تلویزیون در آرژانتین: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (The LinkTitles extension automatically added links to existing pages (https://github.com/bovender/LinkTitles).) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
تلویزیون [[آرژانتین]]، به صورت رسمی از سال ۱۹۵۱ و در دوره ریاست جمهوری خوان دومینگو پرون با افتتاح کانال ۷ آغاز به کار کرد. در این زمان وزارت کار عمومی با اعزام یکی از مهندسین رادیوی دولتی به [[آمریکا]]، اقدام به خرید تجهیزات تلویزیونی و سپس راه‌اندازی آن با همکاری متخصصین آمریکایی نمود. در این دوره تلویزیون کاملا دولتی بود. دولت پدرو آرامبرو که از طریق کودتای نظامی، دولت قانونی پرون را سرنگون کرد، در سال ۱۹۵۷ مجوز تأسیس کانال خصوصی را صادر نمود. در قانونی که به همین منظور تنظیم شده بود، وجود هر گونه شبکه رادیو و تلویزیونی خصوصی بدون داشتن مجوز ممنوع شد و ایستگاه‌های [[بوئنوس‌آیرس]] سیگنال‌ها را به سایر نقاط کشور منتقل نمی‌نمودند. | |||
تلویزیون | در سال‌های ۱۹۶۲ و ۱۹۶۳ اولین تلویزیون کابلی کشور تأسیس شد. این تلویزیون از سیستم ،CATV کابل‌های کواکسیکال و تجهیزات ارزان قیمت برای راه‌اندازی استفاده کرده بودند و برنامه‌های خود را نیز از ایستگاه‌های پخش در [[بوئنوس‌آیرس]] خریداری می‌کردند. بدین ترتیب این تلویزیون پایه اصلی تلویزیون‌های کابلی شد که بعدها گسترش چشمگیری یافت و به یکی از صنایع بزرگ تجاری کشور تبدیل شد. | ||
اولین شبکه‌های خصوصی تلویزیون در شهر [[بوئنوس‌آیرس]] در سال‌های ۱۹۶۱-۱۹۶۰ افتتاح شد. از آنجا که مالکیت تلویزیون توسط خارجیان ممنوع شده بود، شرکت‌های معظم آمریکایی در صدد ورود به کشور در سایه توافق و امضای قرارداد با شرکت‌ها و کانال‌های تلویزیونی داخلی برآمدند. بنابراین شرکت‌های موازی درکنار کانال‌های تلویزیونی تأسیس شد و زمینه‌های حضور اولین کانال تلویزیونی خارجی آماده‌گردید. در سال ۱۹۶۱ کانال آمریکایی NBC از طریق سرمایه‌گذاری در شرکت Telecenter و کانال ۹ و ABC با سرمایه‌گذاری در کانال ۱۱ از طریق شرکت Telerama و بالاخره CBS و Life-Time در کانال ۱۳ از طریق شرکت Proartel وارد [[آرژانتین]] شدند. بدین ترتیب آمریکایی‌ها بیشترین سرمایه‌گذاری را در کانال‌های تلویزیونی خصوصی کشور انجام دادند. در سال ۱۹۷۴ دولت سوم پرون تصمیم گرفت که مجوز شبکه‌های خصوصی دولت بازگردانده شود. البته بازگرداندن مالکیت کانال‌های تلویزیونی تغییر عمده‌ای در محتوای برنامه‌ها ایجاد نکرد چراکه ایستگاه‌ها همچنان توسط تبلیغات تلویزیونی اداره می‌شد و برنامه‌سازان نیز تغییری نکرده بودند. در این دوره دولت به تعهد خود مبنی بر حمایت از صنایع ملی و تولید برنامه‌های فرهنگی عمل ننمود. | |||
در دوره دیکتاتوری وحشتناک کشور (۱۹۸۳-۱۹۷۶) کنترل کاملی بر همه برنامه‌های تلویزیون‌ها از سوی نظامیان صورت می‌گرفت. در این دوره کنترل شبکه‌ها بین سه نیروی دریایی شبکه ۱۳، هوایی شبکه ۱۱ و زمینی شبکه ۹ نظامی و کانال ۷ که دولتی بود، در اختیار رئیس‌جمهور قرار داشت. بعد از پایان دوره دیکتاتوری و انتخاب رائول آلفونسین به ریاست جمهوری، خصوصی‌سازی مجددا در دستور کار قرار گرفت و در اولین گام، کانال ۹ به صاحب اولیه‌اش بازگردانده شد. | |||
