نظام فرهنگی آرژانتین

فرهنگ کلّی آرژانتین تأثیرات قابل توجّهی از فرهنگ اروپایی پذیرفته است و در واقع ممزوجی از فرهنگ اسپانیا و ایتالیا است. این تأثیر به‌ویژه در بوئنوس‌آیرس، پایتخت فرهنگی آن، تا حدّ زیادی هم در شیوه رفتار و زندگی مردم و هم تقلید آگاهانه از سبک های معماری اروپایی دیده می‌شود. تاثیر بزرگ دیگر، فرهنگ گاوچرانی (گائوچو) به‌ویژه در سبک زندگی آن است که در بخش های بزرگی در مرکز و شمال کشور به خوبی دیده می‌شود. در نهایت، سنّت های بومیان آمریکای لاتین است که فرهنگ کشور آن‌ها را به خوبی جذب نموده است. نباید از تأثیرات سایر مهاجران به‌ویژه اعراب بر فرهنگ و سنّت این کشور غافل ماند. تأثیرات فرهنگ عربی به‌ویژه در زبان اسپانیایی مردم آرژانتین به خوبی دیده می‌شود. در مقدّمه بخش زیر بار دیگر باید بر این موضوع تأکید کرد که مهاجران مهم‌ترین و تأثیرگذارترین بخش جامعه در همه ابعاد آن بوده اند. در واقع آرژانتین کشور مهاجران است و فرهنگ شکل گرفته در آن نیز متأثّر از این موضوع می‌باشد.

آرژانتینی ها بسیار به فرهنگ و کشور خود افتخار می‌کنند. آن‌ها از سطح تحصیلات و آموزش خوبی بهره برده و انسانهایی سختکوش هستند که علاقه مندند انسانهایی مترقّی و جهان وطنی دیده شوند. به دلیل این‌که 85 درصد جمعیت آرژانتین را مهاجرانی از ایتالیا، اسپانیا، اتریش، فرانسه، آلمان، انگلیس، پرتغال، روسیه، سوییس، لهستان و خاورمیانه تشکیل می دهند، همچنان احساس ملّیت در این کشور دیده نمی‌شود و بیشتر خود را بر اساس ملّیت های اصلی میخوانند. ضرب المثلی معروف می گوید:

«آرژانتینی ها، ایتالیایی هایی هستند که اسپانیایی صحبت می کنند، انگلیسی فکر می‌کنند و فرانسوی لباس می پوشند».

خانواده‌های آرژانتینی، انسانهایی مذهبی و معتقد به اجرای احکام دینی و اصول اخلاقی به‌ویژه در مورد خانواده خوانده می‌شوند.

روی دیگر سکّه آن است که مهاجر بودن اکثریت جامعه باعث شده که فاکتورهایی که برای معرّفی یک جامعه ی متمرکز، منسجم و همگرا ارائه می‌شود، در مورد آرژانتین ممکن نباشد. به همین دلیل ارائه ی یک مدل برای رفتار و اخلاق خانواده ی آرژانتینی بر اساس آموزه ها، سنن و فرهنگ آرژانتینی خیلی دقیق نخواهد بود. زندگی خانوادگی فعلی آرژانتینی‌ها بر اساس فاکتورهای مختلف از جمله فرهنگ و سنّت های اجدادی (کشوری که از آن‌جا به آرژانتین مهاجرت کرده اند)، مذهب، منطقه ای که اکنون ساکن شده اند، نژاد، قوم و بالأخره درآمد متفاوت بوده و قابل دسته بندی است.

در تعریف «ملّت» برخی آن را اجتماع آگاهانهی مردم در یک محدوده ی مشخّص در طول زمان با فرهنگ و زبان مشترک دانسته اند. از جمله‌ی ویژگی های ملّت بر اساس تعریف فوق، داشتن یک قلمرو جغرافیایی مشترک، یعنی موجودیت کشور و احساس دلبستگی و وابستگی به این سرزمین است. نیروی اصلی و عمده ی پیوند دهنده ی ملّت، از احساس تعلّق قوی به تاریخ، فرهنگ، دین و نیز زبان مشترک برمی خیزد. هدف ما بررسی تعریف دقیق واژه ی ملّت و بررسی نظرات اندیشمندان مختلف در خصوص این واژه نیست، مقصود این است که نشان داده شود، واژه ی ملّت دارای مؤلّفه هایی است که وابستگی درازمدّت به یک سرزمین، فرهنگ و زبان مشترک از جمله ی فاکتورهای مشترک همه ی تعاریف در خصوص این مفهوم است. در مورد آرژانتین گفته شده که در زمان استقلال، در این سرزمین حدود 8/1 میلیون نفر ساکن بود هاند و از اویل قرن بیستم به بعد و در نتیجه ی سیاست‌های تشویقی دولتی، مهاجرتهای وسیع به این منطقه از کشورهای دیگر آغاز شده است. بنابراین می‌توان حدس زد که قدیمی ترین مهاجرتهای دسته جمعی به آرژانتین کمی بیش از یکصد سال قبل بوده است و به صورت دقیقتر می‌توان گفت که اکثریت مهاجران در قرن بیستم به این سرزمین مهاجرت نمودند که کم‌تر از یک قرن می‌باشد. این گروه ها همچنان خود را به نام میهن سابق خود، ایتالیایی، فرانسوی، عرب و یا ارمنی می خوانند. البتّه همواره تلاشهایی صورت گرفته تا این احساس تقویت شود امّا قطعاً تحقّق این موضوع نیازمند زمان بیشتری است.

در نتیجه ی ورود مهاجران از ملّت های مختلف به این سرزمین و تعامل و آمیختگی آن‌ها در طول زمان با یکدیگر و با فرهنگ بومی موجود، کمکم فرهنگی شکل گرفت که می‌توان با تساهل آن را «فرهنگ آرژانتینی» نام نهاد. نظام خانواده در این فرهنگ بدین صورت بود که پدر به صورت سنّتی رئیس خانواده محسوب مشد و درآمد خانواده متّکی به وی بود. مادر معمولاً خانه دار بود؛ اگرچه سنّت ساخت و یا بافت صنایع دستی در اختیار زنان جامعه ی آرژانتینی قرار داشت و مادرها به دختران و مادربزرگها این هنرها را به نوه ها نیز آموزش میدادند.

نکته ی جالب توجّه این بود که زوج های جوان نیز در کنار پدر و مادر (عمدتاً خانواده ی مرد) در اتاق هایی که به همین منظور در قسمتی از خانه ساخته می شد، زندگی میکردند. شاید از این نظر شباهت هایی با خانواده‌های قدیم ایرانی نیز دارند. در آرژانتین البتّه این روزها چنین سنّتی به ندرت و آن هم در روستاها ممکن است وجود داشته باشد و نظر غالب بدین صورت است که دختر نیز همانند پسر می‌تواند نسبت به موضوعاتی همچون یافتن شغل مناسب و ازدواج به صورت مستقل اقدام نماید. ضمن این‌که زوجهای جوان مستقلاً در خصوص مکان زندگی خود تصمیم گیری می نمایند.

بر اساس آمار رسمی مؤسّسه ی ملّی اطلاعات و آمار آرژانتین بیش از 60 درصد آرژانتینی‌ها صاحب خانه بوده و بقیه یا مستأجر بوده و یا در خانه ی پدری زندگی می‌کنند. در شهر 13 میلیونی بوئنوس‌آیرس که قریب یک سوم جمعیت کشور را در خود جای داده است، شهر به دو قسمت ویلایی نشین و آپارتمان نشین تقسیم شده است. قسمت ویلایی نشین، بسیار کوچک بوده و بخش اعظم بوئنوس‌آیرس را برج های بلند احاطه کرده است.

جامعه ی آرژانتین یک جامعهی صنعتی ـ کشاورزی است. بنابراین می‌توان حدس زد که در بخش کشاورزی که قسمت فعّال و قابل توجّهی از کشور را به خود اختصاص داده است، نوع سنّتها، فرهنگها و آداب و رسوم متفاوت باشد. به عنوان مثال مدل گائوچویی (گاوچرانی) که لباس های مردانهای متشکّل از شلوارهای گشاد و خاص، همراه با کلاه مخصوص است همچنان در مزارع بزرگ گاوداری در اطراف بوئنوس‌آیرس و مناطق دیگر دیده می‌شود. روستاها و شهرکهای بزرگ دیگر که به مجموعه ای از زمین های کشاورزی و دامداری به‌ویژه پرورش گوسفند می‌باشد، در پاتاگونیا دیده می‌شود. در این بخش نیز لباس های سنّتی در بین کشاورزان و دامداران همچنان مرسوم است.

