روابط خارجی تاجیکستان

از دانشنامه ملل

اصول و محورهای اساسی سیاست خارجی تاجیکستان در اعلامیه استقلال و قانون اساسی این کشور به صورت کامل منعکس شده است که اصول اساسی آن، سیاست درهای باز چند وجهی، واقع بینی، توازن، عمل گرایی و تأمین امنیت ملی است. اهداف عمده آن، حفظ منافع ملی و دولتی تاجیکستان می‌باشد. جمهوری تاجیکستان بر اساس اعلامیه استقلال، جهت تحکیم پایه‌های استقلال سیاسی خود اصل برتری قانون، حمایت از امنیت ملی و حفظ منافع ملی در روابط با کشورهای مختلف دنیا و سازمان‌های بین‌المللی را از محورهای بنیادین ‌سیاست داخلی و خارجی خود قرار داده است[۱]. اهداف اصلی در سیاست خارجی تاجیکستان، تأمین و تحکیم جایگاه شایسته و سزاوار دوشنبه در جامعه بین‌المللی، به وجود آوردن اقتصاد بازاری ثمر بخش و از این طریق حل و فصل مسائل اجتماعی، ایجاد نهادهای دموکراتیک و جامعه مدنی، تأمین امنیت ملی و تقویت روندهای همگرایی در منطقه می‌باشد.

سیاست خارجی تاجیکستان در مسیر تقویت همکاری‌های متقابل سودمند چند بعدی با گسترش همکاری با کشورهای مختلف شرق و غرب و جهان اسلام گام برمی‌دارد. انتقال تدریجی به بازار آزاد و برقراری مناسبات سودمند با اعضای کشورهای مشترک المنافع و سایر کشورهای جهان از جمله اصول سیاست خارجی تاجیکستان است[۲].

تنظیم کنندگان اصول اساسی سیاست خارجی تاجیکستان به خوبی دریافته که تاجیکستان خواسته یا ناخواسته باید وارد روند و پروسه جهانی شدن گردد. زیرا گذشته از پیامدهای مثبت جهانی شدن، جنبه‌های منفی جهانی شدن همچون تروریسم بین‌المللی، قاچاق مواد مخدر و جنایات سازمان یافته امنیت ملی این کشور را تهدید می‌کنند. «همراه خان ظریفی» وزیر امور خارجه تاجیکستان معتقد است: «خطرات و پیامدهای منفی پدیده‌های نامطلوب جهانی نظیر تروریسم بین‌المللی، افراط گرایی، جدایی طلبی، جنایات سازمان یافته، قاچاق مواد مخدر هنوز هم برای جامعه و دولت تاجیکستان از تهدیدات اساسی بوده و این کشور را به همکاری موثر و مشترک با جامعه بین‌المللی در مبارزه با این پدیده‌های نامطلوب وادار می‌سازد. تاجیکستان همواره از تحکیم فعالیت‌های سازمان ملل در جهت تأمین صلح و امنیت بین‌المللی، حل مشکلات بشری، توسعه مناسبات چند جانبه با سازمان همکاری‌های شانگهای، سازمان پیمان امنیت جمعی و دیگر سازمان‌های منطقه‌ای و بین‌المللی، با توجه به منافع ملی خود حمایت کرده و به آن‌ها پایبند بوده است.» از نظر «همراه خان ظریفی» تاجیکستان تناسب و توازن عاقلانه و آینده نگرانه در سیاست خارجی خود را همیشه مدنظر داشته و به تطبیق موفق منافع ملی خود در جهت تأمین رشد اقتصادی، بالا بردن سطح زندگی مردم کشور اقدام می‌نماید و از سوی دیگر، محدود کردن امکانات همکاری با توجه به بحران اقتصادی از درست بودن سیاست خارجی فراگیر و چند جانبه گواهی می‌دهد. بنابراین روند توسعه مناسبات تاجیکستان با سایر کشورهای کوچک و بزرگ با هدف تامین منافع ملی تاجیکستان حفظ خواهد شد[۳][۴].

روابط خارجی تاجیکستان با سازمان‌های مهم جهانی، منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای

رابطه با سازمان ملل متحد

تاجیکستان اندکی پس از استقلال در 2مارس 1992 به عضویت سازمان ملل متحد درآمد و آن سازمان در این کشور دفتر نمایندگی تأسیس کرد. تاجیکستان همچنین عضو سازمان‌های تخصصی وابسته به سازمان ملل متحد، مانند یونسکو(UNESCO)، یونیکتاد(UNCTAD)، یونیسف(UNICEF)، یونیدو(UNIDO)، سازمان بین المللی کار(ILO)، سازمان بین المللی هواپیمایی کشوری(ICAO)، سازمان خواربار و کشاورزی(FAO)، صندوق بین المللی پول(IMF)، بانک بین المللی توسعه و ترمیم(IBRD)، موسسه توسعه بین‌المللی(IDA)، موسسه مالی بین‌المللی(IFC)، صندوق بین‌المللی توسعه کشاورزی(IFAD)، سازمان جهانی هواشناسی(WMO)، اتحادیه مخابرات بین المللی(ITU)، اتحادیه پست جهانی(UPU)، سازمان جهانی مالکیت معنوی(WIPO)، آژانس بین المللی انرژی اتمی(IAEA)، سازمان بهداشت جهانی(WHO)، انکتاد(UNCTAD)، سازمان تجارت جهانی(WTO) (به عنوان عضو ناظر) می‌باشد. این کشور همچنین در سازمان‌های منطقه‌ای، اقتصادی و امنیتی مانند سازمان کنفرانس اسلامی،(Organization of the Islamic Conference) سازمان همکاری‌های اقتصادی (اکو) (Economic Cooperation Organization (ECO))، شورای همکاری و امنیت اروپا(Conference on Security and Cooperation of Europe (CSCE))، سازمان همکاری شانگهای(Shanghai Cooperation Organization)، برنامه مشارکت برای صلح ناتو(Partnership for Peace)، سازمان کشورهای مستقل مشترک المنافع(Commonwealth of Independent States(SIS)) عضویت دارد.

