نظام فرهنگی بنگلادش

نظام فرهنگی کشور بنگلادش شامل مدیریت فرهنگی، نهادها و سازمان های فرهنگی دولتی و غیر دولتی و غیره است.

مدیریت فرهنگی کشور

دولت‌ جمهوری خلق‌ بنگلادش‌ نظامی‌ وحدت‌ طلب‌ دارد. بنابراین‌ تمامی هزینه‌های دولت‌ از طریق‌ بودجه‌ای واحد برآورد میشود. بودجه‌ مالی کشور بنگلادش‌ برای یکسال‌ مالی که‌ از 1 ژوئن‌ تا 30 ژوئیه‌ به‌ طول‌ میانجامد، تعیین‌ می شود. دولت‌ بنگلادش‌ از این‌ بودجه‌ مبالغی را به‌ وزارتخانه‌های ارشد اختصاص‌ میدهد. سپس‌ هر وزارتخانه،‌ مبلغ‌ بودجه‌ تخصیص‌ یافته‌ را در میان‌ مؤسسات‌ تحت‌ نظارت‌ خود تقسیم‌ می کند. فعالیت های فرهنگی کشور بنگلادش‌ را اغلب‌ مؤسساتی که‌ تحت‌ نظارت‌ وزارت‌ علوم‌ و فرهنگ‌ قرار دارند انجام‌ می دهند. فرهنگستان‌  کودک(Academy Shishu) تحت‌ نظارت‌ وزارت‌ امور کودکان‌ و زنان‌ بنگلادش‌، موزه‌ علوم‌ تحت‌ نظارت‌ وزارت‌ علوم‌ و فناوری و سازمان‌ رادیو و تلویزیون‌ بنگلادش‌، مؤسسه‌ ملّی ارتباطات‌ جمعی و مؤسسه‌ مطبوعات‌ بنگلادش‌ همگی تحت‌ نظارت‌ وزارت‌ اطلاعات‌ اداره‌ میشوند. مبالغ‌ اختصاص‌ یافته‌ دولتی به‌ وزارت‌ خانه‌های مذکور طی چندین‌ سال‌ متوالی، طبق‌ آماری در ادامه آمده‌ است‌: (شایان ذکر است‌ که‌ ارقام‌ زیر بر مبنای صدهزار روپیه‌ محاسبه‌ شده‌ است)‌.

1.همه‌ هزینه‌های اختصاص‌یافته‌ به‌ مؤسسات‌ تحت‌ نظارت‌ وزارت‌  فرهنگ‌ بنگلادش‌ طی سال های 1992 -ِ 1993، 1993- 1994 و 1994- 1995 به‌ شرح‌ ذیل‌ میباشد:

1155/00_4849/14_2046/04_1500/00_3546/04_2270/38_1475/00_3694/14_3745/38

2.همه هزینه‌های اختصاص‌ یافته‌ به‌ فرهنگستان‌ 1992- 1993، 1993-ِ 1994، 1994- 1995:

200/00_323/00_128/00_340/00_468/00_137/00_460/00_579/00

3.همه هزینه‌های اختصاص‌ یافته‌ به‌ موزه‌ ملی علوم‌ و فناوری بنگلادش‌ که‌ تحت‌ نظارت‌ وزارت‌ علوم‌ و فن‌آوری است‌ طی سالهای 1992 -ِ 1993، 1993- 1994 و 1994- 1995 به‌ شرح‌ ذیل‌ میباشد:

37/00_37/00_40/00_40/00_44/00_100/00_144/00

4.همه هزینه‌های اختصاص‌ یافته‌ به‌ رادیو، تلویزیون‌، مؤسسه‌ ملی ارتباطات‌ جمعی و مؤسسه‌ مطبوعات‌ بنگلادش‌ که‌ تحت‌ نظارت‌ وزارت‌ اطلاعات‌ میباشند طی سالهای 1995-ِ 1996، 1996-ِ 1997، 1997- 1998 به‌ شرح‌ ذیل‌ میباشد:

6539/52_2427/00_8966/52_8380/02_3492/00_11872/20_7164/20_3468/00_10632/20

علاوه‌ بر بودجه‌های اختصاص‌ یافته‌ که‌ ذکر کردیم، دانشگاه های بنگلادش‌ نیز مبالغی را برای‌ کمک به‌ مؤسسات‌ فعال‌ در زمینه‌ هنرهای زیبا و هنرهای نمایشی اختصاص‌ میدهند. مبلغ‌ این گونه‌ هزینه‌ها به‌ طور جداگانه‌ ثبت‌ نمی شود، بنابراین‌ آمار دقیقی از آن‌ در دست‌ نیست. همچنین‌ وزارت‌ آموزش‌ و پرورش‌ بنگلادش‌ بودجه‌هایی را به‌ مدارس‌ و دانشکده‌هایی که‌ آموزش‌های فرهنگی همراه‌ با آموزش‌های عمومی در آن‌ ارائه‌ میشود، اختصاص‌ داده‌ است. امکان‌ برآورد مبالغ این هزینه‌ نیز به‌ علّت‌ ادغام‌ در هزینه‌های کلی مقدور نمی باشد. از مبالغ‌ صرف‌ شده‌ در بخش‌های مختلف‌ هنری کشور میتوان‌ پی برد که‌ تخصیص‌ بودجه‌ به‌ بخش‌های مختلف‌ فرهنگی و هنری کشور همه‌ ساله‌ رشد صعودی دارد‌.