تخمین زده می‌شود که حدود 500 هزار بومی آرژانتینی هنوز وجود دارند که در روستاهای دور و یا شهرهای کوچک شمال کشور در منطقه ی Wichi که منطقه ی باتلاقی نزدیک رودخانه ی Pilcomayo می‌باشد و یا منطقه ی ماپوچه در استان نئوکین زندگی می‌کنند. این بومیان که باید آن‌ها را ملّت اصلی آرژانتین و صاحبان واقعی فرهنگ این کشور دانست، همچنان طبق رسوم و فرهنگ خود عمل می‌کنند.

در کل می‌توان گفت که اگرچه بسیاری از آرژانتینی‌ها زندگی سنّتی خود را حفظ کردهاند امّا همین روش ها، برگرفته از روش زندگی سنّتی اروپا در بخشهای ایتالیا، فرانسه و اسپانیا می‌باشد.

نظام فرهنگی، مدیریت فرهنگی

مدیریت فرهنگی کشور در اختیار دبیرخانه ای است که مستقیماً زیر نظر رئیس‌جمهور فعّالیت می‌کند. مسؤول این دبیرخانه، دبیرکلّ فرهنگی کشور است که از سوی رئیس‌جمهور منصوب می‌شود. این دبیرخانه مسؤولیت طرّاحی و اجرای استراتژی فرهنگی کشور به منظور ارتقاء، بهبود، حفظ، تشویق، تقویت و اشاعه ی میراث فرهنگی ملّی و بین المللی آرژانتین را بر عهده دارد. به عبارت دیگر مهندسی و اجرای سیاست‌های فرهنگی کشور بر عهده ی این دبیرخانه می‌باشد.

در همین راستا مسؤولیت توسعه و ترویج صنایع مرتبط با فعالیت های فرهنگی، تشویق جامعه به آداب و رسوم و سنّت های به جای مانده، نگهداری، ارتقاء و توسعهی کتابخانه‌های عمومی کشور و ترویج کتابخوانی بر عهده ی این دبیرخانه می‌باشد. دبیرخانهی فرهنگی کشور، مسؤول ترویج، صیانت، اشاعه و ترویج فعالیتهای ادبی، موسیقی، رقص های محلّی، هنرهای بصری، برگزاری سمینارهای مختلف در خصوص جنبه‌های کلیدی حال و آینده ی فرهنگ و تاریخ کشور و ترویج شمول اجتماعی هنر و فرهنگ و ارزش نهادن به تنوّع فرهنگی کشور است.

با عنایت به موارد فوق، مشخّص می‌شود که سیاستگذاری های کلّی فرهنگی کشور و برنامه‌های کلان در اختیار این دبیرخانه قرار دارد و بنا بر نظام سیاسی فدرالی کشور، هر کدام از استان‌های 23 گانه ی آرژانتین دارای وزارتخانهی فرهنگی هستند که مسؤولیت اجرای برنامه‌های و سیاست‌های فرهنگی درون استانی را بر عهده دارد.

نکتهی مهمّ و قابل ذکر دیگر در این بحث، مسؤولیت امور مذهبی کشور می‌باشد. در آرژانتین وزارت امور خارجه با نام وزارت امور خارجه و مذهب کشور فعّالیت می‌کند. به دلیل این‌که آرژانتین خود را جامعه ای چند فرهنگی و چند مذهبی می داند، مسؤولیت امور مذهبی بر عهدهی این بخش از وزارت خارجه قرار داده شده است. در درگاه اینترنتی وزارت امور خارجه ی آرژانتین در این خصوص آمده است: «انبوه مهاجران با مذاهب متنوّع که از نقاط مختلف جهان در نیمه ی اوّل قرن گذشته پای به سواحل آرژانتین گذاردند، مهر زیبایی از تنوّع مذهبی و فرهنگی بر خاک آرژانتین گذاردند. آن‌ها به دنبال دورنمایی از صلح، امنیت و احترام برای ساختن آینده بودند که همه ی آن‌ها را در آرژانتین یافتند. همهی این مهاجران همراه با زبانها، آداب و رسوم و فرهنگ و از همه مهمتر با اعتقادات مذهبی خود پا به آرژانتین گذاردند. زیرساخت های لازم از جمله صلح و آرامش، آزادیهای مختلف در این سرزمین، باعث شد که به سرعت مراحل توسعه ی اجتماعی، فرهنگی و مذهبی در کشور طی شود و اکنون آرژانتین تمامی فاکتورها و عوامل لازم را برای معرّفی خود به عنوان یک جامعه ی متکثّر مذهبی داشته باشد. امروز بیش از 2500 دین، مذهب و فرقه‌های مذهبی به صورت رسمی در کشور حضوری مسالمت آمیز دارند. دبیرخانه ی مذهب کشور مسؤول برقراری ارتباط مستقیم و پاسخ به درخواست های همه ی این باورها و عقاید مذهبی است.

سمبل های فرهنگی

گائوچو

گائوچو (گاوچران)

تصویری از کلاه سیاه و سفید مردی با یک دستمال قرمز دور گردن، چکمه و تقریباً همیشه سوار بر اسب، نماد کاملی از یک مرد گاوچران در فرهنگ آرژانتین است. این نماد در واقع از منطقه ی پامپاس برخاسته است. نماد گاوچرانها در فرهنگ آرژانتین به سالهای 1600 و زمانی که در دشت های نزدیک رودخانه ی لاپلاتا پر از گاوهای وحشی بوده است، بازمی‌گردد. گائوچو بیشتر به عنوان یک سوار مقیم دشتها و سرگردان شناخته شده است. مسافرت بدون هدف با اسب، چکمه ها، کمربند خاص و چاقو نمادهای یک گاوچران واقعی بوده است. اگرچه گائوچوها همیشه در حاشیه ی اجتماع زندگی می‌کردند و زندگی وحشی و بدوی داشتند، امّا یک گائوچوی واقعی همواره با احترام به دیگران مینگریسته است. مهارت فوق العاده ی او به عنوان یک سوارکار ماهر، مهربان و مدافع ملّت همواره به عنوان یک شخصیت الهام بخش در ادبیات داستانی آرژانتین مورد استفاده قرار گرفته است. این واژه در اشعار و رمانهای زیادی مورد استفاده بوده است. گائوچو مارتین فیرو اثر جهانی خوزه هرناندز مهم‌ترین و شاخص ترین اثر در این وادی محسوب می‌شود.

فوتبال

بدون شک فوتبال در آرژانتین، هیجانی بزرگ است. در مورد عشق و علاقه ی برزیلی ها به توپ فوتبال بسیار گفته شده است. امّا این دو کشور به شدّت رقیب یکدیگر در این ورزش محسوب می‌شوند. آرژانتینی‌ها شدّت علاقه ی خود به فوتبال را بیشتر از برزیلی ها میدانند. اسطوره ی فوتبال آرژانتین (مارادونا) نیز هیچگاه رقیب برزیلی (پله) را در سطح خود ندانسته است. حملات لفظی زیادی همواره بین این دو وجود داشته است.

