سیاست و حکومت بنگلادش: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
(۳۹ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
سیاست و حکومت در [[بنگلادش|کشور بنگلادش]] شامل: [[ساختار سیاسی بنگلادش]]، [[قانون اساسی بنگلادش]]، [[قوه مجریه بنگلادش]]، [[نظام و نهاد قانون گذاری بنگلادش]]، [[نظام قضایی بنگلادش]]، [[فرهنگ سیاسی در بنگلادش]]، [[نظام حزبی بنگلادش]]، [[حزب ناسیونالیست( ملی گرای) بنگلادش]]، [[حزب عوامی لیگ بنگلادش]]، [[حزب مسلم لیگ بنگلادش]]، [[حزب جماعت اسلامی بنگلادش]]، [[حزب جانادال( حزب مردم ) در بنگلادش]]، [[حزب حركت وحدت اسلامی بنگلادش]]، [[تقسیمات اداری و سیاسی بنگلادش]]، [[شهرهای مهم بنگلادش]]، [[داكا]]، [[راجشاهی]]، [[چيتاگنگ]]، [[کولنا]]، [[سیلهت]]، [[روابط خارجی بنگلادش]]، [[عضویت بنگلادش در سازمان های بین المللی و منطقه ای]]، [[نمادهای ملی بنگلادش]] است که به شرح زیر است:


=== [[ساختار سیاسی بنگلادش|شکل نظام و نوع حکومت]] ===
نام رسمی و بین المللی این کشور، «جمهوری مردمی [[بنگلادش]]» و نام اختصاری آن «بنگلادش» و نام پیشین آن، پاکستان شرقی است. تاریخچه تشکیل دولت مستقل در [[بنگلادش]]: تاریخ تشکیل حکومت در این سرزمین را باید پس  از استقلال این سرزمین درسال 1971 جستجو کرد. پیش از این مردم این سرزمین به نام «بنگال» یا «بنگلا» نامیده می‌شدند و محدوده جغرافیایی آن، شامل بنگلادش فعلی و کلکته بود و به زبان بنگالی حرف می‌زدند. سرزمین بنگال تا قبل از [https://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%AC%D9%86%DA%AF_%D8%AC%D9%87%D8%A7%D9%86%DB%8C_%D8%AF%D9%88%D9%85 جنگ دوم جهانی،] یکی از ایالت های هند بـــزرگ بود که پس از آن یعنی در سال 1947 و استقلال کشوری به نام پاکستان، به نام پاکستان شرقی، یعنی به کشور پاکستان که کشوری اسلامی تازه استقلال یافته بود، پیوست. اما دیری نگذشت که به دلیل توجه نکردن حاکمان پاکستان به زبان بنگالی و رسمیت نبخشیدن به آن، موج تظاهرات، اعتصابات و تشکیل نهضت‌های دانشجویی برای مبارزه با پاکستان به راه افتاد و نهایتاً منجر به تشکیل کشوری مستقل به نام [[بنگلادش]] در سال 1971 شد. در بخش تاریخ همین کتاب به علل و عوامل و ریشه های آن پرداخته شده است.


'''4 . سیاست و حکومت'''
در واقع تشکیل حکومت و دولت و تدوین [[قانون اساسی بنگلادش|قانون اساسی]] در این سرزمین را باید پس از سال 1971 دانست. طبق اولین پیش نویس [[قانون اساسی بنگلادش|قانون اساسی]]، قدرت در دست رئیس جمهور بود که این مساله تا قبل از دهه 1990 ادامه یافت؛ اما پس از این دوره، با اصلاحاتی که در [[قانون اساسی بنگلادش|قانون اساسی]] صورت گرفت، رئیس جمهور بیشتر جنبه تشریفاتی پیدا کرد و قدرت اصلی به نخست وزیر منتقل شد.


4. 1. شکل نظام و نوع حکومت
اسامی روسای جمهور [[بنگلادش|کشور بنگلادش]] از دوره استقلال 1971 تا 2009 به شرح زیر می باشد:


نام رسمي و بين المللي اين كشور، « جمهوري مردمي بنگلادش » و نام اختصاري آن «بنگلادش»  و نام پیشین آن، پاكستان شرقي است.  
* شیخ مجیب الرحمان: 11 آپریل 1971 تا 12 ژانویه 1972؛
* ابوسعید چودوری: 12 ژانویه 1972 تا 34 دسامبر 1973؛
* محمد محمد الله: 26 دسامبر 1973 تا 25 ژانویه 1975؛
* شیخ محبیب الرحمان (مجدد ): 25 ژانویه تا 15 آگست 1975؛
* خوندوکار مشتاق احمد: 15 آگست تا 6 نوامبر 1975؛
* ابوسادات محمد سیم: 6 نوامبر 1975 تا 21 آپریل 1977؛
* ضیاء الرحمان: 21 آپریل 1977 تا 30 می 1981؛
* عبدالستار: 30 می 1981 تا 24 مارچ 1982؛
* حسین محمد ارشاد: 24 تا 27 مارچ 1982؛
* آ. اف . ام، احسن الدین چودوری: 27 مارچ 1982 تا 11 دسامبر 1983؛
* حسین محمد ارشاد ( مجدد ): 11 دسامبر 1983 تا 6 دسامبر 1990؛
* شهاب الدین احمد: 6 دسامبر 1990 تا 10 اکتبر 1991؛
* عبدالرحمان بیسواس: 10 اکتبر 1991 تا اکتبر 1996؛
* شهاب الدین احمد: 9 اکتبر 1996 تا 14 نوامبر 2001؛
* بدرالاوزا چو دوری: 14 نوامبر 2001 تا 21جون 2002؛
* جمیرالدین سرکار ( موقت ): 21 جون تا سپتامبر 2002؛
* ایازالدین احمد: از سپتامبر 2002 تا ژانویه 2007؛
* فخرالدین احمد: از ژانویه 2007 تا  فوریه 2009؛
* محمد ظل الرحمن: از فوریه 2009 - ...


   تاريخچه تشكيل دولت مستقل در بنگلادش: تاريخ تشكيل حكومت در اين سرزمين را بايد پس  از استقلال اين سرزمین درسال 1971 جستجو كرد. پيش از اين مردم اين سرزمين به نام «بنگال» يا «بنگلا» نامیده می شدند و محدوده جغرافیایی آن، شامل بنگلادش فعلی و کلکته بود و به زبان بنگالي حرف می زدند. سرزمین بنگال تا قبل از جنگ دوم جهاني، يكي از ايالت هاي هند بـــزرگ بود كه پس از آن يعني در سال 1947 و استقلال كشوري به نام پاكستان، به نام پاكستان شرقي، يعني به كشور پاكستان كه كشوری اسلامي تازه استقلال يافته بود، پيوست. اما ديري نگذشت كه به دلیل توجه نکردن حاكمان پاكستان به زبان بنگالي و رسميت نبخشيدن به آن، موج تظاهرات، اعتصابات و تشكيل نهضت هاي دانشجويي براي مبارزه با پاكستان به راه افتاد و نهايتاً منجر به تشکیل كشوري مستقل به نام بنگلادش در سال 1971 شد. در بخش تاريخ همين كتاب به علل و عوامل و ريشه هاي آن پرداخته شده است.  
رئیس جمهوری کنونی کشور، محمد ظل الرحمن فرزند محمد علی میان، متولد 9 مارس 1929 است. وی دارای تحصیلات عالیه و از دانشگاه داکا، درجه کارشناسی ارشد تاریخ دارد و عضو ارشد عوامی لیگ است. وی در انتخابات 11 فوریه 2009 برای پست رئیس جمهوری شرکت کرد و رئیس جمهور شد و در 12 فوریه 2009 سوگند یاد کرد.  


   در واقع تشكيل حكومت و دولت و تدوين قانون اساسي در اين سرزمين را بايد پس از سال 1971 دانست. طبق اولين پيش نويس قانون اساسي، قدرت در دست رئيس جمهور بود كه اين مساله تا قبل از دهه 1990 ادامه يافت؛ اما پس از اين دوره، با اصلاحاتی که در قانون اساسي صورت گرفت، رئيس جمهور بيشتر جنبه تشريفاتي پیدا کرد و قدرت اصلی به نخست وزير منتقل شد.  
=== بحران سیاسی تازه در [[بنگلادش]] ===
[[پرونده:بحران سیاسی بنگلادش در آستانه انتخابات.jpg|جایگزین=irna.ir/xjPrQ8|بندانگشتی|انتخابات بنگلادش در شرایطی برگزار می‌شود که حزب ملی‌گرای مخالف حزب حاکم، این رویداد را تحریم کرده است و معترضان در سراسر این کشور، آشوب‌هایی به راه انداخته‌اند.[https://www.irna.ir/news/85345511/%D8%A8%D8%AD%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D8%B3%DB%8C%D8%A7%D8%B3%DB%8C-%D8%AF%D8%B1-%D8%A2%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86%D9%87-%D8%A7%D9%86%D8%AA%D8%AE%D8%A7%D8%A8%D8%A7%D8%AA-%D8%A8%D9%86%DA%AF%D9%84%D8%A7%D8%AF%D8%B4 irna.ir/xjPrQ8]]]خشونت ها بار دیگر در اکتبر 2006 در [[بنگلادش]] آغاز شد، جایی که در 28 اکتبر 2006 مدت نخست وزیری [[خالده ضیاء]] به پایان رسیده و هم زمان با این موضوع نیز ایازالدین احمد، رئیس دولت موقت انتخاب شد. پیش از آغاز انتخابات ائتلاف احزاب به رهبری عوامی لیگ اعلام کرد انتخاباتی را که برای 22 ژانویه 2007 پیش بینی شده بود، تحریم می‌کند. به دنبال اوج گیری خشونت ها در ژانویه 2007 ایازالدین احمد حالت فوق العاده اعلام کرد و بیش از 60 هزار نیروی امنیتی برای مقابله با خشونت ها در پایتخت مستقر ساخت. بدین ترتیب انتخابات ژانویه 2007به تعویق افتاد. در 12 ژانویه 2007، فخرالدین احمد ( Fakhruddin Ahmed ) رئیس دولت موقت شد. او بلافاصله برای بررسی فساد گسترده در کشور هیئتی را تشکیل داد و کمیسیونی را مسئول این کار قرار داد. بیش از 160 نفر از سیاستمداران شناخته شده کشور از جمله خالده ضیاء و [[شیخ حسینه]] واجد، به جرم فساد دستگیر و به زندان افتادند. نتیجه اقدامات رئیس دولت موقت نه تنها بازداشت این افراد بلکه توقیف وسایل نقلیه لوکس و مسدود کردن حساب های بانکی آن ها نیز بود. دستگیری ها در ماه مارچ با بازداشت طارق رحمان پسر خالده ضیاء به جرم اخاذی ادامه یافت. [[خالده ضیاء]] نیز خود در سپتامبر به فساد [[مالی]] متهم شد. همچنین شیخ حسینه نیز به فساد و زمینه چینی به منظور قتل چهار تن از هواداران حزب رقیب متهم شد. هرچند بازداشت این دو به همراه بسیاری دیگر از سیاستمداران [[بنگلادش]] زیاد طول نکشید و خیلی زود آزاد شدند .


   اسامي روساي جمهور كشور بنگلادش از دوره استقلال 1971 تا 2009 به شرح زیر مي باشد:
در ژوئن 2007 باران های موسمی و سیل بی سابقه ظرف یک دهه اخیر [[بنگلادش]] را فرا گرفت که در جریان آن بیش از 100 تن در چیتاگونگ کشته شدند. در ماه نوامبر همین سال نیز گردباد با بادهایی با سرعت 100 مایل بر ساعت [[بنگلادش]] را درنوردید که بیش از 3500 نفر در جنوب [[بنگلادش]] کشته شدند. بنا بر اعلام [https://www.un.org/en/ سازمان ملل]، بیش از یک میلیون نفر نیز در جریان این گردباد عظیم بی‌خا‌نمان شدند.
==== برگزاری انتخابات سراسری 2008 در [[بنگلادش]] ====
در دسامبر 2008 اولین انتخابات سراسری [[بنگلادش]] پس از دولت موقت که ارتش از آن حمایت می‌کرد، برگزار شد. عوامی لیگ به رهبری شیخ حسینه واجد با قاطعیت کامل 262 کرسی از 299 کرسی پارلمان را به دست آورد. ناظران بین المللی انتخابات را سالم و بدون تقلب اعلام کردند. [[شیخ حسینه]] واجد در 6 ژانویه 2009 کار خود را درسمت نخست وزیری بنگلادش آغاز کرد و ظل الرحمن نیز از جانب پارلمان بنگلادش، رئیس جمهور شد.


1. شيخ مجيب الرحمان : 11 آپريل 1971 تا 12 ژانويه 1972.
=== [[قانون اساسی بنگلادش|قانون اساسی]] ===
[[قانون اساسی بنگلادش]] در 4 نوامبر 1972 به تصویب رسید و از 16 دسامبر همان سال اجرا شد. اصلاحیه های مهم [[قانون اساسی بنگلادش|قانون اساسی]] در سال های 1973، 1974، 1975، 1977، 1979، 1981، 1988، 1989 و 1991 صورت گرفت. [[قانون اساسی بنگلادش|قانون اساسی]] در یازده فصل و 153 ماده تنظیم شده است.


2. ابوسعيد چودوري : 12 ژانويه 1972 تا 34 دسامبر 1973.
   در [[قانون اساسی بنگلادش]]، سیاست دولت در آغاز بر اساس ناسیونالیسم، سوسیالیسم، دموکراسی و سکولاریسم استوار بود. اما اصلاحیه سال 1977، واژه «اسلام» را جایگزین «سکولاریسم» کرد. در این اصلاحیه آمده است که: <blockquote>«کشور بر مبنای توکل و ایمان به خدا، ناسیونالیسم، دموکراسی و سوسیالیسم هدایت خواهد شد». </blockquote>  در اصلاحیه بعدی که در سال 1988 صادر شد، «اسلام» را دین رسمی اعلام کرد. در 23 آوریل 1977 ، عنوان «بسم الله الرحمن الرحیم» در ابتدای [[قانون اساسی بنگلادش|قانون اساسی]] قرار گرفت و در واقع با این عمل، «اسلام» جایگزین «سکولاریسم» شد. در 23  ژوئن 1990، پیرو صدور اصلاحیه ای دیگر بر [[قانون اساسی بنگلادش|قانون اساسی]]، 30 کرسی برای زنان در نمایندگی مجلس پیش‌بینی شد. در اصلاحیه دوازدهم قانون اساسی که در اوت 1991 صادر شد، سیستم ریاست جمهوری به سیستم پارلمانی تغییر یافت و بدین صورت انتخاب رئیس جمهور از طرف مجلس[i] صورت خواهد گرفت <ref>Lewis, 2011, 41-72</ref>.  


3. محمد محمد الله : 26 دسامبر 1973 تا 25 ژانويه 1975 .
  [[قانون اساسی بنگلادش]] مجموعاً دارای 11 فصل و 153 بند و چهار ضمائم می باشد. فصول یازده گانه شامل این عناوین است:  


4. شيخ محبيب الرحمان (مجدد ) : 25 ژانويه تا 15 آگست 1975 .
*   فصل اول: اصول سیاست بنیادین کشور؛
 
*   فصل دوم: حقوق اساسی؛
5. خوندوكار مشتاق احمد : 15 آگست تا 6 نوامبر 1975 .
*   فصل سوم: [[قوه مجریه بنگلادش|قوه مجریه]]؛
 
*   فصل چهارم: [[نظام قضایی بنگلادش|قوه قضائیه]]؛
6. ابوسادات محمد سيم : 6 نوامبر 1975 تا 21 آپريل 1977 .
*    فصل پنجم: قوه مقننه؛
 
*  فصل ششم: قوه حزب ملی؛
7. ضياء الرحمان : 21 آپريل 1977 تا 30 مي 1981 .
*  فصل هفتم: انتخابات؛
 
*  فصل هشتم: بازرسی و حسابرسی؛
8. عبدالستار : 30 مي 1981 تا 24 مارچ 1982 .
*  فصل نهم: نیروهای مسلح و رفاه عمومی؛
 
*  فصل دهم: مقررات ویژه و فوق العاده؛
9. حسین محمد ارشاد : 24 تا 27 مارچ 1982 .
* فصل یازدهم: متمم اصلاح [[قانون اساسی بنگلادش|قانون اساسی]]<ref>Banglapedia , National Enlyclopedia of Bangladesh , Asiatic Society of Bangladesh , February 2006</ref>.
 
10. آ. اف . ام ، احسن الدين چودوري : 27 مارچ 1982 تا 11 دسامبر 1983 .
 
11. حسین محمد ارشاد ( مجدد ) : 11 دسامبر 1983 تا 6 دسامبر 1990.
 
12. شهاب الدين احمد : 6 دسامبر 1990 تا 10 اكتبر 1991 .
 
13. عبدالرحمان بيسواس : 10 اكتبر 1991 تا اكتبر 1996 .
 
14. شهاب الدين احمد : 9 اكتبر 1996 تا 14 نوامبر 2001 .
 
15. بدرالاوزا چو دوري : 14 نوامبر 2001 تا 21جون 2002 .
 
16. جميرالدين سركار ( موقت ) : 21 جون تا سپتامبر 2002 
 
17. ايازالدين احمد : از سپتامبر 2002 تا ژانویه 2007 .
 
18. فخرالدین احمد: از ژانویه 2007 تا  فوریه 2009.
 
19. محمد ظل الرحمن: از فوریه 2009 - ...
 
   رئیس جمهوری کنونی کشور، محمد ظل الرحمن فرزند محمد علی میان، متولد 9 مارس 1929 است. وی دارای تحصیلات عالیه و از دانشگاه داکا، درجه کارشناسی ارشد تاریخ دارد و عضو ارشد عوامی لیگ است. وی در انتخابات 11 فوریه 2009 برای پست رئیس جمهوری شرکت کرد و رئیس جمهور شد و در 12 فوریه 2009 سوگند یاد کرد.
 
4. 1. 1. بحران سیاسی تازه در بنگلادش
 
خشونت ها بار دیگر در اکتبر 2006 در بنگلادش آغاز شد، جایی که در 28 اکتبر 2006 مدت نخست وزیری خالده ضیاء به پایان رسیده و هم زمان با این موضوع نیز ایازالدین احمد، رئیس دولت موقت انتخاب شد. پیش از آغاز انتخابات ائتلاف احزاب به رهبری عوامی لیگ اعلام کرد انتخاباتی را که برای 22 ژانویه 2007 پیش بینی شده بود، تحریم می کند. به دنبال اوج گیری خشونت ها در ژانویه 2007 ایازالدین احمد حالت فوق العاده اعلام کرد و بیش از 60 هزار نیروی امنیتی برای مقابله با خشونت ها در پایتخت مستقر ساخت. بدین ترتیب انتخابات ژانویه 2007به تعویق افتاد. در 12 ژانویه 2007 ، فخرالدین احمد ( Fakhruddin Ahmed ) رئیس دولت موقت شد. او بلافاصله برای بررسی فساد گسترده در کشور هیئتی را تشکیل داد و کمیسیونی را مسئول این کار قرار داد. بیش از 160 نفر از سیاستمداران شناخته شده کشور از جمله خالده ضیاء و شیخ حسینه واجد، به جرم فساد دستگیر و به زندان افتادند. نتیجه اقدامات رئیس دولت موقت نه تنها بازداشت این افراد بلکه توقیف وسایل نقلیه لوکس و مسدود کردن حساب های بانکی آن ها نیز بود. دستگیری ها در ماه مارچ با بازداشت طارق رحمان پسر خالده ضیاء به جرم اخاذی ادامه یافت. خالده ضیاء نیز خود در سپتامبر به فساد مالی متهم شد. همچنین شیخ حسینه نیز به فساد و زمینه چینی به منظور قتل چهار تن از هواداران حزب رقیب متهم شد. هرچند بازداشت این دو به همراه بسیاری دیگر از سیاستمداران بنگلادش زیاد طول نکشید و خیلی زود آزاد شدند .
 
   در ژوئن 2007 باران های موسمی و سیل بی سابقه ظرف یک دهه اخیر بنگلادش را فرا گرفت که در جریان آن بیش از 100 تن در چیتاگونگ کشته شدند. در ماه نوامبر همین سال نیز گردباد با بادهایی با سرعت 100 مایل بر ساعت بنگلادش را درنوردید که بیش از 3500 نفر در جنوب بنگلادش کشته شدند. بنا بر اعلام سازمان ملل، بیش از یک میلیون نفر نیز در جریان این گردباد عظیم بی خانمان شدند.
 
'''4. 1. 2. برگزاری انتخابات سراسری 2008 در بنگلادش'''
 
در دسامبر 2008 اولین انتخابات سراسری بنگلادش پس از دولت موقت که ارتش از آن حمایت می کرد، برگزار شد. عوامی لیگ به رهبری شیخ حسینه واجد با قاطعیت کامل 262 کرسی از 299 کرسی پارلمان را به دست آورد. ناظران بین المللی انتخابات را سالم و بدون تقلب اعلام کردند. شیخ حسینه واجد در 6 ژانویه 2009 کار خود را درسمت نخست وزیری بنگلادش آغاز کرد و ظل الرحمن نیز از جانب پارلمان بنگلادش، رئیس جمهور شد.
 
'''4. 2.قانون اساسی'''
 
قانون اساسي بنگلادش در 4 نوامبر 1972 به تصويب رسيد و از 16 دسامبر همان سال اجرا شد.   اصلاحيه هاي مهم قانون اساسي در سال هاي 1973، 1974، 1975، 1977، 1979، 1981، 1988، 1989 و 1991 صورت گرفت. قانون اساسي در يازده فصل و 153 ماده تنظيم شده است.
 
   در قانون اساسي بنگلادش، سياست دولت در آغاز بر اساس ناسيوناليسم، سوسياليسم، دموكراسي و سكولاريسم استوار بود. اما اصلاحیه سال 1977، واژه « اسلام » را جايگزين «سكولاريسم » كرد.     در اين اصلاحيه آمده است كه: « كشور بر مبناي توكل و ايمان به خدا، ناسيوناليسم، دموكراسي و سوسياليسم هدايت خواهد شد».
 
  در اصلاحيه بعدي كه در سال 1988 صادر شد، « اسلام » را دين رسمي اعلام کرد. در 23 آوريل 1977 ، عنوان « بسم الله الرحمن الرحيم » در ابتداي قانون اساسي قرار گرفت و در واقع با اين عمل، « اسلام » جايگزين « سكولاريسم » شد.
 
