روابط خارجی کشور مالی

از دانشنامه ملل
نسخهٔ تاریخ ‏۲۱ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۵۷ توسط Samiei (بحث | مشارکت‌ها)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

کشور مالی پس از کسب استقلال از فرانسه سیاست نزدیکی با کشورهای بلوک شرق در پیش گرفت و مودیبوکیتا نخستین رهبر این کشور، براساس دیدگاه‌های ایدئولوژیک خود، درصدد پیاده کردن نظام سوسیالیستی در جامعه بود. از این‌رو، مناسبات مالی با کشورهای کمونیستی طیّ دهه‌های 1960 و 1970 در اوج ‌بود. این کشور در عین حال روابط دوستانه خود با کشورهای غربی به‌ویژه فرانسه را همواره حفظ کرده است.

مالی در دو دهۀ اخیر سیاست متمایل به غرب، به‌ویژه ایالات متحده و فرانسه را در دستور کار خود قرار داده و از زمان استقرار نظام دموکراتیک در این کشور در سال 2002، مناسبات خود را با کشورهای غربی به میزان قابل توجّهی افزایش داده است[ii].

کشور مالی از اعضای فعال اتّحادیۀ آفریقا و دیگر اتّحادیه‌های منطقه‌ای قارۀ آفریقا به‌شمار می‌رود و طیّ دو دهۀ گذشته، نقش فعال و پویایی را در منطقۀ غرب آفریقا و اتّحادیۀ آفریقا و رفع بحران‌های منطقه‌ای در ساحل عاج، لیبریا و سیرالئون به‌ عهده داشته است. هرچند در دوره ترائوره، کشور مالی با برخی از همسایگان خود به‌ویژه بورکینافاسو اختلافات مرزی داشت، با این حال برقراری روابط مناسب با کشورهای همسایه، یکی از اصول ثابت سیاست خارجی مالی در 50 سال گذشته بوده است[۱][۲].

نیز نگاه کنید به

روابط خارجی روسیه؛ گستره روابط دیپلماتیک چین با کشورهای جهان؛ روابط خارجی تونس؛ روابط خارجی کانادا؛ روابط خارجی کوبا؛ روابط خارجی لبنان؛ روابط خارجی مصر؛ روابط خارجی سنگال؛ روابط خارجی تایلند؛ روابط خارجی فرانسه؛ روابط خارجی اسپانیا؛ روابط خارجی سودان؛ روابط خارجی قطر؛ روابط خارجی اردن؛ روابط خارجی زیمبابوه؛ روابط خارجی اوکراین؛ روابط خارجی ساحل عاج؛ روابط خارجی اتیوپی

پاورقی

[ii] - صرف‌نظر از پنج سال نخست استقلال مالی– در دورۀ حاكمیت مودیبو كیتا- این کشور همواره از مناسبات راهبردی خاصی با کشور فرانسه برخوردار بوده است و حفظ روابط گرم و دوستانه با فرانسه یکی از اصول ثابت سیاست خارجی این کشور به‌شمار می‌رود.

کتابشناسی

  1. https://www.mali+country+profile,+library+of+congress+federal+research+division.com
  2. عرب احمدی، امیر بهرام(1392). جامعه و فرهنگ مالی. ناظر علمی ابوالحسن شریف محمدی. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص. 125-126.