روابط سیاسی و اقتصادی امارات متحده عربی و ایران

بسیاری از ساكنین شهرهای جنوبی جمهوری اسلامی ایران با مردم امارات متحده عربی رابطه خویشاوندی دارند. از این رو جمهوری اسلامی ایران و امارات متحده عربی بر پایه اشتراكات قومی، فرهنگی، مذهبی و اقتصادی مناسبات گسترده ای برقرار ساخته اند. البته در سال های اخیر برخی از ادعاهای غیر معقول، بی پایه حق امارات متحده عربی در مورد مالكیت جزایر ایرانی تنب بزرگ، تنب كوچك و ابوموسی تا حدودی موجب سرد شدن روابط سیاسی دو كشور شده است. با این حال جمهوری اسلامی ایران حداقل در 3 سال اخیر عمده ترین مقصد صادرات مجدد امارات متحده عربی بوده و همواره سعی كرده است واز طریق رفتار مسالمت آمیز و گفتگوی مبتنی بر حفظ ارزش های ملی، توسعه روابط فی مابین یاری رساند.

تاریخ معاصر

خلاء سیاسی در اواسط قرن هجدهم توسط بریتانیایی ها پر شد. آنان این منطقه را حلقه ای در مسیر تجارت به هند تلقی می کردند. در قرن نوزدهم پیمان هایی (قراردادهای ترک مخاصمه) با حکام محلی به امضاء رسید و سواحل متصالح الحمایه بریتانیا گشت. در 1958 نفت در ابوظبی کشف شد. در 1968 سواحل متصالح، بحرین و قطر فدراسیونی را پی ریزی کردند، ولی با خروج بریتانیا در 1971 تنها شش امیر نشین، امارات متحده عربی را تشکیل دادند. بحرین و قطر به صورت کشورهای مجزا استقلال یافتند، در حالی که رأی الخیمه در 1972 به این فدراسیون پیوست.

نیز نگاه کنید به

روابط سیاسی کانادا و ایران؛ روابط سیاسی تونس و ایران؛ روابط سیاسی، اقتصادی ژاپن با جمهوری اسلامی؛ روابط سیاسی و اقتصادی کوبا و ج.ا.ایران؛ روابط سیاسی لبنان و ایران؛ روابط سیاسی مصر و ایران؛ آغاز روابط رسمی دیپلماتیک ایران و چین؛ روابط سیاسی سنگال و ج.ا.ایران؛ روابط سیاسی ایران و فرانسه؛ روابط سیاسی ایران و مالی؛ روابط سیاسی و اقتصادی زیمبابوه و ایران؛ روابط سیاسی و اقتصادی تایلند و ایران؛ روابط سیاسی اردن و ج.ا.ایران؛ روابط سیاسی ایران و اتیوپی؛ روابط سیاسی سیرالئون و ایران؛ روابط سیاسی و اقتصادی سریلانکا و ج. ا. ایران؛ روابط سیاسی ایران و گرجستان؛ روابط سیاسی ایران و قزاقستان؛ روابط سیاسی ایران و آرژانتین