رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی آرژانتین: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (The LinkTitles extension automatically added links to existing pages (https://github.com/bovender/LinkTitles).) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۱۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
طبق قانون اساسی [[آرژانتین]]، همه افراد ملت در بیان عقاید خود از طریق مطبوعات و بدون هیچ‌گونه سانسوری آزاد می‌باشند (ماده ۱۴ قانون اساسی [[آرژانتین]]). در ماده ۳۲ همین قانون، قوای حاکمه کشور از وضع قوانینی که به هر صورت به دنبال محدود نمودن آزادی بیان باشد، منع شده‌اند. بررسی مفاد قوانین فوق به خوبی نشان‌دهنده اهمیت این بخش برای رهبران اولیه کشور [[آرژانتین]] می‌باشد. در طول دویست سال پس از استقلال این کشور نیز رسانه‌ها همواره نقشی اساسی در شکل‌دهی به سمت و سوی حرکت جامعه ایفا نموده‌اند. | |||
در حال حاضر طبق قوانین موجود، همه افراد جامعه می‌توانند با ثبت یک شرکت، نسبت به انتشار روزنامه و یا مجله و... اقدام‌کنند. در بخش رادیو و تلویزیون‌ها نیز بر اساس آخرین قانون مصوب 2009 همه گروه‌های اجتماعی قادر به داشتن رسانه دیداری و شنیداری خود خواهند بود. هدف از وضع قانون مزبور تمرکززدایی و رفع انحصار از صنعت رادیو و تلویزیون کشور بود. تا پیش از این رادیو و تلویزیون‌های کشور در انحصار چند گروه رسانه‌ای خصوصی بود<ref>خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ [[آرژانتین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص335-336.</ref>. | |||
=== [[جایگاه رسانه در آرژانتین|جایگاه و نقش رسانه‌ها]] === | |||
[[پرونده:روزنامه کپیتال آرژانتین.jpg|بندانگشتی|روزنامه کپیتال آرژانتین - برگرفته از سایت kulturapress - قابل بازیابی از: https://kulturapress.com/2023/10/05/journalism-history-for-thursday-5th-october-2023/]] | |||
روزنامه‌ها اولین رسانه‌های کشور استقلال‌یافته [[آرژانتین]] بودند. اولین روزنامه با نام‌گازتا در اوایل دهه ۱۸۲۰ منتشر گردید. در دهه ۱۸۶۰ تعداد روزنامه‌ها به شدت افزایش یافت. به عنوان مثال روزنامه «کاپیتال» (Capital) در سال ۱۸۶۷ تأسیس شد. در سال ۱۸۶۹ روزنامه لاپرنسا (La prensa) برای اولین بار منتشر گردید و در سال ۱۸۷۰ روزنامه لاناسیون (La Nacion) به عنوان یک روزنامه جدید انتشار یافت. هر کدام از روزنامه‌ها در واقع وابسته به یک جناح و یا تفکر سیاسی بودند و در صورتی که مخالف دولت محسوب می‌شدند سعی داشتند با بالا بردن صدای انتقاد خود، چاپ کاریکاتور و... ضمن رساندن پیام خود به مردم، فضای جامعه را در راستای اهداف تعیین شده حزبی و جناحی آماده نمایند. متوسط مطالعه روزنامه و نشریه نیز در این جامعه با ورود مهاجرانی که عمدتا اروپایی بودند به شدت رو به افزایش گذاشت. | |||
در | بر اساس تحقیقات انجام شده توسط مؤسسه ارنستو کسادا (Ernesto Quesada) ، تعداد ۱۴۸ روزنامه، هفته‌نامه و ماهنامه در سال ۱۸۷۷ در [[آرژانتین]] منتشر می‌شده است. به عبارت بهتر برای هر ۱۵۷۰۰ نفر یک مجله در [[آرژانتین]] منتشر می‌گردیده است که بدین ترتیب، [[آرژانتین]] چهارمین رتبه را در جهان در آن دوره به خود اختصاص داده بود. مهم‌ترین روزنامه‌های آن عصر علاوه بر موارد پیش‌گفته، عبارت بودند از ال ناسیونال (El nacional)، لا تریبونا (La Tribuna)، ال سیگلو (El Siglo) و ال پوئبلو آرخنتینو (El Pueblo Argentino). این روند به تدریج افزایش یافت. با ورود به قرن بیستم و اختراع رادیو و سپس تلویزیون و سایر وسایل ارتباط جمعی بسیاری بر این باور بودند که نقش رسانه‌های چاپی رو به افول خواهد گذارد. البته در دوره‌هایی این روند به وجود آمده است اما به دلایل مختلف از جمله جذابیت‌هایی‌که رسانه‌های چاپی داشته‌اند و تنوع در مطالب و مطالب گرافیکی، همچنان این رسانه‌ها مورد توجه مخاطبین خود قرار دارند. | ||
[[پرونده:روزنامه ل.jpg|بندانگشتی|روزنامه لاپرنسا - برگرفته از سایت kiosko - قابل بازیابی از: https://en.kiosko.net/ar/2010-05-11/np/ar_laprensa.html]] | |||
نقش و جایگاه رسانه‌ها در دوره‌های مختلف تاریخی [[آرژانتین]] به ویژه در زمان سرنگونی دولت‌های قانونی و به خصوص دوره دیکتاتوری ویدلا و جنگ کثیف ۱۹۸۳-۱۹۷۶م بسیار شاخص است، بیشترین فشار بر رسانه‌های ارتباط جمعی در اوایل این دوره بوده است، در این دوره هر مطلبی که در روزنامه‌ای به چاپ می‌رسید، پیش از آن می‌بایست به دفتری در ریاست جمهوری ارائه و پس از کسب مجوز در روزنامه‌ها منتشر می‌شد<ref name=":0">برگرفته از https://www.camouflagecomics.com</ref> به تدریج روزنامه‌ها و رسانه‌های گروهی دیگری تأسیس و با این قانون به مبارزه برخاستند. بعد از گذشت چند سال، به تدریج این قانون کمرنگ شد. نکته جالب توجه این است که انحصار چند گروه رسانه‌ای محدود بر این بخش مهم، باعث شد که دولت در سال‌های اخیر خود را به شدت محدود کند و رسانه‌های مهم، عمدتا تعیین‌کننده سمت و سوی حرکت دولت بوده و دولت را به گروگان گرفته بودند. وضعیت فوق باعث شد که خانم کرچنر در مبارزات انتخاباتی یکی از مهم‌ترین اهداف خود را شکستن این انحصار اعلام کند. تصویب قانون جدید رسانه‌ها در سال ۲۰۰۹ در واقع ناشی از این وضعیت می‌باشد<ref>خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ [[آرژانتین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص336-338.</ref>. | |||
=== رسانه‌های ارتباط جمعی === | |||
==== [[رادیو در آرژانتین|رادیو]] ==== | |||
رادیو فعالیت رسمی و برنامه‌ریزی شده خود را از ۲۷ آگوست ۱۹۲۰ در [[آرژانتین]] با پخش اپرای «پارسیفال» آغاز نمود. این دقیقا همان سالی است که رادیو به شکل فعلی کار خود را در [[آمریکا]] نیز آغاز نموده بود. بنابراین رادیوی [[آرژانتین]] دومین رادیوی جهان و اولین رادیوی رسمی از نظر پخش اپرا به صورت زنده بود. این ایستگاه مجوز و پروانه خود را در ۱۹ ماه نوامبر سال ۱۹۲۳ دریافت کرد. این تأخیر به علت عدم وجود جایگاهی برای صدور پروانه رسمی در [[آرژانتین]] آن زمان بود. در سال ۱۹۲۴ اولین بار یک مسابقه فوتبال به صورت زنده از رادیو گزارش شد. این مسابقه دوستانه بین دو تیم اروگوئه و [[آرژانتین]] بود. در این دهه چندین ایستگاه رادیویی دیگر نیز در [[آرژانتین]] آغاز به کار کردند. | |||