از نظر قانون‌ اساسی، سیاست‌ دولت‌ بنگلادش‌ در خصوص‌ فرهنگ‌ ملی دارای پایه‌های قانونی است‌ که‌ به‌ وضوح‌ در اصول‌ 23 و 24 قانون‌ اساسی این‌ کشور که‌ مجلس‌ شورا در سال‌ 1972 به‌ تصویب‌ رساند،‌ دیده‌ میشود.

اصل‌ 23 قانون‌ اساسی

این‌ اصل‌ از قانون‌ اساسی بیان‌ میدارد که‌ دولت‌ باید از تمامی معیارها و امکانات‌ فرهنگی کشور برای حفظ‌ و نگهداری از سنت‌ها و میراث‌ فرهنگی و پرورش‌ و توسعه‌ زبان‌ ملّی، ادبیات‌ و زمینه‌های مختلف‌ هنری، استفاده‌ کرده‌ و در راستای غنی سازی فرهنگ‌ ملی گام‌ بردارد.

اصل‌ 24 قانون‌ اساسی

این‌ اصل‌ از قانون‌ اساسی بیان‌ میدارد که‌ دولت‌ باید از تمامی معیارها و امکانات‌ موجود برای‌ جلوگیری از بروز کاستی ها، خسارت‌ یا فقدان‌ آثار باستانی تاریخی، اشیاء و اماکن‌ تاریخی استفاده‌ کند. علاوه‌ بر آن‌ دولت‌ باید قوانینی برای حفظ‌ و نگهداری اشیاء تاریخی کشور تصویب‌ کند. (لازم‌ به‌ ذکر است‌ اداره‌ موزه‌ها و باستان‌شناسی بنگلادش‌ برای‌ اجرای این‌ قوانین‌ از سوی دولت‌ منصوب‌ شده‌ است‌).

همه مؤسسات‌ فرهنگی و هنری کشور قادر به‌ فعالیت‌ در حیطه‌ اختیارات‌ قانونی خود میباشند، دولت‌ نیز می بایستی به‌ طرح‌ریزی قوانین‌ برای هر یک از این‌ مؤسسات‌ اقدام‌ کند‌ و به‌ نظارت‌ بر فعالیت های فرهنگی این‌ مؤسسات‌ بپردازد.

نهادها و سازمان های فرهنگی دولتی و غیر دولتی

موسسات فرهنگی

به منظور نظارت بر عملکرد موسسات دولتی، موسسات خودگردان و مؤسسات خصوصی، دولت بنگلادش چندین وزارتخانه را به این کار اختصاص داده است. هر یک از این وزارتخانه ها از نوع فعالیت مؤسسات تحت اختیارشان کاملاً آگاهی داشته و بر آن ها نظارت می کنند. از جمله وزارتخانه های مهم در این زمینه، می توان به وزارت فرهنگ بنگلادش اشاره کرد.

موسسات (سازمان های) دولتی

اداره باستان شناسی و موزه ها

در خلال اجرای قوانین انگلیسی در شبه قاره هند، سازمان باستان شناسی کشور هند آغاز به کار کرد. بعد از سال 1947 شعبات این سازمان در بخش پاکستان نشین کشور هند، دایره باستان شناسی پاکستان نام گذاری شد. دفتر مرکزی این سازمان در غرب پاکستان واقع شده که شعبه هایی از آن در شهر داکا دایر شده است. این شعبه در پایتخت ایالت شرقی، وظیفه نگهداری و حفاظت از اشیاء تاریخی و مکان ها و موزه های باستان شناسی را برعهده دارد. این مطلب اغلب در آموزش به دانش آموزان و در هنگام بازدید معلمان، مربیان و سایر بازدیدکنندگان از موز ه باستان شناسی داکا عنوان شده و منتج به کسب دیدگاهی ارزشمند از گذشت ه کشور و ساماندهی تاریخچه کشور می شود. عملکردهای اصلی اداره باستان شناسی و موزه کشور بنگلادش، به قرار زیر است:

1. نگهداری و حفاظت از میراث ملی ِفرهنگی؛

2. حمایت از بناهای یادبود باستانی مطابق لایح ه اشیاء تاریخی مصوب سال 1968؛

3. نگهداری، حفاظت و تعمیر بناهای یادبود تاریخی سراسر کشور مطابق قانون آثار تاریخی و باستان شناسی؛

4. طرح و برنامه ریزی به منظور تجسس و اکتشاف اشیاء و بناهای تاریخی؛

5. شناسایی و کشف مکان های باستانی قبل از طراحی جهت حفاری؛

ِ6. رمز خوانی و مطالعه آثار ثبت شده باستانی نظیر کتیبه ها، کلیشه های مسی، سکه ها و نسخه های خطی به زبان های سانسکریت، عربی و فارسی؛

