شبكه های ملی راديو و تلويزيون از سال 1980 بر اساس  سیاست گذاری های حزب حاکم  اداره می شوند.پیش از استقلال رسانه ها تو...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۳۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
'''فصل یازدهم: رسانه'''
[[پرونده:رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی زیمبابوه.png|بندانگشتی|تلویزیون در زیمبابوه(1403). برگرفته از سایت LinkedIn، قابل بازیابی از https://www.linkedin.com/pulse/ztvs-dominance-demise-local-talent-senziwani-ndlovu/]]
رسانه ها و وسائل ارتباط جمعی کشور زیمبابوه شامل رادیو و تلویزیون؛ اینترنت و ماهواره، مطبوعات؛ خبرگزاری ها و سازمان‌های رسانه ای و صنعت چاپ و نشر کتاب  است که در ذیل شرح داده شده است:


=== [[رادیو و تلویزیون در زیمبابوه|رادیو و تلویزیون]] ===
رادیو و تلویزیون تحت مدیریت شرکت رسانه‌ای [[زيمبابوه|زیمبابوه]] که مؤسسه‌ای دولتی است، قرار دارند. شبکه‌های ملی رادیو و تلویزیون از سال 1980 بر اساس سیاست گذاری‌های حزب حاکم اداره می‌شوند. پیش از استقلال رسانه‌ها توسط بنگاه رسانه‌ای رودزیا (RBC) که شرکتی وابسته به دولت بود، اداره می‌شد<ref>برگرفته از https://www.zbc.co.zw/</ref>.


'''1.رادیو وتلویزیون'''
شرکت رسانه دولتی زیمبابوه (ZBC) چهار شبکه رادیویی در اختیار دارد. برنامه‌های آن‌ها شامل آموزش، [[موسیقی در زیمبابوه|موسیقی]] و اخبار روز به زبان‌های انگلیسی، شونا و اندبله می‌باشد. در این کشور رادیو به دلیل هزینه بسیار ناچیز آن نسبت به سایر رسانه‌های جمعی کاربرد بیشتری داشته و شنوندگان فراوانی هم دارد. برای بیش از 30 درصد [[جمعیت زیمبابوه]] امکان دریافت برنامه‌های رسانه‌ای کشور به ویژه رادیو فراهم است. در سال 2006، کمیته رسانه‌ای مجلس پیشنهاد توسعه فعالیت‌های رسانه‌ای را تقدیم کرد<ref>برگرفته از https://www.zbc.co.zw/</ref>.


راديو و تلويزيون تحت مديريت شركت رسانه ای زيمبابوه كه مؤسسه ای دولتی است،قرار دارند.شبكه های ملی راديو و تلويزيون از سال 1980 بر اساس  سیاست گذاری های حزب حاکم  اداره می شوند.پیش از استقلال رسانه ها توسط بنگاه رسانه ای رودزيا[1] که شركتی وابسته به دولت بود،اداره می شد.[2]
آغاز فعالیت تلویزیون در [[زيمبابوه|زیمبابوه]] به دهه‌ی 60 و در زمان حکومت رودزیای جنوبی باز می‌گردد. پیش از استقلال، بیشتر برنامه‌ها از سوی حکومت و غالباً برای سفید پوستان تهیه می‌شد. پس از استقلال و قدرت گرفتن سیاهان، دولت به عنوان متصدی امور به تهیه و پخش برنامه‌هایی برای اکثریت کشور یعنی سیاهان توجه نمود. علی‌رغم گذشت سال‌ها از این تصدی‌گری سطح برنامه‌های تولید شده در داخل اعم از کیفی و کمی بسیار پایین بوده و در سال‌های اخیر به ویژه با رشد و گسترش برنامه‌های ماهواره، بیشتر مردم به استفاده از شبکه‌های ماهواره‌ای روی آورده‌اند. شاید بتوان گفت تنها برنامه‌ی تلویزیون دولتی که تا حدودی مورد استفاده مردم قرار می‌گیرد، بخش اخبار آن است. کانال "زد بی سی" روزانه در چهار بخش خبری به پخش اخبار داخلی و خارجی می‌پردازد<ref>ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ [[زیمبابوه در یک نگاه|زیمبابوه]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.257-258.</ref>.


=== [[ماهواره و اینترنت در زیمبابوه|ماهواره و اینترنت]] ===
دولت [[زيمبابوه|زیمبابوه]] با همکاری شبکه ماهواره‌ای آفریقای جنوبی در دهه گذشته فعالیت خود را در این زمینه گسترش داده است. شعبه دفاتر ماهواره‌ای آفریقای جنوبی در [[حراره]] کانال‌های بسیار زیادی از حوزه‌های مختلف جهان و البته بیشتر آفریقای جنوبی برای مشترکین ماهواره پخش می‌کند.


شركت رسانه دولتی زيمبابوه[3] چهار شبكه راديویی در اختيار دارد.برنامه های آنها شامل آموزش،موسيقی و اخبار روز به زبان های انگليسی،شونا و اندبله می باشد.در این کشور راديو به دلیل هزينه بسيار ناچيز آن نسبت به ساير رسانه های جمعی كاربرد بيشتری داشته و شنوندگان فراوانی هم دارد.برای بیش از 30 درصد جمعیت زیمبابوه امکان دریافت برنامه های رسانه ای کشور به ویژه رادیو فراهم است.در سال 2006،کمیته رسانه ای مجلس پیشنهاد توسعه فعالیت های رسانه ای را تقدیم کرد .(همان)
[[زيمبابوه|زیمبابوه]] نیز مانند سایر کشورهای جهان سوم با افزایش کاربران اینترنتی طی سال‌های گذشته روبروست. در سال 2008 تعداد کاربران اینترنت 1421000 نفر یعنی در حدود 10.5 درصد جمعیت بالای 13 میلیونی کشور بود. در مقایسه با کاربران سال 2000 که نرخ آن فقط 0/4 درصد بود، رشد تعداد کاربران کاملاً مشهود است. استفاده از موبایل نیز در [[زيمبابوه|زیمبابوه]] طی دهه گذشته بسیار افزایش یافته بازار داغ موبایل در آفریقا و به خصوص در این کشور هزینه‌های بالای استفاده از اینترنت را بسیار کاهش داده است. مردم ایجاد ارتباط رسانه‌ای با یکدیگر از طریق موبایل را به دلیل سهل الوصول‌ترین وسیله ارتباطی و صرفه جویی در زمان بر دیگر اشکال ترجیح می‌دهند. با توجه به افزایش شدید تورم و نرخ بیکاری بالای 94 درصد، بسیاری از مردم امکان استفاده از وسایل گران قیمت ارتباطی نظیر کامپیوتر را ندارند و این امر نیز در رشد استفاده از موبایل مؤثر بوده است.


آغاز فعالیت تلويزيون در زیمبابوه به دهه ی 60 و در زمان حكومت رودزيای جنوبی باز مي گردد.پیش از استقلال،بيشتر برنامه ها از سوی حکومت و غالباً برای سفید پوستان تهیه می شد.پس از استقلال و قدرت گرفتن سیاهان،دولت به عنوان متصدی امور به تهیه و پخش برنامه هایی برای اکثریت کشور یعنی سیاهان توجه نمود.علی رغم گذشت سال ها از این تصدی گری سطح برنامه های تولید شده در داخل اعم از کیفی و کمی بسیار پایین بوده و در سال های اخیر به ویژه با رشد و گسترش برنامه های ماهواره،بیشتر مردم به استفاده از شبکه های ماهواره ای روی آورده اند.شاید بتوان گفت تنها برنامه ی  تلویزیون دولتی که تا حدودی مورد استفاده مردم قرار می گیرد،بخش اخبار آن است.کانال "زد بی سی"  روزانه در چهار بخش خبری به پخش اخبار داخلی  و خارجی می پردازد.
بعد از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری در سال 2008 و روی کار آمدن دولت وحدت ملی موگابه و چانگیرایی، وزارت اطلاعات و تکنولوژی ارتباطات ایجاد شد. مهم‌ترین فعالیت این وزارتخانه در زمینه سرمایه گذاری بر فناوری اطلاعات و ارتباطات در [[زيمبابوه|زیمبابوه]] است. پیش از این دولت موگابه توسعه امکانات اینترنتی و ارائه خدمات ایمیل را در دستور کار قرار داده بود. در آوریل 2009، دولت مراکز اینترنتی را در "کافی نت"‌های شهری و ادارات پست مناطق روستایی ایجاد کرد که پیشرفت این اقدامات به علت بحران اقتصادی ناشی از اعمال تحریم‌ها بسیار کند بود. مرکز کنترل داده‌ها و اطلاعات در سال 1996 تأسیس شد. در سال 1997، اداره پست ملی با همکاری مرکز ارتباطات اقدام به برقراری سرویس‌های اینترنتی و جذب مشتری کرده بود و بزرگ‌ترین شرکت فناوری اطلاعات [[زيمبابوه|زیمبابوه]] (Tel One)، امکانات موبایل و اینترنت را در اختیار مردم قرار می‌داد. در سپتامبر 2006، بسیاری از مشترکین اینترنت به علت بدهی‌های [[مالی]] شرکت مربوطه از خدمات آن محروم شدند. در آوریل 2009 رشد هزینه‌های ارتباطات اینترنتی در کشور، باعث شد شرکت یاد شده حق اشتراک ماهانه اینترنت را از 30 دلار به 300 دلار آمریکا افزایش دهد. همین اقدام موجب تعطیلی بسیاری از کافی‌نت‌ها و عدم تمدید اشتراک از جانب کاربران شد. همان سال دولت طی صدور دستوری به شرکت مزبور خواستار کاهش هزینه‌های خدماتی شد. بعدها این شرکت با توجه به مشکلات اقتصادی، از سوی دولت به بخش خصوصی واگذار شد.


امروزه حدود  یازده درصد از جمعیت کشور از اینترنت استفاده می‌کنند. هر چند استفاده از اینترنت در قاره آفریقا به نسبت سایر نقاط جهان هزینه‌های بیشتری را بر کاربران تحمیل می‌کند، اما مردم هم‌چنان علاقه زیادی به استفاده از اینترنت دارند. به لحاظ جامعه شناسی ارتباطات در آفریقا و به طور خاص در [[زيمبابوه|زیمبابوه]]، کسب اطلاع از اخبار و رویدادهای جهان برای مردم دور افتاده‌ترین نقاط کشورهای آفریقایی از طریق اینترنت میسر و بسیار سهل الوصول می‌باشد و مردم در بعد وسیع از آن بهره مند می‌شوند.


'''2.ماهواره واینترنت'''
دولت [[زيمبابوه|زیمبابوه]] بر اساس سیاست‌های امنیت ملی خود بر شبکه اینترنت و ایمیلی نظارت دارد. براساس گزارش CIA یک میلیون و سیصد و پنجاه هزار نفر از مردم [[زيمبابوه|زیمبابوه]] در فیس بوک عضویت دارند. در حال حاضر 27 مرکز اینترنتی وظیفه ارائه خدمات لازم به مشترکین را بر عهده دارند<ref>برگرفته از https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/zi.html</ref><ref>ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ [[زیمبابوه در یک نگاه|زیمبابوه]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.258-261</ref>.


