نظام آموزش، تحقیقات و فناوری زیمبابوه: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۳: خط ۳:


=== [[پیشینه آموزش زیمبابوه|پیشینه تاریخی]] ===
=== [[پیشینه آموزش زیمبابوه|پیشینه تاریخی]] ===
وظیفه آموزش در [[تاریخ دوران استعمار زیمبابوه|دوره استعمار]] بر عهده دولت و کلیساهای میسیونری بود. در خلال سال‌های اولیه حاکمیت استعمار، کلیساها مسئولیت آموزش بومیان و بخشی از سفیدپوستان را بر عهده داشتند. از اواخر دهه 1890 تا 1924 کلیساها 1216 باب مدرسه برای 77000 دانش آموز بومی ساختند. نخستین مدرسه دولتی برای کودکان بومی در سال 1920 تأسیس شد و تا سال 1940 تنها دو باب مدرسه دولتی در زمینه آموزش بومیان فعال بودند. در سال 1930 آموزش برای اروپائیان شش تا پانزده ساله ساکن در زیمبابوه اجباری بود و از سال 1938 برای فرزندان مهاجرین آسیایی نیز اجباری شد.سفید پوستان تا دهه 1960 از آموزش رایگان برخوردار بودند در حالی که بومیان برای تحصیل فرزندان خود در مدارس دولتی و میسیونری ناچار به پرداخت شهریه بودند و این امر مشکل بزرگی در مسیر تحصیل دانش آموزان بومی بود.
وظیفه آموزش در [[تاریخ دوران استعمار زیمبابوه|دوره استعمار]] بر عهده دولت و کلیساهای میسیونری بود. در خلال سال‌های اولیه حاکمیت استعمار، کلیساها مسئولیت آموزش بومیان و بخشی از سفیدپوستان را بر عهده داشتند. از اواخر دهه 1890 تا 1924 کلیساها 1216 باب مدرسه برای 77000 دانش آموز بومی ساختند. نخستین مدرسه دولتی برای کودکان بومی در سال 1920 تأسیس شد و تا سال 1940 تنها دو باب مدرسه دولتی در زمینه آموزش بومیان فعال بودند. در سال 1930 آموزش برای اروپائیان شش تا پانزده ساله ساکن در زیمبابوه اجباری بود و از سال 1938 برای فرزندان مهاجرین آسیایی نیز اجباری شد.سفید پوستان تا دهه 1960 از آموزش رایگان برخوردار بودند در حالی که بومیان برای تحصیل فرزندان خود در مدارس دولتی و میسیونری ناچار به پرداخت شهریه بودند و این امر مشکل بزرگی در مسیر تحصیل دانش آموزان بومی بود. محدودیت امکانات آموزشی مانند ناکافی بودن تعداد معلمین و مدارس، غیر استاندارد بودن مدارس و کلاس‌ها و ... از دیگر مشکلات در مدارس سیاهان بود.
 
محدودیت امکانات آموزشی مانند ناکافی بودن تعداد معلمین و مدارس، غیر استاندارد بودن مدارس و کلاس‌ها و ... از دیگر مشکلات در مدارس سیاهان بود.


نظام آموزشی کشور تا سال 1979 شامل دو مقطع دبستان (شش سالگی) و دبیرستان (شانزده سالگی) بود و 23 درصد از دانش آموزان پس از پایان دبیرستان وارد مقطع A-level (معادل پیش دانشگاهی در سیستم آموزشی ایران) می‌شدند.
نظام آموزشی کشور تا سال 1979 شامل دو مقطع دبستان (شش سالگی) و دبیرستان (شانزده سالگی) بود و 23 درصد از دانش آموزان پس از پایان دبیرستان وارد مقطع A-level (معادل پیش دانشگاهی در سیستم آموزشی ایران) می‌شدند.


دانش آموزان سیاه‌پوست با یک سال تأخیر تحصیل را آغاز می‌کردند و به دلیل مشکلات موجود در سر راه تحصیل این کودکان، برای بسیاری از آنان ادامه تحصیل در مقاطع بالاتر ناممکن و یا سخت بود.
دانش آموزان سیاه‌پوست با یک سال تأخیر تحصیل را آغاز می‌کردند و به دلیل مشکلات موجود در سر راه تحصیل این کودکان، برای بسیاری از آنان ادامه تحصیل در مقاطع بالاتر ناممکن و یا سخت بود. نرخ بی‌سوادی درمیان سیاهان نسبت به سفیدپوستان بسیار بیشتر بود. براساس گزارش آماری 1969، 1/5 میلیون کودک بومی در سن مدرسه (بالای هفت سال - 40 درصد) هرگز به مدرسه راه نیافتند. 60 درصد دانش آموزانی که به مدرسه راه می‌یافتند، به نوعی از ادامه تحصیل باز می‌ماندند.
 
نرخ بی‌سوادی درمیان سیاهان نسبت به سفیدپوستان بسیار بیشتر بود. براساس گزارش آماری 1969، 1/5 میلیون کودک بومی در سن مدرسه (بالای هفت سال - 40 درصد) هرگز به مدرسه راه نیافتند. 60 درصد دانش آموزانی که به مدرسه راه می‌یافتند، به نوعی از ادامه تحصیل باز می‌ماندند.


