زبان و خط رسمی مالی

زبان تماچک، برگرفته از عرب احمدی، امیر بهرام(1392). جامعه و فرهنگ مالی. ناظر علمی ابوالحسن شریف محمدی. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی.

زبان رسمی ‌و اداری کشور مالی زبان فرانسه است که در سراسر کشور کاربرد وسیعی دارد^[i] زبان‌های محلی بامبارا، پل، سونرای، دوگون، تماچگ، مالینکه، بوبو، مور، سنوفوو خاسونگه نیز زبان قبایل اصلی مالی به‌شمار می‌روند. گروهی از طوارق و مورها نیز به زبان عربی با لهجه خاص اقوام صحرا صحبت می‌کنند.

در این بین مهم‌ترین زبان محلی که تقریباً تمام مردم این کشور به آن آشنایی دارند، زبان بامباراست. علاوه ‌بر این زبان‌های محلی، حدود سی زبان محلی دیگر هم در شهرها، روستاها و بیابان‌های مالی مورد استفاده قرار می‌گیرند. البته هیچ یک از زبان‌های فوق دارای خط نوشتاری نیستند و فقط زبان تماچک که زبان طوارق و لهجه‌ای از خانواده زبان‌های بربری است، خط نوشتاری خاص خود را داراست.

نیز نگاه کنید به

زبان ژاپنی؛ زبان روسی؛ زبان رسمی کانادا؛ زبان و خط تونسی؛ زبان افغانستان؛ زبان چینی؛ زبان سنگال؛ زبان و خط فرانسوی؛ زبان و خط آرژانتینی؛ زبان و خط رسمی ساحل عاج؛ زبان و خط رسمی تایلند؛ زبان اوکراین؛ زبان اسپانیایی؛ زبان و خط رسمی اردن؛ زبان و خط رسمی اتیوپی؛ زبان و خط رسمی سیرالئون؛ زبان و خط رسمی قطر؛ زبان گرجی؛ زبان و خط رسمی سریلانکا؛ زبان و خط رسمی بنگلادش؛ زبان و خط قزاقستان؛ زبان تاجیکی؛ خط ژاپنی؛ خط روسی؛ خط افغانی؛ خط چینی؛ خط سنگالی؛ خط گرجی؛ خط رسمی تاجیکستان

پاورقی

[i] - عدم تسلّط بسیاری از مسلمانان مالیایی به زبان فرانسه، از ضعف‌های جامعه اسلامی مالی است. بسیاری از مسلمانانی که در مدارس اسلامی مالی تحصیل می‌کنند، به‌دلیل آنکه زبان اول این مراکز آموزشی عربی است، به فرانسه زبان رسمی این کشور، تسلّط نمی‌یابند. بنابراین، پس از پایان تحصیلات، در دست‌یابی به فرصت‌ شغلی مناسب و استخدام در مراکز دولتی یا شرکت‌های خصوصی، با مشکلات فراوانی مواجه می‌شوند. زیرا اولین شرط استخدام در این مراکز توانایی تکلم به زبان فرانسه است. این موضوع به نوبه خود موجب ضعف جامعه اسلامی مالی و به حاشیه رانده شدن بسیاری از افراد واجد صلاحیت از گردونه فعالیت‌های مختلف در عرصه اجتماعی می‌شود.

منبع اصلی

عرب‌احمدی، امیربهرام (1392). جامعه و فرهنگ مالی. ناظرعلمی ابوالحسن شریف محمدی. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، ص243.

نویسنده مقاله

امیربهرام عرب احمدی