سینمای زیمبابوه

فیلم نریا(1403). برگرفته از سایت IMDB. قابل بازیابی از https://www.imdb.com/title/tt0107670/

صنعت فیلم سازی در زیمبابوه در سطح بسیار پائین و ضعیف می‌باشد. در خصوص زمان و نحوه‌ی ورود این صنعت به این کشور اطلاعات دقیقی وجود ندارد اما قطعاً استعمارگران بریتانیایی برای نخستین بار نمایش

فیلم و فیلم سازی را در زیمبابوه آغاز کرده‌اند .

در بحبوحه‌ی آغاز جنگ جهانی دوم، بریتانیا در سال 1939 با هدف تبلیغ مسائل جنگ برای مستعمره رودزیا، مرکز "فیلم استعماری" را ایجاد نمود.

نخستین دوره فعالیت در زمینه هنر سینما در زیمبابوه با تأسیس "اتحادیه منطقه‌ای سینمای آفریقای مرکزی" (CAFU) در دهه 60 آغاز شد.

به دنبال آغاز جنبش‌ها و فعالیت‌های ملی گرایی در این کشور، سینمای انقلابی نیز تحت کنترل حاکمیت در آمد و در مواردی از ادامه فعالیت آن جلوگیری به عمل آمد. برای نمونه، فیلم "سقوط رودزیا" در سال 1969 نتوانست اجازه نمایش پیداکند. موضوع این فیلم در مورد خشونت‌های سفیدپوستان علیه سیاهان رودزیا بود. این فیلم در همان سال توانست در جشنواره فیلم مانهایم آلمان جایزه ویژه را از آن خود کند. در سال 1972 شاهد توسعه تدریجی صنعت فیلم بومی در رودزیا هستیم. با استقلال زیمبابوه در سال 1980 به طور کلی سیاست تولید و پخش فیلم در این کشور تغییر یافت. طی دهه اول استقلال، دولت از طریق وزارت اطلاعات موفق شد صنعت کوچک سینمای زیمبابوه را در حراره تقویت نماید. هدف از کمک مالی به دست اندرکاران این صنعت تقویت فیلم‌سازی داخلی بود. بولتن وزارت اطلاعات در سال 1987 تهیه کنندگان را به تولید فیلم‌های بومی در داخل کشور دعوت و تشویق کرد.

در همان سال، چند فیلم بومی تهیه و به نمایش در آمد. در آن زمان بیشتر فیلم‌ها دارای مضامین ضد آپارتاید بود. فیلم "گریه برای آزادی" (Cry Freedom) (به کارگردانی ریچارد آتنبرو - 1987) (Richard Attenborough) داستان کشته شدن یک شهروند روشنفکر سیاه‌پوست فعال اجتماعی به دست پلیس آفریقای جنوبی است. دولت زیمبابوه در تولید این فیلم با پرداخت 5 میلیون دلار مشارکت نمود. هم‌چنین بعدها در تولید فیلم‌های بین‌المللی ساخته شده از سوی کشورهای فرانکوفون نیز سرمایه گذاری‌هایی نمود. در این دوران زیمبابوه ارتباط زیادی با صنعت فیلم سازی آفریقای جنوبی داشت. مراکز بین المللی چون بانک جهانی و برخی سازمان‌های بین المللی غیر دولتی با اعطای کمک به بخش صنعت فیلم زیمبابوه، دست اندرکاران را تشویق نمودند موضوع حقوق زنان جامعه را در فیلم‌ها مورد توجه خاص قرار دهند.

سال‌ها بعد، این حمایت‌ها موجب گردید سازمان تولید کنندگان فیلم زنان زیمبابوه در سال 1996 با همکاری شورای هنرهای ملی زیمبابوه تأسیس شود. هدف آن تولید فیلم‌هایی در خصوص مسائل مهم اجتماعی زنان آفریقایی بود و با تلاش بسیار در سال 2002 موفق به راه اندازی "جشنواره بین المللی فیلم زنان" (IIFF) شد. این مرکز تنها هسته فعالیت سینمایی زنان آفریقای جنوب صحراست و طی دهه گذشته اقدام به تولید و نمایش فیلم در داخل و جشنواره‌های بین المللی فیلم کشورهای دیگر نموده است. در کنار این فعالیت، هر ساله بهترین فیلم های اکران شده در جهان را دریافت و در داخل کشور نمایش می‌دهد.

در سال 1990 نخستین فیلم رمانتیک کمدی به نام "جیت" (Jit) ساخته شد.

دو فیلم "نریا" (Neria) (به کارگردانی گودوین ماورو) (Godwin Mawuru) در سال 1991 و "آتش" (Flame) در سال 1996 (به کارگردانی اینگرید سینکلیر) (Ingrid Sinclair)، هر دو موفق به کسب جوایز بین‌المللی شدند.

فیلم‌های دیگری از جمله "ایدز" (به کارگردانی توربر راسموسین) (Torber Rasmuseen) در جشنواره بین‌المللی فیلم آفریقای جنوبی در سال 1993 توانست جایزه بهترین فیلم را دریافت کند. در این دوران، جامعه هنری و فرهنگی زیمبابوه شاهد موفقیت زنان نویسنده و کارگردان فیلم خود بود. "تسی تسی دانگارمبا" در سال 1997 فیلم "کودک همه" که در مورد استثمار چهار کودک بی‌سرپرست و مرگ والدینشان در اثر بیماری ایدز بود را ساخت.

امروزه نسل جدید کارگردانان زیمبابوه‌ای مانند "رومبی کاتدزا" (Rumbi Katedza) همه ساله در "جشنواره بین المللی فیلم زیمبابوه" فیلم‌های جدیدی را عرضه می‌کنند.

رویداد فرهنگی "جشنواره بین المللی فیلم زیمبابوه" (ZIFF) در اوایل دهه 2000 در جهت پویایی صنعت فیلم کشور گام‌های مثبتی برداشت.

متإسفانه بحران اقتصادی، صنعت نوپای فیلم این کشور را با مشکلات زیادی مواجه ساخت.

اما علی رغم مشکلات فراوانی که سینمای زیمبابوه در مسیر خود با آن روبرو بوده اما توانسته است گام‌های نسبتاً خوبی در بازاریابی تولیدات خود بردارد. فیلم‌های "گریه برای آزادی" (Cry Freedom)، "فصل سرد خشک" (A Dry White Season) (به کارگردانی اوزهان پالسی - 1989) (Euzhan Palcy)، "دنیای متفاوت" (World Apart) (به کارگردانی کریس منگس - 1988 ) (Chris Menges) خارج از زیمبابوه مورد استقبال قرار گرفتند.

نیز نگاه کنید به

سینمای سیرالئون؛ سینمای کانادا؛ سینمای روسیه؛ سینمای تونس؛ سینمای ژاپن؛ سینمای کوبا؛ سینمای لبنان؛ سینمای مصر؛ صنعت فیلم و سینمای چین؛ سینمای سنگال؛ سینمای آرژانتین؛ سینمای فرانسه؛ سینمای مالی؛ سینمای ساحل عاج؛ سینمای تایلند؛ سینمای اسپانیا؛ سینمای اردن؛ سینمای اتیوپی؛ سینمای قطر؛ سینمای تاجیکستان؛ سینمای گرجستان؛ سینمای بنگلادش؛ سینمای سریلانکا؛ سینمای قزاقستان؛ سینمای افغانستان