نقاشی سریلانکا

10-9.  هنر نقاشي

تاريخ هنر نقاشي در سريلانكا به دو دوره مشخص: دوره كلاسيك و دوره كندي تقسيم مي‌شود. دوره كلاسيك شامل آثار باقی مانده از قرن پنجم تا سيزدهم و دوره كندي از قرن هجدهم تا نوزدهم را در بر می گیرد. تاريخ دانان تصاويری آبرنگ چند زن  در سیگریا[73] را آسپاراس[74] (حوريان بهشتي) تفسير کرده اند  (M.H.Syed, 2007). این نقاشي‌ها قديمي‌ترين و مهم‌ترين نقاشي‌هاي به جا مانده از زمان سلطنت شاه كاسياپا [75] (495 – 477 قبل از ميلاد) است که در نقطه ای نسبتا مرتفع از صخره سیگریا و روی دیواری که با نوعي گچ پوشيده نقاشی شده اند  (Comaraswamy, 1956). نقاشي‌هاي سيگيريا صددرصد عيني  و واقعی (رئاليستی) نيستند و محتواي مذهبي نیز ندارند (M.H.Syed, 2007). این نقاشی های آبرنگ را هنرمندی ناشناسی ترسیم کرده است. بعد از سگيريا، از نظر تاریخی نقاشي‌هاي ديواري در تيوانكا[76] خانه نقاشي شهر پولنّاروا متعلق به قرن دوزادهم ميلادي است كه به عنوان جامع‌ترين پيكره‌هاي نقاشي شناخته می شود. از دوره سيگيريا تا دوره تيوانكا ششصد سال فاصله است. نقاشي‌هاي ديواري تيوانكا در واقع سبك كلاسيك – ناتورليستيك - توسعه يافته است. طول این دوره از دوران اوليه تاريخ تا زمان پادشاهي آنورادهاپو را شامل می شود.

سبك و تكنيك‌هاي نقاشي سيگيریا در مقایسه با نقاشي‌هاي ديواري آنورادهاپورا سبکی بي‌نظير است. از آنجا كه نقاشي نسبت به ابنيه و پيكره‌ها و تندیس ها زودتر در معرض خرابي قرار مي‌گيرد، نقاشي‌هاي زيادي از دوران قديم به يادگار نمانده است. اما همین تعداد باقي مانده بيانگر علاقه سينهاليان به اين هنر است. هر چند واقع شدن این آثار در غارهای کم عمق و دور از آب و هوا نیز دلیل اصلی پا بر جایی آن ها است.

اما آثار هنری متعلق به دوران استعمار تا اندازه ای تقلیدی و یا الگو گرفته از سبک های اروپایی هستند. ایده های مدرن در قرن بیستم باعث شد هنرمندان سریلانکا مجددا روی به سنت های قدیمی آورده و طراحی سنتی را تجربه کنند. نقاش های سریلانکایی – به ویژه چهل و دو گروهی که نهضت احیای هنری را آغاز کردند. اغلب مفاهیم قدیمی را با عناوین مدرن که بیان کنندۀ فرهنگ کشور است، را باز آفرینی کرده اند (Silva, 1995, p. 550f)

10-9-1.   نقاشي بر روي چوب:

این از نقاشي بومي بیشتر روی سطوح چوبی سقف ساختمان‌هاي مذهبي، جلد نسخه‌هاي خطي، جعبه هایی كه براي نگهداری و انبار كردن وسايل مقدس و همجنین لوح‌هاي پيشكش کاربرد داشته است  (M.H.Syed, 2007).

10-9-2.      نقاشي‌های بودايي‌ها در سريلانكا:

ديوارهای اكثراً معابد پوشيده از نقاشي‌هاي متنوع است كه همگي نوعي داستان مذهبي و تاريخي را به زبان تصویر برای بيننده حکایت می کنند. به رغم قدمت نسبتا زیاد کيفيت رنگ‌هاي این آثار نقاشي‌ ها بسیار خوب بر جا مانده ‌است. به نظر مي‌رسد هنرمندان آن دوره در تهيه رنگ به موفقيت‌هاي شاياني دست يافته بودند. نقاشي‌هاي باستاني سينهالي به سبك نقاشي‌هاي سنتي هند است. استفاده از نقاشي براي تزئين معابد، سنت گذشتگان است كه همچنان از سوی نسل حاضر نیز دنبال مي‌شود، اما شكل و شيوه نقاشي‌هاي جديد سبك غربي به خود گرفته‌اند. (Comaraswamy, 1956)محتواي نقاشي‌هاي بودايي‌ها در سريلانكا را به طور كلي مي‌توان به چند موضوعات دسته‌بندي کرد:

-       زندگي بودا

-       داستان‌هاي مربوط به زندگي بودا

-       داستان‌هاي جاتاكا[77] (داستان‌هاي مربوط به زندگي پيشين بودا)

-       سوويسي ويوارانا [78]بيانات بيست و چهارمين بوداي پيشين كه بودهي‌ساتوا[79] را به عنوان گواتما بوداي[80] آينده تصديق كرد.

-       سولوسماستانا[81] شانزده مكان زيارتي

-       الهه های گوناگون و معرفي چندين جهنم و جهان زيرين (M.H.Syed, 2007)

اگر چه بوديسم با بيش از دو هزار سال قدمت اساس و پايه فرهنگ سريلانكا است؛ اما هنر هندويسم نيز فعالانه در عرصه های هنری شركت داشته است. (M.H.Syed, 2007)

نیز نگاه کنید به

نقاشی سیرالئون؛ نقاشی ژاپن؛ نقاشی روسیه؛ نقاشی افغانستان؛ نقاشی تونس؛ نقاشی کوبا؛ نقاشی لبنان؛ نقاشی مصر؛ هنر نقاشی در چین؛ نقاشی سنگال؛ نقاشی و مجسمه‌سازی آرژانتین؛ نقاشی در مالی؛ نقاشی در ساحل عاج؛ نقاشی تایلند؛ نقاشی اسپانیا؛ نقاشی در اردن؛ نقاشی در اتیوپی؛ نقاشی قطر؛ نقاشی و مجسمه سازی در قزاقستان؛ نقاشی تاجیکستان؛ نقاشی بنگلادش