فوتبال در خون و رگ آرژانتینی ساری و جاری است. به همین دلیل است که در یک جست وجوی اینترنتی ساده در خصوص سمبل های فرهنگی آرژانتین بلافاصله به کلمه ی فوتبال می رسیم. دیدن گروهی در داخل یک پارک و یا زمین متروکه در حال بازی فوتبال که از کودکان کوچک گرفته تا افراد مسن را در بین آن‌ها می‌توان یافت، امری بسیاری عادّی و طبیعی در آرژانتین است. در واقع فوتبال گفتمان مشترک و شور عمومی است که رشد می‌کند به حدّی که به غرور ملّی تبدیل می‌شود. شکست خوردن در هر بازی ملّی به‌ویژه بازی های رسمی و جهانی تبعات سنگینی به دنبال دارد. اگر این شکست در هر بازی حتّی دوستانه مقابل برزیل باشد، تبعات آن غیرقابل جبران خواهد بود. شاید تفاوت کوچک علاقه مندی به فوتبال در آرژانتین و برزیل در همین نکته نهفته باشد. برزیلی ها با فوتبال زندگی می کنند، رشد می کنند، به آن عشق می ورزند، با آن میگریند و خندان می‌شوند؛ در آرژانتین نیز همهی اینها صادق است به علاوه یک نکته ی دیگر که به آن تعصّب می ورزند. به همین دلیل یک آرژانتینی هرگاه که یک تیم ملّی این کشور و یا تیم باشگاهیاش بازی دارد با آن میمیرد و زنده می‌شود. شنیدن اخبار خشونت تماشاگران، کشته شدن تماشاگران، درگیری بازیگران، سکته و یا فوت تماشاگران فوتبال در آرژانتین امری طبیعی است امّا در برزیل بسیار کم‌تر مشاهده می‌شود. شاید به همین دلیل است که اگر در جام جهانی آرژانتین در هر مقطعی بازنده شده و از مسابقات کنار رود، اکثریت بازیکنان با گریه از زمین خارج می‌شوند امّا در مورد تیم برزیل این موضوع صادق نخواهد بود و آنان به راحتی واقعیت را میپذیرند.

فرجام سخن آن که با وجود محبوبیت بیش از حدّ فوتبال در آرژانتین، این رشتهی ورزشى در این کشور با خشونت بسیار زیاد عجین شده، به طورى که پس از هر مسابقه انتظارى جز این نمى رود که هواداران ۲ تیم رقیب به جان یکدیگر بیفتند و تعدادى مصدوم و مضروب و برخى دیگر نیز توسّط پلیس بازداشت شوند. خوزه ماریا آگئیلار رییس باشگاه ریورپلاته در این رابطه مى گوید:

«متأسفانه این حوادث بسیار ناراحتکننده امنیت را از بازیکنان، مربّیان و داوران و حتّى خود تماشاچیان سلب کرده و دیگر کسى با خیال راحت نمى تواند به تماشاى ورزش مورد علاقه ی خود در آرژانتین بپردازد.»

چنین اتّفاقاتی حتّی در سطح رؤسای باشگاه ها نیز امری طبیعی است چرا که بعضى اوقات سران باشگاه ها نیز با تهدید و تطمیع داوران قصد از سر راه برداشتن رقیبان خود را مى کنند. براى نمونه، دهم سپتامبر سال گذشته دانیل خیمنز داور دیدار دو تیم دسته اوّلی خیمناسیا و بوکا جونیورز (یکی از دو تیم قوی و پرطرفدار آرژانتین) اجازه نداد این دیدار برگزار شود زیرا مدّعى بود که رئیس باشگاه میزبان در رختکن او را تهدید کرده و گفته در صورتى که به نفع آن‌ها سوت نزند، با جان خود بازى خواهد کرد.

ورزش پاتو

ورزش پاتو

پاتو یا چوگان آرژانتینی، بازی ملّی این کشور محسوب می‌شود. سابقه ی ورزش پاتو در آرژانتین به سال 1610 برمی‌گردد که در واقع تفریح کشاورزان و به‌ویژه گائوچوها بوده است. پاتو شبیه بازی چوگان است امّا تفاوت های زیادی در روش اجرا با آن دارد. در این ورزش بازیکنان سوار بر اسب بودهاند و به جای توپ بازی در چوگان از اردک هایی که در درون پوست و یا چرم گاو و یا درون یک سبد بوده، استفاده می شده است. بسیاری این ورزش را دارای شباهت هایی با بسکتبال نیز دانسته و آن را تلفیقی از بسکتبال و چوگان ارزیابی کرده اند.

به دلیل خشونت های زیاد این بازی به‌ویژه در کشته شدن اردک ها و همچنین خشونت هایی که بین گاوچرانها اتّفاق می افتاد، پاتو چندین بار در طول تاریخ در آرژانتین ممنوع شده است امّا باز هم به سبک های دیگر بروز کرده و رواج یافته است. در سال 1796 یک کشیش بزرگ مسیحی معتقد بود که بازیکن پاتویی که در جریان بازی کشته شود، نباید به سبک مسیحیت مراسم تدفین وی انجام شود.

در قرن بیست، بازی پاتو متحوّل شد و از توپ به جای اردک زنده استفاده شد. با تغییراتی که در آن داده شد، دولت مجدّداً مجوّز تأسیس فدراسیون پاتو را صادر نمود. در پاتوی مدرن دو تیم چهار نفری سوار بر اسب، سعی در تصاحب توپی را دارند که 6 دستگیر دارد. پس از گرفتن توپ با چوبهای خاص، باید آن را به سمت حلقه ای پرتاب نمایند که همچون حلقه ی بسکتبال است. البتّه ارتفاع این حلقه 240 سانتیمتر است. این ورزش هنوز هم برای مردم بخشهای مرکزی کشور بسیار مهیّج بوده و دنبال می‌شود.

البتّه بازی چوگان نیز در آرژانتین بدون شک بهترین و قشنگ ترین نمونه در جهان است. داشتن قهرمانی جهان از سال 1949 رکوردی کم نظیر برای این کشور محسوب می‌شود. این ورزش که سابقه ی آن به سال 1870 بازمیگرد، یکی دیگر از مشخّصه‌های فرهنگی آرژانتین می‌باشد. این ورزش نیز همچون فوتبال توسّط انگلیسی‌ها به آرژانتین آورده شد و به دلیل وجود دشتهای وسیع و سرسبز و وجود بهترین اسبها، ابتدا بین اروپاییان و در مزارع منطقه ی پامپاس و بعدها به سرتاسر کشور گسترش یافت.

چای ماته

چای ماته

محبوبترین نوشیدنی ملّی آرژانتین ماته است که معمولاً افراد روزانه در چندین نوبت و در حالات و مکانهای مختلف از آن استفاده می‌کنند. اصل این نوشیدنی از باورهای ساکنان منطقهی رودخانهی لاپلاتا بوده و اوّلین کسانی که از آن استفاده کردند، سرخ‌پوستان گوارانی بودند که معتقد بودند این گیاه خاصیت آرامش بخشی و تسکین دهندگی دارد.

بعدها کشت این گیاه در منطقه ی میسیونس نیز شروع شد و اتّفاقا در این ناحیه کیفیت محصول بسیار بهتر بود به گونه ای که بهترین نوع گیاه ماته امروزه در این منطقه به عمل می آید. در آرژانتین خوردن این نوشیدنی در ابتدا اختصاص به گائوچه ها (گاوچرانها) داشته است.

نحوه استفاده از این نوشیدنی هم به این صورت است که مقداری از علف خشک شدهی ماته را که شبیه چای خشک سیاه است در درون ظرف مخصوص ماته که به همین نام خوانده می‌شود ریخته و مقداری آب جوش به آن اضافه می‌کنند و پس از چند دقیقه با استفاده از یک نی مخصوص می نوشند. دیدن افرادی که ظرف ماته به دست در خیابان و مراکز توریستی در حال نوشیدن ماته هستند، امری عادّی و طبیعی است.

ظروف ماته امروزه در فروشگاه های مختلف به اشکال متنوّعی یافت می‌شود. این ظروف که با موادّ مختلفی از چوب گرفته تا حتّی سم گاو و... درست می‌شوند، همچنین به عنوان یکی از صنایع دستی این کشور مورد اقبال توریستها و گردشگران خارجی قرار گرفته است. خود گیاه ماته نیز با مزه ها و طعم های مختلفی تولید شده است. در ادبیات آرژانتینی، هر مزه و طعم معنی و مفهوم خاص خود را دارد. به عنوان مثال:

ـ ماته ی تلخ، نماد قدرت، شجاعت و زندگی است.

ـ ماته ی شیرین نشانهای از عشق و علاقه است.

ـ ماته ی بسیار شیرین و داغ، برای ارائهی پیشنهاد ازدواج و بیان عشق آتشین به کار میرفته است.

ـ ماته با طعم دارچین، ارسال پیام علاقهمندی به طرف دیگر است. (به فکر شما هستم).