تا اوایل دهه ۱۹۳۰ رادیو [[آرژانتین]] از مرکز «تئاتر کولیسئو» پخش می‌شد و اختصاص به پخش موسیقی و بعدها تئاتر داشت. «انریکه سوسیانی» مالک اولین ایستگاه رادیویی جهان، این رادیو را در سال ۱۹۳۰ به مبلغ ۲۰۰ میلیون دلار به یک کمپانی آمریکایی فروخت که در این زمان بالاترین رکورد برای فروش چنین شرکتی محسوب می‌شد. در دهه ۳۰ و اوایل دهه ۴۰ تئاترهای رادیویی زیادی از رادیو پخش شد و هنرمندان متعددی به عنوان ستارگان جدید دنیای هنر معرفی شدند که یکی از آن‌ها خانم «اوا دوآرته» بود که بعدها به دلیل ازدواج با خوان پرون معروف شد. رادیو در اواسط دهه ۱۹۴۰ نقش مهم خود را در دنیای سیاست [[آرژانتین]] ایفا کرد.در انتخابات آن دوره، تبلیغ هنرمندان رادیو به نفع پرون، نقش مهمی در شناخت مردم سراسر کشور از پرون داشت<ref name=":0" />. | |||
در حال حاضر بیش از ۲۶۰ ایستگاه رادیویی AM و قریب ۱۱۵۰ ایستگاه رادیویی FM در طول شبانه روز اقدام به پخش برنامه‌های خود می‌کنند<ref name=":1">برگرفته از https://www.sinca.cultura.gov.ar</ref>. | |||
بر اساس آمار اعلام شده توسط وزارت فرهنگ [[آرژانتین]] میزان سرمایه‌گذاری‌های تبلیغاتی در رادیوهای شهر خودمختار [[بوئنوس‌آیرس]] در سال ۲۰۱۰ برابر ۳۹۶ میلیون پزو بوده است در حالی‌که این رقم در سال ۱۹۹۵ برابر ۲۰۴ میلیون پزو بوده است. با توجه به این‌که تبلیغات در رادیو در طول این سال‌های طولانی رشد قابل ملاحظه‌ای نداشته است، می‌توان نتیجه‌گیری نمود که با عنایت به رشد روزافزون رسانه‌های ارتباط جمعی مختلف، اهمیت رادیو روز به روز کاهش می‌یابد. | |||
==== [[تلویزیون در آرژانتین|تلویزیون]] ==== | |||
تلویزیون [[آرژانتین]]، به صورت رسمی از سال ۱۹۵۱ و در دوره ریاست جمهوری خوان دومینگو پرون با افتتاح کانال ۷ آغاز به کار کرد. در این زمان وزارت کار عمومی با اعزام یکی از مهندسین رادیوی دولتی به [[آمریکا]]، اقدام به خرید تجهیزات تلویزیونی و سپس راه‌اندازی آن با همکاری متخصصین آمریکایی نمود. در این دوره تلویزیون کاملا دولتی بود. دولت پدرو آرامبرو که از طریق کودتای نظامی، دولت قانونی پرون را سرنگون کرد، در سال ۱۹۵۷ مجوز تأسیس کانال خصوصی را صادر نمود. در قانونی که به همین منظور تنظیم شده بود، وجود هر گونه شبکه رادیو و تلویزیونی خصوصی بدون داشتن مجوز ممنوع شد و ایستگاه‌های [[بوئنوس‌آیرس]] سیگنال‌ها را به سایر نقاط کشور منتقل نمی‌نمودند. | |||
در سال‌های ۱۹۶۲ و ۱۹۶۳ اولین تلویزیون کابلی کشور تأسیس شد. این تلویزیون از سیستم ،CATV کابل‌های کواکسیکال و تجهیزات ارزان قیمت برای راه‌اندازی استفاده کرده بودند و برنامه‌های خود را نیز از ایستگاه‌های پخش در [[بوئنوس‌آیرس]] خریداری می‌کردند. بدین ترتیب این تلویزیون پایه اصلی تلویزیون‌های کابلی شد که بعدها گسترش چشمگیری یافت و به یکی از صنایع بزرگ تجاری کشور تبدیل شد. | |||
اولین شبکه‌های خصوصی تلویزیون در شهر [[بوئنوس‌آیرس]] در سال‌های ۱۹۶۱-۱۹۶۰ افتتاح شد. از آنجا که مالکیت تلویزیون توسط خارجیان ممنوع شده بود، شرکت‌های معظم آمریکایی در صدد ورود به کشور در سایه توافق و امضای قرارداد با شرکت‌ها و کانال‌های تلویزیونی داخلی برآمدند. بنابراین شرکت‌های موازی درکنار کانال‌های تلویزیونی تأسیس شد و زمینه‌های حضور اولین کانال تلویزیونی خارجی آماده‌گردید. در سال ۱۹۶۱ کانال آمریکایی NBC از طریق سرمایه‌گذاری در شرکت Telecenter و کانال ۹ و ABC با سرمایه‌گذاری در کانال ۱۱ از طریق شرکت Telerama و بالاخره CBS و Life-Time در کانال ۱۳ از طریق شرکت Proartel وارد [[آرژانتین]] شدند. بدین ترتیب آمریکایی‌ها بیشترین سرمایه‌گذاری را در کانال‌های تلویزیونی خصوصی کشور انجام دادند. در سال ۱۹۷۴ دولت سوم پرون تصمیم گرفت که مجوز شبکه‌های خصوصی دولت بازگردانده شود. البته بازگرداندن مالکیت کانال‌های تلویزیونی تغییر عمده‌ای در محتوای برنامه‌ها ایجاد نکرد چراکه ایستگاه‌ها همچنان توسط تبلیغات تلویزیونی اداره می‌شد و برنامه‌سازان نیز تغییری نکرده بودند. در این دوره دولت به تعهد خود مبنی بر حمایت از صنایع ملی و تولید برنامه‌های فرهنگی عمل ننمود. | |||
مجوز شبکه‌های خصوصی دولت بازگردانده شود. البته بازگرداندن مالکیت کانال‌های تلویزیونی تغییر عمده‌ای در محتوای برنامه‌ها ایجاد نکرد چراکه ایستگاه‌ها همچنان توسط تبلیغات تلویزیونی اداره می‌شد و برنامه‌سازان نیز تغییری نکرده بودند. در این دوره دولت به تعهد خود مبنی بر حمایت از صنایع ملی و تولید برنامه‌های فرهنگی عمل ننمود. | |||
در دوره دیکتاتوری وحشتناک کشور (۱۹۸۳-۱۹۷۶) کنترل کاملی بر همه برنامه‌های تلویزیون‌ها از سوی نظامیان صورت می‌گرفت. در این دوره کنترل شبکه‌ها بین سه نیروی دریایی شبکه ۱۳، هوایی شبکه ۱۱ و زمینی شبکه ۹ نظامی و کانال ۷ که دولتی بود، در اختیار رئیس‌جمهور قرار داشت. بعد از پایان دوره دیکتاتوری و انتخاب رائول آلفونسین به ریاست جمهوری، خصوصی‌سازی مجددا در دستور کار قرار گرفت و در اولین گام، کانال ۹ به صاحب اولیه‌اش بازگردانده شد. | در دوره دیکتاتوری وحشتناک کشور (۱۹۸۳-۱۹۷۶) کنترل کاملی بر همه برنامه‌های تلویزیون‌ها از سوی نظامیان صورت می‌گرفت. در این دوره کنترل شبکه‌ها بین سه نیروی دریایی شبکه ۱۳، هوایی شبکه ۱۱ و زمینی شبکه ۹ نظامی و کانال ۷ که دولتی بود، در اختیار رئیس‌جمهور قرار داشت. بعد از پایان دوره دیکتاتوری و انتخاب رائول آلفونسین به ریاست جمهوری، خصوصی‌سازی مجددا در دستور کار قرار گرفت و در اولین گام، کانال ۹ به صاحب اولیه‌اش بازگردانده شد. | ||
از اواخر دهه ۱۹۸۰ و به ویژه دهه ۱۹۹۰ تلویزیون‌های کابلی به شدت افزایش یافتند و اپراتورهای این تلویزیون‌ها در سراسر کشور به عدد ۲۰۰ رسید، به دلیل تأسیس شرکت‌های معظم تلویزیون کابلی در دهه ۱۹۹۰ این صنعت به شدت گسترش یافت | از اواخر دهه ۱۹۸۰ و به ویژه دهه ۱۹۹۰ تلویزیون‌های کابلی به شدت افزایش یافتند و اپراتورهای این تلویزیون‌ها در سراسر کشور به عدد ۲۰۰ رسید، به دلیل تأسیس شرکت‌های معظم تلویزیون کابلی در دهه ۱۹۹۰ این صنعت به شدت گسترش یافت<ref>خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ [[آرژانتین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص338-341.</ref>. | ||
