نظام آموزش، تحقیقات و فناوری زیمبابوه: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۱۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
[[پرونده:دانشگاه زیمبابوه.jpg|بندانگشتی|دانشگاه زیمبابوه(1403). برگرفته از سایت rock play، قابل بازیابی از https://www.rocapply.com/study-in-zimbabwe/zimbabwe-universities/ ]]
آموزش و پرورش از اساسی‌ترین ارکان فرهنگی [[زيمبابوه|زیمبابوه]] بوده در میان مردم از امور بسیار مهم محسوب می‌گردد و همین امر موجب بالا رفتن شاخص سواد و سوادآموزی این کشور در سطح قاره آفریقا شده است. هم‌چنین، کیفیت و آمار بالای باسوادی در کشور، حاکی از توجه مسئولان به نظام آموزشی است. مردم این کشور در دوران حاکمیت سفیدپوستان و نیز پس از استقلال و در سخت‌ترین شرایط همواره به آموزش فرزندان خود به عنوان یکی از اولولت‌های زندگی نگاه کرده‌اند. به نظر می‌رسد ریشه دار بودن آموزش در زیمبابوه، از علل رشد فرهنگ اجتماعی مردم و به تبع آن تفاوت شکل استعمار این کشور بوده است<ref>ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ [[زیمبابوه در یک نگاه|زیمبابوه]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.237.</ref>.


آموزش و پرورش از اساسی‌ترين اركان فرهنگی [[زيمبابوه]] بوده در میان مردم از امور بسیار مهم محسوب می‌گردد و همین امر موجب بالا رفتن شاخص سواد و سوادآموزی این کشور در سطح قاره آفریقا شده است. هم‌چنین، کیفیت و آمار بالای باسوادی در کشور، حاکی از توجه مسئولان به نظام آموزشی است. مردم این کشور در دوران حاکمیت سفیدپوستان و نیز پس از استقلال و در سخت ترین شرایط همواره به آموزش فرزندان خود به عنوان یکی از اولولت های زندگی نگاه کرده اند.به نظر می رسد ریشه دار بودن آموزش در زیمبابوه،از علل رشد فرهنگ اجتماعی مردم و به تبع آن تفاوت شکل استعمار این کشور بوده است.
=== [[پیشینه آموزش زیمبابوه|پیشینه تاریخی]] ===
وظیفه آموزش در [[تاریخ دوران استعمار زیمبابوه|دوره استعمار]] بر عهده دولت و کلیساهای میسیونری بود. در خلال سال‌های اولیه حاکمیت استعمار، کلیساها مسئولیت آموزش بومیان و بخشی از سفیدپوستان را بر عهده داشتند. از اواخر دهه 1890 تا 1924 کلیساها 1216 باب مدرسه برای 77000 دانش آموز بومی ساختند. نخستین مدرسه دولتی برای کودکان بومی در سال 1920 تأسیس شد و تا سال 1940 تنها دو باب مدرسه دولتی در زمینه آموزش بومیان فعال بودند. در سال 1930 آموزش برای اروپائیان شش تا پانزده ساله ساکن در زیمبابوه اجباری بود و از سال 1938 برای فرزندان مهاجرین آسیایی نیز اجباری شد.سفید پوستان تا دهه 1960 از آموزش رایگان برخوردار بودند در حالی که بومیان برای تحصیل فرزندان خود در مدارس دولتی و میسیونری ناچار به پرداخت شهریه بودند و این امر مشکل بزرگی در مسیر تحصیل دانش آموزان بومی بود. محدودیت امکانات آموزشی مانند ناکافی بودن تعداد معلمین و مدارس، غیر استاندارد بودن مدارس و کلاس‌ها و ... از دیگر مشکلات در مدارس سیاهان بود.


نظام آموزشی کشور تا سال 1979 شامل دو مقطع دبستان (شش سالگی) و دبیرستان (شانزده سالگی) بود و 23 درصد از دانش آموزان پس از پایان دبیرستان وارد مقطع A-level (معادل پیش دانشگاهی در سیستم آموزشی ایران) می‌شدند.


2.پیشینه تاریخی
دانش آموزان سیاه‌پوست با یک سال تأخیر تحصیل را آغاز می‌کردند و به دلیل مشکلات موجود در سر راه تحصیل این کودکان، برای بسیاری از آنان ادامه تحصیل در مقاطع بالاتر ناممکن و یا سخت بود. نرخ بی‌سوادی درمیان سیاهان نسبت به سفیدپوستان بسیار بیشتر بود. براساس گزارش آماری 1969، 1/5 میلیون کودک بومی در سن مدرسه (بالای هفت سال - 40 درصد) هرگز به مدرسه راه نیافتند. 60 درصد دانش آموزانی که به مدرسه راه می‌یافتند، به نوعی از ادامه تحصیل باز می‌ماندند.


وظیفه آموزش در دوره استعمار بر عهده دولت و كليساهای ميسيونری بود.در خلال سال های اوليه حاكميت استعمار،كليساها مسئوليت آموزش بوميان و بخشی از سفید پوستان را بر عهده داشتند.از اواخر دهه 1890 تا 1924 کلیساها 1216 باب مدرسه براي 77000 دانش آموز بومی ساختند.نخستين مدرسه دولتی برای كودكان بومی در سال 1920 تأسيس شد و تا سال 1940 تنها دو باب مدرسه دولتی در زمینه آموزش بومیان فعال بودند.در سال 1930 آموزش برای اروپائيان شش تا پانزده ساله ساكن در زیمبابوه اجباری بود و از سال 1938 برای فرزندان مهاجرین آسیایی نیز اجباری شد.سفيد پوستان تا دهه 1960 از آموزش رایگان برخوردار بودند در حالی که بومیان برای تحصیل فرزندان خود در مدارس دولتی و میسیونری ناچار به پرداخت شهریه بودند و این امر مشکل بزرگی در مسیر تحصیل دانش آموزان بومی بود.
پس از پایان تحصیلات امکان برخورداری از فرصت‌های شغلی برای سفیدپوستان و سیاهان نابرابر و غیر عادلانه بود. تحصیلات بالا شرط دست یابی به مشاغل بهتر بود در حالی که امکان و احتمال ورود سیاهان به مراکز دانشگاهی در مقایسه با سفید پوستان بسیار ضعیف بود<ref>Stoneman, C. (1981). Zimbabwe’s Inheritance. Hong Kong. Macmillan Press. p. 73.</ref><ref>ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ [[زیمبابوه در یک نگاه|زیمبابوه]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.237-239.</ref>.


محدودیت امکانات آموزشی مانند ناکافی بودن تعداد معلمین و مدارس،غیر استاندارد بودن مدارس و کلاس ها و ... از دیگر مشکلات در مدارس سیاهان بود.
=== روند تحولات در حوزه‌ی آموزش ===
هم زمان با تأسیس کشور رودزیا، براساس سیاست‌های آموزشی [[تاریخ دوران استعمار زیمبابوه|دوران استعمار]] و حکومت نژاد پرست رودزیا هم‌چنان بیشترین امکانات در اختیار سفیدپوستان بود و آن چه برای تحصیل بومیان در نظر گرفته شده بود، جز اندکی نبود.


نظام آموزشی كشور تا سال 1979 شامل دو مقطع دبستان (شش سالگي) و دبيرستان (شانزده سالگي) بود و 23 درصد از دانش آموزان پس از پايان دبيرستان وارد مقطع A-level (معادل پیش دانشگاهی در سیستم آموزشی ایران) می شدند.
با قدرت گرفتن سیاهان، اصلاح سیستم آموزشی کشور و رفع سیاست تبعیض نژادی در تحصیل و یکسان‌سازی برخورداری از امکانات آموزشی برای سیاهان و سفیدپوستان در رأس سیاست‌های دولت جدید قرار گرفت. پس از اعلام استقلال، دولت [[زيمبابوه|زیمبابوه]] برابری در رشد آموزشی را اصلی مهم خوانده توسعه کلی آموزش‌های فکری و عملی فرزندان جامعه را هدف غایی نظام آموزشی کشور خواند.


دانش آموزان سیاه پوست با یک سال تأخیر تحصیل را آغاز می کردند و به دلیل مشکلات موجود در سر راه تحصیل این کودکان،برای بسیاری از آنان ادامه تحصیل در مقاطع بالاتر ناممکن و یا سخت بود.
بیش از یک دهه پس از استقلال، نظام آموزشی با شعار "آموزش برای همه" بزرگ‌ترین بخش اصلاحات در کشور را به خود اختصاص داد. دولت ساخت و ساز مدارس در مناطق حاشیه‌ای کشور را آغاز کرد و با سرمایه گذاری‌های بزرگ در بخش آموزش، امکان تحصیل برای تعداد زیادی از علاقمندان را فراهم ساخت. مشکل کمبود فضای آموزشی با دو نوبته کردن مدارس جبران شد. افزایش مدارس و دانش آموزان، مسئولین را با کمبود معلم از یک سو و عدم آشنایی معلمان با شیوه‌های علمی تدریس از سوی دیگر مواجه نمود لذا، مراکز آموزش معلم و دبیر با هدف رفع این مشکلات تأسیس شد و کسانی که مایل بودند در مقاطع مختلف دبستان و دبیرستان به تدریس بپردازند، طی یک دوره چهار ساله در این مراکز آموزش می‌دیدند. شیوه آموزش در این مراکز به صورت فراگیری مبانی و روش تدریس در دو سال اول و تدریس در مدارس دولتی به عنوان دوره کارآموزی در دو سال بعد بود برنامه‌های توسعه‌ای دولت باعث افزایش تعداد معلمین از 18483 نفر در سال 1979 به 60886 نفر در پایان دهه 90 شد.


نرخ بی سوادی درميان سياهان نسبت به سفيد پوستان بسيار بيشتر بود.براساس گزارش آماري 1969، 5/1 ميليون كودك بومی در سن مدرسه (بالاي هفت سال-40 درصد) هرگز به مدرسه راه نيافتند.60 درصد دانش آموزانی كه به مدرسه راه می یافتند، به نوعی از ادامه تحصيل باز می ماندند.
از سال 1990 تا 2001 اصلاحات نظام آموزشی در بخش کیفیت آموزش و بر روی موضوعاتی مانند روش‌های تدریس، بهره گیری از تکنولوژی در آموزش، مهارت آموزی، رشد کیفی مدارک مراکز علمی و ... متمرکز شد. در این دوره "شورای برگزاری امتحانات مدارس [[زيمبابوه|زیمبابوه]]" (ZIMCEK) نیز تأسیس شد. وظیفه این شورا مدیریت اجرایی برگزاری امتحانات کلیه سطوح تحصیلی در مدارس کشور بود. هم اکنون نیز این شورا امتحانات کلیه دانش آموزان در سطح کشور را با همکاری [https://www.cam.ac.uk/ دانشگاه کمبریج انگلستان] انجام می‌داد. تهیه، ارسال، تصحیح و اعلام نتایج امتحانات را دانشگاه کمبریج و ثبت نام از متقاضیان شرکت در امتحان، برگزاری امتحانات و نظارت بر سلامت آن، جمع آوری اوراق امتحانی و ارسال آن‌ها برای دانشگاه را شورای امتحانات انجام می‌دهد.


پس از پایان تحصیلات امکان برخورداری از فرصت های شغلی برای سفید پوستان و سیاهان نا برابر و غیر عادلانه بود.تحصیلات بالا شرط دست یابی به مشاغل بهتر بود در حالی که امکان و احتمال ورود سیاهان به مراکز دانشگاهی در مقایسه با سفید پوستان بسیار ضعیف بود. Stoneman,1981:73))
  علی رغم بحران اقتصادی و سیاسی فراگیر دهه 1990 در کشور که بر بخش آموزش نیز تأثیر گذاشت، اما دولت بر اساس این اعتقاد که به هنگام روبرو شدن با بحران، سرمایه گذاری برای آموزش مهم‌ترین روش کاهش فقر در جامعه است، به تلاش‌های خود برای  رفع تنگناهای آموزشی کشور ادامه داد.


آغاز دهه 2000 و بحران‌های سیاسی و اقتصادی کشور مشکلات بسیاری را برای نهادهای آموزشی و به خصوص مدارس ابتدایی در مناطق روستایی به وجود آورد. مسائل مربوط به انتخابات و تبلیغات آن و درگیری‌های حزبی در مناطق مختلف کشور علت اصلی بروز این مشکلات بود که موجب شد دانش آموزان و معلمین هر دو از این وضعیت آسیب ببینند. معلمین به دلیل پایین بودن سطح حقوق و عدم پرداخت همان دستمزد ناچیز بیشتر اوقات در اعتصاب به سر می‌بردند و یا به دانش آموزان درس نمی‌دادند. از سال 2000 و به دنبال وخامت اوضاع سیاسی و اقتصادی، حدود 70 هزار معلم مجرب [[زيمبابوه|زیمبابوه]] به کشورهای مجاور به خصوص آفریقای جنوبی مهاجرت کردند<ref>برگرفته از https://www.protectingeducation.org/sites</ref>.


