مطبوعات در زیمبابوه: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۱ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۴۴

در دهه‌ی 80 که به دهه استقلال زیمبابوه معروف است، دولت بر همه رسانه‌ها نظارت داشت. در دهه دوم پس از استقلال، مطبوعات خصوصی هم از نظر تعداد نشریات و روزنامه‌ها و هم به لحاظ عناوین مطالب

مطبوعات در زیمبابوه(1403). برگرفته از سایت Washington Post، قابل بازیابی از https://www.washingtonpost.com/world/africa/

چاپی رشد قابل توجهی نمودند.

در سال 1981 دولت زیمبابوه با خرید 5 میلیون دلار ارزش سهام شرکت انتشاراتی رودزیا برنامه نشر کشور را رونق بخشید. در همین زمان دو نشریه دوران یان اسمیت یعنی روزنامه‌های "هرالد" و "کرونیکل" که زمانی سیاست‌های حکومت اسمیت را تبلیغ می‌کردند، تحت نظارت دولت قرار گرفتند. پس از آن "اتحادیه رسانه‌های جمعی" در ژانویه 1981 تأسیس شد. "شامیاریرا"، وزیراطلاعات وقت، رئیس اتحادیه روزنامه نگاران زیمبابوه شد. از سال 1986 به بعد که کشور تک حزبی شد، روزنامه‌های "هرالد" در حراره و "کرونیکل" در بولاوایو و دو نشریه‌ی ساندی میل و ساندی نیوز، به عنوان نشریات دولتی فعالیت خود را توسعه دادند و توزیع آن‌ها در مناطق روستایی گسترش یافت. فقدان یک روزنامه مستقل در برابر روزنامه‌های رسمی کشور احساس می‌شد تا این که دولت تصمیم به چاپ روزنامه "گازت" گرفت. گازت، بیانگر افکار عمومی جامعه در برابر اقدامات دولت بود و به نوعی آرای مخالفین را هم انتشار می‌داد. متعاقباً، دولت با چاپ روزنامه‌های منطقه‌ای یا ایالتی موافقت نمود و روزنامه‌های "مانیکا پست" در شهر موتاره و " گوئرو تایمز" در منطقه میدلند اجازه فعالیت یافتند. در اوایل دهه 1990 دولت با همکاری و حمایت سازمان یونسکو موافقت خود را با چاپ شش عنوان روزنامه به زبان‌های محلی اعلام نمود. دولت بعدها چاپ هفته نامه "صدای مردم" را که ارگان حزب حاکم بود، در دستور کار خود قرار داد و با تأسیس "مؤسسه اخبار داخلی زیمبابوه" نظارت بر انتشار اخبار در مطبوعات را آغاز کرد.

در دهه 1990 به دنبال افزایش موج انتقادها بر سیاست‌های دولت موگابه، روزنامه‌های منتقد مستقل در جامعه منتشر شدند. از جمله این مطبوعات می‌توان به"گازت مالی" (Financial Gazette)، “"دیلی نیوز" (Daily News) و "استاندارد" (The Standard) اشاره کرد. هفته نامه "ایندیپندنت" (Independent) نیز بیشتر با برنامه‌های رسانه‌ای دولتی (ZBC) رقابت می‌کرد.

از زمان استقلال تا سال 2000 بخش مطبوعات غیر دولتی توسعه نسبتاً چشمگیری یافت. هفته‌نامه‌ها و ماهنامه‌ها به زبان انگلیسی و برای طبقه متوسط جامعه چاپ می‌شد و کمتر به مسائل سیاسی می‌پرداخت. برخی مراکز انتشاراتی نیز بعد از استقلال کشور با مدیریت سفید پوستان آغاز به کار کردند^[۱]^[۲].

خانه مطبوعاتی آلفا

خانه مطبوعاتی آلفا(Alpha Media House) یکی از مهم‌ترین مؤسسات مطبوعات خصوصی زیمبابوه و دارای سه هفته نامه می‌باشد:

زیمبابوه مستقل (Zimbabwe Independent)؛
استاندارد (The Standard)؛
نیوز دی (NewsDay).