عضویت تاجیکستان در سازمان‌های منطقه‌ای و جهانی فوق نشان از عزم و اراده جدی تصمیم گیران سیاست خارجی این کشور در ورود به روندهای جهانی شدن و استفاده از فرصت‌های حاصله از این پروسه و تبدیل محذورات جهانی شدن به مقدورات می‌باشد. برای نمونه این کشور در اجرای اهداف توسعه هزاره سازمان ملل متحد برنامه ریزی و پیشرفت‌های خوبی داشته است و طبق اعلام نظر ارگان‌های بین‌المللی دخیل در این امر؛ جمهوری تاجیکستان راهبرد توسعه ملی و سیاست خارجی خویش را با اهداف توسعه هزاره هماهنگ نموده است. اهداف هزاره توسعه در واقع هشت هدف مشترک هستند که در سال ۲۰۰۰ در سازمان ملل بر سر آن‌ها توافق شد که تا سال ۲۰۱۵ تامین شوند. این اهداف عبارتند از:

1.   ریشه‌کنی فقر؛

2.   تأمین آموزش ابتدائی در سطح جهانی؛

3.   برابری جنسیتی و توانمندسازی زنان؛

4.   کاهش مرگ و میر اطفال؛

5.   بهبود وضعیت مادران؛

6.   مبارزه با ایدز؛ مالاریا و سایر بیماری‌ها؛

7.   تضمین پایداری محیط زیست؛

8.   مشارکت جهانی برای توسعه[۵].

«عاقل عاقل اف»(Oqil Oqilov) نخست وزیر تاجیکستان در کنفرانس خبری خود در خصوص برنامه اهداف توسعه هزاره سازمان ملل متحد گفت: «جمهوری تاجیکستان یکی از نخستین کشورهای در حال توسعه می‌باشد که در زمینه همکاری خویش با آژانس‌های سازمان ملل متحد استرات‍ژی توسعه خویش را بر مبنا و اساس برنامه اهداف توسعه هزاره سازمان ملل متحد قرار داده است. بنابراین جمهوری تاجیکستان برای دستیابی به اهداف هزاره برنامه ریزی نموده است و در این راستا در برنامه توسعه خویش بسیاری از این اهداف را در اولویت کاری و اجرایی و برخی نقاط مهم و کلیدی دیگر برنامه را در دستور برنامه‌های خویش قرار داده است.[۶]»

جهانی شدن هم فرصت و هم چالش‌هایی را برای کشورهای در حال توسعه به همراه دارد. این کشورها در زمینه بهره مندی از مزایای جهانی شدن و کاهش هزینه‌ها و چالش‌های آن نیازمند به همکاری با همدیگر در زمینه‌های مختلف مالی، اقتصادی، اجتماعی، آموزشی، فنی و همچنین بهداشت و تحقیقات می‌باشند. به همین خاطر همکاری جنوب - جنوب امروزه در عصر جهانی شدن بیش از هر زمانی ضروری به نظر می‌رسد. جمهوری تاجیکستان در قالب این همکاری و اهداف هزاره توسعه می‌تواند به استراتژی توسعه خویش جامعه عمل پوشانده و با خیالی آسوده در پروسه جهانی شدن گام بگذارد.

«فرخ همرالی اف»(Farrukh Hamraliev) وزیر تجارت و توسعه اقتصادی تاجیکستان در سخنرانی خود در موخ 9 ژوئیه 2010 در شورای اقتصادی اجتماعی سازمان ملل متحد بیان کرد: «تاجیکستان یکی از نخستین کشورهای جهان بود که اهداف و اولویت‌های ملی خود را بر اساس اهداف توسعه هزاره سازمان ملل متحد تعریف نموده است.» وی بیان کرد: «آژانس‌های سازمان ملل متحد دارای نقش اساسی در هماهنگی و تشریک مساعی جهت دست یابی به اهداف تعیین شده در استراتژی توسعه ملی بر اساس برنامه هزاره توسعه در تاجیکستان می‌باشند.» وی همچنین اضافه کرد: «از سال 2008 همکاری جمهوری تاجیکستان با سازمان ملل متحد و آژانس‌های تخصصی آن از طریق فرایند برنامه‌های (JCPS)(Joint Country  Partnership  Strategy)، (PSR)(Poverty Reduction Strategy) و (NDS)(National Development Strategy) گسترش قابل ملاحظه‌ای پیدا کرده است[۷]

