نقاشی سریلانکا: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۷ اوت ۲۰۲۵، ساعت ۱۱:۰۶

در انتظار۱، اکریلیک روی بوم، ۲۰۱۸ ، قابل بازیابی از https://avammag.com/71522/art-researches/

تاریخ هنر نقاشی در سریلانکا به دو دوره مشخص: دوره کلاسیک و دوره کندی تقسیم می‌شود. دوره کلاسیک شامل آثار باقی‌مانده از قرن پنجم تا سیزدهم و دوره کندی از قرن هجدهم تا نوزدهم را در بر می‌گیرد. تاریخ‌دانان تصاویری آبرنگ چند زن در سیگریا(Sigiria) را آسپاراس(apsaras) (حوریان بهشتی) تفسیر کرده‌اند^[۱]. این نقاشی‌های قدیمی‌ و مهم‌ نقاشی‌های به‌جا مانده از زمان سلطنت شاه کاسیاپا (Kasapayai) (495 – 477 قبل از میلاد) است که در نقطه‌ای نسبتا مرتفع از صخره سیگریا و روی دیواری که با نوعی گچ پوشیده نقاشی شده‌اند^[۲]. نقاشی‌های سیگیریا صددرصد عینی و واقعی (رئالیستی) نیستند و محتوای مذهبی نیز ندارند^[۱]. این نقاشی‌های آبرنگ را هنرمندی ناشناسی ترسیم کرده است. بعد از سگیریا، از نظر تاریخی نقاشی‌های دیواری در تیوانکا(Tivanka) خانه نقاشی شهر پولنّاروا متعلق به قرن دوزادهم میلادی است که به عنوان جامعه پیکره‌های نقاشی شناخته می‌شود. از دوره سیگیریا تا دوره تیوانکا ششصد سال فاصله است. نقاشی‌های دیواری تیوانکا در واقع سبک کلاسیک – ناتورلیستیک توسعه یافته است. طول این دوره از دوران اولیه تاریخ تا زمان پادشاهی آنورادهاپو را شامل می‌شود.

سبک و تکنیک‌های نقاشی سیگیریا در مقایسه با نقاشی‌های دیواری آنورادهاپورا سبکی بی‌نظیر است. از آنجا که نقاشی نسبت به ابنیه و پیکره‌ها و تندیس ها زودتر در معرض خرابی قرار می‌گیرد، نقاشی‌های زیادی از دوران قدیم به یادگار نمانده است. اما همین تعداد باقی‌مانده بیانگر علاقه سینهالیان به این هنر است. هر چند واقع شدن این آثار در غارهای کم عمق و دور از آب و هوا نیز دلیل اصلی پا بر جایی آن‌ها است.

اما آثار هنری متعلق به دوران استعمار تا اندازه‌ای تقلیدی و یا الگو گرفته از سبک‌های اروپایی هستند. ایده‌های مدرن در قرن بیستم باعث شد هنرمندان سریلانکا مجددا روی به سنت‌های قدیمی آورده و طراحی سنتی را تجربه کنند. نقاشی‌های سریلانکایی – به ویژه چهل و دو گروهی که نهضت احیای هنری را آغاز کردند. اغلب مفاهیم قدیمی را با عناوین مدرن که بیان کنندۀ فرهنگ کشور است، را باز آفرینی کرده‌اند^[۳].

نقاشی بر روی چوب

این از نقاشی بومی بیشتر روی سطوح چوبی سقف ساختمان‌های مذهبی، جلد نسخه‌های خطی، جعبه‌هایی که برای نگهداری و انبار کردن وسایل مقدس و همجنین لوح‌های پیشکش کاربرد داشته است^[۱].