  در 23  ژوئن 1990، پيرو صدور اصلاحيه اي ديگر بر قانون اساسي، 30 كرسي براي زنان در نمايندگي مجلس پيش بيني شد.
 
  در اصلاحيه دوازدهم قانون اساسي كه در اوت 1991 صادر شد، سيستم رياست جمهوري به سيستم پارلماني تغيير يافت و بدين صورت انتخاب رئيس جمهور از طرف مجلس (اكثريت آرا ) صورت خواهد گرفت (Lewis, 2011, 41-72 ).
 
  قانون اساسي بنگلادش مجموعاً داراي 11 فصل و 153 بند و چهار ضمائم مي باشد.
 
  فصول يازده گانه شامل این عناوین است:
 
  فصل اول : اصول سياست بنيادين كشور
 
  فصل دوم : حقوق اساسي
 
  فصل سوم : قوه مجريه
 
  فصل چهارم : قوه قضائيه
 
   فصل پنجم : قوه مقننه
 
 فصل ششم : قوه حزب ملي
 
 فصل هفتم : انتخابات
 
 فصل هشتم : بازرسي و حسابرسي
 
 فصل نهم : نيروهاي مسلح و رفاه عمومي
 
 فصل دهم : مقررات ويژه و فوق العاده
 
فصل يازدهم : متمم اصلاح قانون اساسي
 
( Banglapedia , National Enlyclopedia of Bangladesh , Asiatic Society of Bangladesh , February 2006 ).
 
 
'''4. 3. قوه مجریه'''


=== [[قوه مجریه بنگلادش|قوه مجریه]] ===
اجرای مصوبات دولت توسط نهاد نخست وزیری است و رئیس جمهور تقریبا جنبه تشریفاتی دارد. رئیس جمهور نیز به پیشنهاد نخست وزیر انتخاب می شود و در واقع قدرت در دست نخست وزیر است.
اجرای مصوبات دولت توسط نهاد نخست وزیری است و رئیس جمهور تقریبا جنبه تشریفاتی دارد. رئیس جمهور نیز به پیشنهاد نخست وزیر انتخاب می شود و در واقع قدرت در دست نخست وزیر است.


=== نظام و نهاد قانونگذاری ===
مجلس بنگلادش، جاتیا شانگشاد ( خانه ملت ) نام دارد و 300 عضو انتخابی دارد که با انتخابات، مستقیماً از طرف مردم انتخاب می‌شوند و 30 عضو مجلس نیز زن هستند که از طرف 300 نماینده انتخابی پس از انتخابات، تعیین می‌شوند. بنابر این تعداد کل نمایندگان مجلس 330 نفر می‌باشد. مدت نمایندگی مجلس پنج سال است. افراد 18 سال به بالا حق شرکت در انتخابات را دارند. رئیس جمهور حق انحلال پارلمان را دارد. حق اعلام جنگ فقط با مجلس می‌باشد.


'''4. 4. نظام و نهاد قانونگذاری'''
در [[بنگلادش|کشور بنگلادش]]، 300 حوزه انتخاباتی وجود دارد که از هر حوزه انتخاباتی فقط یک نماینده برای پارلمان با رأی مستقیم مردم انتخاب می‌شود. مثلاً در شهرستان [[داكا|داکا]] 6 حوزه انتخاباتی وجود دارد و از هر حوزه یک نماینده انتخاب می‌شود، یعنی شهروند داکا حق فقط یک رأی دارد. برای تشخیص واجدین شرایط، رأی دهندگان قبل از هر انتخاب عمومی، به فهرست داوطلبان نمایندگی که قبلا تهیه شده و در سراسر کشور توزیع شده است، و در واقع نقش شناسنامه را ایفا می کند، مراجعه می‌کنند. شایان ذکر است که هر کس فقط حق رأی دادن در محل سکونت خود و بر اساس فهرست داوطلبان را دارد. با رأی اکثریت اعضای پارلمان، از میان نمایندگان، نخست وزیر و با پیشنهاد نخست وزیر، رئیس جمهوری انتخاب می‌شوند. با پیشنهاد نخست وزیر، پارلمان وزرای دیگر را تعیین می‌کند. دیگر وزرا نیز حتماً باید عضو مجلس باشند ولی در باره رئیس جمهوری شرط عضویت در پارلمان وجود ندارد.  
 
مجلس بنگلادش، جاتيا شانگشاد ( خانه ملت ) نام دارد و 300 عضو انتخابي دارد كه با انتخابات، مستقيماً از طرف مردم انتخاب مي شوند و 30 عضو مجلس نيز زن هستند كه از طرف 300 نمايندة انتخابي پس از انتخابات، تعيين مي شوند. بنابر اين تعداد كل نمايندگان مجلس 330 نفر مي باشد. مدت نمايندگي مجلس پنج سال است. افراد 18 سال به بالا حق شركت در انتخابات را دارند. رئيس جمهور حق انحلال پارلمان را دارد. حق اعلام جنگ فقط با مجلس مي باشد.
 
   در كشور بنگلادش، 300 حوزة انتخاباتي وجود دارد که از هر حوزة انتخاباتي فقط يك نماينده برای پارلمان با رأي مستقيم مردم انتخاب مي شود. مثلاً در شهرستان داكا 6 حوزه انتخاباتي وجود دارد و از هر حوزه يك نماينده انتخاب مي شود، يعني شهروند داكا حق فقط يك رأي دارد. براي تشخيص واجدين شرايط، رأي دهندگان قبل از هر انتخاب عمومي، به فهرست داوطلبان نمایندگی که قبلا تهیه شده و در سراسر كشور توزیع شده است، و در واقع نقش شناسنامه را ايفا مي كند، مراجعه می کنند. شایان ذکر است كه هر كس فقط حق رأي دادن در محل سكونت خود و بر اساس فهرست داوطلبان را دارد.  
 
      با رأي اكثريت اعضاي پارلمان، از ميان نمايندگان، نخست وزير و با پيشنهاد نخست وزير، رئيس جمهوري انتخاب مي شوند.  
 
    با پيشنهاد نخست وزير، پارلمان وزراي ديگر را تعيين مي كند. ديگر وزرا نيز حتماً بايد عضو مجلس باشند ولي در باره رئيس جمهوري شرط عضويت در پارلمان وجود ندارد.
 
 
'''4. 5. نظام قضایی'''
 
سيستم قضايي بنگلادش بر پايه ديوان عالي بنا شد كه بزرگ ترين نهاد قضايي در كشور است و شامل دو بخش دادگاه عالي و استيناف مي باشد.
 
   دادگاه عالي به عنوان حافظ و نگهبان قانون اساسي است و نظارت بر اجراي صحيح حقوق اساسي شهروندان را برعهده دارد.
 
   دادگاه هاي وابسته نيز در سراسر بخش ها و نواحي كشور در قالب دادگاه هاي كيفري، خانواده، املاك، تجاري، شهري، نظامي و ... عمل مي كنند.
 
   ديوان عالي شامل رئيس دادگستري و تعدادي از قضات مرتبط است و اين گروه فقط به مسائل مرتبط در بخش استيناف عمل مي كنند و ساير قضات نيز در بخش دادگاه هاي عالي مستقر هستند.
 
    رئيس دادگستري و قضات مرتبط در اين بخش مامور و منتخب از سوي رئيس جمهور هستند. در بخش دادگاه هاي استيناف، دادخواست ها و فرجام ها از سوي قضات شنيده مي شود و حكم و دستور لازم براي بخش دادگاه ها صادر مي شود.
 
  بخش دادگاه ها نيز رياست، نظارت و كنترل بر همه دادگاه هاي وابسته را بر عهده دارد و در جایگاه دادگاه استيناف نيز عمل مي كنند. قاضي ناحيه با همياري و مساعدت قضات وابسته به معاونين و دادرسي ها، در سطح ناحیه ای نیز جلسات دادگاه را برگزار می کنند. مدت اعتبار رسمي فعاليت قضات و دفاتر آن ها تا اتمام سن 65 سالگي است(Banglapedia , National Enlyclopedia of Bangladesh , Asiatic Society of Bangladesh , February 2006).
 
 
'''4. 6. فرهنگ سیاسی'''
 
روند تغيير قدرت از رياست جمهوري به نخست وزيري طبق قانون اساسي بنگلادش از دهه 1990 شکل گرفت. همان گونه كه اشاره کردیم تا قبل از دهه 1990 ، رئيس جمهوري اين كشور نقش اول را داشت و در واقع قدرت در دست رئيس جمهور بود؛ اما به دليل پاره اي از مشكلات و درگيري هاي حزبي كه عمدتاً دو حزب « عوامي ليگ » و « نشنال پارتي» در دوره هاي متعدد قدرت، داشته اند، سرانجام رهبران اين دو حزب كه قدرت بيشتري در مجلس داشتند، براي تغيير در ساختار فوق به توافق رسيدند.
 
   در دوره حكومت خانم خالده ضياء و نيز در حكومت خانم شيخ حسينه، هر دو نخست وزير باگذراندن لايحه اي در مجلس، رياست جمهوري را به مقام تشريفات تبديل و نخست وزير را به  شخصيت اول سياسي كشور تبدیل كردند.
 
 بر اساس قانون اساسي اين كشور، نخست وزير در رأس قوه مجريه قرار دارد. پس از تشكيل پارلمان، حزب حاكم، نخست وزير را تعيين مي كند و وي كابينه خود را به تأييد مجلس مي رساند.
 
  رئيس جمهور نيز از طرف مجلس براي مدت پنج سال انتخاب مي شود . طبق آخرين اصلاحات در قانون اساسي بنگلادش، رياست قوه مجريه به عهده نخست وزير مي باشد و رئيس جمهور نقش دوم را بر عهده دارد.
 
  در قانون اساسي بنگلادش تصريح شده است كه در پايان دوه هر دولت، دولتی موقت تشكيل مي شود ( طبق قانون اساسي، آخرين رئيس بازنشسته دادگاه عالي كشور، رئيس موقت دولت خواهد بود ) و دولت او انتخابات سراسري را برگزار می کند. پس از پايان مراحل انتخابات، دولت موقت قدرت را به دولت جديد تحويل خواهد داد.
 
====  '''4. 7.''' نظام حزبی، احزاب سیاسی و گروه های ذی نفوذ ====
از زماني كه بنگلادش بخشي از شبه قاره هند شد و پس از اينكه قسمتي از پاكستان (پاکستان شرقی) شد و سپس بعد از استقلال، احزاب سياسي در اين خطه فعاليت گسترده اي داشتند و اغلب اين احزاب، منشأ خود را از احزاب سياسي شبه قاره و يا پاكستان گرفته اند.
 
=====  4. 7. 1.حزب ناسيوناليست ( ملي گرای) بنگلادش : B.N.P =====
ضياء الرحمن در اول سپتامبر 1978 اين حزب را تأسيس كرد. اين حزب جايگزين حزب  «جاگودال» شد. هدف از تأسيس اين حزب، برقراري دموكراسي بر اساس وحدت ملي و حمايت مردم اعلام شد.  ضياء الرحمن رئيس حزب شد و مقرر شد حزب را دوازده عضو كميتة شوراي ملي اداره کنند.
 
   پس از اينكه ژنرال ضياء الرحمن رهبر حزب در كودتاي نظامي كشته شد، كودتاچيان نيز پس از مدتي دستگير و محاكمه شدند و معاون رئيس جمهور، عبدالستار، رئيس جمهور و رياست حزب را عهده دار شد. وي نيز به وسيلة كودتاي ژنرال محمد ارشاد در 1982 بر كنار شد؛ ولي همچنان رياست حزب را بر عهده داشت.
 
   حزب ناسيوناليست بنگلادش همچنان به مخالفت با حكومت نظامي ارشاد ادامه داد و انتخابات رياست جمهوري نيمة اكتبر 1986 را نيز تحريم كرد و به مبارزه براي سرنگوني دولت ارشاد ادامه داد. در پي اين اقدامات، رهبر حزب دستگير و زنداني شد ولي تظاهرات ضد دولتي همچنان ادامه يافت. در سال 1987 خانم خالده ضياء از زندان آزاد شد.
 
   با افزايش فشار از جانب مخالفان، ارشاد استعفا داد. در انتخابات 27 فوريه 1991 ، حزب ناسيوناليست ( ملي ) بنگلادش ، اكثريت آراء را بدست آورد و 172 كرسي را در مجلس تصاحب كرد. خانم خالده ضياء، رهبر حزب نخست وزير شد و در 20 مارس 1991 سوگند خورد و قدرت را به دست گرفت (Lewis, 2011, 75-105) .
 
 
'''4. 7. 2.حزب عوامي ليگ'''
 
اين حزب در 1949 تاسیس و پيش آهنگ حركت آزادي بخش ملي در بنگلادش شد. در ميان جناح هاي مختلف مسلم ليگ ايالت بنگال، برخوردهاي تندي پيش آمد كه موجب تقسيم مسلم ليگ به دو جناح چپ و راست شد و جناح چپ مسلم ليگ بعدها منشعب شد و احزابي را تأسيس كرد. اين جناح در اواخر ژوئن 1949، ايجاد سازمان حزبی جديد يعني « عوامي ليگ » را كه طلايه دار « ناسيوناليسم بنگالي » شد، اعلام کرد. از نظر ايدئولوژيكي، عوامي ليگ ابتدا از اسلام صحبت مي كرد و ارتباط با غير مسلمانان نداشت. اما در نيمة دوم 1950، لغت اسلام حذف شد و حزب شروع به پذيرفتن شهروندان غير مسلمان كرد. عوامي ليگ، از ناسيوناليسم بنگالي دفاع مي كرد و پس از استقلال، ايدئولوژي خود را بر پاية « مجيبيسم » قرار داد كه اعضای آن دارای مشی های متفاوتی از: ناسيوناليسم،  لیبرالیسم، سكولاریسم  و سوسياليسم بودند. اين حزب به دوستي با هند و شوروي سابق شهرت دارد. قانون اساسي بنگلادش را در 1972 اين حزب تدوين کرد و به تصويب پارلمان رساند.
 
  حزب عوامي ليگ در انتخابات مارس 1973 با كسب 292 كرسي از 300 كرسي مجلس، قدرت را به دست گرفت و درپي آن مجيب الرحمن، بانك ها، صنايع سنگين، تجارت خارجي، حمل و نقل و كشتيراني را ملي اعلام كرد. اين طرح جديد از طرف شيخ مجيب الرحمن در مارس 1974، انقلاب دوم در حكومت ناميده شد.
 
    مجیب الرحمن، سيستم تك حزبي را پس از استقلال اعلام کرد. فعاليت احزاب سياسي ممنوع شد و يك حزب ملي واحد جانشين آنان شد كه « بکشال» bakshal  ، مخفف نام " حزب کارگران و کشاورزران بنگلادش "،  ناميده مي شود.
 
   قانون اساسي اصلاح وسيستم رياست جمهوري جانشين سيستم پارلماني شد. كودتاي 1975، عوامي ليگ را از حكومت بركناركرد.
 
    در انتخابات رياست جمهوري 1978 كانديداي عوامي ليگ از كانديداي حزب ناسيوناليست ( ملي ) بنگلادش شكست خورد. در انتخابات پارلماني فوريه 1979 نيز عوامي ليگ نتوانست اكثريت آراء را كسب نمايد و در جایگاه حزب اقليت به فعاليت خود ادامه داد.
 
سایر گروه های منشعب از عوامی لیگ:
 
1. گروه شيخ حسينه، دختر مجيب الرحمن كه در زمان كودتاي 15 اوت 1975، در داكا حضور نداشت و بعد از آن تاريخ به مدت شش سال در هند اقامت گزيد و در اوايل 1981 به بنگلادش بازگشت. وي اكنون رهبري حزب را بر عهده دارد.
 
2. گروه ميزان الرحمن چودري، از نزديكان مجيب الرحمن و در دورة حكومت وي در كابينه بود.
 
3. گروه عبدالرزاق دبير كل سابق عوامي ليگ كه ازگروه شيخ حسينه جدا شد و حزب جديدي به نام « بکشال » تشكيل داد.  
 
 
'''4. 7. 3. حزب مسلم ليگ '''
 
از قديمي ترين احزاب بنگلادش است كه در استقلال پاكستان نقش عمده اي داشت، به همين دليل پس از استقلال بنگلادش، اين حزب به اتهام همكاري با پاكستان منحل شد. اما در سال 1976 كه ضياء الرحمن فعاليت احزاب را آزاد اعلام كرد، دوباره فعال شد. اين حزب در ميان تودة مردم مسلمان بنگلادش نفوذ چشمگيري دارد؛  از اين رو، سومين حزب بزرگ بنگلادش به شمار مي رود، )اکنون از این گروه جز نام چیزی باقی نمانده است ) اما در ميان افراد تحصيل كرده نفوذ ندارد (فرزین نیا، 1373: 172-184).
 
 
'''4. 7. 4.حزب جماعت اسلامي بنگلادش '''
 
حزبی سياسي است كه خواهان استقرار حكومت اسلامي در بنگلادش است. اساس اين حزب را در سال 1942 ابوالاعلي مولانا مودودي پي ريزي کرد و در سال 1947، به شكلي مستقل به نام جماعت اسلامي در پاكستان شرقي ( بنگلادش فعلي ) فعاليت خود را ادامه داد. اين حزب از لحاظ سياسي به دليل همكاري با نيروهاي نظامي پاكستان وهمراهي در مظالم عليه مردم بنگلادش، به جريان ضد استقلال بنگلادش معروف شد. هر چند، گاهي هدف انتقادات روشنفكران و مطبوعات قرار مي گيرد. در حال حاضر حزب جماعت اسلامي در رديف سوم احزاب سياسي بنگلادش قرار دارد. این حزب پيرو مذهب اهل سنت حنفي است و پیروان آن از لحاظ طريقت صوفيه، پيرو عبدالقادر گيلاني مي باشند. آنان براي شخصيت والاي رسول اكرم (ص) اعتقاد و ارادت خاصي قائلند.  رسول گرامی اسلام را به عنوان نبي و حي و زنده مي دانند و گرفتن جشن و مراسم در روز تولد آن حضرت را تبرك به حساب مي آورند.
 
   مردم، مخالفين مراسم ميلاد النبي (ص) را وهابي و ضد مقام مقدس حضرت رسول تلقي مي كنند. معروف است كه پروفسور غلام اعظم رهبر اين حزب و استاد پيشين دانشگاه، در گذشته با چنين اظهاراتي، حساسيت هاي مذهبي را در بين علمای اهل سنت برانگيخته بود.
 
 
'''4. 7. 5. حزب جاتيا (جانادال)  '''
 
حزب جانادال ( حزب مردم ) در نوامبر 1983 توسط ارشاد تأسيس شد. اصول اساسي اين حزب عبارت بودند از : 1- ناسيوناليسم، 2- ايدئولوژي و ارزش هاي اسلامي، 3- دموكراسي، 4- ترقي.
 
هدف ارشاد از تشكيل اين حزب به صورت خلاصه، در ادامه آمده است:
 
1. مشروعيت بخشيدن به موقعيت خود از طريق انتخابات رياست جمهوري؛
 
2. ايجاد پايگاهي براي خود و طرفدارانش در جهت مبارزه با مخالفان؛
 
3. تحقق بخشيدن به نقش ارتش در ادارة امور كشور از طريق قانون اساسي؛
 
4. به اجرا درآوردن اصول اقتصادي واجتماعي.
 
در ماه سپتامبر 1985 اين حزب در اتحادی پنج حزبي كه « جبهه ملي » ناميده مي شد شركت كرد. اين جبهه سياست هاي دولت ارشاد را اعلام مي كرد.
 
در ژانويه 1986 پنج بخش جبهة ملي رسماً حزب جاتيادال ( حزب ملي ) را تشكيل دادند. اين حزب، دولتی تشكيل داد كه در مقابل تقاضاي مخالفان را براي لغو حكومت نظامي در بر داشت.
 
جاتيادال 153 كرسي از 300 كرسي را در انتخابات به دست آورد و 30 كرسي زنان را نيز نامزدهاي جاتيادال كسب كردند. در نتیجه، ميزان الرحمن چودري دبيركل حزب جاتيادال به مقام نخست وزيري رسيد. در اوايل سپتامبر 1986،  ارشاد به اين حزب پيوست و رئيس حزب شد و خود را نامزد رياست جمهوري كرد و به پيروزي رسيد.
 
 
'''4. 7. 6. حزب حركت وحدت اسلامي '''
 
اين حزب در سال 1976 تأسيس شد و اولين رئيس آن، مولانا عبدالرحيم بود. وي متفكر و مفسر برجستة اسلامي در بنگلادش بود و در ميان روحانيون و روشنفكران اسلامي بسيار نفوذ داشت. آثار او هنوز هم در جامعة اسلامي و ادبي بنگلادش مقبوليت دارد. وي تفهيم القرآن مولانا ابوالاعلي مودودي و بسياري از كتاب هاي ديگر را به زبان بنگالي ترجمه کرد. بيش از 60 عنوان كتاب در موضوعات مذهبي، اقتصادي و فلسفي از وي باقي مانده است. وي در سال 1987 وفات يافت. در بدو تأسيس، همة جريانات اسلامي و سياسي بنگلادش زير پرچم اين حزب بود و در آن زمان اين حزب، تحت نام «حزب دموكراتيك  اسلامي» مشهور بود.
 
    بعد از پيروزي انقلاب اسلامي ايران در سال 1979، اين حزب رسماً از انقلاب اسلامي ايران حمايت كرد و همة امكانات حزب از جمله هفته نامة « جهان نو » به نشر و تبليغ ايده هاي سياسي حضرت امام خميني (ره ) پرداخت.
 
   در حال حاضر دکتر عیسی شاهدی رياست اين حزب را بر عهده دارد. نام این حزب اخیرا به حزب حرکت وحدت اسلامی تغییر نام یافته است. خط مشي اين حزب پيروي از خط مولانا عبدالرحيم است، اما به دليل اينكه شعارشان احتراز از روش دموكراتيك غربي و اعتقاد به ايدة قيام مردمي است، در جريانات سياست كنوني بنگلادش نفوذ چنداني ندارد. در مجموع اين حزب به طرفداري از انقلاب اسلامي ايران مشهور است. ديدگاه روحانيون و مردم آگاه نسبت به اين حزب مثبت است.
 
   
 
'''4. 7. 7. سياست هاي مذهبي حكومت و نقش مذهب در سياست گذاري ها'''
 
براي تشريح موضوع، لازم است نگاهي كلي و مختصر به ديدگاه هاي دولت حاكم پس از استقلال بنگلادش كه به چهار دوره شيخ مجيب الرحمن، ضياء الرحمن، ارشاد و خانم خالده ضياء تقسيم مي شود، بياندازيم.
 