ترجمه‌ها

ترجمه ی آثار آرژانتینی به زبان های دیگر

وزارت فرهنگ آرژانتین در گزارشی اعلام نموده است که در حال حاضر 90 درصد ترجمه‌های انجام شده در دنیا بین 8 زبان پرطرفدار در گردش است که اسپانیولی نیز یکی از این زبانهاست. در بین این زبانها به دلیل این‌که اسپانیولی زبان مشترک چند ده کشور جهان می‌باشد، ضمن آن که در بسیاری از کشورهای دیگر از جمله ایالات متّحده و بسیاری از کشورهای اروپایی علاقهمندان خاصّ خود را دارد، بنابراین مهم‌ترین کتابهای معروف و پرفروش جهانی که در سایر کشورها به زبان اسپانیولی ترجمه می‌شود، به آرژانتین نیز صادر و توسّط کتابفروشیهای زنجیره ای توزیع می‌شود. بنابراین آمار دقیقی از میزان فروش کتابهای ترجمهی خارجی وجود ندارد اگرچه در آمار کلّی صادرات و واردات این بخش آماری نسبی از کلّ واردات بخش کتاب می‌توان به دست آورد.

در مورد ترجمه ی کتابهای آرژانتینی به زبانهای دیگر، بین سالهای 2002 الی 2008 لیسانس ترجمه ی 706 کتاب نوشته شده توسّط نویسندگان آرژانتینی که در داخل کشور منتشر شده بودند، صادر گردیده است. تقریباً همه ی این ترجمه ها در خارج از کشور انجام شده است. در فهرست نویسندگان فعلی که کتابهای آن‌ها به زبانهای دیگر ترجمه شده است، افراد زیر در صدر قرار دارند: خولیو کورتازار، آدلفو بیویی (Adolfo Bioy casares)، گیلرمو مارتینز (Guillermo Martínez) و توماس الوی مارتینز (Tomás Eloy Martínez). بر اساس همین گزارش 71 درصد کتابهای ترجمه شده از نویسندگان آرژانتینی به سایر زبانها را رمان تشکیل می‌دهد. کشورهایی که بیشترین کتابهای این نویسندگان در آن‌ها ترجمه شده است، عبارتند از: فرانسه، آلمان، برزیل و ایتالیا.

حدود 30 درصد از کتابهای نویسندگان فوق نیز به 44 زبان دیگر ترجمه شده است که در بین آن‌ها حتّی می‌توان به اندونزیایی، فیلیپینی، کره ای، ژاپنی و چینی اشاره نمود. البتّه نیازی به این توضیح نیست که آثار شاخص آرژانتین از جمله مارتین فیرو اثر خوزه هرناندز و یا نوشته‌های بورخس به اکثر زبانهای زنده ی دنیا ترجمه شده و همچنان در حال انتشار می‌باشد و آمار فوق صرفاً مربوط به کتب نویسندگان فعلی آرژانتین محسوب می‌شود.

در جمهوری اسلامی ایران نیز آثار چندی از نویسندگان بزرگ آرژانتینی به زبان فارسی ترجمه شده است که از جمله ی آن‌ها می‌توان به چندین اثر از بورخس (اطلس، الف، نامه‌های پر تب و تاب، موجودات خیالی و...)، ارنستو ساباتو (تونل و هجوم دوباره ی مرگ) و خورخه بوکای (قصّه‌های دمیان) اشاره نمود.

ترجمه ی آثار خارجی به زبان اسپانیایی در آرژانتین

به صورت سنّتی، کشور اسپانیا با شبکه‌های گسترده و پیشرفته ی نشر و توزیع کتاب و مجلّه در دنیای اسپانیایی زبان همواره رتبه ی اوّل را در این بخش به خود اختصاص داده است و رقابت با این غول بزرگ، برای هر کشوری بسیار سخت است. بنابراین می‌توان حدس زد که آرژانتین نیز به نوبه ی خود زیر سایه ی این رقیب بزرگ فعّالیت می‌کند. اگرچه مکزیک و آرژانتین در آمریکای لاتین صاحب بزرگ‌ترین شرکتهای انتشاراتی کشورهای اسپانیولی زبان منطقه می‌باشند.

در بخش ترجمه نیز عامل فوق مهم‌ترین دلیل عدم ورود جدّی مترجمین و ناشرین آرژانتینی به دنیای آثار کتب خارجی بوده است. رئیس انجمن آرژانتینی کتاب معتقد است:

«در همه ی دنیا ناشران، کتابخانه داران و کتابفروشان عمده برای یافتن کتب اسپانیایی و ترجمه ی آثار به این زبان عازم اسپانیا می‌شوند. در این خصوص چندین عامل دخیل است که سابقه ی درازمدّت این کشور در این بخش، وجود سیستم های پیشرفته و برنامه ریزی ها و قوانین مدوّن و منظّم و بالأخره عوامل حرفه ای از مهم‌ترین آنهاست. البتّه نباید از فاصله ی زیاد دنیای لاتین با سایر مناطق جغرافیایی نیز غافل بود.»

طبق گزارش منتشره توسّط انجمن فوق الذّکر، در سال 2010 تعداد 581 عنوان کتاب خارجی در آرژانتین به زبان اسپانیولی ترجمه و منتشر شده است که نشان‌دهنده‌ی تنها دو درصد کتابهای منتشره در سال مورد اشاره است. البتّه این آمار به نسبت سال قبل از آن که 555 عنوان کتاب بوده است، افزایش کمی نشان می‌دهد. در سال مورد بحث 63 درصد کتب ترجمه شده از زبان انگلیسی بوده است. پس از آن 15/6 درصد آثار ترجمه شده از فرانسه و 4/6 درصد از زبان آلمانی به اسپانیولی ترجمه شده بوده است. ایتالیایی، پرتغالی و چینی در رده‌های بعدی قرار داشته‌اند. به گفته ی رئیس انجمن مزبور، اولویت بخش نشر کتاب آرژانتین، در چندین سال اخیر ترجمه ی آثار مهم‌ترین نویسندگان خارجی به زبان اسپانیولی بوده است. دلیل اصلی نیز این گونه عنوان شده است که در سالهای اخیر هزینه ی ترجمه آثار به زبان اسپانیولی در اسپانیا رشد قابل ملاحظه ای داشته است که با احتساب هزینه‌های بالاتر چاپ (به نسبت آرژانتین) مشاهده می‌گردد که ترجمه ی آثار در آرژانتین و فروش آن در بازار سایر کشورهای اسپانیولی زبان به‌ویژه اسپانیا مقرون به صرفه و شدنی است. این اقدام با عنوان «آرژانتین ترجمه میکند» در دستور کار قرار گرفته است و مترجمین زبده ی کشور برای این کار فراخوانده شده‌اند.

وزارت امورخارجه ی آرژانتین، پروژهای را با عنوان «برنامه ی جنوب» به تصویب رسانده است که هدف آن ترجمه ی مهم‌ترین آثار ادبی و کتب فرهنگی و تاریخی آرژانتین به زبان های دیگر برای معرّفی بیشتر کشور در جهان خارج است. طبق این برنامه تا پایان سال 2009 ترجمهی 290 اثر از نویسندگان آرژانتینی به 32 زبان خارجی نهایی شده است.

تجارت فرهنگی

بخش فرهنگ علاوه بر این‌که ایفاگر وظیفه ی اصلی خود در جامعه ی آرژانتینی می‌باشد، یک صنعت مهم و پرسود نیز محسوب می‌شود. ارزش کلّ صنایع و تولیدات فرهنگی آرژانتین در سال 2010 برابر 3/5 درصد تولید ناخالص داخلی کشور بوده است که رشد قابل ملاحظه ای را نشان می‌دهد. این آمار در دو سال قبل از آن به ترتیب 02/ 3 و 27/ 3 درصد گزارش شده است. بررسی رشد سهم فرهنگ در تولید ناخالص داخلی این کشور، نشان‌دهنده‌ی رشد فزاینده در این بخش به صورت مرتّب از سال 2000 بوده است.