7. نظارت بر اشیاء تاریخی مطابق لایحه اشیاء تاریخی مصوب سال 1968؛

8. انتشار کتاب ها، بروشورها، دفترچه های راهنما، کارت پستال ها و استفاده از سایر موارد تبلیغاتی جهت ارائه میراث فرهنگی و ارائه اطلاعات موثق به محققین و دانشمندان ملی و بین المللی برای ترغیب آن ها به مطالعه فرهنگ کشور و ساماندهی تاریخی آن؛

9. انجام بررسیهای جامع و سیستماتیک برای تهیه اسناد کاملی از مساجد و بناهای یادبود تاریخی و بناهایی که از لحاظ فرهنگی دارای اهمیت می باشند. اسناد همه مراکز فرهنگی ِ تاریخی حفاظت شده و حفاظت نشده مشمول این بررسی می باشند؛

10. جمعاوری اشیاء تاریخی و مطالعه و تحقیق در مورد آن ها؛

11. برپایی کتابخانه های تخصصی در زمینه فرهنگ باستان؛

12. انجام تحقیقات متعدد در زمینه میراث فرهنگی کشور؛

13. حفاظت از بناهای یادبود، اشیاء تاریخی منقول متعلّق به اماکن باستانی یا غیرباستانی و همچنین اشیاء داخل موزه ها در برابر مواد شیمیایی و تأثیرات محیطی؛

14. هماهنگی با فعالیت های هیأت اعزامی سازمان علمی، تربیتی و فرهنگی ملل متحدبرای حفاظت و ساماندهی میراث فرهنگی کشور؛

15. برقراری ارتباطات فرهنگی میان وزارت فرهنگ و مؤسسات آموزشی از قبیل دانشگاه ها و موزه های خودگردان.

آرشیو ملی بنگلادش

تاریخچه تشکیل آرشیو ملّی در بنگلادش به زمان تهاجم بریتانیا به این کشور و اجرای قوانین انگلیسی در این شبه قاره، بر می گردد. در آن زمان دبیرخانه اجرایی دولت با همکاری وزارتخانه های جدید شروع به فعالیت در راستای افتتاح ادارات و مؤسسات جدید کردند. در نتیجه اداره ثبت سلطنتی در سال 1891 به خزانه هایی برای نگهداری و ضبط پرونده های دبیرخانه در کلکته تبدیل شد و گشایش یافت. بعدها این اداره به شهر دهلی انتقال یافته و تحت عنوان آرشیو ملّی هندوستان به کار خود ادامه داد. پس از تجزیه کشور هند در سال 1947، آرشیو ملی پاکستان در کراچی در سال 1951 تأسیس شد. پس از استقلال بنگلادش و جدایی از قلمرو پاکستان در سال 1971، دولت جمهوری بنگلادش آرشیو ملّی کشور را در سال 1973 در شهر داکا و تحت حمایت و نظارت خود و با عنوان زیرمجموعه ای از اداره آرشیوها و کتابخانه های بنگلادش دایر کرد.

دولت جمهوری بنگلادش رسماً در سال 1983 فرمان تأسیس آرشیوهای ملّی برای نگهداری و حفاظت از اسناد دائمی دولتی را صادر کرد. بر طبق این فرمان شورای مشاور آرشیوهای ملی با تعداد 13 عضو مشتمل بر نمایندگانی از وزارتخانه ها و دانشگاه های مختلف برای اجرای این فرمان، دایر شد. از جمله عملکرد آرشیوهای ملّی بنگلادش می توان نمونه های زیر را نام برد:

1. حفاظت و نگهداری از اسناد دولتی؛

2. تأسیس و حمایت از کلکسیون های خصوصی؛

3. تلاش برای گسترش هر چه بیشتر نشریات، روزنامه ها، ماه نامه ها و آثار چاپی دولتی؛

4. ایجاد آرشیوهای کتابخانه ای برای استفاده محققان و دانشمندان؛

5. برقراری رابطه با مؤسسات خارجی که عضویی از شورای بین المللی آرشیوهای ملّی می باشند؛

6. ارائه خدمات مشاوره به مؤسسات دولتی و خصوصی برای نگهداری و اعاد ه اسناد مهم تاریخی؛

7. ارائه اطلاعات مرجع به دانشمندان محقق، مناسب با موضوع پروژه های تحقیقاتی آن ها؛

8. اجرای حکم آرشیوهای ملّی مصوب سال 1983.