   دولت شيخ مجيب الرحمن رهبر عوامي ليگ، متأثر از تفكرات سوسياليستي و سكولاريستي حاكم بر هند وتحت نفوذ سياستمداران هندي، به منزله رهبر مبارزات جدايي خواهانه، پس از اعلام استقلال اين كشور، اصطلاحات سیاسی ناسيوناليسم، سوسياليسم، دموكراسي و سكولاريسم را، كه اصول اعتقادي حزب عوامي ليگ بود، در قانون اساسي بنگلادش به تصويب رساند.
 
  در زمان حكومت مجيب الرحمن، فعاليت بخش هاي خصوصي تجديد و كشور همانند نظامی كمونيستي و به صورت نظامي تك حزبي اداره مي شد.
 
   ژنرال ضياء الرحمن كه داراي عقايد مذهبي ملي گرايانه بود، در سال 1976 ادارة كشور را به دست گرفت و به رياست جمهوري رسيد. وی اقدام به اصلاح قانون اساسي كرد و «اسلام » را جايگزين سكولاريسم کرد و نماد اسلام یعنی« بسم ا... الرحمن الرحيم » را در اول قانون اساسي قرار داد و ماده 12 قانون اساسي را كه شامل مكانيزم هاي اجرايي سكولاريسم بود، به كلي حذف كرد.
 
    دولت ژنرال حسين محمد ارشاد رئيس ستاد مشترك وقت كه در سال 1982 در كودتايی بدون خونريزي رئيس جمهور شد و زمام امور را به دست گرفت، به ظاهر به روند اسلام گرايي ادامه دارد و اعلام کرد كه اصول اسلام بايد در قانون اساسي گنجانده شود. در هشتمين اصلاحيه قانون اساسي توسط مجلس ملي در 17 ژوئن 1988، اسلام دين رسمي كشور اعلام شد.
 
   خانم خالده ضياء به تأسي از شوهر خود و خانم شيخ حسينه واجد نيز به تأسي از پدر خود، ديدگاه مذهبي آنان را در مواضع و سياست هاي حكومتي خود اعمال كرده اند.
 
  در مجموع، موقعيت جغرافيايي اين كشور و محدود شدن بيشتر در مرزهاي خود با كشور هند، جمعيت بيش از حد و منابع محدود اقتصادي و احزاب قدرتمند تحت تاثیر از تفكرات خارجي و بالاخره هويت اصلي آن که كشوري مسلمان است، عواملي هستند كه موجب شده است تا دولت هاي حاكم بر بنگلادش رابطة مسالمت آميز با ديگر كشورها براي جلب كمك ها و سرمايه هاي خارجي واخذ وام  اتخاذ کنند. همچنين به تبع آن مداخله نکردن در مسائل داخلي ديگر كشورها ، حل مسالمت آميز اختلافات بين المللي و احترام به حقوق بين المللي و اصول مندرج در منشور ملل متحد را در دستور كار خود قرار می دهند؛ بر اين اساس كوشش شده است از به كار بردن زور در روابط بين المللي جلوگيري و از خلع سلاح عمومی حمايت شود.
 
    دولت بنگلادش معتقد است كه اقيانوس هند بايد منطقة صلح اعلام شود و دور از رقابت ابر قدرت ها و مسابقة تسليحاتي باشد. اين كشور همچنين مخالف با نژاد پرستي است و در مسئلة خاور ميانه معتقد است كه بايد از حقوق حقة فلسطيني ها دفاع شود.
 
   بنگلادش خواهان بهترين روابط با كشورهاي منطقه است. تحكيم دوستي ميان كشورهاي منطقه در سازمان «سارك» انجام شده است.
 
   از طرف ديگر، از آنجا كه بنگلادش از اقتصاد ضعيف و جمعيتي فراوان برخوردار است، سعي دارد كه سياست هاي مسالمت آميز پيشه کند و در برابر كشورهاي مختلف سياست صبر و مدارا را پيش گيرد؛ زيرا اوضاع نظامي واقتصادي نابسامان اين كشور اجازة رويارويي با كشورهاي ديگر را به آن نمي دهد.
 
    از آنجا كه بنگلادش در معرض مصايب طبيعي از قبيل سيل و طوفان قرار دارد، اين گونه رخدادهاي طبيعي بر سياست خارجي اين كشور تأثير گذار بوده است.
 
 
'''4. 7. 8. عضويت در سازمان هاي بين المللي'''
 
كشور بنگلادش سياست دوستي با تمام كشورها را در سر لوحة برنامه هاي خود قرار داده است. سياست درهاي باز و همكاري هاي همه جانبه با كشورهاي مختلف، فراهم کردن سياست خصوصي سازي سازمان ها، مراكز و صنايع گوناگون كشور، از جمله سياست هاي كلان دولت است.
 
عضو فعال سازمان ملل  (UN)، جنبش غير متعهدها، سازمان كنفرانس اسلامي (OIC)، كشورهاي مشترك المنافع و بيشتر سازمانهاي بين المللي و منطقه اي در سطح جهاني است. نخست وزير بنگلادش در بيشتر نشست هاي جهاني از قبيل نشست تغذيه جهاني در رم، كنفرانس هايي در هند و سازمان OIC  در پاكستان، نهمين دور « سارك » [1] د رمالديو و D8 در تركيه، پنجمين كنفرانس جهاني عصر در آلمان، كنفرانس كشورهاي مشترك المنافع درانگلستان و ...، شركت داشته است.
 
   كشور بنگلادش با وجود عقب ماندگي در همه سطوح تجاري و اقتصادي خود، تلاش گسترده اي براي توسعة روابط در زمينه هاي تجاري، بازرگاني، سرمايه گذاري و توريسم با كشورهاي منطقه و همسايه به عمل آورده است (تاريخ ، فرهنگ ، سيستم حكومتي بنگلادش ، وزارت امور خارجه بنگلادش. وب سايت اينترنت ، 2004 ).
 
     در سال 1997، سرمايه گذاري مستقيم خارجي  121 ميليون دلار بود، در حالي كه در سال 1999 به 317 ميليون دلار افزايش يافت. اين افزايش بيشتر در بخش انرژي ( سوخت ) صورت گرفته است (روزنامه اتفاق ، 28 سپتامبر 1999، داكا – بنگلادش).
 
  دومين كنفرانس سران كشورهاي اتحاديه دي هشت سازمان همكاري هاي اقتصادي هشت كشور عضو سازمان كنفرانس اسلامي، در اول مارس 1999 مطابق با 10 اسفند 1377 خورشیدی در هتل شرايتون شهر داكا، پايتخت بنگلادش توسط خانم شيخ حسينه نخست وزير وقت اين كشور افتتاح شد. اعضاي تشكيل دهنده دي هشت شامل كشورهاي بنگلادش، مصر، پاكستان، سري لانكا، ج.ا.ايران، اندونزي، مالزي وتركيه هستند (روزنامه اتفاق ، داكا – بنگلادش ، 1/3/1999( 10 اسفند 1377 ) . شایان ذکر است که جمعيت كل كشورهاي عضو جمعاً حدود 787 ميليون نفر مي باشد كه 13 درصد كل جمعيت جهان را شامل مي شود (روزنامه اينديپندنت ، داكا – بنگلادش ، 3/3/1999 ( 12 اسفند 77) .
 
 
 
'''4. 8. تقسیمات اداری و سیاسی استان ها و شهر های مهم، پایتخت'''
 
كشور بنگلادش به  7 ناحیه یا ایالت اصلي مرکب از داكا، چيتاگنگ، کولنا، راجشاهي، سيلهت، باريسال  و  رنگپور تقسيم شده است که در مجموع دارای 65 شهرستان، 490 شهر ( تانه )، 4451 بخش  (اتحاديه ) و 59990  روستا می باشد.
 
تقسيمات اداري استان ها
 
بر اساس تقسیم بندی زیر، پنج مرکز تصمیم گیری اداری وجود دارند که به ترتیب شامل :
 
1.استانداري ، 2. فرمانداري ، 3. شهرداري ، 4. بخشداري و 5. شوراي محلي مي باشند.
 
 
'''4. 8. 1. استانداري'''
 
رئيس استانداري گرچه به نام استاندار Divisional Commissionar خوانده مي شود ولي قدرت اجرايي مشخصي ندارد و در واقع نقش هماهنگ كننده با فرماندار را بازي مي كند. استاندار و فرماندار هر دو از طــرف دولـــت ( وزارت كشور ) تعيــين مي شوند و اين فرماندار است كه در واقع همة اختيارات اجرائي را در دست دارد.
 
 
'''4. 8. 2. فرمانداري'''
 
فرمانداري، دستگاه اصلي كشور داري در سطح فرمانداري ها و شهرستان ها مي باشد. فرماندار از ميان كادر كارمندان نظام بر اساس سابقه و تجربه كشور داري از طرف وزارت كشور تعيين مي شود. همة كارهاي نظام به فرماندار محول است. فرماندار در واقع مجري اصلي مسائل دولتي و نظام كشور در سطح فرمانداري و توابع آن مي باشد.
 
 
'''4. 8. 3. شهرداري'''
 
در شهرهاي مركزي هر يك از فرمانداري ها، يك شهرداري وجود دارد. تشكيلات شهرداري به صورت مجزي در كنار تشكيلات فرمانداري قرار دارد. عنوان شهرداران در شش شهر مركزي استان ها «شهردار» و در شهرهاي ديگر فرمانداري ها «رئيس شهرداري» مي باشد. هر شهرداري بر اساس وسعت و حوزة عملي خود به چند بخش تقسيم مي شود و از هر بخش يك نماينده بنام كميسيونر منتخب مي شود. شهردار و نمايندگان بخشها با رأي مستقيم مردم تعيين مي شوند. شوراي شهرداري با شهردار ونمايندگان بخش هاي مختلف تشكيل مي شود.
 
   در انتخابات شهرداري، گرچه مستقيماً سياست كشور را تعيين نمي كند، حضور مردم و سيستم برگزاري آن همانند انتخاب پارلماني است و در سياست گذاري كشور به طور غير مستقيم نقش تعيين كننده ای ايفا مي كند. هر شهروند حق دو رأي را دارد. يكي براي رئيس شهرداري و يا شهردار و ديگري براي نماينده بخش مربوطه بعنوان که شوراي شهرداري و به نام كميسيونر است.
 
    اختيارات  شهرداري : شهرداري ها در واقع قدرت اجرايي اصلي دولتي را در دست ندارند، بــلكه در كنـــار فرماندار در شهر مركزي فرمانداري نقش هماهنگي را بازي مي كنند. از وظايف مهم شهرداري ساختن و بازسازي خيابان ها، كوچه ها و پل هاي حوزه عملياتی خود، نظارت بر بهداشت عمومي و نظافت عامة شهر و اداره تعدادي مدارس ابتدايي و بعضي از مدارس ديني اطفال مي باشد.
 
 
'''4. 8. 4. بخشداري'''
 
كارهاي بخشداري در سه بخش تقسيم مي شود : 1. كلانتري، 2. رسيدگي قضايي، 3. مسائل اجرايي، برنامه هاي عمراني، بهداشتي و آموزشي. رئيس كلانتري اتفاقات جنايي را رسيدگي می کند. در بخش رسيدگي قضايي، دادگاه رسمي محلي دایر است و رئيس بخشداري مسائل ديگر بخشداري را رسيدگي  مي کند. رئيس بخشداري از ميان كادر كارمندان نظام از طرف دولت منصوب مي شود. بخشداري در سيستم حكومتي بنگلادش جنبة سنتي دارد. البته بنابر تصميمات متفاوت سياسي، در تشكيلات آن تغييراتي ظاهر مي شود. مثلاً در زمان حكومت ژنرال ارشاد بخشداري ارتقا يافته، شبه فرمانداري معرفي شده بود و دو نفر رئيس شوراي شبه فرمانداري و نايب رئيس آن، با رأي مستقيم مردم از طريق انتخابات عمومي منتخب مي شدند. در دورة حكومت خانم خالده ضيا اين سيستم لغو شد و انتخابات اين شورا نيز منتفي اعلام شد. ولي بعد از روي كار آمدن دولت خانم شيخ حسينه سيستم شبه فرمانداري در بخشداري ها احيا شد و قرار است در آيندة نه چندان دور براي تشكيل آن شورا انتخابات عمومي برگزار شود.
 
     شایان ذكر است كه تشكيلات شوراي بخشداري هنوز بيشتر جنبة تشريفاتي دارد و رئيس شوراي بخشداري نقش هماهنگ كننده را ايفا مي كند. در شوراي بخشداري فقط در سمت رئيس و نايب رئيس انتخابات برگزار مي شود. هنوز مسئله انتخابات اعضاي اين شورا مشخص نشده است.
 
 
'''4. 8. 5. شوراي محلي'''
 
شوراي محلي شامل چند روستا مي شود. اين شورا به نام « يونين پريشاد » معروف است. معمولاً 3 يا 4 روستاي بزرگ در اين شورا شركت دارد. محدودة اين روستاها و شورا را دولت تعيين مي كند. در اين شورا از هر روستاي بزرگ سه نماينده و يك رئيس از طرف مردم با رأي مستقيم انتخاب مي شوند. شوراي محلي از لحاظ سنتي خيلي نفوذ دارد و همة كارهاي اجرايي و قضايي روستاها را رسيدگي مي كند.
 
    براي انتخابات هر شورا در محله هاي مربوطه، حوزة رأي گيري گذاشته مي شود و در آن زن و مرد بر اساس فهرست رأي دهندگان رأي مي دهند و هر كس حق دو رأي دارد، يكي براي رئيس شوراي محلي و ديگري برای روستای خود (اورسجی، 1378: 13-12).
 
 
'''4. 8. 6. پایتخت و شهرهای مهم '''
 
شهر داكا پايتخت و بزرگترين شهر بنگلادش است. اين شهر در قرن دهم ميلادي بنا نهاده شد و از سال 1608 تا 1704، پايتخت مغول در بنگال بود. قبل از اين كه در سال 1765 زير سيطره دولت بريتانيا قرار گيرد، اين شهر مركز تجاري بريتانيا، فرانسه و هلند بود. سپس در سال 1905 مجدداً  پايتخت و مركز ناميده شد و در سال 1956 پايتخت پاكستان شرقي شد. در سال 1971 به هنگام جنگ براي استقلال، خسارات زيادي را متحمل شد. در سال 1982، تلفظ نام داكا از " Dacca" به " Dhaka"  تغيير يافت. این شهر از نظر جغرافيايي در مركز كشور و در ناحيه دلتايي رودخانه هاي « گنگ » و «براهماپوترا»  قرار گرفته است.
 
  موقعيت شهر از نظر آب وهوايي بيشتر باراني است. ميانگين سالانه بارندگي حدود 80  درصد در طول سال و مربوط به ماه هاي مي تا سپتامبر مي باشد.
 
  از نظر كشاورزي شهر داكا يكي از نواحي توليد برنج وكنف است. از جاذبه هاي شهر داكا، مساجد آن است كه داراي بيش از صدها مسجد است و از میان آن ها  مسجد بيت الملكرم، مسجد ملي است. مساجد و مراكز مهم تاريخي و ديدني داکا، از نظر معماری و فضا و قدمت، عبارت اند از: هفت گنبد (قرن هفدهم)، مسجد ستاره ( قرن هيجدهم ) (Star Mosque)، قلعه لال باغ (1678)، پارك بهادر شاه، موزه ملي، موزه احسن منزل، سالز كروزن، ساختمان قديمي دادگاه عالي، باغ وحش، باغ بوتانيكال (باغ کشاورزی)، پارك ملي، شهيد منار، قبر شاعر ملي قاضي نذرالاسلام، باغ سهروردي، اقامتگاه مخصوص رياست جمهوري (Banya Bhavan) (1904)، پارك رامنا، ساختمان مجلس ملي (jatiyja sangsad) ، موزه علوم، بناي ياد بود ملي.
 
 
راجشاهي
 
نام قبلي اين شهر « رامپور بواليا » (Rampur Boalia)  بود. شهر راجشاهي در بخش غرب بنگلادش واقع شده است. اين شهر در كنار رودخانه پادما (Padma) قرار گرفته است.
 
  راجشاهي در سال 1876 ميلادي تأسيس شد و در حال حاضر، شهری صنعتي و فرهنگي و آموزشي است. اين شهر داراي يك كالج پزشكــــي، انستيتو پـــرورش كــرم ابريشم، دانشگاه راجــــشاهي ( 1953م)، و تعدادی كالج بسيار خوب و معروف است.
 
  شهرت  شهر راجشاهي بخاطر ابريشم، ميوه، بخصوص منگو و ليچي (Lichi) است. از محصولات مهم کشاورزی اين منطقه می توان، برنج، كنف، نيشكر را ذکر کرد. هنر صنايع دستي معروف راجشاهي، بافندگي، چوب كاري، نقره كاري و سفال سازي است.
 
 نواحي زير مجموعه راجشاهي شهر هاي نائوگائون (Naogaon) ، ناتور، چاپايي، نواب گنج، ديناجپور، پنچه گر (Panchagarh) ، تاكوگائون (Thakuogan) ، رنگ پور، گیلباندا(Gailbandha) ، نيل پاماراي، لال مونير، كوري گرام (Kurigram)  ، پابنا، سراج گنج، بورا و حالي پورات مي باشند.
 
  راجشاهي داراي 13 ناحيه است و بیش از 2407 كيلومتر مربع وسعت دارد. جمعيت آن حدود                 150/870/18  نفر است.
 
 
 
چيتاگنگ
 
چيتاگنگ شهر بندري و مركز تجاري و صنعتي بنگلادش است. اين شهر در سال 1986، 000/750/1 نفر جمعيت داشته است. این شهر در كنار رودخانه كارنافول كه حدود 19 كيلومتر تا دهانه خليج بنگال ادامه دارد، واقع شده است. بندر چيتاگنگ قطب اقتصادی کشور و مهم ترين و اصلي ترين بندر بنگلادش است.
 
  از سوی دیگر، چيتاگنگ شهری باستاني است و دوره تاريخي اين شهر از زمان تيپرا (Tippera) که به دوره بودايی معروف است، شروع شده و سپس به دوره های تسلط و سيطره آراكان ( هندوها ) و مغول ( دوره مسلمانان ) تقسيم بندي شده است.
 
  در قرن شانزدهم ميلادي پرتغالي ها به اين ناحيه هجوم آوردند و مدتی در این ناحیه ماندند. سپس در سال 1760 چيتاگنگ تحت تسلط و سيطره بريتانيا در آمد.
 
  از محصولات اين ناحيه، كتان، كنف، برنج، چاي و بامبو مي باشد. چيتاگنگ داراي تپه هاي سرسبز و جنگلي و سواحل بسيار زيبايي است. اين منطقه توسط خليج بنگال و رودخانه ها احاطه شده است و ارتفاع تپه هاي آن به بیش از 1200 متر از سطح دريا مي رسد. ميانگين ريزش باران در اين منطقه 870/2 ميليمتر در سال است.
 
  از مراكز مهم و تاريخي اين شهر، مقبره بايزيد بسطامي، قبرستان 700 سرباز كشورهاي مشترك المنافع و ژاپن، درياچه فويز (Foys lake) ، موزه باستان شناسي، سيتاكوندا (Sitakunda) در 40 كيلومتري چيتاگنگ از مقبره هاي مهم هندوها و يكي از قديميترين معابد در شبه قاره، آرامگاه شاه امانت، شاهي جامع مسجد (Shahi jame Mosque) ، مسجد چاندانپورا، زرادخانه پرتغالي ها، مناطق بندري، آكادمي مارين و بيپوني بيتان (Biponi Bitan) مي باشند.
 
 
کولنا
 
شهر کولنا در جنوب غربي بنگلادش و در مسير رودخانه بزرگ باي لب (Bhailab) واقع شده است. بر روي اين رودخانه پل هوايي بزرگي نصب شده است كه هم امكان تردد براي اتومبيل ها و هم عبور قطار را ممكن ساخته است. اين مسير امكان تماس و ارتباط ميان شهرهاي بزرگ را از شمال به جنوب فراهم كرده است. شهر کولنا (خولنا) در ساحل پوپشا (Pupsha) مي باشد كه موقعيت مهم تجاري، بندري و انبار كالاهاي توليدي دارد.
 
    صنايع مهم جنگلي اين منطقه شامل كنف، دانه هاي روغني، كتان و كاغذ است كه مواد اولیه آن ها از مناطق سوندربان تامین می شوند.
 
  کولنا در سال 1884 ميلادي تأسيس شد. شهرهای زیر مجموعه کولنا شامل نواحي ساتخيرا(Satkhira)، باقرات(Bagerhat) ، جيسور، جينايدا(jhinaidah) ،ماگورا (Magura) ، نارائيل (Narail) ، كوشتيا(Kustia) ، چوادانگا (Chuadanga) ، مهرپور (Meherpur) مي باشند. کولنا داراي 14 ناحيه است و مجموعا 43 كيلومتر مربع وسعت و 21 ميليون نفر جمعيت دارد.
 
 
سيلهت
 
سیلهت در شمال شرقي بنگلادش واقع شده است. اين شهر اولين نقطه اي است كه توجه همه توريست ها را به خود جلب مي كند. سیلهت در ميان تپه هاي خاسيا (Khasia) و جينتيا (Jaintia) در شمال و تپه هاي تريپورا (Tripura)  در جنوب واقع شده است.
 
  اين منطقه بر خلاف ساير مناطق كه زمين آن ها مسطح مي باشد، داراي پستی و بلندي ها بسیار و تپه هاي سرسبز چاي است.
 
 در فصل سرما، اين منطقه سرسبزي و يكرنگي زيبايي دارد. از نظر تاریخی، سيلهت سرگذشتی طولانی و مشهور دارد.
 
  اين منطقه قبل از پيروزي و تسلط مسلمانان، توسط رؤساي قبيله و بزرگان هر قوم اداره مي شد.    در سال 1303 يكي از علمای بزرگ به نام حضرت شاه جلال به همراه 360 نفر از شاگردان و مريدان خود از دهلي براي تبليغ و ترويج اسلام به اين منطقه هجرت کرد و طی زندگانی پر برکت خود، جمعیت بسیاری را به دین مبین اسلام درآورد.
 
 سيلهت نه تنها بيش از 150 باغ بزرگ چاي دارد بلكه افتخار دارد كه سه باغ از بزرگ ترين باغ های چاي در دنيا، از نظر ميزان توليد و مساحت، در اين منطقه موجود مي باشد.
 