نقاشی‌های بودایی‌ها در سریلانکا

دیوارهای اکثراً معابد پوشیده از نقاشی‌های متنوع است که همگی نوعی داستان مذهبی و تاریخی را به زبان تصویر برای بیننده حکایت می‌کنند. به رغم قدمت نسبتا زیاد کیفیت رنگ‌های این آثار نقاشی‌‌ها بسیار خوب بر جا مانده ‌است. به نظر می‌رسد هنرمندان آن دوره در تهیه رنگ به موفقیت‌های شایانی دست یافته بودند. نقاشی‌های باستانی سینهالی به سبک نقاشی‌های سنتی هند است. استفاده از نقاشی برای تزئین معابد، سنت گذشتگان است که همچنان از سوی نسل حاضر نیز دنبال می‌شود، اما شکل و شیوه نقاشی‌های جدید سبک غربی به خود گرفته‌اند^[۲]. محتوای نقاشی‌های بودایی‌ها در سریلانکا را به طور کلی می‌توان به چند موضوعات دسته‌بندی کرد:

زندگی بودا؛
داستان‌های مربوط به زندگی بودا؛
داستان‌های جاتاکا(Jataka) (داستان‌های مربوط به زندگی پیشین بودا)؛
سوویسی ویوارانا (Suvisi vivarana)بیانات بیست و چهارمین بودای پیشین که بودهی‌ساتوا(Bodhisattva) را به عنوان گواتما بودای(Guatama BVuddha) آینده تصدیق کرد؛
سولوسماستانا(Solos mastana) شانزده مکان زیارتی؛
الهه‌های گوناگون و معرفی چندین جهنم و جهان زیرین^[۱].

اگر چه بودیسم با بیش از دو هزار سال قدمت اساس و پایه فرهنگ سریلانکا است؛ اما هنر هندویسم نیز فعالانه در عرصه‌های هنری شرکت داشته است^[۱].

نیز نگاه کنید به

نقاشی سیرالئون؛ نقاشی ژاپن؛ نقاشی روسیه؛ نقاشی افغانستان؛ نقاشی تونس؛ نقاشی کوبا؛ نقاشی لبنان؛ نقاشی مصر؛ هنر نقاشی در چین؛ نقاشی سنگال؛ نقاشی و مجسمه‌سازی آرژانتین؛ نقاشی در مالی؛ نقاشی در ساحل عاج؛ نقاشی تایلند؛ نقاشی اسپانیا؛ نقاشی در اردن؛ نقاشی در اتیوپی؛ نقاشی قطر؛ نقاشی و مجسمه سازی در قزاقستان؛ نقاشی تاجیکستان؛ نقاشی بنگلادش

کتابشناسی

↑ ^۱٫۰ ^۱٫۱ ^۱٫۲ ^۱٫۳ ^۱٫۴ M.H.Syed. (2007). World Infopedia Srilanka. New Delhi: Pragun Publication.
↑ ^۲٫۰ ^۲٫۱ Comaraswamy, A. (1956). Medieval Sinhalese Art. New York: Pantheon Books.
↑ Silva, K. D. (1995). Encyclopedia Americana. Danbury, Connecticut: Grolier Incorporated.

منبع اصلی

رکنی، مهدیقلی (1391). جامعه و فرهنگ سریلانکا. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی( در دست انتشار).

نویسنده مقاله

مهدیقلی رکنی

[:0-1] ۱٫۰ ^۱٫۱ ^۱٫۲ ^۱٫۳ ^۱٫۴ M.H.Syed. (2007). World Infopedia Srilanka. New Delhi: Pragun Publication.

[:1-2] ۲٫۰ ^۲٫۱ Comaraswamy, A. (1956). Medieval Sinhalese Art. New York: Pantheon Books.

[3] Silva, K. D. (1995). Encyclopedia Americana. Danbury, Connecticut: Grolier Incorporated.

[۱]

[۲]