در طول سال 2009 «آژانس برنامه توسعه ملل متحد»(UNDP (United Nations Development Programme)) به تکیمل و به اتمام رساندن 9 برنامه در جمهوری تاجیکستان مساعدت نموده است. همچنین در طول سال 2009 تحت پروژه «سازمان بین المللی کار»(Ilo (International Labor Organization))، 100 زن روستایی تاجیک در مورد اینکه چگونه کار خود را شروع کنند و 100 زن دیگر در زمینه اینکه چگونه مهارت خویش در زمینه بازاریابی صنایع دستی، گل‌های زینتی و سایر صنایع کوچک بهبود دهند، آموزش و تربیت های لازم را کسب نمودند[۸].

در ذیل به بررسی روند عضویت و جایگاه تاجیکستان در چند سازمان مهم جهانی و منطقه‌ای به عنوان شواهدی از سیاست خارجی تاجیکستان در عصر جهانی شدن پرداخته می‌شود[۹].

تاجیکستان و سازمان جهانی تجارت

سازمان جهانی تجارت به عنوان نماد جهانی شدن اقتصاد محسوب می‌گردد و کشورهای مختلف جهت استفاده از مزایای جهانی شدن درصدد عضویت در این سازمان می‌باشند. گروه کاری بررسی پیوستن تاجیکستان به سازمان تجارت جهانی توسط شورای عمومی آن سازمان در 18 ژوئیه 2001 تأسیس شد. این گروه کاری چهارمین نشست خود را در سپتامبر 2009 برای ادامه دادن به رسیدگی به رژیم تجارت خارجی تاجیکستان برگزار کرد[۱۰]. در حال حاضر تاجیکستان عضو ناظر سازمان جهانی تجارت می‌باشد. بعد از اینکه این کشور به عضویت دائم سازمان درآید، این کشور همانند سایر اعضای آن از امکانات و امتیازات موجود در سازمان جهانی تجارت بهره مند خواهد شد از قبیل دست یافتن به رشد و توسعه پایدار، ثبات عمومی قوانین تجاری، دسترسی به بازارهای خارجی، آزادی حمل و نقل و بیرون آمدن از انزوای اقتصادی که یکی از عمده‌ترین دلیل عضویت این کشور به سازمان جهانی تجارت می‌باشد و مقامات تاجیکستان هم بر آن تأکید کرده‌اند. به عنوان مثال «فیض الله خالبابایف» مشاور اقتصادی رئیس جمهور تاجیکستان معتقد است که عضویت در این سازمان، جمهوری تاجیکستان را از انزوای اقتصادی در منطقه رها خواهد ساخت: «تلاش‌های تاجیکستان برای هرچه سریعتر پیوستن به سازمان جهانی تجارت به این خاطر است که این کشور از لحاظ ترانزیت حمل و نقل در موقعیت جغرافیایی تنگ و محدودی قرار دارد و قادر نیست این موانع را به تنهایی برطرف نماید. به این دلیل پیوستن این کشور به سازمان جهانی تجارت برای رفع این موانع و محدودیت‌ها زمینه را فراهم خواهد نمود[۱۱].

از جمله اهداف عمده دولت تاجیکستان به گفته «خالبابایف» گسترش همکاری‌های اقتصادی با کشورهای جهان، به خصوص کشورهای عضو سازمان جهانی تجارت است. تاجیکستان به دنبال عضویت دائم در این سازمان است و در حال حاضر به عنوان عضو ناظر در چارچوب این سازمان فعالیت دارد[۱۲].

تاجیکستان تحت تأثیر جهانی شدن به ایالات متحده آمریکا نزدیک شده و سعی دارد در طرح‌های مهم اقتصادی نظیر احداث خط راه آهن ترکمنستان به افغانستان و تاجیکستان و خط لوله گاز در همین مسیر، همچنین احداث خط لوله انتقال برق قرقیزستان، تاجیکستان، افغانستان، پاکستان موسوم به «1000- CASA» بهره برداری از منابع آب منطقه، احداث «نیروگاه راغون»، فعالیت شرکت‌ها و سرمایه گذاری‌های آمریکا در تاجیکستان از ایالات متحده آمریکا استفاده نماید[۱۳][۱۴].

تاجیکستان و سازمان کنفرانس اسلامی

تاجیکستان به عنوان یکی از کشورهای اسلامی در سال 1992 به عضویت سازمان کنفرانس اسلامی درآمد. برگزاری سی و هفتمین کنفرانس سالیانه وزرای امور خارجه سازمان کنفرانس اسلامی در دوشنبه تاجیکستان نشان از اهمیت جهان اسلام و سیاست خارجی فعال جمهوری تاجیکستان دارد. این نشست از 18 مه تا 20 مه 2010 در این کشور برگزار گردید. تاجیکستان نخستین کشور مستقل مشترک المنافع آسیای میانه می‌باشد که بعد از جمهوری آذربایجان - البته در منطقه قفقاز که در سال 2006 میزبان نشست کنفرانس اسلامی بوده است - میزبان نشست سالیانه سازمان کنفرانس اسلامی بوده است[۱۵].