 
 
جدول 1. نام ایالت ها و شهرهای مهم (Statistical poket book,1998: 111-130 ).
 
'''      نام ایالت'''* '''     مساحت        تعداد جمعیت     تعداد جمعیت           میزان باسوادی'''
 
'''     ''' نام شهر '''        کیلو متر مربع                (مردان)                          (زنان)                ''' (سن بالای 7)
 
'''    *باریسال       '''
 
''' '''  1-بارگونا               1832              442                440                   5 /52
 
''' ''' 2-شهرباریسال        2791              1291               1239                      8/56  
 
  3-بولا                  3403             873                824                      6/36
 
4  -جالاکاتی        758               380                375                       2/63
 
5-پاتواخالی           3205             719               710                         47  
 
6-پیروجپور           1308             603                595                        6/63 
 
'''*چیتاگنگ'''
 
7-بندر بان              4479               149               126                       2/39
 
8-برهمان باریا          1927               1267               1229                     1/43
 
9-چاندرپور              1704               1174             1179                      8/45
 
10-شهرچیتاگنگ     5283               3401             3004                       7/53
 
11-کومیلا              3085               2499              2331                      3/43
 
12-کوکس بازار        2492               875                802                       1/41
 
13-فنی                  928                 642                639                        4/57
 
14-خاجراچاری        2700                215                196                       9/40
 
15-لاکشمی پور       1456                 767                761                        8/49
 
16-نواخالی            3601                  1278             1307                      6/54
 
17-نگاماتی            6116                 261               216                        4/54
 
'''*سیلهت'''
 
18-هابی گنج        2637            888               869                       9/38
 
19-ملوی بازار       2799             805               778                       1/46
 
20-سنام گنج       3670             100                 965                      1/40
 
21-شهرسیلهت     3410              1288              1224                       48
 
'''*داکا'''
 
22-شهر داکا         1464            4358            3540                      6/73
 
23-فریدپور          2073             869                837                       5/43
 
24-قاضی پور        1741             1001             926                        4/57
 
25-گوپال گنج      1490              596              590                         2/48
 
26-جمال پور        2032            1099             1050                       35
 
27-کیشورگنج       2689           1330              1289                     5/38
 
28-مداری پور       1145            613               594                        3/46
 
29-منیک گنج      1379             662             666                          8/40
 
30-منشی گنج      955               678              648                        9/46
 
31-میمنسینگ     4363             2316           2231                      6/39
 
32-ناراران گنج      759               1089            948                        3/58
 
33-نارسینگدی      1141            983              920                         8/41
 
34-نتروکونا          2810             1005             969                          3/40
 
35-راجباری          1119            495              48                           5/41
 
36-شریعت پور      1181           540                532                          40
 
37-شعرپور           1364            665                639                        3/30
 
38-تان جبل         3414            1742             1690                       2/39
 
'''*کولنا'''
 
39-باگرات          3959            835              800                         2/51
 
40-جودانگا         1158            483              453                         4/37
 
41-جی سور        2567           1253              1173                        48
 
42-جنایادا          1961            808               767                        8/38
 
43-کولنا            4395            1258              1169                    2/62
 
44-کوشتیا         1621              889                836                      2/40
 
45-ماگورا           1049             424               407                      2/39
 
46-مهرپور          716               287              275                      6/36
 
47-ساتخیرا         3858             919              892                       3/45
 
'''راجشاهی'''
 
48-بوگرا            2920             1595              1534                    2/47
 
49-دیناجپور        3438           1352             1271                    1/43


50-گایل باندا       2179           1141             1122                     4/35
=== [[نظام قضایی بنگلادش|نظام قضایی]] ===
سیستم قضایی بنگلادش بر پایه دیوان عالی بنا شد که بزرگ ترین نهاد قضایی در کشور است و شامل دو بخش دادگاه عالی و استیناف می‌باشد. دادگاه عالی به عنوان حافظ و نگهبان قانون اساسی است و نظارت بر اجرای صحیح حقوق اساسی شهروندان را برعهده دارد. دادگاه‌های وابسته نیز در سراسر بخش‌ها و نواحی کشور در قالب دادگاه‌های کیفری، خانواده، املاک، تجاری، شهری، نظامی و ... عمل می‌کنند. دیوان عالی شامل رئیس دادگستری و تعدادی از قضات مرتبط است و این گروه فقط به مسائل مرتبط در بخش استیناف عمل می‌کنند و سایر قضات نیز در بخش دادگاه‌های عالی مستقر هستند.


51-جوی پورات    965             460                431                        6/57
رئیس دادگستری و قضات مرتبط در این بخش مامور و منتخب از سوی رئیس جمهور هستند. در بخش دادگاه های استیناف، دادخواست ها و فرجام ها از سوی قضات شنیده می‌شود و حکم و دستور لازم برای بخش دادگاه ها صادر می‌شود. بخش دادگاه ها نیز ریاست، نظارت و کنترل بر همه دادگاه های وابسته را بر عهده دارد و در جایگاه دادگاه استیناف نیز عمل می‌کنند. قاضی ناحیه با همیاری و مساعدت قضات وابسته به معاونین و دادرسی‌ها، در سطح ناحیه ای نیز جلسات دادگاه را برگزار می‌کنند. مدت اعتبار رسمی فعالیت قضات و دفاتر آن ها تا اتمام سن 65 سالگی است<ref>Banglapedia , National Enlyclopedia of Bangladesh , Asiatic Society of Bangladesh , February 2006</ref>.


52-کوریگرام        2296           928                923                       8/35
=== [[فرهنگ سیاسی در بنگلادش|فرهنگ سیاسی]] ===
روند تغییر قدرت از ریاست جمهوری به نخست وزیری طبق [[قانون اساسی بنگلادش]] از دهه 1990 شکل گرفت. همان گونه که اشاره کردیم تا قبل از دهه 1990 ، رئیس جمهوری این کشور نقش اول را داشت و در واقع قدرت در دست رئیس جمهور بود؛ اما به دلیل پاره ای از مشکلات و درگیری های حزبی که عمدتاً دو حزب «عوامی لیگ» و «نشنال پارتی» در دوره‌های متعدد قدرت، داشته‌اند، سرانجام رهبران این دو حزب که قدرت بیشتری در مجلس داشتند، برای تغییر در ساختار فوق به توافق رسیدند. در دوره حکومت خانم خالده ضیاء و نیز در حکومت خانم شیخ حسینه، هر دو نخست وزیر باگذراندن لایحه ای در مجلس، ریاست جمهوری را به مقام تشریفات تبدیل و نخست وزیر را به  شخصیت اول سیاسی کشور تبدیل کردند.


53-لالمونیرات      1242          536                508                        41
بر اساس [[قانون اساسی بنگلادش|قانون اساسی]] این کشور، نخست وزیر در رأس قوه مجریه قرار دارد. پس از تشکیل پارلمان، حزب حاکم، نخست وزیر را تعیین می‌کند و وی کابینه خود را به تأیید مجلس می‌رساند. رئیس جمهور نیز از طرف مجلس برای مدت پنج سال انتخاب می‌شود. طبق آخرین اصلاحات در [[قانون اساسی بنگلادش]]، ریاست قوه مجریه به عهده نخست وزیر می‌باشد و رئیس جمهور نقش دوم را بر عهده دارد. در [[قانون اساسی بنگلادش]] تصریح شده است که در پایان دوه هر دولت، دولتی موقت تشکیل می‌شود[ii] و دولت او انتخابات سراسری را برگزار می‌کند. پس از پایان مراحل انتخابات، دولت موقت قدرت را به دولت جدید تحویل خواهد داد.


54-نائوگائون        3436           1268               1225                      2/48
=== [[نظام حزبی بنگلادش|نظام حزبی]]، احزاب سیاسی و گروه های ذی نفوذ ===
از زمانی که [[بنگلادش]] بخشی از شبه قاره هند شد و پس از اینکه قسمتی از پاکستان(پاکستان شرقی) شد و سپس بعد از استقلال، احزاب سیاسی در این خطه فعالیت گسترده‌ای داشتند و اغلب این احزاب، منشأ خود را از احزاب سیاسی شبه قاره و یا پاکستان گرفته‌اند.


55-ناتور              1896         780                 746                        4/43
==== [[حزب ناسیونالیست( ملی گرای) بنگلادش|حزب ناسیونالیست]] ( ملی گرای) بنگلادش(B.N.P) ====
[[ژنرال ضیاء الرحمن|ضیاء الرحمن]] در اول سپتامبر 1978 این حزب را تأسیس کرد. این حزب جایگزین حزب «جاگودال» شد. هدف از تأسیس این حزب، برقراری دموکراسی بر اساس وحدت ملی و حمایت مردم اعلام شد. ضیاء الرحمن رئیس حزب شد و مقرر شد حزب را دوازده عضو کمیته شورای ملی اداره کنند. پس از اینکه [[ژنرال ضیاء الرحمن]] رهبر حزب در کودتای نظامی کشته شد، کودتاچیان نیز پس از مدتی دستگیر و محاکمه شدند و معاون رئیس جمهور، عبدالستار، رئیس جمهور و ریاست حزب را عهده دار شد. وی نیز به وسیله کودتای ژنرال محمد ارشاد در 1982 بر کنار شد؛ ولی همچنان ریاست حزب را بر عهده داشت.


56-نواب گنج       1702          694                676                       2/35
[[حزب ناسیونالیست( ملی گرای) بنگلادش|حزب ناسیونالیست بنگلادش]] همچنان به مخالفت با حکومت نظامی ارشاد ادامه داد و انتخابات ریاست جمهوری نیمه اکتبر 1986 را نیز تحریم کرد و به مبارزه برای سرنگونی دولت ارشاد ادامه داد. در پی این اقدامات، رهبر حزب دستگیر و زندانی شد ولی تظا[[هرات]] ضد دولتی همچنان ادامه یافت. در سال 1987 خانم [[خالده ضیاء]] از زندان آزاد شد. با افزایش فشار از جانب مخالفان، ارشاد استعفا داد. در انتخابات 27 فوریه 1991، [[حزب ناسیونالیست( ملی گرای) بنگلادش|حزب ناسیونالیست( ملی )بنگلادش]]، اکثریت آراء را بدست آورد و 172 کرسی را در مجلس تصاحب کرد. خانم [[خالده ضیاء]]، رهبر حزب نخست وزیر شد و در 20 مارس 1991 سوگند خورد و قدرت را به دست گرفت.<ref>Lewis, 2011, 75-105</ref>


57-فیلفاماری       1641          797                 757                       4/38
==== [[حزب عوامی لیگ بنگلادش|حزب عوامی لیگ]] ====
این حزب در 1949 تاسیس و پیش آهنگ حرکت آزادی بخش ملی در بنگلادش شد. در میان جناح های مختلف مسلم لیگ ایالت بنگال، برخوردهای تندی پیش آمد که موجب تقسیم مسلم لیگ به دو جناح چپ و راست شد و جناح چپ مسلم لیگ بعدها منشعب شد و احزابی را تأسیس کرد. این جناح در اواخر ژوئن 1949، ایجاد سازمان حزبی جدید یعنی «عوامی لیگ» را که طلایه دار «ناسیونالیسم بنگالی» شد، اعلام کرد. از نظر ایدئولوژیکی، عوامی لیگ ابتدا از اسلام صحبت می کرد و ارتباط با غیر مسلمانان نداشت. اما در نیمه دوم 1950، لغت اسلام حذف شد و حزب شروع به پذیرفتن شهروندان غیر مسلمان کرد. عوامی لیگ، از ناسیونالیسم بنگالی دفاع می‌کرد و پس از استقلال، ایدئولوژی خود را بر پایه «مجیبیسم» قرار داد که اعضای آن دارای مشی های متفاوتی از: ناسیونالیسم، لیبرالیسم، سکولاریسم و سوسیالیسم بودند. این حزب به دوستی با هند و شوروی سابق شهرت دارد. [[قانون اساسی بنگلادش]] را در 1972 این حزب تدوین کرد و به تصویب پارلمان رساند.


58-پابنا              2371         1140                1071                     6/47
حزب عوامی لیگ در انتخابات مارس 1973 با کسب 292 کرسی از 300 کرسی مجلس، قدرت را به دست گرفت و درپی آن مجیب الرحمن، بانک ها، صنایع سنگین، تجارت خارجی، حمل و نقل و کشتیرانی را ملی اعلام کرد. این طرح جدید از طرف [[شیخ مجیب الرحمن]] در مارس 1974، انقلاب دوم در حکومت نامیده شد. مجیب الرحمن، سیستم تک حزبی را پس از استقلال اعلام کرد. فعالیت احزاب سیاسی ممنوع شد و یک حزب ملی واحد جانشین آنان شد که «بکشال» (bakshal)، مخفف نام "حزب کارگران و کشاورزران بنگلادش "، نامیده می‌شود.


59-پانچاگاری      1405          398                 381                       1/43
[[قانون اساسی بنگلادش|قانون اساسی]] اصلاح وسیستم ریاست جمهوری جانشین سیستم پارلمانی شد. کودتای 1975، عوامی لیگ را از حکومت برکنار کرد. در انتخابات ریاست جمهوری 1978 کاندیدای عوامی لیگ از کاندیدای [[حزب ناسیونالیست( ملی گرای) بنگلادش|حزب ناسیونالیست ( ملی ) بنگلادش]] شکست خورد. در انتخابات پارلمانی فوریه 1979 نیز عوامی لیگ نتوانست اکثریت آراء را کسب نماید و در جایگاه حزب اقلیت به فعالیت خود ادامه داد.


60-راجشاهی       2407         1171                1126                      7/51
سایر گروه های منشعب از [[حزب عوامی لیگ بنگلادش|عوامی لیگ]] به شرح زیر است:


61-رنگ پور        2308          1294               1229                    9/36
* گروه شیخ حسینه، دختر مجیب الرحمن که در زمان کودتای 15 اوت 1975، در داکا حضور نداشت و بعد از آن تاریخ به مدت شش سال در هند اقامت گزید و در اوایل 1981 به [[بنگلادش]] بازگشت. وی اکنون رهبری حزب را بر عهده دارد؛
* گروه میزان الرحمن چودری، از نزدیکان [[ژنرال ضیاء الرحمن|مجیب الرحمن]] و در دوره حکومت وی در کابینه بود؛
* گروه عبدالرزاق دبیر کل سابق عوامی لیگ که ازگروه شیخ حسینه جدا شد و حزب جدیدی به نام «بکشال» تشکیل داد.  


62-سراج گنج      2498         1341                 1273                      41
==== [[حزب مسلم لیگ بنگلادش|حزب مسلم لیگ]]  ====
از قدیمی ترین [[نظام حزبی بنگلادش|احزاب بنگلادش]] است که در استقلال پاکستان نقش عمده‌ای داشت، به همین دلیل پس از استقلال [[بنگلادش]]، این حزب به اتهام همکاری با پاکستان منحل شد. اما در سال 1976 که [[ژنرال ضیاء الرحمن|ضیاء الرحمن]] فعالیت احزاب را آزاد اعلام کرد، دوباره فعال شد. این حزب در میان توده مردم مسلمان [[بنگلادش]] نفوذ چشمگیری دارد؛  از این رو، سومین حزب بزرگ [[بنگلادش]] به شمار می رود، (اکنون از این گروه جز نام چیزی باقی نمانده است ) اما در میان افراد تحصیل کرده نفوذ ندارد <ref>فرزین نیا، 1373: 172-184</ref>.


63-تاگور گنج      1809          596                  563                     8/40
==== [[حزب جماعت اسلامی بنگلادش]]  ====
حزبی سیاسی است که خواهان استقرار حکومت اسلامی در [[بنگلادش]] است. اساس این حزب را در سال 1942 ابوالاعلی مولانا مودودی پی‌ریزی کرد و در سال 1947، به شکلی مستقل به نام جماعت اسلامی در پاکستان شرقی [iv] فعالیت خود را ادامه داد. این حزب از لحاظ سیاسی به دلیل همکاری با نیروهای نظامی پاکستان و همراهی در مظالم علیه مردم [[بنگلادش]]، به جریان ضد استقلال [[بنگلادش]] معروف شد. هر چند، گاهی هدف انتقادات روشنفکران و مطبوعات قرار می‌گیرد. در حال حاضر حزب جماعت اسلامی در ردیف سوم [[نظام حزبی بنگلادش|احزاب سیاسی بنگلادش]] قرار دارد. این حزب پیرو مذهب اهل سنت حنفی است و پیروان آن از لحاظ طریقت صوفیه، پیرو عبدالقادر گیلانی می‌باشند. آنان برای شخصیت والای رسول اکرم (ص) اعتقاد و ارادت خاصی قائلند. رسول گرامی اسلام را به عنوان نبی و حی و زنده می‌دانند و گرفتن جشن و مراسم در روز تولد آن حضرت را تبرک به حساب می‌آورند.


<nowiki>*</nowiki>- نام ایالت ها در بالای شهرهای هر ایالت با علامت ستاره (*) مشخص شده اند. بنگلادش به شش ایالت تقسیم می شود.
مردم، مخالفین مراسم میلاد النبی (ص) را وهابی و ضد مقام مقدس حضرت رسول تلقی می‌کنند. معروف است که پروفسور غلام اعظم رهبر این حزب و استاد پیشین دانشگاه، در گذشته با چنین اظهاراتی، حساسیت های مذهبی را در بین علمای اهل سنت برانگیخته بود.


==== [[حزب جانادال( حزب مردم ) در بنگلادش|حزب جاتیا (جانادال)]]   ====
[[حزب جانادال( حزب مردم ) در بنگلادش|حزب جانادال]]<nowiki/>در نوامبر 1983 توسط ارشاد تأسیس شد. اصول اساسی این حزب عبارت بودند از: 1- ناسیونالیسم، 2- ایدئولوژی و ارزش های اسلامی، 3- دموکراسی، 4- ترقی.


هدف ارشاد از تشکیل این حزب به صورت خلاصه، در ادامه آمده است:


* مشروعیت بخشیدن به موقعیت خود از طریق انتخابات ریاست جمهوری؛
* ایجاد پایگاهی برای خود و طرفدارانش در جهت مبارزه با مخالفان؛
* تحقق بخشیدن به نقش ارتش در اداره امور کشور از طریق [[قانون اساسی بنگلادش|قانون اساسی]]؛
* به اجرا درآوردن اصول اقتصادی واجتماعی.


'''4. 9.''' '''روابط خارجی بنگلادش؛ موقعیت آن در منطقه و جهان'''
در ماه سپتامبر 1985 این حزب در اتحادی پنج حزبی که «جبهه ملی» نامیده می‌شد شرکت کرد. این جبهه سیاست های دولت ارشاد را اعلام می‌کرد. در ژانویه 1986 پنج بخش جبهه ملی رسماً حزب جاتیادال ( حزب ملی ) را تشکیل دادند. این حزب، دولتی تشکیل داد که در مقابل تقاضای مخالفان را برای لغو حکومت نظامی در بر داشت. جاتیادال 153 کرسی از 300 کرسی را در انتخابات به دست آورد و 30 کرسی زنان را نیز نامزدهای جاتیادال کسب کردند. در نتیجه، میزان الرحمن چودری دبیرکل حزب جاتیادال به مقام نخست وزیری رسید. در اوایل سپتامبر 1986،  ارشاد به این حزب پیوست و رئیس حزب شد و خود را نامزد ریاست جمهوری کرد و به پیروزی رسید.


ماده 25 قانون اساسي بنگلادش مصوب 1972 در زمينة سياست خارجي مي گويد :
==== [[حزب حركت وحدت اسلامی بنگلادش|حزب حرکت وحدت اسلامی]]  ====
این حزب در سال 1976 تأسیس شد و اولین رئیس آن، مولانا عبدالرحیم بود. وی متفکر و مفسر برجسته اسلامی در [[بنگلادش]] بود و در میان روحانیون و روشنفکران اسلامی بسیار نفوذ داشت. آثار او هنوز هم در جامعه اسلامی و ادبی بنگلادش مقبولیت دارد. وی تفهیم القرآن مولانا ابوالاعلی مودودی و بسیاری از کتاب های دیگر را به زبان بنگالی ترجمه کرد. بیش از 60 عنوان کتاب در موضوعات مذهبی، اقتصادی و فلسفی از وی باقی مانده است. وی در سال 1987 وفات یافت. در بدو تأسیس، همه جریانات اسلامی و سیاسی بنگلادش زیر پرچم این حزب بود و در آن زمان این حزب، تحت نام «حزب دموکراتیک اسلامی» مشهور بود. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ایران در سال 1979، این حزب رسماً از انقلاب اسلامی ایران حمایت کرد و همه امکانات حزب از جمله هفته نامه «جهان نو» به نشر و تبلیغ ایده های سیاسی حضرت امام خمینی (ره ) پرداخت.


    « كشور روابط بين المللي خود را بر اساس احترام به حاكميت ملي، مساوات، عدم مداخله در امور داخلي ديگر كشورها، حل مسالمت آميز اختلافات بين المللي واحترام به حقوق بين المللي واصول مندرج در منشور ملل متحد بنيان خواهد گذاشت و بر اساس اصول بیان شده براي جلوگيري از به كار بردن زور در روابط بين المللي و خلع سلاح عموم كوشش خواهد شد».  
در حال حاضر دکتر عیسی شاهدی ریاست این حزب را بر عهده دارد. نام این حزب اخیرا به حزب حرکت وحدت اسلامی تغییر نام یافته است. خط مشی این حزب پیروی از خط مولانا عبدالرحیم است، اما به دلیل اینکه شعارشان احتراز از روش دموکراتیک غربی و اعتقاد به ایده قیام مردمی است، در جریانات سیاست کنونی [[بنگلادش]] نفوذ چندانی ندارد. در مجموع این حزب به طرفداری از انقلاب اسلامی ایران مشهور است. دیدگاه روحانیون و مردم آگاه نسبت به این حزب مثبت است.