جدول شماره 1. مشارکت بخش فرهنگ در تولید ناخالص داخلی کشور

میزان مشارکت بخش فرهنگی در نولید ناخالص داخلی کشور بین سالهای 2005ـ2000
سال	تولید ناخالص داخلی کشور (میلیون پزو)	مشارکت صنایع و فعالیتهای فرهنگی در تولید ناخالص داخلی (میلیون پزو)	درصد مشارکت
2000	$ 276173	6409.7	2.32%
2001	$263997	6347.7	2.4%
2002	$ 235236	5809.5	2.47%
2003	$ 256023	6727.4	2.63%
2004	$279141	7959.1	2.85%
2005	$ 304764	9146.2	3%

از سوی دیگر، میزان صادرات محصولات فرهنگی در سال 2010 برابر 675/115 میلیون دلار بوده است در حالی که واردات در همین سال برابر 844/147 میلیون دلار بوده است. بنابراین در این بخش تراز بازرگانی کشور 32/169 میلیون دلار منفی بوده است که نشان‌دهنده‌ی غلبه ی واردات محصولات فرهنگی بر صادرات است.

جدول شماره 2. صادرات محصولات فرهنگی آرژانتین

جدول میزان صادرات آرژانتین (فوب[i] – دلار)
سال	سمعی بصری	نشر	آهنگ	جمع کل
2007	12765502	82222190	32904631	127892322
2008	13743866	94337325	30993996	139075189
2009	16014698	7330767	20637286	109982550
2010	15033937	81701377	18939686	115675020

جدول شماره 3. واردات محصولات فرهنگی

جدول میزان واردات آرژانتین (سیف[ii] ـ دلار)
سال	سمعی بصری	نشر	آهنگ	جمع کل
2007	2610131	133188230	2832573	138630934
2008	3945028	168271999	2338451	174555734
2009	3749930	135828355	1504699	141182984
2010	8504768	138853834	1487375	147844996

در سال 2010 در بین فعّالیتهای فرهنگی، مزیت نسبی با موسیقی بوده است. در این بخش آرژانتین بیش از 20 میلیون دلار صادرات داشته و تنها بیش از یک میلیون دلار واردات انجام داده است. در حالی که به عنوان مثال در بخش انتشار کتاب صادرات این بخش قریب 38/3 میلیون دلار گزارش شده و واردات حدود 3 برابر بیشتر یعنی 96 میلیون دلار بوده است. در همین سال آرژانتین حدود6/5 میلیون دلار فیلم های سینمایی و 9/4 میلیون دلار محصولات ویدئویی صادر نموده است. جدول شماره 4، اختصاص به صادرات و واردات بخش ها و زیربخش های فرهنگی در سال 2010 دارد.

جدول شماره 4. صادرات و واردات محصولات فرهنگی بر اساس بخش و زیربخش در سال 2010

صادرات و واردات محصولا فرهنگی بر اساس بخش و زیربخش در سال 2010
بخش	زیربخش	صادرات (فوب)	واردات (فوب)
نشر	روزنامهها و مجلات	5841280	9389588
	کتب	38314609	96009833
	سایر مصنوعات چاپی	28905490	29829205
	متون منتشره در قالب CD ، DVD	269287	699722
تولیدات صوتی ضبط شده	موسیقیهای با کلام	20452299	1221425
	موسیقیهای بدون کلام	184968	283244
محصولات تصویری	فیلم	6568898	514095
	محصولات ویدیویی	9441650	1468247
منبع: مؤسّسهی ملّی آمار و اطلاعات (INDEC)

آخرین جدول (جدول 6 ـ 4) نیز در این بخش به بررسی تجارت خارجی فرهنگی آرژانتین در قسمت نشر  اختصاص دارد.

جدول شماره 5. تجارت خارجی فرهنگی آرژانتین در بخش نشر

سال	صادرات (فوب ـ دلار)	واردات (سیف)	تراز بازرگانی
2007	82222190	133188230	50966039ـ
2008	94337325	168271999	73934674ـ
2009	73330767	135928395	62597628ـ
2010	81701337	137852834	56151457ـ
منبع: مؤسّسهی ملّی آمار و اطلاعات آرژانتین

جهانگردی بین المللی

زیرساخت های توریستی، از جمله هتل ها، جاده و خطوط هوایی و بالأخره اتوبوسرانی آرژانتین به خوبی شکل گرفته است و در مقایسه با سایر کشورهای آمریکای لاتین برای جهانگردان بسیار امن و راحت می‌باشد. برخی از نقاط این کشور از جمله کاتامارکا، لاریوخا، سان خوان و خوخوی تقریباً برای جهانگردان خارجی ناشناخته است.

محوّطه‌های میراث فرهنگی

آثار جهانی ثبت شده از آرژانتین در یونسکو (میراث بشریت)

بلوک عیسوی کوردوبا

بلوک عیسوی کوردوبا

بلوک عیسوی کوردوبا (Jesuit Block and Estancias of Córdoba) در کوردوبا و مرکز استان عیسوی پاراگوئهی سابق قرار گرفته است. بلوک عیسوی کوردوبا شامل ساختمانهای متعدّد دانشگاه، کلیسا، اقامتگاه جامعهی مذهبی عیسوی و کالج بوده است. همراه با پنج محوّطهی بزرگ از مزارع کشاورزی، و ساختمانهای مذهبی و غیرمذهبی است که نشان‌دهنده‌ی یک تجربهی منحصربفرد شهرسازی است که در آن بناهای مختلف مذهبی، اجتماعی، و اقتصادی در یک دورهی بیش از 150 ساله در طول قرون 17 و 18 میلادی انجام شده است. این بناها نمونه‌های استثنایی از تلفیقی از ارزشها و فرهنگ اروپایی و بومی را در طول دوره‌های تأثیرگذار در آمریکای جنوبی به نمایش میگذارند.

دانشگاه ملّی کوردوبا که پیش از این کالج ماکیسموی انجمن عیسوی نامیده میشده است، در وسط یک باغ بزرگ گیاهشناسی در این مجموعه قرار گرفته است. ساختمان اصلی از سنگ و آجر است.

ساختمان اصلی کلیسا از دو منارهی بزرگ سنگی که در بخش بالایی از آجر استفاده شده ساخته شده است. دیوارها از سنگ است. در داخل کلیسا یک محراب ساخته شده که به شکل بسیار زیبایی تزئین شده است. این معماری در ساخت کالج و ساختمانهای دیگر نیز تکرار شده است. به طور کلّی معماری بنا الگوی کامل معماری قرون 15 و 16 اسپانیاست و کلیسا شباهت بسیاری به کلیسای مونسرات در نزدیکی بارسلون اسپانیا دارد.

5 مجموعهی دیگر در نزدیکی ساختمان کلیسا و کالج قرار دارند که هر کدام عبادتگاههای جداگانه، محلّ اقامت کشیش ها، محلّ زندگی کارگران، مزارع کشت سبزیجات و میو هها، کارگاه های نسّاجی و کارگاه های دیگر و محل های پرورش و نگهداری حیوانات داشته‌اند. در واقع هر کدام را شاید بتوان شهرک های مجزّایی فرض کرد که در 5 نقطه ی مختلف تعبیه و ساخته شده بود.

پارک ملّی یخچالهای طبیعی

شامل پارکهایی از یخچالهای طبیعی(Los Glaciares) بسیار زیبا و اعجابانگیز است که تلفیقی از کوه های سر به فلک کشیده و تعداد زیادی دریاچه‌های یخچالی از جمله «دریاچه‌ی بزرگ آرژانتین» در این مجموعه قرار دارد.

این منطقه ی وسیع کوهستانی شامل میدان یخچالهای طبیعی پاتاگونیا می‌باشد که نیمی از این پارک بزرگ زیبا و منحصربفرد را در بر می گیرد. این یخچال با وسعتی حدود 14 هزار کیلومتر مربّع بزرگترین کوه یخ خارج از قطب جنوب است. در مجموع این منطقه دارای 47 یخچال بزرگ طبیعی اصلی و 200 یخچال کوچکتر مستقل از یخچال اصلی می‌باشد.

در واقع این منطقه بهترین مکان در آمریکای جنوبی برای دیدن یخچالهای طبیعی است و در ضمن یکی از بهترین نقاط دنیا برای مطالعهی گرم شدن کرهی زمین و پیشروی سطح یخچالهاست. به همین دلیل سالیانه هزاران گردشگر صرفاً برای بازدید از این منطقه به آرژانتین سفر می‌کنند. این پارک در سال 1981 توسّط یونسکو به عنوان میراث مشترک جهانی به ثبت رسید.