پس از پایان انتخابات حساس ریاست جمهوری در سال 2008 و به دنبال افزایش تنش‌های سیاسی در کشور، مشکلات جدیدی برای معلمین ایجاد شد. بسیاری از معلمین متهم به طرح مسائل سیاسی و انتقاد از دولت به جای تدریس در کلاس‌های درس شدند. براساس گزارش [https://www.unesco.org/en یونسکو]، 94 درصد از مدارس روستایی [[زيمبابوه|زیمبابوه]] در این سال به علت اتهام دخالت معلمین در امور سیاسی به تعطیلی کشانده شدند<ref>Pswarayi, Lloyd & Reele, Tony, (2012). p. 11.</ref>.


3.روند تحولات در حوزه ی آموزش 
از ابتدای دهه 2010 و با بر طرف شدن نسبی بحران‌های سیاسی و اقتصادی، دولت تلاش زیادی برای رفع مشکلات اقتصادی و برداشتن تنگناهای به وجود آمده در بخش آموزش کشور نموده است. توسعه مجدد زیر ساخت‌های آموزشی در مدارس و دانشگاه‌ها از جمله اقدامات دولت در این راستا می‌باشد.


هم زمان با تأسیس کشور رودزیا،بر اساس سیاست های آموزشی دوران استعمار و حکومت نژاد پرست رودزیا هم چنان بیشترین امکانات در اختیار سفید پوستان بود و آن چه برای تحصیل بومیان در نظر گرفته شده بود،جز اندکی نبود.
سیاست حاکم بر نظام آموزشی [[زيمبابوه|زیمبابوه]]، توسعه وحدت ملی و رشد همه جانبه کشور می‌باشد. احیای زبان‌های بومی وارزش‌های کهن در فضای تنوع فرهنگی کشور از اهداف مهم دولت [[زيمبابوه|زیمبابوه]] در سیستم آموزشی کشور است<ref>برگرفته از https://www.protectingeducation.org/sites</ref><ref>ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ [[زیمبابوه در یک نگاه|زیمبابوه]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.239-242.</ref>.


با قدرت گرفتن سیاهان،اصلاح سیستم آموزشی کشور و رفع سیاست تبعیض نژادی در تحصیل و یکسان سازی برخورداری از امکانات آموزشی برای سیاهان و سفیدپوستان در رأس سیاست های دولت جدید قرار گرفت.پس از اعلام استقلال،دولت زیمبابوه  برابری در رشد آموزشی را اصلی مهم خوانده توسعه کلی آموزش های فکری و عملی فرزندان جامعه را هدف غایی نظام آموزشی کشور خواند.
=== [[آموزش های ابتدایی زیمبابوه|مقاطع تحصیلی پیش از دانشگاه]] ===


بیش از یک دهه پس از استقلال، نظام آموزشی با شعار "آموزش برای همه" بزرگ ترین بخش اصلاحات در کشور را به خود اختصاص داد.دولت ساخت و ساز مدارس در مناطق حاشیه ای کشور را آغاز کرد و با سرمایه گذاری های بزرگ در بخش آموزش،امکان تحصیل برای تعداد زیادی از علاقمندان را فراهم ساخت.مشکل کمبود فضای آموزشی با دو نوبته کردن مدارس جبران شد.افزایش مدارس و دانش آموزان،مسئولین را با کمبود معلم از یک سو و عدم آشنایی معلمان با شیوه های علمی تدریس از سوی دیگر مواجه نمود لذا،مراکز آموزش معلم و دبیر با هدف رفع این مشکلات تأسیس شد و کسانی که مایل بودند در مقاطع مختلف دبستان و دبیرستان به تدریس بپردازند،طی یک دوره چهار ساله در این مراکز آموزش می دیدند.شیوه آموزش در این مراکز به صورت فراگیری مبانی و روش تدریس در دو سال اول و تدریس در مدارس دولتی به عنوان دوره کارآموزی در دو سال بعد بود.برنامه های توسعه ای دولت باعث افزایش تعداد معلمین از 18483 نفر در سال 1979 به 60886 نفر در پایان دهه 90 شد.
==== دوره ابتدایی ====
در [[زيمبابوه|زیمبابوه]] طول دوره تحصیل ابتدایی 7 سال می‌باشد. (از Grade 1  تا Grade 7 (اگر چه تحصیل در دوره ابتدایی رایگان است اما والدین برای برنامه‌های ورزشی و مشارکت در تأمین بخشی از هزینه‌های مدرسه، شهریه‌ای را پرداخت می‌کنند. دروس مقطع ابتدایی در مدارس دولتی شامل: ریاضیات، آموزس زبان‌های انگلیسی، شونا و اندبله، علوم اجتماعی، محیط زیست و دروس دینی (مسیحیت) بوده و سیلابس درسی از سوی وزارت آموزش، ورزش و فرهنگ تعیین می‌شود. در پایان دوره هفت ساله ابتدایی، دانش آموزان ملزم به گذراندن چهار آزمون می‌باشند. اگر چه ادامه تحصیل دانش آموزان وابسته به نتایج این آزمون‌ها نیست اما پذیرش دانش آموزان در برخی از مدارس متوسطه با توجه به نمرات امتحانی آزمون‌های چهارگانه فوق انجام می‌شود.


از سال 1990 تا 2001 اصلاحات نظام آموزشی در  بخش کیفیت آموزش و بر روی موضوعاتی مانند روش های تدریس،بهره گیری از تکنولوژی در آموزش ،مهارت آموزی،رشد کیفی مدارک مراکز علمی و ... متمرکز شد.در این دوره "شورای برگزاری امتحانات مدارس زیمبابوه" [1] نیز تأسیس شد.وظیفه این شورا مدیریت اجرایی برگزاری امتحانات کلیه سطوح تحصیلی در مدارس کشور بود.هم اکنون نیز این شورا امتحانات کلیه دانش آموزان در سطح کشور را با همکاری دانشگاه کمبریج انگلستان انجام می داد.تهیه،ارسال،تصحیح و اعلام نتایج امتحانات را دانشگاه کمبریج و ثبت نام از متقاضیان شرکت در امتحان،برگزاری امتحانات و نظارت بر سلامت آن،جمع آوری اوراق امتحانی و ارسال آنها برای دانشگاه را شورای امتحانات انجام می دهد.
بر اساس گزارش وزارت آموزش، ورزش و فرهنگ [[زيمبابوه|زیمبابوه]] در دهه اول استقلال تعداد مدارس ابتدایی از 2401 واحد در سال 1979 به 4504 واحد در سال 1989 افزایش یافت. در سال 1980، نسبت دانش آموزان دختر در مقطع ابتدایی 47/6 درصد در برابر 52/4 درصد دانش آموزان پسر بود. تا سال 1999 این نسبت به 49/1 درصد افزایش یافت.


  علی رغم بحران اقتصادي و سياسي فراگیر دهه 1990 در کشور که بر بخش آموزش نیز تأثیر گذاشت،اما دولت بر اساس این اعتقاد که به هنگام روبرو شدن با بحران، سرمايه گذاری برای آموزش مهم ترين روش كاهش فقر در جامعه است،به تلاش های خود برای  رفع تنگناهای آموزشی كشور ادامه داد.
گزارش [https://www.un.org/en/ سازمان ملل] درباره تعداد دانش آموزان ورودی به مقطع ابتدایی از سال 1979 تا 2006 افزایش 198 درصدی را نشان می‌دهد. در ذکر علل مهم عدم تحصیل در دبستان و یا نیمه کار ماندن آن نیز عمدتاً به عواملی چون فقر و [[ازدواج در زیمبابوه|ازدواج]] یا حاملگی دختران دانش آموز اشاره شده است<ref>برگرفته از https://www.zw.undp.org/</ref>.


آغاز دهه 2000 و بحران های سياسي و اقتصادي کشور مشكلات بسياری را برای نهادهای آموزشی و به خصوص مدارس ابتدايی در مناطق روستايی به وجود آورد.مسائل مربوط به انتخابات و تبلیغات آن و در گيری هاي حزبی در مناطق مختلف کشور علت اصلی بروز این مشکلات بود که موجب شد دانش آموزان و معلمین هر دو از این وضعیت آسیب ببینند.  .معلمين به دلیل پایین بودن سطح حقوق و عدم پرداخت همان دستمزد ناچیز بیشتر اوقات در اعتصاب به سر می بردند و یا به دانش آموزان درس نمی دادند.از سال 2000 و به دنبال وخامت اوضاع سیاسی و اقتصادی،حدود 70 هزار معلم مجرب زیمبابوه به کشورهای مجاور به خصوص آفریقای جنوبی مهاجرت کردند.
==== [[آموزش متوسطه زیمبابوه|دوره متوسطه]] ====
دوره اول آموزش متوسطه(Ordinary  Level یا  O-Level) - طول این دوره 4 سال بوده و تحت عنوان O-Level  شناخته می‌شود. این مقطع از فرم یک (Form 1) یا گرید هشت (Grade 8) آغاز می‌شود. در پایان این دوره، دانش آموزان باید در امتحانات عمومی شرکت کرده حداقل 5 درس از واحدهای درسی (که ریاضی، علوم و انگلیسی حتما باید در میان آن‌ها باشد) این مقطع را امتحان دهند. پس از موفقیت در امتحانات مدرک دیپلم متوسطه را دریافت می‌کنند و در صورتی که مایل به ادامه تحصیل در مراکز دانشگاهی باشند وارد دوره پیش رفته متوسطه می‌شوند. ورود به کالج‌هایی مانند تربیت معلم، کشاورزی، پلی تکنیک، پرستاری و کالج فنی نیازی به گذراندن دوره پیشرفته ندارد.


)www.protectingeducation.org/sites)
واحدهای درسی در مدارس دوره اول آموزش متوسطه یکسان نیست اما دروس ریاضی، زبان‌های انگلیسی، شونا و اندبله، جغرافیا و تاریخ مشترک بوده دانش آموزان باید حداقل هشت عنوان درسی را در دبیرستان بگذرانند.


پس از پایان انتخابات حساس رياست جمهوری در سال 2008  و به دنبال افزایش تنش های سیاسی در کشور،مشكلات جديدی براي معلمين ایجاد شد.بسیاری از معلمین متهم به طرح مسائل سیاسی و انتقاد از دولت  به جاي تدريس در کلاس های درس شدند.بر اساس  گزارش یونسکو، 94 درصد از مدارس روستایی زيمبابوه در این سال به علت اتهام دخالت معلمين در امور سياسی به تعطيلی كشانده شدند.   )[2] LloydPswarayi & Tony Reele,2012:11)
==== دوره پیش رفته متوسطه ====
دوره پیش رفته متوسطه (Advanced Level یا A-Level) ، تحت عنوان A-Level شناخته شده و دوره آن دو سال می‌باشد. شرط ورود به این دوره کسب موفقیت در امتحانات موضوعات پنچ گانه دوره تحصیلی متوسطه عمومی می‌باشد. دانش آموزان حداقل سه موضوع درسی را می‌گذرانند که انتخاب آن‌ها بستگی به رشته‌ای دارد که دانش آموز برای تحصیل در دانشگاه در نظر گرفته است.


از ابتدای دهه 2010 و با بر طرف شدن نسبی بحران های سیاسی و اقتصادی،دولت تلاش زيادي براي رفع مشكلات اقتصادی و برداشتن تنگناهای به وجود آمده در بخش آموزش کشور نموده است.توسعه مجدد زیر ساخت های آموزشی در مدارس و دانشگاه ها از جمله اقدامات دولت در این راستا می باشد.
هزینه‌های تحصیل دوران متوسطه از سوی خانواده‌ها پرداخت می‌گردد. در این دوره تحصیلی والدین غالباً  ترجیح می‌دهند فرزندان خود را به مدارس خصوصی شبانه روزی که بیشتر آن‌ها وابسته به نهادهای مسیحیت می‌باشند، بفرستند. هزینه تحصیل در این گونه مدارس بسیار بالاست و خانواده‌هایی که تأمین هزینه تحصیل فرزندان برایشان مقدور است، با فراهم ساختن امکان تحصیل آنان در این مدارس ارتقای سطح آموزشی و علمی و ادامه تحصیل فرزندان خود را در مقاطع بالا تضمین می‌کنند. تعداد زیادی از دانش آموزان نیز در مدارس خصوصی روزانه یا دولتی ادامه تحصیل می‌دهند. سیلابس‌های درسی این مقطع نیز از سوی وزارت آموزش، ورزش و فرهنگ تعیین می‌شود. تعدادمدارس متوسطه نیز از 177 واحد آموزشی در سال 1979 به 1502 واحد آموزشی در سال 1989 افزایش یافته است<ref>ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ [[زیمبابوه در یک نگاه|زیمبابوه]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.242-245.</ref>.