=== [[مطبوعات در آرژانتین]] === | |||
==== رسانه‌های چاپی ==== | |||
در حال حاضر شاید حدود ۱۰ روزنامه سراسری در [[آرژانتین]] بتوان نام بردکه با شمارگانی بالای پنجاه هزار نسخه در روز منتشر می‌شود. البته تعداد روزنامه‌های منتشره در سرتاسر کشور بیش از ۲۰۰ روزنامه می‌باشد که اکثریت قریب به اتفاق مستقل از دولت مرکزی و یا دولت‌های ایالتی می‌باشند اگرچه ممکن است همسو با دولت منتخب باشند<ref name=":1" />. | |||
یکی از نکات جالب توجه در خصوص رسانه‌های چاپی [[آرژانتین]] این است که کاغذ و وسایل مرتبط با چاپ [[آرژانتین]] از دوران دیکتاتورها به یک شرکت وابسته به گروه رسانه‌ای کلارین فروخته شده است در واقع از دوران دیکتاتوری انحصار کاغذ چاپ روزنامه‌ها در اختیار این شرکت است. از سوی دیگر رسانه‌های وابسته به کلارین که یک غول رسانه‌ای بزرگ وابسته به صهیونیست‌ها در این کشور محسوب می‌شود، بزرگ‌ترین مانع دولت چپگرای کرچنرها نستور و همسرش کریستینا بودند.خانم کرچنر در اواسط دور اول ریاست جمهوری خود طرحی را با عنوان قانون رسانه‌های دیجیتال و تلویزیون آزاد به کنگره ارائه داد که طبق آن امکان دسترسی همه به تلویزیون‌های دیجیتال را آزاد می‌کرد و همچنین تلویزیون‌های عمومی را برای همه افزایش می‌داد. بدین معنی که تا قبل از آن تلویزیون در انحصار چندین شرکت خاص بود. این شرکت‌ها کانال‌های تلویزیونی را در قالب بسته‌های مختلف و با انعقاد قرارداد و پرداخت مبلغ قابل توجهی در اختیار مردم قرار می‌دادند در حالی‌که دولت به دنبال افزایش دسترسی مردم به تلویزیون‌های رایگان است، از همین طریق در اولین گام، پخش مسابقات مختلف فوتبال را از تلویزیون دولتی به صورت رایگان آغاز نمود و همزمان به تقویت قدیمی‌ترین تلویزیون کشور (کانال ۷) پرداخت. در عین حال با مراجعه به دادگاه، به دنبال خارج نمودن انحصار کاغذ چاپ از شرکت تحت نظر روزنامه کلارین است. در حال حاضر روزنامه کلارین، پرفروشترین روزنامه آرژانتینی و یکی از پرفروشترین روزنامه‌های آمریکای لاتین می‌باشد. | |||
دیگر عبارتند از آمبیتو فینانسیرو (اقتصادی تجاری)، اولها (که ورزشی بوده و بیشترین تیراژ را در این بخش دارد) و بالاخره روزنامه کرونیکا، جدول ۱۲-۱ میزان انتشار مهم‌ترین روزنامه‌های آرژانتین را نشان می‌دهد. | روزنامه راستگرای لاناسیون نیز که در سال ۱۸۷۰ تأسیس شده است و تاکنون به صورت مستمر منتشر می‌شود، دومین روزنامه با شمارگان بالا در این کشور محسوب می‌شود. مهم‌ترین روزنامه‌های دیگر عبارتند از آمبیتو فینانسیرو (اقتصادی تجاری)، اولها (Oleh) (که ورزشی بوده و بیشترین تیراژ را در این بخش دارد) و بالاخره روزنامه کرونیکا، جدول ۱۲-۱ میزان انتشار مهم‌ترین روزنامه‌های [[آرژانتین]] را نشان می‌دهد. | ||
جدول شماره | جدول شماره 1. بررسی شمارگان مهم‌ترین روزنامه‌های [[آرژانتین]] (نسخه) | ||
{| class="wikitable" | {| class="wikitable" | ||
|نام روزنامه | |نام روزنامه | ||
| خط ۱۵۳: | خط ۱۰۰: | ||
|۵۳,۴۸۳ | |۵۳,۴۸۳ | ||
|} | |} | ||
منبع: | منبع: [https://www.indec.gov.ar مؤسسه ملی آمار و اطلاعات آرژانتین] | ||
به دلیل حضور مهاجران خارجی و ارتباطی که کشور همواره با دنیای خارج داشته است، فروش و توزیع روزنامه‌ها و مجلات خارجی در داخل کشور،زیاد و قابل توجه بوده است. | به دلیل حضور مهاجران خارجی و ارتباطی که کشور همواره با دنیای خارج داشته است، فروش و توزیع روزنامه‌ها و مجلات خارجی در داخل کشور،زیاد و قابل توجه بوده است. | ||
جدول شماره | جدول شماره 2. توزیع نشریات خارجی در مقایسه با نشریات داخلی (میلیون نسخه) | ||
{| class="wikitable" | {| class="wikitable" | ||
|جمع کل | |جمع کل | ||
| خط ۱۸۴: | خط ۱۳۱: | ||
|۱۹۹۹ | |۱۹۹۹ | ||
|} | |} | ||
{| class="wikitable" | {| class="wikitable" | ||
|جمع کل | |جمع کل | ||
| خط ۲۵۲: | خط ۱۹۲: | ||
|۲۰۱۰ | |۲۰۱۰ | ||
|} | |} | ||
منبع: | منبع: [https://www.sinca.cultura.gov.ar دبیرخانه فرهنگی کشور] | ||
[[پرونده:خبرگزاری تلام.png|بندانگشتی|320x320پیکسل|خبرگزاری تلام - برگرفته از سایت wikimedia commons - قابل بازیابی از: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:T%C3%A9lam-logo-2021.svg]] | |||
==== [[خبرگزاری ها و سازمان‌های رسانه ای در آرژانتین|خبرگزاری ها]] ==== | |||
در [[آرژانتین]] در حال حاضر ۲۸ خبرگزاری فعال هستند که تنها یک خبرگزاری Telam دولتی بوده و بودجه خود را از دولت دریافت می‌کند و سایر خبرگزاری‌ها خصوصی می‌باشند. منبع اصلی درآمد این خبرگزاری‌ها، تبلیغات و فروش اخبار تولید شده خود، تحقیقات، نظرسنجی‌ها و... می‌باشد. در عین حال ۱۲۱ رسانه ارتباط جمعی در کشور به ثبت رسیده است<ref name=":1" />. | |||
خبرگزاری‌های مهم دیگر عبارتند از: | |||
* infobae (اینفوبائه)؛ | |||
* (Diarios Y Noticias) DYN؛ | |||
* اخبار آرژانیتن Noticias Argentina. | |||
بر اساس آمار منتشره توسط مؤسسه ملی اطلاعات و آمار | === [[اینترنت در آرژانتین|اینترنت]] === | ||
بر اساس آمار منتشره توسط مؤسسه ملی اطلاعات و آمار [[آرژانتین]]، میزان دسترسی استفاده‌کنندگان خانگی به اینترنت به ۵/۴۴ درصد رسیده است. بر اساس آمار ماه اکتبر ۲۰۱۱ تعداد استفاده‌کنندگان از اینترنت در سراسر [[آرژانتین]] به رقم ۱۳،۶۹۴ میلیون کاربر رسیده است که از این تعداد قریب ۱۰ میلیون نفر استفاده‌کنندگان از اینترنت با باند پهن، بیسیم و... می‌باشند و مابقی از شبکه‌های تلفنی اینترنت استفاده می‌کنند. در این بین رشد دسترسی به اینترنت بیسیم برابر ۳/ ۴۸ درصد نسبت به سال پیش از آن رشد داشته است. [[بوئنوس‌آیرس]]، کوردوبا، سانتافه و مندوسا با ۹/ ۷۹ درصد برابر ۵،۹۱۲،۶۲۳ کاربر خانگی اینترنت از کل استفاده‌کنندگان خانگی اینترنت [[آرژانتین]] در صدر قرار دارند<ref name=":1" />. | |||