دایره حق طبع و نشر داکا

دایره حق طبع و نشر در واقع اداره ای نیمه قضایی است که با وزارت فرهنگ، ارتباط تنگاتنگ داشته و تحت نظارت دولت اداره می شود. این اداره طی فرمان حق طبع و نشر مصوب سال 1962 و اصلاحیه مصوبه در سال 1978 در داکا تأسیس شد. عملکردهای این اداره در ادامه می آید:

1. اختصاص حق طبع و نشر و اجرای قانون مصوّب سال 1962 در مورد ادبیات، نمایشنامه، موسیقی، آثار هنری، آثار فیلم برداری، آثار باستانی، دست نوشته ها و آثار نمایشی؛

2. ارائه مجوز به اجرای اثر هنری یا نمایشی در ملاء عام یا نمایش آن در رادیو تلویزیون و ...؛

3. ارائه مجوز به تجدید چاپ و نشر آثار هنری که شامل موارد هنری ذکر شده را در بر می گیرد؛

4. ارائه مجوز به نشر ترجمه اثر ادبی یا نمایشنامه به زبان های گوناگون؛

5. جلوگیری از انتشار و ورود نسخه های غیرقانونی آثار هنری دارای حق طبع و نشر؛

6. اعطای حق تألیف به آثار هنری ادبی، نمایشنامه، آثار موسیقی و ...؛

7. نظارت بر کار انجمن های هنری از لحاظ نرخ، هزینه، حق تألیف و اینکه آیا چنین انجمن هایی صلاحیت جمع آوری کمک های مالی به دست آمده از اجراهای مختلف هنری برای هزینه در کارهای عام المنفعه را داشته یا فاقد چنین صلاحتی می باشند؛

8. اعمال قدرت در زمینه هنر طبق فرمان مصوب 1962؛

9. ارائه تبصره های قانونی گوناگون به دبیرخانه و اتخاذ تصمیمات و انجام بحث و بررسی های متوالی در خصوص عملکرد قانون حق طبع و نشر بر طبق بخش 45 از فرمان حق طبع و نشر دولت مصوب سال 1962؛

10. برقراری ارتباط با سازمان های بین المللی نظیر یونسکو و WIPO (شایان ذکر است که کشور بنگلادش اکنون عضو ثابتی از سازمان UNESCO (یونسکو) معرفی شده و احتمالاً به کنوانسیون Berne ملحق خواهد شد)؛

11. رسیدگی رسمی و قضاوت در مورد اختلافات موجود در ثبت حق چاپ.

سیاست گذاری و سیاست گذاران فرهنگی

فرهنگ کشور بنگلادش در نوع خود بی نظیر و از لحاظ هویتی چهر ه نمایانی دارد و به راحتی تمیزدادنی از سایر فرهنگ های جهان می باشد. در واقع، فرهنگ کشور بنگلادش متناسب با نوع آب و هوا واکولوژی این کشور می باشد. سیاست فرهنگی بنگلادش همواره در مسیر ارائه آگاهی های ملّی مثبت و آشناتر کردن هر چه بیشتر مردم این کشور با فرهنگ کشور گام برداشته است.

آگاهی فرهنگی ملّی موجود در سیاست فرهنگی کشور بنگلادش در واقع مهم ترین عامل جنبش زبانی سال 1952 و جنگ آزادی بخش سال 1971 می باشد. در طول مدت اِعمال قوانین پاکستان و انگلیس بر مردم بنگلادش، این کشور در وضعیت نامساعدی قرار داشت، زیرا تمامی تلاش ها به تجزیه فرهنگ بنگالی به چندین بخش منتهی می شد. از جمله این ناامنی های فرهنگی می توان به منع پخش آهنگ های محلی Rabindra در رادیو و تلویزیون اشاره کرد.

از جمله موانع دیگر می توان به پیشنهاد جایگزین سازی تکلم و آموزش زبان اردو به جای زبان رسمی بنگالی از سوی پاکستان ها اشاره کرد که البته به شدت مورد مخالفت دانشجویان دانشگاه داکا قرار گرفت. از سال 1952تدریجاً جنبش گسترده ای در همه بخش های بنگلادش به راه افتاد. از جنبش تاریخی این کشور تحت عنوان نهضت زبانی یاد می شود که در حین جنگ آزادی بخش سال 1971 به اوج خود رسید. بعد از آزادی کامل کشور بنگلادش، سیاست فرهنگی این کشور چهره جدیدی به خود گرفت. نیاز به یک سیاست فرهنگی غیرمذهبی در کشور از سوی ارگان های هنری و فرهنگی ِدولتی اعلام شد. در این زمان اگرچه فرهنگ های بومی فراوانی در کشور بنگلادش وجود داشت، اما گونه های جدیدی نیز شروع به ظهور کردند. در این زمان تلاش های گسترده ای در زمینه حفاظت از فرهنگ بومی بنگالی و معرفی آن به شکل واقعی و سنتی اش شکل گرفت. دولت بنگلادش همه مسؤولیت ها در قبال حفاظت، نگهداری و ارتقاء فرهنگ بومی را بر عهده گرفت. عناصر فرهنگی منسوخ شده و آن بخشی از فرهنگ سنتی کشور که کم رنگ تر شده بود، طی تحقیقات و مطالعات گسترده ای احیا شد. در این زمان، دولت به منظور ارتقای کیفی فرهنگی به شکل های مختلف به معنای واقعی آن تشویق و ترغیب فعالیت هایی را آغاز کرد. قراردادهای فرهنگی با کشورهای توسعه یافته جهان به منظور عزیمت هنرمندان بنگلادشی به آن کشورها برای معرفی شکل جدید میراث فرهنگی کشور منعقد شد. در مقابل هنرمندانی از کشورهای جهان به بنگلادش دعوت شدند تا اینکه هنرمندان داخلی به امکان آموزش فنون و دانش کافی برای ارتقای فرهنگ کشور دست یابند.