رئیس جمهور تاجیکستان در دیدار دوجانبه با «کمالدین احسان اغلو»(Ekmeleddin Ihsanoglu) دبیرکل سازمان کنفرانس اسلامی عالی‌ترین نشان دولتی تاجیکستان را به وی اهدا نمودند[۱۶]. «امام‌علی رحمان»، رئیس جمهور تاجیکستان، در سخنرانی خود در مراسم افتتاحیه گفت: «میزبانی این کنفرانس افتخار بزرگی برای تاجیکستان است. جمهوری تاجیکستان با این میزبانی امتیازاتی در جهان اسلام و منطقه به دست آورد.»

«عبدالرحمان اف» معتقد است: «اگر سازمان کنفرانس اسلامی بتواند یک موضع متحد برای همه 57 عضو خود ایجاد کند می‌تواند یکی از قوی‌ترین و تاثیرگذارترین بلوک‌های سیاسی در رده جهانی باشد.» در پنج سال گذشته (2005-2010)، تاجیکستان در ایجاد روابط خوب با اعضای فعال این سازمان از جمله عربستان سعودی، قطر، کویت، امارات، مصر و الجزایر موفق بوده است. علاوه بر آن، سازمان کنفرانس اسلامی شهر دوشنبه را پایتخت سال 2010 فرهنگ اسلامی نامیده است که این نشان می‌دهد تاجیکستان نتایج مثبتی در مسیر اسلامی سیاست خارجی خود به دست آورده است[۱۷][۱۸].

تاجیکستان و سازمان همکاری شانگهای

در سال 1990، یک توافق اولیه میان اتحاد جماهیر شوروی و جمهوری خلق چین برای کاهش تأسیسات و نیروهای نظامی در نواحی مرزی دو کشور و اتخاذ اقدامات اعتماد‌سازی، منعقد گردید، اما این توافق به دلیل فروپاشی شوروی به اجرا در نیامد. پس از 15 سال وقفه در تاریخ 26 آوریل سال 1996 پنج کشور روسیه، چین، قزاقستان، قرقیزستان و تاجیکستان در شهر شانگهای چین تصمیم گرفتند که به منظور تقویت اعتماد نظامی در نواحی مرزی خود تشکلی تحت عنوان «پیمان شانگهای پنج» تشکیل دهند.

کشورهای عضو و ناظر سازمان همکاری شانگهای از توانایی‌های بالقوه وسیعی برخوردار می‌باشند، وسعت جغرافیایی این سازمان 37 میلیون کیلومتر مربع و جمعیت آن بالغ بر دو میلیارد و هفتصد میلیون نفر می‌باشد. حدود 20% ذخائر نفت جهان و حدود 50% ذخائر گاز جهان در حوزه این سازمان قرار دارد. این منطقه از نظر موقعیت ژئوپلیتیک و ژئواستراتژیک از اهمیت زیادی برخوردار است. فرآیند توسعه سازمان همکاری شانگهای باید به صورت تدریجی طی شود. در درجه نخست آنچه که برای تحکیم این سازمان اهمیت دارد، تعمیق همکاری‌ها در درون آن است.

سازمان همکاری شانگهای باید از مقررات الزام‌آوری تبعیت کند و کلیه اعضا باید از حقوق، وظایف و مسئولیت‌های مشخصی برخوردار باشند. این سازمان به لحاظ ویژگی‌های خاص خود باید در کنار وجود مقررات سخت در برخی حوزه‌ها از انعطاف‌پذیری‌هایی در حوزه‌های دیگر برخوردار باشد[۱۹].

این سازمان توانسته کمک‌های شایانی در زمینه اقتصادی، سیاسی، امنیتی و حتی فرهنگی برای کشورهای عضو مخصوصاً آسیای مرکزی بنماید. سازمان همکاری شانگهای از طریق ایجاد انگیزه اقتصادی توانسته سطح همکاری‌ها را میان اعضاء گسترش دهد. در زمینه تجارت حجم همکاری‌های داخلی این سازمان امیدوار کننده است. به عنوان نمونه در سال 2005 حجم مبادلات تجاری چین با سایر اعضاء تقریباً به 38 میلیارد دلار رسید و حجم مبادلات روسیه با دیگر کشورهای عضو از 26 میلیارد دلار در سال 2001 به بیش از 41 میلیارد دلار در سال 2005 رسید. همچین سرمایه گذاری‌های خوبی از سوی روسیه و چین در پروژه‌های کشورهای آسیای مرکزی مخصوصاً در زمینه انرژی، حمل و نقل، همکاری‌ها بانکی و آموزشی در دست اجراست. انعقاد توافقنامه‌های تجاری میان اعضاء و فعالیت‌های اقتصادی سازمان انگیزه‌ای برای جلب کشورهای ضعیف در آسیای مرکزی می شود تا به گسترش همکاری‌ها کمک کند[۲۰]. شش دلیل مهم برای اهمیت سازمان شانگهای در سیاست خارجی تاجیکستان در عصر جهانی شدن وجود دارد که عبارتند از:

1.    موضوع جهانی شدن باعث شده است که ائتلاف‌ها افزایش یافته و بیش از گذشته اهمیت پیدا کنند. به همین جهت در دهه گذشته بسیاری از ائتلاف‌ها و سازمان‌ها فعال و تقویت شده است و کشورها خواسته‌ها و منافع خود را در چارچوب مجموعه‌ای از کشورهای همسو بیان می‌کنند.