جدول شماره | جدول شماره 3. تعداد استفاده‌کنندگان از [[اینترنت در آرژانتین]] و جایگاه در بین کشورهای جهان | ||
{| class="wikitable" | {| class="wikitable" | ||
| | |درصد تغییر | ||
|موقعیت در بین | |موقعیت در بین | ||
|تعداد استفاده‌کنندگان | |تعداد استفاده‌کنندگان | ||
|سال | |سال | ||
|- | |- | ||
| خط ۳۱۹: | خط ۲۵۴: | ||
|۲۰۱۱ | |۲۰۱۱ | ||
|- | |- | ||
| colspan="3" |منبع: | | colspan="3" |منبع: [https://www.sinca.cultura.gov.ar دبیرخانه فرهنگی کشور] | ||
| | | | ||
|} | |} | ||
جدول شماره 4. به بررسی وضعیت تعداد کاربران [[اینترنت در آرژانتین]] در مقایسه با چند کشور عمده آمریکای لاتین می‌پردازد. در این جدول تمامی آمارها شامل مشترکان اینترنت باند پهن می‌باشد و آمار کاربرانی که از طریق شبکه‌های تلفنی و به صورت موردی از اینترنت استفاده می‌کنند، محاسبه نشده است. | |||
جدول شماره 4. مقایسه تعداد کاربران اینترنت در آمریکای لاتین (هزار نفر) | |||
جدول شماره | |||
{| class="wikitable" | {| class="wikitable" | ||
|درصد تغییر | |درصد تغییر | ||
| خط ۳۶۳: | خط ۲۹۲: | ||
|۱۲۸۵۰ | |۱۲۸۵۰ | ||
|۱۲۶۲۶ | |۱۲۶۲۶ | ||
|آرژانتین | |[[آرژانتین]] | ||
|- | |- | ||
|%۲۴ | |%۲۴ | ||
| خط ۳۸۵: | خط ۳۱۴: | ||
|پورتوریکو | |پورتوریکو | ||
|} | |} | ||
=== [[صنعت چاپ و نشر کتاب در آرژانتین|کتاب]] === | |||
[[آرژانتین]] در رتبه چهارم کشورهای منطقه از نظر تعداد کتاب‌های چاپ شده و دومین کشور به لحاظ داشتن تعداد کتابخانه‌هاست. البته در حالی‌که تعداد کتاب‌های منتشره در دهه ۱۹۹۰ به طور متوسط برابر ۷۰ میلیون نسخه در سال بوده، در سال ۲۰۰۰ تعداد کتاب‌های منتشره در کشور به ۵۰ میلیون نسخه کاهش یافته است. | |||
بر اساس گزارش مؤسسه ملی اطلاعات و آمار | بر اساس گزارش مؤسسه ملی اطلاعات و آمار [[آرژانتین]]، در سال ۲۰۱۰ تعداد ۲۶۳۹۱ عنوان شابک (ISBN) دریافت شده است که ۱۴ درصد بالاتر از سال قبل از آن بوده است. در کل تعداد ۷/۷۵ میلیون نسخه کتاب منتشر شده است که متوسط شمارگان تیراژ هر کتاب برابر ۲۸۶۹ نسخه بوده است. در همین مدت قریب ۸۶ درصد عناوین کتاب‌های منتشره و ۷۹ درصد تعداد نسخه‌های چاپ شده برای کتاب‌های جدید بوده است. از این لحاظ ۵ درصد در مقایسه با سال قبل از آن کم‌تر بوده است<ref name=":2">برگرفته از https://www.indec.gov.ar</ref>. بیشترین عناوین منتشره با ۶/۳۸ درصد مربوط به ادبیات داستانی از جمله داستان‌های کودکان و نوجوانان بوده است. در رده دوم بخش مربوط به کتاب‌های علوم اجتماعی، انسانی و حقوقی با ۲۴ درصد و در رده سوم کتاب‌های مذهبی با ۱۲ درصد قرار داشته است- بخش‌های سلامت، علوم مهندسی و تجربی در رده‌های بعدی قرار داشته است<ref name=":2" />. | ||
بر اساس همین گزارش ۶۵ درصد عناوین به ثبت رسیده و ۷۵ درصد نسخ چاپ شده در آرژانتین در شهر بوئنوس‌آیرس انجام شده است. در همین مدت ۷۰ درصد کتاب‌های منتشره در | بر اساس همین گزارش ۶۵ درصد عناوین به ثبت رسیده و ۷۵ درصد نسخ چاپ شده در [[آرژانتین]] در شهر [[بوئنوس‌آیرس]] انجام شده است. در همین مدت ۷۰ درصد کتاب‌های منتشره در [[آرژانتین]]، نوشته اتباع آرژانتینی یا آرژنتینی الاصل بوده است<ref name=":2" /><ref>خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ [[آرژانتین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص341-347.</ref>. | ||
== نیز نگاه کنید به == | |||
[[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی اتیوپی]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی زیمبابوه]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی اسپانیا]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی افغانستان]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی اوکراین]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی تایلند]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی تونس]]؛[[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی روسیه]]؛ [[رسانه و وسايل ارتباط جمعی چین]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی ژاپن]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی کوبا]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی فرانسه]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی مالی]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی ساحل عاج]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی سیرالئون]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی لبنان]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی مصر]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی قطر]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی کانادا]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی سودان]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی گرجستان]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی بنگلادش]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی تاجیکستان]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی سریلانکا]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی قزاقستان]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی اردن]] | |||
== کتابشناسی == | |||
<references /> | |||
[[رده:رسانه]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۸ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۳۴
طبق قانون اساسی آرژانتین، همه افراد ملت در بیان عقاید خود از طریق مطبوعات و بدون هیچ‌گونه سانسوری آزاد می‌باشند (ماده ۱۴ قانون اساسی آرژانتین). در ماده ۳۲ همین قانون، قوای حاکمه کشور از وضع قوانینی که به هر صورت به دنبال محدود نمودن آزادی بیان باشد، منع شده‌اند. بررسی مفاد قوانین فوق به خوبی نشان‌دهنده اهمیت این بخش برای رهبران اولیه کشور آرژانتین می‌باشد. در طول دویست سال پس از استقلال این کشور نیز رسانه‌ها همواره نقشی اساسی در شکل‌دهی به سمت و سوی حرکت جامعه ایفا نموده‌اند.