هفته‌نامه‌ها

گازت مالی

هفته نامه گازت مالی (Financial Gazette) در سال 1969 تأسیس شده مهم‌ترین هفته نامه اقتصادی و سیاسی منطقه جنوب آفریقا محسوب می‌شود. گازت مالی با سیاست گفتمان آزاد به هیچ جناح سیاسی وابسته نبوده سعی بر ارائه اخبار بدون تعارفات سیاسی جناحی دارد. مسئولین حکومتی، مدیران دولتی، اساتید دانشگاهی و نخبگان جامعه بیشترین خوانندگان آن هستند. تیراژ این هفته‌نامه از 26000 نسخه در سال 1996 به 40000 نسخه در سال 2000 افزایش یافت. بخش آنلاین هفته نامه گازت نیز دارای کاربران بسیاری بوده ماهانه یک میلیون نفر از آن بازدید می‌کنند.

هفته نامه تجاری

یکی از سه نشریه‌ای که در آوریل 2012 موفق به دریافت مجوز نشر از شورای رسانه زیمبابوه شد، "هفته نامه تجاری"(Nako Media) بود. در گزارش خبری مربوط به دلیل چاپ هفته‌نامه آمده است که سیاست این مطبوعه در فضای مملو از گفتمان سیاسی، پرداختن به مباحث صرفاً تجاری و غیر سیاسی برای علاقمندان می‌باشد. از سوی دست اندرکاران، اهمیت مسائل اقتصادی کشور و لزوم توجه به آن از دیگر علل چاپ این نشریه عنوان شده است. این هفته‌نامه در قطع بزرگ و در صفحات بزرگ کاغذ در آفریقای جنوبی چاپ و به قیمت 2 دلار آمریکا به فروش می‌رسد^[۳].

محل چاپ و زبان برخی از هفته نامه های زیمبابوه به شرح زیر است:

ساندی میل (Sunday Mail) (حراره، انگلیسی)؛
ساندی نیوز (Sunday news) (حراره، انگلیسی)؛
کواد زا (Kwayedza) (حراره، شونا)؛
مانیکا پست (ManikaPost) (موتاره، انگلیسی)؛
میدلند آبزرور (Midland Observer) (کوئه کوئه، انگلیسی)؛
کشاورز (The Farmer) (حراره، انگلیسی)؛
بیزینس هرالد (Business herald) (حراره، انگلیسی)؛
ماکونده استار (Makonde Star) (کوئه کوئه، انگلیسی)؛
ماشوینگو میرور (Masvingo Mirror) (ماشوینگو، انگلیسی)؛
زیمبابوه ایندیپندنت (Zimbabwe Independent) (حراره، انگلیسی)^[۴].

روزنامه‌ها

روزنامه‌ها در تمام آفریقا از مقبولیت و محبوبیت زیادی برخوردارند و بسیاری از مردم به مطالعه روزنامه‌ها علاقه مند هستند. از دلایل این علاقه مندی می‌توان به کنجکاوی مردم در پیگیری اخبار مختلف فرهنگی، اقتصادی و سیاسی و البته ارزانی این رسانه اشاره کرد. در زیمبابوه انتشار روزنامه قدمت طولانی دارد و بعضی از آن‌ها مانند روزنامه هرالد (Herald) (تنها روزنامه مهم دولتی زیمبابوه) بسیار قدیمی بوده از سال 1890 جایگزین روزنامه "زامبزین تایمز" (Mashonaland وZambesian Times) شده است.

در زیمبابوه، وزارت اطلاعات کشور مسئولیت بررسی، نظارت و اقدام قانونی برابر مطبوعات را دارد. در نقاط مرزی کشور توزیع روزنامه‌ها با مشکلاتی مواجه بوده مردم این نواحی دسترسی کمتری به آن‌ها دارند و رادیو رسانه مورد استفاده در میان ساکنان این مناطق می‌باشد^[۵].

مؤسسه مطبوعاتی هرالد

این مؤسسه در سال 1980 فعالیت خود را آغاز کرد. روزنامه هرالد که قدیمی‌ترین و مهم‌ترین ارگان مطبوعاتی دولتی در زیمبابوه محسوب شده سابقه 120 ساله در عرصه فعالیت رسانه‌ای و مطبوعاتی کشور دارد هم اکنون در این مؤسسه مطبوعاتی به چاپ می‌رسد.