2.     ظرفیت‌های سازمان همکاری شانگهای و همچنین توانمندی‌های آن با توجه به عضویت دو عضو از پنج عضو دائم شورای امنیت در این سازمان، دارا بودن بیش از یک سوم جمعیت جهان، وسعت قابل توجه و توانمندی‌های اقتصادی نوید یک ائتلاف بالقوه توانمند را می‌دهد و اگر چهار کشور عضو ناظر مغولستان، ایران، پاکستان و هند نیز به جمع اعضاء اضافه گردند، سازمان شانگهای با جمعیتی حدود 2/7 میلیارد نفر و وسعت حدود نیمی از کره زمین به موقعیتی مهم‌تر دست خواهد یافت.

3.    به اعتقاد بسیاری از تحلیل‌گران قرن حاضر قرن آسیاست و بسیاری از معادلات قدرت در سطح جهانی در این منطقه تعیین می‌گردد و لذا اهمیت آسیا در آینده نظام بین‌الملل در حال افزایش است و لازم است قدرت‌های آسیایی جایگاه خود را در نظام جدید بین‌الملل تعریف نمایند.

4.    ظرفیت‌سازی برای گسترش همکاری‌های اقتصادی منطقه‌ای امری ضروری است. در چارچوب چنین نهادهایی است که فرصت گسترش تجارت و سرمایه‌گذاری‌های متقابل و توسعه همکاری‌های صنعتی و اقتصادی افزایش می‌یابد.

5.     با عنایت به وضعیت خاص منطقه‌‌ای و بین‌المللی، تاجیکستان نیازمند آن است که به اشکال و روش‌های گوناگون با مجموعه‌های بزرگتر منطقه‌ای و بین‌المللی همکاری نماید و برخی از خواسته‌ها و منافع خود را در آن چارچوب تعریف نماید.

6.    این سازمان نمی‌تواند در آینده به عنوان یک سازمان منطقه‌ای بماند زیرا حضور دو قدرت بزرگ چین و روسیه در شرایط متحول جهان کنونی موجب خواهد شد که این سازمان به عنوان یک سازمان فرامنطقه‌ای خود را مطرح نماید؛ در این صورت تاجیکستان به دلیل عضویت در این سازمان فرامنطقه‌ای خواهد توانست به نحو بهتر منافع ملی خویش را تأمین نموده و به اهداف مدنظر سیاست خارجی خود دست یابد[۲۱][۲۲].

روابط خارجی با قدرت‌های جهانی، منطقه‌ای و کشورهای همسایه

در مباحث بالا روابط تاجیکستان با برخی سازمان‌های مهم جهانی، فرامنطقه‌ای و منطقه‌ای بررسی شد. حال روابط و سیاست خارجی تاجیکستان در ارتباط با کشورهای همسایه و قدرت‌های منطقه‌ای و جهانی مورد بررسی قرار می‌گیرد.

تاجیکستان از جنوب با افغانستان، از غرب با ازبکستان، از شمال با قرقیزستان و از شرق با چین همسایه است. روابط خارجی تاجیکستان به رغم علی رغم گذشت بیش از یک دهه از تشکیل دولت مستقل همچنان تا حد زیادی متأثر از سیاست‌های منطقه‌ای و جهانی دولت روسیه است. تاریخ معاصر، جغرافیایی خاص و معادلات سیاسی موجبات اهمیت تاجیکستان برای روسیه را فراهم ساخته است. با این حال، عامل هویت فرهنگی آن را به سمت ایران هدایت می‌کند. به لحاظ اقتصادی نیز، روند رو به رشد نفوذ چین در منطقه آسیای مرکزی و تاجیکستان قابل توجه می‌باشد. بنابراین، تاجیکستان در حوزه اقتدار سیاسی و امنیتی روسیه و همچنین حوزه تمدنی ایران قرار دارد[۲۳][۲۴].

روسیه

هرچند که نفوذ سنتی روسیه در آسیای مرکزی و تاجیکستان، نسبت به گذشته کاهش یافته است، اما این کشور به علت درگیری‌های قومی و مذهبی و ضعف ساختارهای سیاسی و اجتماعی نمی‌تواند به راحتی از حوزه نفوذ روسیه خارج گردد. روسیه نقش ممتازی در جمهوری‌های استقلال‌یافته از شوروی سابق و مخصوصاً تاجیکستان دارد. تاجیکستان نیز مثل دیگر جمهوری‌های آسیای مرکزی سه هفته قبل از فروپاشی رسمی شوروی به عضویت کشورهای مستقل مشترک المنافع که در دسامبر سال 1991 م تأسیس شده بود درآمد.