پس از پایان تحصیلات امکان برخورداری از فرصت‌های شغلی برای سفیدپوستان و سیاهان نابرابر و غیر عادلانه بود. تحصیلات بالا شرط دست یابی به مشاغل بهتر بود در حالی که امکان و احتمال ورود سیاهان به مراکز دانشگاهی در مقایسه با سفید پوستان بسیار ضعیف بود<ref>Stoneman, C. (1981). Zimbabwe’s Inheritance. Hong Kong. Macmillan Press. p. 73.</ref><ref>ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ [[زیمبابوه در یک نگاه|زیمبابوه]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.237-239.</ref>.
پس از پایان تحصیلات امکان برخورداری از فرصت‌های شغلی برای سفیدپوستان و سیاهان نابرابر و غیر عادلانه بود. تحصیلات بالا شرط دست یابی به مشاغل بهتر بود در حالی که امکان و احتمال ورود سیاهان به مراکز دانشگاهی در مقایسه با سفید پوستان بسیار ضعیف بود<ref>Stoneman, C. (1981). Zimbabwe’s Inheritance. Hong Kong. Macmillan Press. p. 73.</ref><ref>ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ [[زیمبابوه در یک نگاه|زیمبابوه]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.237-239.</ref>.
خط ۸۶: خط ۸۲:
[[دانشگاه وابسته به کلیسای متدیست زیمبابوه]] (S.A.M.U) در سال 1997 از سوی شورای جهانی کلیسا به عنوان دومین دانشگاه متدیست منطقه جنوب آفریقا در شهر گوئرو با هزینه چهار صد میلیون دلار ایجاد و فعالیت خود را با پذیرش دانشجو در رشته‌های علوم انسانی، ورزش و ادبیات انگلیسی آغاز کرد<ref>طالبی بیدهندی، علی‌محمد (1375). وضعیت فرهنگی و اجتماعی [https://wikimelal.ir/%D8%B2%D9%8A%D9%85%D8%A8%D8%A7%D8%A8%D9%88%D9%87 زیمبابوه]، رایزنی فرهنگی ج.ا.ایران در [https://wikimelal.ir/%D8%AD%D8%B1%D8%A7%D8%B1%D9%87 حراره]. ص. 54.</ref>.  
[[دانشگاه وابسته به کلیسای متدیست زیمبابوه]] (S.A.M.U) در سال 1997 از سوی شورای جهانی کلیسا به عنوان دومین دانشگاه متدیست منطقه جنوب آفریقا در شهر گوئرو با هزینه چهار صد میلیون دلار ایجاد و فعالیت خود را با پذیرش دانشجو در رشته‌های علوم انسانی، ورزش و ادبیات انگلیسی آغاز کرد<ref>طالبی بیدهندی، علی‌محمد (1375). وضعیت فرهنگی و اجتماعی [https://wikimelal.ir/%D8%B2%D9%8A%D9%85%D8%A8%D8%A7%D8%A8%D9%88%D9%87 زیمبابوه]، رایزنی فرهنگی ج.ا.ایران در [https://wikimelal.ir/%D8%AD%D8%B1%D8%A7%D8%B1%D9%87 حراره]. ص. 54.</ref>.  


=== [[رتبه دانشگاه ها و مراکز تحقیقاتی زیمبابوه در رتبه بندی جهانی|دانشگاه‌های زیمبابوه به ترتیب رتبه جهانی]]<ref>برگرفته از http://www.4icu.org/zw/</ref> ===
==== [[رتبه دانشگاه ها و مراکز تحقیقاتی زیمبابوه در رتبه بندی جهانی|دانشگاه‌های زیمبابوه به ترتیب رتبه جهانی]]<ref>برگرفته از http://www.4icu.org/zw/</ref> ====
جدول شماره 1. فهرست دانشگاه زیمبابوه به ترتیب رتبه جهانی
{| class="wikitable"
{| class="wikitable"
|نام دانشگاه
|نام دانشگاه
خط ۱۸۳: خط ۱۸۰:
دانشگاه‌ها و مؤسسات علمی [[زيمبابوه|زیمبابوه]]، نشریات و بولتن‌های متعددی  چاپ می‌کنند که ذیلاً به مهم‌ترین آن‌ها اشاره می‌شود:
دانشگاه‌ها و مؤسسات علمی [[زيمبابوه|زیمبابوه]]، نشریات و بولتن‌های متعددی  چاپ می‌کنند که ذیلاً به مهم‌ترین آن‌ها اشاره می‌شود:


<nowiki>*</nowiki>نشریه علوم و تکنولوژی [[زيمبابوه|زیمبابوه]] (آکادمی علوم وابسته به [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]])
* نشریه علوم و تکنولوژی [[زيمبابوه|زیمبابوه]] (آکادمی علوم وابسته به [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]])؛
 
* نشریه علوم انسانی [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]] (Zambezia)؛
<nowiki>*</nowiki>نشریه علوم انسانی [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]] (Zambezia)
* نشریه آفریقایی اقتصاد سیاسی؛
 
* نشریه آفریقایی علوم سیاسی؛
<nowiki>*</nowiki>نشریه آفریقایی اقتصاد سیاسی
* نشریه آفریقایی خدمات اجتماعی؛
 
* نشریه علمی جغرافیا (دانشکده جغرافیای [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]])؛
<nowiki>*</nowiki>نشریه آفریقایی علوم سیاسی
* بولتن تحقیقاتی [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]]؛
 
* بولتن آموزشی ویژه دبیران؛
<nowiki>*</nowiki>نشریه آفریقایی خدمات اجتماعی
* نشریه علوم کاربردی جنوب آفریقا در [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]]؛
 
* نشریه برنامه ریزی روستایی و شهری حوزه جنوب و شرق آفریقا در [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]]؛
<nowiki>*</nowiki>نشریه علمی جغرافیا (دانشکده جغرافیای [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]])
* بولتن تحقیقات آموزشی [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]]؛
 
* نشریه حقوقی دانشکده حقوق [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]]<ref>ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ [[زیمبابوه در یک نگاه|زیمبابوه]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.250-251.</ref>.
<nowiki>*</nowiki>بولتن تحقیقاتی [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]]
 
<nowiki>*</nowiki>بولتن آموزشی ویژه دبیران
 
<nowiki>*</nowiki>نشریه علوم کاربردی جنوب آفریقا در [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]]
 
<nowiki>*</nowiki>نشریه برنامه ریزی روستایی و شهری حوزه جنوب و شرق آفریقا در [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]]
 
<nowiki>*</nowiki>بولتن تحقیقات آموزشی [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]]
 
<nowiki>*</nowiki>نشریه حقوقی دانشکده حقوق [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]]<ref>ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ [[زیمبابوه در یک نگاه|زیمبابوه]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.250-251.</ref>.