در حال حاضر طبق قوانین موجود، همه افراد جامعه می‌توانند با ثبت یک شرکت، نسبت به انتشار روزنامه و یا مجله و... اقدام‌کنند. در بخش رادیو و تلویزیون‌ها نیز بر اساس آخرین قانون مصوب 2009 همه گروه‌های اجتماعی قادر به داشتن رسانه دیداری و شنیداری خود خواهند بود. هدف از وضع قانون مزبور تمرکززدایی و رفع انحصار از صنعت رادیو و تلویزیون کشور بود. تا پیش از این رادیو و تلویزیون‌های کشور در انحصار چند گروه رسانه‌ای خصوصی بود[۱].
جایگاه و نقش رسانه‌ها
روزنامه‌ها اولین رسانه‌های کشور استقلال‌یافته آرژانتین بودند. اولین روزنامه با نام‌گازتا در اوایل دهه ۱۸۲۰ منتشر گردید. در دهه ۱۸۶۰ تعداد روزنامه‌ها به شدت افزایش یافت. به عنوان مثال روزنامه «کاپیتال» (Capital) در سال ۱۸۶۷ تأسیس شد. در سال ۱۸۶۹ روزنامه لاپرنسا (La prensa) برای اولین بار منتشر گردید و در سال ۱۸۷۰ روزنامه لاناسیون (La Nacion) به عنوان یک روزنامه جدید انتشار یافت. هر کدام از روزنامه‌ها در واقع وابسته به یک جناح و یا تفکر سیاسی بودند و در صورتی که مخالف دولت محسوب می‌شدند سعی داشتند با بالا بردن صدای انتقاد خود، چاپ کاریکاتور و... ضمن رساندن پیام خود به مردم، فضای جامعه را در راستای اهداف تعیین شده حزبی و جناحی آماده نمایند. متوسط مطالعه روزنامه و نشریه نیز در این جامعه با ورود مهاجرانی که عمدتا اروپایی بودند به شدت رو به افزایش گذاشت.
بر اساس تحقیقات انجام شده توسط مؤسسه ارنستو کسادا (Ernesto Quesada) ، تعداد ۱۴۸ روزنامه، هفته‌نامه و ماهنامه در سال ۱۸۷۷ در آرژانتین منتشر می‌شده است. به عبارت بهتر برای هر ۱۵۷۰۰ نفر یک مجله در آرژانتین منتشر می‌گردیده است که بدین ترتیب، آرژانتین چهارمین رتبه را در جهان در آن دوره به خود اختصاص داده بود. مهم‌ترین روزنامه‌های آن عصر علاوه بر موارد پیش‌گفته، عبارت بودند از ال ناسیونال (El nacional)، لا تریبونا (La Tribuna)، ال سیگلو (El Siglo) و ال پوئبلو آرخنتینو (El Pueblo Argentino). این روند به تدریج افزایش یافت. با ورود به قرن بیستم و اختراع رادیو و سپس تلویزیون و سایر وسایل ارتباط جمعی بسیاری بر این باور بودند که نقش رسانه‌های چاپی رو به افول خواهد گذارد. البته در دوره‌هایی این روند به وجود آمده است اما به دلایل مختلف از جمله جذابیت‌هایی‌که رسانه‌های چاپی داشته‌اند و تنوع در مطالب و مطالب گرافیکی، همچنان این رسانه‌ها مورد توجه مخاطبین خود قرار دارند.
نقش و جایگاه رسانه‌ها در دوره‌های مختلف تاریخی آرژانتین به ویژه در زمان سرنگونی دولت‌های قانونی و به خصوص دوره دیکتاتوری ویدلا و جنگ کثیف ۱۹۸۳-۱۹۷۶م بسیار شاخص است، بیشترین فشار بر رسانه‌های ارتباط جمعی در اوایل این دوره بوده است، در این دوره هر مطلبی که در روزنامه‌ای به چاپ می‌رسید، پیش از آن می‌بایست به دفتری در ریاست جمهوری ارائه و پس از کسب مجوز در روزنامه‌ها منتشر می‌شد[۲] به تدریج روزنامه‌ها و رسانه‌های گروهی دیگری تأسیس و با این قانون به مبارزه برخاستند. بعد از گذشت چند سال، به تدریج این قانون کمرنگ شد. نکته جالب توجه این است که انحصار چند گروه رسانه‌ای محدود بر این بخش مهم، باعث شد که دولت در سال‌های اخیر خود را به شدت محدود کند و رسانه‌های مهم، عمدتا تعیین‌کننده سمت و سوی حرکت دولت بوده و دولت را به گروگان گرفته بودند. وضعیت فوق باعث شد که خانم کرچنر در مبارزات انتخاباتی یکی از مهم‌ترین اهداف خود را شکستن این انحصار اعلام کند. تصویب قانون جدید رسانه‌ها در سال ۲۰۰۹ در واقع ناشی از این وضعیت می‌باشد[۳].
رسانه‌های ارتباط جمعی
رادیو
رادیو فعالیت رسمی و برنامه‌ریزی شده خود را از ۲۷ آگوست ۱۹۲۰ در آرژانتین با پخش اپرای «پارسیفال» آغاز نمود. این دقیقا همان سالی است که رادیو به شکل فعلی کار خود را در آمریکا نیز آغاز نموده بود. بنابراین رادیوی آرژانتین دومین رادیوی جهان و اولین رادیوی رسمی از نظر پخش اپرا به صورت زنده بود. این ایستگاه مجوز و پروانه خود را در ۱۹ ماه نوامبر سال ۱۹۲۳ دریافت کرد. این تأخیر به علت عدم وجود جایگاهی برای صدور پروانه رسمی در آرژانتین آن زمان بود. در سال ۱۹۲۴ اولین بار یک مسابقه فوتبال به صورت زنده از رادیو گزارش شد. این مسابقه دوستانه بین دو تیم اروگوئه و آرژانتین بود. در این دهه چندین ایستگاه رادیویی دیگر نیز در آرژانتین آغاز به کار کردند.