عامل وجود اقلیت روس، پیگیری منافع اقتصادی، نیاز به مواد اولیه چون پنبه و اروانیوم و واقع شدن در مسیر سنتی ارتباط با افغانستان و همچنین روابط نزدیک و پیوندهای ذاتی مردم تاجیک با ایران، تاجیکستان را به منطقه‌ای استراتژیک برای روسیه مبدل ساخته است[۲۵].

یکی دیگر از عواملی که تاجیکستان را برای روسیه مهم می‌سازد، بحث تهدیدات گوناگونی است که از جانب این کشور متوجه روسیه می‌باشد. موضوع بنیادگرایی اسلامی و تجارت مواد مخدر از مسیر تاجیکستان به روسیه و سایر کشورهای همجوار تاجیکستان، به طور جدی امنیت ملی روسیه را به چالش می‌کشد. درواقع، روسیه نمی‌تواند شاهد رشد اسلام‌گرایی در حیات خلوت خویش باشد. وجود جمعیت قابل توجهی از مسلمانان در داخل فدراسیون روسیه، موجب نگرانی مقامات روس شده است. از سوی دیگر، مواد مخدر تولید شده در افغانستان اکثرأ از طریق تاجیکستان به جمهوری‌های مستقل مشترک المنافع وارد می‌شود.  این واقعیت‌های تلخ در استقرار نیروهای روسیه در داخل و همچنین مرزهای تاجیکستان با همسایگانش از جمله افغانستان موثر می باشد[۲۶]. علاوه بر روسیه، تاجیکستان، با کشورهای همجوار خویش ارتباطات نزدیکی برقرار نموده است. بخش مهمی از این ارتباطات با جمهوری ازبکستان می‌باشد[۲۷].

ازبکستان

ازبکستان نیز منافع دیرین و سنتی در تاجیکستان دارد. وجود تعداد زیادی ازبک در نواحی شمالی تاجیکستان (عمدتأ در خجند) و بالعکس سکونت جمعیت عظیمی از تاجیکان در از بکستان(عمدتاً در شهرهای سمرقند و بخارا) روابط متقابل این دو کشور از جهات مختلف تحت تأثیر قرار می‌دهد. از طرفی این امر، مراودات طبیعی و عادی مردم دو کشور را به دنبال دارد. منافع اقتصادی مشترک نیز در این راستا قابل توجه است. از سوی دیگر، وجود چنین اقلیت‌هایی در دو کشور همواره زمینه‌های بحران را در روابط دو کشور زنده نگاه می‌دارد. تاجیک‌ها به شهرهای قدیمی و تاجیک نشین ازبکستان نظر دارند و آن‌ها را به صورت طبیعی متعلق به خود می‌دانند و ازبکستان نیز انفکاک منطقه شمالی تاجیکستان و خجند را از ازبکستان نتیجه سیاست تحمیلی دوران استالین می‌انگارند.

نقش ازبکستان در رابطه با حمایت از کمونیست‌ها در جنگ داخلی تاجیکستان قابل تأمل بود. کمونیست‌های ازبک، به خاطر ترس از تبعات آتی حرکت‌های اسلام خواهی و دموکراتیک گرایانه، همراه با روسیه از دولت مرکزی تاجیکستان حمایت می‌کردند. البته در سال‌های اخیر به جهت تمایل زمامداران ازبکستان به دولت‌های غربی و همکاری و هماهنگی با سیاست‌های آمریکا و وابستگی دولتمردان تاجیکستان به روسیه اختلافاتی بین رهبران این دو کشور بروز کرده است[۲۸].

افغانستان

رابطه تاجیکستان با افغانستان که مرز طولانی با آن در جنوب دارد، متاثر از وابستگی‌های فرهنگی و نژادی بین دو کشور است. افغان‌ها جهت تحصیل و القاء عقیده کمونیستی به تاجیکستان اعزام شده و تاجیک‌ها در ارتش اشغالگر شوروی در افغانستان حضور داشتند. در سال 1991 جو سیاسی در تاجیکستان موجب گردید که شهروندان بتوانند از جنگ شوروی در افغانستان انتقاد کنند.

در اوایل سال 1990 میلادی دولت کمونیستی دوشنبه و دولت کمونیستی کابل روابط اقتصادی و مبادله محصل و انتشارات داشتند. در طول جنگ داخلی تاجیکستان، طرفداران شوروی سابق ادعا کردند که مخالفین بشدت متکی بر مجاهدین افغان هستند. لیکن بسیاری از ناظران بی‌طرف نقش افغان‌ها را به عنوان یک ترفند تبلیغاتی رد کردند.

تعداد زیادی از تاجیک‌ها در شمال افغانستان زندگی می‌کنند. در جریان ناآرامی‌های تاجیکستان، افغانستان پذیرای تعداد زیادی از آوارگان تاجیک و پایگاه مناسبی برای معارضین دولت تاجیکستان بود. در اوایل سال 1993 م نماینده سازمان ملل در امور پناهندگان رقم 50 هزار تا 70 هزار پناهنده از مناطق جنوبی تاجیکستان به مناطق شمالی افغانستان را تخمین زد. در سال 1994 م خیلی از این پناهندگان به تاجیکستان بازگشتند اگرچه در این رابطه رقم صحیحی در دست نیست. مرزهای طولانی این دو کشور، همواره مورد توجه تمام جمهوری‌های آسیای مرکزی و روسیه می‌باشد[۲۹].