=== [[مراکز پژوهشی دانشگاهی زیمبابوه|مراکز پژوهشی دانشگاهی]] ===
=== [[مراکز پژوهشی دانشگاهی زیمبابوه|مراکز پژوهشی دانشگاهی]] ===
خط ۲۲۲: خط ۲۰۸:


==== مرکز تحقیقات منابع انسانی [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]] (ZJER) ====
==== مرکز تحقیقات منابع انسانی [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]] (ZJER) ====
<nowiki>*</nowiki>مرکز تحقیقاتی زبان‌های آفریقایی دانشگاه زیمبابوه بزرگ (GZU) و دانشگاه ما شوینگو
مرکز تحقیقاتی زبان‌های آفریقایی دانشگاه زیمبابوه بزرگ (GZU) و دانشگاه ما شوینگو


==== مؤسسه تحقیقاتی بهداشت و تغییرات اجتماعی<ref>ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ [[زیمبابوه در یک نگاه|زیمبابوه]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.251-252.</ref>. ====
==== مؤسسه تحقیقاتی بهداشت و تغییرات اجتماعی<ref>ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ [[زیمبابوه در یک نگاه|زیمبابوه]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.251-252.</ref>. ====
خط ۲۳۳: خط ۲۱۹:


== نیز نگاه کنید به ==
== نیز نگاه کنید به ==
[[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری آرژانتین]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری اتیوپی]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری اردن]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری اسپانیا]]؛[[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری افغانستان]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری اوکراین]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری تایلند]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری تونس]]؛ [[نظام آموزش و پرورش در چین معاصر]]؛ [[نظام آموزش و پرورش در چین باستان]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری سنگال]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری ژاپن]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری کوبا]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری سوریه&action=edit&redlink=1|نظام آموزش، تحقیقات و فناوری سوریه]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری قطر]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری مصر]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری لبنان]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری روسیه]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری مالی]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری ساحل عاج]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری سیرالئون]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری کانادا]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری سودان]]
[[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری آرژانتین]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری اتیوپی]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری اردن]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری اسپانیا]]؛[[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری افغانستان]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری اوکراین]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری تایلند]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری تونس]]؛ [[نظام آموزش و پرورش در چین معاصر]]؛ [[نظام آموزش و پرورش در چین باستان]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری سنگال]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری ژاپن]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری کوبا]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری قطر]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری مصر]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری لبنان]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری روسیه]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری مالی]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری ساحل عاج]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری سیرالئون]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری کانادا]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری سودان]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری گرجستان]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری تاجیکستان]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری بنگلادش]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری قزاقستان]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری سریلانکا]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری فرانسه]]


== کتابشناسی ==
== کتابشناسی ==
<references />
[[رده:آموزش، علم، فناوری و اندیشه ورزی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۴ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۱۳

دانشگاه زیمبابوه(1403). برگرفته از سایت rock play، قابل بازیابی از https://www.rocapply.com/study-in-zimbabwe/zimbabwe-universities/

آموزش و پرورش از اساسی‌ترین ارکان فرهنگی زیمبابوه بوده در میان مردم از امور بسیار مهم محسوب می‌گردد و همین امر موجب بالا رفتن شاخص سواد و سوادآموزی این کشور در سطح قاره آفریقا شده است. هم‌چنین، کیفیت و آمار بالای باسوادی در کشور، حاکی از توجه مسئولان به نظام آموزشی است. مردم این کشور در دوران حاکمیت سفیدپوستان و نیز پس از استقلال و در سخت‌ترین شرایط همواره به آموزش فرزندان خود به عنوان یکی از اولولت‌های زندگی نگاه کرده‌اند. به نظر می‌رسد ریشه دار بودن آموزش در زیمبابوه، از علل رشد فرهنگ اجتماعی مردم و به تبع آن تفاوت شکل استعمار این کشور بوده است[۱].

پیشینه تاریخی

وظیفه آموزش در دوره استعمار بر عهده دولت و کلیساهای میسیونری بود. در خلال سال‌های اولیه حاکمیت استعمار، کلیساها مسئولیت آموزش بومیان و بخشی از سفیدپوستان را بر عهده داشتند. از اواخر دهه 1890 تا 1924 کلیساها 1216 باب مدرسه برای 77000 دانش آموز بومی ساختند. نخستین مدرسه دولتی برای کودکان بومی در سال 1920 تأسیس شد و تا سال 1940 تنها دو باب مدرسه دولتی در زمینه آموزش بومیان فعال بودند. در سال 1930 آموزش برای اروپائیان شش تا پانزده ساله ساکن در زیمبابوه اجباری بود و از سال 1938 برای فرزندان مهاجرین آسیایی نیز اجباری شد.سفید پوستان تا دهه 1960 از آموزش رایگان برخوردار بودند در حالی که بومیان برای تحصیل فرزندان خود در مدارس دولتی و میسیونری ناچار به پرداخت شهریه بودند و این امر مشکل بزرگی در مسیر تحصیل دانش آموزان بومی بود. محدودیت امکانات آموزشی مانند ناکافی بودن تعداد معلمین و مدارس، غیر استاندارد بودن مدارس و کلاس‌ها و ... از دیگر مشکلات در مدارس سیاهان بود.

نظام آموزشی کشور تا سال 1979 شامل دو مقطع دبستان (شش سالگی) و دبیرستان (شانزده سالگی) بود و 23 درصد از دانش آموزان پس از پایان دبیرستان وارد مقطع A-level (معادل پیش دانشگاهی در سیستم آموزشی ایران) می‌شدند.

دانش آموزان سیاه‌پوست با یک سال تأخیر تحصیل را آغاز می‌کردند و به دلیل مشکلات موجود در سر راه تحصیل این کودکان، برای بسیاری از آنان ادامه تحصیل در مقاطع بالاتر ناممکن و یا سخت بود. نرخ بی‌سوادی درمیان سیاهان نسبت به سفیدپوستان بسیار بیشتر بود. براساس گزارش آماری 1969، 1/5 میلیون کودک بومی در سن مدرسه (بالای هفت سال - 40 درصد) هرگز به مدرسه راه نیافتند. 60 درصد دانش آموزانی که به مدرسه راه می‌یافتند، به نوعی از ادامه تحصیل باز می‌ماندند.