تا اوایل دهه ۱۹۳۰ رادیو آرژانتین از مرکز «تئاتر کولیسئو» پخش می‌شد و اختصاص به پخش موسیقی و بعدها تئاتر داشت. «انریکه سوسیانی» مالک اولین ایستگاه رادیویی جهان، این رادیو را در سال ۱۹۳۰ به مبلغ ۲۰۰ میلیون دلار به یک کمپانی آمریکایی فروخت که در این زمان بالاترین رکورد برای فروش چنین شرکتی محسوب می‌شد. در دهه ۳۰ و اوایل دهه ۴۰ تئاترهای رادیویی زیادی از رادیو پخش شد و هنرمندان متعددی به عنوان ستارگان جدید دنیای هنر معرفی شدند که یکی از آن‌ها خانم «اوا دوآرته» بود که بعدها به دلیل ازدواج با خوان پرون معروف شد. رادیو در اواسط دهه ۱۹۴۰ نقش مهم خود را در دنیای سیاست آرژانتین ایفا کرد.در انتخابات آن دوره، تبلیغ هنرمندان رادیو به نفع پرون، نقش مهمی در شناخت مردم سراسر کشور از پرون داشت[۲].
در حال حاضر بیش از ۲۶۰ ایستگاه رادیویی AM و قریب ۱۱۵۰ ایستگاه رادیویی FM در طول شبانه روز اقدام به پخش برنامه‌های خود می‌کنند[۴].
بر اساس آمار اعلام شده توسط وزارت فرهنگ آرژانتین میزان سرمایه‌گذاری‌های تبلیغاتی در رادیوهای شهر خودمختار بوئنوس‌آیرس در سال ۲۰۱۰ برابر ۳۹۶ میلیون پزو بوده است در حالی‌که این رقم در سال ۱۹۹۵ برابر ۲۰۴ میلیون پزو بوده است. با توجه به این‌که تبلیغات در رادیو در طول این سال‌های طولانی رشد قابل ملاحظه‌ای نداشته است، می‌توان نتیجه‌گیری نمود که با عنایت به رشد روزافزون رسانه‌های ارتباط جمعی مختلف، اهمیت رادیو روز به روز کاهش می‌یابد.
تلویزیون
تلویزیون آرژانتین، به صورت رسمی از سال ۱۹۵۱ و در دوره ریاست جمهوری خوان دومینگو پرون با افتتاح کانال ۷ آغاز به کار کرد. در این زمان وزارت کار عمومی با اعزام یکی از مهندسین رادیوی دولتی به آمریکا، اقدام به خرید تجهیزات تلویزیونی و سپس راه‌اندازی آن با همکاری متخصصین آمریکایی نمود. در این دوره تلویزیون کاملا دولتی بود. دولت پدرو آرامبرو که از طریق کودتای نظامی، دولت قانونی پرون را سرنگون کرد، در سال ۱۹۵۷ مجوز تأسیس کانال خصوصی را صادر نمود. در قانونی که به همین منظور تنظیم شده بود، وجود هر گونه شبکه رادیو و تلویزیونی خصوصی بدون داشتن مجوز ممنوع شد و ایستگاه‌های بوئنوس‌آیرس سیگنال‌ها را به سایر نقاط کشور منتقل نمی‌نمودند.
در سال‌های ۱۹۶۲ و ۱۹۶۳ اولین تلویزیون کابلی کشور تأسیس شد. این تلویزیون از سیستم ،CATV کابل‌های کواکسیکال و تجهیزات ارزان قیمت برای راه‌اندازی استفاده کرده بودند و برنامه‌های خود را نیز از ایستگاه‌های پخش در بوئنوس‌آیرس خریداری می‌کردند. بدین ترتیب این تلویزیون پایه اصلی تلویزیون‌های کابلی شد که بعدها گسترش چشمگیری یافت و به یکی از صنایع بزرگ تجاری کشور تبدیل شد.
اولین شبکه‌های خصوصی تلویزیون در شهر بوئنوس‌آیرس در سال‌های ۱۹۶۱-۱۹۶۰ افتتاح شد. از آنجا که مالکیت تلویزیون توسط خارجیان ممنوع شده بود، شرکت‌های معظم آمریکایی در صدد ورود به کشور در سایه توافق و امضای قرارداد با شرکت‌ها و کانال‌های تلویزیونی داخلی برآمدند. بنابراین شرکت‌های موازی درکنار کانال‌های تلویزیونی تأسیس شد و زمینه‌های حضور اولین کانال تلویزیونی خارجی آماده‌گردید. در سال ۱۹۶۱ کانال آمریکایی NBC از طریق سرمایه‌گذاری در شرکت Telecenter و کانال ۹ و ABC با سرمایه‌گذاری در کانال ۱۱ از طریق شرکت Telerama و بالاخره CBS و Life-Time در کانال ۱۳ از طریق شرکت Proartel وارد آرژانتین شدند. بدین ترتیب آمریکایی‌ها بیشترین سرمایه‌گذاری را در کانال‌های تلویزیونی خصوصی کشور انجام دادند. در سال ۱۹۷۴ دولت سوم پرون تصمیم گرفت که مجوز شبکه‌های خصوصی دولت بازگردانده شود. البته بازگرداندن مالکیت کانال‌های تلویزیونی تغییر عمده‌ای در محتوای برنامه‌ها ایجاد نکرد چراکه ایستگاه‌ها همچنان توسط تبلیغات تلویزیونی اداره می‌شد و برنامه‌سازان نیز تغییری نکرده بودند. در این دوره دولت به تعهد خود مبنی بر حمایت از صنایع ملی و تولید برنامه‌های فرهنگی عمل ننمود.
در دوره دیکتاتوری وحشتناک کشور (۱۹۸۳-۱۹۷۶) کنترل کاملی بر همه برنامه‌های تلویزیون‌ها از سوی نظامیان صورت می‌گرفت. در این دوره کنترل شبکه‌ها بین سه نیروی دریایی شبکه ۱۳، هوایی شبکه ۱۱ و زمینی شبکه ۹ نظامی و کانال ۷ که دولتی بود، در اختیار رئیس‌جمهور قرار داشت. بعد از پایان دوره دیکتاتوری و انتخاب رائول آلفونسین به ریاست جمهوری، خصوصی‌سازی مجددا در دستور کار قرار گرفت و در اولین گام، کانال ۹ به صاحب اولیه‌اش بازگردانده شد.
از اواخر دهه ۱۹۸۰ و به ویژه دهه ۱۹۹۰ تلویزیون‌های کابلی به شدت افزایش یافتند و اپراتورهای این تلویزیون‌ها در سراسر کشور به عدد ۲۰۰ رسید، به دلیل تأسیس شرکت‌های معظم تلویزیون کابلی در دهه ۱۹۹۰ این صنعت به شدت گسترش یافت[۵].
مطبوعات در آرژانتین
رسانه‌های چاپی
در حال حاضر شاید حدود ۱۰ روزنامه سراسری در آرژانتین بتوان نام بردکه با شمارگانی بالای پنجاه هزار نسخه در روز منتشر می‌شود. البته تعداد روزنامه‌های منتشره در سرتاسر کشور بیش از ۲۰۰ روزنامه می‌باشد که اکثریت قریب به اتفاق مستقل از دولت مرکزی و یا دولت‌های ایالتی می‌باشند اگرچه ممکن است همسو با دولت منتخب باشند[۴].