در قانون اساسی بنگلادش مواد قانونی در رابطه با ارتقای سطح فرهنگ و هنر در تبصره های شماره 24 و 23 آورده شده است. از این رو، هنر و فرهنگ کشور بنگلادش با تکیه بر این مواد قانونی پشتوانه ملی و دولتی نیز یافته است.

ذائقه فرهنگی مردم

بنگلادش معمولا سرزمینی کهن با میراث فرهنگی غنی نامیده می شود، اما احساس می شود که آن فرهنگ غنی گذشته با تجانس فرهنگی در زمان معاصر جابه جا شده استدر واقع فرهنگ این کشور ترکیبی از فرهنگ اسلامی و دیگر فرهنگ های بومی است، هرچند که نباید نقش فرهنگ های نفوذی را نادیده گرفت.

«وضعیت فرهنگی کشور بنگلادش و ذائقه فرهنگی نسل فعلی آن در این دوران تفاوت‌های بسیاری پیدا کرده است. چهره فرهنگی آن از سی سال پیش تاکنون به شدت تغییر یافته است که این امر مرهون فراگیر شدن و علاقه مندی به بهره‌مندی از امکانات ارتباطات و رسانه‌ها میباشد. امروزه مردم دور افتاده‌ترین و بی سوادترین نقاط نیز دسترسی به شبکه‌های تلویزیونی بیگانگان را پیدا کرده‌اند. در یک دهه اخیر، این روند به حدی گسترش پیدا کرده که ناظران اجتماعی آن را از حد تصور خارج میدانند. از میان حدود 70 شبکه تلویزیون کابلی بیش از 50 شبکه متعلق به هند میباشد که 24 ساعته فیلم‌های هندی و... پخش میکند که یکی از نتایج آن تعطیلی برخی از سالن‌های سینما شده است. رسم و رسوم فرهنگی محلی و بومی به فراموشی سپرده شده یعنی نسل جدید هیچ چیزی غیر از فیلم هندی و طبقات بالای اجتماع فیلم‌های انگلیسی زبان را ترجیح نمیدهند. اکنون تقریباً 13 شبکه داخلی، 24 شبکه خصوصی و2 شبکه دولتی فعال است، که اغلب آن ها نیز برنامه های خود را از شبکه‌های هندی کپی میکنند. در یک کلام، میتوان گفت ذائقه هندی، چاشنی اصلی ذائقه فرهنگی نسل جوان شده است؛ به طوری که در نوع لباس، گفتار، رفتار و ... فرهنگ بومی، تهدید می شود.»

با این مقدمه میتوانیم بگوئیم که تمایل اغلب مردم به ویژه نسل جوان به فیلم بیشتر میباشد. موسیقی هم در جایگاه دوم قرار دارد. در مورد کتاب باید گفت عموماً علاقه و تمایلی مشاهده نمیشود. به غیر از افراد مسن و بازنشستگان، البته، کتاب‌های داستانی بعضی از نویسندگان مشهور و معروف محبوبیت در خور توجهی در بین خوانندگان جوان و نوجوان دارد. نمایشگاه کتاب اکوشه که به مناسبت روز جهانی زبان مادری هر ساله در ماه فوریه به مدت یک ماه برگزار میشود و بیشتر ناشران سعی میکنند برای این ایام کتاب های جدیدی را منتشر کنند. این اتفاق باعث میشود خوانندگان بسیاری را جلب کنند. در غیر از این چندان گرایشی به کتاب خوانی به چشم نمیخورد.

البته، خانواده‌هایی هم در گوشه و کنار وجود دارند که سعی دارند از این تهاجم فرهنگی بیگانه خودشان را حفظ کنند و فرهنگ اصیل را، که همان فرهنگ برگرفته از زندگی اسلامی است، داشته باشند. در میان چنین خانواده‌هایی ذائقه فرهنگی با گرایش دینی مشاهده میشود. یکی از نمونه های بارز آن استقبال خوب مردم از راه‌اندازی شبکه اسلامی تلویزیون بود و نیز استقبال از برنامه‌های اسلامی کلیه شبکه‌های تلویزیونی داخلی است که همچنان مردم از آن ها حمایت می کنند.

در این رابطه، نکته شایان ذکر این که شاید تا یک نسل قبل، عموم مردم این کشور که بیشتر  آنان مسلمانان اهل سنت حنفی مذهب هستند، بسیار محافظه کارانه عمل میکرده‌اند و این نکته در ذائقه فرهنگی مذهبی آنان کاملاً مشهود بوده است. در همین دوران بوده که فیلم‌های ایرانی در این کشور بسیار محبوبیت پیدا کرده بود و در روستاها مجالس وعظ و تفسیر رونق داشته است. چیزی که امروز دیگر آنتن های ماهواره‌ای و فیلم‌های خارجی به طور اعم و خصوصاً فیلم‌های هندی جای آن را گرفته است.