دولت زیمبابوه با همکاری شبکه ماهواره ای آفریقای جنوبی در دهه گذشته فعالیت خود را در این زمینه گسترش داده است.شعبه دفاتر ماهواره ای آفریقای جنوبی در حراره کانال های بسیار زیادی از حوزه های مختلف جهان و البته بیشتر آفریقای جنوبی برای مشترکین ماهواره پخش می کند.
=== [[مطبوعات در زیمبابوه|مطبوعات]] ===
در دهه‌ی 80 که به دهه [[تاریخ استقلال زیمبابوه|استقلال زیمبابوه]] معروف است، دولت بر همه رسانه‌ها نظارت داشت. در دهه دوم پس از استقلال، مطبوعات خصوصی هم از نظر تعداد نشریات و روزنامه‌ها و هم به لحاظ عناوین مطالب چاپی رشد قابل توجهی نمودند.


زيمبابوه نيز مانند ساير كشورهاي جهان سوم با افزايش كاربران اينترنتي طی سال های گذشته روبروست. در سال 2008 تعداد  کاربران اینترنت 1421000 نفر یعنی در حدود 10.5 درصد جمعيت بالاي 13 ميليوني كشور بود.در مقايسه با كاربران سال 2000 كه نرخ آن فقط 4/0 درصد بود،رشد تعداد كاربران کاملاً مشهود است.استفاده از موبايل نيز در زيمبابوه طي دهه گذشته بسيار افزايش یافته بازار داغ موبايل در آفريقا و به خصوص در اين كشور هزينه های بالای استفاده از اينترنت را بسيار كاهش داده است. مردم ايجاد ارتباط رسانه ای با یکدیگر  از طريق موبايل را به دلیل سهل الوصول ترین وسیله ارتباطی و صرفه جویی در زمان بر دیگر اشکال ترجیح می دهند.با توجه به افزايش شديد تورم و نرخ بيكاری بالای 94 درصد،بسیاری از مردم امكان استفاده از وسايل گران قيمت ارتباطی نظير كامپيوتر را ندارند و این امر نیز در رشد استفاده از موبایل مؤثر بوده است.
در سال 1981 دولت [[زيمبابوه|زیمبابوه]] با خرید 5 میلیون دلار ارزش سهام شرکت انتشاراتی رودزیا برنامه نشر کشور را رونق بخشید. در همین زمان دو نشریه دوران یان اسمیت یعنی روزنامه‌های "هرالد" و "کرونیکل" که زمانی سیاست‌های حکومت اسمیت را تبلیغ می‌کردند، تحت نظارت دولت قرار گرفتند. پس از آن "اتحادیه رسانه‌های جمعی" در ژانویه 1981 تأسیس شد. "شامیاریرا"، وزیراطلاعات وقت، رئیس اتحادیه روزنامه نگاران [[زيمبابوه|زیمبابوه]] شد. از سال 1986 به بعد که کشور تک حزبی شد، روزنامه‌های "هرالد" در [[حراره]] و "کرونیکل" در [[بولاوایو]] و دو نشریه‌ی ساندی میل و ساندی نیوز، به عنوان نشریات دولتی فعالیت خود را توسعه دادند و توزیع آن‌ها در مناطق روستایی گسترش یافت. فقدان یک روزنامه مستقل در برابر روزنامه‌های رسمی کشور احساس می‌شد تا این که دولت تصمیم به چاپ روزنامه "گازت" گرفت. گازت، بیانگر افکار عمومی جامعه در برابر اقدامات دولت بود و به نوعی آرای مخالفین را هم انتشار می‌داد. متعاقباً، دولت با چاپ روزنامه‌های منطقه‌ای یا ایالتی موافقت نمود و روزنامه‌های "مانیکا پست" در شهر [[موتاره]] و " گوئرو تایمز" در منطقه میدلند اجازه فعالیت یافتند. در اوایل دهه 1990 دولت با همکاری و حمایت [https://www.unesco.org/en سازمان یونسکو] موافقت خود را با چاپ شش عنوان روزنامه به زبان‌های محلی اعلام نمود. دولت بعدها چاپ هفته نامه "صدای مردم" را که ارگان حزب حاکم بود، در دستور کار خود قرار داد و با تأسیس "مؤسسه اخبار داخلی [[زيمبابوه|زیمبابوه]]" نظارت بر انتشار اخبار در مطبوعات را آغاز کرد.


بعد از برگزاری انتخابات رياست جمهوری در سال  2008 و روی کار آمدن دولت وحدت ملی موگابه و چانگیرايي،وزارت اطلاعات و تكنولوژی ارتباطات ایجاد شد.مهم ترین فعاليت اين وزارتخانه در زمینه سرمايه گذاری بر فناوری اطلاعات و ارتباطات در زيمبابوه است.پيش از اين دولت موگابه توسعه امكانات اينترنتی و ارائه خدمات ايميل را در دستور کار قرار داده بود.در آوريل 2009،دولت مراكز اينترنتی را در "كافی نت" های شهری و ادارات پست مناطق روستايی ايجاد کرد که پیشرفت این اقدامات به علت بحران اقتصادی ناشی از اعمال تحريم ها بسیار کند بود.مرکز كنترل داده ها واطلاعات در سال 1996 تأسيس شد.در سال 1997،اداره پست ملی با همكاری مركز ارتباطات اقدام به برقراری سرويس هاي اينترنتی و جذب مشتری كرده بود و بزرگ ترين شركت فناوری اطلاعات زيمبابوه[4]،امكانات موبايل واينترنت را در اختیار مردم قرار می داد.در سپتامبر 2006،بسياری از مشتركين اينترنت به علت بدهی های مالی شركت مربوطه از خدمات آن محروم شدند.در آوریل 2009 رشد هزينه های ارتباطات اينترنتی در كشور، باعث شد شركت ياد شده حق اشتراك ماهانه اينترنت را از 30 دلار به 300 دلار آمريكا افزايش دهد.همين اقدام موجب تعطيلی بسياری از كافی نت ها و عدم تمديد اشتراك از جانب كاربران شد. همان سال دولت طی صدور دستوری به شركت مزبور خواستار كاهش هزينه های خدماتی شد.بعدها اين شركت  با توجه به مشكلات اقتصادی، از سوی دولت  به بخش خصوصی واگذار شد.
در دهه 1990 به دنبال افزایش موج انتقادها بر سیاست‌های دولت موگابه، روزنامه‌های منتقد مستقل در جامعه منتشر شدند. از جمله این مطبوعات می‌توان به"گازت مالی" (Financial Gazette)، “"دیلی نیوز" (Daily News) و "استاندارد" (The Standard) اشاره کرد. هفته نامه "ایندیپندنت" (Independent) نیز بیشتر با برنامه‌های رسانه‌ای دولتی (ZBC) رقابت می‌کرد.


امروزه حدود  یازده درصد از جمعیت کشور از اینترنت استفاده می کنند.هر چند استفاده از اینترنت در قاره آفریقا به نسبت سایر نقاط جهان هزینه های بیشتری را بر کاربران تحمیل می کند،اما مردم هم چنان علاقه زیادی به استفاده از اینترنت دارند.به لحاظ جامعه شناسی ارتباطات در آفریقا و به طور خاص در زیمبابوه،کسب اطلاع از اخبار و رویدادهای جهان برای مردم دور افتاده ترین نقاط کشورهای آفریقایی از طریق اینترنت میسر و بسیار سهل الوصول می باشد و مردم در بعد وسیع از آن بهره مند می شوند.
از زمان استقلال تا سال 2000 بخش مطبوعات غیر دولتی توسعه نسبتاً چشمگیری یافت. هفته‌نامه‌ها و ماهنامه‌ها به زبان انگلیسی و برای طبقه متوسط جامعه چاپ می‌شد و کمتر به مسائل سیاسی می‌پرداخت. برخی مراکز انتشاراتی نیز بعد از استقلال کشور با مدیریت سفید پوستان آغاز به کار کردند<ref>عرب‌احمدی، امیربهرام (1382). [https://wikimelal.ir/%D8%B2%D9%8A%D9%85%D8%A8%D8%A7%D8%A8%D9%88%D9%87 زیمبابوه] سرزمین رازهای جاودان. تهران: توسعه دانش و پژوهش ایران. ص. 97.</ref><ref>ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ [[زیمبابوه در یک نگاه|زیمبابوه]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.261-263.</ref>.


دولت زیمبابوه بر اساس سیاست های امنیت ملی خود بر شبکه اینترنت و ایمیلی نظارت دارد.براساس گزارش CIA  یک میلیون و سیصد و پنجاه هزار نفر از مردم زیمبابوه در فیس بوک عضویت دارند. در حال حاضر 27 مرکز اینترنتی وظیفه ارائه خدمات لازم به مشترکین را بر عهده دارند.
==== [[خانه مطبوعاتی آلفا در زیمبابوه|خانه مطبوعاتی آلفا]] ====
خانه مطبوعاتی آلفا(Alpha Media House) یکی از مهم‌ترین مؤسسات مطبوعات خصوصی [[زيمبابوه|زیمبابوه]] و دارای سه هفته نامه می‌باشد:


)www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/zi.html(
1- [[زيمبابوه|زیمبابوه]] مستقل (Zimbabwe Independent)


2- استاندارد (The Standard)


'''3.مطبوعات''' 
3- نیوز دی (NewsDay)<ref>ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%D8%B2%DB%8C%D9%85%D8%A8%D8%A7%D8%A8%D9%88%D9%87_%D8%AF%D8%B1_%DB%8C%DA%A9_%D9%86%DA%AF%D8%A7%D9%87 زیمبابوه]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص. 263</ref>


در دهه ی 80 که به دهه استقلال زیمبابوه معروف است، دولت بر همه رسانه ها نظارت داشت.در دهه دوم پس از استقلال، مطبوعات خصوصی هم از نظر تعداد نشریات و روزنامه ها و هم به لحاظ عناوین مطالب چاپی رشد قابل توجهی نمودند.
==== [[هفته نامه های زیمبابوه|هفته‌نامه‌ها]] ====


