تئاتر و هنرهای نمایشی افغانستان: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «تئاتر سابقه‌ای طولانی در افغانستان دارد. قصه‌خوانی، شاهنامه‌خوانی و مراسم تعزیه و امثال آن نوعی تئاتر به‌صورت ساده آن بود که ابتدا از میان مردم سر برآورد و سپس مورد توجه دولت‌ها و دربارها هم قرار گرفت و باگذشت زمان و پیشرفت کار، علاوه بر دا...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
تئاتر سابقه‌ای طولانی در [[افغانستان]] دارد. قصه‌خوانی، شاهنامه‌خوانی و مراسم تعزیه و امثال آن نوعی تئاتر به‌صورت ساده آن بود که ابتدا از میان مردم سر برآورد و سپس مورد توجه دولت‌ها و دربارها هم قرار گرفت و باگذشت زمان و پیشرفت کار، علاوه بر داستان‌های شاهنامه و واقعه کربلا، داستان‌های بزرگ دیگری، مانند لیلی و مجنون، وامق و عذرا و امثال آن به نمایش درآمد. | تئاتر سابقه‌ای طولانی در [[افغانستان]] دارد. قصه‌خوانی، شاهنامه‌خوانی و مراسم تعزیه و امثال آن نوعی تئاتر به‌صورت ساده آن بود که ابتدا از میان مردم سر برآورد و سپس مورد توجه دولت‌ها و دربارها هم قرار گرفت و باگذشت زمان و پیشرفت کار، علاوه بر داستان‌های شاهنامه و واقعه کربلا، داستان‌های بزرگ دیگری، مانند لیلی و مجنون، وامق و عذرا و امثال آن به نمایش درآمد. | ||
درگذشته گروه‌های دوره‌گرد به نام سادو (جمع آن سادوها)، سائین، مداح و... نقش بسیاری در تئاتر داشتند. سادوها و مداح‌ها با تمثیل صحنه‌های کربلا و حوادث تاریخی، هنرنمایی می‌کردند که خود نوعی تئاتر بود. بعدها در شهر کابل دسته مسخره‌ها پدید آمد. کار آنان خنداندن مردم از راه مسخرگی بود. آنها از نقاب و ماسک استفاده کرده و لباس‌های مختلف می‌پوشیدند. فعالیت سائین‌ها از ۱۲۸۵، شروع شد و با استفاده از موسیقی به کار خود رونق بیشتری دادند. آنها در محافل مختلف، مانند عروسی، ختنه‌سوری و مجالس جشن و سرور شرکت می‌کردند و از راه طنز، آواز و بازی‌های مختلف مردم را سرگرم می‌ساختند. | درگذشته گروه‌های دوره‌گرد به نام سادو (جمع آن سادوها)، سائین، مداح و... نقش بسیاری در تئاتر داشتند. سادوها و مداح‌ها با تمثیل صحنه‌های کربلا و حوادث تاریخی، هنرنمایی می‌کردند که خود نوعی تئاتر بود. بعدها در شهر [[کابل]] دسته مسخره‌ها پدید آمد. کار آنان خنداندن مردم از راه مسخرگی بود. آنها از نقاب و ماسک استفاده کرده و لباس‌های مختلف می‌پوشیدند. فعالیت سائین‌ها از ۱۲۸۵، شروع شد و با استفاده از [[موسیقی در افغانستان|موسیقی]] به کار خود رونق بیشتری دادند. آنها در محافل مختلف، مانند عروسی، ختنه‌سوری و مجالس جشن و سرور شرکت می‌کردند و از راه طنز، آواز و بازی‌های مختلف مردم را سرگرم می‌ساختند. | ||
هنر تئاتر به شکل مدرن و جدید آن از سال ۱۳۳۰/ ۱۹۵۱ آغاز شد. در سال ۱۳۲۷، ساختمان تئاتر با اخذ مجوز از ریاست مستقل مطبوعات شهرداری در جنب دبیرستان استقلال تأسیس شد و در سال‌های بعد سالن‌های تئاتر دیگری نیز راه‌اندازی شد. | هنر تئاتر به شکل مدرن و جدید آن از سال ۱۳۳۰/ ۱۹۵۱ آغاز شد. در سال ۱۳۲۷، ساختمان تئاتر با اخذ مجوز از ریاست مستقل مطبوعات شهرداری در جنب دبیرستان استقلال تأسیس شد و در سال‌های بعد سالن‌های تئاتر دیگری نیز راه‌اندازی شد. | ||