پس از پایان تحصیلات امکان برخورداری از فرصت‌های شغلی برای سفیدپوستان و سیاهان نابرابر و غیر عادلانه بود. تحصیلات بالا شرط دست یابی به مشاغل بهتر بود در حالی که امکان و احتمال ورود سیاهان به مراکز دانشگاهی در مقایسه با سفید پوستان بسیار ضعیف بود[۲][۳].

روند تحولات در حوزه‌ی آموزش

هم زمان با تأسیس کشور رودزیا، براساس سیاست‌های آموزشی دوران استعمار و حکومت نژاد پرست رودزیا هم‌چنان بیشترین امکانات در اختیار سفیدپوستان بود و آن چه برای تحصیل بومیان در نظر گرفته شده بود، جز اندکی نبود.

با قدرت گرفتن سیاهان، اصلاح سیستم آموزشی کشور و رفع سیاست تبعیض نژادی در تحصیل و یکسان‌سازی برخورداری از امکانات آموزشی برای سیاهان و سفیدپوستان در رأس سیاست‌های دولت جدید قرار گرفت. پس از اعلام استقلال، دولت زیمبابوه برابری در رشد آموزشی را اصلی مهم خوانده توسعه کلی آموزش‌های فکری و عملی فرزندان جامعه را هدف غایی نظام آموزشی کشور خواند.

بیش از یک دهه پس از استقلال، نظام آموزشی با شعار "آموزش برای همه" بزرگ‌ترین بخش اصلاحات در کشور را به خود اختصاص داد. دولت ساخت و ساز مدارس در مناطق حاشیه‌ای کشور را آغاز کرد و با سرمایه گذاری‌های بزرگ در بخش آموزش، امکان تحصیل برای تعداد زیادی از علاقمندان را فراهم ساخت. مشکل کمبود فضای آموزشی با دو نوبته کردن مدارس جبران شد. افزایش مدارس و دانش آموزان، مسئولین را با کمبود معلم از یک سو و عدم آشنایی معلمان با شیوه‌های علمی تدریس از سوی دیگر مواجه نمود لذا، مراکز آموزش معلم و دبیر با هدف رفع این مشکلات تأسیس شد و کسانی که مایل بودند در مقاطع مختلف دبستان و دبیرستان به تدریس بپردازند، طی یک دوره چهار ساله در این مراکز آموزش می‌دیدند. شیوه آموزش در این مراکز به صورت فراگیری مبانی و روش تدریس در دو سال اول و تدریس در مدارس دولتی به عنوان دوره کارآموزی در دو سال بعد بود برنامه‌های توسعه‌ای دولت باعث افزایش تعداد معلمین از 18483 نفر در سال 1979 به 60886 نفر در پایان دهه 90 شد.

از سال 1990 تا 2001 اصلاحات نظام آموزشی در بخش کیفیت آموزش و بر روی موضوعاتی مانند روش‌های تدریس، بهره گیری از تکنولوژی در آموزش، مهارت آموزی، رشد کیفی مدارک مراکز علمی و ... متمرکز شد. در این دوره "شورای برگزاری امتحانات مدارس زیمبابوه" (ZIMCEK) نیز تأسیس شد. وظیفه این شورا مدیریت اجرایی برگزاری امتحانات کلیه سطوح تحصیلی در مدارس کشور بود. هم اکنون نیز این شورا امتحانات کلیه دانش آموزان در سطح کشور را با همکاری دانشگاه کمبریج انگلستان انجام می‌داد. تهیه، ارسال، تصحیح و اعلام نتایج امتحانات را دانشگاه کمبریج و ثبت نام از متقاضیان شرکت در امتحان، برگزاری امتحانات و نظارت بر سلامت آن، جمع آوری اوراق امتحانی و ارسال آن‌ها برای دانشگاه را شورای امتحانات انجام می‌دهد.

  علی رغم بحران اقتصادی و سیاسی فراگیر دهه 1990 در کشور که بر بخش آموزش نیز تأثیر گذاشت، اما دولت بر اساس این اعتقاد که به هنگام روبرو شدن با بحران، سرمایه گذاری برای آموزش مهم‌ترین روش کاهش فقر در جامعه است، به تلاش‌های خود برای  رفع تنگناهای آموزشی کشور ادامه داد.

آغاز دهه 2000 و بحران‌های سیاسی و اقتصادی کشور مشکلات بسیاری را برای نهادهای آموزشی و به خصوص مدارس ابتدایی در مناطق روستایی به وجود آورد. مسائل مربوط به انتخابات و تبلیغات آن و درگیری‌های حزبی در مناطق مختلف کشور علت اصلی بروز این مشکلات بود که موجب شد دانش آموزان و معلمین هر دو از این وضعیت آسیب ببینند. معلمین به دلیل پایین بودن سطح حقوق و عدم پرداخت همان دستمزد ناچیز بیشتر اوقات در اعتصاب به سر می‌بردند و یا به دانش آموزان درس نمی‌دادند. از سال 2000 و به دنبال وخامت اوضاع سیاسی و اقتصادی، حدود 70 هزار معلم مجرب زیمبابوه به کشورهای مجاور به خصوص آفریقای جنوبی مهاجرت کردند[۴].

پس از پایان انتخابات حساس ریاست جمهوری در سال 2008 و به دنبال افزایش تنش‌های سیاسی در کشور، مشکلات جدیدی برای معلمین ایجاد شد. بسیاری از معلمین متهم به طرح مسائل سیاسی و انتقاد از دولت به جای تدریس در کلاس‌های درس شدند. براساس گزارش یونسکو، 94 درصد از مدارس روستایی زیمبابوه در این سال به علت اتهام دخالت معلمین در امور سیاسی به تعطیلی کشانده شدند[۵].