پارک ملّی ایگواسو

این پارک بزرگ شامل پارک ملّی و رودخانهی بزرگ پرآبی است که در استان میسیونس در شمال شرقی آرژانتین واقع شده است. رودخانهی ایگواسو در بخش شمالی پارک و مجموعهی بزرگ آبشاری به همین نام واقع شده است. بخش جنوبی همین رودخانه و پارک نیز میراث جهانی برزیل را تشکیل می‌دهد. بدین ترتیب مشخص می‌شود که آبشار عظیم و بینظیر ایگواسو که به طور متوسّط 80 متر ارتفاع و سه کیلومتر طول دارد، بخشی از مرزهای دو کشور برزیل و آرژانتین را تشکیل می‌دهد.

جنگلی که در حاشیه ی رودخانه و آبشار ایگواسو به عمق 200 کیلومتر مربّع واقع شده است، مشخّصات جنگلهای مناطق مرطوب نیمهگرمسیری را دارد. در این منطقهی حفاظتشده، گونه‌های مختلفی از جانوران از پستانداران تا پرندگان دیده می‌شوند. به‌ویژه تقریباً گونه‌های کاملی از پرندگان جنوب آمریکای لاتین را می‌توان در این پارک بزرگ ملّی و میراث جهانی دید. این منطقهی بزرگ در سال 1541 توسّط دون آلوار نونیز اسپانیایی کشف شد.

غار دستساز

غار دستساز (Cueva de Manos)، نمونه ی بینظیری از هنر حفّاری غار توسّط انسانهای نخستین است که حدس زده می‌شود که بین 9500 تا 13000 سال قبل کنده شده باشد و نشانه‌های خوبی از فرهنگ جوامع بشری اوّلیه در آمریکای لاتین است. این غار نام خود را از نقوش دست انسان که بر دیواره‌های غار حکاکی شده، گرفته است. البتّه در دیواره‌های غار همچنین نقوشی از حیوانات و همچنین صحنه‌های شکار دیده می‌شود.

این نقّاشیها شاید کار اجداد جوامع شکارچی منطقه ی پاتاگونیا باشد که بخشی از نسل های بعدی آن‌ها در قرن 19 توسّط استعمارگران اروپایی در این منطقه کشف و البتّه نابود شدند. این غار شگفتانگیر در استان پاتاگونیا واقع شده و در سال 1999 در فهرست آثار تاریخی یونسکو ثبت شد.

شبه جزیره ی والدس

شبه جزیره ی والدس (Península Valdés) که در استان چوبوت واقع شده است در واقع یک پرتگاه 4000 کیلومتری است که 100 کیلومتر از شرق اقیانوس اطلس بیرون زده است. این منطقه 400 کیلومتر خطّ ساحلی است که تعدادی خلیج، صخره‌های سنگی، دریاچه‌های کم عمق، سواحل و تپّه‌های شنی و جزایر کوچک را به وجود آورده است.

سواحل و آبهای اطراف این شبه جزیره، مکان ویژهای برای زندگی پستانداران دریایی است. نهنگ های جنوبی از آبهای حفاظت شده ی این منطقه برای جفتگیری و زاد و ولد استفاده می‌کنند. حدّاکثر جمعیتی بالغ بر 1000 نهنگ از این نوع در این منطقه زندگی می‌کنند. شیرهای دریایی و پرنده‌های خاص منطقه نیز در دسته‌های بزرگ در این منطقه وجود دارند. گلّه‌های بزرگ از شترهای بیکوهان آمریکای جنوبی نیز در این منطقه زندگی می‌کنند. شبه جزیره ی والدس در سال 1999 به عنوان میراث مشترک جهانی توسّط یونسکو به ثبت رسید.

راه اینکا

در واقع ادامه دهنده ی راه اصلی کشف یک فرهنگ عمدهی آمریکای لاتین است که می‌توان نام «راه اینکا» (Quebrada de Humahuaca): را بر آن نهاد و در امتداد درّه‌های دیدنی رودخانه‌ی ریو گرانده (رودخانه ی بزرگ) از سرچشمه‌های آن در فلات سرد بیابانی و ارتفاعات آند تا منطقه ی رودخانه ی لئون در حدود 150 کیلومتر به سمت جنوب کشیده شده است.

شواهد قابل توجّه ی در این مسیر کشف شده که نشان‌دهنده‌ی آن است که به عنوان یک مسیر اصلی تجاری در 10 هزار سال قبل مورد استفاده قرار می‌گرفته است. کشفیات این راه طولانی، ابعاد زیادی از نوع زندگی در امپراتوری بزرگ اینکاها را روشن کرده است. این میراث جهانی در سال 2003 توسّط یونسکو به ثبت رسید.

کنوانسیون های بین المللی میراث فرهنگ و آرژانتین

در حال حاضر مهم‌ترین کنوانسیون بین المللی میراث فرهنگی کنوانسیون مشهور به 1972 می‌باشد که در کنفرانسی که توسّط سازمان علمی فرهنگی ملل متّحد (یونسکو) در شهر پاریس در اکتبر 1972 برگزار گردید، به تصویب رسید. آرژانتین نیز در سال 1978 با تأیید نهایی مفادّ این کنوانسیون به عضویت آن درآمده است. هشتمین نشست کمیته ی میراث جهانی نیز در سال 1984 در بوئنوس‌آیرس برگزار گردید.

قهرمانان ملّی و مفاخر فرهنگی

آرژانتین مفاخر ادبی، فرهنگی، ورزشی و قهرمانان زیادی دارد. در این بخش صرفاً مهم‌ترین قهرمان ملّی کشور و همچنین دو نفر از قهرمانان ورزشی کشور معرفی می‌شوند. سایر مفاخر کشور در بخش های بعدی معرّفی خواهند شد.

خوزه سان مارتین

خوزه فرانسیسکو د سن مارتین ماتوراس (Matorras Jose Francisco de San Martin) در ۲۵ فوریه ۱۷۷۸ در آرژانتین در یک خانواده اشرافی متولد شد اما به اسپانیا رفت. دوران تحصیل را در مادرید اسپانیا طی کرد و به عضویت ارتش آن کشور درآمد و اتفاقا در جنگ با فرانسه که به شکست اسپانیا انجامید، نیز حضور داشت.

همزمان با آغاز حرکت‌های استقلال‌طلبانه در آرژانتین، سان مارتین ارتباطات خود را با استقلال‌طلبان آغاز کرد و در ۱۸۱۲ (دو سال بعد از آغاز حرکت‌های نظامی استقلال‌طلبانه) وارد بوئنوس‌آیرس شد و به استان‌های متحد آمریکای جنوبی (آرژانتین آینده) پیوست. گفته می‌شود دلیل اصلی پیوستن او به آزادیخواهان آرژانتینی و پشت کردن به اسپانیا، این بوده که اسپانیا به سهولت به چنگ ناپلئون افتاده بود، و کشوری ضعیف استحقاق آقایی بر زادگاه او را ندارد. در بازگشت به آرژانتین اولین افسر نظامی ارتش بود که دوره‌های نظامی را طی کرده بود. ایجاد ساختارهای واقعی ارتش آرژانتین به وی نسبت داده می‌شود. در ۱۸۱۴ م در رأس سپاهی به لیما حمله کرده و در ۱۸۲۱م توانست بر لیما چیره شده و خود نخستین سرپرست آن گردد. در ۱۸۲۲م، با سیمون بولیوار (رهبر استقلال طلبان شمال منطقه) دیدار کرد و در صدور بیانیه استقلال در ۱۸۱۶ م نقشی اساسی داشت. پس از آن به ناگاه در ۱۸۲۴ م از همه مسؤولیت‌های سیاسی و لشگری‌اش کناره‌گیری کرد و به فرانسه رفت و در همان‌جا هم در ۱۷ اوت ۱۸۵۰ م درگذشت. سان مارتین قهرمان ملی آرژانتین شناخته و بالاترین نشان این کشور به افتخار او نام‌گذاری شده است.

