مراسم جشن قهوه در اتیوپی

مراسم موسوم به جشن قهوه، یکی از سنتهای عمومی تمام قبایل اتیوپی است که هرچند در هر قبیله با سبک و سیاقی خاص انجام میپذیرد ولی معمولا در اکثر قبایل این کشور به یک شکل صورت میگیرد. در ابتدای جشن فرد یا افرادی که اجرا کننده مراسم محسوب میشوند، هیزم یا کندههای درخت را جمع آوری نموده و آتش کوچکی برمیافروزند و همزمان با سوزاندن کندر، دانههای سبز قهوه را برشته میکنند.
پس از برشته شدن دانههای قهوه، دانهها را درهاونی بزرگ میکوبند و به صورت پودر درمیآورند. سپس پودر قهوه را در درون ظرف سنتی و سیاه رنگی به نام جبنا (jebena) میریزند و به آن آب میافزایند. پس از دم کشیدن قهوه در زمان لازم که معمولا بیش از نیم ساعت به طول میانجامد، ظرف را از آتش دور میکنند و به میهمانان تعارف مینمایند.
در جشن قهوه اغلب مقداری جو کاملا پخته شده به نام «کولو» (Kolo) و برخی شیرینیهای محلی نیز بین مهمانان توزیع میگردد. اتیوپیاییها معتقدند قهوهای که بدین گونه دم گردد از طعمی بینظیر برخوردار است. جشن قهوه معمولا با شوخی و خنده حضار همراه است و مهمانان در مدت زمان انتظار برای آماده شدن قهوه حکایاتی خنده آور را برای یکدیگر نقل میکنند[۱].
نیز نگاه کنید به
جامعه و نظام اجتماعی اتیوپی؛ آداب و رسوم در اتیوپیجامعه و نظام اجتماعی چین؛ جامعه و نظام اجتماعی روسیه؛ جامعه و نظام اجتماعی ژاپن؛ جامعه و نظام اجتماعی مصر؛ جامعه و نظام اجتماعی لبنان؛ جامعه و نظام اجتماعی کوبا؛ جامعه و نظام اجتماعی سنگال؛ جامعه و نظام اجتماعی کانادا؛ جامعه و نظام اجتماعی افغانستان؛ جامعه و نظام اجتماعی تونس؛ جامعه و نظام اجتماعی ساحل عاج؛ جامعه و نظام اجتماعی فرانسه؛ جامعه و نظام اجتماعی اسپانیا؛ جامعه و نظام اجتماعی تایلند؛ جامعه و نظام اجتماعی آرژانتین؛ جامعه و نظام اجتماعی مالی؛ جامعه و نظام اجتماعی زیمبابوه؛ جامعه و نظام اجتماعی اردن؛ جامعه و نظام اجتماعی سوریه؛ جامعه و نظام اجتماعی قطر؛ جامعه و نظام اجتماعی امارات متحده عربی؛ جامعه و نظام اجتماعی سیرالئون؛ جامعه و نظام اجتماعی اوکراین؛ جامعه و نظام اجتماعی گرجستان؛ جامعه و نظام اجتماعی تاجیکستان؛ جامعه و نظام اجتماعی قزاقستان؛ جامعه و نظام اجتماعی سریلانکا؛ جامعه و نظام اجتماعی بنگلادش؛ کلیات نظام و امور اجتماعی در عراق
کتابشناسی
منبع اصلی
عرب احمدی، امیر بهرام، کریمی، مهرداد (1392). جامعه و فرهنگ اتیوپی. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص 56.
نویسندگان مقاله
امیر بهرام عرب احمدی و مهرداد کریمی