   دولت بنگلادش معتقد است كه اقيانوس هند بايد به عنوان منطقه صلح اعلام شود و دور از رقابت ابر قدرت ها و مسابقة تسليحاتي باشد. اين كشور همچنين مخالف با نژاد پرستي است و در مسئله خاور ميانه معتقد است كه بايد از حقوق حقة فلسطيني ها دفاع شود.  
==== سیاست های مذهبی حکومت و نقش مذهب در سیاست گذاری ها ====
برای تشریح موضوع، لازم است نگاهی کلی و مختصر به دیدگاه های دولت حاکم پس از استقلال [[بنگلادش]] که به چهار دوره شیخ مجیب الرحمن، ضیاء الرحمن، ارشاد و خانم خالده ضیاء تقسیم می‌شود، بی‌اندازیم. دولت شیخ مجیب الرحمن رهبر عوامی لیگ، متأثر از تفکرات سوسیالیستی و سکولاریستی حاکم بر هند و تحت نفوذ سیاستمداران هندی، به منزله رهبر مبارزات جدایی خواهانه، پس از اعلام استقلال این کشور، اصطلاحات سیاسی ناسیونالیسم، سوسیالیسم، دموکراسی و سکولاریسم را، که اصول اعتقادی حزب عوامی لیگ بود، در [[قانون اساسی بنگلادش]] به تصویب رساند.  


   بنگلادش خواهان بهترين روابط با كشورهاي منطقه است. تحكيم دوستي ميان كشورهاي منطقه در سازمان سارك انجام شده است.  
در زمان حکومت مجیب الرحمن، فعالیت بخش‌های خصوصی تجدید و کشور همانند نظامی کمونیستی و به صورت نظامی تک حزبی اداره می‌شد. [[ژنرال ضیاء الرحمن]] که دارای عقاید مذهبی ملی گرایانه بود، در سال 1976 اداره کشور را به دست گرفت و به ریاست جمهوری رسید. وی اقدام به اصلاح [[قانون اساسی بنگلادش|قانون اساسی]] کرد و «اسلام» را جایگزین سکولاریسم کرد و نماد اسلام یعنی«بسم ا... الرحمن الرحیم» را در اول قانون اساسی قرار داد و ماده 12 [[قانون اساسی بنگلادش|قانون اساسی]] را که شامل مکانیزم‌های اجرایی سکولاریسم بود، به کلی حذف کرد.  


4. 9. 1. اهميت استراتژيك كشور در منطقه
دولت ژنرال حسین محمد ارشاد رئیس ستاد مشترک وقت که در سال 1982 در کودتایی بدون خونریزی رئیس جمهور شد و زمام امور را به دست گرفت، به ظاهر به روند اسلام گرایی ادامه دارد و اعلام کرد که اصول اسلام باید در قانون اساسی گنجانده شود. در هشتمین اصلاحیه قانون اساسی توسط مجلس ملی در 17 ژوئن 1988، اسلام دین رسمی کشور اعلام شد.  


بنگلادش به علت قرار داشتن در جنوب شرق آسيا و شمال اقيانوس هند، از نظر استراتژيكي موقعيت خاصي دارد. اين كشور از يك سو، مد نظر ابرقدرت ها است و از سوي ديگر توجه كشور همسايه و همجوار مانند هند، پاكستان و چين را به خود جلب کرده است.  
خانم [[خالده ضیاء]] به تأسی از شوهر خود و خانم شیخ حسینه واجد نیز به تأسی از پدر خود، دیدگاه مذهبی آنان را در مواضع و سیاست‌های حکومتی خود اعمال کرده‌اند. در مجموع، موقعیت جغرافیایی این کشور و محدود شدن بیشتر در مرزهای خود با کشور هند، جمعیت بیش از حد و منابع محدود اقتصادی و احزاب قدرتمند تحت تاثیر از تفکرات خارجی و بالاخره هویت اصلی آن که کشوری مسلمان است، عواملی هستند که موجب شده است تا دولت های حاکم بر [[بنگلادش]] رابطه مسالمت آمیز با دیگر کشورها برای جلب کمک ها و سرمایه های خارجی و اخذ وام اتخاذ کنند. همچنین به تبع آن مداخله نکردن در مسائل داخلی دیگر کشورها، حل مسالمت آمیز اختلافات بین المللی و احترام به حقوق بین المللی و اصول مندرج در منشور ملل متحد را در دستور کار خود قرار می‌دهند؛ بر این اساس کوشش شده است از به کار بردن زور در روابط بین المللی جلوگیری و از خلع سلاح عمومی حمایت شود.  


   بنگلادش زماني بخشي از ايالت بنگال هند بود. پس از استقلال پاكستان، بنگال شرقي از هند مجزا و با نام پاكستان شرقي به كشور پاكستان ملحق شد.  
دولت [[بنگلادش]] معتقد است که اقیانوس هند باید منطقه صلح اعلام شود و دور از رقابت ابر قدرت‌ها و مسابقه تسلیحاتی باشد. این کشور همچنین مخالف با نژاد پرستی است و در مسئله خاور میانه معتقد است که باید از حقوق حقه فلسطینی‌ها دفاع شود. [[بنگلادش]] خواهان بهترین روابط با کشورهای منطقه است. تحکیم دوستی میان کشورهای منطقه در سازمان «سارک» انجام شده است. از طرف دیگر، از آنجا که [[بنگلادش]] از اقتصاد ضعیف و جمعیتی فراوان برخوردار است، سعی دارد که سیاست های مسالمت آمیز پیشه کند و در برابر کشورهای مختلف سیاست صبر و مدارا را پیش گیرد؛ زیرا اوضاع نظامی واقتصادی نابسامان این کشور اجازه رویارویی با کشورهای دیگر را به آن نمی‌دهد. از آنجا که [[بنگلادش]] در معرض مصایب طبیعی از قبیل سیل و طوفان قرار دارد، این گونه رخدادهای طبیعی بر سیاست خارجی این کشور تأثیر گذار بوده است.  


   جدايي دو بخش پاكستان از يكديگر، مسائل و مشكلات فراواني را به دنبال داشت تا آنكه در 1971 بنگلادش از پاكستان جدا و به صورت كشور مستقلي در آمد.  
=== عضویت در سازمان های بین المللی ===
[[بنگلادش|کشور بنگلادش]] سیاست دوستی با تمام کشورها را در سر لوحه برنامه‌های خود قرار داده است. سیاست درهای باز و همکاری‌های همه جانبه با کشورهای مختلف، فراهم کردن سیاست خصوصی سازی سازمان‌ها، مراکز و صنایع گوناگون کشور، از جمله سیاست‌های کلان دولت است.  


   اين كشور به علت همسايگي با ايالات بنگال غربي، آسام و تريپوراي هند براي اين كشور اهميت ويژه اي دارد. هند، برای دسترسي به اقيانوس هند سعي دارد با كسب امتيازاتي از بنگلادش این امكان را براي خود فراهم کند. از طرف ديگر بنگلادش با دارا بودن ارتشي بزرگ مي تواند متحد نظامي مهمي براي هر يك از كشورهاي همسايه محسوب شود(News paper Bangladesh Today , Februay 28 , Dhaka ).
عضو فعال سازمان ملل (UN)، جنبش غیر متعهدها، سازمان کنفرانس اسلامی (OIC)، کشورهای مشترک المنافع و بیشتر سازمانهای بین المللی و منطقه ای در سطح جهانی است. نخست وزیر بنگلادش در بیشتر نشست های جهانی از قبیل نشست تغذیه جهانی در رم، کنفرانس هایی در هند و سازمان OIC در پاکستان، نهمین دور «سارک» [iii] د رمالدیو و D8 در ترکیه، پنجمین کنفرانس جهانی عصر در آلمان، کنفرانس کشورهای مشترک المنافع در انگلستان و ...، شرکت داشته است.


[[بنگلادش|کشور بنگلادش]] با وجود عقب ماندگی در همه سطوح تجاری و اقتصادی خود، تلاش گسترده‌ای برای توسعه روابط در زمینه های تجاری، بازرگانی، سرمایه‌گذاری و توریسم با کشورهای منطقه و همسایه به عمل آورده است<ref>وزارت امورخارجه بنگلادش(2004). تاریخ، فرهنگ، سیستم حکومتی [[بنگلادش]]، وزارت امور خارجه [[بنگلادش]]. قابل دسترس از وب سایت وزارت امورخارجه بنگلادش.</ref>. در سال 1997، سرمایه گذاری مستقیم خارجی  121 میلیون دلار بود، در حالی که در سال 1999 به 317 میلیون دلار افزایش یافت. این افزایش بیشتر در بخش انرژی ( سوخت ) صورت گرفته است <ref>روزنامه اتفاق ، 28 سپتامبر 1999، داکا – بنگلادش</ref>. دومین کنفرانس سران کشورهای اتحادیه دی هشت سازمان همکاری های اقتصادی هشت کشور عضو سازمان کنفرانس اسلامی، در اول مارس 1999 مطابق با 10 اسفند 1377 خورشیدی در هتل شرایتون شهر داکا، پایتخت [[بنگلادش]] توسط خانم شیخ حسینه نخست وزیر وقت این کشور افتتاح شد. اعضای تشکیل دهنده دی هشت شامل کشورهای [[بنگلادش]]، [[مصر]]، پاکستان، [[سریلانکا|سری لانکا]]، ج.ا.ایران، اندونزی، مالزی و ترکیه هستند<ref>روزنامه اتفاق ، داکا – بنگلادش ، 1/3/1999( 10 اسفند 1377 </ref>. شایان ذکر است که جمعیت کل کشورهای عضو جمعاً حدود 787 میلیون نفر می باشد که 13 درصد کل جمعیت جهان را شامل می‌شود <ref>روزنامه ایندیپندنت ، داکا – بنگلادش ، 3/3/1999 ( 12 اسفند 77)</ref>


'''4. 10. پرچم؛ نشان و سرود ملی'''
===  [[تقسیمات اداری و سیاسی بنگلادش|تقسیمات اداری و سیاسی]] استان ها و شهر های مهم، پایتخت ===
[[بنگلادش|کشور بنگلادش]] به  7 ناحیه یا ایالت اصلی مرکب از [[داكا|داکا]]، [[چيتاگنگ|چیتاگنگ]]، [[کولنا]]، [[راجشاهی]]، [[سیلهت]]، باریسال و رنگپور تقسیم شده است که در مجموع دارای 65 شهرستان، 490 شهر (تانه)، 4451 بخش (اتحادیه) و 59990 روستا می باشد.  


پرچم ملي بنگلادش داراي زمينه رنگ سبز و تصوير خورشيدي به رنگ سرخ است.  
==== تقسیمات اداری استان ها ====
بر اساس تقسیم بندی زیر، پنج مرکز تصمیم گیری اداری وجود دارند که به ترتیب شامل: 1.استانداری، 2. فرمانداری، 3. شهرداری، 4. بخشداری و 5. شورای محلی می‌باشند.  


   زمينه رنگ سبز پرچم نشانه جواني و سرزنده بودن مردم و رنگ قرمز خورشيد به منزله مبارزات استقلال طلبانه مردم بنگلادش مي باشد.  
==== استانداری ====
رئیس استانداری گرچه به نام استاندار( Divisional Commissionar) خوانده می‌شود ولی قدرت اجرایی مشخصی ندارد و در واقع نقش هماهنگ کننده با فرماندار را بازی می‌کند. استاندار و فرماندار هر دو از طــرف دولـــت ( وزارت کشور ) تعیــین می‌شوند و این فرماندار است که در واقع همه اختیارات اجرائی را در دست دارد.  


   سرود ملي بنگلادش نيز چنين است (ترجمه به فارسی) :
==== فرمانداری ====
فرمانداری، دستگاه اصلی کشور داری در سطح فرمانداری‌ها و شهرستان‌ها می باشد. فرماندار از میان کادر کارمندان نظام بر اساس سابقه و تجربه کشور داری از طرف وزارت کشور تعیین می‌شود. همه کارهای نظام به فرماندار محول است. فرماندار در واقع مجری اصلی مسائل دولتی و نظام کشور در سطح فرمانداری و توابع آن می‌باشد.


بنگلادش طلايي من، عشق مي ورزم به تو،
==== شهرداری ====
در شهرهای مرکزی هر یک از فرمانداری‌ها، یک شهرداری وجود دارد. تشکیلات شهرداری به صورت مجزی در کنار تشکیلات فرمانداری قرار دارد. عنوان شهرداران در شش شهر مرکزی استان ها «شهردار» و در شهرهای دیگر فرمانداری‌ها «رئیس شهرداری» می‌باشد. هر شهرداری بر اساس وسعت و حوزه عملی خود به چند بخش تقسیم می‌شود و از هر بخش یک نماینده بنام کمیسیونر منتخب می‌شود. شهردار و نمایندگان بخش‌ها با رأی مستقیم مردم تعیین می‌شوند. شورای شهرداری با شهردار و نمایندگان بخش‌های مختلف تشکیل می‌شود. در انتخابات شهرداری، گرچه مستقیماً سیاست کشور را تعیین نمی‌کند، حضور مردم و سیستم برگزاری آن همانند انتخاب پارلمانی است و در سیاست گذاری کشور به طور غیر مستقیم نقش تعیین کننده ای ایفا می‌کند. هر شهروند حق دو رأی را دارد. یکی برای رئیس شهرداری و یا شهردار و دیگری برای نماینده بخش مربوطه به عنوان که شورای شهرداری و به نام کمیسیونر است.


براي ابد آسمانهايت وهوايت در قلب من جا دارد.
===== اختیارات  شهرداری =====
شهرداری‌ها در واقع قدرت اجرایی اصلی دولتی را در دست ندارند، بــلکه در کنـــار فرماندار در شهر مرکزی فرمانداری نقش هماهنگی را بازی می‌کنند. از وظایف مهم شهرداری ساختن و بازسازی خیابان‌ها، کوچه ها و پل های حوزه عملیاتی خود، نظارت بر بهداشت عمومی و نظافت عامه شهر و اداره تعدادی مدارس ابتدایی و بعضی از مدارس دینی اطفال می باشد.  


در بهار اي مادر من، رايحه اي از شكوفه هاي درختان انبه ترا سرشار از سرخوشي وصف ناشدني مي كند ( Philips and Gritzner, 2007:11 ).  
==== بخشداری ====
کارهای بخشداری در سه بخش تقسیم می‌شود: 1. کلانتری، 2. رسیدگی قضایی، 3. مسائل اجرایی، برنامه های عمرانی، بهداشتی و آموزشی. رئیس کلانتری اتفاقات جنایی را رسیدگی می‌کند. در بخش رسیدگی قضایی، دادگاه رسمی محلی دایر است و رئیس بخشداری مسائل دیگر بخشداری را رسیدگی می‌کند. رئیس بخشداری از میان کادر کارمندان نظام از طرف دولت منصوب می‌شود. بخشداری در سیستم حکومتی بنگلادش جنبه سنتی دارد. البته بنابر تصمیمات متفاوت سیاسی، در تشکیلات آن تغییراتی ظاهر می‌شود. مثلاً در زمان حکومت ژنرال ارشاد بخشداری ارتقا یافته، شبه فرمانداری معرفی شده بود و دو نفر رئیس شورای شبه فرمانداری و نایب رئیس آن، با رأی مستقیم مردم از طریق انتخابات عمومی منتخب می‌شدند. در دوره حکومت خانم [[خالده ضیاء]] این سیستم لغو شد و انتخابات این شورا نیز منتفی اعلام شد. ولی بعد از روی کار آمدن دولت خانم شیخ حسینه سیستم شبه فرمانداری در بخشداری‌ها احیا شد و قرار است در آینده نه چندان دور برای تشکیل آن شورا انتخابات عمومی برگزار شود. شایان ذکر است که تشکیلات شورای بخشداری هنوز بیشتر جنبه تشریفاتی دارد و رئیس شورای بخشداری نقش هماهنگ کننده را ایفا می کند. در شورای بخشداری فقط در سمت رئیس و نایب رئیس انتخابات برگزار می‌شود. هنوز مسئله انتخابات اعضای این شورا مشخص نشده است.  


آه كه چه هيجاني دارد.  
==== شورای محلی ====
شورای محلی شامل چند روستا می‌شود. این شورا به نام «یونین پریشاد» معروف است. معمولاً 3 یا 4 روستای بزرگ در این شورا شرکت دارد. محدوده این روستاها و شورا را دولت تعیین می‌کند. در این شورا از هر روستای بزرگ سه نماینده و یک رئیس از طرف مردم با رأی مستقیم انتخاب می‌شوند. شورای محلی از لحاظ سنتی خیلی نفوذ دارد و همه کارهای اجرایی و قضایی روستاها را رسیدگی می‌کند. برای انتخابات هر شورا در محله های مربوطه، حوزه رأی گیری گذاشته می‌شود و در آن زن و مرد بر اساس فهرست رأی دهندگان رأی می‌دهند و هر کس حق دو رأی دارد، یکی برای رئیس شورای محلی و دیگری برای روستای خود <ref>اورسجی، 1378: 13-12</ref>


در پــــاييز اي مادر من، در مزارع پر محصولت همه جا را سرشار از لبخندهاي شيرين مي بينم .
==== پایتخت و شهرهای مهم  ====


آه كه چه سايه هاي زيبايي، چه ظرافتي، چه فرش گسترده اي در پيش پاهاي درختان انجير معابد ودر طول دو ساحل رودخانه دارد.  
===== [[داكا|داکا]] =====
[[داكا|شهر داکا]] پایتخت و بزرگترین شهر [[بنگلادش]] است. این شهر در قرن دهم میلادی بنا نهاده شد و از سال 1608 تا 1704، پایتخت مغول در بنگال بود. قبل از این که در سال 1765 زیر سیطره دولت بریتانیا قرار گیرد، این شهر مرکز تجاری بریتانیا، [[فرانسه]] و هلند بود. سپس در سال 1905 مجدداً  پایتخت و مرکز نامیده شد و در سال 1956 پایتخت پاکستان شرقی شد. در سال 1971 به هنگام جنگ برای استقلال، خسارات زیادی را متحمل شد. در سال 1982، تلفظ نام داکا از " Dacca" به " Dhaka"  تغییر یافت. این شهر از نظر جغرافیایی در مرکز کشور و در ناحیه دلتایی رودخانه های «گنگ» و «براهماپوترا»  قرار گرفته است. موقعیت شهر از نظر آب وهوایی بیشتر بارانی است. میانگین سالانه بارندگی حدود 80  درصد در طول سال و مربوط به ماه های می تا سپتامبر می‌باشد.  


آه اي مادر، كلمات از لبان تو همچون شهد به گوش هاي من مي ريزند.  
از نظر کشاورزی شهر داکا یکی از نواحی تولید برنج و کنف است. از جاذبه های [[داكا|شهر داکا]]، مساجد آن است که دارای بیش از صدها مسجد است و از میان آن ها  مسجد بیت الملکرم، مسجد ملی است. مساجد و مراکز مهم تاریخی و دیدنی داکا، از نظر معماری و فضا و قدمت، عبارت اند از: هفت گنبد(بنگلادش فعلی)، [[مسجد ستاره]] در قرن هیجدهم (Star Mosque)، قلعه لال باغ (1678)، پارک بهادر شاه، موزه ملی، موزه احسن منزل، سالز کروزن، ساختمان قدیمی دادگاه عالی، باغ وحش، باغ بوتانیکال (باغ کشاورزی)، پارک ملی، شهید منار، قبر شاعر ملی قاضی نذرالاسلام، باغ سهروردی، اقامتگاه مخصوص ریاست جمهوری در سال 1904 (Banya Bhavan) ، پارک رامنا، ساختمان مجلس ملی (jatiyja sangsad)، موزه علوم، بنای یاد بود ملی.  


آه كه همه جاني، آه مادر من اگر غم در ديده تو بنشيند، چشمانم پر از اشك خواهند شد (The Independent Bangladesh Year books , 2011 , Dhaka , Bangladesh).  
===== [[راجشاهی]] =====
نام قبلی این شهر «رامپور بوالیا» (Rampur Boalia) بود. [[راجشاهی|شهر راجشاهی]] در بخش غرب [[بنگلادش]] واقع شده است. این شهر در کنار رودخانه پادما (Padma) قرار گرفته است. [[راجشاهی]] در سال 1876 میلادی تأسیس شد و در حال حاضر، شهری صنعتی و فرهنگی و آموزشی است. این شهر دارای یک کالج پزشکــــی، انستیتو پـــرورش کــرم ابریشم، دانشگاه راجــــشاهی ( 1953م)، و تعدادی کالج بسیار خوب و معروف است. شهرت [[راجشاهی|شهر راجشاهی]] بخاطر ابریشم، میوه، بخصوص منگو و لیچی (Lichi) است. از محصولات مهم کشاورزی این منطقه می‌توان، برنج، کنف، نیشکر را ذکر کرد.


هنر صنایع دستی معروف راجشاهی، بافندگی، چوب کاری، نقره کاری و سفال سازی است. نواحی زیر مجموعه راجشاهی شهرهای نائوگائون (Naogaon) ، ناتور، چاپایی، نواب گنج، دیناجپور، پنچه گر (Panchagarh)، تاکوگائون (Thakuogan)، رنگ پور، گیلباندا(Gailbandha)، نیل پامارای، لال مونیر، کوری گرام (Kurigram)، پابنا، سراج گنج، بورا و حالی پورات می‌باشند. [[راجشاهی]] دارای 13 ناحیه است و بیش از 2407 کیلومتر مربع وسعت دارد. جمعیت آن حدود 18/870/150 نفر است.


=====  [[چيتاگنگ|چیتاگنگ]] =====
[[چيتاگنگ|چیتاگنگ]] شهر بندری و مرکز تجاری و صنعتی [[بنگلادش]] است. این شهر در سال 1986، 1/750/000 نفر جمعیت داشته است. این شهر در کنار رودخانه کارنافول که حدود 19 کیلومتر تا دهانه خلیج بنگال ادامه دارد، واقع شده است. بندر چیتاگنگ قطب اقتصادی کشور و مهم ترین و اصلی ترین بندر [[بنگلادش]] است. از سوی دیگر، [[چيتاگنگ|چیتاگنگ]] شهری باستانی است و دوره تاریخی این شهر از زمان تیپرا (Tippera) که به دوره بودایی معروف است، شروع شده و سپس به دوره های تسلط و سیطره آراکان ( هندوها ) و مغول ( دوره مسلمانان ) تقسیم بندی شده است.