در سال 1981 دولت زیمبابوه با خرید 5 میلیون دلار ارزش سهام شرکت انتشاراتی رودزیا برنامه نشر کشور را رونق بخشید.در همین زمان دو نشریه دوران یان اسمیت یعنی روزنامه های "هرالد" و "کرونیکل" که زمانی سیاست های حکومت اسمیت را تبلیغ می کردند،تحت نظارت دولت قرار گرفتند.پس از آن "اتحادیه رسانه های جمعی" در ژانویه 1981 تأسیس شد."شامیاریرا"،وزیراطلاعات وقت،رئیس اتحادیه روزنامه نگاران زیمبابوه شد.از سال 1986 به بعد که کشور تک حزبی شد،روزنامه های "هرالد" در حراره و "کرونیکل" در بولاوایو و دو نشریه ی ساندی میل و ساندی نیوز، به عنوان نشریات دولتی فعالیت خود را توسعه دادند و توزیع آنها در مناطق روستایی گسترش یافت.فقدان یک روزنامه مستقل در برابر روزنامه های رسمی کشور احساس می شد تا این که دولت تصمیم به چاپ روزنامه "گازت" گرفت. گازت،بیانگر افکار عمومی جامعه در برابر اقدامات دولت بود و به نوعی آرای مخالفین را هم انتشار می داد.متعاقباً ،دولت با چاپ روزنامه های منطقه ای یا ایالتی موافقت نمود و روزنامه های "مانیکا پست" در شهر موتاره و " گوئرو تایمز" در منطقه میدلند اجازه فعالیت یافتند.در اوایل دهه 1990 دولت با همکاری و حمایت سازمان یونسکو موافقت خود را با چاپ شش عنوان روزنامه به زبان های محلی اعلام نمود.دولت بعدها چاپ هفته نامه "صدای مردم" را که ارگان حزب حاکم بود،در دستور کار خود قرار داد و با تأسیس" مؤسسه اخبار داخلی زیمبابوه" نظارت بر انتشار اخبار در مطبوعات را آغاز کرد.
===== گازت مالی =====
هفته نامه گازت مالی (Financial Gazette) در سال 1969 تأسیس شده مهم‌ترین هفته نامه اقتصادی و سیاسی منطقه جنوب آفریقا محسوب می‌شود. گازت مالی با سیاست گفتمان آزاد به هیچ جناح سیاسی وابسته نبوده سعی بر ارائه اخبار بدون تعارفات سیاسی جناحی دارد. مسئولین حکومتی، مدیران دولتی، اساتید دانشگاهی و نخبگان جامعه بیشترین خوانندگان آن هستند. تیراژ این هفته‌نامه از 26000 نسخه در سال 1996 به 40000 نسخه در سال 2000 افزایش یافت. بخش آنلاین هفته نامه گازت نیز دارای کاربران بسیاری بوده ماهانه یک میلیون نفر از آن بازدید می‌کنند.


در دهه 1990 به دنبال افزایش موج انتقادها بر سیاست های دولت موگابه،روزنامه های منتقد مستقل در جامعه منتشر شدند.از جمله این مطبوعات می توان به"گازت مالی"[5] ، “"ديلی نيوز"[6] و "استاندارد"[7] اشاره کرد.هفته نامه " اينديپندنت"[8] نیز بیشتر با برنامه های رسانه ای دولتی[9]  رقابت می کرد.
===== هفته نامه تجاری =====
یکی از سه نشریه‌ای که در آوریل 2012 موفق به دریافت مجوز نشر از شورای رسانه زیمبابوه شد، "هفته نامه تجاری"(Nako Media) بود. در گزارش خبری مربوط به دلیل چاپ هفته‌نامه آمده است که سیاست این مطبوعه در فضای مملو از گفتمان سیاسی، پرداختن به مباحث صرفاً تجاری و غیر سیاسی برای علاقمندان می‌باشد. از سوی دست اندرکاران، اهمیت مسائل اقتصادی کشور و لزوم توجه به آن از دیگر علل چاپ این نشریه عنوان شده است. این هفته‌نامه در قطع بزرگ و در صفحات بزرگ کاغذ در آفریقای جنوبی چاپ و به قیمت 2 دلار [[آمریکا]] به فروش می‌رسد<ref>برگرفته از https://www.zim.gov.com/</ref>.  


از زمان استقلال تا سال 2000 بخش مطبوعات غیر دولتی توسعه نسبتاً چشمگیری یافت.هفته نامه ها و ماهنامه ها به زبان انگلیسی و برای طبقه متوسط جامعه چاپ می شد و کمتر به مسائل سیاسی می پرداخت.برخی مراکز انتشاراتی نیز بعد از استقلال کشور با مدیریت سفید پوستان آغاز به کار کردند.
محل چاپ و زبان برخی از [[هفته نامه های زیمبابوه]]


عرب احمدی،97:1382)
3- ساندی میل (Sunday Mail) ([[حراره]]، انگلیسی)


4- ساندی نیوز (Sunday news) ([[حراره]]، انگلیسی)


'''.خانه مطبوعاتی آلفا[10]'''
5- کواد زا (Kwayedza) ([[حراره]]، [[قبيله شونا|شونا]])


خانه مطبوعاتی آلفا یکی از مهم ترین مؤسسات مطبوعات خصوصی زیمبابوه و دارای سه هفته نامه می باشد:
6- مانیکا پست (ManikaPost) ([[موتاره]]، انگلیسی)


1-زیمبابوه مستقل[11]
7- میدلند آبزرور (Midland Observer) (کوئه کوئه، انگلیسی)


2-استاندارد[12]
8- کشاورز (The Farmer) ([[حراره]]، انگلیسی)


3-نیوز دی[13]
9- بیزینس هرالد (Business herald) ([[حراره]]، انگلیسی)


10- ماکونده استار (Makonde Star) (کوئه کوئه، انگلیسی)


'''. هفته نامه ها[14]:'''
11-ماشوینگو میرور (Masvingo Mirror) (ماشوینگو، انگلیسی)


1-    گازت مالی[15]: اين هفته نامه در سال 1969 تأسيس شده  مهم ترين هفته نامه اقتصادی و سياسی منطقه جنوب آفريقا محسوب می شود.گازت مالی با سياست گفتمان آزاد به هيچ جناح سياسی وابسته نبوده سعی بر ارائه اخبار بدون تعارفات سياسی جناحی دارد.مسئولين حكومتی ،مديران دولتی،اساتيد دانشگاهی و نخبگان جامعه بیشترین خوانندگان آن هستند.تيراژ اين هفته نامه از  26000 نسخه در سال 1996 به 40000 نسخه در سال 2000 افزايش يافت.بخش آنلاين هفته نامه گازت نيز دارای كاربران بسياری بوده ماهانه يك ميليون نفر از آن بازدید می کنند.
12-زیمبابوه ایندیپندنت (Zimbabwe Independent) ([[حراره]]، انگلیسی)<ref>ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ [[زیمبابوه در یک نگاه|زیمبابوه]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.264-266.</ref>.


==== [[روزنامه های زیمبابوه|روزنامه‌ها]] ====
روزنامه‌ها در تمام آفریقا از مقبولیت و محبوبیت زیادی برخوردارند و بسیاری از مردم به مطالعه روزنامه‌ها علاقه مند هستند. از دلایل این علاقه مندی می‌توان به کنجکاوی مردم در پیگیری اخبار مختلف فرهنگی، اقتصادی و سیاسی و البته ارزانی این رسانه اشاره کرد. در [[زيمبابوه|زیمبابوه]] انتشار روزنامه قدمت طولانی دارد و بعضی از آن‌ها مانند روزنامه هرالد (Herald) (تنها روزنامه مهم دولتی [[زيمبابوه|زیمبابوه]]) بسیار قدیمی بوده از سال 1890 جایگزین روزنامه "زامبزین تایمز" (Mashonaland وZambesian Times) شده است.


2-    هفته نامه تجاری[16]
در [[زيمبابوه|زیمبابوه]]، وزارت اطلاعات کشور مسئولیت بررسی، نظارت و اقدام قانونی برابر مطبوعات را دارد. در نقاط مرزی کشور توزیع روزنامه‌ها با مشکلاتی مواجه بوده مردم این نواحی دسترسی کمتری به آن‌ها دارند و رادیو رسانه مورد استفاده در میان ساکنان این مناطق می‌باشد<ref>ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ [[زیمبابوه در یک نگاه|زیمبابوه]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.265-266.</ref>. 


===== [[موسسه مطبوعاتی هرالد|مؤسسه مطبوعاتی هرالد]] =====
این مؤسسه در سال 1980 فعالیت خود را آغاز کرد. روزنامه هرالد که قدیمی‌ترین و مهم‌ترین ارگان مطبوعاتی دولتی در [[زيمبابوه|زیمبابوه]] محسوب شده سابقه 120 ساله در عرصه فعالیت رسانه‌ای و مطبوعاتی کشور دارد هم اکنون در این مؤسسه مطبوعاتی به چاپ می‌رسد.


یکی از سه نشریه ای که در آوریل 2012 موفق به دریافت مجوز نشر از شورای رسانه زیمبابوه شد،"هفته نامه تجاری" بود.در گزارش خبری مربوط به دلیل چاپ هفته نامه آمده است که سیاست این مطبوعه در فضای مملو از گفتمان سیاسی،پرداختن به مباحث صرفاً تجاری و غیر سیاسی برای علاقمندان می باشد.از سوی دست اندرکاران،اهمیت مسائل اقتصادی کشور و لزوم توجه به آن از دیگر علل چاپ این نشریه عنوان شده است.این هفته نامه در قطع بزرگ و در صفحات بزرگ کاغذ در آفریقای جنوبی چاپ و به قیمت 2 دلار آمریکا به فروش می رسد.          (www.zim.gov.com)
[[موسسه مطبوعاتی هرالد|مؤسسه مطبوعاتی هرالد زیمبابوه]] در حال حاضر علاوه بر روزنامه "هرالد" 9 عنوان روزنامه، دو نشریه و یک روزنامه منطقه‌ای در سه حوزه جغرافیایی [[حراره]]، [[بولاوایو]] و [[موتاره]] چاپ می‌کند. روزنامه‌ها عبارتند از<ref>برگرفته از https://www.herald.co.zw/</ref> 


1- "مانیکا پست" (The Manica Post) (1893) به صورت [[هفته نامه های زیمبابوه|هفته‌نامه]] در [[موتاره]] چاپ می‌شود.


محل چاپ و زبان برخی از هفته نامه های زیمبابوه
ج‌- "کرونیکل" (The Chronicle) (1894)


3-"ساندی نیوز" (Sunday News) (1930) - [[بولاوایو]]


3-    ساندي ميل'''[17]'''Lحراره ،انگلیسی)
4-" ساندی میل" (The Sunday Mail) (1935) - [[حراره]]


4-    ساندي نيوز'''[18]'''Lحراره،انگلیسی)  
5-"کوایدزا" (Kwayedza) (1986) به صورت هفته نامه به زبان شونا در حراره چاپ می شود.


'''5-   ''' كواد زا'''[19]'''Lحراره،شونا)
6-" نیو فارمر" (New Farmer) (2002)


'''6-   ''' مانيكا پست'''[20]'''Lموتاره،انگلیسی)
7-"ترندز" (Trends) (2003)


'''7-   ''' ميدلند آبزرور'''[21]'''Lكوئه كوئه،انگلیسی)
8-"زیمبابوین تراول" (Zimbabwean Travel) (2003)


'''8-   ''' كشاورز'''[22]'''Lحراره،انگلیسی)
9-"اومتونیوا" (Umthunywa) (2004) به صورت [[هفته نامه های زیمبابوه|هفته‌نامه]] به زبان محلی اندبله در [[بولاوایو]] چاپ می شود.