از ابتدای دهه 2010 و با بر طرف شدن نسبی بحران‌های سیاسی و اقتصادی، دولت تلاش زیادی برای رفع مشکلات اقتصادی و برداشتن تنگناهای به وجود آمده در بخش آموزش کشور نموده است. توسعه مجدد زیر ساخت‌های آموزشی در مدارس و دانشگاه‌ها از جمله اقدامات دولت در این راستا می‌باشد.

سیاست حاکم بر نظام آموزشی زیمبابوه، توسعه وحدت ملی و رشد همه جانبه کشور می‌باشد. احیای زبان‌های بومی وارزش‌های کهن در فضای تنوع فرهنگی کشور از اهداف مهم دولت زیمبابوه در سیستم آموزشی کشور است[۶][۷].

مقاطع تحصیلی پیش از دانشگاه

دوره ابتدایی

در زیمبابوه طول دوره تحصیل ابتدایی 7 سال می‌باشد. (از Grade 1  تا Grade 7 (اگر چه تحصیل در دوره ابتدایی رایگان است اما والدین برای برنامه‌های ورزشی و مشارکت در تأمین بخشی از هزینه‌های مدرسه، شهریه‌ای را پرداخت می‌کنند. دروس مقطع ابتدایی در مدارس دولتی شامل: ریاضیات، آموزس زبان‌های انگلیسی، شونا و اندبله، علوم اجتماعی، محیط زیست و دروس دینی (مسیحیت) بوده و سیلابس درسی از سوی وزارت آموزش، ورزش و فرهنگ تعیین می‌شود. در پایان دوره هفت ساله ابتدایی، دانش آموزان ملزم به گذراندن چهار آزمون می‌باشند. اگر چه ادامه تحصیل دانش آموزان وابسته به نتایج این آزمون‌ها نیست اما پذیرش دانش آموزان در برخی از مدارس متوسطه با توجه به نمرات امتحانی آزمون‌های چهارگانه فوق انجام می‌شود.

بر اساس گزارش وزارت آموزش، ورزش و فرهنگ زیمبابوه در دهه اول استقلال تعداد مدارس ابتدایی از 2401 واحد در سال 1979 به 4504 واحد در سال 1989 افزایش یافت. در سال 1980، نسبت دانش آموزان دختر در مقطع ابتدایی 47/6 درصد در برابر 52/4 درصد دانش آموزان پسر بود. تا سال 1999 این نسبت به 49/1 درصد افزایش یافت.

گزارش سازمان ملل درباره تعداد دانش آموزان ورودی به مقطع ابتدایی از سال 1979 تا 2006 افزایش 198 درصدی را نشان می‌دهد. در ذکر علل مهم عدم تحصیل در دبستان و یا نیمه کار ماندن آن نیز عمدتاً به عواملی چون فقر و ازدواج یا حاملگی دختران دانش آموز اشاره شده است[۸].

دوره متوسطه

دوره اول آموزش متوسطه(Ordinary  Level یا  O-Level) - طول این دوره 4 سال بوده و تحت عنوان O-Level  شناخته می‌شود. این مقطع از فرم یک (Form 1) یا گرید هشت (Grade 8) آغاز می‌شود. در پایان این دوره، دانش آموزان باید در امتحانات عمومی شرکت کرده حداقل 5 درس از واحدهای درسی (که ریاضی، علوم و انگلیسی حتما باید در میان آن‌ها باشد) این مقطع را امتحان دهند. پس از موفقیت در امتحانات مدرک دیپلم متوسطه را دریافت می‌کنند و در صورتی که مایل به ادامه تحصیل در مراکز دانشگاهی باشند وارد دوره پیش رفته متوسطه می‌شوند. ورود به کالج‌هایی مانند تربیت معلم، کشاورزی، پلی تکنیک، پرستاری و کالج فنی نیازی به گذراندن دوره پیشرفته ندارد.

واحدهای درسی در مدارس دوره اول آموزش متوسطه یکسان نیست اما دروس ریاضی، زبان‌های انگلیسی، شونا و اندبله، جغرافیا و تاریخ مشترک بوده دانش آموزان باید حداقل هشت عنوان درسی را در دبیرستان بگذرانند.

دوره پیش رفته متوسطه

دوره پیش رفته متوسطه (Advanced Level یا A-Level) ، تحت عنوان A-Level شناخته شده و دوره آن دو سال می‌باشد. شرط ورود به این دوره کسب موفقیت در امتحانات موضوعات پنچ گانه دوره تحصیلی متوسطه عمومی می‌باشد. دانش آموزان حداقل سه موضوع درسی را می‌گذرانند که انتخاب آن‌ها بستگی به رشته‌ای دارد که دانش آموز برای تحصیل در دانشگاه در نظر گرفته است.

هزینه‌های تحصیل دوران متوسطه از سوی خانواده‌ها پرداخت می‌گردد. در این دوره تحصیلی والدین غالباً  ترجیح می‌دهند فرزندان خود را به مدارس خصوصی شبانه روزی که بیشتر آن‌ها وابسته به نهادهای مسیحیت می‌باشند، بفرستند. هزینه تحصیل در این گونه مدارس بسیار بالاست و خانواده‌هایی که تأمین هزینه تحصیل فرزندان برایشان مقدور است، با فراهم ساختن امکان تحصیل آنان در این مدارس ارتقای سطح آموزشی و علمی و ادامه تحصیل فرزندان خود را در مقاطع بالا تضمین می‌کنند. تعداد زیادی از دانش آموزان نیز در مدارس خصوصی روزانه یا دولتی ادامه تحصیل می‌دهند. سیلابس‌های درسی این مقطع نیز از سوی وزارت آموزش، ورزش و فرهنگ تعیین می‌شود. تعدادمدارس متوسطه نیز از 177 واحد آموزشی در سال 1979 به 1502 واحد آموزشی در سال 1989 افزایش یافته است[۹].