 امروز شاهد هستیم که فرهنگ جمعی در روستا ها مغلوب پدیده های فرهنگی نوظهوری است که توسط سینما و تلویزیون و شبکه های جهانی در حال تغییر است و تهاجم فرهنگی به مفهوم گسترده آن در سطح روستاها، علاوه بر شهرها، به تخریب اندیشه ها می پردازد. این نیروهای مخرب بیرونی از طریق وسایل قوی تر و جذاب تری مانند ماهواره و لوح فشرده همچنان در حال تخریب فرهنگ بومی هستند. جذابیت فیلم های تلویزیونی در روستاها به قدری است که در بیشتر روستاها که به اندازه کافی دستگاه تلویزیون وجود ندارد، مردم زودتر دست از کار مزرعه می کشند و به خانه برمی گردند تا بتوانند به خانه دوستانی که تلویزیون دارند بروند و تا پاسی از شب را به دیدن فیلم های مورد علاقه بپردازند شبکه هایی مانند سی.ان.ان، تی.وی.استار، زی تی وی با پخش برنامه های مورد علاقه مردم و به زبان های گوناگون محلی، جایگاه خاصی در این کشور یافته اند.      

مردم علاوه بر دیدن برنامه های تلویزیونی، به رقص هم توجه می کنند. رقص در کشور بنگلادش به صورت آزاد و در اشکال کلاسیک شبه قاره ای، فولکلور، قبیله ای، باله و با ملودی هایی انجام می گیرد. از جمله رقص های معروف قبیله ای می توان به رقص های Manipuri و Santal اشاره کرد. فرهنگستانی تحت عنوان Bulbul Lalit kala در اوایل ده ه 1950 در داکا شروع به فعالیت کرد. این فرهنگستان در ارتقا فرهنگ رقص در کشور پیشتاز بوده است.

نکته مهم تر در این باره، اشاره به دیگر ذائقه های فرهنگی جامعه است؛ یعنی توجه به مراسم آیینی اسلام در این سرزمین. محرم جایگاه ویژه‌ای نزد مسلمانان بنگالی و اهمیت خاصی در ادبیات بنگالی دارد؛ به طوری که در سه دهه گذشته رمان حماسی «بیشاد شیندو» (دریای اندوه) نوشت ه میر مشرف حسین با استقبال گسترده‌ای رو به رو شده است. البته مطالب مندرج در این کتاب بسیار غیر واقعی است و اهداف و انگیزه‌های نهضت امام حسین(ع) را به بیراهه سوق میدهد

روح محرم به طور آشکار در نوشته‌ها و سروده‌های نذرالاسلام، شاعر ملی بنگلادش حضور دارد. اگرچه او شیعه نبود، اما در سروده‌های وی همواره احترام و علاقه خاصی به اهل بیت احساس میشود. قاضی نذرالاسلام در اثر حماسی محرم خویش ایثار امام، مظلومیت ایشان، ددمنشی دشمنان او و یزید را با تصویرسازی قوی ارائه میدهد.

تعزیه خوانی تجلی دیگری از گرایشات فرهنگ اسلامی در این کشور است. در همان گزارش در این خصوص آمده است:

«شبیه خوانی و یا به اصطلاح عامه تعزیه خوانی نیز در بعضی از مناطق بنگلادش به ویژه "مانیک گنج" اجرا می شود که متأسفانه انحرافات متعددی که ناشی از اطلاع نداشتن آنان درباره اهل بیت علیهم السلام و حقیقت واقعه عاشورا و اهداف و درس های قیام امام حسین علیه السلام است، در آن دیده می شود

نمادهای فرهنگی

نمادهای فرهنگی این کشور عبارت اند از: پرچم ملی، ببر سلطنتی بنگال، پارک ملی باوال، معبد داکشواری، شهر ملی، سرود ملی، گل ملی (نیلوفر آبی)، پل یامونا (جمنا)، میوه ملی (جک فروت ).

مفاخر فرهنگی

استاد آیت علی خان

یکی از آهنگ سازان معروف شبه قاره هند می باشد. وی در سال 1884 در روستای «شیب پور براهمن باریه» در شمال شرق داکا به دنیا آمد و درسال 1967 در گذشت.

پدر وی سردار حسین خان معروف به سادوخان بود. دو برادر وی به نام های استاد علاء الدین خان و استاد فقیر آفتاب الدین خان، از آواز خوانان و آهنگ سازان معروف شبه قاره بودند. سازی که استاد آیت علی خان استفاده می کرد به نام سوربهار ( بهار آهنگ ) نام داشت که با دست خود ساخته بود. این ساز کمی بزرگ تر از 3 تار است.

وی بسیار متدین و معتقد به اسلام بود. دولت پاکستان در سال 1962 مدال «طمغه» را به وی اعطا کرد. در سال 1958 دولت بنگلادش به وی مدال «آزادی» را اهدا کرد. استاد آیت علی خان چندین مدال از مراکز مختلف به خصوص «فرهنگستان بنگلا» دریافت کرده بود

 مولانا محمد امین الاسلام

از چهره های برجسته دینی بنگلادش است. وی درسال های 1964 و 1965 عضو هیئت بعثه حج دولت بنگلادش و در سال 1979 سرپرست هیئت اعزامی علمای بلند پایه کشور اندونزی و مالزی بود. نامبرده آشنایی و تسلط خوبی به زبان های اردو، عربی و انگلیسی دارد.