مؤسسه مطبوعاتی هرالد زیمبابوه در حال حاضر علاوه بر روزنامه "هرالد" 9 عنوان روزنامه، دو نشریه و یک روزنامه منطقه‌ای در سه حوزه جغرافیایی حراره، بولاوایو و موتاره چاپ می‌کند. روزنامه‌ها عبارتند از^[۶]

"مانیکا پست" (The Manica Post) (1893) به صورت هفته‌نامه در موتاره چاپ می‌شود؛
"کرونیکل" (The Chronicle) (1894)؛
"ساندی نیوز" (Sunday News) (1930) - بولاوایو؛
" ساندی میل" (The Sunday Mail) (1935) - حراره؛
"کوایدزا" (Kwayedza) (1986) به صورت هفته نامه به زبان شونا در حراره چاپ می شود؛
" نیو فارمر" (New Farmer) (2002)؛
"ترندز" (Trends) (2003)؛
"زیمبابوین تراول" (Zimbabwean Travel) (2003)؛
"اومتونیوا" (Umthunywa) (2004) به صورت هفته‌نامه به زبان محلی اندبله در بولاوایو چاپ می شود؛
"ساترن تایمز" (Southern Times) (2004)؛
"مترو" (H-Metro) (2009).

ماهنامه "زیم تراول" (Zimtravel) که از سوی مؤسسه هرالد به زبان انگلیسی پیرامون گردشگری چاپ می‌شود، در سال 2007 با مشارکت بعضی از روزنامه های زیمبابوه‌ای و یک روزنامه نامیبیایی اقدام به چاپ هفته نامه منطقه‌ای آفریقا (Southern Times) نمود. نشریات هرالد در شهرهای حراره، موتاره، بولاوایو، گوئرو و ماشوینگو توزیع می‌شود.در زیمبابوه تعدادی روزنامه آنلاین اینترنتی نیز فعالیت دارند^[۷].

نیز نگاه کنید به

کتابشناسی

↑ عرب‌احمدی، امیربهرام (1382). زیمبابوه سرزمین رازهای جاودان. تهران: توسعه دانش و پژوهش ایران. ص. 97.
↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.261-263.
↑ برگرفته از https://www.zim.gov.com/
↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.264-266.
↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.265-266.
↑ برگرفته از https://www.herald.co.zw/
↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.266-268.

[1] عرب‌احمدی، امیربهرام (1382). زیمبابوه سرزمین رازهای جاودان. تهران: توسعه دانش و پژوهش ایران. ص. 97.

[2] ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.261-263.

[3] برگرفته از https://www.zim.gov.com/

[4] ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.264-266.

[5] ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.265-266.

[6] برگرفته از https://www.herald.co.zw/

[7] ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.266-268.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

نسخهٔ ‏۲۰ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۰:۵۳ (نمایش مبدأ) Mohammad (بحث \| مشارکت‌ها) (←‏نیز نگاه کنید به) برچسب: ویرایشگر دیداری → تفاوت با ویرایش قدیمی‌تر		نسخهٔ کنونی تا ‏۱ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۴۴ (نمایش مبدأ) Mahsa (بحث \| مشارکت‌ها) بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: ویرایشگر دیداری
خط ۱:		خط ۱:
	در دهه‌ی 80 که به دهه [[تاریخ استقلال زیمبابوه\|استقلال زیمبابوه]] معروف است، دولت بر همه رسانه‌ها نظارت داشت. در دهه دوم پس از استقلال، مطبوعات خصوصی هم از نظر تعداد نشریات و روزنامه‌ها و هم به لحاظ عناوین مطالب چاپی رشد قابل توجهی نمودند.		در دهه‌ی 80 که به دهه [[تاریخ استقلال زیمبابوه\|استقلال زیمبابوه]] معروف است، دولت بر همه رسانه‌ها نظارت داشت. در دهه دوم پس از استقلال، مطبوعات خصوصی هم از نظر تعداد نشریات و روزنامه‌ها و هم به لحاظ عناوین مطالب [[پرونده:ذائقه فرهنگی مردم زیمبابوه.jpg\|بندانگشتی\|مطبوعات در زیمبابوه(1403). برگرفته از سایت Washington Post، قابل بازیابی از [https://www.washingtonpost.com/world/africa/suddenly-zimbabwes-biggest-newspaper-can-print-exactly-what-it-wants-its-harder-than-it-sounds/2017/11/24/7a73663c-cfc0-11e7-a87b-47f14b73162a_story.html https://www.washingtonpost.com/world/africa/]]]چاپی رشد قابل توجهی نمودند.