سیاست حاکم بر نظام آموزشی زیمبابوه،توسعه وحدت ملی و رشد همه جانبه کشور می باشد.احیای زبان های بومی وارزش های   کهن در فضای تنوع فرهنگی کشور از اهداف مهم دولت زیمبابوه در سیستم آموزشی کشور است.(همان)
=== [[آموزش عالی زیمبابوه|آموزش عالی]] ===
دانشگاه‌های [[زيمبابوه|زیمبابوه]]، تنها مؤسسات آموزشی هستند که در رودزیای سابق دارای نظامی غیر وابسته به کلیسا بودند. اولین دانشگاه در سالیسبوری ([[حراره]] امروزی) تأسیس شد که نیمی از دانشجویان آن را سیاهان تشکیل می‌دادند. در این کشور، ریاست دانشگاه با رئیس جمهور بوده و برای سمت معاونت که عملاً در مقام ریاست دانشگاه عمل می‌کند چند نامزد از سوی وزیر آموزش عالی به وی پیشنهاد می‌شود که یکی از آن‌ها با حکم رئیس جمهور به این سمت انتخاب می‌شود. نظام درسی دانشگاه‌های زیمبابوه مطابق با دانشگاه‌های کمبریج و آکسفورد بوده و مدارک تحصیلی دانشجویان از سوی این دانشگاه‌ها صادر می‌شود<ref>ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ [[زیمبابوه در یک نگاه|زیمبابوه]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.245-246.</ref>.


4. مقاطع تحصیلی پیش از دانشگاه
==== دانشگاه‌ها و مراکز آموزش عالی ====
در [[زيمبابوه|زیمبابوه]] علاوه بر دانشگاه‌های دولتی، دانشگاه‌های خصوصی نیز فعالیت دارند.


دوره ابتدایی :در زیمبابوه طول دوره تحصیل ابتدایی 7 سال می باشد.(ازGrade 1  تا Grade 7( اگر چه تحصیل در دوره ابتدایی رایگان است اما والدین برای برنامه های ورزشی و مشارکت در تأمین بخشی از هزینه های مدرسه، شهریه ای را پرداخت می کنند.دروس مقطع ابتدایی در مدارس دولتی شامل:ریاضیات،آموزس زبان های انگلیسی،شونا واندبله،علوم اجتماعی،محیط زیست و دروس دینی(مسیحیت) بوده و سیلابس درسی از سوی وزارت آموزش،ورزش و فرهنگ تعیین می شود.در پایان دوره هفت ساله ابتدایی،دانش آموزان ملزم به گذراندن چهار آزمون می باشند.اگر چه ادامه تحصیل دانش آموزان وابسته به نتایج این آزمون ها نیست اما پذیرش دانش آموزان در برخی از مدارس متوسطه با توجه به نمرات امتحانی آزمون های چهار گانه فوق انجام می شود.
===== [[دانشگاه دولتی زیمبابوه]] =====
دانشگاه زیمبابوه(UZ)، قدیمی‌ترین و مهم‌ترین دانشگاه دولتی این کشور است که در سال 1955 تأسیس شد. این دانشگاه که از تلفیق دو دانشکده رودزیا و نیازالند (مالاوی فعلی) ایجاد شده بود، از سال 1971 فعالیت خود را یه شکل مستقل ادامه داد.


بر اساس گزارش وزارت آموزش،ورزش و فرهنگ زیمبابوه در دهه اول استقلال تعداد مدارس ابتدایی از 2401 واحد در سال 1979 به 4504 واحد در سال 1989 افزایش یافت.در سال 1980،نسبت دانش آموزان دختر در مقطع ابتدایی 6/47 درصد  در برابر 4/52 درصد دانش آموزان پسر بود.تا سال 1999 این نسبت به 1/49 درصد افزایش یافت.
این دانشگاه فعالیت علمی خود را با همکاری [https://www.london.ac.uk/ دانشگاه لندن] آغاز کرد. دارای 10 دانشکده و تعداد زیادی مراکز علمی و تخصصی می‌باشد. مجوز علمی دانشگاه توسط شورای علمی آموزش عالی و از سوی وزارت آموزش عالی کشور صادر گردیده است. [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]] که روزی از بهترین دانشگاه‌های آفریقا محسوب می‌شد، به دلیل بحران‌های سیاسی و اقتصادی کشور در دهه گذشته با مشکلات زیادی روبرو شد ولی بعد از برگزاری انتخابات سال 2008 و بهبود نسبی اوضاع، وضعیت دانشگاه بهتر شده در حال بازگشت به شرایط سابق می‌باشد. [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]] در شمال [[حراره|شهر حراره]] و در محوطه بسیار وسیعی قرار دارد. بسیاری از دانشگاه‌های فعلی کشور در ابتدا به عنوان زیر مجموعه‌های این دانشگاه آغاز به کار کردند و سپس به شکل دانشگاه‌های مستقل فعالیت خود را ادامه دادند. دانشگاه‌های علوم بندورا (Bindura) و دانشگاه تکنولوژی چینویی (Chinhoyi) از جمله این دانشگاه‌ها هستند.


گزارش سازمان ملل در باره تعداد دانش آموزان ورودی به مقطع ابتدایی از سال 1979 تا 2006 افزایش 198 درصدی را نشان می دهد.در ذکر علل مهم عدم تحصیل در دبستان و یا نیمه کار ماندن آن نیز عمدتاً به عواملی چون فقر و ازدواج یا حاملگی دختران دانش آموز اشاره شده است.www.zw.undp.org))
تعداد دانشجویان دانشگاه [[زيمبابوه|زیمبابوه]] از 1000 نفر در سال 1980 به 2000 نفر در سال 1985 افزایش یافت. با شروع دهه 90 بازسازی دانشگاه آغاز و قدرت اجرایی آن افزایش یافت. اواخر دهه 80 و بیشتر ایام دهه 90، اعتراضات و جنبش‌های دانشجویی دانشگاه را فرا گرفت و منجر به تعطیلی چند باره دانشگاه شد. در سال 1995 تعداد دانشجویان، 9000 نفر (1700 دانشجوی خارجی) و در سال 2001 بالغ بر 10139 نفر بود. با شروع دهه 2000 و به دنبال بروز بحران‌های سیاسی و اقتصادی در کشور و نیز بحران‌های داخلی دانشگاه مانند اعتراض دانش‌جویان به افزایش شهریه و هزینه‌های تحصیلی و درخواست افزایش حقوق از سوی اساتید، دولت‌های غربی کمک‌های خود به این دانشگاه را قطع کردند و این مشکلات موجب مهاجرت علمی بسیاری از اساتید و دانش جویان به سایر کشورها به ویژه آفریقای جنوبی شد. تداوم مشکلات مانع از آغاز رسمی سال تحصیلی دانشگاهی در2008-2009 گردید و در نهایت دانشگاه در فوریه 2009 موقتاً تعطیل شد.


در سال 2007 رتبه این دانشگاه بعد از دانشگاه‌های آفریقای جنوبی، دانشگاه آمریکایی [[مصر]] و دانشگاه دارالسلام تانزانیا در ردیف 14 جدول رتبه‌های دانشگاهی آفریقا قرار داشت. رتبه جهانی [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]] در میان 9760 دانشگاه  دارای رتبه 3549 بود. [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]] دارای 10 دانشکده: کشاورزی، هنر، اقتصاد، بهداشت، تعلیم و تربیت، مهندسی، حقوق، علوم، علوم اجتماعی و دامپزشکی می‌باشد<ref>برگرفته از https://www.uz.ac.zw/</ref><ref>ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ [[زیمبابوه در یک نگاه|زیمبابوه]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.246-248.</ref>.


===== دانشگاه‌های متعلق به سازمان‌های مسیحیت =====
تأسیس مراکز دانشگاهی در کشورهای آفریقایی با هدف تربیت رهبران آینده کشورها از اقدامات استعماری بود که توسط سازمان‌های مسیحی عملی می‌شد. دانشکده الهیات با شعار "خدمت به مسیحیت و کار برای حضرت عیسی مسیح" با همین نیت و پس از اعطای مجوز از سوی دولت [[زيمبابوه|زیمبابوه]] به کلیسا، ایجاد شد. تا اواسط دهه 70، سه دانشگاه در شهرهای موتاره، [[بولاوایو]] و گوئرو توسط نهادهای مسیحی تأسیس گردید.


دوره متوسطه[3]:
===== [[دانشگاه آفریقا در زیمبابوه|دانشگاه آفریقا]] =====
ایجاد دانشگاه آفریقا، به درخواست اتحادیه مرکزی کلیسای یونایتد متدیست آفریقا (که اعضای آن عبارتند از کشورهای: آنگولا، بروندی، لیبریا، موزامبیک، نیجریه، [[سیرالئون]]، زئیر و [[زيمبابوه|زیمبابوه]]) مطرح شد. "اسقف کارو الهو" از کلیسای آنگولا معتقد بود که می‌توان با تأسیس مراکز آموزش عالی چهره آفریقا را به تدریج تغییر داده آموزش را در این قاره با سایر کشورهای [[آمریکا]] و اروپا هم سطح کرد.


دوره اول آموزش متوسطه-طول این دوره 4 سال بوده و تحت عنوان O-Level  شناخته می شود. این مقطع از فرم یک[4] یا گرید هشت[5] آغاز می شود.در پایان این دوره،دانش آموزان باید در امتحانات عمومی شرکت کرده حداقل 5 درس از واحدهای درسی (که ریاضی،علوم  و انگلیسی حتما باید در میان آنها باشد)  این مقطع را امتحان دهند. پس از موفقیت در امتحانات مدرک دیپلم متوسطه را دریافت می کنند و در صورتی که مایل به ادامه تحصیل در مراکز دانشگاهی باشند وارد دوره پیش رفته متوسطه می شوند.ورود به کالج ها یی مانند تربیت معلم،کشاورزی،پلی تکنیک،پرستاری و کالج فنی نیازی به گذراندن دوره پیشرفته ندارد.
پس از  بررسی جوانب مختلف و انجام مقدمات لازم، در سال 1988 طرح تأسیس دانشگاه آفریقا در کنفرانس عمومی کلیسای متدیست در میسوری [[آمریکا]] تصویب و بنای آن در شهر [[موتاره]] در 250 کیلومتری [[حراره]] در زمینی به مساحت 1545 هکتار آغاز شد. پیش از این کلیسای یونایتد متدیست در کشورهای [[چین]]، [[کوبا]]، هند، [[ژاپن]]، کره جنوبی و [[آمریکا]] اقدام به ایجاد دانشگاه‌های مشابه کرده بود.


واحدهای درسی در مدارس دوره اول آموزش متوسطه یکسان نیست اما دروس ریاضی،زبان های انگلیسی،شونا و اندبله،جغرافیا و تاریخ مشترک بوده دانش آموزان باید حداقل هشت عنوان درسی را در دبیرستان بگذرانند.
این دانشگاه در سال 1992 با 28 دانشجو در قالب دو دانشکده کشاورزی و علوم طبیعی و الهیات کار خود را رسماً آغاز کرد. دانشگاه مذکور به دلیل وابستگی به کلیسا و برخورداری از پشتیبانی [[مالی]] آن در انطباق برنامه‌های آموزشی با استانداردهای علمی، سرعت رشد کسب تجهیزات، مدیریت و قدرت مالی جهت جذب نیروهای علمی بسیار مهم است. مأموریت این دانشگاه، توسعه تعلیم و آموزش عالی با کیفیت بالا و تربیت دانشجویان با ارزش‌های مورد نظر مسیحیت و کمک به کشورهای آفریقایی در راه رسیدن به اهداف آموزشی و تخصصی خود می‌باشد. این دانشگاه نقش و هدف اصلی خود در زمینه آموزش و تربیت رهبران آینده ملت‌های آفریقای سیاه را به شدت تعقیب می کند<ref>طالبی بیدهندی، علی‌محمد (1375). وضعیت فرهنگی و اجتماعی [[زيمبابوه|زیمبابوه]]، رایزنی فرهنگی ج.ا.ایران در [[حراره]]. ص. 54.</ref><ref>ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ [[زیمبابوه در یک نگاه|زیمبابوه]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.248-249.</ref>.  