آموزش عالی

دانشگاه‌های زیمبابوه، تنها مؤسسات آموزشی هستند که در رودزیای سابق دارای نظامی غیر وابسته به کلیسا بودند. اولین دانشگاه در سالیسبوری (حراره امروزی) تأسیس شد که نیمی از دانشجویان آن را سیاهان تشکیل می‌دادند. در این کشور، ریاست دانشگاه با رئیس جمهور بوده و برای سمت معاونت که عملاً در مقام ریاست دانشگاه عمل می‌کند چند نامزد از سوی وزیر آموزش عالی به وی پیشنهاد می‌شود که یکی از آن‌ها با حکم رئیس جمهور به این سمت انتخاب می‌شود. نظام درسی دانشگاه‌های زیمبابوه مطابق با دانشگاه‌های کمبریج و آکسفورد بوده و مدارک تحصیلی دانشجویان از سوی این دانشگاه‌ها صادر می‌شود[۱۰].

دانشگاه‌ها و مراکز آموزش عالی

در زیمبابوه علاوه بر دانشگاه‌های دولتی، دانشگاه‌های خصوصی نیز فعالیت دارند.

دانشگاه دولتی زیمبابوه

دانشگاه زیمبابوه(UZ)، قدیمی‌ترین و مهم‌ترین دانشگاه دولتی این کشور است که در سال 1955 تأسیس شد. این دانشگاه که از تلفیق دو دانشکده رودزیا و نیازالند (مالاوی فعلی) ایجاد شده بود، از سال 1971 فعالیت خود را یه شکل مستقل ادامه داد.

این دانشگاه فعالیت علمی خود را با همکاری دانشگاه لندن آغاز کرد. دارای 10 دانشکده و تعداد زیادی مراکز علمی و تخصصی می‌باشد. مجوز علمی دانشگاه توسط شورای علمی آموزش عالی و از سوی وزارت آموزش عالی کشور صادر گردیده است. دانشگاه زیمبابوه که روزی از بهترین دانشگاه‌های آفریقا محسوب می‌شد، به دلیل بحران‌های سیاسی و اقتصادی کشور در دهه گذشته با مشکلات زیادی روبرو شد ولی بعد از برگزاری انتخابات سال 2008 و بهبود نسبی اوضاع، وضعیت دانشگاه بهتر شده در حال بازگشت به شرایط سابق می‌باشد. دانشگاه زیمبابوه در شمال شهر حراره و در محوطه بسیار وسیعی قرار دارد. بسیاری از دانشگاه‌های فعلی کشور در ابتدا به عنوان زیر مجموعه‌های این دانشگاه آغاز به کار کردند و سپس به شکل دانشگاه‌های مستقل فعالیت خود را ادامه دادند. دانشگاه‌های علوم بندورا (Bindura) و دانشگاه تکنولوژی چینویی (Chinhoyi) از جمله این دانشگاه‌ها هستند.

تعداد دانشجویان دانشگاه زیمبابوه از 1000 نفر در سال 1980 به 2000 نفر در سال 1985 افزایش یافت. با شروع دهه 90 بازسازی دانشگاه آغاز و قدرت اجرایی آن افزایش یافت. اواخر دهه 80 و بیشتر ایام دهه 90، اعتراضات و جنبش‌های دانشجویی دانشگاه را فرا گرفت و منجر به تعطیلی چند باره دانشگاه شد. در سال 1995 تعداد دانشجویان، 9000 نفر (1700 دانشجوی خارجی) و در سال 2001 بالغ بر 10139 نفر بود. با شروع دهه 2000 و به دنبال بروز بحران‌های سیاسی و اقتصادی در کشور و نیز بحران‌های داخلی دانشگاه مانند اعتراض دانش‌جویان به افزایش شهریه و هزینه‌های تحصیلی و درخواست افزایش حقوق از سوی اساتید، دولت‌های غربی کمک‌های خود به این دانشگاه را قطع کردند و این مشکلات موجب مهاجرت علمی بسیاری از اساتید و دانش جویان به سایر کشورها به ویژه آفریقای جنوبی شد. تداوم مشکلات مانع از آغاز رسمی سال تحصیلی دانشگاهی در2008-2009 گردید و در نهایت دانشگاه در فوریه 2009 موقتاً تعطیل شد.

در سال 2007 رتبه این دانشگاه بعد از دانشگاه‌های آفریقای جنوبی، دانشگاه آمریکایی مصر و دانشگاه دارالسلام تانزانیا در ردیف 14 جدول رتبه‌های دانشگاهی آفریقا قرار داشت. رتبه جهانی دانشگاه زیمبابوه در میان 9760 دانشگاه  دارای رتبه 3549 بود. دانشگاه زیمبابوه دارای 10 دانشکده: کشاورزی، هنر، اقتصاد، بهداشت، تعلیم و تربیت، مهندسی، حقوق، علوم، علوم اجتماعی و دامپزشکی می‌باشد[۱۱][۱۲].

دانشگاه‌های متعلق به سازمان‌های مسیحیت

تأسیس مراکز دانشگاهی در کشورهای آفریقایی با هدف تربیت رهبران آینده کشورها از اقدامات استعماری بود که توسط سازمان‌های مسیحی عملی می‌شد. دانشکده الهیات با شعار "خدمت به مسیحیت و کار برای حضرت عیسی مسیح" با همین نیت و پس از اعطای مجوز از سوی دولت زیمبابوه به کلیسا، ایجاد شد. تا اواسط دهه 70، سه دانشگاه در شهرهای موتاره، بولاوایو و گوئرو توسط نهادهای مسیحی تأسیس گردید.

دانشگاه آفریقا

ایجاد دانشگاه آفریقا، به درخواست اتحادیه مرکزی کلیسای یونایتد متدیست آفریقا (که اعضای آن عبارتند از کشورهای: آنگولا، بروندی، لیبریا، موزامبیک، نیجریه، سیرالئون، زئیر و زیمبابوه) مطرح شد. "اسقف کارو الهو" از کلیسای آنگولا معتقد بود که می‌توان با تأسیس مراکز آموزش عالی چهره آفریقا را به تدریج تغییر داده آموزش را در این قاره با سایر کشورهای آمریکا و اروپا هم سطح کرد.