'''9-   ''' بيزينس هرالد'''[23]'''Lحراره،انگلیسی)
10-"ساترن تایمز" (Southern Times) (2004)


'''10-        '''ماكونده استار'''[24]'''Lكوئه كوئه،انگلیسی)
11-"مترو" (H-Metro) (2009)  


11-ماشوينگو ميرور'''[25]'''Lماشوينگو،انگلیسی)
ماهنامه "زیم تراول" (Zimtravel) که از سوی [[موسسه مطبوعاتی هرالد|مؤسسه هرالد]] به زبان انگلیسی پیرامون گردشگری چاپ می‌شود، در سال 2007 با مشارکت بعضی از [[روزنامه های زیمبابوه]]<nowiki/>‌ای و یک روزنامه نامیبیایی اقدام به چاپ هفته نامه منطقه‌ای آفریقا (Southern Times) نمود. [[موسسه مطبوعاتی هرالد|نشریات هرالد]] در شهرهای [[حراره]]، [[موتاره]]، [[بولاوایو]]، گوئرو و ماشوینگو توزیع می‌شود.در [[زيمبابوه|زیمبابوه]] تعدادی روزنامه آنلاین اینترنتی نیز فعالیت دارند[1]<ref>ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ [[زیمبابوه در یک نگاه|زیمبابوه]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.266-268.</ref>.


12-زيمبابوه اينديپندنت'''[26]'''Lحراره،انگلیسی) 
=== مراکز نشر ===
1- مؤسسه چاپ و انتشارات [[زيمبابوه|زیمبابوه]]


'''. روزنامه ها'''
2- آمه ((Ama) amabooks.net): ناشرخصوصی، تأسیس (2000)، تعداد کتب منتشره (23 عنوان)، محل انتشارات (ماتابله لند)


روزنامه ها در تمام آفریقا از مقبولیت ومحبوبیت زیادی برخوردارند و بسیاری از مردم به مطالعه روزنامه ها علاقه مند هستند.از دلایل این علاقه مندی می توان به کنجکاوی مردم در پیگیری اخبار مختلف فرهنگی ،اقتصادی و سیاسی و البته ارزانی این رسانه اشاره کرد.در زیمبابوه انتشار روزنامه قدمت طولانی دارد و بعضی از آنها مانند روزنامه هرالد[27] (تنهاروزنامه مهم دولتی زیمبابوه) بسیار قدیمی بوده از سال 1890 جایگزین روزنامه "زامبزين تايمز"[28] شده است.
3- مرکز توسعه انتشاراتی آفریقا (ACPDT)


در زیمبابوه،وزارت اطلاعات کشور مسئولیت بررسی،نظارت و اقدام قانونی برابر مطبوعات را دارد.
4- انتشارات باوب (Baob Books): ناشر آثار تاریخی، سیاسی، ادبیات، فرهنگ و کودک.


در نقاط مرزی کشور توزیع روزنامه ها با مشکلاتی مواجه بوده مردم این نواحی دسترسی کمتری به آنها دارند و رادیو رسانه مورد استفاده در میان ساکنان این مناطق می باشد. 
5- انتشارات مامبو (Mambo Press): دفتر مرکزی آن در شهر "گوئرو" (Gweru) بوده از معروف‌ترین ناشران کشور می‌باشد و آثار مختلفی در موضوعات دینی، فرهنگی، اجتماعی و... به چاپ می‌رساند.


6- انتشارات ویور (Weaver Press): ناشر خصوصی بوده از سال 1998 فعالیت خود را آغاز کرده است. مرکز آن در [[حراره]] است و اغلب کتاب‌هایی که چاپ می‌کند، در موضوعات مربوط به حوزه جنوب آفریقا می‌باشد.


'''.مؤسسه مطبوعاتی هرالد'''
7- انتشارات نمایشگاه بین المللی کتاب [[زيمبابوه|زیمبابوه]] (Zimbabwe International Book Fair)8- انتشارات ایبو ما ندازا (Ibo mandaza Press): این مرکز انتشاراتی که مرکز آن در [[حراره]] است با همکاری خانه انتشاراتی جنوب آفریقا (SAPPHO) در زمینه نشر کتاب در موضوعات مختلف سیاسی و اجتماعی حوزه جغرافیایی جنوب آفریقا فعالیت می‌کند.


این مؤسسه در سال 1980 فعالیت خود را آغاز کرد.روزنامه هرالد که قدیمی ترین و مهم ترین ارگان مطبوعاتی دولتی در زیمبابوه محسوب شده سابقه 120 ساله در عرصه فعالیت رسانه ای و مطبوعاتی کشور دارد هم اکنون در این مؤسسه مطبوعاتی به چاپ می رسد.
8- مرکز چاپ و نشر نویسندگان [[زنان در زیمبابوه|زن زیمبابوه]] (Zimbabwe Women Writers): دفتر مرکزی آن در [[حراره]] می‌باشد و فعالیت آن بیشتر در زمینه چاپ کتب داستانی است.


مؤسسه مطبوعاتی هرالد زیمبابوه در حال حاضر علاوه بر روزنامه"هرالد" 9 عنوان روزنامه، دو نشریه و یک روزنامه منطقه ای     در سه حوزه جغرافیایی حراره،بولاوایو و موتاره چاپ می کند.روزنامه ها عبارتند از  (www.herald.co.zw)
9- انتشارات اسپیس (Sapes Books): در سال 1999 در [[حراره]] تأسیس شد. این مؤسسه غیر دولتی بوده بیشتر آثار چاپ شده از سوی آن در حوزه مطالعات علوم اجتماعی در منطقه جنوب آفریقاست.


'''1'''-"مانيكا پست"[29](1893) به صورت هفته نامه در موتاره چاپ می شود.
ج‌-  انتشارات کالج [[زيمبابوه|زیمبابوه]] (College Press Publishers)  


ج‌-   "كرونيكل"[30](1894)
12-مؤسسه چاپ و انتشارات بنابی (Benaby Printing and Publishing): دفتر مرکزی آن در [[حراره]] واقع است<ref>ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ [[زیمبابوه در یک نگاه|زیمبابوه]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.268-269.</ref>.


3-"ساندی نيوز"[31](1930)-بولاوایو
=== [[وضعيت استفاده از مطبوعات در زیمبابوه|نگاهی به فضای مطبوعاتی]] ===
اندکی پس از برپایی جشن استقلال کشور، [[حزب زانو - پی اف|حزب حاکم (زانو - پی اف)]] و "ناتان شامیاریرا" وزیر اطلاعات و توریسم که روزنامه‌نگار و از اصحاب مطبوعات در زمان مبارزات بود این نوید را به مردم دادند که استیلای حکومت بر مطبوعات برداشته شده رسانه‌ها در [[زيمبابوه|زیمبابوه]] به اکثریت مردم تعلق خواهند داشت. اما عملکرد دولت و سیاست‌های اتخاذ شده از سوی آن در رابطه با مطبوعات خلاف ادعاهای پیشین بود. دولت مانع بیان واقعیت‌ها و مشکلات جامعه توسط مطبوعات می‌شد و اجازه نمی‌داد ایرادات سیستم حکومتی مطرح و انتقادات بیان شود. مطبوعات نیز خود را زبان گویای ملت معرفی می‌کردند و معتقد بودند این حق اولیه‌ی آنان می‌باشد که بتوانند کمبودها و نقائص را طرح و درخواست پاسخ گویی از مسئولان داشته باشند. عدم توافق بر سر این موضوعات موجب بروز و افزایش تنش و اختلاف در میان دولت و مطبوعات گردید. در دوران بحران اقتصادی و اجتماعی کشور به خصوص در اواخر دهه 90 رابطه مطبوعات خصوصی و دولت بسیار تیره شد.


4-" ساندی ميل"[32]l(1935)-حراره
از سال 2002 و با آغاز تحول جدی رسانه‌ای در این کشور، بعد از قریب به 40 سال مردم [[زيمبابوه|زیمبابوه]] شاهد تغییر سیاست‌های رسانه‌ای در کشورشان شدند. دولت موگابه با توجه به افزایش بحران‌های سیاسی و اقتصادی و گسترش اعتراضات گروه‌های مختلف مردمی اقدام به توقیف برخی مطبوعات خصوصی نمود. روزنامه "دیلی نیوز" در سال مزبور توقیف شد. برخی روشنفکران در تبعید که تجربیات مفید رسانه‌ای داشتند اقدام به تأسیس برخی سازمان‌های غیر دولتی برای آگاهی بخشی به هم‌وطنان خود کردند. قبل از انتخابات 2008، بسیاری از مردم از طریق اینترنت با افکار روزنامه‌نگاران در تبعید [[زيمبابوه|زیمبابوه]]<nowiki/>‌ای در غرب و کشورهای هم‌جوار آشنا شده و با آن‌ها در ارتباط بودند. گزارشگران بدون مرز مدعی شدند که رسانه‌های ارتباط جمعی [[زيمبابوه|زیمبابوه]] دائم تحت مراقبت، تجسس، تهدید، تفتیش عقاید و سانسور هستند و با تطمیع و پرداخت رشوه و یا با استفاده از قدرت و زندانی کردن اصحاب مطبوعات، کنترل می‌شوند. تا جولای 2009 روزنامه زامبیایی "پست" (The Post) تنها روزنامه خارجی بود که اجازه فعالیت در [[زيمبابوه|زیمبابوه]] را داشت. در کنار این روزنامه بعضی از خبرگزاری‌ها مانند "آسوشیتد پرس"، "آژانس مطبوعاتی [[فرانسه]]"، "الجزیره" و"اس.ای . بی .سی" (SABC) نیز فعالیت داشتند.


5-"كوايدزا"[33](1986) به صورت هفته نامه به زبان شونا در حراره چاپ می شود.
پس از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری سال 2008، مورگان چانگیرایی به عنوان نخست وزیر دولت وحدت ملی اعلام کرد موضوع آزادسازی جایگاه رسانه را در کشور شخصاً پیگیری خواهد کرد. او معتقد بود بدون تغییر سیاست رسانه‌ای، بازسازی لازم در جامعه ایجاد نمی‌شود. حزب مخالف موگابه ضمن انتقاد شدید از وضعیت اسفناک روزنامه‌نگاری در کشور، اصلاح آن را ضروری خواند. در آوریل 2009، دولت ائتلافی در صدد بررسی راه‌های رفع موانع و محدودیت‌های اعمال شده بر رسانه‌های جمعی و لغو ممنوعیت فعالیت خبرگزاری‌های خارجی در [[زيمبابوه|زیمبابوه]] و تشکیل کمیسیون جدید رسانه‌ای برای صدور مجوز فعالیت‌های رسانه‌ای بر آمد. وزیر دادگستری نیز ضرورت بازبینی سیاست رسانه‌ای را اعلام و ایجاد فضای سیاسی برای شنیدن صداهای مردمی را امری ضروری خواند. در 28 جولای 2009، روزنامه نگاران [[زيمبابوه|زیمبابوه]]<nowiki/>‌ای "هیئت روزنامه نگاران [[زيمبابوه|زیمبابوه]]<nowiki/>‌ای برای حقوق بشر" را با هدف دفاع از آزادی مطبوعات در کشور تأسیس کردند. با آغاز فعالیت این مرکز برخی از روزنامه‌ها از جمله "دیلی نیوز" که پیش از این توقیف شده بودند فعالیت خود را از سر گرفتند. روزنامه فوق در اولین شماره جدید خود در یکی از تیترهای صفحه اول خود این سؤال را مطرح کرد که "آیا رابرت موگابه باید حکومت خود را در سن 87 سالگی ادامه دهد؟"<ref>برگرفته از https://www.herald.co.zw/</ref><ref>ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ [[زیمبابوه در یک نگاه|زیمبابوه]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.269-272.</ref>


6-" نيو فارمر"[34](2002)
=== خبرگزاری‌ها و رسانه‌های خارجی ===
خبرگزاری دولتی [[زيمبابوه|زیمبابوه]] تنها خبرگزاری رسمی کشور است. خبرگزاری‌های سایر کشورهای آفریقا مانند خبرگزاری آنگولا، نیجریه، [[سنگال]] و منطقه‌ای (سادک) و کشورهای هند، [[روسیه]]، [[چین]]، [[کوبا]] و جمهوری اسلامی ایران (از طریق آفریقای جنوبی) در این کشور فعالیت دارند. فعالیت خبرگزاری‌های غربی ([[فرانسه]]، ایتالیا، [[آمریکا]]، انگلیس، آلمان) در جریان بحران سیاسی و اقتصادی دهه گذشته [[زيمبابوه|زیمبابوه]] ممنوع و یا محدود شد<ref>مفرحی، احمد(1374). کتاب سبز [[زيمبابوه|زیمبابوه]]. تهران: وزارت امور خارجه. ص. 80.</ref>.