دوره پیش رفته متوسطه[6]-این دوره تحت عنوان A-Level شناخته شده و دوره آن دو سال می باشد.شرط ورود به این دوره کسب موفقیت درامتحانات موضوعات پنچ گانه دوره تحصیلی متوسطه عمومی می باشد.دانش آموزان حداقل سه موضوع درسی را می گذرانند که انتخاب آنها بستگی به رشته ای دارد که دانش آموز برای تحصیل در دانشگاه در نظر گرفته است.
===== [[دانشگاه سولوسی در زیمبابوه|دانشگاه سولوسی]] =====
دانشگاه سولوسی به عنوان دومین دانشگاه وابسته به سازمان‌های مسیحی و چهارمین دانشگاه بزرگ [[زيمبابوه|زیمبابوه]] در پنجم ماه مه 1995 در نزدیکی [[بولاوایو]] توسط رابرت موگابه افتتاح شد. این مرکز آموزشی توسط کلیسای "آونتیست روز هفتم" (Seventh day Adventist.)، مدیریت می‌شود. این دانشگاه که در منطقه [[قبیله اندبله|اندبله]] زبان احداث شده قبلاً به عنوان یک کالج آموزشی فعالیت می‌کرد.


هزینه های تحصیل دوران متوسطه از سوی خانواده ها پرداخت می گردد.در این دوره تحصیلی والدین غالباً  ترجیح می دهند فرزندان خود را به مدارس خصوصی  شبانه روزی که بیشتر آن ها وابسته به نهادهای مسیحیت می باشند، بفرستند.هزینه تحصیل در این گونه مدارس بسیار بالاست و خانواده هایی که تأمین هزینه تحصیل فرزندان برایشان مقدور است،با فراهم ساختن امکان تحصیل آنان در این مدارس ارتقای سطح آموزشی و علمی و ادامه تحصیل فرزندان خود را در مقاطع بالا تضمین می کنند.تعداد زیادی از دانش آموزان نیز در مدارس  خصوصی روزانه یا دولتی ادامه تحصیل می دهند.سیلابس های درسی این مقطع نیز از سوی وزارت آموزش،ورزش و فرهنگ تعیین می شود. تعدادمدارس متوسطه نیز از  177 واحد آموزشی در سال 1979 به 1502 واحد آموزشی در سال 1989 افزایش یافته است.
اگر چه بر طبق اساسنامه دانشگاه ورود پیروان کلیه ادیان به این دانشگاه آزاد است، اما بدیهی است ترویج مسیحیت از مهم‌ترین اهداف آن می‌باشد. این دانشگاه از 17 کشور آفریقایی دانشجو داشته زیر نظر دانشگاه آمریکایی اندروز به عنوان یک کالج آموزشی در رشته‌های مدیریت بازرگانی، کامپیوتر، الهیات و فلسفه دانشجو فعالیت می‌کند<ref>ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ [[زیمبابوه در یک نگاه|زیمبابوه]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.249-250.</ref>.


آموزش مقطع متوسطه مورد توجه خاص دولت می باشد اما بسیاری از مردم برای تأمین هزینه های تحصیل فرزندان خود به خصوص در این مقطع با مشکل روبرو هستند.شهریه مدارس  دولتی در مناطق شهری رقمی بین 80 تا 250 دلار است و در مناطق روستایی هزینه های دیگری نیز بر خانواده ها تحمیل می شود. شهریه مدارس خصوصی بین 1500 تا 2500 دلار و گاه تا 5000 دلار در سال می باشد.     www.worldpress.org/link.cfm?<nowiki>http://www.thestandard.co.zw</nowiki>))
==== [[دانشگاه وابسته به کلیسای متدیست زیمبابوه]] ====
 
[[دانشگاه وابسته به کلیسای متدیست زیمبابوه]] (S.A.M.U) در سال 1997 از سوی شورای جهانی کلیسا به عنوان دومین دانشگاه متدیست منطقه جنوب آفریقا در شهر گوئرو با هزینه چهار صد میلیون دلار ایجاد و فعالیت خود را با پذیرش دانشجو در رشته‌های علوم انسانی، ورزش و ادبیات انگلیسی آغاز کرد<ref>طالبی بیدهندی، علی‌محمد (1375). وضعیت فرهنگی و اجتماعی [https://wikimelal.ir/%D8%B2%D9%8A%D9%85%D8%A8%D8%A7%D8%A8%D9%88%D9%87 زیمبابوه]، رایزنی فرهنگی ج.ا.ایران در [https://wikimelal.ir/%D8%AD%D8%B1%D8%A7%D8%B1%D9%87 حراره]. ص. 54.</ref>.
 
 
5.آموزش عالی
 
دانشگاه های زيمبابوه، تنها مؤسسات آموزشی هستند كه در رودزيای سابق دارای نظامی غير وابسته به كليسا بودند.اولين دانشگاه در ساليسبوری ([[حراره]] امروزی) تأسيس شد كه نيمي از دانشجويان آن را سياهان تشكيل می دادند.در اين كشور،رياست دانشگاه با رئيس جمهور بوده و براي سمت معاونت كه عملاً در مقام رياست دانشگاه عمل مي كند چند نامزد از سوي وزير آموزش عالي به وی پيشنهاد می شود كه يكي از آنها با حكم رئيس جمهور به اين سمت انتخاب مي شود.
 
نظام درسی دانشگاه های زيمبابوه مطابق با دانشگاه های كمبريج و آكسفورد بوده و مدارك تحصيلی دانشجويان از سوی این دانشگاه ها صادر می شود.
 
 
 
5-1.دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی
 
 
در زیمبابوه علاوه بر دانشگاه های دولتی،دانشگاه های خصوصی  نیز فعالیت دارند.
 
 
 
- [[دانشگاه دولتی زیمبابوه]][7]:
 
دانشگاه زيمبابوه،قدیمی ترین و مهم ترين دانشگاه دولتی اين كشور است که در سال 1955 تأسيس شد.اين دانشگاه که از تلفيق دو دانشكده رودزيا و نيازالند( مالاوی فعلي) ایجاد شده بود،از سال 1971 فعالیت خود را یه شکل مستقل ادامه داد.
 
این دانشگاه فعالیت علمی خود را با همکاری دانشگاه لندن آغاز کرد.دارای 10 دانشکده و تعداد زیادی مراکز علمی و تخصصی می باشد.مجوز علمی دانشگاه توسط شورای علمی آموزش عالی و از سوی وزارت آموزش عالی کشور صادر گردیده است.دانشگاه زیمبابوه که روزی از بهترین دانشگاه های آفریقا محسوب می شد، به دلیل بحران های سیاسی واقتصادی کشور در دهه گذشته با مشکلات زیادی روبرو شد ولی بعد از برگزاری انتخابات سال 2008 و بهبود نسبی اوضاع،وضعیت دانشگاه بهتر شده در حال بازگشت به شرایط سابق می باشد.دانشگاه زیمبابوه در شمال شهر حراره و در محوطه بسیار وسیعی قرار دارد. بسیاری از دانشگاه های فعلی کشور در ابتدا به عنوان زیر مجموعه های این دانشگاه آغاز به کار کردند و سپس به شکل دانشگاه های مستقل فعالیت خود را ادامه دادند.دانشگاه های علوم بندورا[8] و دانشگاه تکنولوژی چینویی[9]از جمله این دانشگاه ها هستند.
 
تعداد دانشجویان دانشگاه زیمبابوه از 1000 نفر در سال 1980 به 2000 نفر در سال 1985 افزایش یافت.با شروع دهه 90 بازسازی دانشگاه آغاز و قدرت اجرایی آن افزایش یافت.اواخر دهه 80 و بیشتر ایام دهه 90، اعتراضات و جنبش های دانشجویی دانشگاه را فرا گرفت و منجر به تعطیلی چند باره دانشگاه شد. در سال 1995 تعداد دانشجویان، 9000 نفر( 1700 دانشجوي خارجي) و در سال 2001 بالغ بر 10139 نفر بود. با شروع دهه 2000 و به دنبال بروز بحران های سیاسی و اقتصادی در کشور و نیز بحران های داخلی دانشگاه مانند اعتراض دانش جویان به افزایش شهریه و هزینه های تحصیلی و درخواست افزایش حقوق از سوی اساتید،دولت های غربی کمک های خود به این دانشگاه را قطع کردند و این مشکلات موجب مهاجرت علمی بسیاری از اساتید و دانش جویان به سایر کشورها به ویژه آفریقای جنوبی شد. تداوم مشکلات  مانع از آغاز رسمی سال تحصیلی دانشگاهی در 2009-2008 گردید و در نهایت دانشگاه در فوریه 2009 موقتاً تعطیل شد.
 
در سال 2007 رتبه این دانشگاه بعد از دانشگاه های آفریقای جنوبی،دانشگاه آمریکایی [[مصر]] و دانشگاه دارالسلام تانزانیا در ردیف 14 جدول رتبه های دانشگاهی آفریقا قرار داشت. رتبه جهانی دانشگاه زیمبابوه در میان 9760 دانشگاه   دارای رتبه 3549 بود.
 
دانشگاه زیمبابوه دارای 10 دانشکده : کشاورزی،هنر،اقتصاد،بهداشت،تعلیم و تربیت،مهندسی،حقوق، علوم،علوم اجتماعی و دامپزشکی می باشد.( www.uz.ac.zw)
 
 
 
دانشگاه های متعلق به سازمان های مسيحيت:
 
تأسیس مراکز دانشگاهی در کشورهای آفریقایی با هدف تربیت رهبران آینده کشورها از اقدامات استعماری بود که توسط سازمان های مسیحی عملی می شد.دانشکده الهیات با شعار "خدمت به مسیحیت و کار برای حضرت عیسی مسیح" با همین نیت و پس ازاعطای مجوز از سوی دولت زیمبابوه به کلیسا،ایجاد شد. تا اواسط دهه 70، سه دانشگاه در شهرهای موتاره، [[بولاوایو]] و گوئرو توسط نهادهای مسیحی تأسیس گردید.
 
 
 
- دانشگاه آفریقا:
 
ایجاد دانشگاه آفریقا،به درخواست اتحادیه مرکزی کلیسای یونایتد متدیست آفریقا( که اعضای آن عبارتند از کشورهای : آنگولا،بروندی، لیبریا ،موزامبیک ، نیجریه ، سیرالئون، زئیر و زیمبابوه) مطرح شد."اسقف کارو الهو" از کلیسای آنگولا معتقد بود که می توان با تأسیس مراکز آموزش عالی چهره آفریقا را به تدریج تغییر داده آموزش را در این قاره با سایر کشورهای [[آمریکا]] و اروپا هم سطح کرد.
 
پس از  بررسی جوانب مختلف و انجام مقدمات لازم،در سال 1988 طرح تأسیس دانشگاه آفریقا در کنفرانس عمومی کلیسای متدیست در میسوری آمریکا تصویب و بنای آن در شهر [[موتاره]] در 250 کیلومتری حراره در زمینی به مساحت 1545 هکتار آغاز شد.پیش از این کلیسای یونایتد متدیست در کشورهای چین، کوبا، هند، ژاپن، کره جنوبی و آمریکا اقدام به ایجاد دانشگاه های مشابه کرده بود.
 
این دانشگاه در سال 1992 با 28 دانشجو در قالب دو دانشکده کشاورزی و علوم طبیعی و الهیات کار خود را رسماً آغاز کرد.دانشگاه مذکور به دلیل وابستگی به کلیسا و برخورداری از پشتیبانی [[مالی]] آن در انطباق برنامه های آموزشی با استانداردهای علمی، سرعت رشد کسب تجهیزات، مدیریت و قدرت مالی جهت جذب نیروهای علمی بسیار مهم است.مأموریت این دانشگاه، توسعه تعلیم و آموزش عالی با کیفیت بالا و تربیت دانشجویان با ارزش های مورد نظر مسیحیت و کمک به کشورهای آفریقایی در راه رسیدن به اهداف آموزشی و تخصصی خود می باشد.این دانشگاه نقش و هدف اصلی خود در زمینه آموزش و تربیت رهبران آینده ملت های آفریقای سیاه را به شدت تعقیب می کند.(طالبی بیدهندی:54)  
 
-دانشگاه سولوسی
 
دانشگاه سولوسی  به عنوان دومین دانشگاه وابسته به سازمان های مسیحی و چهارمین دانشگاه بزرگ زیمبابوه در پنجم ماه مه 1995 در نزدیکی بولاوایو توسط رابرت موگابه افتتاح شد.این مرکز آموزشی توسط کلیسای "آونتیست روز هفتم"[10]، مدیریت می شود.این دانشگاه که در منطقه اندبله زبان احداث شده قبلاً به عنوان یک کالج آموزشی فعالیت می کرد.
 