در قرن شانزدهم میلادی پرتغالی‌ها به این ناحیه هجوم آوردند و مدتی در این ناحیه ماندند. سپس در سال 1760 چیتاگنگ تحت تسلط و سیطره بریتانیا در آمد. از محصولات این ناحیه، کتان، کنف، برنج، چای و بامبو می‌باشد. چیتاگنگ دارای تپه‌های سرسبز و جنگلی و سواحل بسیار زیبایی است. این منطقه توسط خلیج بنگال و رودخانه‌ها احاطه شده است و ارتفاع تپه‌های آن به بیش از 1200 متر از سطح دریا می‌رسد. میانگین ریزش باران در این منطقه 2/870 میلیمتر در سال است. از مراکز مهم و تاریخی این شهر، مقبره بایزید بسطامی، قبرستان 700 سرباز کشورهای مشترک المنافع و [[ژاپن]]، دریاچه فویز (Foys lake) ، موزه باستان شناسی، سیتاکوندا (Sitakunda) در 40 کیلومتری چیتاگنگ از مقبره‌های مهم هندوها و یکی از قدیمیترین معابد در شبه قاره، آرامگاه شاه امانت، شاهی جامع مسجد(Shahi jame Mosque)، مسجد چاندانپورا، زرادخانه پرتغالی‌ها، مناطق بندری، آکادمی مارین و بیپونی بیتان (Biponi Bitan) می‌باشند.


===== [[کولنا]] =====
[[کولنا|شهر کولنا]] در جنوب غربی [[بنگلادش]] و در مسیر رودخانه بزرگ بای لب (Bhailab) واقع شده است. بر روی این رودخانه پل هوایی بزرگی نصب شده است که هم امکان تردد برای اتومبیل‌ها و هم عبور قطار را ممکن ساخته است. این مسیر امکان تماس و ارتباط میان شهرهای بزرگ را از شمال به جنوب فراهم کرده است. [[کولنا|شهر کولنا]] (خولنا) در ساحل پوپشا (Pupsha) می‌باشد که موقعیت مهم تجاری، بندری و انبار کالاهای تولیدی دارد.


صنایع مهم جنگلی این منطقه شامل کنف، دانه های روغنی، کتان و کاغذ است که مواد اولیه آن ها از مناطق سوندربان تامین می‌شوند. [[کولنا]] در سال 1884 میلادی تأسیس شد. شهرهای زیر مجموعه [[کولنا]] شامل نواحی ساتخیرا(Satkhira)، باقرات(Bagerhat)، جیسور، جینایدا(jhinaidah)،ماگورا (Magura)، نارائیل(Narail)، کوشتیا(Kustia)، چوادانگا (Chuadanga)، مهرپور (Meherpur) می‌باشند. [[کولنا]] دارای 14 ناحیه است و مجموعا 43 کیلومتر مربع وسعت و 21 میلیون نفر جمعیت دارد.


===== [[سیلهت]] =====
[[سیلهت]] در شمال شرقی [[بنگلادش]] واقع شده است. این شهر اولین نقطه‌ای است که توجه همه توریست‌ها را به خود جلب می‌کند. [[سیلهت]] در میان تپه‌های خاسیا (Khasia) و جینتیا (Jaintia) در شمال و تپه‌های تریپورا (Tripura)  در جنوب واقع شده است. این منطقه بر خلاف سایر مناطق که زمین آن‌ها مسطح می‌باشد، دارای پستی و بلندی‌ها بسیار و تپه‌های سرسبز چای است. در فصل سرما، این منطقه سرسبزی و یکرنگی زیبایی دارد. از نظر تاریخی، [[سیلهت]] سرگذشتی طولانی و مشهور دارد.


این منطقه قبل از پیروزی و تسلط مسلمانان، توسط رؤسای قبیله و بزرگان هر قوم اداره می شد. در سال 1303 یکی از علمای بزرگ به نام حضرت شاه جلال به همراه 360 نفر از شاگردان و مریدان خود از دهلی برای تبلیغ و ترویج اسلام به این منطقه هجرت کرد و طی زندگانی پر برکت خود، جمعیت بسیاری را به دین مبین اسلام درآورد. [[سیلهت]] نه تنها بیش از 150 باغ بزرگ چای دارد بلکه افتخار دارد که سه باغ از بزرگ ترین باغ‌های چای در دنیا، از نظر میزان تولید و مساحت، در این منطقه موجود می‌باشد.


جدول 1. نام ایالت ها و شهرهای مهم<ref>Statistical poket book,1998: 111-130</ref>
{| class="wikitable"
|+
!*نام ایالت
نام شهر ''' '''
! '''مساحت'''
'''کیلومتر مربع'''
! '''تعداد جمعیت'''
'''(مردان)  '''
!'''تعداد جمعیت(زنان)'''
!'''میزان باسوادی'''(سن بالای 7)
|-
|'''*باریسال'''
|
|
|
|
|-
| 1-بارگونا
|1832
|442
|440
|52/5
|-
|2-شهرباریسال
|2791
|1291
|1239
|56/8
|-
|3-بولا
|3403
|873
|824
|36/6
|-
|4  -جالاکاتی
|758
|380
|375
|63/2
|-
|5-پاتواخالی
|3205
|719
|710
|47
|-
|6-پیروجپور
|1308
|603
|595
|63/6
|-
|'''*چیتاگنگ'''
|
|
|
|
|-
|7-بندر بان      
|4479
|149
|126
|39/2
|-
|8-برهمان باریا
|1927
|1267
|1229
|43/1
|-
|9-چاندرپور
|1704
|1174
|1179
|45/8
|-
|10-شهرچیتاگنگ
|5283
|3401
|3004
|53/7
|-
|11-کومیلا
|3085
|2499
|2331
|43/3
|-
|12-کوکس بازار
|2492
|875
|802
|41/1
|-
|13-فنی
|928
|642
|639
|57/4
|-
|14-خاجراچاری
|2700
|215
|196
|40/9
|-
|15-لاکشمی پور
|1456
|767
|761
|49/8
|-
|16-نواخالی
|3601
|1278
|1307
|54/6
|-
|17-نگاماتی
|6116
|261
|216
|54/4
|-
|'''*سیلهت'''
|
|
|
|
|-
|18-هابی گنج
|2637
|888
|869
|38/9
|-
|19-ملوی بازار
|2799
|805
|778
|46/1
|-
|20-سنام گنج
|3670
|100
|965
|40/1
|-
|21-شهرسیلهت
|3410
|1288
|1224
|48
|-
|'''*داکا'''
|
|
|
|
|-
|22-شهر داکا  
|1464
|4358
|3540
|73/6
|-
|23-فریدپور
|2073
|869
|837
|43/5
|-
|24-قاضی پور
|1741
|1001
|926
|57/4
|-
|25-گوپال گنج
|1490
|596
|590
|48/2
|-
|26-جمال پور
|2032
|1099
|1050
|35
|-
|27-کیشورگنج
|2689
|1330
|1289
|38/5
|-
|28-مداری پور
|1145
|613
|594
|46/3
|-
|29-منیک گنج
|1379
|662
|666
|40/8
|-
|30-منشی گنج
|955
|678
|648
|46/9
|-
|31-میمنسینگ 
|4363
|2316
|2231
|39/6
|-
|32-ناراران گنج
|759
|1089
|948
|58/3
|-
|33-نارسینگدی
|1141
|983
|920
|41/8
|-
|34-نتروکونا
|2810
|1005
|969
|40/3
|-
|35-راجباری
|1119
|495
|48
|41/5
|-
|36-شریعت پور
|1181
|540
|532
|40
|-
|37-شعرپور
|1364
|665
|639
|30/3
|-
|38-تان جبل
|3414
|1742
|1690
|39/2
|-
|'''*کولنا'''
|
|
|
|
|-
|39-باگرات
|3959
|835
|800
|51/2
|-
|40-جودانگا
|1158
|483
|453
|37/4
|-
|41-جی سور
|2567
|1253
|1173
|48
|-
|42-جنایادا
|1961
|808
|767
|38/8
|-
|43-کولنا
|4395
|1258
|1169
|62/2
|-
|44-کوشتیا
|1621
|889
|836
|40/2
|-
|45-ماگورا
|1049
|424
|407
|39/2
|-
|46-مهرپور
|716
|287
|275
|36/6
|-
|47-ساتخیرا
|3858
|919
|892
|45/3
|-
|'''راجشاهی'''
|
|
|
|
|-
|48-بوگرا
|2920
|1595
|1534
|47/2
|-
|49-دیناجپور
|3438
|1352
|1271
|43/1
|-
|50-گایل باندا
|2179
|1141
|1122
|35/4
|-
|51-جوی پورات
|965
|460
|431
|57/6
|-
|52-کوریگرام
|2296
|928
|923
|35/8
|-
|53-لالمونیرات
|1242
|536
|508
|41
|-
|54-نائوگائون
|3436
|1268
|1225
|48/2
|-
|55-ناتور
|1896
|780
|746
|43/4
|-
|56-نواب گنج
|1702
|694
|676
|35/2
|-
|57-فیلفاماری
|1641
|797
|757
|38/4
|-
|58-پابنا
|2371
|1140
|1071
|47/6
|-
|59-پانچاگاری
|1405
|398
|381
|43/1
|-
|60-راجشاهی
|2407
|1171
|1126
|51/7
|-
|61-رنگ پور
|2308
|1294
|1229
|36/9
|-
|62-سراج گنج
|2498
|134
|1273
|41
|-
|63-تاگور گنج
|1809
|596
|563
|40/8
|}
<nowiki>*</nowiki>- نام ایالت‌ها در بالای شهرهای هر ایالت با علامت ستاره (*) مشخص شده‌اند. بنگلادش به شش ایالت تقسیم می‌شود.


=== [[روابط خارجی بنگلادش]]؛ موقعیت آن در منطقه و جهان ===
ماده 25 قانون اساسی بنگلادش مصوب 1972 در زمینه سیاست خارجی می‌گوید: <blockquote>«کشور روابط بین المللی خود را بر اساس احترام به حاکمیت ملی، مساوات، عدم مداخله در امور داخلی دیگر کشورها، حل مسالمت آمیز اختلافات بین المللی و احترام به حقوق بین المللی واصول مندرج در منشور ملل متحد بنیان خواهد گذاشت و بر اساس اصول بیان شده برای جلوگیری از به کار بردن زور در روابط بین المللی و خلع سلاح عموم کوشش خواهد شد». </blockquote>دولت بنگلادش معتقد است که اقیانوس هند باید به عنوان منطقه صلح اعلام شود و دور از رقابت ابر قدرت ها و مسابقه تسلیحاتی باشد. این کشور همچنین مخالف با نژاد پرستی است و در مسئله خاور میانه معتقد است که باید از حقوق حقه فلسطینی‌ها دفاع شود. [[بنگلادش]] خواهان بهترین روابط با کشورهای منطقه است. تحکیم دوستی میان کشورهای منطقه در سازمان سارک انجام شده است.


==== اهمیت استراتژیک کشور در منطقه ====
[[بنگلادش]] به علت قرار داشتن در جنوب شرق آسیا و شمال اقیانوس هند، از نظر استراتژیکی موقعیت خاصی دارد. این کشور از یک سو، مد نظر ابرقدرت‌ها است و از سوی دیگر توجه کشور همسایه و همجوار مانند هند، پاکستان و [[چین]] را به خود جلب کرده است. [[بنگلادش]] زمانی بخشی از ایالت بنگال هند بود. پس از استقلال پاکستان، بنگال شرقی از هند مجزا و با نام پاکستان شرقی به کشور پاکستان ملحق شد.


جدایی دو بخش پاکستان از یکدیگر، مسائل و مشکلات فراوانی را به دنبال داشت تا آنکه در 1971 بنگلادش از پاکستان جدا و به صورت کشور مستقلی در آمد. این کشور به علت همسایگی با ایالات بنگال غربی، آسام و تریپورای هند برای این کشور اهمیت ویژه‌ای دارد. هند، برای دسترسی به اقیانوس هند سعی دارد با کسب امتیازاتی از [[بنگلادش]] این امکان را برای خود فراهم کند. از طرف دیگر [[بنگلادش]] با دارا بودن ارتشی بزرگ می‌تواند متحد نظامی مهمی برای هر یک از کشورهای همسایه محسوب شود<ref>News paper Bangladesh Today , Februay 28 , Dhaka</ref>.


=== پرچم؛ نشان و سرود ملی ===
[[پرونده:پرچم بنگلادش.png|جایگزین=پرچم بنگلادش برای اولین بار در ۱۷ ژانویه ۱۹۷۲ به رسمیت شناخته شد.|بندانگشتی|'''[https://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%BE%D8%B1%DA%86%D9%85_%D8%A8%D9%86%DA%AF%D9%84%D8%A7%D8%AF%D8%B4 پرچم بنگلادش]''' برای اولین بار در ۱۷ ژانویه ۱۹۷۲ به رسمیت شناخته شد.]]
پرچم ملی [[بنگلادش]] دارای زمینه رنگ سبز و تصویر خورشیدی به رنگ سرخ است. زمینه رنگ سبز پرچم نشانه جوانی و سرزنده بودن مردم و رنگ قرمز خورشید به منزله مبارزات استقلال طلبانه مردم [[بنگلادش]] می‌باشد.


سرود ملی [[بنگلادش]] نیز چنین است (ترجمه به فارسی): <blockquote>بنگلادش طلایی من، عشق می‌ورزم به تو،


برای ابد آسمانهایت و هوایت در قلب من جا دارد.


در بهار ای مادر من، رایحه ای از شکوفه های درختان انبه ترا سرشار از سرخوشی وصف ناشدنی می‌کند<ref>( Philips and Gritzner, 2007:11</ref>.


آه که چه هیجانی دارد.


در پــــاییز ای مادر من، در مزارع پر محصولت همه جا را سرشار از لبخندهای شیرین می‌بینم .


آه که چه سایه های زیبایی، چه ظرافتی، چه فرش گسترده‌ای در پیش پاهای درختان انجیر معابد ودر طول دو ساحل رودخانه دارد.


آه ای مادر، کلمات از لبان تو همچون شهد به گوش‌های من می‌ریزند.


آه که همه جانی، آه مادر من اگر غم در دیده تو بنشیند، چشمانم پر از اشک خواهند شد <ref>The Independent Bangladesh Year books , 2011 , Dhaka , Bangladesh</ref><ref>توسلی، محمد مهدی، علی زاده کندی، عزیز، توسلی، سینا(1391). جامعه و فرهنگ [[بنگلادش]]. تهران: [https://icro.ir سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی]( در دست انتشار)</ref></blockquote>


== نیز نگاه کنید ==
[[سیاست و حکومت روسیه]]؛ [[سیاست و حکومت چین]]؛ [[سیاست و حکومت افغانستان]]؛ [[سیاست و حکومت کانادا]]؛ [[سیاست و حکومت سودان]]؛ [[سیاست و حکومت اردن]]؛ [[سیاست و حکومت ژاپن]]؛ [[سیاست و حکومت کوبا]]؛ [[سیاست و حکومت مالی]]؛ [[سیاست و حکومت ساحل عاج]]؛ [[سیاست و حکومت لبنان]]؛ [[سیاست و حکومت مصر]]؛ [[سیاست و حکومت فرانسه]]؛ [[سیاست و حکومت اسپانیا]]؛ [[سیاست و حکومت اوکراین]]؛ [[سیاست و حکومت قطر]]؛ [[سیاست و حکومت سیرالئون]]؛ [[سیاست و حکومت اتیوپی]]؛ [[سیاست و حکومت تایلند]]؛ [[سیاست و حکومت آرژانتین]]؛ [[سیاست و حکومت سوریه]]؛ [[سیاست و حکومت سنگال]]؛ [[سیاست و حکومت زیمبابوه]]؛ [[سیاست و حکومت سریلانکا]]؛ [[سیاست و حکومت تونس]]؛ [[سیاست و حکومت گرجستان]]؛ [[سیاست و حکومت تاجیکستان]]؛ [[سیاست و حکومت قزاقستان]]


== پاورقی ==


<small>[i]کثریت آرا [ii] طبق قانون اساسی، آخرین رئیس بازنشسته دادگاه عالی کشور، رئیس موقت دولت خواهد بود</small>


----[1] - در اين كنفرانس رؤسا واعضاي پارلمان 7 كشور در جنوب شرق آسيا شركت مي كنند. كشورهاي مذكور عبارتند از هند ، پاكستان ، مالديو ، بنگلادش ، سري لانكا ، بوتان و نپال
<small>[iii] - در این کنفرانس رؤسا واعضای پارلمان 7 کشور در جنوب شرق آسیا شرکت می کنند. کشورهای مذکور عبارتند از هند، پاکستان، مالدیو، [[بنگلادش]]، [[سریلانکا|سری لانکا]]، بوتان و نپال</small>
== کتابشناسی ==
<references />
[[رده:سیاست و نظام سیاسی]]

نسخهٔ ‏۳۰ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۶:۲۴

سیاست و حکومت در کشور بنگلادش شامل: ساختار سیاسی بنگلادش، قانون اساسی بنگلادش، قوه مجریه بنگلادش، نظام و نهاد قانون گذاری بنگلادش، نظام قضایی بنگلادش، فرهنگ سیاسی در بنگلادش، نظام حزبی بنگلادش، حزب ناسیونالیست( ملی گرای) بنگلادش، حزب عوامی لیگ بنگلادش، حزب مسلم لیگ بنگلادش، حزب جماعت اسلامی بنگلادش، حزب جانادال( حزب مردم ) در بنگلادش، حزب حركت وحدت اسلامی بنگلادش، تقسیمات اداری و سیاسی بنگلادش، شهرهای مهم بنگلادش، داكا، راجشاهی، چيتاگنگ، کولنا، سیلهت، روابط خارجی بنگلادش، عضویت بنگلادش در سازمان های بین المللی و منطقه ای، نمادهای ملی بنگلادش است که به شرح زیر است:

شکل نظام و نوع حکومت

نام رسمی و بین المللی این کشور، «جمهوری مردمی بنگلادش» و نام اختصاری آن «بنگلادش» و نام پیشین آن، پاکستان شرقی است. تاریخچه تشکیل دولت مستقل در بنگلادش: تاریخ تشکیل حکومت در این سرزمین را باید پس  از استقلال این سرزمین درسال 1971 جستجو کرد. پیش از این مردم این سرزمین به نام «بنگال» یا «بنگلا» نامیده می‌شدند و محدوده جغرافیایی آن، شامل بنگلادش فعلی و کلکته بود و به زبان بنگالی حرف می‌زدند. سرزمین بنگال تا قبل از جنگ دوم جهانی، یکی از ایالت های هند بـــزرگ بود که پس از آن یعنی در سال 1947 و استقلال کشوری به نام پاکستان، به نام پاکستان شرقی، یعنی به کشور پاکستان که کشوری اسلامی تازه استقلال یافته بود، پیوست. اما دیری نگذشت که به دلیل توجه نکردن حاکمان پاکستان به زبان بنگالی و رسمیت نبخشیدن به آن، موج تظاهرات، اعتصابات و تشکیل نهضت‌های دانشجویی برای مبارزه با پاکستان به راه افتاد و نهایتاً منجر به تشکیل کشوری مستقل به نام بنگلادش در سال 1971 شد. در بخش تاریخ همین کتاب به علل و عوامل و ریشه های آن پرداخته شده است.

در واقع تشکیل حکومت و دولت و تدوین قانون اساسی در این سرزمین را باید پس از سال 1971 دانست. طبق اولین پیش نویس قانون اساسی، قدرت در دست رئیس جمهور بود که این مساله تا قبل از دهه 1990 ادامه یافت؛ اما پس از این دوره، با اصلاحاتی که در قانون اساسی صورت گرفت، رئیس جمهور بیشتر جنبه تشریفاتی پیدا کرد و قدرت اصلی به نخست وزیر منتقل شد.

اسامی روسای جمهور کشور بنگلادش از دوره استقلال 1971 تا 2009 به شرح زیر می باشد:

  • شیخ مجیب الرحمان: 11 آپریل 1971 تا 12 ژانویه 1972؛
  • ابوسعید چودوری: 12 ژانویه 1972 تا 34 دسامبر 1973؛
  • محمد محمد الله: 26 دسامبر 1973 تا 25 ژانویه 1975؛
  • شیخ محبیب الرحمان (مجدد ): 25 ژانویه تا 15 آگست 1975؛
  • خوندوکار مشتاق احمد: 15 آگست تا 6 نوامبر 1975؛
  • ابوسادات محمد سیم: 6 نوامبر 1975 تا 21 آپریل 1977؛
  • ضیاء الرحمان: 21 آپریل 1977 تا 30 می 1981؛
  • عبدالستار: 30 می 1981 تا 24 مارچ 1982؛
  • حسین محمد ارشاد: 24 تا 27 مارچ 1982؛
  • آ. اف . ام، احسن الدین چودوری: 27 مارچ 1982 تا 11 دسامبر 1983؛
  • حسین محمد ارشاد ( مجدد ): 11 دسامبر 1983 تا 6 دسامبر 1990؛
  • شهاب الدین احمد: 6 دسامبر 1990 تا 10 اکتبر 1991؛
  • عبدالرحمان بیسواس: 10 اکتبر 1991 تا اکتبر 1996؛
  • شهاب الدین احمد: 9 اکتبر 1996 تا 14 نوامبر 2001؛
  • بدرالاوزا چو دوری: 14 نوامبر 2001 تا 21جون 2002؛
  • جمیرالدین سرکار ( موقت ): 21 جون تا سپتامبر 2002؛
  • ایازالدین احمد: از سپتامبر 2002 تا ژانویه 2007؛
  • فخرالدین احمد: از ژانویه 2007 تا  فوریه 2009؛
  • محمد ظل الرحمن: از فوریه 2009 - ...

رئیس جمهوری کنونی کشور، محمد ظل الرحمن فرزند محمد علی میان، متولد 9 مارس 1929 است. وی دارای تحصیلات عالیه و از دانشگاه داکا، درجه کارشناسی ارشد تاریخ دارد و عضو ارشد عوامی لیگ است. وی در انتخابات 11 فوریه 2009 برای پست رئیس جمهوری شرکت کرد و رئیس جمهور شد و در 12 فوریه 2009 سوگند یاد کرد.