یکی از نکات جالب توجه در خصوص رسانه‌های چاپی آرژانتین این است که کاغذ و وسایل مرتبط با چاپ آرژانتین از دوران دیکتاتورها به یک شرکت وابسته به گروه رسانه‌ای کلارین فروخته شده است در واقع از دوران دیکتاتوری انحصار کاغذ چاپ روزنامه‌ها در اختیار این شرکت است. از سوی دیگر رسانه‌های وابسته به کلارین که یک غول رسانه‌ای بزرگ وابسته به صهیونیست‌ها در این کشور محسوب می‌شود، بزرگ‌ترین مانع دولت چپگرای کرچنرها نستور و همسرش کریستینا بودند.خانم کرچنر در اواسط دور اول ریاست جمهوری خود طرحی را با عنوان قانون رسانه‌های دیجیتال و تلویزیون آزاد به کنگره ارائه داد که طبق آن امکان دسترسی همه به تلویزیون‌های دیجیتال را آزاد می‌کرد و همچنین تلویزیون‌های عمومی را برای همه افزایش می‌داد. بدین معنی که تا قبل از آن تلویزیون در انحصار چندین شرکت خاص بود. این شرکت‌ها کانال‌های تلویزیونی را در قالب بسته‌های مختلف و با انعقاد قرارداد و پرداخت مبلغ قابل توجهی در اختیار مردم قرار می‌دادند در حالی‌که دولت به دنبال افزایش دسترسی مردم به تلویزیون‌های رایگان است، از همین طریق در اولین گام، پخش مسابقات مختلف فوتبال را از تلویزیون دولتی به صورت رایگان آغاز نمود و همزمان به تقویت قدیمی‌ترین تلویزیون کشور (کانال ۷) پرداخت. در عین حال با مراجعه به دادگاه، به دنبال خارج نمودن انحصار کاغذ چاپ از شرکت تحت نظر روزنامه کلارین است. در حال حاضر روزنامه کلارین، پرفروشترین روزنامه آرژانتینی و یکی از پرفروشترین روزنامه‌های آمریکای لاتین می‌باشد.
روزنامه راستگرای لاناسیون نیز که در سال ۱۸۷۰ تأسیس شده است و تاکنون به صورت مستمر منتشر می‌شود، دومین روزنامه با شمارگان بالا در این کشور محسوب می‌شود. مهم‌ترین روزنامه‌های دیگر عبارتند از آمبیتو فینانسیرو (اقتصادی تجاری)، اولها (Oleh) (که ورزشی بوده و بیشترین تیراژ را در این بخش دارد) و بالاخره روزنامه کرونیکا، جدول ۱۲-۱ میزان انتشار مهم‌ترین روزنامه‌های آرژانتین را نشان می‌دهد.
جدول شماره 1. بررسی شمارگان مهم‌ترین روزنامه‌های آرژانتین (نسخه)
| نام روزنامه | ۲۰۰۴ | ۲۰۰۵ | ۲۰۰۶ | ۲۰۰۷ | ۲۰۰۸ | ۲۰۰۹ | ۲۰۱۰ |
| کلارین | ۴۰۲,۵۱۵ | ۴۱۲,۸۸۲ | ۴۰۹,۱۶۲ | ۳۹۰,۲۰۲ | ۳۶۱,۶۷۸ | ۳۳۳,۲۷۶ | ۳۱۵۲۰۶ |
| دیاریو پوپولار | ۷۲,۴۲۲ | ۷۹,۵۹۲ | ۸۳,۲۵۶ | ۹۱,۵۸۷ | ۸۸,۷۹۰ | ۸۹,۲۷۱ | ۹۰,۴۰۱ |
| گازتا | ۴۹,۱۵۱ | ۵۰,۱۸۳ | ۵۲,۸۱۷ | ۵۲,۹۶۰ | ۴۹,۴۰۴ | ۵۱,۷۴۱ | ۵۱,۹۲۶ |
| لاناسیون | ۱۵۶,۶۶۰ | ۱۶۵,۸۱۵ | ۱۶۲,۹۳۸ | ۱۶۵,۱۸۰ | ۱۵۳,۶۹۸ | ۱۴۹,۹۴۷ | ۱۵۵,۳۹۶ |
| La Voz de
Interior |
۵۵,۰۳۶ | ۵۹,۳۰۱ | ۶۳,۷۹۳ | ۶۱,۳۱۷ | ۵۶,۰۱۳ | ۵۲,۷۹۲ | ۵۳,۴۸۳ |
منبع: مؤسسه ملی آمار و اطلاعات آرژانتین
به دلیل حضور مهاجران خارجی و ارتباطی که کشور همواره با دنیای خارج داشته است، فروش و توزیع روزنامه‌ها و مجلات خارجی در داخل کشور،زیاد و قابل توجه بوده است.
جدول شماره 2. توزیع نشریات خارجی در مقایسه با نشریات داخلی (میلیون نسخه)
| جمع کل | نشریات خارجی | نشریات داخلی | سال‌های توزیع |
| ۸/۱۶۱ | ۰/۱۹ | ۹/۱۴۲ | ۱۹۹۶ |
| ۶/۱۹۴ | ۰/۲۳ | ۶/۱۷۱ | ۱۹۹۷ |
| ۹/۲۰۶ | ۲/۲۲ | ۷/۱۸۴ | ۱۹۹۸ |
| ۴/۱۸۶ | ۲/۱۸ | ۲/۱۶۸ | ۱۹۹۹ |
| جمع کل | نشریات خارجی | نشریات داخلی | سال‌های توزیع |
| ۰/۱۶۲ | ۱/۱۷ | ۹/۱۴۴ | ۲۰۰۰ |
| ۰/۱۲۸ | ۲/۱۵ | ۸/۱۱۲ | ۲۰۰۱ |
| ۰/۶۴ | ۶/۵ | ۵۸.۴ | ۲۰۰۲ |
| ۰/۶۸ | ۰/۶ | ۰/۶۲ | ۲۰۰۳ |
| ۲/۸۶ | ۰/۸ | ۲/۷۸ | ۲۰۰۴ |
| ۶/۹۶ | ۱/۹ | ۵/۸۷ | ۲۰۰۵ |
| ۴/۱۰۴ | ۴/۹ | ۰/۹۵ | ۲۰۰۶ |
| ۲/۱۱۴ | ۶/۹ | ۶/۱۰۴ | ۲۰۰۷ |
| ۱/۱۱۹ | ۲/۱۰ | ۱۰۸.۹ | ۲۰۰۸ |
| ۱/۱۱۶ | ۰/۱۰ | ۱/۱۰۶ | ۲۰۰۹ |
| ۵/۱۲۰ | ۹/۷ | ۶/۱۱۲ | ۲۰۱۰ |
منبع: دبیرخانه فرهنگی کشور
خبرگزاری ها
در آرژانتین در حال حاضر ۲۸ خبرگزاری فعال هستند که تنها یک خبرگزاری Telam دولتی بوده و بودجه خود را از دولت دریافت می‌کند و سایر خبرگزاری‌ها خصوصی می‌باشند. منبع اصلی درآمد این خبرگزاری‌ها، تبلیغات و فروش اخبار تولید شده خود، تحقیقات، نظرسنجی‌ها و... می‌باشد. در عین حال ۱۲۱ رسانه ارتباط جمعی در کشور به ثبت رسیده است[۴].