جمهوری اسلامی ایران

کشور جمهوری اسلامی ایران نیز جایگاه ویژه­ای در سیاست گذاری خارجی دولت تاجیکستان دارد. تاجیکستان تنها کشوری است که اکثریت فارس زبان دارد. در میان جمهوری­‌های آسیای میانه که همگی ترک زبان هستند، تنها تاجیکستان از این ویژگی برخوردار است. ملی گرایان تاجیک خود را متعلق به فرهنگ و تمدن ایران زمین می‌دانند و اسلام‌گرایان نیز دولت اسلامی ایران را به عنوان الگوی حاکمیت دینی در عصر حاضر می‌شناسند.

جمهوری اسلامی ایران، اولین کشوری است که سفارت خویش را در تاجیکستان دایر کرده و در طول دوره استقلال همکاری نزدیکی در بخش‌های مختلف با این کشور داشته است. علی رغم اینکه جنگ داخلی تاجیکستان به صورت طبیعی روابط دو کشور را تحت تأثیر قرار داد. اما در این دوره نیز، ایران تلاش گسترده‌ای جهت استقرار امنیت در تاجیکستان به کار گرفته است. در مجموع و در ارزیابی روابط خارجی دولت تاجیکستان می‌توان گفت که همکاری‌های منطقه‌ای، حفظ مناسبات سنتی با روسیه، نزدیکی به ج.ا.ایران و افزایش مبادلات سودآور با کشورهای غربی و چین، جزء اولویت‌های اصلی دولت تاجیکستان محسوب می‌شوند. چنانچه گفته شد در پی استقلال جمهوری تاجیکستان در 18 شهریور1370، جمهوری اسلامی ایران اولین کشوری بود که استقلال تاجیکستان را به رسمیت شناخت و سفارت خود را در شهر دوشنبه افتتاح نمود. از زمان برقراری روابط سیاسی تاکنون هفت بار رئیس جمهور تاجیکستان برای دیدار دوجانبه به جمهوری اسلامی ایران سفر نموده و متقابلا رؤسای جمهوری اسلامی ایران پنج بار (یک بار جناب آقای هاشمی، دوبار جناب آقای خاتمی و دو مرتبه جناب آقای دکتر احمدی نژاد) از تاجیکستان دیدار داشته‌اند. که تاکنون بیش از 160 سند همکاری در زمینه‌های مختلف بین دو کشور به امضاء رسیده است. بطور کلی روابط دو کشور را می‌توان به چهار دوره تقسیم کرد. دوره اول مقارن با اوایل استقلال در سال 1991 که تاجیک‌ها در اوان آشنایی با دنیای خارج سرشار از شوق و احساس نسبت به ایران و ایرانی بودند، در این دوره آمد و رفت‌ها و ارتباطات گسترده مردمی بین دو کشور بویژه در زمینه‌های فرهنگی چشمگیر بود. دوره دوم، دوران جنگ‌های داخلی (1997-1992) قلمداد می‌شود که تلاش کشورمان بر پایان بخشیدن به درگیر‌ی‌ها و مهار بحران متمرکز بود. دوره سوم (2000-1997) دوره برقراری آشتی ملی و تثبیت صلح در تاجیکستان بود که نقش ایران در این مرحله مهم بود. دوره چهارم (از 2000 تا کنون) دوره شروع جدی و شکوفایی روابط اقتصادی می‌باشد که با اجرای پروژه‌های اساسی مانند حفر و احداث تونل استقلال و آغاز عملیات ساخت سد و نیروگاه سنگتوده 2 و فعالیت شرکت‌ها، تجار و سرمایه گذاران ایرانی در تاجیکستان همراه بوده است. در این راستا مساعدت‌های جمهوری اسلامی ایران در ابعاد مختلف به تقویت روابط و توسعه مناسبات در تمامی عرصه‌ها منجر شده است.

با عنایت به اهمیت و حجم روابط دو کشور در زمینه‌های گوناگون علاوه بر سفارت جمهوری اسلامی ایران در این کشور، رایزنی فرهنگی، دفتر نمایندگی سازمان صدا و سیما، مدرسه جمهوری اسلامی ایران، دفتر نمایندگی کمیته امداد حضرت امام خمینی (ره)، دفتر خبرگزاری ایرنا، شعبه بانک تجارت و دفتر نمایندگی سازمان هلال احمر کشورمان در تاجیکستان فعالیت دارند.

روابط سیاسی دو کشور در سال‌های اخیر به ثبات رسیده و از کمترین فراز و نشیب برخوردار بوده است. علاوه بر دیدار از پایتخت‌های دو کشور، مقامات ایران و تاجیکستان در حاشیه اجلاس‌های بین‌المللی نیز اغلب به رایزنی و تبادل نظر پرداخته تا مناسبات دوستانه تداوم داشته باشد. حمایت قاطع دوکشور از نظرات و دیدگاه‌های یکدیگر در مجامع بین‌المللی مبین عمق روابط دو کشور است. علاوه بر آن در چند سال گذشته تلاش شده است مناسبات سه جانبه با حضور افغانستان نیز توسعه یابد[۳۰][۳۱].