بحران سیاسی تازه در بنگلادش

irna.ir/xjPrQ8
انتخابات بنگلادش در شرایطی برگزار می‌شود که حزب ملی‌گرای مخالف حزب حاکم، این رویداد را تحریم کرده است و معترضان در سراسر این کشور، آشوب‌هایی به راه انداخته‌اند.irna.ir/xjPrQ8

خشونت ها بار دیگر در اکتبر 2006 در بنگلادش آغاز شد، جایی که در 28 اکتبر 2006 مدت نخست وزیری خالده ضیاء به پایان رسیده و هم زمان با این موضوع نیز ایازالدین احمد، رئیس دولت موقت انتخاب شد. پیش از آغاز انتخابات ائتلاف احزاب به رهبری عوامی لیگ اعلام کرد انتخاباتی را که برای 22 ژانویه 2007 پیش بینی شده بود، تحریم می‌کند. به دنبال اوج گیری خشونت ها در ژانویه 2007 ایازالدین احمد حالت فوق العاده اعلام کرد و بیش از 60 هزار نیروی امنیتی برای مقابله با خشونت ها در پایتخت مستقر ساخت. بدین ترتیب انتخابات ژانویه 2007به تعویق افتاد. در 12 ژانویه 2007، فخرالدین احمد ( Fakhruddin Ahmed ) رئیس دولت موقت شد. او بلافاصله برای بررسی فساد گسترده در کشور هیئتی را تشکیل داد و کمیسیونی را مسئول این کار قرار داد. بیش از 160 نفر از سیاستمداران شناخته شده کشور از جمله خالده ضیاء و شیخ حسینه واجد، به جرم فساد دستگیر و به زندان افتادند. نتیجه اقدامات رئیس دولت موقت نه تنها بازداشت این افراد بلکه توقیف وسایل نقلیه لوکس و مسدود کردن حساب های بانکی آن ها نیز بود. دستگیری ها در ماه مارچ با بازداشت طارق رحمان پسر خالده ضیاء به جرم اخاذی ادامه یافت. خالده ضیاء نیز خود در سپتامبر به فساد مالی متهم شد. همچنین شیخ حسینه نیز به فساد و زمینه چینی به منظور قتل چهار تن از هواداران حزب رقیب متهم شد. هرچند بازداشت این دو به همراه بسیاری دیگر از سیاستمداران بنگلادش زیاد طول نکشید و خیلی زود آزاد شدند .

در ژوئن 2007 باران های موسمی و سیل بی سابقه ظرف یک دهه اخیر بنگلادش را فرا گرفت که در جریان آن بیش از 100 تن در چیتاگونگ کشته شدند. در ماه نوامبر همین سال نیز گردباد با بادهایی با سرعت 100 مایل بر ساعت بنگلادش را درنوردید که بیش از 3500 نفر در جنوب بنگلادش کشته شدند. بنا بر اعلام سازمان ملل، بیش از یک میلیون نفر نیز در جریان این گردباد عظیم بی‌خا‌نمان شدند.

برگزاری انتخابات سراسری 2008 در بنگلادش

در دسامبر 2008 اولین انتخابات سراسری بنگلادش پس از دولت موقت که ارتش از آن حمایت می‌کرد، برگزار شد. عوامی لیگ به رهبری شیخ حسینه واجد با قاطعیت کامل 262 کرسی از 299 کرسی پارلمان را به دست آورد. ناظران بین المللی انتخابات را سالم و بدون تقلب اعلام کردند. شیخ حسینه واجد در 6 ژانویه 2009 کار خود را درسمت نخست وزیری بنگلادش آغاز کرد و ظل الرحمن نیز از جانب پارلمان بنگلادش، رئیس جمهور شد.

قانون اساسی

قانون اساسی بنگلادش در 4 نوامبر 1972 به تصویب رسید و از 16 دسامبر همان سال اجرا شد. اصلاحیه های مهم قانون اساسی در سال های 1973، 1974، 1975، 1977، 1979، 1981، 1988، 1989 و 1991 صورت گرفت. قانون اساسی در یازده فصل و 153 ماده تنظیم شده است.

   در قانون اساسی بنگلادش، سیاست دولت در آغاز بر اساس ناسیونالیسم، سوسیالیسم، دموکراسی و سکولاریسم استوار بود. اما اصلاحیه سال 1977، واژه «اسلام» را جایگزین «سکولاریسم» کرد. در این اصلاحیه آمده است که:

«کشور بر مبنای توکل و ایمان به خدا، ناسیونالیسم، دموکراسی و سوسیالیسم هدایت خواهد شد».

  در اصلاحیه بعدی که در سال 1988 صادر شد، «اسلام» را دین رسمی اعلام کرد. در 23 آوریل 1977 ، عنوان «بسم الله الرحمن الرحیم» در ابتدای قانون اساسی قرار گرفت و در واقع با این عمل، «اسلام» جایگزین «سکولاریسم» شد. در 23  ژوئن 1990، پیرو صدور اصلاحیه ای دیگر بر قانون اساسی، 30 کرسی برای زنان در نمایندگی مجلس پیش‌بینی شد. در اصلاحیه دوازدهم قانون اساسی که در اوت 1991 صادر شد، سیستم ریاست جمهوری به سیستم پارلمانی تغییر یافت و بدین صورت انتخاب رئیس جمهور از طرف مجلس[i] صورت خواهد گرفت [۱].

  قانون اساسی بنگلادش مجموعاً دارای 11 فصل و 153 بند و چهار ضمائم می باشد. فصول یازده گانه شامل این عناوین است:

  •   فصل اول: اصول سیاست بنیادین کشور؛
  •   فصل دوم: حقوق اساسی؛
  •   فصل سوم: قوه مجریه؛
  •   فصل چهارم: قوه قضائیه؛
  •    فصل پنجم: قوه مقننه؛
  •  فصل ششم: قوه حزب ملی؛
  •  فصل هفتم: انتخابات؛
  •  فصل هشتم: بازرسی و حسابرسی؛
  •  فصل نهم: نیروهای مسلح و رفاه عمومی؛
  •  فصل دهم: مقررات ویژه و فوق العاده؛
  • فصل یازدهم: متمم اصلاح قانون اساسی[۲].

قوه مجریه

اجرای مصوبات دولت توسط نهاد نخست وزیری است و رئیس جمهور تقریبا جنبه تشریفاتی دارد. رئیس جمهور نیز به پیشنهاد نخست وزیر انتخاب می شود و در واقع قدرت در دست نخست وزیر است.

نظام و نهاد قانونگذاری

مجلس بنگلادش، جاتیا شانگشاد ( خانه ملت ) نام دارد و 300 عضو انتخابی دارد که با انتخابات، مستقیماً از طرف مردم انتخاب می‌شوند و 30 عضو مجلس نیز زن هستند که از طرف 300 نماینده انتخابی پس از انتخابات، تعیین می‌شوند. بنابر این تعداد کل نمایندگان مجلس 330 نفر می‌باشد. مدت نمایندگی مجلس پنج سال است. افراد 18 سال به بالا حق شرکت در انتخابات را دارند. رئیس جمهور حق انحلال پارلمان را دارد. حق اعلام جنگ فقط با مجلس می‌باشد.

در کشور بنگلادش، 300 حوزه انتخاباتی وجود دارد که از هر حوزه انتخاباتی فقط یک نماینده برای پارلمان با رأی مستقیم مردم انتخاب می‌شود. مثلاً در شهرستان داکا 6 حوزه انتخاباتی وجود دارد و از هر حوزه یک نماینده انتخاب می‌شود، یعنی شهروند داکا حق فقط یک رأی دارد. برای تشخیص واجدین شرایط، رأی دهندگان قبل از هر انتخاب عمومی، به فهرست داوطلبان نمایندگی که قبلا تهیه شده و در سراسر کشور توزیع شده است، و در واقع نقش شناسنامه را ایفا می کند، مراجعه می‌کنند. شایان ذکر است که هر کس فقط حق رأی دادن در محل سکونت خود و بر اساس فهرست داوطلبان را دارد. با رأی اکثریت اعضای پارلمان، از میان نمایندگان، نخست وزیر و با پیشنهاد نخست وزیر، رئیس جمهوری انتخاب می‌شوند. با پیشنهاد نخست وزیر، پارلمان وزرای دیگر را تعیین می‌کند. دیگر وزرا نیز حتماً باید عضو مجلس باشند ولی در باره رئیس جمهوری شرط عضویت در پارلمان وجود ندارد.

نظام قضایی

سیستم قضایی بنگلادش بر پایه دیوان عالی بنا شد که بزرگ ترین نهاد قضایی در کشور است و شامل دو بخش دادگاه عالی و استیناف می‌باشد. دادگاه عالی به عنوان حافظ و نگهبان قانون اساسی است و نظارت بر اجرای صحیح حقوق اساسی شهروندان را برعهده دارد. دادگاه‌های وابسته نیز در سراسر بخش‌ها و نواحی کشور در قالب دادگاه‌های کیفری، خانواده، املاک، تجاری، شهری، نظامی و ... عمل می‌کنند. دیوان عالی شامل رئیس دادگستری و تعدادی از قضات مرتبط است و این گروه فقط به مسائل مرتبط در بخش استیناف عمل می‌کنند و سایر قضات نیز در بخش دادگاه‌های عالی مستقر هستند.

رئیس دادگستری و قضات مرتبط در این بخش مامور و منتخب از سوی رئیس جمهور هستند. در بخش دادگاه های استیناف، دادخواست ها و فرجام ها از سوی قضات شنیده می‌شود و حکم و دستور لازم برای بخش دادگاه ها صادر می‌شود. بخش دادگاه ها نیز ریاست، نظارت و کنترل بر همه دادگاه های وابسته را بر عهده دارد و در جایگاه دادگاه استیناف نیز عمل می‌کنند. قاضی ناحیه با همیاری و مساعدت قضات وابسته به معاونین و دادرسی‌ها، در سطح ناحیه ای نیز جلسات دادگاه را برگزار می‌کنند. مدت اعتبار رسمی فعالیت قضات و دفاتر آن ها تا اتمام سن 65 سالگی است[۳].

فرهنگ سیاسی

روند تغییر قدرت از ریاست جمهوری به نخست وزیری طبق قانون اساسی بنگلادش از دهه 1990 شکل گرفت. همان گونه که اشاره کردیم تا قبل از دهه 1990 ، رئیس جمهوری این کشور نقش اول را داشت و در واقع قدرت در دست رئیس جمهور بود؛ اما به دلیل پاره ای از مشکلات و درگیری های حزبی که عمدتاً دو حزب «عوامی لیگ» و «نشنال پارتی» در دوره‌های متعدد قدرت، داشته‌اند، سرانجام رهبران این دو حزب که قدرت بیشتری در مجلس داشتند، برای تغییر در ساختار فوق به توافق رسیدند. در دوره حکومت خانم خالده ضیاء و نیز در حکومت خانم شیخ حسینه، هر دو نخست وزیر باگذراندن لایحه ای در مجلس، ریاست جمهوری را به مقام تشریفات تبدیل و نخست وزیر را به  شخصیت اول سیاسی کشور تبدیل کردند.

بر اساس قانون اساسی این کشور، نخست وزیر در رأس قوه مجریه قرار دارد. پس از تشکیل پارلمان، حزب حاکم، نخست وزیر را تعیین می‌کند و وی کابینه خود را به تأیید مجلس می‌رساند. رئیس جمهور نیز از طرف مجلس برای مدت پنج سال انتخاب می‌شود. طبق آخرین اصلاحات در قانون اساسی بنگلادش، ریاست قوه مجریه به عهده نخست وزیر می‌باشد و رئیس جمهور نقش دوم را بر عهده دارد. در قانون اساسی بنگلادش تصریح شده است که در پایان دوه هر دولت، دولتی موقت تشکیل می‌شود[ii] و دولت او انتخابات سراسری را برگزار می‌کند. پس از پایان مراحل انتخابات، دولت موقت قدرت را به دولت جدید تحویل خواهد داد.

نظام حزبی، احزاب سیاسی و گروه های ذی نفوذ

از زمانی که بنگلادش بخشی از شبه قاره هند شد و پس از اینکه قسمتی از پاکستان(پاکستان شرقی) شد و سپس بعد از استقلال، احزاب سیاسی در این خطه فعالیت گسترده‌ای داشتند و اغلب این احزاب، منشأ خود را از احزاب سیاسی شبه قاره و یا پاکستان گرفته‌اند.

حزب ناسیونالیست ( ملی گرای) بنگلادش(B.N.P)

ضیاء الرحمن در اول سپتامبر 1978 این حزب را تأسیس کرد. این حزب جایگزین حزب «جاگودال» شد. هدف از تأسیس این حزب، برقراری دموکراسی بر اساس وحدت ملی و حمایت مردم اعلام شد. ضیاء الرحمن رئیس حزب شد و مقرر شد حزب را دوازده عضو کمیته شورای ملی اداره کنند. پس از اینکه ژنرال ضیاء الرحمن رهبر حزب در کودتای نظامی کشته شد، کودتاچیان نیز پس از مدتی دستگیر و محاکمه شدند و معاون رئیس جمهور، عبدالستار، رئیس جمهور و ریاست حزب را عهده دار شد. وی نیز به وسیله کودتای ژنرال محمد ارشاد در 1982 بر کنار شد؛ ولی همچنان ریاست حزب را بر عهده داشت.

حزب ناسیونالیست بنگلادش همچنان به مخالفت با حکومت نظامی ارشاد ادامه داد و انتخابات ریاست جمهوری نیمه اکتبر 1986 را نیز تحریم کرد و به مبارزه برای سرنگونی دولت ارشاد ادامه داد. در پی این اقدامات، رهبر حزب دستگیر و زندانی شد ولی تظاهرات ضد دولتی همچنان ادامه یافت. در سال 1987 خانم خالده ضیاء از زندان آزاد شد. با افزایش فشار از جانب مخالفان، ارشاد استعفا داد. در انتخابات 27 فوریه 1991، حزب ناسیونالیست( ملی )بنگلادش، اکثریت آراء را بدست آورد و 172 کرسی را در مجلس تصاحب کرد. خانم خالده ضیاء، رهبر حزب نخست وزیر شد و در 20 مارس 1991 سوگند خورد و قدرت را به دست گرفت.[۴]

حزب عوامی لیگ

این حزب در 1949 تاسیس و پیش آهنگ حرکت آزادی بخش ملی در بنگلادش شد. در میان جناح های مختلف مسلم لیگ ایالت بنگال، برخوردهای تندی پیش آمد که موجب تقسیم مسلم لیگ به دو جناح چپ و راست شد و جناح چپ مسلم لیگ بعدها منشعب شد و احزابی را تأسیس کرد. این جناح در اواخر ژوئن 1949، ایجاد سازمان حزبی جدید یعنی «عوامی لیگ» را که طلایه دار «ناسیونالیسم بنگالی» شد، اعلام کرد. از نظر ایدئولوژیکی، عوامی لیگ ابتدا از اسلام صحبت می کرد و ارتباط با غیر مسلمانان نداشت. اما در نیمه دوم 1950، لغت اسلام حذف شد و حزب شروع به پذیرفتن شهروندان غیر مسلمان کرد. عوامی لیگ، از ناسیونالیسم بنگالی دفاع می‌کرد و پس از استقلال، ایدئولوژی خود را بر پایه «مجیبیسم» قرار داد که اعضای آن دارای مشی های متفاوتی از: ناسیونالیسم، لیبرالیسم، سکولاریسم و سوسیالیسم بودند. این حزب به دوستی با هند و شوروی سابق شهرت دارد. قانون اساسی بنگلادش را در 1972 این حزب تدوین کرد و به تصویب پارلمان رساند.

حزب عوامی لیگ در انتخابات مارس 1973 با کسب 292 کرسی از 300 کرسی مجلس، قدرت را به دست گرفت و درپی آن مجیب الرحمن، بانک ها، صنایع سنگین، تجارت خارجی، حمل و نقل و کشتیرانی را ملی اعلام کرد. این طرح جدید از طرف شیخ مجیب الرحمن در مارس 1974، انقلاب دوم در حکومت نامیده شد. مجیب الرحمن، سیستم تک حزبی را پس از استقلال اعلام کرد. فعالیت احزاب سیاسی ممنوع شد و یک حزب ملی واحد جانشین آنان شد که «بکشال» (bakshal)، مخفف نام "حزب کارگران و کشاورزران بنگلادش "، نامیده می‌شود.

قانون اساسی اصلاح وسیستم ریاست جمهوری جانشین سیستم پارلمانی شد. کودتای 1975، عوامی لیگ را از حکومت برکنار کرد. در انتخابات ریاست جمهوری 1978 کاندیدای عوامی لیگ از کاندیدای حزب ناسیونالیست ( ملی ) بنگلادش شکست خورد. در انتخابات پارلمانی فوریه 1979 نیز عوامی لیگ نتوانست اکثریت آراء را کسب نماید و در جایگاه حزب اقلیت به فعالیت خود ادامه داد.

سایر گروه های منشعب از عوامی لیگ به شرح زیر است:

  • گروه شیخ حسینه، دختر مجیب الرحمن که در زمان کودتای 15 اوت 1975، در داکا حضور نداشت و بعد از آن تاریخ به مدت شش سال در هند اقامت گزید و در اوایل 1981 به بنگلادش بازگشت. وی اکنون رهبری حزب را بر عهده دارد؛
  • گروه میزان الرحمن چودری، از نزدیکان مجیب الرحمن و در دوره حکومت وی در کابینه بود؛
  • گروه عبدالرزاق دبیر کل سابق عوامی لیگ که ازگروه شیخ حسینه جدا شد و حزب جدیدی به نام «بکشال» تشکیل داد.  

حزب مسلم لیگ 

از قدیمی ترین احزاب بنگلادش است که در استقلال پاکستان نقش عمده‌ای داشت، به همین دلیل پس از استقلال بنگلادش، این حزب به اتهام همکاری با پاکستان منحل شد. اما در سال 1976 که ضیاء الرحمن فعالیت احزاب را آزاد اعلام کرد، دوباره فعال شد. این حزب در میان توده مردم مسلمان بنگلادش نفوذ چشمگیری دارد؛  از این رو، سومین حزب بزرگ بنگلادش به شمار می رود، (اکنون از این گروه جز نام چیزی باقی نمانده است ) اما در میان افراد تحصیل کرده نفوذ ندارد [۵].

حزب جماعت اسلامی بنگلادش 

حزبی سیاسی است که خواهان استقرار حکومت اسلامی در بنگلادش است. اساس این حزب را در سال 1942 ابوالاعلی مولانا مودودی پی‌ریزی کرد و در سال 1947، به شکلی مستقل به نام جماعت اسلامی در پاکستان شرقی [iv] فعالیت خود را ادامه داد. این حزب از لحاظ سیاسی به دلیل همکاری با نیروهای نظامی پاکستان و همراهی در مظالم علیه مردم بنگلادش، به جریان ضد استقلال بنگلادش معروف شد. هر چند، گاهی هدف انتقادات روشنفکران و مطبوعات قرار می‌گیرد. در حال حاضر حزب جماعت اسلامی در ردیف سوم احزاب سیاسی بنگلادش قرار دارد. این حزب پیرو مذهب اهل سنت حنفی است و پیروان آن از لحاظ طریقت صوفیه، پیرو عبدالقادر گیلانی می‌باشند. آنان برای شخصیت والای رسول اکرم (ص) اعتقاد و ارادت خاصی قائلند. رسول گرامی اسلام را به عنوان نبی و حی و زنده می‌دانند و گرفتن جشن و مراسم در روز تولد آن حضرت را تبرک به حساب می‌آورند.

مردم، مخالفین مراسم میلاد النبی (ص) را وهابی و ضد مقام مقدس حضرت رسول تلقی می‌کنند. معروف است که پروفسور غلام اعظم رهبر این حزب و استاد پیشین دانشگاه، در گذشته با چنین اظهاراتی، حساسیت های مذهبی را در بین علمای اهل سنت برانگیخته بود.

حزب جاتیا (جانادال)  

حزب جانادالدر نوامبر 1983 توسط ارشاد تأسیس شد. اصول اساسی این حزب عبارت بودند از: 1- ناسیونالیسم، 2- ایدئولوژی و ارزش های اسلامی، 3- دموکراسی، 4- ترقی.

هدف ارشاد از تشکیل این حزب به صورت خلاصه، در ادامه آمده است:

  • مشروعیت بخشیدن به موقعیت خود از طریق انتخابات ریاست جمهوری؛
  • ایجاد پایگاهی برای خود و طرفدارانش در جهت مبارزه با مخالفان؛
  • تحقق بخشیدن به نقش ارتش در اداره امور کشور از طریق قانون اساسی؛
  • به اجرا درآوردن اصول اقتصادی واجتماعی.

در ماه سپتامبر 1985 این حزب در اتحادی پنج حزبی که «جبهه ملی» نامیده می‌شد شرکت کرد. این جبهه سیاست های دولت ارشاد را اعلام می‌کرد. در ژانویه 1986 پنج بخش جبهه ملی رسماً حزب جاتیادال ( حزب ملی ) را تشکیل دادند. این حزب، دولتی تشکیل داد که در مقابل تقاضای مخالفان را برای لغو حکومت نظامی در بر داشت. جاتیادال 153 کرسی از 300 کرسی را در انتخابات به دست آورد و 30 کرسی زنان را نیز نامزدهای جاتیادال کسب کردند. در نتیجه، میزان الرحمن چودری دبیرکل حزب جاتیادال به مقام نخست وزیری رسید. در اوایل سپتامبر 1986،  ارشاد به این حزب پیوست و رئیس حزب شد و خود را نامزد ریاست جمهوری کرد و به پیروزی رسید.

حزب حرکت وحدت اسلامی 

این حزب در سال 1976 تأسیس شد و اولین رئیس آن، مولانا عبدالرحیم بود. وی متفکر و مفسر برجسته اسلامی در بنگلادش بود و در میان روحانیون و روشنفکران اسلامی بسیار نفوذ داشت. آثار او هنوز هم در جامعه اسلامی و ادبی بنگلادش مقبولیت دارد. وی تفهیم القرآن مولانا ابوالاعلی مودودی و بسیاری از کتاب های دیگر را به زبان بنگالی ترجمه کرد. بیش از 60 عنوان کتاب در موضوعات مذهبی، اقتصادی و فلسفی از وی باقی مانده است. وی در سال 1987 وفات یافت. در بدو تأسیس، همه جریانات اسلامی و سیاسی بنگلادش زیر پرچم این حزب بود و در آن زمان این حزب، تحت نام «حزب دموکراتیک اسلامی» مشهور بود. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ایران در سال 1979، این حزب رسماً از انقلاب اسلامی ایران حمایت کرد و همه امکانات حزب از جمله هفته نامه «جهان نو» به نشر و تبلیغ ایده های سیاسی حضرت امام خمینی (ره ) پرداخت.

در حال حاضر دکتر عیسی شاهدی ریاست این حزب را بر عهده دارد. نام این حزب اخیرا به حزب حرکت وحدت اسلامی تغییر نام یافته است. خط مشی این حزب پیروی از خط مولانا عبدالرحیم است، اما به دلیل اینکه شعارشان احتراز از روش دموکراتیک غربی و اعتقاد به ایده قیام مردمی است، در جریانات سیاست کنونی بنگلادش نفوذ چندانی ندارد. در مجموع این حزب به طرفداری از انقلاب اسلامی ایران مشهور است. دیدگاه روحانیون و مردم آگاه نسبت به این حزب مثبت است.