7-"ترندز"[35](2003)
[[مطبوعات در زیمبابوه|مطبوعات زیمبابوه]] پیش از بحران‌های سیاسی کشور و اعمال تحریم‌های اقتصادی غرب، ارتباطات خوبی با خبرگزاری‌های خارجی داشتند. پس از  آغاز بحران‌ها، نمایندگی‌های خبری کشورهای غربی و کشورهای همسایه برای ادامه فعالیت خود در [[زيمبابوه|زیمبابوه]] با مشکلات زیادی روبرو شدند. دولت [[زيمبابوه|زیمبابوه]] در اواخر دهه 90 و نیمه اول دهه 2000 و تا پیش از انتخابات سال  2008، بسیاری از دفاتر خبرگزاری‌های خارجی BBC) ،CNN،Sky News،CBC،خبرگزاری استرالیا،ABC  و Fox) را تعطیل و مانع ادامه فعالیت خبرگزاری‌های مزبور شده نمایندگان آن‌ها را به کشورهای خود بازگرداند. اگر چه پس از انتخابات برخی از خبرگزاری‌ها در سال 2009 فعالیت خود را از سر گرفتند اما بسیاری دیگر از داشتن دفتر خبری در این کشور منع شدند<ref>ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ [[زيمبابوه|زیمبابوه]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص. 272-273.</ref>.


8-"زيمبابوين تراول"[36](2003)
== نیز نگاه کنید به ==
[[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی آرژانتین]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی اتیوپی]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی اسپانیا]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی افغانستان]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی اوکراین]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی تایلند]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی تونس]]؛[[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی روسیه]]؛ [[رسانه و وسايل ارتباط جمعی چین]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی ژاپن]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی کوبا]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی فرانسه]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی مالی]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی ساحل عاج]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی سیرالئون]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی لبنان]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی مصر]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی قطر]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی کانادا]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی سودان]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی گرجستان]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی بنگلادش]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی تاجیکستان]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی سریلانکا]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی قزاقستان]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی اردن]]


9-"اومتونيوا"[37](2004) به صورت هفته نامه به زبان محلی اندبله در بولاوایو چاپ می شود.
== پاورقی ==
[1] - Bulawayo24.com / Zim2day.com / Zimbabwe Metro / Zimbabwe Telegraph / the Zimbabwe Daily Online / Zimbabwe News Online / Zimtownship / Zimbabwe Metro / NewZimbabwe.com / ZimDaily / Zimgreats


10-"ساترن تايمز"[38](2004)
== کتابشناسی ==
 
<references />
11-"مترو"[39](2009)
[[رده:رسانه]]
 
ماهنامه " زیم تراول"[40]که از سوی مؤسسه هرالد به زبان انگلیسی پیرامون گردشگری چاپ می شود،در سال 2007  با مشارکت بعضی از روزنامه های زیمبابوه ای و یک روزنامه نامیبیایی اقدام به چاپ هفته نامه منطقه ای آفریقا[41] نمود.نشریات هرالد در شهرهای حراره،موتاره،بولاوایو،گوئرو وماشوینگو توزیع می شود.
 
در زیمبابوه تعدادی روزنامه آنلاین اینترنتی نیز فعالیت دارند.[42]
 
 
'''.مراكز نشر'''
 
1-   مؤسسه چاپ وانتشارات زيمبابوه
 
 
'''2-  ''' آمه'''[43]:''' ناشرخصوصی'''،'''تأسيس (2000)،تعداد كتب منتشره(23 عنوان)،محل انتشارات( ماتابله لند)
 
'''3-  ''' مركز توسعه انتشاراتی آفريقا[44]
 
'''4-  ''' انتشارات باوب'''[45]:'''ناشر آثار تاريخی،سياسی،ادبيات،فرهنگ و كودك.
 
'''5-  ''' انتشارات مامبو'''[46]:'''دفتر مركزی آن  در شهر "گوئرو"[47]بوده از معروف ترين ناشران كشور می باشد و آثار مختلفی در موضوعات دينی،فرهنگی،اجتماعی و... به چاپ می رساند.
 
'''6-  ''' انتشارات ویور'''[48]:'''ناشر خصوصی بوده از سال 1998 فعالیت خود را آغاز کرده است.مركز آن در حراره است و اغلب كتاب هایی که چاپ می کند،در موضوعات مربوط به حوزه جنوب آفريقا می باشد.
 
7-   :انتشارات نمايشگاه بين المللی كتاب زيمبابوه[49]
 
 
'''8'''-انتشارات ايبو ما ندازا[50]:  اين مركز انتشاراتی كه مركز آن در حراره است با همكاری خانه انتشاراتی جنوب آفريقا[51]  در زمینه نشر كتاب در موضوعات مختلف سیاسی و اجتماعی حوزه جغرافیایی جنوب آفريقا فعالیت می کند.
 
 
8-    مركز چاپ و نشر نويسندگان زن زيمبابوه[52] : دفتر مركزی آن در حراره می باشد و فعالیت آن بيشتر در زمینه چاپ كتب داستاني است.
 
 
'''10-'''انتشارات اسپيس'''[53]''': در سال 1999 در حراره تأسيس شد. این مؤسسه غير دولتی بوده بيشتر آثار چاپ شده از سوی آن در حوزه مطالعات علوم اجتماعی در منطقه جنوب آفريقاست'''.'''
 
ج‌-  انتشارات كالج زيمبابوه'''[54]'''
 
'''12'''-مؤسسه چاپ وانتشارات بنابی[55] :دفتر مركزی آن در حراره واقع است.
 
'''.نگاهی به فضای مطبوعاتی'''
 
اندکی پس از برپایی جشن استقلال کشور،حزب حاکم(زانو-پی اف) و "ناتان شامیاریرا" وزیراطلاعات و توریسم که روزنامه نگار و از اصحاب مطبوعات در زمان مبارزات بود این نوید را به مردم دادند که استیلای حکومت بر مطبوعات برداشته شده رسانه ها در زیمبابوه به اکثریت مردم تعلق خواهند داشت. اماعملکرد دولت و سیاست های اتخاذ شده از سوی آن در رابطه با مطبوعات خلاف ادعاهای پیشین بود.دولت مانع بیان واقعیت ها و مشکلات جامعه توسط مطبوعات می شد و اجازه نمی داد ایرادات سیستم حکومتی مطرح و انتقادات بیان شود.مطبوعات نیز خود را زبان گویای ملت معرفی می کردند و معتقد بودند این حق اولیه ی آنان می باشد که بتوانند کمبودها و نقائص را طرح و درخواست پاسخ گویی از مسئولان داشته باشند.عدم توافق بر سر این موضوعات موجب بروز و افزایش تنش و اختلاف در میان دولت و  مطبوعات گردید.در دوران بحران اقتصادی و اجتماعی کشور به خصوص در اواخر دهه 90 رابطه مطبوعات خصوصی و دولت بسیار تیره شد.
 
از سال 2002 و با آغاز تحول جدی رسانه ای در این کشور،بعد از قریب به 40 سال مردم زیمبابوه شاهد تغییر سیاست های رسانه ای در کشورشان شدند. دولت موگابه با توجه به افزایش بحران های سیاسی و اقتصادی و گسترش اعتراضات گروه های مختلف مردمی اقدام به توقیف برخی مطبوعات خصوصی نمود.روزنامه "ديلي نيوز" در سال مزبور توقیف شد.برخی روشنفکران در تبعید که تجربیات مفید رسانه ای داشتند اقدام به تأسیس برخی سازمان های غیر دولتی برای آگاهی بخشی به هم وطنان خود کردند. قبل از انتخابات 2008، بسیاری از مردم از طریق اینترنت با افکار روزنامه نگاران در تبعید زیمبابوه ای در غرب و کشورهای هم جوار آشنا شده و با آنها در ارتباط بودند.گزارشگران بدون مرز مدعی شدند که رسانه های ارتباط جمعی زیمبابوه دائم تحت مراقبت،تجسس،تهدید،تفتیش عقاید و سانسور هستند و با  تطمیع و پرداخت رشوه و یا با استفاده از قدرت و زندانی کردن  اصحاب مطبوعات،کنترل می شوند.تا جولای 2009 روزنامه زامبیایی "پست"[56] تنها روزنامه خارجی بود که اجازه فعالیت در زیمبابوه را داشت.در کنار این روزنامه بعضی از خبرگزاری ها مانند "آسوشیتد پرس"،"آژانس مطبوعاتی فرانسه"،"الجزیره" و"اس.ای . بی .سی"[57] نیز فعالیت داشتند.
 