تئاتر افغانستان در آغاز برای ترویج فرهنگ اسلامی، قهرمان‌پروری، کفرستیزی، استعمارزدایی و به‌تصویرکشیدن مفاسد و مظالم اجتماعی حرکت می‌کرد و با رشد تدریجی مضامین مختلف | تئاتر [[افغانستان]] در آغاز برای ترویج فرهنگ اسلامی، قهرمان‌پروری، کفرستیزی، استعمارزدایی و به‌تصویرکشیدن مفاسد و مظالم اجتماعی حرکت می‌کرد و با رشد تدریجی مضامین مختلف اجتماعی را دربر گرفت و به‌تدریج پای زنان هم در زمان صدارت شاه محمدخان در تئاتر باز شد و نقش‌های مختلف را ایفا کردند. | ||
در سال ۱۳۴۲، هنرمندان پشتوزبان اجرای تئاتر به زبان پشتو را آغاز کردند «قهرمان» نام اولین نمایشنامه‌ای بودکه از فارسی به پشتو ترجمه شده بود. | |||
در سال ۱۳۴۴، اولین دوره هنر تئاتر دایر شد. در سال ۱۳۶۰، بخش هنر در دانشگاه [[کابل]] راه‌اندازی شد و دانشجویان در این رشته به تحصیل پرداختند. در زمان مجاهدین و [[طالبان]]، فعالیت‌های هنری تئاتر به حالت نیمه‌تعطیل درآمد و برای مدتی متوقف شد؛ ولی با برکناری [[طالبان]]، هنر تئاتر دوباره آغاز شد و سالن‌های تئاتر دوباره آغاز به کار کردند.<ref>علی آبادی، علیرضا (1395). جامعه و فرهنگ افغانستان. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی هنری و بین المللی الهدی]، ص 358-359.</ref> | |||
== نیز نگاه کنید به == | |||
[[تئاتر و هنرهای نمایشی زیمبابوه]]؛ [[تئاتر و هنرهای نمایشی کانادا]]؛ [[تئاتر و هنرهای نمایشی روسیه]]؛ [[تئاتر و هنرهای نمایشی تونس]]؛ [[تئاتر و هنرهای نمایشی ژاپن]]؛ [[تئاتر و هنرهای نمایشی کوبا]]؛ [[تئاتر و هنرهای نمایشی لبنان]]؛ [[تئاتر و هنرهای نمایشی مصر]]؛ [[هنر تئاتر مدرن چین]]؛ [[تئاتر و هنرهای نمایشی سنگال]]؛ [[تئاتر و هنرهای نمایشی آرژانتین]]؛ [[تئاتر و هنرهای نمایشی فرانسه]]؛ [[تئاتر و هنرهای نمایشی مالی]]؛ [[تئاتر و هنرهای نمایشی ساحل عاج]]؛ [[تئاتر و هنرهای نمایشی تایلند]]؛ [[تئاتر و هنرهای نمایشی اوکراین]]؛ [[تئاتر و هنرهای نمایشی اسپانیا]]؛ [[تئاتر و هنرهای نمایشی اردن]]؛ [[تئاتر و هنرهای نمایشی اتیوپی]]؛ [[تئاتر و هنرهای نمایشی سیرالئون]]؛ [[تئاتر و هنرهای نمایشی قطر]]؛ [[تئاتر و هنرهای نمایشی تاجیکستان]]؛ [[تئاتر و هنرهای نمایشی سریلانکا]]؛ [[تئاتر و هنرهای نمایشی گرجستان]]؛ [[تئاتر و هنرهای نمایشی قزاقستان]]؛ [[تئاتر و هنرهای نمایشی بنگلادش]]. | |||
== کتابشناسی == | |||
<references /> | |||
[[رده:هنرهای نمایشی]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۹ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۱۴
تئاتر سابقه‌ای طولانی در افغانستان دارد. قصه‌خوانی، شاهنامه‌خوانی و مراسم تعزیه و امثال آن نوعی تئاتر به‌صورت ساده آن بود که ابتدا از میان مردم سر برآورد و سپس مورد توجه دولت‌ها و دربارها هم قرار گرفت و باگذشت زمان و پیشرفت کار، علاوه بر داستان‌های شاهنامه و واقعه کربلا، داستان‌های بزرگ دیگری، مانند لیلی و مجنون، وامق و عذرا و امثال آن به نمایش درآمد.