خبرگزاری‌های مهم دیگر عبارتند از:
- infobae (اینفوبائه)؛
- (Diarios Y Noticias) DYN؛
- اخبار آرژانیتن Noticias Argentina.
اینترنت
بر اساس آمار منتشره توسط مؤسسه ملی اطلاعات و آمار آرژانتین، میزان دسترسی استفاده‌کنندگان خانگی به اینترنت به ۵/۴۴ درصد رسیده است. بر اساس آمار ماه اکتبر ۲۰۱۱ تعداد استفاده‌کنندگان از اینترنت در سراسر آرژانتین به رقم ۱۳،۶۹۴ میلیون کاربر رسیده است که از این تعداد قریب ۱۰ میلیون نفر استفاده‌کنندگان از اینترنت با باند پهن، بیسیم و... می‌باشند و مابقی از شبکه‌های تلفنی اینترنت استفاده می‌کنند. در این بین رشد دسترسی به اینترنت بیسیم برابر ۳/ ۴۸ درصد نسبت به سال پیش از آن رشد داشته است. بوئنوس‌آیرس، کوردوبا، سانتافه و مندوسا با ۹/ ۷۹ درصد برابر ۵،۹۱۲،۶۲۳ کاربر خانگی اینترنت از کل استفاده‌کنندگان خانگی اینترنت آرژانتین در صدر قرار دارند[۴].
جدول شماره 3. تعداد استفاده‌کنندگان از اینترنت در آرژانتین و جایگاه در بین کشورهای جهان
| درصد تغییر | موقعیت در بین | تعداد استفاده‌کنندگان | سال |
| کشورهای جهان | از اینترنت | ||
| ۲۴ | ۳،۸۸۰،۰۰۰ | ۲۰۰۳ | |
| %۶۷/۵ | ۲۵ | ۴، ۱۰۰،۰۰۰ | ۲۰۰۴ |
| %۱۴۴ | ۲۴ | ۱۰،۰۰۰،۰۰۰ | ۲۰۰۶ |
| صفر | ۲۶ | ۱۰،۰۰۰،۰۰۰ | ۲۰۰۷ |
| %-۷ | ۳۰ | ۹،۳۰۹،۰۰۰ | ۲۰۰۸ |
| %۲۱ | ۲۸ | ۱۱،۲۱۲،۰۰۰ | ۲۰۱۰ |
| %۲۲ | ۲۸ | ۱۳،۶۹۴،۰۰۰ | ۲۰۱۱ |
| منبع: دبیرخانه فرهنگی کشور | |||
جدول شماره 4. به بررسی وضعیت تعداد کاربران اینترنت در آرژانتین در مقایسه با چند کشور عمده آمریکای لاتین می‌پردازد. در این جدول تمامی آمارها شامل مشترکان اینترنت باند پهن می‌باشد و آمار کاربرانی که از طریق شبکه‌های تلفنی و به صورت موردی از اینترنت استفاده می‌کنند، محاسبه نشده است.
جدول شماره 4. مقایسه تعداد کاربران اینترنت در آمریکای لاتین (هزار نفر)
| درصد تغییر | کاربران دائمی
اینترنت ژانویه ۲۰۱۱م |
کاربران دائمی
اینترنت ژانویه ۲۰۱۰م |
سال |
| %۱۵ | ۱۱۲۶۵۹ | ۹۸۱۳۹ | آمریکای لاتین |
| %۲۰ | ۴۰۲۵۸ | ۳۳۷۸۹ | برزیل |
| %۲۱ | ۱۸۱۰۹ | ۱۵۰۰۵ | مکزیک |
| %۲ | ۱۲۸۵۰ | ۱۲۶۲۶ | آرژانتین |
| %۲۴ | ۱۲۴۱۶ | ۱۰۰۷ | کلمبیا |
| %۸ | ۷۳۰۴ | ۶۷۹۲ | شیلی |
| %۲۷ | ۲۹۱۰ | ۲۲۹۵ | ونزوئلا |
| %۸ | ۱۲۲۸ | ۱۱۳۲ | پورتوریکو |
کتاب
آرژانتین در رتبه چهارم کشورهای منطقه از نظر تعداد کتاب‌های چاپ شده و دومین کشور به لحاظ داشتن تعداد کتابخانه‌هاست. البته در حالی‌که تعداد کتاب‌های منتشره در دهه ۱۹۹۰ به طور متوسط برابر ۷۰ میلیون نسخه در سال بوده، در سال ۲۰۰۰ تعداد کتاب‌های منتشره در کشور به ۵۰ میلیون نسخه کاهش یافته است.
بر اساس گزارش مؤسسه ملی اطلاعات و آمار آرژانتین، در سال ۲۰۱۰ تعداد ۲۶۳۹۱ عنوان شابک (ISBN) دریافت شده است که ۱۴ درصد بالاتر از سال قبل از آن بوده است. در کل تعداد ۷/۷۵ میلیون نسخه کتاب منتشر شده است که متوسط شمارگان تیراژ هر کتاب برابر ۲۸۶۹ نسخه بوده است. در همین مدت قریب ۸۶ درصد عناوین کتاب‌های منتشره و ۷۹ درصد تعداد نسخه‌های چاپ شده برای کتاب‌های جدید بوده است. از این لحاظ ۵ درصد در مقایسه با سال قبل از آن کم‌تر بوده است[۶]. بیشترین عناوین منتشره با ۶/۳۸ درصد مربوط به ادبیات داستانی از جمله داستان‌های کودکان و نوجوانان بوده است. در رده دوم بخش مربوط به کتاب‌های علوم اجتماعی، انسانی و حقوقی با ۲۴ درصد و در رده سوم کتاب‌های مذهبی با ۱۲ درصد قرار داشته است- بخش‌های سلامت، علوم مهندسی و تجربی در رده‌های بعدی قرار داشته است[۶].
بر اساس همین گزارش ۶۵ درصد عناوین به ثبت رسیده و ۷۵ درصد نسخ چاپ شده در آرژانتین در شهر بوئنوس‌آیرس انجام شده است. در همین مدت ۷۰ درصد کتاب‌های منتشره در آرژانتین، نوشته اتباع آرژانتینی یا آرژنتینی الاصل بوده است[۶][۷].
نیز نگاه کنید به
رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی اتیوپی؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی زیمبابوه؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی اسپانیا؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی افغانستان؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی اوکراین؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی تایلند؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی تونس؛رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی روسیه؛ رسانه و وسايل ارتباط جمعی چین؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی ژاپن؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی کوبا؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی فرانسه؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی مالی؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی ساحل عاج؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی سیرالئون؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی لبنان؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی مصر؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی قطر؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی کانادا؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی سودان؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی گرجستان؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی بنگلادش؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی تاجیکستان؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی سریلانکا؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی قزاقستان؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی اردن
کتابشناسی
- ↑ خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ آرژانتین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص335-336.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ برگرفته از https://www.camouflagecomics.com
- ↑ خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ آرژانتین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص336-338.
- ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ ۴٫۲ ۴٫۳ برگرفته از https://www.sinca.cultura.gov.ar
- ↑ خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ آرژانتین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص338-341.
- ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ ۶٫۲ برگرفته از https://www.indec.gov.ar
- ↑ خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ آرژانتین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص341-347.