[۳]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
+[[پرونده:Jagath-Weerasinghe-6.jpg|بندانگشتی|در انتظار۱، اکریلیک روی بوم، ۲۰۱۸ ، قابل بازیابی از https://avammag.com/71522/art-researches/]]
+تاریخ هنر نقاشی در [[سریلانکا]] به دو دوره مشخص: دوره کلاسیک و دوره کندی تقسیم می‌شود. دوره کلاسیک شامل آثار باقی‌مانده از قرن پنجم تا سیزدهم و دوره کندی از قرن هجدهم تا نوزدهم را در بر می‌گیرد. تاریخ‌دانان تصاویری آبرنگ چند زن در [[قلعه نظامی سیگیریا|سیگریا(Sigiria)]] را آسپاراس(apsaras) (حوریان بهشتی) تفسیر کرده‌اند<ref name=":0">M.H.Syed. (2007). World Infopedia Srilanka. New Delhi: Pragun Publication.</ref>. این نقاشی‌های قدیمی‌ و مهم‌ نقاشی‌های به‌جا مانده از زمان سلطنت شاه کاسیاپا (Kasapayai) (495 – 477 قبل از میلاد) است که در نقطه‌ای نسبتا مرتفع از صخره سیگریا و روی دیواری که با نوعی گچ پوشیده نقاشی شده‌اند<ref name=":1">Comaraswamy, A. (1956). Medieval Sinhalese Art. New York: Pantheon Books.</ref>. نقاشی‌های سیگیریا صددرصد عینی و واقعی (رئالیستی) نیستند و محتوای مذهبی نیز ندارند<ref name=":0" />. این نقاشی‌های آبرنگ را هنرمندی ناشناسی ترسیم کرده است. بعد از سگیریا، از نظر تاریخی نقاشی‌های دیواری در تیوانکا(Tivanka) خانه نقاشی شهر پولنّاروا متعلق به قرن دوزادهم میلادی است که به عنوان جامعه پیکره‌های نقاشی شناخته می‌شود. از دوره سیگیریا تا دوره تیوانکا ششصد سال فاصله است. نقاشی‌های دیواری تیوانکا در واقع سبک کلاسیک – ناتورلیستیک توسعه یافته است. طول این دوره از دوران اولیه تاریخ تا زمان پادشاهی [[شهر آنورادهاپورا|آنورادهاپو]] را شامل می‌شود.
-='''10-9.  هنر نقاشي'''=
+سبک و تکنیک‌های نقاشی سیگیریا در مقایسه با نقاشی‌های دیواری [[شهر آنورادهاپورا|آنورادهاپورا]] سبکی بی‌نظیر است. از آنجا که نقاشی نسبت به ابنیه و پیکره‌ها و تندیس ها زودتر در معرض خرابی قرار می‌گیرد، نقاشی‌های زیادی از دوران قدیم به یادگار نمانده است. اما همین تعداد باقی‌مانده بیانگر علاقه سینهالیان به این هنر است. هر چند واقع شدن این آثار در غارهای کم عمق و دور از آب و هوا نیز دلیل اصلی پا بر جایی آن‌ها است.
-تاريخ هنر نقاشي در سريلانكا به دو دوره مشخص: دوره كلاسيك و دوره كندي تقسيم مي‌شود. دوره كلاسيك شامل آثار باقی مانده از قرن پنجم تا سيزدهم و دوره كندي از قرن هجدهم تا نوزدهم را در بر می گیرد. تاريخ دانان تصاويری آبرنگ چند زن  در سیگریا[73] را آسپاراس[74] (حوريان بهشتي) تفسير کرده اند  (M.H.Syed, 2007). این نقاشي‌ها قديمي‌ترين و مهم‌ترين نقاشي‌هاي به جا مانده از زمان سلطنت شاه كاسياپا [75] (495 – 477 قبل از ميلاد) است که در نقطه ای نسبتا مرتفع از صخره سیگریا و روی دیواری که با نوعي گچ پوشيده نقاشی شده اند  (Comaraswamy, 1956). نقاشي‌هاي سيگيريا صددرصد عيني  و واقعی (رئاليستی) نيستند و محتواي مذهبي نیز ندارند (M.H.Syed, 2007). این نقاشی های آبرنگ را هنرمندی ناشناسی ترسیم کرده است. بعد از سگيريا، از نظر تاریخی نقاشي‌هاي ديواري در تيوانكا[76] خانه نقاشي شهر پولنّاروا متعلق به قرن دوزادهم ميلادي است كه به عنوان جامع‌ترين پيكره‌هاي نقاشي شناخته می شود. از دوره سيگيريا تا دوره تيوانكا ششصد سال فاصله است. نقاشي‌هاي ديواري تيوانكا در واقع سبك كلاسيك – ناتورليستيك - توسعه يافته است. طول این دوره از دوران اوليه تاريخ تا زمان پادشاهي آنورادهاپو را شامل می شود.