اگر چه بر طبق اساسنامه دانشگاه ورود پیروان کلیه ادیان به این دانشگاه آزاد است،اما بدیهی است ترویج مسیحیت از مهم ترین اهداف آن می باشد.این دانشگاه از 17 کشور آفریقایی دانشجو داشته زیر نظر دانشگاه آمریکایی اندروز به عنوان یک کالج آموزشی در رشته های مدیریت بازرگانی،کامپیوتر، الهیات و فلسفه دانشجو فعالیت می کند.
 
 
 
- [[دانشگاه وابسته به کلیسای متدیست زیمبابوه]][11]
 
این دانشگاه در سال 1997 از سوی شورای جهانی کلیسا به عنوان دومین دانشگاه متدیست منطقه جنوب آفریقا در شهر گوئرو با هزینه چهار صد میلیون دلار ایجاد و فعالیت خود را با پذیرش دانشجو در رشته های علوم انسانی،ورزش و ادبیات انگلیسی آغاز کرد.( طالبی بیدهندی:55)  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
         "[[دانشگاه های زیمبابوه]] به ترتیب رتبه جهانی"[12]  


==== [[رتبه دانشگاه ها و مراکز تحقیقاتی زیمبابوه در رتبه بندی جهانی|دانشگاه‌های زیمبابوه به ترتیب رتبه جهانی]]<ref>برگرفته از http://www.4icu.org/zw/</ref> ====
جدول شماره 1. فهرست دانشگاه زیمبابوه به ترتیب رتبه جهانی
{| class="wikitable"
{| class="wikitable"
|نام دانشگاه
|نام دانشگاه
خط ۱۴۰: خط ۹۰:
|رتبه جهانی
|رتبه جهانی
|مقاطع تحصیلی
|مقاطع تحصیلی
|رشته ها
|رشته‌ها
|-
|-
|دانشگاه زیمبابوه
|[[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]]
|حراره
|[[حراره]]
|1953
|1953
|3083
|3083
|فوق دیپلم تا دکترا
|فوق دیپلم تا دکترا
|پزشکی، مهندسی، کشاورزی، دامپزشکی، علوم پایه، علوم انسانی، حقوق، علوم بهداشتی
|پزشکی، مهندسی، کشاورزی، دامپزشکی، علوم پایه، علوم انسانی، حقوق، علوم بهداشتی
|-
|-
|دانشگاه ملی علوم و تکنولوژی
|دانشگاه ملی علوم و تکنولوژی
|بولاوایو
|[[بولاوایو]]
|1991
|1991
|6022
|6022
|لیسانس تا دکترا
|لیسانس تا دکترا
|پزشکی، مهندسی، علوم انسانی، حقوق، علوم ارتباطات، محیط زیست، آموزش، بازرگانی و مدیریت
|پزشکی، مهندسی، علوم انسانی، حقوق، علوم ارتباطات، محیط زیست، آموزش، بازرگانی و مدیریت
|-
|-
|دانشگاه زنان آفریقا
|دانشگاه زنان آفریقا
|حراره
|[[حراره]]
|2002
|2002
|7136
|7136
خط ۱۶۸: خط ۱۱۸:
|7545
|7545
|لیسانس تا دکترا
|لیسانس تا دکترا
|علوم انسانی، بازرگانی و مدیریت، مهندسی، آموزش، منابع طبیعی و کشاورزی
|علوم انسانی، بازرگانی و مدیریت، مهندسی، آموزش، منابع طبیعی و کشاورزی
|-
|-
|دانشگاه آفریقا
|دانشگاه آفریقا
خط ۱۸۴: خط ۱۳۴:
|علوم پایه، مهندسی، کشاورزی، بازرگانی و مدیریت
|علوم پایه، مهندسی، کشاورزی، بازرگانی و مدیریت
|-
|-
|دانشگاه سولوسی
|[[دانشگاه سولوسی در زیمبابوه|دانشگاه سولوسی]]
|ماتا بله لند شمالی
|ماتا بله لند شمالی
|1894
|1894
خط ۱۹۸: خط ۱۴۸:
|بازرگانی و مدیریت، مهندسی، علوم انسانی
|بازرگانی و مدیریت، مهندسی، علوم انسانی
|-
|-
|موسسه تکنولوژی حراره
|موسسه تکنولوژی [[حراره]]
|حراره
|[[حراره]]
|1988
|1988
|9368
|9368
خط ۲۰۵: خط ۱۵۵:
|علوم صنعتی، علوم مدیریت، مهندسی، علوم ارتباطات (IT)
|علوم صنعتی، علوم مدیریت، مهندسی، علوم ارتباطات (IT)
|-
|-
|دانشگاه بزرگ زیمبابوه
|دانشگاه بزرگ [[زيمبابوه|زیمبابوه]]
|ماشوینگو
|ماشوینگو
|1999
|1999
خط ۲۱۲: خط ۱۶۲:
|علوم انسانی، مهندسی، بازرگانی و مدیریت
|علوم انسانی، مهندسی، بازرگانی و مدیریت
|-
|-
|دانشگاه کاتولیک زیمبابوه
|دانشگاه کاتولیک [[زيمبابوه|زیمبابوه]]
|حراره
|[[حراره]]
|1999
|1999
|10391
|10391
خط ۲۲۷: خط ۱۷۷:
|}
|}


=== [[نشريات دانشگاهی زیمبابوه|نشریات دانشگاهی]] ===
دانشگاه‌ها و مؤسسات علمی [[زيمبابوه|زیمبابوه]]، نشریات و بولتن‌های متعددی  چاپ می‌کنند که ذیلاً به مهم‌ترین آن‌ها اشاره می‌شود:


* نشریه علوم و تکنولوژی [[زيمبابوه|زیمبابوه]] (آکادمی علوم وابسته به [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]])؛
* نشریه علوم انسانی [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]] (Zambezia)؛
* نشریه آفریقایی اقتصاد سیاسی؛
* نشریه آفریقایی علوم سیاسی؛
* نشریه آفریقایی خدمات اجتماعی؛
* نشریه علمی جغرافیا (دانشکده جغرافیای [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]])؛
* بولتن تحقیقاتی [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]]؛
* بولتن آموزشی ویژه دبیران؛
* نشریه علوم کاربردی جنوب آفریقا در [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]]؛
* نشریه برنامه ریزی روستایی و شهری حوزه جنوب و شرق آفریقا در [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]]؛
* بولتن تحقیقات آموزشی [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]]؛
* نشریه حقوقی دانشکده حقوق [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]]<ref>ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ [[زیمبابوه در یک نگاه|زیمبابوه]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.250-251.</ref>.


5-2.نشریات دانشگاهی
=== [[مراکز پژوهشی دانشگاهی زیمبابوه|مراکز پژوهشی دانشگاهی]] ===
 
دانشگاه ها و مؤسسات علمی زیمبابوه،نشریات و بولتن های متعددی  چاپ می کنند که ذیلاً به مهم ترین آنها اشاره می شود:
 
<nowiki>*</nowiki>نشریه علوم و تکنولوژی زیمبابوه(آکادمی علوم وابسته به دانشگاه زیمبابوه)
 
<nowiki>*</nowiki>نشریه علوم انسانی دانشگاه زیمبابوه [13]
 
<nowiki>*</nowiki>نشریه آفریقایی اقتصاد سیاسی
 
<nowiki>*</nowiki>نشریه آفریقایی علوم سیاسی
 
<nowiki>*</nowiki>نشریه آفریقایی خدمات اجتماعی
 
<nowiki>*</nowiki>نشریه علمی جغرافیا(دانشکده جغرافیای دانشگاه زیمبابوه)
 
<nowiki>*</nowiki>بولتن تحقیقاتی دانشگاه زیمبابوه
 
<nowiki>*</nowiki>بولتن آموزشی ویژه دبیران
 
<nowiki>*</nowiki>نشریه علوم کاربردی جنوب آفریقا در دانشگاه زیمبابوه
 
<nowiki>*</nowiki>نشریه برنامه ریزی روستایی و شهری حوزه جنوب و شرق آفریقا در دانشگاه زیمبابوه
 
<nowiki>*</nowiki>بولتن تحقیقات آموزشی دانشگاه زیمبابوه
 
<nowiki>*</nowiki>نشریه حقوقی دانشکده حقوق دانشگاه زیمبابوه
 
 
 
5-3. مراکز پژوهشی دانشگاهی:
 
 
 
 
·      مرکز تحقیقات کلینیکی دانشگاه زیمبابوه[14]
 
 
 
بیشترین فعالیت این مرکز تحقیقات دانشگاهی که در سال 2002 در حراره تأسیس شده است بر مبارزه با بیماری ایدز در زیمبابوه و کشورهای هم جوار واقع در حوزه جنوب آفریقا متمرکز می باشد.مرکز فوق وابسته به دانشگاه زیمبابوه بوده تحت حمایت دولت است.
 
 
 
·      مرکز بررسی حقوق زنان در حوزه جنوب و شرق آفریقا[15]
 
 
 
 
این مرکز با عنوان مرکز بررسی حقوق زنان دانشگاه زیمبابوه،وابسته به این دانشگاه بوده با مراکز تحقیقات حقوق زنان در انگلستان و آفریقای جنوبی همکاری دارد(سایت دانشگاه زیمبابوه)
 
 
 
 
·       مرکز تحقیقاتی بین المللی نانوتکنولوژی زیمبابوه[16]  
 
فعالیت های این مرکز با همکاری و مشارکت چند مرکز تحقیقاتی در آمریکا و دو دانشگاه دولتی زیمبابوه و دانشگاه چینویی انجام می شود.[17]
 
<nowiki>*</nowiki>مؤسسه تحقیقات زبان های آفریقایی[18]
 
مؤسسه فوق در سال 1992 در دانشکده ادبیات و زبان های آفریقایی تأسیس شد.این مرکز با برخی مراکز تحقیقاتی زبان شناسی و ادبیات در اروپا از جمله دانشگاه اسلو در ارتباط است. طی دهه گذشته تحقیقات ارزشمندی در مورد زبان های آفریقایی به خصوص زبان و ادبیات شونا و اندبله در زیمبابوه از سوی این مرکز و با همکاری دانشگاه زیمبابوه انجام شده است.
 
 
<nowiki>*</nowiki>مرکز تحقیقات منابع انسانی دانشگاه زیمبابوه[19]
 
<nowiki>*</nowiki>مرکز تحقیقاتی زبان های آفریقایی دانشگاه زیمبابوه بزرگ[20] و دانشگاه ما شوینگو
 
<nowiki>*</nowiki>مؤسسه تحقیقاتی بهداشت و تغییرات اجتماعی
 
 
 
5-4. تعداد دانشجویان در خارج از کشور
 
بر اساس گزارش مؤسسه آموزش بین الملل در سال  2011 از هر یک میلیون نفر [[جمعیت زیمبابوه]] 94 دانشجو در دانشگاه های آمریکا مشغول تحصیل بودند.در میان کشورهای  آفریقایی از لحاظ تعداد دانشجوی شاغل به تحصیل در آمریکا،زیمبابوه در جایگاه سوم قرار دارد.طبق گزارش سفارت آمریکا،در سال تحصیلی 12-2011 ،اعزام دانشجو از زیمبابوه به این کشور نسبت به سال قبل از آن  دو درصد افزایش داشته است. تعداد زیادی از دانشجویان این کشور برای ادامه تحصیل به  اروپا به خصوص انگلستان و بعضی از کشورهای آسیایی مانند مالزی و [[چین]] سفر کرده اند.(سایت سفارت آمریکا در زیمبابوه)[21].
 
 
 
-تعداد دانشجویان خارجی در کشور
 
براساس گزارش سفارت آمریکا در زیمبابوه در سال 2009 با افزایش دانشجویان امریکایی علاقمند به ادامه تحصیل در زیمبابوه تعداد دانش جویان آمریکایی در این کشور به 27 نفر رسیده است.
 
اگر چه در دهه های پیش دانشجویانی از کشورهای دیگر برای تحصیل به زیمبابوه می آمدند،اما به دنبال بحران های ایجاد شده در دهه گذشته تعداد متقاضیان برای ادامه تحصیل در این کشور کاهش یافته است
 
 
 
 
 
 
 
 
----[1]-ZIMCEK
 
-
 
 
 
[3] -Ordinary  Levelیا  O-Level
 
[4]-Form1
 
[5]-Grade8
 
[6] --Advanced  Levelیا A-Level
 
[7]-UZ
 
[8] -Bindura
 
[9] - Chinhoyi
 
[10]-Seventh day Adventist.
 
[11]-S.A.M.U
 
[12] -<nowiki>http://www.4icu.org/zw/</nowiki>


[13]-Zambezia
==== مرکز تحقیقات کلینیکی [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]] (UZCRC) ====
بیشترین فعالیت این مرکز تحقیقات دانشگاهی که در سال 2002 در [[حراره]] تأسیس شده است بر مبارزه با بیماری ایدز در [[زيمبابوه|زیمبابوه]] و کشورهای هم جوار واقع در حوزه جنوب آفریقا متمرکز می‌باشد. مرکز فوق وابسته به [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]] بوده تحت حمایت دولت است.