پس از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری سال 2008 ،مورگان چانگیرایی به عنوان نخست وزیر دولت وحدت ملی اعلام کرد موضوع آزادسازی جایگاه رسانه را در کشور شخصاً پیگیری خواهد کرد.او معتقد بود بدون تغییر سیاست رسانه ای، باز سازی لازم در جامعه ایجاد نمی شود.حزب مخالف موگابه ضمن انتقاد شدید از وضعیت اسفناک روزنامه نگاری در کشور،اصلاح آن را ضروری خواند.در آوریل 2009،دولت ائتلافی در صدد بررسی راه های رفع موانع و محدودیت های اعمال شده بر رسانه های جمعی و لغو ممنوعیت فعالیت خبرگزاری های خارجی در زیمبابوه و تشکیل کمیسیون جدید رسانه ای برای صدور مجوز فعالیت های رسانه ای بر آمد.وزیر دادگستری نیز ضرورت باز بینی سیاست رسانه ای را اعلام و ایجاد فضای سیاسی برای شنیدن صداهای مردمی را امری ضروری خواند. در 28 جولای 2009،روزنامه نگاران زیمبابوه ای  "هیئت روزنامه نگاران زیمبابوه ای برای حقوق بشر" را با هدف دفاع از آزادی مطبوعات در کشور تأسیس کردند.با آغاز فعالیت این مرکز برخی از روزنامه ها از جمله "دیلی نیوز" که پیش از این توقیف شده بودند فعالیت خود را از سر گرفتند.روزنامه فوق در اولین شماره جدید خود در یکی از تیترهای صفحه اول خود این سؤال را مطرح کرد که "آیا رابرت موگابه باید حکومت خود را در سن 87 سالگی ادامه دهد؟" (همان)
 
 
'''. خبرگزاری ها و رسانه های خارجی'''
 
خبرگزاری دولتی زيمبابوه تنها خبرگزاری رسمی كشور است.خبرگزاری های ساير كشورهای آفريقا مانند خبرگزاری آنگولا،نيجريه،سنگال و منطقه ای (سادك) و کشورهای هند،روسیه،چین،کوبا و جمهوری اسلامی ایران (از طریق آفریقای جنوبی) در این کشور فعاليت دارند.فعالیت  خبرگزاری های غربی (فرانسه،ایتالیا،آمریکا،انگلیس،آلمان) در جريان بحران سياسی و اقتصادی دهه گذشته زيمبابوه ممنوع و يا محدود شد.(كتاب سبز زيمبابوه،وزارت  امور خارجه،80:1374''').'''
 
مطبوعات زیمبابوه پیش از بحران های سیاسی کشور واعمال تحریم های اقتصادی غرب،ارتباطات خوبی با خبرگزاری های خارجی داشتند.پس از  آغاز بحران ها،نمایندگی های خبری کشورهای غربی و کشورهای همسایه برای ادامه فعالیت خود در زیمبابوه با  مشکلات زیادی روبرو شدند.دولت زیمبابوه در اواخر دهه 90 و نیمه اول دهه 2000 و تا پیش از انتخابات سال  2008،بسیاری از دفاتر خبرگزاری های خارجی[58] BBC) ،CNN،Sky News،CBC،خبرگزاری استرالیا،ABC  و Fox ) را تعطیل و مانع ادامه فعالیت خبرگزاری های مزبور شده نمایندگان آنها را به کشورهای خود بازگرداند.اگر چه پس از انتخابات برخی از خبرگزاری ها در سال 2009 فعالیت خود را از سر گرفتند اما بسیاری دیگر از داشتن دفتر خبری در این کشور منع شدند.
 
 
 
 
 
 
----[1] -RBC
 
[2] -zbc.co.zw
 
2-ZBC
 
[4]-Tel One
 
 
[5]-Financial Gazette
 
[6]-Daily  News
 
[7]-The Standard
 
[8]-Independent
 
[9]-ZBC
 
 
[10]- Alpha Media  House
 
3- Zimbabwe  Independent
 
[12]-The  Standard
 
[13]-NewsDay
 
 
 
[15]-Financial  Gazette
 
[16]-Nako  Media
 
[17]-Sunday Mail
 
[18]-Sunday  news
 
[19]-Kwayedza
 
[20]-ManikaPost
 
[21]-Midland  Observer
 
[22]-The  Farmer
 
[23]-Business  herald
 
[24]-Makonde  Star
 
[25]-Masvingo  Mirror
 
[26]-Zimbabwe  Independent
 
[27]-Herald
 
[28]-Mashonaland وZambesian  Times
 
[29]-The Manica  Post
 
[30]-The  Chronicle
 
[31]-Sunday  News
 
[32]-The  Sunday Mail
 
[33]-Kwayedza
 
[34]-New Farmer
 
[35]-Trends
 
[36]-Zimbabwean  Travel
 
[37]-Umthunywa
 
[38]-Southern  Times
 
[39]-H-Metro
 
[40]-Zimtravel
 
[41] -Southern  Times
 
 
[42]-Bulawayo24.com/ Zim2day.com/Zimbabwe Metro/Zimbabwe Telegraph/The Zimbabwe Daily Online/Zimbabwe News Online/Zimtownship/Zimbabwe Metro/NewZimbabwe.com/ZimDaily/Zimgreats.
 
[43]-Ama (amabooks.net)
 
[44] -ACPDT
 
[45]-Baob  Books
 
[46]-Mambo Press
 
[47]-Gweru
 
[48]-Weaver Press
 
[49]-Zimbabwe International Book Fair
 
[50]-Ibo mandaza Press
 
[51]-SAPPHO
 
[52]- Zimbabwe  Women Writers
 
[53]-Sapes Books
 
[54]-College  Press Publishers
 
[55]-Benaby  Printing and Publishing
 
[56]-The Post
 
[57]-SABC

نسخهٔ کنونی تا ‏۱ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۴۲

تلویزیون در زیمبابوه(1403). برگرفته از سایت LinkedIn، قابل بازیابی از https://www.linkedin.com/pulse/ztvs-dominance-demise-local-talent-senziwani-ndlovu/

رسانه ها و وسائل ارتباط جمعی کشور زیمبابوه شامل رادیو و تلویزیون؛ اینترنت و ماهواره، مطبوعات؛ خبرگزاری ها و سازمان‌های رسانه ای و صنعت چاپ و نشر کتاب است که در ذیل شرح داده شده است:

رادیو و تلویزیون

رادیو و تلویزیون تحت مدیریت شرکت رسانه‌ای زیمبابوه که مؤسسه‌ای دولتی است، قرار دارند. شبکه‌های ملی رادیو و تلویزیون از سال 1980 بر اساس سیاست گذاری‌های حزب حاکم اداره می‌شوند. پیش از استقلال رسانه‌ها توسط بنگاه رسانه‌ای رودزیا (RBC) که شرکتی وابسته به دولت بود، اداره می‌شد[۱].

شرکت رسانه دولتی زیمبابوه (ZBC) چهار شبکه رادیویی در اختیار دارد. برنامه‌های آن‌ها شامل آموزش، موسیقی و اخبار روز به زبان‌های انگلیسی، شونا و اندبله می‌باشد. در این کشور رادیو به دلیل هزینه بسیار ناچیز آن نسبت به سایر رسانه‌های جمعی کاربرد بیشتری داشته و شنوندگان فراوانی هم دارد. برای بیش از 30 درصد جمعیت زیمبابوه امکان دریافت برنامه‌های رسانه‌ای کشور به ویژه رادیو فراهم است. در سال 2006، کمیته رسانه‌ای مجلس پیشنهاد توسعه فعالیت‌های رسانه‌ای را تقدیم کرد[۲].

آغاز فعالیت تلویزیون در زیمبابوه به دهه‌ی 60 و در زمان حکومت رودزیای جنوبی باز می‌گردد. پیش از استقلال، بیشتر برنامه‌ها از سوی حکومت و غالباً برای سفید پوستان تهیه می‌شد. پس از استقلال و قدرت گرفتن سیاهان، دولت به عنوان متصدی امور به تهیه و پخش برنامه‌هایی برای اکثریت کشور یعنی سیاهان توجه نمود. علی‌رغم گذشت سال‌ها از این تصدی‌گری سطح برنامه‌های تولید شده در داخل اعم از کیفی و کمی بسیار پایین بوده و در سال‌های اخیر به ویژه با رشد و گسترش برنامه‌های ماهواره، بیشتر مردم به استفاده از شبکه‌های ماهواره‌ای روی آورده‌اند. شاید بتوان گفت تنها برنامه‌ی تلویزیون دولتی که تا حدودی مورد استفاده مردم قرار می‌گیرد، بخش اخبار آن است. کانال "زد بی سی" روزانه در چهار بخش خبری به پخش اخبار داخلی و خارجی می‌پردازد[۳].

ماهواره و اینترنت

دولت زیمبابوه با همکاری شبکه ماهواره‌ای آفریقای جنوبی در دهه گذشته فعالیت خود را در این زمینه گسترش داده است. شعبه دفاتر ماهواره‌ای آفریقای جنوبی در حراره کانال‌های بسیار زیادی از حوزه‌های مختلف جهان و البته بیشتر آفریقای جنوبی برای مشترکین ماهواره پخش می‌کند.

زیمبابوه نیز مانند سایر کشورهای جهان سوم با افزایش کاربران اینترنتی طی سال‌های گذشته روبروست. در سال 2008 تعداد کاربران اینترنت 1421000 نفر یعنی در حدود 10.5 درصد جمعیت بالای 13 میلیونی کشور بود. در مقایسه با کاربران سال 2000 که نرخ آن فقط 0/4 درصد بود، رشد تعداد کاربران کاملاً مشهود است. استفاده از موبایل نیز در زیمبابوه طی دهه گذشته بسیار افزایش یافته بازار داغ موبایل در آفریقا و به خصوص در این کشور هزینه‌های بالای استفاده از اینترنت را بسیار کاهش داده است. مردم ایجاد ارتباط رسانه‌ای با یکدیگر از طریق موبایل را به دلیل سهل الوصول‌ترین وسیله ارتباطی و صرفه جویی در زمان بر دیگر اشکال ترجیح می‌دهند. با توجه به افزایش شدید تورم و نرخ بیکاری بالای 94 درصد، بسیاری از مردم امکان استفاده از وسایل گران قیمت ارتباطی نظیر کامپیوتر را ندارند و این امر نیز در رشد استفاده از موبایل مؤثر بوده است.

بعد از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری در سال 2008 و روی کار آمدن دولت وحدت ملی موگابه و چانگیرایی، وزارت اطلاعات و تکنولوژی ارتباطات ایجاد شد. مهم‌ترین فعالیت این وزارتخانه در زمینه سرمایه گذاری بر فناوری اطلاعات و ارتباطات در زیمبابوه است. پیش از این دولت موگابه توسعه امکانات اینترنتی و ارائه خدمات ایمیل را در دستور کار قرار داده بود. در آوریل 2009، دولت مراکز اینترنتی را در "کافی نت"‌های شهری و ادارات پست مناطق روستایی ایجاد کرد که پیشرفت این اقدامات به علت بحران اقتصادی ناشی از اعمال تحریم‌ها بسیار کند بود. مرکز کنترل داده‌ها و اطلاعات در سال 1996 تأسیس شد. در سال 1997، اداره پست ملی با همکاری مرکز ارتباطات اقدام به برقراری سرویس‌های اینترنتی و جذب مشتری کرده بود و بزرگ‌ترین شرکت فناوری اطلاعات زیمبابوه (Tel One)، امکانات موبایل و اینترنت را در اختیار مردم قرار می‌داد. در سپتامبر 2006، بسیاری از مشترکین اینترنت به علت بدهی‌های مالی شرکت مربوطه از خدمات آن محروم شدند. در آوریل 2009 رشد هزینه‌های ارتباطات اینترنتی در کشور، باعث شد شرکت یاد شده حق اشتراک ماهانه اینترنت را از 30 دلار به 300 دلار آمریکا افزایش دهد. همین اقدام موجب تعطیلی بسیاری از کافی‌نت‌ها و عدم تمدید اشتراک از جانب کاربران شد. همان سال دولت طی صدور دستوری به شرکت مزبور خواستار کاهش هزینه‌های خدماتی شد. بعدها این شرکت با توجه به مشکلات اقتصادی، از سوی دولت به بخش خصوصی واگذار شد.