یکی از با ارزش‌ترین گنج‌های سن مارتین شمشیر منحنی اوست که از لندن خریداری کرده بود و اعتقاد ویژه‌ای به آن داشت. به همین دلیل همه سران نظامی لشکر خود را با این سلاح مسلح کرد. این شمشیر تا زمان مرگ همراه سان مارتین بود و پس از آن به ژنرال دن ژوان منوئل دو روزاس که ژنرال جمهوری آرژانتین بود، واگذار شد. این شمشیر در سال ۱۸۹۶ میلادی به موزه تاریخ ملی در بوئنوس‌آیرس منتقل شد و هنوز هم در آن‌جا است.

این شخصیت «پدر میهن» آرژانتین شناخته می‌شود. سان مارتین یکی از شخصیت‌های اصلی و مؤثر آمریکای لاتین در دوران مبارزه با استعمار بوده است که در کنار چگوارا و سیمون بولیوار که در شمال منطقه مبارزه می‌کرده‌اند، در جنوب نام سان مارتین در استقلال کشورهای شیلی، آرژانتین و... مطرح می‌شود. اگرچه اقدامات وی در آزادسازی و استقلال کشورهای منطقه کاملا مشخص است اما بررسی شخصیت سان مارتین در تاریخ نشان‌دهنده آن است که تشریح زندگی، رفتار و عقاید وی همواره با رمز و رازهای ناگفته، اسرار مخفی و شک و تردید همراه بوده است. دو دلیل اصلی برای این موضوع می‌توان بیان کرد؛ اول شخصیت مرموز، ساکت، پیچیده و درونگرای خود سان مارتین است که منابع تاریخی به آن اذعان داشته‌اند و دوم این‌که سان مارتین همواره یک اسطوره و قهرمان در تاریخ منطقه محسوب شده و این موضوع اجازه نداده است که به تمامی جنبه‌های مثبت و منفی شخصیت وی به طور کامل پرداخته شود. ورود وی به تاریخ آرژانتین به عنوان یک قهرمان از اواخر دهه ۱۸۶۰ م و از روزنامه لاناسیون است. در همان سال‌ها، مجسمه وی نیز ساخته شد و در یکی از میادین بوئنوس‌آیرس نصب‌گردید اما بعدها در کتاب‌های تاریخ نقش وی هر روز پررنگ‌تر شد و افسانه‌های زیادی در مورد محبوبیت مارتین بین سربازان و اقدامات افتخارآمیز وی بیان شده که شاید بسیاری از آن‌ها غیرواقعی بوده و برای ایجاد حس میهن‌پرستی و ملیت در دهه‌های اولیه و بعد تقویت این حس بوده است. به عنوان مثال درکتاب تاریخ دبیرستان آرژانتین یک صحنه از جنگ‌های مارتین اینگونه تصویر شده است:

«وقتی که ژنرال خوزه سن مارتین سردار نیروهای استقلال‌طلب در میدان جنگ به زمین افتاد و سربازی اسپانیایی نیزه‌اش را به سمت او هدف گرفت، یک سرباز خود را در مسیر نیزه قرار داد تا فرمانده‌اش زنده بماند و در پاسخ به سن مارتین که از چرایی این عمل او پرسیده بود، گفت: من یک سربازم و یک جان دارم ولی شما سردارید و قرار است همه ما را نجات دهید.»

قهرمانان ملی آرژانتین

دیه‌گو آرماندو مارادونا

شاید برای بسیاری از مردم جهان، نام آرژانتین و مارادونا مترادف و نزدیک باشد و با شنیدن نام یکی، دیگری به ذهن متبادر شود. دیه‌گو آرماندو مارادونا (Diego Armando Maradona)یکی از با استعدادترین بازیکنان فوتبال جهان است که در اکتبر ۱۹۶۰ م در خانوادهای فقیر و پرجمعیت به دنیا آمد. در حالی که تنها ۱۷ سال داشت به تیم ملی آرژانتین دعوت شد. جام جهانی جوانان ۷۹ توکیو میدان تاخت و تاز وی بود و توانست تیم ملی کشورش را به مقام قهرمانی جهان رساند. بعد از آن وی در تیم‌های باشگاهی بسیاری از جمله آرجنتینوس جونیورز (Argentinos Juniors)، بوکاجونیورز (Boca Juniors)، بارسلونا (اسپانیا) و ناپل (ایتالیا) بازی کرد.

در تیم ملی ۹۰ بازی برای کشورش انجام داد و همراه با این تیم موفق به کسب مقام قهرمانی جهان در سال ۱۹۸۶ م در مکزیک و نایب قهرمانی جام جهانی ۱۹۹۰ م در ایتالیا شد. او در بازی با انگلستان با زیرکی بسیار و با ضربه دست توپ را وارد دروازه حریف کرد تا این‌گل به عنوان یک‌گل تاریخی در جام‌های جهانی ثبت شود. پس از آن باگلی دیگر بلژیک را از رسیدن به دیدار نهایی محروم کرد تا آرژانتین در برابر آلمان برگزارکننده دیدار پایانی جام جهانی مکزیک باشد. درخشش او سبب شد در پایان، بازی سه بر دو به سود آرژانتین خاتمه یابد و برای بار دوم جام جهانی نصیب آرژانتین شود. مارادونا در جام جهانی مکزیک به عنوان بهترین بازیکن شناخته شد. سال ۱۹۹۴م و جام جهانی آمریکا پایان کار دیه گو مارادونا در سطح ملی بود. مارادونای ۳۴ ساله به قدرکافی پخته بود که با وجود اضافه وزن، تیمش را رهبری‌کند؛ اما یک اشتباه اخلاقی و دوپینگ او در جریان بازی‌ها موجب شد تا او از بازی‌ها اخراج شود و ۱۵ ماه از بازی‌های بین‌المللی محروم بماند. وی در زندگی شخصی نیز فرد اخلاق‌مداری نبود و بارها به دلیل حمل و یا مصرف مواد مخدر دستگیر شد و حتی به دلیل مصرف بیش از حد تا پای مرگ نیز رفت. این نوع رفتارهای وی مانع از تبدیل وی به یک اسطوره و قهرمان جهانی فوتبال در نزد افکار بین‌المللی شد. در سال ۲۰۰۲م مارادونا در رأی‌گیری اینترنتی فیفا برای انتخاب بهترین بازیکن فوتبال قرن بیستم رای اول را به دست آورد و به عنوان بهترین بازیکن قرن بیستم توسط طرفداران فوتبال جهان شناخته شد. در همین سال گل دوم وی به انگلستان در جام جهانی ۱۹۸۶ به عنوان برترین‌گل قرن معرفی شد. در مارس ۲۰۱۰م مجله تایم فهرست ۱۰ بازیکن تأثیرگذار تمام ادوار جام جهانی را منتشر کرد که در این فهرست رتبه نخست از آن مارادونا بود.

اگرچه در داخل آرژانتین ضرب‌المثلی هست که می‌گوید: اولین اشتباه هر سیاستمدار، آخرین اشتباه او خواهد بود اما دیه‌گو هر چقدر اشتباه‌کند، محبوبیت او لطمه‌ای نمی‌بیند. به همین دلیل است‌که علی‌رغم همه مسائل اخلاقی و حتی ناکامی در عنوان سرمربیگری آرژانتین در جام جهانی ۲۰۱۲م، وی همچنان به عنوان یکی از محبوب‌ترین شخصیت‌های کشورش و حتی در سطح جهان می‌باشد.

دانیل آلبرتو پاسارلا

دانیل آلبرتو پاسارلا (Daniel Alberto Passarella) یکی از فوتبالیست‌های بزرگ آرژانتین است که لقب‌های مختلفی همچون «کاپیتان بزرگ» (El Gran Capitan) و «قیصر» (El Kaiser) به او داده شده است. به این دلیل به او لقب قیصر آرژانتین دادند، چون او یک رهبر خوب در زمین و یک بازیکن فوق‌العاده با تعصب بود.

پاسارلا متولد ۲۵ می ۱۹۵۳م است و از این نظر که با تیم ملی فوتبال آرژانتین دو بار در جام‌های جهانی ۱۹۷۸ و ۱۹۸۶ م به قهرمانی جهان رسیده، پرافتخارترین بازیکن تاریخ فوتبال این کشور نیز محسوب می‌شود. وی تا مدت‌ها لقب‌گلزنترین دفاع آخر دنیا را هم با خود داشت (او در ۴۵۱ بازی که در سطح ملی و باشگاهی انجام داد توانست ۱۳۴ گل هم به ثمر برساند) پاسارلا در سال ۱۹۸۹م با دنیای فوتبال خداحافظی کرد.