وی مؤلف تفسیرکامل قرآن مجید به نام «تفسیر نورالقرآن»، در 30 جلد، است. وی واعظی معروف، شخصیتی اسلامی و خطیب و امام مسجد لال باغ در قسمت جنوبی داکا می باشد و از جمله روحانیون برجسته کشور به شمار می رود

 مولانا محمد امین الاسلام بیش از چهل کتاب در موضوعات اسلامی تالیف کرده است. وی سردبیرمجله «البلاغ»، از مجلات دینی است و سمت ریاست هیئت ویرایش ترجمه شریف بخاری به زبان بنگالی و ویرایش ترجمه تفسیر طبری را بر عهده دارد.

پروفسور آ. ف . م . ابوبکر صدیق

پروفسور صدیق استاد دپارتمان عربی دانشگاه داکا، مفسر قرآن و نویسنده می باشد. دارای مشرب صوفیه است و در محافل فرهنگی، جایگاه خاصی دارد.

مولانا محمد صلاح الدین

رئیس اسبق مدرسه عالیه داکا، بزرگ ترین حوزه علمیه رسمی بنگلادش، مفسر قرآن و سخنران در برنامه های تلویزیونی دولتی است. مولانا محمد صلاح الدین شخصیتی علمی فرهنگی است و در میان مردم شهرت و اعتبار دارد.

عارف الرحمان

عارف الرحمان از جمله هنرمندان معروف بنگلادش در رشته خوشنویسی قرآن کریم است. دو اثر از آثار قلمی او در نمایشگاه بین المللی خطاطی تهران، در دوره های گذشته برگزیده شده است.

سیف الاسلام

ایشان از جمله خطاطان معروف در نوشتن آیات قرآنی است که مردم و مسئولین دولتی از آثار وی تقدیر کرده اند.

عبدالجبار خان

فیلم ساز معروف بنگلادشی است که اولین فیلم بنگلادشی به نام «چهره وماسک» را تولید و در معرض نمایش قرار داد. این اولین فیلم طولانی و با صدایی بود که ساخته شد و با این فیلم صنعت فیلم سازی در داکا به راه افتاد.

ادیب عبدالکریم

وی با جمعاوری دو هزارعنوان پوتی ( کتاب ادبی قرون وسطی به زبان بنگالی ) خدمت بزرگی به فرهنگ بنگلادش کرده است. ادیب عبدالکریم با این کار عظیم فرهنگی، ثابت کرد که مسلمانان در ادبیات بنگلا دارای سهم بزرگی بوده اند. وی علاوه بر نوشته های مسلمانان، نوشته های هندوها را نیز جمع آوری کرده است. علاوه بر آن، وی آثار 183 شاعر دوران وسطی را نیز کشف و در چند مجلد گردآورده است. از تلاش های فرهنگی وی در شهرستان بوتیای در چیتاگنگ در روز سوم سپتامبر 1999 تجلیل به عمل آمد

اسامی بعضی دیگر از شخصیت های فرهنگی کشور بنگلادش به شرح زیر است:

• منظور عالم التماس، عکاس و نویسنده؛

• محمد شاهدا.. ، کارشناس اموزش و پرورش، نویسنده و زبانشناس؛

• محمد ظفر اقبال، نویسنده و مربی(Muhammed Zafar Iqbal , writer and educator)؛

• منیر چوهدری، مربی، نمایشنامه نویس و روشنفکر(Munier Chowdhury , educator, dramatist and intellectual) در سال 1971 آزادی جنگ بنگلادش کشته شدند؛

• مونیکا علی، نویسنده (Monica Ali , noted author of Brick Lane )؛

• مظهر الاسلام، معمار، فعال سیاسی (Mazharul Islam , architect, political activist)؛

• قمرالحسن، هنرمند (Quamrul Hassan , artist)؛

• محمد شاهد ا..، شاعر (Rudra Muhammad Shahidullah ,poet)؛

• رفیق آزاد، شاعر(Rafiq Azad , Poet)؛

• شهریار کبیر، نویسنده و روزنامه نگار(Shahidul Alam , photographer Shahriyar Kabir , author and journalist)؛

• نگری شهاب الدین، شاعر، نویسنده و خواننده(Shahabuddin Nagari , poet, writer and singer)؛

• شمس الرحمان، شاعر(Shamsur Rahman , poet)؛

• سکدر امین الحق، شاعر(Sikdar Aminul Haq , poet)؛

• سید جهانگیر، هنرمند(Syed Jahangir , free-lance artist)؛

• سید مجتبی علی، نویسنده مشهور بنگالی، عضو انجمن علمی، محقق و زبان شناس(Syed Mujtaba Ali, renowned Bengali author, academician, scholar and linguist)؛

• سید محمد سلطان، نقاش( SM Sultan , Painter)؛

• تهمیمه انام، رمان نویس، فارغ التحصیل دانشگاه هاروارد، برنده جایزه در سال 2008(Tahmima Anam , novelist)؛