پس از  بررسی جوانب مختلف و انجام مقدمات لازم، در سال 1988 طرح تأسیس دانشگاه آفریقا در کنفرانس عمومی کلیسای متدیست در میسوری آمریکا تصویب و بنای آن در شهر موتاره در 250 کیلومتری حراره در زمینی به مساحت 1545 هکتار آغاز شد. پیش از این کلیسای یونایتد متدیست در کشورهای چین، کوبا، هند، ژاپن، کره جنوبی و آمریکا اقدام به ایجاد دانشگاه‌های مشابه کرده بود.

این دانشگاه در سال 1992 با 28 دانشجو در قالب دو دانشکده کشاورزی و علوم طبیعی و الهیات کار خود را رسماً آغاز کرد. دانشگاه مذکور به دلیل وابستگی به کلیسا و برخورداری از پشتیبانی مالی آن در انطباق برنامه‌های آموزشی با استانداردهای علمی، سرعت رشد کسب تجهیزات، مدیریت و قدرت مالی جهت جذب نیروهای علمی بسیار مهم است. مأموریت این دانشگاه، توسعه تعلیم و آموزش عالی با کیفیت بالا و تربیت دانشجویان با ارزش‌های مورد نظر مسیحیت و کمک به کشورهای آفریقایی در راه رسیدن به اهداف آموزشی و تخصصی خود می‌باشد. این دانشگاه نقش و هدف اصلی خود در زمینه آموزش و تربیت رهبران آینده ملت‌های آفریقای سیاه را به شدت تعقیب می کند[۱۳][۱۴].

دانشگاه سولوسی

دانشگاه سولوسی به عنوان دومین دانشگاه وابسته به سازمان‌های مسیحی و چهارمین دانشگاه بزرگ زیمبابوه در پنجم ماه مه 1995 در نزدیکی بولاوایو توسط رابرت موگابه افتتاح شد. این مرکز آموزشی توسط کلیسای "آونتیست روز هفتم" (Seventh day Adventist.)، مدیریت می‌شود. این دانشگاه که در منطقه اندبله زبان احداث شده قبلاً به عنوان یک کالج آموزشی فعالیت می‌کرد.

اگر چه بر طبق اساسنامه دانشگاه ورود پیروان کلیه ادیان به این دانشگاه آزاد است، اما بدیهی است ترویج مسیحیت از مهم‌ترین اهداف آن می‌باشد. این دانشگاه از 17 کشور آفریقایی دانشجو داشته زیر نظر دانشگاه آمریکایی اندروز به عنوان یک کالج آموزشی در رشته‌های مدیریت بازرگانی، کامپیوتر، الهیات و فلسفه دانشجو فعالیت می‌کند[۱۵].

دانشگاه وابسته به کلیسای متدیست زیمبابوه

دانشگاه وابسته به کلیسای متدیست زیمبابوه (S.A.M.U) در سال 1997 از سوی شورای جهانی کلیسا به عنوان دومین دانشگاه متدیست منطقه جنوب آفریقا در شهر گوئرو با هزینه چهار صد میلیون دلار ایجاد و فعالیت خود را با پذیرش دانشجو در رشته‌های علوم انسانی، ورزش و ادبیات انگلیسی آغاز کرد[۱۶].

دانشگاه‌های زیمبابوه به ترتیب رتبه جهانی[۱۷]

جدول شماره 1. فهرست دانشگاه زیمبابوه به ترتیب رتبه جهانی

نام دانشگاه شهر سال تاسیس رتبه جهانی مقاطع تحصیلی رشته‌ها
دانشگاه زیمبابوه حراره 1953 3083 فوق دیپلم تا دکترا پزشکی، مهندسی، کشاورزی، دامپزشکی، علوم پایه، علوم انسانی، حقوق، علوم بهداشتی
دانشگاه ملی علوم و تکنولوژی بولاوایو 1991 6022 لیسانس تا دکترا پزشکی، مهندسی، علوم انسانی، حقوق، علوم ارتباطات، محیط زیست، آموزش، بازرگانی و مدیریت
دانشگاه زنان آفریقا حراره 2002 7136 لیسانس
دانشگاه ایالتی میدلند گوئرو 2000 7545 لیسانس تا دکترا علوم انسانی، بازرگانی و مدیریت، مهندسی، آموزش، منابع طبیعی و کشاورزی
دانشگاه آفریقا موتاره 1992 8508 فوق دیپلم تا فوق لیسانس پزشکی، علوم انسانی، بازرگانی و مدیریت،زبان، مطالعات فرهنگی
دانشگاه علوم و تکنولوژی بیندورا بیندورا 1996 8934 لیسانس و فوق لیسانس علوم پایه، مهندسی، کشاورزی، بازرگانی و مدیریت
دانشگاه سولوسی ماتا بله لند شمالی 1894 9112 فوق دیپلم تا فوق لیسانس مدیریت، مهندسی، علوم انسانی، آموزش
دانشگاه تکنولوژی چینویی چینویی 2001 9331 لیسانس و فوق لیسانس بازرگانی و مدیریت، مهندسی، علوم انسانی
موسسه تکنولوژی حراره حراره 1988 9368 لیسانس علوم صنعتی، علوم مدیریت، مهندسی، علوم ارتباطات (IT)
دانشگاه بزرگ زیمبابوه ماشوینگو 1999 9400 فوق دیپلم و لیسانس علوم انسانی، مهندسی، بازرگانی و مدیریت
دانشگاه کاتولیک زیمبابوه حراره 1999 10391 لیسانس علوم انسانی، زبان، فرهنگ، دین
دانشگاه ایالتی لوپانه لوپانه 2005 10589 لیسانس کشاورزی، علوم انسانی، امور مالی و مدیریت

نشریات دانشگاهی

دانشگاه‌ها و مؤسسات علمی زیمبابوه، نشریات و بولتن‌های متعددی  چاپ می‌کنند که ذیلاً به مهم‌ترین آن‌ها اشاره می‌شود:

مراکز پژوهشی دانشگاهی

مرکز تحقیقات کلینیکی دانشگاه زیمبابوه (UZCRC)

بیشترین فعالیت این مرکز تحقیقات دانشگاهی که در سال 2002 در حراره تأسیس شده است بر مبارزه با بیماری ایدز در زیمبابوه و کشورهای هم جوار واقع در حوزه جنوب آفریقا متمرکز می‌باشد. مرکز فوق وابسته به دانشگاه زیمبابوه بوده تحت حمایت دولت است.