[14]-UZCRC
==== مرکز بررسی حقوق زنان در حوزه جنوب و شرق آفریقا (SEARCWL) ====
این مرکز با عنوان مرکز بررسی حقوق زنان [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]]، وابسته به این دانشگاه بوده با مراکز تحقیقات حقوق زنان در انگلستان و آفریقای جنوبی همکاری دارد<ref>برگرفته از https://www.uz.ac.zw/</ref>.


[15]-SEARCWL
==== مرکز تحقیقاتی بین المللی نانوتکنولوژی [[زيمبابوه|زیمبابوه]] (ZINC) ====
فعالیت‌های این مرکز با همکاری و مشارکت چند مرکز تحقیقاتی در [[آمریکا]] و دو [[دانشگاه دولتی زیمبابوه]] و دانشگاه چینویی انجام می‌شود<ref>برگرفته از https://www.buffalo.edu/</ref>.


[16]-ZINC
==== مؤسسه تحقیقات زبان‌های آفریقایی (ALRI) ====
مؤسسه فوق در سال 1992 در دانشکده ادبیات و زبان‌های آفریقایی تأسیس شد. این مرکز با برخی مراکز تحقیقاتی زبان‌شناسی و ادبیات در اروپا از جمله دانشگاه اسلو در ارتباط است. طی دهه گذشته تحقیقات ارزشمندی در مورد زبان‌های آفریقایی به خصوص زبان و ادبیات شونا و اندبله در [[زيمبابوه|زیمبابوه]] از سوی این مرکز و با همکاری [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]] انجام شده است.


[17]-buffalo.edu
==== مرکز تحقیقات منابع انسانی [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]] (ZJER) ====
مرکز تحقیقاتی زبان‌های آفریقایی دانشگاه زیمبابوه بزرگ (GZU) و دانشگاه ما شوینگو


==== مؤسسه تحقیقاتی بهداشت و تغییرات اجتماعی<ref>ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ [[زیمبابوه در یک نگاه|زیمبابوه]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.251-252.</ref>. ====


[18]-ALRI
=== تعداد دانشجویان در خارج از کشور ===
بر اساس گزارش مؤسسه آموزش بین الملل در سال  2011 از هر یک میلیون نفر [[جمعیت زیمبابوه]] 94 دانشجو در دانشگاه‌های [[آمریکا]] مشغول تحصیل بودند. در میان کشورهای آفریقایی از لحاظ تعداد دانشجوی شاغل به تحصیل در [[آمریکا]]، [[زيمبابوه|زیمبابوه]] در جایگاه سوم قرار دارد. طبق گزارش سفارت [[آمریکا]]، در سال تحصیلی 12-2011، اعزام دانشجو از [[زيمبابوه|زیمبابوه]] به این کشور نسبت به سال قبل از آن دو درصد افزایش داشته است. تعداد زیادی از دانشجویان این کشور برای ادامه تحصیل به اروپا به خصوص انگلستان و بعضی از کشورهای آسیایی مانند مالزی و [[چین]] سفر کرده‌اند<ref>برگرفته از https://zw.usembassy.gov/</ref><ref>ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ [[زیمبابوه در یک نگاه|زیمبابوه]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.252-253.</ref>.


[19]-ZJER
=== تعداد دانشجویان خارجی در کشور ===
براساس گزارش [https://zw.usembassy.gov/ سفارت آمریکا در زیمبابوه] در سال 2009 با افزایش دانشجویان امریکایی علاقمند به ادامه تحصیل در [[زيمبابوه|زیمبابوه]] تعداد دانش جویان آمریکایی در این کشور به 27 نفر رسیده است. اگر چه در دهه‌های پیش دانشجویانی از کشورهای دیگر برای تحصیل به [[زيمبابوه|زیمبابوه]] می‌آمدند، اما به دنبال بحران‌های ایجاد شده در دهه گذشته تعداد متقاضیان برای ادامه تحصیل در این کشور کاهش یافته است<ref>ایپکچی، محمدحسن (1339). جامعه و فرهنگ [[زيمبابوه|زیمبابوه]]. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی. ص. 237-253.</ref><ref>ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ [[زیمبابوه در یک نگاه|زیمبابوه]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.253.</ref>.


[20]-GZU
== نیز نگاه کنید به ==
[[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری آرژانتین]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری اتیوپی]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری اردن]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری اسپانیا]]؛[[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری افغانستان]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری اوکراین]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری تایلند]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری تونس]]؛ [[نظام آموزش و پرورش در چین معاصر]]؛ [[نظام آموزش و پرورش در چین باستان]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری سنگال]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری ژاپن]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری کوبا]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری قطر]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری مصر]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری لبنان]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری روسیه]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری مالی]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری ساحل عاج]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری سیرالئون]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری کانادا]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری سودان]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری گرجستان]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری تاجیکستان]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری بنگلادش]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری قزاقستان]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری سریلانکا]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری فرانسه]]


[21] - <nowiki>https://zw.usembassy.gov/</nowiki>
== کتابشناسی ==
<references />
[[رده:آموزش، علم، فناوری و اندیشه ورزی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۴ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۱۳

دانشگاه زیمبابوه(1403). برگرفته از سایت rock play، قابل بازیابی از https://www.rocapply.com/study-in-zimbabwe/zimbabwe-universities/

آموزش و پرورش از اساسی‌ترین ارکان فرهنگی زیمبابوه بوده در میان مردم از امور بسیار مهم محسوب می‌گردد و همین امر موجب بالا رفتن شاخص سواد و سوادآموزی این کشور در سطح قاره آفریقا شده است. هم‌چنین، کیفیت و آمار بالای باسوادی در کشور، حاکی از توجه مسئولان به نظام آموزشی است. مردم این کشور در دوران حاکمیت سفیدپوستان و نیز پس از استقلال و در سخت‌ترین شرایط همواره به آموزش فرزندان خود به عنوان یکی از اولولت‌های زندگی نگاه کرده‌اند. به نظر می‌رسد ریشه دار بودن آموزش در زیمبابوه، از علل رشد فرهنگ اجتماعی مردم و به تبع آن تفاوت شکل استعمار این کشور بوده است[۱].

پیشینه تاریخی

وظیفه آموزش در دوره استعمار بر عهده دولت و کلیساهای میسیونری بود. در خلال سال‌های اولیه حاکمیت استعمار، کلیساها مسئولیت آموزش بومیان و بخشی از سفیدپوستان را بر عهده داشتند. از اواخر دهه 1890 تا 1924 کلیساها 1216 باب مدرسه برای 77000 دانش آموز بومی ساختند. نخستین مدرسه دولتی برای کودکان بومی در سال 1920 تأسیس شد و تا سال 1940 تنها دو باب مدرسه دولتی در زمینه آموزش بومیان فعال بودند. در سال 1930 آموزش برای اروپائیان شش تا پانزده ساله ساکن در زیمبابوه اجباری بود و از سال 1938 برای فرزندان مهاجرین آسیایی نیز اجباری شد.سفید پوستان تا دهه 1960 از آموزش رایگان برخوردار بودند در حالی که بومیان برای تحصیل فرزندان خود در مدارس دولتی و میسیونری ناچار به پرداخت شهریه بودند و این امر مشکل بزرگی در مسیر تحصیل دانش آموزان بومی بود. محدودیت امکانات آموزشی مانند ناکافی بودن تعداد معلمین و مدارس، غیر استاندارد بودن مدارس و کلاس‌ها و ... از دیگر مشکلات در مدارس سیاهان بود.

نظام آموزشی کشور تا سال 1979 شامل دو مقطع دبستان (شش سالگی) و دبیرستان (شانزده سالگی) بود و 23 درصد از دانش آموزان پس از پایان دبیرستان وارد مقطع A-level (معادل پیش دانشگاهی در سیستم آموزشی ایران) می‌شدند.

دانش آموزان سیاه‌پوست با یک سال تأخیر تحصیل را آغاز می‌کردند و به دلیل مشکلات موجود در سر راه تحصیل این کودکان، برای بسیاری از آنان ادامه تحصیل در مقاطع بالاتر ناممکن و یا سخت بود. نرخ بی‌سوادی درمیان سیاهان نسبت به سفیدپوستان بسیار بیشتر بود. براساس گزارش آماری 1969، 1/5 میلیون کودک بومی در سن مدرسه (بالای هفت سال - 40 درصد) هرگز به مدرسه راه نیافتند. 60 درصد دانش آموزانی که به مدرسه راه می‌یافتند، به نوعی از ادامه تحصیل باز می‌ماندند.

پس از پایان تحصیلات امکان برخورداری از فرصت‌های شغلی برای سفیدپوستان و سیاهان نابرابر و غیر عادلانه بود. تحصیلات بالا شرط دست یابی به مشاغل بهتر بود در حالی که امکان و احتمال ورود سیاهان به مراکز دانشگاهی در مقایسه با سفید پوستان بسیار ضعیف بود[۲][۳].

روند تحولات در حوزه‌ی آموزش

هم زمان با تأسیس کشور رودزیا، براساس سیاست‌های آموزشی دوران استعمار و حکومت نژاد پرست رودزیا هم‌چنان بیشترین امکانات در اختیار سفیدپوستان بود و آن چه برای تحصیل بومیان در نظر گرفته شده بود، جز اندکی نبود.

با قدرت گرفتن سیاهان، اصلاح سیستم آموزشی کشور و رفع سیاست تبعیض نژادی در تحصیل و یکسان‌سازی برخورداری از امکانات آموزشی برای سیاهان و سفیدپوستان در رأس سیاست‌های دولت جدید قرار گرفت. پس از اعلام استقلال، دولت زیمبابوه برابری در رشد آموزشی را اصلی مهم خوانده توسعه کلی آموزش‌های فکری و عملی فرزندان جامعه را هدف غایی نظام آموزشی کشور خواند.

بیش از یک دهه پس از استقلال، نظام آموزشی با شعار "آموزش برای همه" بزرگ‌ترین بخش اصلاحات در کشور را به خود اختصاص داد. دولت ساخت و ساز مدارس در مناطق حاشیه‌ای کشور را آغاز کرد و با سرمایه گذاری‌های بزرگ در بخش آموزش، امکان تحصیل برای تعداد زیادی از علاقمندان را فراهم ساخت. مشکل کمبود فضای آموزشی با دو نوبته کردن مدارس جبران شد. افزایش مدارس و دانش آموزان، مسئولین را با کمبود معلم از یک سو و عدم آشنایی معلمان با شیوه‌های علمی تدریس از سوی دیگر مواجه نمود لذا، مراکز آموزش معلم و دبیر با هدف رفع این مشکلات تأسیس شد و کسانی که مایل بودند در مقاطع مختلف دبستان و دبیرستان به تدریس بپردازند، طی یک دوره چهار ساله در این مراکز آموزش می‌دیدند. شیوه آموزش در این مراکز به صورت فراگیری مبانی و روش تدریس در دو سال اول و تدریس در مدارس دولتی به عنوان دوره کارآموزی در دو سال بعد بود برنامه‌های توسعه‌ای دولت باعث افزایش تعداد معلمین از 18483 نفر در سال 1979 به 60886 نفر در پایان دهه 90 شد.

از سال 1990 تا 2001 اصلاحات نظام آموزشی در بخش کیفیت آموزش و بر روی موضوعاتی مانند روش‌های تدریس، بهره گیری از تکنولوژی در آموزش، مهارت آموزی، رشد کیفی مدارک مراکز علمی و ... متمرکز شد. در این دوره "شورای برگزاری امتحانات مدارس زیمبابوه" (ZIMCEK) نیز تأسیس شد. وظیفه این شورا مدیریت اجرایی برگزاری امتحانات کلیه سطوح تحصیلی در مدارس کشور بود. هم اکنون نیز این شورا امتحانات کلیه دانش آموزان در سطح کشور را با همکاری دانشگاه کمبریج انگلستان انجام می‌داد. تهیه، ارسال، تصحیح و اعلام نتایج امتحانات را دانشگاه کمبریج و ثبت نام از متقاضیان شرکت در امتحان، برگزاری امتحانات و نظارت بر سلامت آن، جمع آوری اوراق امتحانی و ارسال آن‌ها برای دانشگاه را شورای امتحانات انجام می‌دهد.

  علی رغم بحران اقتصادی و سیاسی فراگیر دهه 1990 در کشور که بر بخش آموزش نیز تأثیر گذاشت، اما دولت بر اساس این اعتقاد که به هنگام روبرو شدن با بحران، سرمایه گذاری برای آموزش مهم‌ترین روش کاهش فقر در جامعه است، به تلاش‌های خود برای  رفع تنگناهای آموزشی کشور ادامه داد.