-سبك و تكنيك‌هاي نقاشي سيگيریا در مقایسه با نقاشي‌هاي ديواري آنورادهاپورا سبکی بي‌نظير است. از آنجا كه نقاشي نسبت به ابنيه و پيكره‌ها و تندیس ها زودتر در معرض خرابي قرار مي‌گيرد، نقاشي‌هاي زيادي از دوران قديم به يادگار نمانده است. اما همین تعداد باقي مانده بيانگر علاقه سينهاليان به اين هنر است. هر چند واقع شدن این آثار در غارهای کم عمق و دور از آب و هوا نیز دلیل اصلی پا بر جایی آن ها است.
+اما آثار هنری متعلق به دوران استعمار تا اندازه‌ای تقلیدی و یا الگو گرفته از سبک‌های اروپایی هستند. ایده‌های مدرن در قرن بیستم باعث شد هنرمندان [[سریلانکا]] مجددا روی به سنت‌های قدیمی آورده و طراحی سنتی را تجربه کنند. نقاشی‌های سریلانکایی – به ویژه چهل و دو گروهی که نهضت احیای هنری را آغاز کردند. اغلب مفاهیم قدیمی را با عناوین مدرن که بیان کنندۀ فرهنگ کشور است، را باز آفرینی کرده‌اند<ref>Silva, K. D. (1995). Encyclopedia Americana. Danbury, Connecticut: Grolier Incorporated.</ref>.
-اما آثار هنری متعلق به دوران استعمار تا اندازه ای تقلیدی و یا الگو گرفته از سبک های اروپایی هستند. ایده های مدرن در قرن بیستم باعث شد هنرمندان سریلانکا مجددا روی به سنت های قدیمی آورده و طراحی سنتی را تجربه کنند. نقاش های سریلانکایی – به ویژه چهل و دو گروهی که نهضت احیای هنری را آغاز کردند. اغلب مفاهیم قدیمی را با عناوین مدرن که بیان کنندۀ فرهنگ کشور است، را باز آفرینی کرده اند (Silva, 1995, p. 550f)
+==== نقاشی بر روی چوب ====
-='''10-9-1.   نقاشي بر روي چوب:'''=
+این از نقاشی بومی بیشتر روی سطوح چوبی سقف ساختمان‌های مذهبی، جلد نسخه‌های خطی، جعبه‌هایی که برای نگهداری و انبار کردن وسایل مقدس و همجنین لوح‌های پیشکش کاربرد داشته است<ref name=":0" />.
-این از نقاشي بومي بیشتر روی سطوح چوبی سقف ساختمان‌هاي مذهبي، جلد نسخه‌هاي خطي، جعبه هایی كه براي نگهداری و انبار كردن وسايل مقدس و همجنین لوح‌هاي پيشكش کاربرد داشته است  (M.H.Syed, 2007).
-=10-9-2.      نقاشي‌های بودايي‌ها در سريلانكا:=
-ديوارهای اكثراً معابد پوشيده از نقاشي‌هاي متنوع است كه همگي نوعي داستان مذهبي و تاريخي را به زبان تصویر برای بيننده حکایت می کنند. به رغم قدمت نسبتا زیاد کيفيت رنگ‌هاي این آثار نقاشي‌ ها بسیار خوب بر جا مانده ‌است. به نظر مي‌رسد هنرمندان آن دوره در تهيه رنگ به موفقيت‌هاي شاياني دست يافته بودند. نقاشي‌هاي باستاني سينهالي به سبك نقاشي‌هاي سنتي هند است. استفاده از نقاشي براي تزئين معابد، سنت گذشتگان است كه همچنان از سوی نسل حاضر نیز دنبال مي‌شود، اما شكل و شيوه نقاشي‌هاي جديد سبك غربي به خود گرفته‌اند. (Comaraswamy, 1956)محتواي نقاشي‌هاي بودايي‌ها در سريلانكا را به طور كلي مي‌توان به چند موضوعات دسته‌بندي کرد:
--       زندگي بودا
+==== [[نقاشی بودایی ها در سریلانکا|نقاشی‌های بودایی‌ها در سریلانکا]] ====
+دیوارهای اکثراً معابد پوشیده از نقاشی‌های متنوع است که همگی نوعی داستان مذهبی و تاریخی را به زبان تصویر برای بیننده حکایت می‌کنند. به رغم قدمت نسبتا زیاد کیفیت رنگ‌های این آثار نقاشی‌‌ها بسیار خوب بر جا مانده ‌است. به نظر می‌رسد هنرمندان آن دوره در تهیه رنگ به موفقیت‌های شایانی دست یافته بودند. نقاشی‌های باستانی سینهالی به سبک نقاشی‌های سنتی هند است. استفاده از نقاشی برای تزئین معابد، سنت گذشتگان است که همچنان از سوی نسل حاضر نیز دنبال می‌شود، اما شکل و شیوه نقاشی‌های جدید سبک غربی به خود گرفته‌اند<ref name=":1" />. محتوای نقاشی‌های بودایی‌ها در [[سریلانکا]] را به طور کلی می‌توان به چند موضوعات دسته‌بندی کرد:
--       داستان‌هاي مربوط به زندگي بودا
+* زندگی بودا؛
+* داستان‌های مربوط به زندگی بودا؛
+* داستان‌های جاتاکا(Jataka) (داستان‌های مربوط به زندگی پیشین بودا)؛
+* سوویسی ویوارانا (Suvisi vivarana)بیانات بیست و چهارمین بودای پیشین که بودهی‌ساتوا(Bodhisattva) را به عنوان گواتما بودای(Guatama BVuddha) آینده تصدیق کرد؛
+* سولوسماستانا(Solos mastana) شانزده مکان زیارتی؛
+* الهه‌های گوناگون و معرفی چندین جهنم و جهان زیرین<ref name=":0" />.
--       داستان‌هاي جاتاكا[77] (داستان‌هاي مربوط به زندگي پيشين بودا)
+اگر چه بودیسم با بیش از دو هزار سال قدمت اساس و پایه [[فرهنگ سریلانکا]] است؛ اما هنر هندویسم نیز فعالانه در عرصه‌های هنری شرکت داشته است<ref name=":0" />.
--       سوويسي ويوارانا [78]بيانات بيست و چهارمين بوداي پيشين كه بودهي‌ساتوا[79] را به عنوان گواتما بوداي[80] آينده تصديق كرد.
+== نیز نگاه کنید به ==
+[[نقاشی سیرالئون]]؛ [[نقاشی ژاپن]]؛ [[نقاشی روسیه]]؛ [[نقاشی افغانستان]]؛ [[نقاشی تونس]]؛ [[نقاشی کوبا]]؛ [[نقاشی لبنان]]؛ [[نقاشی مصر]]؛ [[هنر نقاشی در چین]]؛ [[نقاشی سنگال]]؛ [[نقاشی و مجسمه‌سازی آرژانتین]]؛ [[نقاشی در مالی]]؛ [[نقاشی در ساحل عاج]]؛ [[نقاشی تایلند]]؛ [[نقاشی اسپانیا]]؛ [[نقاشی در اردن]]؛ [[نقاشی در اتیوپی]]؛ [[نقاشی قطر]]؛ [[نقاشی و مجسمه سازی در قزاقستان]]؛ [[نقاشی تاجیکستان]]؛ [[نقاشی بنگلادش]]
--       سولوسماستانا[81] شانزده مكان زيارتي
+== کتابشناسی ==
+<references />
--       الهه های گوناگون و معرفي چندين جهنم و جهان زيرين (M.H.Syed, 2007)
+== منبع اصلی ==
+رکنی، مهدیقلی (1391). جامعه و فرهنگ [[سریلانکا]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی]( در دست انتشار).
-اگر چه بوديسم با بيش از دو هزار سال قدمت اساس و پايه فرهنگ سريلانكا است؛ اما هنر هندويسم نيز فعالانه در عرصه های هنری شركت داشته است. (M.H.Syed, 2007)
+== نویسنده مقاله ==
+مهدیقلی رکنی
+[[رده:هنرهای تجسمی]]