برندگان آرژانتینی جایزه نوبل

تاکنون ۵ دانشمند و نویسنده برجسته آرژانتینی موفق به دریافت جایزه نوبل شده‌اند. دو نفر از این دانشمندان در رشته پزشکی و یک نفر در رشته شیمی و دو نفر نیز جایزه صلح نوبل را برنده شده‌اند. این دانشمندان به ترتیب سال دریافت جایزه عبارتند از:

نوبل صلح ۱۹۶۳

کارلوس ساوادرا لاماس (Carlos Saavaderla Lamas)متولد سال ۱۸۷۸م در بوئنوس‌آیرس و دانش‌آموخته حقوق در دانشگاه همین شهر است. ساوادرا در سال ۱۹۰۳ م با درجه دکترای حقوق از دانشگاه فوق فارغ‌التحصیل شد و برای مطالعات تخصصی حقوق راهی پاریس شد و چند سالی را آن‌جا گذارند. لاماس پس از بازگشت به آرژانتین به عنوان استاد دانشگاه لاپلاتا مشغول به کار شد. همزمان با تدریس، وی چندین رشته دانشگاهی را در دانشگاه‌های مختلف از جمله لاپلاتا و بوئنوس‌آیرس تأسیس نمود و علاوه بر آن مسؤولیت‌های اجتماعی مختلفی را پذیرفت. همزمان وی با تأسیس مرکز قوانین کار و امور اجتماعی کشور، تلاش‌های زیادی برای تغییر قوانین داخلی از جمله قوانین مربوط به کار انجام داده که ثمره آن تصویب قانون نوین کار در کشور بود. در بخش بین‌المللی، وی در تدوین مقررات مختلف بین‌المللی از جمله در خصوص پناهندگی، استعمارزدایی، مهاجرت، میانجیگری و صلح بین‌المللی مشارکت فعال داشت. لاماس از سیاستمداران برجسته آرژانتین نیز محسوب می‌شود. لاماس در سال ۱۹۳۶م برنده جایزه صلح نوبل شد.

نوبل پزشکی ۱۹۴۷

برناردو آلبرتو هوسای (Bernardo Alberto Hussay)، متولد ۱۸۸۷ م در بوئنوس‌آیرس است. وی‌که فارغ‌التحصیل رشته فیزیولوژی از دانشگاه بوئنوس‌آیرس بود در سال ۱۹۴۷ م به دلیل کشف خود در مورد نقش هورمون‌های هیپوفیز در تنظیم مقدار گلوکز خون در حیوانات برنده نیمی از جایزه نوبل پزشکی آن سال شد. هوسای اولین آرژانتینی و اولین فرد در آمریکای لاتین بود که جایزه نوبل در علوم را به دست می‌آورد.

نوبل شیمی ۱۹۷۰

لوییس فدریکو للوی (Luis Federico Leloir) در سال ۱۹۰۶ از پدر و مادر آرژانتینی در فرانسه متولد و از دو سالگی در بوئنوس‌آیرس زندگی کرد، در رشته پزشکی از دانشگاه بوئنوس‌آیرس فارغ‌التحصیل شد. پس از فارغ‌التحصیلی در مؤسسه مطالعات پزشکی همراه با پروفسور آلبرتو هوسای بر روی نقش آدرنالین کربوهیدرات‌ها در متابولیسم تحقیقات خود را آغاز کرد. در سال ۱۹۳۶ م در آموزشگاه بیوشیمی دانشگاه کمبریج در لندن مشغول به کار شد. وی در دوره فعالیت‌های خود علاوه بر نوبل جوایز متعدد دیگری را به دست آورد.

نوبل صلح ۱۹۸۰

ادولفو پرز اسکیول (Adolfo Perez Esquivel) در سال ۱۹۳۱م از یک پدر و مادر اسپانیایی در بوئنوس‌آیرس متولد شد. پدرش ماهی‌گیر بود و زندگی فقیرانه را تجربه کرد. علی‌رغم این موضوعات، اسکیول به تحصیل خود ادامه داد و در رشته معماری و مجسمه‌سازی در دانشگاه لاپلاتا آرژانتین مشغول به تحصیل شد.

به دنبال کودتای ۱۹۷۶ م و آغاز دیکتاتوری ویدلا، وی با تأسیس سازمانی مردم نهاد به حمایت از خانواده قربانیان دوره دیکتاتوری و به ویژه جنگ کثیف برآمد. بنیاد «خدمت برای صلح و عدالت» (El Servicio de paz y Justicia) که وی مؤسس آن بود در دوره دیکتاتوری نقش مهمی را برای مخالفت بین‌المللی با رژیم دیکتاتوری ایفا نمود. وی در کشورهای برزیل (به وسیله پلیس نظامی در سال ۱۹۷۵م) و اکوادور (۱۹۷۶م) و بالاخره در بوئنوس‌آیرس (۱۹۷۷م) دستگیر و زندانی شد. در آرژانتین وی مورد شکنجه‌های شدید قرار گرفت و برای ۱۴ ماه در زندان به سر برد. اسکیول به دلیل تلاش‌هایش برای ارتقای حقوق بشر، در سال ۱۹۸۰م جایزه صلح نوبل را دریافت نمود.

نوبل پزشکی ۱۹۸۴

سزار میلستین (Cesar Milstein) متولد ۱۹۲۷ م در شهر باهیا بلانکا آرژانتین است. وی از دانشگاه بوئنوس‌آیرس در رشته پزشکی فارغ‌التحصیل شد و فعالیت‌های خود را به عنوان استاد دانشگاه در رشته بیوشیمی ادامه داد. بخشی از فعالیت‌های تحقیقاتی وی به مطالعه بر روی ساختار آنتی‌بادی‌ها و مکانیسم‌هایی‌که موجب تنوع در ساختار آنتی‌بادی‌ها می‌شود، اختصاص داشت.

میلستین جزء گروه تحقیقاتی بود که به همراه دکتر ژرژ کوهلر موفق به کشف تکنیک دو ستونی (hybridoma technique) برای تولید آنتی‌بادی‌های مونوکلونال (monoclonal antibodies) شدند. این کشف منجر به توسعه زیادی در بهره‌برداری از آنتی‌بادی‌ها در علم داروسازی گردید.

نیز نگاه کنید به

نظام فرهنگی روسیه؛ نظام فرهنگی چین؛ نظام فرهنگی تونس؛ نظام فرهنگی کوبا؛ نظام فرهنگی لبنان؛ نظام فرهنگی مصر؛ نظام فرهنگی کانادا؛ نظام فرهنگی افغانستان؛ نظام فرهنگی سودان؛ نظام فرهنگی اردن؛ نظام فرهنگی ساحل عاج؛ نظام فرهنگی مالی؛ نظام فرهنگی ژاپن؛ نظام فرهنگی تایلند؛ نظام فرهنگی قطر؛ نظام فرهنگی فرانسه؛ نظام فرهنگی اسپانیا؛ نظام فرهنگی اتیوپی؛ نظام فرهنگی سوریه؛ نظام فرهنگی سیرالئون؛ نظام فرهنگی سنگال؛ نظام فرهنگی اوکراین؛ نظام فرهنگی زیمبابوه

پاورقی

[i] فوب (FOB) به معنی قیمت تا لحظهی تحویل روی کشتی است. بنا بر قوانین بین‌المللی در شرایط فوب فروشنده وظیفه دارد تمامی هزینه‌های کالا را تا محلّ حمل اصلی (با کشتی یا هواپیما یا راهآهن) متقبّل شود و تمامی هزینه‌های بعد از این مرحله اعم از کرایهی حمل، بیمه، تعرفه‌های وارداتی و... را خریدار متقبّل می‌شود.

[ii] سیف (CIF) به معنای بهای تمام شدهی کالا در مرکز کشور مقصد است که تشکیل میشود از بهای کالا در شهر مبدأ به اضافهی هزینهی بستهبندی و کرایهی حمل تا بندر کشور مقصد و هزینهی بیمه تا مقصد.