ادبیات و موسیقی در امارات متحده عربی
با تشکر از تلویزیون ماهواره ای، برخی برنامه های عربی زبان در دسترس تمام کشورهای عربی و بینندگان عربی زبان سرتاسر دنیا قرار گرفته است. در سال های اخیر، یکی از برنامه های محبوب در تلویزیون امارات شاعر هزار در هزار(million’s poet) می باشد که توسط تلویزیون ابوظبی تهیه شده و بیش از 70 میلیون بیننده در خاورمیانه، اروپا و ایالات متحده جذب کرده است. آنچه که بسیار جالب است، این واقعیت است که مسابقه تلویزیونی روی شاعری به عنوان رقابت خوانندگی و رقصیدن تمرکز کرده می باشد. محبوبیت این برنامه به علت صحبت کردن درباره محترم شمردن و ارزش گذاشتن به شاعری که در کشورهای عربی نگه داشته شده می باشد[۱].
ایجاد زمینه و صحنه مطلوب و همچنین ارائه محصولاتی که یادآور امریکن آیدل(American Idol) است که نشانگر یک بشری محبوب در ایالات متحده میباشد. در میلیونز پوئت(million’s poet) رقبا از شاعران بومی امارات متحده عربی میباشند، آنها شعرمی سرایند و شعر از بر می خوانند برای شنوندگان و شاعران حرفهای و کارشناسان ادبیات که قضاوت میکنند. در نیمه اول نمایش، رقیبان شعری از ساخته های خودشان میخوانند، مطابق با هر نوع شعر که آنها انتخاب میکنند، اما داوران برای ارائه نیمه دوم به آنها نوع خاصی از شعر میدهند. سپس داوران به شرکت کننده ها مطابق با سختی شعرشان نمره میدهد(ریزه کاری قافیه ها، شدت احساسات اجرایشان و دیگر معیارها) جایزه یک میلیون درهم(در حدود 275000 دلار) میباشد که البته بینندگان در خانه امکان تأثیر در انتخاب برنده دارند. شرکت کنندگان بیشتر عرب های بومی میباشند، کسانیکه هنوزهنر از شعر نباتی(Nabati) ارائه میدهند(هنر شعر بومی از شبه جزیره عربستان). همانند قصیده و غزل، شعر نباتی و موضوعات مختلفی که سرفصل های آنها میگیرد، مثل عشق، شکست قلبی، گمگشتگی و غرور قبیله ای. شعرخوانی با گویش محلی عربی معمول می باشد؛ در مقابل آن عربی کلاسیک است. آنچه که عرب ها می نویسند اما صحبت نمی کنند، یک مشکل واقعی برای اشعار مدرن[۱].
میلیونز پوئت(million’s poet) تنها یک نمایش که به عنوان موضوع شعر می گویند نیست. برنامه دیگر محبوب تلویزیون که همچنین توسط تلویزیون ابوظبی تهیه شده پرنس آو پوئتز(princ of poets) (اشعار شاهزاده) میباشد. برخلاف شعر هزار در هزار، شرکت کنندگان اشعار شاهزاده می سرایند و می خوانند. بر عکس آنها از فرم های شعری عربی کلاسیک استفاده میکنند نه شعر نباتی. آنها همچنین موضوعات سیاسی و اجتماعی به عنوان الهام برای اشعارشان انتخاب میکنند.
در امارات متحده عربی، علاوه بر دیگر کشورهای عربی، شعر برای نگه داشتن فرهنگ، مکان مهمی در جامعه دارد. شاعران نقش های مهم فرهنگی، اجتماعی و انتقاد های سیاسی بازی میکنند. در واقع، برخی از شرکتکنندگان در شعر هزار در هزار و اشعار شاهزاده از حمله های ایالات متحده به عراق و علاوه براین سیاست های پیشرو حکومت عرب بومی نسبت به مردمشان انتقاد کرده اند.
شیخ محمدبن راشد المختوم، نائب رئیس امارت متحده عربی و نخست وزیر و والی دبی، یک ادیب و شاعر نباتی مشهور میباشد. او مرجع هنرها و فرهنگ دبی را تأسیس کرد که درواقع توانست دبی را به عنوان مرکز فرهنگی امارات متحده عربی ترقی دهد. این چگونگی رسالت مرجع یک کلاس جهانی هنر و فرهنگ زیربنایی در دبی گسترش خواهد داد و هنرهای بصری، تئاتر، موسیقی، ادبیات شعر و دیگر هنرهای گوناگون راترقی خواهد داد[۱].
موسیقی سنتی امارات متحده عربی تنها به عنوان یک ارتعاش از سواد آن میباشد. فقط به عنوان سنت های بدوئین(بدوی) که به شعر نباتی رنگ داده است. بنابراین آنها به موسیقی امارات متحده عربی شکل میدهند و تأثیر می گذارند. ریتم موسیقی منطقه به موسیقی خلیجی مشهور است، یک ریتم مردمی که از آلات موسیقی سنتی نظیر عود، طبل و رباب استفاده شده است. لغت خلیجی بصورت(مربوط به خلیج)معنی میشود. در سال های اخیر، ریتم موسیقی غربی روی چشم انداز امارات تأثیر گذاشته است و ستارگان جدید یک صدای پاپ غربی دارند. اهلام(Ahlam) یکی از خوانندگان مشهور بحرینی است اما در امارات زندگی میکند. او دوازده آلبوم ضبط کرده که همه آنها فروش خوبی داشته است. خواننده مشهور دیگر اماراتی ابدل مونیم صالح(AbdalMoniemSaleh) می باشد که میخواند، موزیک میزند و آهنگسازی میکند و عود می نوازد. برخی از استودیوهای موسیقی که در امارات وجود دارند، هم آهنگ تهیه میکنند و هم از موزیسین های مشهور پدیدار شده و از اجرا هایشان حمایت میکنند[۱][۲].
نیز نگاه کنید به
فرهنگ چینی؛ فرهنگ ژاپنی؛ فرهنگ عمومی روسیه؛ فرهنگ عمومی تونس؛ فرهنگ عمومی کانادا؛ فرهنگ عمومی لبنان؛ فرهنگ عمومی کوبا؛ فرهنگ سودان؛ فرهنگ تایلندی؛ فرهنگ اردن؛ فرهنگ مردم اتیوپی؛ فرهنگ سیرالئون
کتابشناسی
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ (Darraj & Puller (2004
- ↑ کشاورز شکری، عباس، اقبالی، ابوالفضل (1392). آشنایی با امارات متحده عربی. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی ( در دست انتشار)