درگذشته گروه‌های دوره‌گرد به نام سادو (جمع آن سادوها)، سائین، مداح و... نقش بسیاری در تئاتر داشتند. سادوها و مداح‌ها با تمثیل صحنه‌های کربلا و حوادث تاریخی، هنرنمایی می‌کردند که خود نوعی تئاتر بود. بعدها در شهر کابل دسته مسخره‌ها پدید آمد. کار آنان خنداندن مردم از راه مسخرگی بود. آنها از نقاب و ماسک استفاده کرده و لباس‌های مختلف می‌پوشیدند. فعالیت سائین‌ها از ۱۲۸۵، شروع شد و با استفاده از موسیقی به کار خود رونق بیشتری دادند. آنها در محافل مختلف، مانند عروسی، ختنه‌سوری و مجالس جشن و سرور شرکت می‌کردند و از راه طنز، آواز و بازی‌های مختلف مردم را سرگرم می‌ساختند.
هنر تئاتر به شکل مدرن و جدید آن از سال ۱۳۳۰/ ۱۹۵۱ آغاز شد. در سال ۱۳۲۷، ساختمان تئاتر با اخذ مجوز از ریاست مستقل مطبوعات شهرداری در جنب دبیرستان استقلال تأسیس شد و در سال‌های بعد سالن‌های تئاتر دیگری نیز راه‌اندازی شد.
تئاتر افغانستان در آغاز برای ترویج فرهنگ اسلامی، قهرمان‌پروری، کفرستیزی، استعمارزدایی و به‌تصویرکشیدن مفاسد و مظالم اجتماعی حرکت می‌کرد و با رشد تدریجی مضامین مختلف اجتماعی را دربر گرفت و به‌تدریج پای زنان هم در زمان صدارت شاه محمدخان در تئاتر باز شد و نقش‌های مختلف را ایفا کردند.
در سال ۱۳۴۲، هنرمندان پشتوزبان اجرای تئاتر به زبان پشتو را آغاز کردند «قهرمان» نام اولین نمایشنامه‌ای بودکه از فارسی به پشتو ترجمه شده بود.
در سال ۱۳۴۴، اولین دوره هنر تئاتر دایر شد. در سال ۱۳۶۰، بخش هنر در دانشگاه کابل راه‌اندازی شد و دانشجویان در این رشته به تحصیل پرداختند. در زمان مجاهدین و طالبان، فعالیت‌های هنری تئاتر به حالت نیمه‌تعطیل درآمد و برای مدتی متوقف شد؛ ولی با برکناری طالبان، هنر تئاتر دوباره آغاز شد و سالن‌های تئاتر دوباره آغاز به کار کردند.[۱]
نیز نگاه کنید به
تئاتر و هنرهای نمایشی زیمبابوه؛ تئاتر و هنرهای نمایشی کانادا؛ تئاتر و هنرهای نمایشی روسیه؛ تئاتر و هنرهای نمایشی تونس؛ تئاتر و هنرهای نمایشی ژاپن؛ تئاتر و هنرهای نمایشی کوبا؛ تئاتر و هنرهای نمایشی لبنان؛ تئاتر و هنرهای نمایشی مصر؛ هنر تئاتر مدرن چین؛ تئاتر و هنرهای نمایشی سنگال؛ تئاتر و هنرهای نمایشی آرژانتین؛ تئاتر و هنرهای نمایشی فرانسه؛ تئاتر و هنرهای نمایشی مالی؛ تئاتر و هنرهای نمایشی ساحل عاج؛ تئاتر و هنرهای نمایشی تایلند؛ تئاتر و هنرهای نمایشی اوکراین؛ تئاتر و هنرهای نمایشی اسپانیا؛ تئاتر و هنرهای نمایشی اردن؛ تئاتر و هنرهای نمایشی اتیوپی؛ تئاتر و هنرهای نمایشی سیرالئون؛ تئاتر و هنرهای نمایشی قطر؛ تئاتر و هنرهای نمایشی تاجیکستان؛ تئاتر و هنرهای نمایشی سریلانکا؛ تئاتر و هنرهای نمایشی گرجستان؛ تئاتر و هنرهای نمایشی قزاقستان؛ تئاتر و هنرهای نمایشی بنگلادش.
کتابشناسی
- ↑ علی آبادی، علیرضا (1395). جامعه و فرهنگ افغانستان. تهران: موسسه فرهنگی هنری و بین المللی الهدی، ص 358-359.