از اواخر دهه ۱۹۸۰ و به ویژه دهه ۱۹۹۰ تلویزیون‌های کابلی به شدت افزایش یافتند و اپراتورهای این تلویزیون‌ها در سراسر کشور به عدد ۲۰۰ رسید، به دلیل تأسیس شرکت‌های معظم تلویزیون کابلی در دهه ۱۹۹۰ این صنعت به شدت گسترش یافت<ref>خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ [[آرژانتین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص338-341.</ref>. | |||
== نیز نگاه کنید به == | |||
[[رادیو و تلویزیون در زیمبابوه]]؛ [[رادیو و تلویزیون در کانادا]]؛ [[رادیو در روسیه]]؛ [[رادیو در افغانستان]]؛ [[رادیو در تونس]]؛ [[رادیو در ژاپن]]؛ [[رادیو در کوبا]]؛ [[رادیو در لبنان]]؛ [[رادیو در مصر]]؛ [[رادیو در چین]]؛ [[رادیو در سنگال]]؛ [[رادیو در آرژانتین]]؛ [[رادیو در فرانسه]]؛ [[رادیو در مالی]]؛ [[رادیو در سودان]]؛ [[رادیو در ساحل عاج]]؛ [[رادیو در اسپانیا]]؛ [[رادیو در اردن]]؛ [[رادیو در اتیوپی]]؛ [[رادیو در سیرالئون]]؛ [[رادیو در قطر]]؛ [[تلویزیون در روسیه]]؛ [[تلویزیون در افغانستان]]؛ [[تلویزیون در تونس]]؛ [[تلویزیون در ژاپن]]؛ [[تلویزیون در کوبا]]؛ [[تلویزیون در لبنان]]؛ [[تلویزیون در مصر]]؛ [[تلویزیون در چین]]؛ [[تلویزیون در سنگال]]؛ [[تلویزیون در فرانسه]]؛ [[تلویزیون در مالی]]؛ [[تلویزیون در سودان]]؛ [[تلویزیون در ساحل عاج]]؛ [[تلویزیون در اوکراین]]؛ [[تلویزیون در اسپانیا]]؛ [[تلویزیون در اردن]]؛ [[تلویزیون در اتیوپی]]؛ [[تلویزیون در سیرالئون]]؛ [[تلویزیون در قطر]] | |||
در | |||
== کتابشناسی == | |||
<references /> | |||
[[رده:رادیو و تلویزیون]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۸ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۲۱:۱۳
تلویزیون آرژانتین، به صورت رسمی از سال ۱۹۵۱ و در دوره ریاست جمهوری خوان دومینگو پرون با افتتاح کانال ۷ آغاز به کار کرد. در این زمان وزارت کار عمومی با اعزام یکی از مهندسین رادیوی دولتی به آمریکا، اقدام به خرید تجهیزات تلویزیونی و سپس راه‌اندازی آن با همکاری متخصصین آمریکایی نمود. در این دوره تلویزیون کاملا دولتی بود. دولت پدرو آرامبرو که از طریق کودتای نظامی، دولت قانونی پرون را سرنگون کرد، در سال ۱۹۵۷ مجوز تأسیس کانال خصوصی را صادر نمود. در قانونی که به همین منظور تنظیم شده بود، وجود هر گونه شبکه رادیو و تلویزیونی خصوصی بدون داشتن مجوز ممنوع شد و ایستگاه‌های بوئنوس‌آیرس سیگنال‌ها را به سایر نقاط کشور منتقل نمی‌نمودند.
در سال‌های ۱۹۶۲ و ۱۹۶۳ اولین تلویزیون کابلی کشور تأسیس شد. این تلویزیون از سیستم ،CATV کابل‌های کواکسیکال و تجهیزات ارزان قیمت برای راه‌اندازی استفاده کرده بودند و برنامه‌های خود را نیز از ایستگاه‌های پخش در بوئنوس‌آیرس خریداری می‌کردند. بدین ترتیب این تلویزیون پایه اصلی تلویزیون‌های کابلی شد که بعدها گسترش چشمگیری یافت و به یکی از صنایع بزرگ تجاری کشور تبدیل شد.