مرکز بررسی حقوق زنان در حوزه جنوب و شرق آفریقا (SEARCWL)

این مرکز با عنوان مرکز بررسی حقوق زنان دانشگاه زیمبابوه، وابسته به این دانشگاه بوده با مراکز تحقیقات حقوق زنان در انگلستان و آفریقای جنوبی همکاری دارد[۱۹].

مرکز تحقیقاتی بین المللی نانوتکنولوژی زیمبابوه (ZINC)

فعالیت‌های این مرکز با همکاری و مشارکت چند مرکز تحقیقاتی در آمریکا و دو دانشگاه دولتی زیمبابوه و دانشگاه چینویی انجام می‌شود[۲۰].

مؤسسه تحقیقات زبان‌های آفریقایی (ALRI)

مؤسسه فوق در سال 1992 در دانشکده ادبیات و زبان‌های آفریقایی تأسیس شد. این مرکز با برخی مراکز تحقیقاتی زبان‌شناسی و ادبیات در اروپا از جمله دانشگاه اسلو در ارتباط است. طی دهه گذشته تحقیقات ارزشمندی در مورد زبان‌های آفریقایی به خصوص زبان و ادبیات شونا و اندبله در زیمبابوه از سوی این مرکز و با همکاری دانشگاه زیمبابوه انجام شده است.

مرکز تحقیقات منابع انسانی دانشگاه زیمبابوه (ZJER)

مرکز تحقیقاتی زبان‌های آفریقایی دانشگاه زیمبابوه بزرگ (GZU) و دانشگاه ما شوینگو

مؤسسه تحقیقاتی بهداشت و تغییرات اجتماعی[۲۱].

تعداد دانشجویان در خارج از کشور

بر اساس گزارش مؤسسه آموزش بین الملل در سال  2011 از هر یک میلیون نفر جمعیت زیمبابوه 94 دانشجو در دانشگاه‌های آمریکا مشغول تحصیل بودند. در میان کشورهای آفریقایی از لحاظ تعداد دانشجوی شاغل به تحصیل در آمریکا، زیمبابوه در جایگاه سوم قرار دارد. طبق گزارش سفارت آمریکا، در سال تحصیلی 12-2011، اعزام دانشجو از زیمبابوه به این کشور نسبت به سال قبل از آن دو درصد افزایش داشته است. تعداد زیادی از دانشجویان این کشور برای ادامه تحصیل به اروپا به خصوص انگلستان و بعضی از کشورهای آسیایی مانند مالزی و چین سفر کرده‌اند[۲۲][۲۳].

تعداد دانشجویان خارجی در کشور

براساس گزارش سفارت آمریکا در زیمبابوه در سال 2009 با افزایش دانشجویان امریکایی علاقمند به ادامه تحصیل در زیمبابوه تعداد دانش جویان آمریکایی در این کشور به 27 نفر رسیده است. اگر چه در دهه‌های پیش دانشجویانی از کشورهای دیگر برای تحصیل به زیمبابوه می‌آمدند، اما به دنبال بحران‌های ایجاد شده در دهه گذشته تعداد متقاضیان برای ادامه تحصیل در این کشور کاهش یافته است[۲۴][۲۵].

نیز نگاه کنید به

نظام آموزش، تحقیقات و فناوری آرژانتین؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری اتیوپی؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری اردن؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری اسپانیا؛نظام آموزش، تحقیقات و فناوری افغانستان؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری اوکراین؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری تایلند؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری تونس؛ نظام آموزش و پرورش در چین معاصر؛ نظام آموزش و پرورش در چین باستان؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری سنگال؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری ژاپن؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری کوبا؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری قطر؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری مصر؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری لبنان؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری روسیه؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری مالی؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری ساحل عاج؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری سیرالئون؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری کانادا؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری سودان؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری گرجستان؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری تاجیکستان؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری بنگلادش؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری قزاقستان؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری سریلانکا؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری فرانسه

کتابشناسی

  1. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.237.
  2. ↑ Stoneman, C. (1981). Zimbabwe’s Inheritance. Hong Kong. Macmillan Press. p. 73.
  3. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.237-239.
  4. ↑ برگرفته از https://www.protectingeducation.org/sites
  5. ↑ Pswarayi, Lloyd & Reele, Tony, (2012). p. 11.
  6. ↑ برگرفته از https://www.protectingeducation.org/sites
  7. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.239-242.
  8. ↑ برگرفته از https://www.zw.undp.org/
  9. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.242-245.
  10. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.245-246.
  11. ↑ برگرفته از https://www.uz.ac.zw/
  12. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.246-248.
  13. ↑ طالبی بیدهندی، علی‌محمد (1375). وضعیت فرهنگی و اجتماعی زیمبابوه، رایزنی فرهنگی ج.ا.ایران در حراره. ص. 54.
  14. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.248-249.
  15. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.249-250.
  16. ↑ طالبی بیدهندی، علی‌محمد (1375). وضعیت فرهنگی و اجتماعی زیمبابوه، رایزنی فرهنگی ج.ا.ایران در حراره. ص. 54.
  17. ↑ برگرفته از http://www.4icu.org/zw/
  18. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.250-251.
  19. ↑ برگرفته از https://www.uz.ac.zw/
  20. ↑ برگرفته از https://www.buffalo.edu/
  21. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.251-252.
  22. ↑ برگرفته از https://zw.usembassy.gov/
  23. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.252-253.
  24. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1339). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی. ص. 237-253.
  25. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.253.
برگرفته از «https://dmelal.ir/index.php?title=نظام_آموزش،_تحقیقات_و_فناوری_زیمبابوه&oldid=51523»