آغاز دهه 2000 و بحران‌های سیاسی و اقتصادی کشور مشکلات بسیاری را برای نهادهای آموزشی و به خصوص مدارس ابتدایی در مناطق روستایی به وجود آورد. مسائل مربوط به انتخابات و تبلیغات آن و درگیری‌های حزبی در مناطق مختلف کشور علت اصلی بروز این مشکلات بود که موجب شد دانش آموزان و معلمین هر دو از این وضعیت آسیب ببینند. معلمین به دلیل پایین بودن سطح حقوق و عدم پرداخت همان دستمزد ناچیز بیشتر اوقات در اعتصاب به سر می‌بردند و یا به دانش آموزان درس نمی‌دادند. از سال 2000 و به دنبال وخامت اوضاع سیاسی و اقتصادی، حدود 70 هزار معلم مجرب زیمبابوه به کشورهای مجاور به خصوص آفریقای جنوبی مهاجرت کردند[۴].

پس از پایان انتخابات حساس ریاست جمهوری در سال 2008 و به دنبال افزایش تنش‌های سیاسی در کشور، مشکلات جدیدی برای معلمین ایجاد شد. بسیاری از معلمین متهم به طرح مسائل سیاسی و انتقاد از دولت به جای تدریس در کلاس‌های درس شدند. براساس گزارش یونسکو، 94 درصد از مدارس روستایی زیمبابوه در این سال به علت اتهام دخالت معلمین در امور سیاسی به تعطیلی کشانده شدند[۵].

از ابتدای دهه 2010 و با بر طرف شدن نسبی بحران‌های سیاسی و اقتصادی، دولت تلاش زیادی برای رفع مشکلات اقتصادی و برداشتن تنگناهای به وجود آمده در بخش آموزش کشور نموده است. توسعه مجدد زیر ساخت‌های آموزشی در مدارس و دانشگاه‌ها از جمله اقدامات دولت در این راستا می‌باشد.

سیاست حاکم بر نظام آموزشی زیمبابوه، توسعه وحدت ملی و رشد همه جانبه کشور می‌باشد. احیای زبان‌های بومی وارزش‌های کهن در فضای تنوع فرهنگی کشور از اهداف مهم دولت زیمبابوه در سیستم آموزشی کشور است[۶][۷].

مقاطع تحصیلی پیش از دانشگاه

دوره ابتدایی

در زیمبابوه طول دوره تحصیل ابتدایی 7 سال می‌باشد. (از Grade 1  تا Grade 7 (اگر چه تحصیل در دوره ابتدایی رایگان است اما والدین برای برنامه‌های ورزشی و مشارکت در تأمین بخشی از هزینه‌های مدرسه، شهریه‌ای را پرداخت می‌کنند. دروس مقطع ابتدایی در مدارس دولتی شامل: ریاضیات، آموزس زبان‌های انگلیسی، شونا و اندبله، علوم اجتماعی، محیط زیست و دروس دینی (مسیحیت) بوده و سیلابس درسی از سوی وزارت آموزش، ورزش و فرهنگ تعیین می‌شود. در پایان دوره هفت ساله ابتدایی، دانش آموزان ملزم به گذراندن چهار آزمون می‌باشند. اگر چه ادامه تحصیل دانش آموزان وابسته به نتایج این آزمون‌ها نیست اما پذیرش دانش آموزان در برخی از مدارس متوسطه با توجه به نمرات امتحانی آزمون‌های چهارگانه فوق انجام می‌شود.

بر اساس گزارش وزارت آموزش، ورزش و فرهنگ زیمبابوه در دهه اول استقلال تعداد مدارس ابتدایی از 2401 واحد در سال 1979 به 4504 واحد در سال 1989 افزایش یافت. در سال 1980، نسبت دانش آموزان دختر در مقطع ابتدایی 47/6 درصد در برابر 52/4 درصد دانش آموزان پسر بود. تا سال 1999 این نسبت به 49/1 درصد افزایش یافت.

گزارش سازمان ملل درباره تعداد دانش آموزان ورودی به مقطع ابتدایی از سال 1979 تا 2006 افزایش 198 درصدی را نشان می‌دهد. در ذکر علل مهم عدم تحصیل در دبستان و یا نیمه کار ماندن آن نیز عمدتاً به عواملی چون فقر و ازدواج یا حاملگی دختران دانش آموز اشاره شده است[۸].

دوره متوسطه

دوره اول آموزش متوسطه(Ordinary  Level یا  O-Level) - طول این دوره 4 سال بوده و تحت عنوان O-Level  شناخته می‌شود. این مقطع از فرم یک (Form 1) یا گرید هشت (Grade 8) آغاز می‌شود. در پایان این دوره، دانش آموزان باید در امتحانات عمومی شرکت کرده حداقل 5 درس از واحدهای درسی (که ریاضی، علوم و انگلیسی حتما باید در میان آن‌ها باشد) این مقطع را امتحان دهند. پس از موفقیت در امتحانات مدرک دیپلم متوسطه را دریافت می‌کنند و در صورتی که مایل به ادامه تحصیل در مراکز دانشگاهی باشند وارد دوره پیش رفته متوسطه می‌شوند. ورود به کالج‌هایی مانند تربیت معلم، کشاورزی، پلی تکنیک، پرستاری و کالج فنی نیازی به گذراندن دوره پیشرفته ندارد.

واحدهای درسی در مدارس دوره اول آموزش متوسطه یکسان نیست اما دروس ریاضی، زبان‌های انگلیسی، شونا و اندبله، جغرافیا و تاریخ مشترک بوده دانش آموزان باید حداقل هشت عنوان درسی را در دبیرستان بگذرانند.

دوره پیش رفته متوسطه

دوره پیش رفته متوسطه (Advanced Level یا A-Level) ، تحت عنوان A-Level شناخته شده و دوره آن دو سال می‌باشد. شرط ورود به این دوره کسب موفقیت در امتحانات موضوعات پنچ گانه دوره تحصیلی متوسطه عمومی می‌باشد. دانش آموزان حداقل سه موضوع درسی را می‌گذرانند که انتخاب آن‌ها بستگی به رشته‌ای دارد که دانش آموز برای تحصیل در دانشگاه در نظر گرفته است.

هزینه‌های تحصیل دوران متوسطه از سوی خانواده‌ها پرداخت می‌گردد. در این دوره تحصیلی والدین غالباً  ترجیح می‌دهند فرزندان خود را به مدارس خصوصی شبانه روزی که بیشتر آن‌ها وابسته به نهادهای مسیحیت می‌باشند، بفرستند. هزینه تحصیل در این گونه مدارس بسیار بالاست و خانواده‌هایی که تأمین هزینه تحصیل فرزندان برایشان مقدور است، با فراهم ساختن امکان تحصیل آنان در این مدارس ارتقای سطح آموزشی و علمی و ادامه تحصیل فرزندان خود را در مقاطع بالا تضمین می‌کنند. تعداد زیادی از دانش آموزان نیز در مدارس خصوصی روزانه یا دولتی ادامه تحصیل می‌دهند. سیلابس‌های درسی این مقطع نیز از سوی وزارت آموزش، ورزش و فرهنگ تعیین می‌شود. تعدادمدارس متوسطه نیز از 177 واحد آموزشی در سال 1979 به 1502 واحد آموزشی در سال 1989 افزایش یافته است[۹].

آموزش عالی

دانشگاه‌های زیمبابوه، تنها مؤسسات آموزشی هستند که در رودزیای سابق دارای نظامی غیر وابسته به کلیسا بودند. اولین دانشگاه در سالیسبوری (حراره امروزی) تأسیس شد که نیمی از دانشجویان آن را سیاهان تشکیل می‌دادند. در این کشور، ریاست دانشگاه با رئیس جمهور بوده و برای سمت معاونت که عملاً در مقام ریاست دانشگاه عمل می‌کند چند نامزد از سوی وزیر آموزش عالی به وی پیشنهاد می‌شود که یکی از آن‌ها با حکم رئیس جمهور به این سمت انتخاب می‌شود. نظام درسی دانشگاه‌های زیمبابوه مطابق با دانشگاه‌های کمبریج و آکسفورد بوده و مدارک تحصیلی دانشجویان از سوی این دانشگاه‌ها صادر می‌شود[۱۰].

دانشگاه‌ها و مراکز آموزش عالی

در زیمبابوه علاوه بر دانشگاه‌های دولتی، دانشگاه‌های خصوصی نیز فعالیت دارند.

دانشگاه دولتی زیمبابوه

دانشگاه زیمبابوه(UZ)، قدیمی‌ترین و مهم‌ترین دانشگاه دولتی این کشور است که در سال 1955 تأسیس شد. این دانشگاه که از تلفیق دو دانشکده رودزیا و نیازالند (مالاوی فعلی) ایجاد شده بود، از سال 1971 فعالیت خود را یه شکل مستقل ادامه داد.

این دانشگاه فعالیت علمی خود را با همکاری دانشگاه لندن آغاز کرد. دارای 10 دانشکده و تعداد زیادی مراکز علمی و تخصصی می‌باشد. مجوز علمی دانشگاه توسط شورای علمی آموزش عالی و از سوی وزارت آموزش عالی کشور صادر گردیده است. دانشگاه زیمبابوه که روزی از بهترین دانشگاه‌های آفریقا محسوب می‌شد، به دلیل بحران‌های سیاسی و اقتصادی کشور در دهه گذشته با مشکلات زیادی روبرو شد ولی بعد از برگزاری انتخابات سال 2008 و بهبود نسبی اوضاع، وضعیت دانشگاه بهتر شده در حال بازگشت به شرایط سابق می‌باشد. دانشگاه زیمبابوه در شمال شهر حراره و در محوطه بسیار وسیعی قرار دارد. بسیاری از دانشگاه‌های فعلی کشور در ابتدا به عنوان زیر مجموعه‌های این دانشگاه آغاز به کار کردند و سپس به شکل دانشگاه‌های مستقل فعالیت خود را ادامه دادند. دانشگاه‌های علوم بندورا (Bindura) و دانشگاه تکنولوژی چینویی (Chinhoyi) از جمله این دانشگاه‌ها هستند.

تعداد دانشجویان دانشگاه زیمبابوه از 1000 نفر در سال 1980 به 2000 نفر در سال 1985 افزایش یافت. با شروع دهه 90 بازسازی دانشگاه آغاز و قدرت اجرایی آن افزایش یافت. اواخر دهه 80 و بیشتر ایام دهه 90، اعتراضات و جنبش‌های دانشجویی دانشگاه را فرا گرفت و منجر به تعطیلی چند باره دانشگاه شد. در سال 1995 تعداد دانشجویان، 9000 نفر (1700 دانشجوی خارجی) و در سال 2001 بالغ بر 10139 نفر بود. با شروع دهه 2000 و به دنبال بروز بحران‌های سیاسی و اقتصادی در کشور و نیز بحران‌های داخلی دانشگاه مانند اعتراض دانش‌جویان به افزایش شهریه و هزینه‌های تحصیلی و درخواست افزایش حقوق از سوی اساتید، دولت‌های غربی کمک‌های خود به این دانشگاه را قطع کردند و این مشکلات موجب مهاجرت علمی بسیاری از اساتید و دانش جویان به سایر کشورها به ویژه آفریقای جنوبی شد. تداوم مشکلات مانع از آغاز رسمی سال تحصیلی دانشگاهی در2008-2009 گردید و در نهایت دانشگاه در فوریه 2009 موقتاً تعطیل شد.

در سال 2007 رتبه این دانشگاه بعد از دانشگاه‌های آفریقای جنوبی، دانشگاه آمریکایی مصر و دانشگاه دارالسلام تانزانیا در ردیف 14 جدول رتبه‌های دانشگاهی آفریقا قرار داشت. رتبه جهانی دانشگاه زیمبابوه در میان 9760 دانشگاه  دارای رتبه 3549 بود. دانشگاه زیمبابوه دارای 10 دانشکده: کشاورزی، هنر، اقتصاد، بهداشت، تعلیم و تربیت، مهندسی، حقوق، علوم، علوم اجتماعی و دامپزشکی می‌باشد[۱۱][۱۲].

دانشگاه‌های متعلق به سازمان‌های مسیحیت

تأسیس مراکز دانشگاهی در کشورهای آفریقایی با هدف تربیت رهبران آینده کشورها از اقدامات استعماری بود که توسط سازمان‌های مسیحی عملی می‌شد. دانشکده الهیات با شعار "خدمت به مسیحیت و کار برای حضرت عیسی مسیح" با همین نیت و پس از اعطای مجوز از سوی دولت زیمبابوه به کلیسا، ایجاد شد. تا اواسط دهه 70، سه دانشگاه در شهرهای موتاره، بولاوایو و گوئرو توسط نهادهای مسیحی تأسیس گردید.