امروزه حدود  یازده درصد از جمعیت کشور از اینترنت استفاده می‌کنند. هر چند استفاده از اینترنت در قاره آفریقا به نسبت سایر نقاط جهان هزینه‌های بیشتری را بر کاربران تحمیل می‌کند، اما مردم هم‌چنان علاقه زیادی به استفاده از اینترنت دارند. به لحاظ جامعه شناسی ارتباطات در آفریقا و به طور خاص در زیمبابوه، کسب اطلاع از اخبار و رویدادهای جهان برای مردم دور افتاده‌ترین نقاط کشورهای آفریقایی از طریق اینترنت میسر و بسیار سهل الوصول می‌باشد و مردم در بعد وسیع از آن بهره مند می‌شوند.

دولت زیمبابوه بر اساس سیاست‌های امنیت ملی خود بر شبکه اینترنت و ایمیلی نظارت دارد. براساس گزارش CIA یک میلیون و سیصد و پنجاه هزار نفر از مردم زیمبابوه در فیس بوک عضویت دارند. در حال حاضر 27 مرکز اینترنتی وظیفه ارائه خدمات لازم به مشترکین را بر عهده دارند[۴][۵].

مطبوعات

در دهه‌ی 80 که به دهه استقلال زیمبابوه معروف است، دولت بر همه رسانه‌ها نظارت داشت. در دهه دوم پس از استقلال، مطبوعات خصوصی هم از نظر تعداد نشریات و روزنامه‌ها و هم به لحاظ عناوین مطالب چاپی رشد قابل توجهی نمودند.

در سال 1981 دولت زیمبابوه با خرید 5 میلیون دلار ارزش سهام شرکت انتشاراتی رودزیا برنامه نشر کشور را رونق بخشید. در همین زمان دو نشریه دوران یان اسمیت یعنی روزنامه‌های "هرالد" و "کرونیکل" که زمانی سیاست‌های حکومت اسمیت را تبلیغ می‌کردند، تحت نظارت دولت قرار گرفتند. پس از آن "اتحادیه رسانه‌های جمعی" در ژانویه 1981 تأسیس شد. "شامیاریرا"، وزیراطلاعات وقت، رئیس اتحادیه روزنامه نگاران زیمبابوه شد. از سال 1986 به بعد که کشور تک حزبی شد، روزنامه‌های "هرالد" در حراره و "کرونیکل" در بولاوایو و دو نشریه‌ی ساندی میل و ساندی نیوز، به عنوان نشریات دولتی فعالیت خود را توسعه دادند و توزیع آن‌ها در مناطق روستایی گسترش یافت. فقدان یک روزنامه مستقل در برابر روزنامه‌های رسمی کشور احساس می‌شد تا این که دولت تصمیم به چاپ روزنامه "گازت" گرفت. گازت، بیانگر افکار عمومی جامعه در برابر اقدامات دولت بود و به نوعی آرای مخالفین را هم انتشار می‌داد. متعاقباً، دولت با چاپ روزنامه‌های منطقه‌ای یا ایالتی موافقت نمود و روزنامه‌های "مانیکا پست" در شهر موتاره و " گوئرو تایمز" در منطقه میدلند اجازه فعالیت یافتند. در اوایل دهه 1990 دولت با همکاری و حمایت سازمان یونسکو موافقت خود را با چاپ شش عنوان روزنامه به زبان‌های محلی اعلام نمود. دولت بعدها چاپ هفته نامه "صدای مردم" را که ارگان حزب حاکم بود، در دستور کار خود قرار داد و با تأسیس "مؤسسه اخبار داخلی زیمبابوه" نظارت بر انتشار اخبار در مطبوعات را آغاز کرد.

در دهه 1990 به دنبال افزایش موج انتقادها بر سیاست‌های دولت موگابه، روزنامه‌های منتقد مستقل در جامعه منتشر شدند. از جمله این مطبوعات می‌توان به"گازت مالی" (Financial Gazette)، “"دیلی نیوز" (Daily News) و "استاندارد" (The Standard) اشاره کرد. هفته نامه "ایندیپندنت" (Independent) نیز بیشتر با برنامه‌های رسانه‌ای دولتی (ZBC) رقابت می‌کرد.

از زمان استقلال تا سال 2000 بخش مطبوعات غیر دولتی توسعه نسبتاً چشمگیری یافت. هفته‌نامه‌ها و ماهنامه‌ها به زبان انگلیسی و برای طبقه متوسط جامعه چاپ می‌شد و کمتر به مسائل سیاسی می‌پرداخت. برخی مراکز انتشاراتی نیز بعد از استقلال کشور با مدیریت سفید پوستان آغاز به کار کردند[۶][۷].

خانه مطبوعاتی آلفا

خانه مطبوعاتی آلفا(Alpha Media House) یکی از مهم‌ترین مؤسسات مطبوعات خصوصی زیمبابوه و دارای سه هفته نامه می‌باشد:

1- زیمبابوه مستقل (Zimbabwe Independent)

2- استاندارد (The Standard)

3- نیوز دی (NewsDay)[۸]

هفته‌نامه‌ها

گازت مالی

هفته نامه گازت مالی (Financial Gazette) در سال 1969 تأسیس شده مهم‌ترین هفته نامه اقتصادی و سیاسی منطقه جنوب آفریقا محسوب می‌شود. گازت مالی با سیاست گفتمان آزاد به هیچ جناح سیاسی وابسته نبوده سعی بر ارائه اخبار بدون تعارفات سیاسی جناحی دارد. مسئولین حکومتی، مدیران دولتی، اساتید دانشگاهی و نخبگان جامعه بیشترین خوانندگان آن هستند. تیراژ این هفته‌نامه از 26000 نسخه در سال 1996 به 40000 نسخه در سال 2000 افزایش یافت. بخش آنلاین هفته نامه گازت نیز دارای کاربران بسیاری بوده ماهانه یک میلیون نفر از آن بازدید می‌کنند.

هفته نامه تجاری

یکی از سه نشریه‌ای که در آوریل 2012 موفق به دریافت مجوز نشر از شورای رسانه زیمبابوه شد، "هفته نامه تجاری"(Nako Media) بود. در گزارش خبری مربوط به دلیل چاپ هفته‌نامه آمده است که سیاست این مطبوعه در فضای مملو از گفتمان سیاسی، پرداختن به مباحث صرفاً تجاری و غیر سیاسی برای علاقمندان می‌باشد. از سوی دست اندرکاران، اهمیت مسائل اقتصادی کشور و لزوم توجه به آن از دیگر علل چاپ این نشریه عنوان شده است. این هفته‌نامه در قطع بزرگ و در صفحات بزرگ کاغذ در آفریقای جنوبی چاپ و به قیمت 2 دلار آمریکا به فروش می‌رسد[۹].

محل چاپ و زبان برخی از هفته نامه های زیمبابوه

3- ساندی میل (Sunday Mail) (حراره، انگلیسی)

4- ساندی نیوز (Sunday news) (حراره، انگلیسی)

5- کواد زا (Kwayedza) (حراره، شونا)

6- مانیکا پست (ManikaPost) (موتاره، انگلیسی)

7- میدلند آبزرور (Midland Observer) (کوئه کوئه، انگلیسی)

8- کشاورز (The Farmer) (حراره، انگلیسی)

9- بیزینس هرالد (Business herald) (حراره، انگلیسی)

10- ماکونده استار (Makonde Star) (کوئه کوئه، انگلیسی)

11-ماشوینگو میرور (Masvingo Mirror) (ماشوینگو، انگلیسی)

12-زیمبابوه ایندیپندنت (Zimbabwe Independent) (حراره، انگلیسی)[۱۰].

روزنامه‌ها

روزنامه‌ها در تمام آفریقا از مقبولیت و محبوبیت زیادی برخوردارند و بسیاری از مردم به مطالعه روزنامه‌ها علاقه مند هستند. از دلایل این علاقه مندی می‌توان به کنجکاوی مردم در پیگیری اخبار مختلف فرهنگی، اقتصادی و سیاسی و البته ارزانی این رسانه اشاره کرد. در زیمبابوه انتشار روزنامه قدمت طولانی دارد و بعضی از آن‌ها مانند روزنامه هرالد (Herald) (تنها روزنامه مهم دولتی زیمبابوه) بسیار قدیمی بوده از سال 1890 جایگزین روزنامه "زامبزین تایمز" (Mashonaland وZambesian Times) شده است.

در زیمبابوه، وزارت اطلاعات کشور مسئولیت بررسی، نظارت و اقدام قانونی برابر مطبوعات را دارد. در نقاط مرزی کشور توزیع روزنامه‌ها با مشکلاتی مواجه بوده مردم این نواحی دسترسی کمتری به آن‌ها دارند و رادیو رسانه مورد استفاده در میان ساکنان این مناطق می‌باشد[۱۱]. 

مؤسسه مطبوعاتی هرالد

این مؤسسه در سال 1980 فعالیت خود را آغاز کرد. روزنامه هرالد که قدیمی‌ترین و مهم‌ترین ارگان مطبوعاتی دولتی در زیمبابوه محسوب شده سابقه 120 ساله در عرصه فعالیت رسانه‌ای و مطبوعاتی کشور دارد هم اکنون در این مؤسسه مطبوعاتی به چاپ می‌رسد.

مؤسسه مطبوعاتی هرالد زیمبابوه در حال حاضر علاوه بر روزنامه "هرالد" 9 عنوان روزنامه، دو نشریه و یک روزنامه منطقه‌ای در سه حوزه جغرافیایی حراره، بولاوایو و موتاره چاپ می‌کند. روزنامه‌ها عبارتند از[۱۲]

1- "مانیکا پست" (The Manica Post) (1893) به صورت هفته‌نامه در موتاره چاپ می‌شود.

ج‌- "کرونیکل" (The Chronicle) (1894)

3-"ساندی نیوز" (Sunday News) (1930) - بولاوایو

4-" ساندی میل" (The Sunday Mail) (1935) - حراره

5-"کوایدزا" (Kwayedza) (1986) به صورت هفته نامه به زبان شونا در حراره چاپ می شود.

6-" نیو فارمر" (New Farmer) (2002)

7-"ترندز" (Trends) (2003)

8-"زیمبابوین تراول" (Zimbabwean Travel) (2003)

9-"اومتونیوا" (Umthunywa) (2004) به صورت هفته‌نامه به زبان محلی اندبله در بولاوایو چاپ می شود.

10-"ساترن تایمز" (Southern Times) (2004)

11-"مترو" (H-Metro) (2009)

ماهنامه "زیم تراول" (Zimtravel) که از سوی مؤسسه هرالد به زبان انگلیسی پیرامون گردشگری چاپ می‌شود، در سال 2007 با مشارکت بعضی از روزنامه های زیمبابوه‌ای و یک روزنامه نامیبیایی اقدام به چاپ هفته نامه منطقه‌ای آفریقا (Southern Times) نمود. نشریات هرالد در شهرهای حراره، موتاره، بولاوایو، گوئرو و ماشوینگو توزیع می‌شود.در زیمبابوه تعدادی روزنامه آنلاین اینترنتی نیز فعالیت دارند[1][۱۳].