• زین العابدین، نقاش(Zainul Abedin , painter )؛

• ظل الرحمان جان، هنرمند پانتومیم(Zillur Rahman John ,mime and pantomime artist)؛

• عبدالروف رازک، بازیگر و کارگردان سینما؛

• افشان آزاد، بازیگر و نقش مکمل زن در مجموعه بازیگران هری پاتر؛

• اسد الزمان نور، بازیگر، سیاستمدار و عضو پارلمان؛

• ظاهر ریحان، کارگردان؛

• مرحوم طارق مسعود، کارگردان و اشنا با سینمای ایران؛

• مکمل تنویر، کارگردان؛

• رباعیات سیدا حسین، کارگردان و نویسنده؛

• سومیتا دوی، بازیگر؛

• شهناز رحمت، خواننده؛

• رونا لیلا، خواننده؛

• شهید العام، عکاس؛

• مصطفی زمان عباسی، موسیقی دان؛

• حبیب الله سراجی، شاعر؛

• اسد چودری، شاعر؛

• مجتبی احمد جمال،  فعال سینمایی و آشنا با سینمای ایران؛

• مرشد الاسلام، فیلم ساز؛

• تنویر مکمل، فیلم ساز؛

• نصر الدین یوسف، فیلم ساز؛

• صلاح لابلو، فیلم ساز؛

• مصطفی سرور قاروقی، فیلم ساز؛

• آمی ناب رضا، فیلم ساز؛

• کیسلو، فیلم ساز؛

• شاپان احمد، فیلم ساز؛

• محمد حسین جمی، فیلم ساز؛

• ممتاز الرحمن اکبر، فیلم ساز؛

• سبف الا سلام، نقاش؛

• سید الزمان خان، نقاش؛

• ابو بارک علوی، نقاش؛

• شیشر کومار، نقاش؛

• رسا، نقاش؛

• ابو الهاشم خان، نقاش؛

• رفیق النبی، نقاش؛

• مرتضی بشیر، نقاش؛

• محمود الحق، نقاش؛

• عبد الستار، نقاش؛

• عبد القویم چودری، نقاش؛

• سید عبد الله خالد، نقاش؛

• علی المحمود، شاعر؛

• نور الهدی، شاعر؛

• المجاهدی، شاعر؛

• کمیل چودری، شاعر؛

• سید شمس الحق، شاعر؛

• شفیق احمد مهدی، شاعر؛

• نصیر احمد، شاعر.

تجارت فرهنگی

چاپ کتاب در کشور بنگلادش را اساساً ناشرین خصوصی انجام می دهند؛ اما دولت بنگلادش نیز در این زمینه اقدام به تأسیس دو موسسه، تحت عناوین فرهنگستان بنگلا و مرکز کتاب ملی Jatiya Kendra  نموده است. فرهنگستان بنگلا دست نوشته ها و آثار نویسندگان مشهور و نامدار کشور را در عوض اعطای پاداش و انتشار این آثار جمع آوری می کند. کتاب های منتشره اساساً در دانشکده ها و دانشگاه های کشور بنگلادش تدریس می شوند. اغلب این کتاب ها به زبان بنگالی انتشار یافته اند. تعداد آثار انتشار یافته توسط فرهنگستان بنگلا از سال (1973 تا 1997) حدود 1085 جلد کتاب بوده است.

جهانگردی

بنگلادش برخلاف داشتن جاذبه های جهانگردی بین المللی، متاسفانه به دلیل تبلیغات سوء علیه این کشور مبنی بر وجود بیماری های واگیر و محیط زیست آلوده، هنوز نتوانسته به نحو شایسته از امکانات جاذبه های گردشگری خود استفاده کند. با این وجود مکان های زیر در سال 2009 از طرف یونسکو به نام "میراث فرهنگی جهان" به ثبت رسیده است:

مسجد تاریخی شهر Bagerhat؛ خرابه های ویهارای بودایی در شهر Paharpur؛جنگل های سوندربان، بزرگترین جنگل های  Mangrove در جهان.

نیز نگاه کنید به

نظام فرهنگی روسیه؛ نظام فرهنگی چین؛ نظام فرهنگی تونس؛ نظام فرهنگی کوبا؛ نظام فرهنگی لبنان؛ نظام فرهنگی مصر؛ نظام فرهنگی کانادا؛ نظام فرهنگی افغانستان؛ نظام فرهنگی سودان؛ نظام فرهنگی اردن؛ نظام فرهنگی ساحل عاج؛ نظام فرهنگی مالی؛ نظام فرهنگی ژاپن؛ نظام فرهنگی تایلند؛ نظام فرهنگی آرژانتین؛ نظام فرهنگی قطر؛ نظام فرهنگی فرانسه؛ نظام فرهنگی اسپانیا؛ نظام فرهنگی اتیوپی؛ نظام فرهنگی سوریه؛ نظام فرهنگی سیرالئون؛ نظام فرهنگی سنگال؛ نظام فرهنگی اوکراین؛ نظام فرهنگی زیمبابوه