	در سال 1981 دولت [[زيمبابوه\|زیمبابوه]] با خرید 5 میلیون دلار ارزش سهام شرکت انتشاراتی رودزیا برنامه نشر کشور را رونق بخشید. در همین زمان دو نشریه دوران یان اسمیت یعنی روزنامه‌های "هرالد" و "کرونیکل" که زمانی سیاست‌های حکومت اسمیت را تبلیغ می‌کردند، تحت نظارت دولت قرار گرفتند. پس از آن "اتحادیه رسانه‌های جمعی" در ژانویه 1981 تأسیس شد. "شامیاریرا"، وزیراطلاعات وقت، رئیس اتحادیه روزنامه نگاران [[زيمبابوه\|زیمبابوه]] شد. از سال 1986 به بعد که کشور تک حزبی شد، روزنامه‌های "هرالد" در [[حراره]] و "کرونیکل" در [[بولاوایو]] و دو نشریه‌ی ساندی میل و ساندی نیوز، به عنوان نشریات دولتی فعالیت خود را توسعه دادند و توزیع آن‌ها در مناطق روستایی گسترش یافت. فقدان یک روزنامه مستقل در برابر روزنامه‌های رسمی کشور احساس می‌شد تا این که دولت تصمیم به چاپ روزنامه "گازت" گرفت. گازت، بیانگر افکار عمومی جامعه در برابر اقدامات دولت بود و به نوعی آرای مخالفین را هم انتشار می‌داد. متعاقباً، دولت با چاپ روزنامه‌های منطقه‌ای یا ایالتی موافقت نمود و روزنامه‌های "مانیکا پست" در شهر [[موتاره]] و " گوئرو تایمز" در منطقه میدلند اجازه فعالیت یافتند. در اوایل دهه 1990 دولت با همکاری و حمایت [https://www.unesco.org/en سازمان یونسکو] موافقت خود را با چاپ شش عنوان روزنامه به زبان‌های محلی اعلام نمود. دولت بعدها چاپ هفته نامه "صدای مردم" را که ارگان حزب حاکم بود، در دستور کار خود قرار داد و با تأسیس "مؤسسه اخبار داخلی [[زيمبابوه\|زیمبابوه]]" نظارت بر انتشار اخبار در مطبوعات را آغاز کرد.		در سال 1981 دولت [[زيمبابوه\|زیمبابوه]] با خرید 5 میلیون دلار ارزش سهام شرکت انتشاراتی رودزیا برنامه نشر کشور را رونق بخشید. در همین زمان دو نشریه دوران یان اسمیت یعنی روزنامه‌های "هرالد" و "کرونیکل" که زمانی سیاست‌های حکومت اسمیت را تبلیغ می‌کردند، تحت نظارت دولت قرار گرفتند. پس از آن "اتحادیه رسانه‌های جمعی" در ژانویه 1981 تأسیس شد. "شامیاریرا"، وزیراطلاعات وقت، رئیس اتحادیه روزنامه نگاران [[زيمبابوه\|زیمبابوه]] شد. از سال 1986 به بعد که کشور تک حزبی شد، روزنامه‌های "هرالد" در [[حراره]] و "کرونیکل" در [[بولاوایو]] و دو نشریه‌ی ساندی میل و ساندی نیوز، به عنوان نشریات دولتی فعالیت خود را توسعه دادند و توزیع آن‌ها در مناطق روستایی گسترش یافت. فقدان یک روزنامه مستقل در برابر روزنامه‌های رسمی کشور احساس می‌شد تا این که دولت تصمیم به چاپ روزنامه "گازت" گرفت. گازت، بیانگر افکار عمومی جامعه در برابر اقدامات دولت بود و به نوعی آرای مخالفین را هم انتشار می‌داد. متعاقباً، دولت با چاپ روزنامه‌های منطقه‌ای یا ایالتی موافقت نمود و روزنامه‌های "مانیکا پست" در شهر [[موتاره]] و " گوئرو تایمز" در منطقه میدلند اجازه فعالیت یافتند. در اوایل دهه 1990 دولت با همکاری و حمایت [https://www.unesco.org/en سازمان یونسکو] موافقت خود را با چاپ شش عنوان روزنامه به زبان‌های محلی اعلام نمود. دولت بعدها چاپ هفته نامه "صدای مردم" را که ارگان حزب حاکم بود، در دستور کار خود قرار داد و با تأسیس "مؤسسه اخبار داخلی [[زيمبابوه\|زیمبابوه]]" نظارت بر انتشار اخبار در مطبوعات را آغاز کرد.