معماری در تونس: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[ | معماری [[تونس]] دارای ادوار متعددی است و عناصر بربری، فینیقی، رومی، ایرانی، اندلسی و عثمانی موجود در آن نشان‌دهنده آمیختگی و درهم تنیدگی این ادوار تاریخی است. بافت خانه‌ها، بازارها، دروازه‌ها و باغ‌های [[تونس]] در مناطق گوناگون این کشور از حضور ویژگی‌های معماری بومی و غیربومی‌گوناگونی حکایت دارد. طرح خانه‌های تونسی از زمان فینیقی‌ها و برگرفته از خانه‌های شهر حیره است که از سبک معماری کلبه ایرانی الهام‌گرفته است.<ref>کعاک، عثمان (۱۳۸۷). روابط ایران و تونس در گذر زمان؛ ترجمه و تحقیق ستار عودی. تهران: مرکز اسناد و تاریخ دیپلماسی،ص6.</ref> نخستین نمودهای حضور سبک‌های معماری اسلامی در [[تونس]] را می‌توان در بناهایی مانند جامع عقبه بن نافع در شهر قیروان و برخی از قلعه‌های موجود در شهرهای ساحلی [[تونس]] مشاهده کرد. معماری اسلامی باگذشت زمان و به‌طور خاص در [[اغلبیان در تونس|دوران اغلبیان]] به دیگر مناطق این کشور گسترش یافت. مهاجرت مسلمانان اسپانیایی معروف به «مورها» یا «موریسکی‌ها» در قرن هفدهم میلادی به [[تونس]]، در انتقال هنر معماری اندلسی به این کشور بسیار مؤثر بوده است و این سبک از معماری در بسیاری از ساختمان‌های کلاسیک تونس، مانند مقام ابی زمعه بلوی در قیروان دیده می‌شود. حضور چندصدساله عثمانی‌ها در [[تونس]] نیز نقش مهمی در انتقال معماری شرقی به این کشور داشته است.<ref>شیلا بلر؛ جاناتان ام بلوم (۱۳۸۵). هنر و معماری اسلامی. ترجمه اردشیر اشراقی. تهران: سروش،ص290.</ref> | ||
امروزه، سبک معماری‌های مختلف شرقی و غربی در ساختمان‌های جدید [[تونس]]، به‌ویژه هتل‌ها و رستوران‌ها، دیده می‌شود. | امروزه، سبک معماری‌های مختلف شرقی و غربی در ساختمان‌های جدید [[تونس]]، به‌ویژه هتل‌ها و رستوران‌ها، دیده می‌شود. سبک معماری بیشتر منازل، کوچه‌ها و مغازه‌های موجود در مناطق ش[[مالی]] [[تونس]] آمیزه‌ای از معماری اسلامی و فرانسوی است و بسیاری از هندسه معماری ساختمان‌ها و بناهای موجود در مناطق مرکزی و جنوبی این کشور نیز دارای معماری اغلب اسلامی-بربری است.<ref>عصمتی‌بایگی، سیدحسن (1395). جامعه و فرهنگ [[تونس]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی, هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی], ص 231.</ref> | ||
== نیز نگاه کنید به == | == نیز نگاه کنید به == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۱۸
معماری تونس دارای ادوار متعددی است و عناصر بربری، فینیقی، رومی، ایرانی، اندلسی و عثمانی موجود در آن نشان‌دهنده آمیختگی و درهم تنیدگی این ادوار تاریخی است. بافت خانه‌ها، بازارها، دروازه‌ها و باغ‌های تونس در مناطق گوناگون این کشور از حضور ویژگی‌های معماری بومی و غیربومی‌گوناگونی حکایت دارد. طرح خانه‌های تونسی از زمان فینیقی‌ها و برگرفته از خانه‌های شهر حیره است که از سبک معماری کلبه ایرانی الهام‌گرفته است.[۱] نخستین نمودهای حضور سبک‌های معماری اسلامی در تونس را می‌توان در بناهایی مانند جامع عقبه بن نافع در شهر قیروان و برخی از قلعه‌های موجود در شهرهای ساحلی تونس مشاهده کرد. معماری اسلامی باگذشت زمان و به‌طور خاص در دوران اغلبیان به دیگر مناطق این کشور گسترش یافت. مهاجرت مسلمانان اسپانیایی معروف به «مورها» یا «موریسکی‌ها» در قرن هفدهم میلادی به تونس، در انتقال هنر معماری اندلسی به این کشور بسیار مؤثر بوده است و این سبک از معماری در بسیاری از ساختمان‌های کلاسیک تونس، مانند مقام ابی زمعه بلوی در قیروان دیده می‌شود. حضور چندصدساله عثمانی‌ها در تونس نیز نقش مهمی در انتقال معماری شرقی به این کشور داشته است.[۲]
امروزه، سبک معماری‌های مختلف شرقی و غربی در ساختمان‌های جدید تونس، به‌ویژه هتل‌ها و رستوران‌ها، دیده می‌شود. سبک معماری بیشتر منازل، کوچه‌ها و مغازه‌های موجود در مناطق شمالی تونس آمیزه‌ای از معماری اسلامی و فرانسوی است و بسیاری از هندسه معماری ساختمان‌ها و بناهای موجود در مناطق مرکزی و جنوبی این کشور نیز دارای معماری اغلب اسلامی-بربری است.[۳]
نیز نگاه کنید به
معماری در آرژانتین؛ معماری در کانادا؛ معماری در روسیه؛ معماری در ژاپن؛ معماری در کوبا؛ هنر معماری در چین؛ معماری در سنگال؛ معماری در مالی؛ معماری در ساحل عاج؛ معماری در تایلند؛ معماری در اوکراین؛ معماری در اسپانیا؛ معماری در اردن؛ معماری در اتیوپی؛ معماری در سیرالئون؛ معماری در قطر؛ معماری در تاجیکستان؛ معماری در سریلانکا
کتابشناسی
- ↑ کعاک، عثمان (۱۳۸۷). روابط ایران و تونس در گذر زمان؛ ترجمه و تحقیق ستار عودی. تهران: مرکز اسناد و تاریخ دیپلماسی،ص6.
- ↑ شیلا بلر؛ جاناتان ام بلوم (۱۳۸۵). هنر و معماری اسلامی. ترجمه اردشیر اشراقی. تهران: سروش،ص290.
- ↑ عصمتی‌بایگی، سیدحسن (1395). جامعه و فرهنگ تونس. تهران: موسسه فرهنگی, هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی, ص 231.