اولین شبکه‌های خصوصی تلویزیون در شهر بوئنوس‌آیرس در سال‌های ۱۹۶۱-۱۹۶۰ افتتاح شد. از آنجا که مالکیت تلویزیون توسط خارجیان ممنوع شده بود، شرکت‌های معظم آمریکایی در صدد ورود به کشور در سایه توافق و امضای قرارداد با شرکت‌ها و کانال‌های تلویزیونی داخلی برآمدند. بنابراین شرکت‌های موازی درکنار کانال‌های تلویزیونی تأسیس شد و زمینه‌های حضور اولین کانال تلویزیونی خارجی آماده‌گردید. در سال ۱۹۶۱ کانال آمریکایی NBC از طریق سرمایه‌گذاری در شرکت Telecenter و کانال ۹ و ABC با سرمایه‌گذاری در کانال ۱۱ از طریق شرکت Telerama و بالاخره CBS و Life-Time در کانال ۱۳ از طریق شرکت Proartel وارد آرژانتین شدند. بدین ترتیب آمریکایی‌ها بیشترین سرمایه‌گذاری را در کانال‌های تلویزیونی خصوصی کشور انجام دادند. در سال ۱۹۷۴ دولت سوم پرون تصمیم گرفت که مجوز شبکه‌های خصوصی دولت بازگردانده شود. البته بازگرداندن مالکیت کانال‌های تلویزیونی تغییر عمده‌ای در محتوای برنامه‌ها ایجاد نکرد چراکه ایستگاه‌ها همچنان توسط تبلیغات تلویزیونی اداره می‌شد و برنامه‌سازان نیز تغییری نکرده بودند. در این دوره دولت به تعهد خود مبنی بر حمایت از صنایع ملی و تولید برنامه‌های فرهنگی عمل ننمود.
در دوره دیکتاتوری وحشتناک کشور (۱۹۸۳-۱۹۷۶) کنترل کاملی بر همه برنامه‌های تلویزیون‌ها از سوی نظامیان صورت می‌گرفت. در این دوره کنترل شبکه‌ها بین سه نیروی دریایی شبکه ۱۳، هوایی شبکه ۱۱ و زمینی شبکه ۹ نظامی و کانال ۷ که دولتی بود، در اختیار رئیس‌جمهور قرار داشت. بعد از پایان دوره دیکتاتوری و انتخاب رائول آلفونسین به ریاست جمهوری، خصوصی‌سازی مجددا در دستور کار قرار گرفت و در اولین گام، کانال ۹ به صاحب اولیه‌اش بازگردانده شد.
از اواخر دهه ۱۹۸۰ و به ویژه دهه ۱۹۹۰ تلویزیون‌های کابلی به شدت افزایش یافتند و اپراتورهای این تلویزیون‌ها در سراسر کشور به عدد ۲۰۰ رسید، به دلیل تأسیس شرکت‌های معظم تلویزیون کابلی در دهه ۱۹۹۰ این صنعت به شدت گسترش یافت[۱].
نیز نگاه کنید به
رادیو و تلویزیون در زیمبابوه؛ رادیو و تلویزیون در کانادا؛ رادیو در روسیه؛ رادیو در افغانستان؛ رادیو در تونس؛ رادیو در ژاپن؛ رادیو در کوبا؛ رادیو در لبنان؛ رادیو در مصر؛ رادیو در چین؛ رادیو در سنگال؛ رادیو در آرژانتین؛ رادیو در فرانسه؛ رادیو در مالی؛ رادیو در سودان؛ رادیو در ساحل عاج؛ رادیو در اسپانیا؛ رادیو در اردن؛ رادیو در اتیوپی؛ رادیو در سیرالئون؛ رادیو در قطر؛ تلویزیون در روسیه؛ تلویزیون در افغانستان؛ تلویزیون در تونس؛ تلویزیون در ژاپن؛ تلویزیون در کوبا؛ تلویزیون در لبنان؛ تلویزیون در مصر؛ تلویزیون در چین؛ تلویزیون در سنگال؛ تلویزیون در فرانسه؛ تلویزیون در مالی؛ تلویزیون در سودان؛ تلویزیون در ساحل عاج؛ تلویزیون در اوکراین؛ تلویزیون در اسپانیا؛ تلویزیون در اردن؛ تلویزیون در اتیوپی؛ تلویزیون در سیرالئون؛ تلویزیون در قطر
کتابشناسی
- ↑ خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ آرژانتین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص338-341.