دانشگاه آفریقا

ایجاد دانشگاه آفریقا، به درخواست اتحادیه مرکزی کلیسای یونایتد متدیست آفریقا (که اعضای آن عبارتند از کشورهای: آنگولا، بروندی، لیبریا، موزامبیک، نیجریه، سیرالئون، زئیر و زیمبابوه) مطرح شد. "اسقف کارو الهو" از کلیسای آنگولا معتقد بود که می‌توان با تأسیس مراکز آموزش عالی چهره آفریقا را به تدریج تغییر داده آموزش را در این قاره با سایر کشورهای آمریکا و اروپا هم سطح کرد.

پس از  بررسی جوانب مختلف و انجام مقدمات لازم، در سال 1988 طرح تأسیس دانشگاه آفریقا در کنفرانس عمومی کلیسای متدیست در میسوری آمریکا تصویب و بنای آن در شهر موتاره در 250 کیلومتری حراره در زمینی به مساحت 1545 هکتار آغاز شد. پیش از این کلیسای یونایتد متدیست در کشورهای چین، کوبا، هند، ژاپن، کره جنوبی و آمریکا اقدام به ایجاد دانشگاه‌های مشابه کرده بود.

این دانشگاه در سال 1992 با 28 دانشجو در قالب دو دانشکده کشاورزی و علوم طبیعی و الهیات کار خود را رسماً آغاز کرد. دانشگاه مذکور به دلیل وابستگی به کلیسا و برخورداری از پشتیبانی مالی آن در انطباق برنامه‌های آموزشی با استانداردهای علمی، سرعت رشد کسب تجهیزات، مدیریت و قدرت مالی جهت جذب نیروهای علمی بسیار مهم است. مأموریت این دانشگاه، توسعه تعلیم و آموزش عالی با کیفیت بالا و تربیت دانشجویان با ارزش‌های مورد نظر مسیحیت و کمک به کشورهای آفریقایی در راه رسیدن به اهداف آموزشی و تخصصی خود می‌باشد. این دانشگاه نقش و هدف اصلی خود در زمینه آموزش و تربیت رهبران آینده ملت‌های آفریقای سیاه را به شدت تعقیب می کند[۱۳][۱۴].

دانشگاه سولوسی

دانشگاه سولوسی به عنوان دومین دانشگاه وابسته به سازمان‌های مسیحی و چهارمین دانشگاه بزرگ زیمبابوه در پنجم ماه مه 1995 در نزدیکی بولاوایو توسط رابرت موگابه افتتاح شد. این مرکز آموزشی توسط کلیسای "آونتیست روز هفتم" (Seventh day Adventist.)، مدیریت می‌شود. این دانشگاه که در منطقه اندبله زبان احداث شده قبلاً به عنوان یک کالج آموزشی فعالیت می‌کرد.

اگر چه بر طبق اساسنامه دانشگاه ورود پیروان کلیه ادیان به این دانشگاه آزاد است، اما بدیهی است ترویج مسیحیت از مهم‌ترین اهداف آن می‌باشد. این دانشگاه از 17 کشور آفریقایی دانشجو داشته زیر نظر دانشگاه آمریکایی اندروز به عنوان یک کالج آموزشی در رشته‌های مدیریت بازرگانی، کامپیوتر، الهیات و فلسفه دانشجو فعالیت می‌کند[۱۵].

دانشگاه وابسته به کلیسای متدیست زیمبابوه

دانشگاه وابسته به کلیسای متدیست زیمبابوه (S.A.M.U) در سال 1997 از سوی شورای جهانی کلیسا به عنوان دومین دانشگاه متدیست منطقه جنوب آفریقا در شهر گوئرو با هزینه چهار صد میلیون دلار ایجاد و فعالیت خود را با پذیرش دانشجو در رشته‌های علوم انسانی، ورزش و ادبیات انگلیسی آغاز کرد[۱۶].

دانشگاه‌های زیمبابوه به ترتیب رتبه جهانی[۱۷]

جدول شماره 1. فهرست دانشگاه زیمبابوه به ترتیب رتبه جهانی

نام دانشگاه شهر سال تاسیس رتبه جهانی مقاطع تحصیلی رشته‌ها
دانشگاه زیمبابوه حراره 1953 3083 فوق دیپلم تا دکترا پزشکی، مهندسی، کشاورزی، دامپزشکی، علوم پایه، علوم انسانی، حقوق، علوم بهداشتی
دانشگاه ملی علوم و تکنولوژی بولاوایو 1991 6022 لیسانس تا دکترا پزشکی، مهندسی، علوم انسانی، حقوق، علوم ارتباطات، محیط زیست، آموزش، بازرگانی و مدیریت
دانشگاه زنان آفریقا حراره 2002 7136 لیسانس
دانشگاه ایالتی میدلند گوئرو 2000 7545 لیسانس تا دکترا علوم انسانی، بازرگانی و مدیریت، مهندسی، آموزش، منابع طبیعی و کشاورزی
دانشگاه آفریقا موتاره 1992 8508 فوق دیپلم تا فوق لیسانس پزشکی، علوم انسانی، بازرگانی و مدیریت،زبان، مطالعات فرهنگی
دانشگاه علوم و تکنولوژی بیندورا بیندورا 1996 8934 لیسانس و فوق لیسانس علوم پایه، مهندسی، کشاورزی، بازرگانی و مدیریت
دانشگاه سولوسی ماتا بله لند شمالی 1894 9112 فوق دیپلم تا فوق لیسانس مدیریت، مهندسی، علوم انسانی، آموزش
دانشگاه تکنولوژی چینویی چینویی 2001 9331 لیسانس و فوق لیسانس بازرگانی و مدیریت، مهندسی، علوم انسانی
موسسه تکنولوژی حراره حراره 1988 9368 لیسانس علوم صنعتی، علوم مدیریت، مهندسی، علوم ارتباطات (IT)
دانشگاه بزرگ زیمبابوه ماشوینگو 1999 9400 فوق دیپلم و لیسانس علوم انسانی، مهندسی، بازرگانی و مدیریت
دانشگاه کاتولیک زیمبابوه حراره 1999 10391 لیسانس علوم انسانی، زبان، فرهنگ، دین
دانشگاه ایالتی لوپانه لوپانه 2005 10589 لیسانس کشاورزی، علوم انسانی، امور مالی و مدیریت

نشریات دانشگاهی

دانشگاه‌ها و مؤسسات علمی زیمبابوه، نشریات و بولتن‌های متعددی  چاپ می‌کنند که ذیلاً به مهم‌ترین آن‌ها اشاره می‌شود:

مراکز پژوهشی دانشگاهی

مرکز تحقیقات کلینیکی دانشگاه زیمبابوه (UZCRC)

بیشترین فعالیت این مرکز تحقیقات دانشگاهی که در سال 2002 در حراره تأسیس شده است بر مبارزه با بیماری ایدز در زیمبابوه و کشورهای هم جوار واقع در حوزه جنوب آفریقا متمرکز می‌باشد. مرکز فوق وابسته به دانشگاه زیمبابوه بوده تحت حمایت دولت است.

مرکز بررسی حقوق زنان در حوزه جنوب و شرق آفریقا (SEARCWL)

این مرکز با عنوان مرکز بررسی حقوق زنان دانشگاه زیمبابوه، وابسته به این دانشگاه بوده با مراکز تحقیقات حقوق زنان در انگلستان و آفریقای جنوبی همکاری دارد[۱۹].

مرکز تحقیقاتی بین المللی نانوتکنولوژی زیمبابوه (ZINC)

فعالیت‌های این مرکز با همکاری و مشارکت چند مرکز تحقیقاتی در آمریکا و دو دانشگاه دولتی زیمبابوه و دانشگاه چینویی انجام می‌شود[۲۰].

مؤسسه تحقیقات زبان‌های آفریقایی (ALRI)

مؤسسه فوق در سال 1992 در دانشکده ادبیات و زبان‌های آفریقایی تأسیس شد. این مرکز با برخی مراکز تحقیقاتی زبان‌شناسی و ادبیات در اروپا از جمله دانشگاه اسلو در ارتباط است. طی دهه گذشته تحقیقات ارزشمندی در مورد زبان‌های آفریقایی به خصوص زبان و ادبیات شونا و اندبله در زیمبابوه از سوی این مرکز و با همکاری دانشگاه زیمبابوه انجام شده است.

مرکز تحقیقات منابع انسانی دانشگاه زیمبابوه (ZJER)

مرکز تحقیقاتی زبان‌های آفریقایی دانشگاه زیمبابوه بزرگ (GZU) و دانشگاه ما شوینگو

مؤسسه تحقیقاتی بهداشت و تغییرات اجتماعی[۲۱].

تعداد دانشجویان در خارج از کشور

بر اساس گزارش مؤسسه آموزش بین الملل در سال  2011 از هر یک میلیون نفر جمعیت زیمبابوه 94 دانشجو در دانشگاه‌های آمریکا مشغول تحصیل بودند. در میان کشورهای آفریقایی از لحاظ تعداد دانشجوی شاغل به تحصیل در آمریکا، زیمبابوه در جایگاه سوم قرار دارد. طبق گزارش سفارت آمریکا، در سال تحصیلی 12-2011، اعزام دانشجو از زیمبابوه به این کشور نسبت به سال قبل از آن دو درصد افزایش داشته است. تعداد زیادی از دانشجویان این کشور برای ادامه تحصیل به اروپا به خصوص انگلستان و بعضی از کشورهای آسیایی مانند مالزی و چین سفر کرده‌اند[۲۲][۲۳].

تعداد دانشجویان خارجی در کشور

براساس گزارش سفارت آمریکا در زیمبابوه در سال 2009 با افزایش دانشجویان امریکایی علاقمند به ادامه تحصیل در زیمبابوه تعداد دانش جویان آمریکایی در این کشور به 27 نفر رسیده است. اگر چه در دهه‌های پیش دانشجویانی از کشورهای دیگر برای تحصیل به زیمبابوه می‌آمدند، اما به دنبال بحران‌های ایجاد شده در دهه گذشته تعداد متقاضیان برای ادامه تحصیل در این کشور کاهش یافته است[۲۴][۲۵].

نیز نگاه کنید به

نظام آموزش، تحقیقات و فناوری آرژانتین؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری اتیوپی؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری اردن؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری اسپانیا؛نظام آموزش، تحقیقات و فناوری افغانستان؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری اوکراین؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری تایلند؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری تونس؛ نظام آموزش و پرورش در چین معاصر؛ نظام آموزش و پرورش در چین باستان؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری سنگال؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری ژاپن؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری کوبا؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری قطر؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری مصر؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری لبنان؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری روسیه؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری مالی؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری ساحل عاج؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری سیرالئون؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری کانادا؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری سودان؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری گرجستان؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری تاجیکستان؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری بنگلادش؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری قزاقستان؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری سریلانکا؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری فرانسه

کتابشناسی

  1. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.237.
  2. ↑ Stoneman, C. (1981). Zimbabwe’s Inheritance. Hong Kong. Macmillan Press. p. 73.
  3. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.237-239.
  4. ↑ برگرفته از https://www.protectingeducation.org/sites
  5. ↑ Pswarayi, Lloyd & Reele, Tony, (2012). p. 11.
  6. ↑ برگرفته از https://www.protectingeducation.org/sites
  7. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.239-242.
  8. ↑ برگرفته از https://www.zw.undp.org/
  9. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.242-245.
  10. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.245-246.
  11. ↑ برگرفته از https://www.uz.ac.zw/
  12. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.246-248.
  13. ↑ طالبی بیدهندی، علی‌محمد (1375). وضعیت فرهنگی و اجتماعی زیمبابوه، رایزنی فرهنگی ج.ا.ایران در حراره. ص. 54.
  14. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.248-249.
  15. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.249-250.
  16. ↑ طالبی بیدهندی، علی‌محمد (1375). وضعیت فرهنگی و اجتماعی زیمبابوه، رایزنی فرهنگی ج.ا.ایران در حراره. ص. 54.
  17. ↑ برگرفته از http://www.4icu.org/zw/
  18. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.250-251.
  19. ↑ برگرفته از https://www.uz.ac.zw/
  20. ↑ برگرفته از https://www.buffalo.edu/
  21. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.251-252.
  22. ↑ برگرفته از https://zw.usembassy.gov/
  23. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.252-253.
  24. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1339). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی. ص. 237-253.
  25. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.253.
برگرفته از «https://dmelal.ir/index.php?title=نظام_آموزش،_تحقیقات_و_فناوری_زیمبابوه&oldid=51523»