مراکز نشر

1- مؤسسه چاپ و انتشارات زیمبابوه

2- آمه ((Ama) amabooks.net): ناشرخصوصی، تأسیس (2000)، تعداد کتب منتشره (23 عنوان)، محل انتشارات (ماتابله لند)

3- مرکز توسعه انتشاراتی آفریقا (ACPDT)

4- انتشارات باوب (Baob Books): ناشر آثار تاریخی، سیاسی، ادبیات، فرهنگ و کودک.

5- انتشارات مامبو (Mambo Press): دفتر مرکزی آن در شهر "گوئرو" (Gweru) بوده از معروف‌ترین ناشران کشور می‌باشد و آثار مختلفی در موضوعات دینی، فرهنگی، اجتماعی و... به چاپ می‌رساند.

6- انتشارات ویور (Weaver Press): ناشر خصوصی بوده از سال 1998 فعالیت خود را آغاز کرده است. مرکز آن در حراره است و اغلب کتاب‌هایی که چاپ می‌کند، در موضوعات مربوط به حوزه جنوب آفریقا می‌باشد.

7- انتشارات نمایشگاه بین المللی کتاب زیمبابوه (Zimbabwe International Book Fair)8- انتشارات ایبو ما ندازا (Ibo mandaza Press): این مرکز انتشاراتی که مرکز آن در حراره است با همکاری خانه انتشاراتی جنوب آفریقا (SAPPHO) در زمینه نشر کتاب در موضوعات مختلف سیاسی و اجتماعی حوزه جغرافیایی جنوب آفریقا فعالیت می‌کند.

8- مرکز چاپ و نشر نویسندگان زن زیمبابوه (Zimbabwe Women Writers): دفتر مرکزی آن در حراره می‌باشد و فعالیت آن بیشتر در زمینه چاپ کتب داستانی است.

9- انتشارات اسپیس (Sapes Books): در سال 1999 در حراره تأسیس شد. این مؤسسه غیر دولتی بوده بیشتر آثار چاپ شده از سوی آن در حوزه مطالعات علوم اجتماعی در منطقه جنوب آفریقاست.

ج‌-  انتشارات کالج زیمبابوه (College Press Publishers)

12-مؤسسه چاپ و انتشارات بنابی (Benaby Printing and Publishing): دفتر مرکزی آن در حراره واقع است[۱۴].

نگاهی به فضای مطبوعاتی

اندکی پس از برپایی جشن استقلال کشور، حزب حاکم (زانو - پی اف) و "ناتان شامیاریرا" وزیر اطلاعات و توریسم که روزنامه‌نگار و از اصحاب مطبوعات در زمان مبارزات بود این نوید را به مردم دادند که استیلای حکومت بر مطبوعات برداشته شده رسانه‌ها در زیمبابوه به اکثریت مردم تعلق خواهند داشت. اما عملکرد دولت و سیاست‌های اتخاذ شده از سوی آن در رابطه با مطبوعات خلاف ادعاهای پیشین بود. دولت مانع بیان واقعیت‌ها و مشکلات جامعه توسط مطبوعات می‌شد و اجازه نمی‌داد ایرادات سیستم حکومتی مطرح و انتقادات بیان شود. مطبوعات نیز خود را زبان گویای ملت معرفی می‌کردند و معتقد بودند این حق اولیه‌ی آنان می‌باشد که بتوانند کمبودها و نقائص را طرح و درخواست پاسخ گویی از مسئولان داشته باشند. عدم توافق بر سر این موضوعات موجب بروز و افزایش تنش و اختلاف در میان دولت و مطبوعات گردید. در دوران بحران اقتصادی و اجتماعی کشور به خصوص در اواخر دهه 90 رابطه مطبوعات خصوصی و دولت بسیار تیره شد.

از سال 2002 و با آغاز تحول جدی رسانه‌ای در این کشور، بعد از قریب به 40 سال مردم زیمبابوه شاهد تغییر سیاست‌های رسانه‌ای در کشورشان شدند. دولت موگابه با توجه به افزایش بحران‌های سیاسی و اقتصادی و گسترش اعتراضات گروه‌های مختلف مردمی اقدام به توقیف برخی مطبوعات خصوصی نمود. روزنامه "دیلی نیوز" در سال مزبور توقیف شد. برخی روشنفکران در تبعید که تجربیات مفید رسانه‌ای داشتند اقدام به تأسیس برخی سازمان‌های غیر دولتی برای آگاهی بخشی به هم‌وطنان خود کردند. قبل از انتخابات 2008، بسیاری از مردم از طریق اینترنت با افکار روزنامه‌نگاران در تبعید زیمبابوه‌ای در غرب و کشورهای هم‌جوار آشنا شده و با آن‌ها در ارتباط بودند. گزارشگران بدون مرز مدعی شدند که رسانه‌های ارتباط جمعی زیمبابوه دائم تحت مراقبت، تجسس، تهدید، تفتیش عقاید و سانسور هستند و با تطمیع و پرداخت رشوه و یا با استفاده از قدرت و زندانی کردن اصحاب مطبوعات، کنترل می‌شوند. تا جولای 2009 روزنامه زامبیایی "پست" (The Post) تنها روزنامه خارجی بود که اجازه فعالیت در زیمبابوه را داشت. در کنار این روزنامه بعضی از خبرگزاری‌ها مانند "آسوشیتد پرس"، "آژانس مطبوعاتی فرانسه"، "الجزیره" و"اس.ای . بی .سی" (SABC) نیز فعالیت داشتند.

پس از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری سال 2008، مورگان چانگیرایی به عنوان نخست وزیر دولت وحدت ملی اعلام کرد موضوع آزادسازی جایگاه رسانه را در کشور شخصاً پیگیری خواهد کرد. او معتقد بود بدون تغییر سیاست رسانه‌ای، بازسازی لازم در جامعه ایجاد نمی‌شود. حزب مخالف موگابه ضمن انتقاد شدید از وضعیت اسفناک روزنامه‌نگاری در کشور، اصلاح آن را ضروری خواند. در آوریل 2009، دولت ائتلافی در صدد بررسی راه‌های رفع موانع و محدودیت‌های اعمال شده بر رسانه‌های جمعی و لغو ممنوعیت فعالیت خبرگزاری‌های خارجی در زیمبابوه و تشکیل کمیسیون جدید رسانه‌ای برای صدور مجوز فعالیت‌های رسانه‌ای بر آمد. وزیر دادگستری نیز ضرورت بازبینی سیاست رسانه‌ای را اعلام و ایجاد فضای سیاسی برای شنیدن صداهای مردمی را امری ضروری خواند. در 28 جولای 2009، روزنامه نگاران زیمبابوه‌ای "هیئت روزنامه نگاران زیمبابوه‌ای برای حقوق بشر" را با هدف دفاع از آزادی مطبوعات در کشور تأسیس کردند. با آغاز فعالیت این مرکز برخی از روزنامه‌ها از جمله "دیلی نیوز" که پیش از این توقیف شده بودند فعالیت خود را از سر گرفتند. روزنامه فوق در اولین شماره جدید خود در یکی از تیترهای صفحه اول خود این سؤال را مطرح کرد که "آیا رابرت موگابه باید حکومت خود را در سن 87 سالگی ادامه دهد؟"[۱۵][۱۶]

خبرگزاری‌ها و رسانه‌های خارجی

خبرگزاری دولتی زیمبابوه تنها خبرگزاری رسمی کشور است. خبرگزاری‌های سایر کشورهای آفریقا مانند خبرگزاری آنگولا، نیجریه، سنگال و منطقه‌ای (سادک) و کشورهای هند، روسیه، چین، کوبا و جمهوری اسلامی ایران (از طریق آفریقای جنوبی) در این کشور فعالیت دارند. فعالیت خبرگزاری‌های غربی (فرانسه، ایتالیا، آمریکا، انگلیس، آلمان) در جریان بحران سیاسی و اقتصادی دهه گذشته زیمبابوه ممنوع و یا محدود شد[۱۷].

مطبوعات زیمبابوه پیش از بحران‌های سیاسی کشور و اعمال تحریم‌های اقتصادی غرب، ارتباطات خوبی با خبرگزاری‌های خارجی داشتند. پس از  آغاز بحران‌ها، نمایندگی‌های خبری کشورهای غربی و کشورهای همسایه برای ادامه فعالیت خود در زیمبابوه با مشکلات زیادی روبرو شدند. دولت زیمبابوه در اواخر دهه 90 و نیمه اول دهه 2000 و تا پیش از انتخابات سال  2008، بسیاری از دفاتر خبرگزاری‌های خارجی BBC) ،CNN،Sky News،CBC،خبرگزاری استرالیا،ABC  و Fox) را تعطیل و مانع ادامه فعالیت خبرگزاری‌های مزبور شده نمایندگان آن‌ها را به کشورهای خود بازگرداند. اگر چه پس از انتخابات برخی از خبرگزاری‌ها در سال 2009 فعالیت خود را از سر گرفتند اما بسیاری دیگر از داشتن دفتر خبری در این کشور منع شدند[۱۸].

نیز نگاه کنید به

رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی آرژانتین؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی اتیوپی؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی اسپانیا؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی افغانستان؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی اوکراین؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی تایلند؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی تونس؛رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی روسیه؛ رسانه و وسايل ارتباط جمعی چین؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی ژاپن؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی کوبا؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی فرانسه؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی مالی؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی ساحل عاج؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی سیرالئون؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی لبنان؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی مصر؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی قطر؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی کانادا؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی سودان؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی گرجستان؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی بنگلادش؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی تاجیکستان؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی سریلانکا؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی قزاقستان؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی اردن

پاورقی

[1] - Bulawayo24.com / Zim2day.com / Zimbabwe Metro / Zimbabwe Telegraph / the Zimbabwe Daily Online / Zimbabwe News Online / Zimtownship / Zimbabwe Metro / NewZimbabwe.com / ZimDaily / Zimgreats

کتابشناسی

  1. ↑ برگرفته از https://www.zbc.co.zw/
  2. ↑ برگرفته از https://www.zbc.co.zw/
  3. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.257-258.
  4. ↑ برگرفته از https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/zi.html
  5. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.258-261
  6. ↑ عرب‌احمدی، امیربهرام (1382). زیمبابوه سرزمین رازهای جاودان. تهران: توسعه دانش و پژوهش ایران. ص. 97.
  7. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.261-263.
  8. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص. 263
  9. ↑ برگرفته از https://www.zim.gov.com/
  10. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.264-266.
  11. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.265-266.
  12. ↑ برگرفته از https://www.herald.co.zw/
  13. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.266-268.
  14. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.268-269.
  15. ↑ برگرفته از https://www.herald.co.zw/
  16. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.269-272.
  17. ↑ مفرحی، احمد(1374). کتاب سبز زیمبابوه. تهران: وزارت امور خارجه. ص. 80.
  18. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص. 272-273.
برگرفته از «https://dmelal.ir/index.php?title=رسانه‌ها_و_وسائل_ارتباط_جمعی_زیمبابوه&oldid=61607»