نیز نگاه کنید به

روابط خارجی روسیه؛ گستره روابط دیپلماتیک چین با کشورهای جهان؛ روابط خارجی تونس؛ روابط خارجی کانادا؛ روابط خارجی کوبا؛ روابط خارجی لبنان؛ روابط خارجی مصر؛ روابط خارجی سنگال؛ روابط خارجی تایلند؛ روابط خارجی فرانسه؛ روابط خارجی اسپانیا؛ روابط خارجی سودان؛ روابط خارجی قطر؛ روابط خارجی اردن؛ روابط خارجی زیمبابوه؛ روابط خارجی اوکراین؛ روابط خارجی ساحل عاج؛ روابط خارجی اتیوپی؛ روابط خارجی کشور مالی

کتابشناسی

  1. برگرفته از http://www.iransharghi.com
  2. منتظمی، رؤیا(1374)، کتاب سبز تاجیکستان، تهران: انتشارات وزارت امور خارجه، ص. 63-83
  3. برگرفته از http://www.iranshahi.com
  4. زهریی، حسن(1391). جامعه و فرهنگ تاجیکستان. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص. 153-154
  5. برگرفته از http://www.un.org/millenniumgoals/bkgd.shtml
  6. برگرفته از http://www.un.org/News/briefings
  7. Dialogue session: “Country-level capacity: is the UN system equipped to respond to the needs and priorities of the programme countries?” Can be access: برگرفته از https://www.un.org/en/ecosoc/julyhls/pdf10/minister's_speech.pdf
  8. Dialogue session: “Country-level capacity: is the UN system equipped to respond to the needs and priorities of the programme countries?” Can be access: برگرفته از https://www.un.org/en/ecosoc/julyhls/pdf10/minister's_speech.pdf
  9. زهریی، حسن(1391). جامعه و فرهنگ تاجیکستان. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص. 154-156
  10. برگرفته از https://www.wto.org/error/error_404.htm
  11. برگرفته از https://www.bbc.co.uk/Persian/Tajikistan/Story/2004-2006
  12. برگرفته از https://www.bbc.co.uk/Persian/Tajikistan/Story/2004-2006
  13. برگرفته از https://www.iransharghi.com/index.php?newsid=3327
  14. زهریی، حسن(1391). جامعه و فرهنگ تاجیکستان. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص. 157
  15. برگرفته از http://www.oicoci.org/topic_detail.asp?t_id=3783
  16. برگرفته از http://www.oicoci.org/topic_detail.asp?t_id=3783
  17. برگرفته از http://centralasiaonline.com/cocoon/caii/xhtml/fa/features/caii/features/main/2010/05/18/feature-04
  18. زهریی، حسن(1391). جامعه و فرهنگ تاجیکستان. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص. 158
  19. Zhao Huasheng(2002), Establishment and Development of Shanghai Cooperation Organization, SIIS Journal, Shanghai Institute for International Studies, Vol. 9, No.6. p. 42-43
  20. یزدانی، عنایت الله، همتی گل سفید، حجت الله،(1387)، همکاری‌ها و اتحادها در منطقه آسیای مرکزی، نگاه حکومت‌های منطقه، فصلنامه آسیای مرکزی و قفقاز، ص. 59-60
  21. واعظی، محمود(1385)، تحولات سازمان همکاری شانگهای و عضویت ایران، فصلنامه مطالعات آسیای مرکزی و قفقاز، ص. 87-88
  22. زهریی، حسن(1391). جامعه و فرهنگ تاجیکستان. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص. 158-160
  23. دولت آبادی، فیروزه(1374)، تاجیکستان: ژئوپلیتیوک و مسائل روابط بین‌الملل، فصلنامه مطالعات آسیای مرکزی و قفقاز، سال چهارم، دوره چهارم، شماره .1، ص. 208
  24. زهریی، حسن(1391). جامعه و فرهنگ تاجیکستان. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص. 160
  25. اطهری، اسدالله(1373)، تاجیکستان؛ نوسازی و دگرگونی سیاسی، فصلنامه مرکز مطالعات آسیای مرکزی و قفقاز، ص. 240
  26. اطهری، اسدالله(1373)، تاجیکستان؛ نوسازی و دگرگونی سیاسی، فصلنامه مرکز مطالعات آسیای مرکزی و قفقاز، ص. 242-243
  27. زهریی، حسن(1391). جامعه و فرهنگ تاجیکستان. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص. 161
  28. زهریی، حسن(1391). جامعه و فرهنگ تاجیکستان. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص. 161-162
  29. زهریی، حسن(1391). جامعه و فرهنگ تاجیکستان. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص. 162
  30. برگرفته از http://iranembassytj.com/fa/a/ravabet.html
  31. زهریی، حسن(1391). جامعه و فرهنگ تاجیکستان. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص. 162-164