سیاست های مذهبی حکومت و نقش مذهب در سیاست گذاری ها

برای تشریح موضوع، لازم است نگاهی کلی و مختصر به دیدگاه های دولت حاکم پس از استقلال بنگلادش که به چهار دوره شیخ مجیب الرحمن، ضیاء الرحمن، ارشاد و خانم خالده ضیاء تقسیم می‌شود، بی‌اندازیم. دولت شیخ مجیب الرحمن رهبر عوامی لیگ، متأثر از تفکرات سوسیالیستی و سکولاریستی حاکم بر هند و تحت نفوذ سیاستمداران هندی، به منزله رهبر مبارزات جدایی خواهانه، پس از اعلام استقلال این کشور، اصطلاحات سیاسی ناسیونالیسم، سوسیالیسم، دموکراسی و سکولاریسم را، که اصول اعتقادی حزب عوامی لیگ بود، در قانون اساسی بنگلادش به تصویب رساند.

در زمان حکومت مجیب الرحمن، فعالیت بخش‌های خصوصی تجدید و کشور همانند نظامی کمونیستی و به صورت نظامی تک حزبی اداره می‌شد. ژنرال ضیاء الرحمن که دارای عقاید مذهبی ملی گرایانه بود، در سال 1976 اداره کشور را به دست گرفت و به ریاست جمهوری رسید. وی اقدام به اصلاح قانون اساسی کرد و «اسلام» را جایگزین سکولاریسم کرد و نماد اسلام یعنی«بسم ا... الرحمن الرحیم» را در اول قانون اساسی قرار داد و ماده 12 قانون اساسی را که شامل مکانیزم‌های اجرایی سکولاریسم بود، به کلی حذف کرد.

دولت ژنرال حسین محمد ارشاد رئیس ستاد مشترک وقت که در سال 1982 در کودتایی بدون خونریزی رئیس جمهور شد و زمام امور را به دست گرفت، به ظاهر به روند اسلام گرایی ادامه دارد و اعلام کرد که اصول اسلام باید در قانون اساسی گنجانده شود. در هشتمین اصلاحیه قانون اساسی توسط مجلس ملی در 17 ژوئن 1988، اسلام دین رسمی کشور اعلام شد.

خانم خالده ضیاء به تأسی از شوهر خود و خانم شیخ حسینه واجد نیز به تأسی از پدر خود، دیدگاه مذهبی آنان را در مواضع و سیاست‌های حکومتی خود اعمال کرده‌اند. در مجموع، موقعیت جغرافیایی این کشور و محدود شدن بیشتر در مرزهای خود با کشور هند، جمعیت بیش از حد و منابع محدود اقتصادی و احزاب قدرتمند تحت تاثیر از تفکرات خارجی و بالاخره هویت اصلی آن که کشوری مسلمان است، عواملی هستند که موجب شده است تا دولت های حاکم بر بنگلادش رابطه مسالمت آمیز با دیگر کشورها برای جلب کمک ها و سرمایه های خارجی و اخذ وام اتخاذ کنند. همچنین به تبع آن مداخله نکردن در مسائل داخلی دیگر کشورها، حل مسالمت آمیز اختلافات بین المللی و احترام به حقوق بین المللی و اصول مندرج در منشور ملل متحد را در دستور کار خود قرار می‌دهند؛ بر این اساس کوشش شده است از به کار بردن زور در روابط بین المللی جلوگیری و از خلع سلاح عمومی حمایت شود.

دولت بنگلادش معتقد است که اقیانوس هند باید منطقه صلح اعلام شود و دور از رقابت ابر قدرت‌ها و مسابقه تسلیحاتی باشد. این کشور همچنین مخالف با نژاد پرستی است و در مسئله خاور میانه معتقد است که باید از حقوق حقه فلسطینی‌ها دفاع شود. بنگلادش خواهان بهترین روابط با کشورهای منطقه است. تحکیم دوستی میان کشورهای منطقه در سازمان «سارک» انجام شده است. از طرف دیگر، از آنجا که بنگلادش از اقتصاد ضعیف و جمعیتی فراوان برخوردار است، سعی دارد که سیاست های مسالمت آمیز پیشه کند و در برابر کشورهای مختلف سیاست صبر و مدارا را پیش گیرد؛ زیرا اوضاع نظامی واقتصادی نابسامان این کشور اجازه رویارویی با کشورهای دیگر را به آن نمی‌دهد. از آنجا که بنگلادش در معرض مصایب طبیعی از قبیل سیل و طوفان قرار دارد، این گونه رخدادهای طبیعی بر سیاست خارجی این کشور تأثیر گذار بوده است.

عضویت در سازمان های بین المللی

کشور بنگلادش سیاست دوستی با تمام کشورها را در سر لوحه برنامه‌های خود قرار داده است. سیاست درهای باز و همکاری‌های همه جانبه با کشورهای مختلف، فراهم کردن سیاست خصوصی سازی سازمان‌ها، مراکز و صنایع گوناگون کشور، از جمله سیاست‌های کلان دولت است.

عضو فعال سازمان ملل (UN)، جنبش غیر متعهدها، سازمان کنفرانس اسلامی (OIC)، کشورهای مشترک المنافع و بیشتر سازمانهای بین المللی و منطقه ای در سطح جهانی است. نخست وزیر بنگلادش در بیشتر نشست های جهانی از قبیل نشست تغذیه جهانی در رم، کنفرانس هایی در هند و سازمان OIC در پاکستان، نهمین دور «سارک» [iii] د رمالدیو و D8 در ترکیه، پنجمین کنفرانس جهانی عصر در آلمان، کنفرانس کشورهای مشترک المنافع در انگلستان و ...، شرکت داشته است.

کشور بنگلادش با وجود عقب ماندگی در همه سطوح تجاری و اقتصادی خود، تلاش گسترده‌ای برای توسعه روابط در زمینه های تجاری، بازرگانی، سرمایه‌گذاری و توریسم با کشورهای منطقه و همسایه به عمل آورده است[۶]. در سال 1997، سرمایه گذاری مستقیم خارجی  121 میلیون دلار بود، در حالی که در سال 1999 به 317 میلیون دلار افزایش یافت. این افزایش بیشتر در بخش انرژی ( سوخت ) صورت گرفته است [۷]. دومین کنفرانس سران کشورهای اتحادیه دی هشت سازمان همکاری های اقتصادی هشت کشور عضو سازمان کنفرانس اسلامی، در اول مارس 1999 مطابق با 10 اسفند 1377 خورشیدی در هتل شرایتون شهر داکا، پایتخت بنگلادش توسط خانم شیخ حسینه نخست وزیر وقت این کشور افتتاح شد. اعضای تشکیل دهنده دی هشت شامل کشورهای بنگلادش، مصر، پاکستان، سری لانکا، ج.ا.ایران، اندونزی، مالزی و ترکیه هستند[۸]. شایان ذکر است که جمعیت کل کشورهای عضو جمعاً حدود 787 میلیون نفر می باشد که 13 درصد کل جمعیت جهان را شامل می‌شود [۹]

 تقسیمات اداری و سیاسی استان ها و شهر های مهم، پایتخت

کشور بنگلادش به  7 ناحیه یا ایالت اصلی مرکب از داکا، چیتاگنگ، کولنا، راجشاهی، سیلهت، باریسال و رنگپور تقسیم شده است که در مجموع دارای 65 شهرستان، 490 شهر (تانه)، 4451 بخش (اتحادیه) و 59990 روستا می باشد.

تقسیمات اداری استان ها

بر اساس تقسیم بندی زیر، پنج مرکز تصمیم گیری اداری وجود دارند که به ترتیب شامل: 1.استانداری، 2. فرمانداری، 3. شهرداری، 4. بخشداری و 5. شورای محلی می‌باشند.

استانداری

رئیس استانداری گرچه به نام استاندار( Divisional Commissionar) خوانده می‌شود ولی قدرت اجرایی مشخصی ندارد و در واقع نقش هماهنگ کننده با فرماندار را بازی می‌کند. استاندار و فرماندار هر دو از طــرف دولـــت ( وزارت کشور ) تعیــین می‌شوند و این فرماندار است که در واقع همه اختیارات اجرائی را در دست دارد.

فرمانداری

فرمانداری، دستگاه اصلی کشور داری در سطح فرمانداری‌ها و شهرستان‌ها می باشد. فرماندار از میان کادر کارمندان نظام بر اساس سابقه و تجربه کشور داری از طرف وزارت کشور تعیین می‌شود. همه کارهای نظام به فرماندار محول است. فرماندار در واقع مجری اصلی مسائل دولتی و نظام کشور در سطح فرمانداری و توابع آن می‌باشد.

شهرداری

در شهرهای مرکزی هر یک از فرمانداری‌ها، یک شهرداری وجود دارد. تشکیلات شهرداری به صورت مجزی در کنار تشکیلات فرمانداری قرار دارد. عنوان شهرداران در شش شهر مرکزی استان ها «شهردار» و در شهرهای دیگر فرمانداری‌ها «رئیس شهرداری» می‌باشد. هر شهرداری بر اساس وسعت و حوزه عملی خود به چند بخش تقسیم می‌شود و از هر بخش یک نماینده بنام کمیسیونر منتخب می‌شود. شهردار و نمایندگان بخش‌ها با رأی مستقیم مردم تعیین می‌شوند. شورای شهرداری با شهردار و نمایندگان بخش‌های مختلف تشکیل می‌شود. در انتخابات شهرداری، گرچه مستقیماً سیاست کشور را تعیین نمی‌کند، حضور مردم و سیستم برگزاری آن همانند انتخاب پارلمانی است و در سیاست گذاری کشور به طور غیر مستقیم نقش تعیین کننده ای ایفا می‌کند. هر شهروند حق دو رأی را دارد. یکی برای رئیس شهرداری و یا شهردار و دیگری برای نماینده بخش مربوطه به عنوان که شورای شهرداری و به نام کمیسیونر است.

اختیارات  شهرداری

شهرداری‌ها در واقع قدرت اجرایی اصلی دولتی را در دست ندارند، بــلکه در کنـــار فرماندار در شهر مرکزی فرمانداری نقش هماهنگی را بازی می‌کنند. از وظایف مهم شهرداری ساختن و بازسازی خیابان‌ها، کوچه ها و پل های حوزه عملیاتی خود، نظارت بر بهداشت عمومی و نظافت عامه شهر و اداره تعدادی مدارس ابتدایی و بعضی از مدارس دینی اطفال می باشد.

بخشداری

کارهای بخشداری در سه بخش تقسیم می‌شود: 1. کلانتری، 2. رسیدگی قضایی، 3. مسائل اجرایی، برنامه های عمرانی، بهداشتی و آموزشی. رئیس کلانتری اتفاقات جنایی را رسیدگی می‌کند. در بخش رسیدگی قضایی، دادگاه رسمی محلی دایر است و رئیس بخشداری مسائل دیگر بخشداری را رسیدگی می‌کند. رئیس بخشداری از میان کادر کارمندان نظام از طرف دولت منصوب می‌شود. بخشداری در سیستم حکومتی بنگلادش جنبه سنتی دارد. البته بنابر تصمیمات متفاوت سیاسی، در تشکیلات آن تغییراتی ظاهر می‌شود. مثلاً در زمان حکومت ژنرال ارشاد بخشداری ارتقا یافته، شبه فرمانداری معرفی شده بود و دو نفر رئیس شورای شبه فرمانداری و نایب رئیس آن، با رأی مستقیم مردم از طریق انتخابات عمومی منتخب می‌شدند. در دوره حکومت خانم خالده ضیاء این سیستم لغو شد و انتخابات این شورا نیز منتفی اعلام شد. ولی بعد از روی کار آمدن دولت خانم شیخ حسینه سیستم شبه فرمانداری در بخشداری‌ها احیا شد و قرار است در آینده نه چندان دور برای تشکیل آن شورا انتخابات عمومی برگزار شود. شایان ذکر است که تشکیلات شورای بخشداری هنوز بیشتر جنبه تشریفاتی دارد و رئیس شورای بخشداری نقش هماهنگ کننده را ایفا می کند. در شورای بخشداری فقط در سمت رئیس و نایب رئیس انتخابات برگزار می‌شود. هنوز مسئله انتخابات اعضای این شورا مشخص نشده است.

شورای محلی

شورای محلی شامل چند روستا می‌شود. این شورا به نام «یونین پریشاد» معروف است. معمولاً 3 یا 4 روستای بزرگ در این شورا شرکت دارد. محدوده این روستاها و شورا را دولت تعیین می‌کند. در این شورا از هر روستای بزرگ سه نماینده و یک رئیس از طرف مردم با رأی مستقیم انتخاب می‌شوند. شورای محلی از لحاظ سنتی خیلی نفوذ دارد و همه کارهای اجرایی و قضایی روستاها را رسیدگی می‌کند. برای انتخابات هر شورا در محله های مربوطه، حوزه رأی گیری گذاشته می‌شود و در آن زن و مرد بر اساس فهرست رأی دهندگان رأی می‌دهند و هر کس حق دو رأی دارد، یکی برای رئیس شورای محلی و دیگری برای روستای خود [۱۰]

پایتخت و شهرهای مهم 

داکا

شهر داکا پایتخت و بزرگترین شهر بنگلادش است. این شهر در قرن دهم میلادی بنا نهاده شد و از سال 1608 تا 1704، پایتخت مغول در بنگال بود. قبل از این که در سال 1765 زیر سیطره دولت بریتانیا قرار گیرد، این شهر مرکز تجاری بریتانیا، فرانسه و هلند بود. سپس در سال 1905 مجدداً  پایتخت و مرکز نامیده شد و در سال 1956 پایتخت پاکستان شرقی شد. در سال 1971 به هنگام جنگ برای استقلال، خسارات زیادی را متحمل شد. در سال 1982، تلفظ نام داکا از " Dacca" به " Dhaka"  تغییر یافت. این شهر از نظر جغرافیایی در مرکز کشور و در ناحیه دلتایی رودخانه های «گنگ» و «براهماپوترا»  قرار گرفته است. موقعیت شهر از نظر آب وهوایی بیشتر بارانی است. میانگین سالانه بارندگی حدود 80  درصد در طول سال و مربوط به ماه های می تا سپتامبر می‌باشد.

از نظر کشاورزی شهر داکا یکی از نواحی تولید برنج و کنف است. از جاذبه های شهر داکا، مساجد آن است که دارای بیش از صدها مسجد است و از میان آن ها  مسجد بیت الملکرم، مسجد ملی است. مساجد و مراکز مهم تاریخی و دیدنی داکا، از نظر معماری و فضا و قدمت، عبارت اند از: هفت گنبد(بنگلادش فعلی)، مسجد ستاره در قرن هیجدهم (Star Mosque)، قلعه لال باغ (1678)، پارک بهادر شاه، موزه ملی، موزه احسن منزل، سالز کروزن، ساختمان قدیمی دادگاه عالی، باغ وحش، باغ بوتانیکال (باغ کشاورزی)، پارک ملی، شهید منار، قبر شاعر ملی قاضی نذرالاسلام، باغ سهروردی، اقامتگاه مخصوص ریاست جمهوری در سال 1904 (Banya Bhavan) ، پارک رامنا، ساختمان مجلس ملی (jatiyja sangsad)، موزه علوم، بنای یاد بود ملی.

راجشاهی

نام قبلی این شهر «رامپور بوالیا» (Rampur Boalia) بود. شهر راجشاهی در بخش غرب بنگلادش واقع شده است. این شهر در کنار رودخانه پادما (Padma) قرار گرفته است. راجشاهی در سال 1876 میلادی تأسیس شد و در حال حاضر، شهری صنعتی و فرهنگی و آموزشی است. این شهر دارای یک کالج پزشکــــی، انستیتو پـــرورش کــرم ابریشم، دانشگاه راجــــشاهی ( 1953م)، و تعدادی کالج بسیار خوب و معروف است. شهرت شهر راجشاهی بخاطر ابریشم، میوه، بخصوص منگو و لیچی (Lichi) است. از محصولات مهم کشاورزی این منطقه می‌توان، برنج، کنف، نیشکر را ذکر کرد.

هنر صنایع دستی معروف راجشاهی، بافندگی، چوب کاری، نقره کاری و سفال سازی است. نواحی زیر مجموعه راجشاهی شهرهای نائوگائون (Naogaon) ، ناتور، چاپایی، نواب گنج، دیناجپور، پنچه گر (Panchagarh)، تاکوگائون (Thakuogan)، رنگ پور، گیلباندا(Gailbandha)، نیل پامارای، لال مونیر، کوری گرام (Kurigram)، پابنا، سراج گنج، بورا و حالی پورات می‌باشند. راجشاهی دارای 13 ناحیه است و بیش از 2407 کیلومتر مربع وسعت دارد. جمعیت آن حدود 18/870/150 نفر است.

 چیتاگنگ

چیتاگنگ شهر بندری و مرکز تجاری و صنعتی بنگلادش است. این شهر در سال 1986، 1/750/000 نفر جمعیت داشته است. این شهر در کنار رودخانه کارنافول که حدود 19 کیلومتر تا دهانه خلیج بنگال ادامه دارد، واقع شده است. بندر چیتاگنگ قطب اقتصادی کشور و مهم ترین و اصلی ترین بندر بنگلادش است. از سوی دیگر، چیتاگنگ شهری باستانی است و دوره تاریخی این شهر از زمان تیپرا (Tippera) که به دوره بودایی معروف است، شروع شده و سپس به دوره های تسلط و سیطره آراکان ( هندوها ) و مغول ( دوره مسلمانان ) تقسیم بندی شده است.

در قرن شانزدهم میلادی پرتغالی‌ها به این ناحیه هجوم آوردند و مدتی در این ناحیه ماندند. سپس در سال 1760 چیتاگنگ تحت تسلط و سیطره بریتانیا در آمد. از محصولات این ناحیه، کتان، کنف، برنج، چای و بامبو می‌باشد. چیتاگنگ دارای تپه‌های سرسبز و جنگلی و سواحل بسیار زیبایی است. این منطقه توسط خلیج بنگال و رودخانه‌ها احاطه شده است و ارتفاع تپه‌های آن به بیش از 1200 متر از سطح دریا می‌رسد. میانگین ریزش باران در این منطقه 2/870 میلیمتر در سال است. از مراکز مهم و تاریخی این شهر، مقبره بایزید بسطامی، قبرستان 700 سرباز کشورهای مشترک المنافع و ژاپن، دریاچه فویز (Foys lake) ، موزه باستان شناسی، سیتاکوندا (Sitakunda) در 40 کیلومتری چیتاگنگ از مقبره‌های مهم هندوها و یکی از قدیمیترین معابد در شبه قاره، آرامگاه شاه امانت، شاهی جامع مسجد(Shahi jame Mosque)، مسجد چاندانپورا، زرادخانه پرتغالی‌ها، مناطق بندری، آکادمی مارین و بیپونی بیتان (Biponi Bitan) می‌باشند.

کولنا

شهر کولنا در جنوب غربی بنگلادش و در مسیر رودخانه بزرگ بای لب (Bhailab) واقع شده است. بر روی این رودخانه پل هوایی بزرگی نصب شده است که هم امکان تردد برای اتومبیل‌ها و هم عبور قطار را ممکن ساخته است. این مسیر امکان تماس و ارتباط میان شهرهای بزرگ را از شمال به جنوب فراهم کرده است. شهر کولنا (خولنا) در ساحل پوپشا (Pupsha) می‌باشد که موقعیت مهم تجاری، بندری و انبار کالاهای تولیدی دارد.

صنایع مهم جنگلی این منطقه شامل کنف، دانه های روغنی، کتان و کاغذ است که مواد اولیه آن ها از مناطق سوندربان تامین می‌شوند. کولنا در سال 1884 میلادی تأسیس شد. شهرهای زیر مجموعه کولنا شامل نواحی ساتخیرا(Satkhira)، باقرات(Bagerhat)، جیسور، جینایدا(jhinaidah)،ماگورا (Magura)، نارائیل(Narail)، کوشتیا(Kustia)، چوادانگا (Chuadanga)، مهرپور (Meherpur) می‌باشند. کولنا دارای 14 ناحیه است و مجموعا 43 کیلومتر مربع وسعت و 21 میلیون نفر جمعیت دارد.

سیلهت

سیلهت در شمال شرقی بنگلادش واقع شده است. این شهر اولین نقطه‌ای است که توجه همه توریست‌ها را به خود جلب می‌کند. سیلهت در میان تپه‌های خاسیا (Khasia) و جینتیا (Jaintia) در شمال و تپه‌های تریپورا (Tripura)  در جنوب واقع شده است. این منطقه بر خلاف سایر مناطق که زمین آن‌ها مسطح می‌باشد، دارای پستی و بلندی‌ها بسیار و تپه‌های سرسبز چای است. در فصل سرما، این منطقه سرسبزی و یکرنگی زیبایی دارد. از نظر تاریخی، سیلهت سرگذشتی طولانی و مشهور دارد.

این منطقه قبل از پیروزی و تسلط مسلمانان، توسط رؤسای قبیله و بزرگان هر قوم اداره می شد. در سال 1303 یکی از علمای بزرگ به نام حضرت شاه جلال به همراه 360 نفر از شاگردان و مریدان خود از دهلی برای تبلیغ و ترویج اسلام به این منطقه هجرت کرد و طی زندگانی پر برکت خود، جمعیت بسیاری را به دین مبین اسلام درآورد. سیلهت نه تنها بیش از 150 باغ بزرگ چای دارد بلکه افتخار دارد که سه باغ از بزرگ ترین باغ‌های چای در دنیا، از نظر میزان تولید و مساحت، در این منطقه موجود می‌باشد.

جدول 1. نام ایالت ها و شهرهای مهم[۱۱]

*نام ایالت

نام شهر  

مساحت

کیلومتر مربع

تعداد جمعیت

(مردان)  

تعداد جمعیت(زنان) میزان باسوادی(سن بالای 7)
*باریسال
 1-بارگونا 1832 442 440 52/5
2-شهرباریسال 2791 1291 1239 56/8
3-بولا 3403 873 824 36/6
4  -جالاکاتی 758 380 375 63/2
5-پاتواخالی 3205 719 710 47
6-پیروجپور 1308 603 595 63/6
*چیتاگنگ
7-بندر بان       4479 149 126 39/2
8-برهمان باریا 1927 1267 1229 43/1
9-چاندرپور 1704 1174 1179 45/8
10-شهرچیتاگنگ 5283 3401 3004 53/7
11-کومیلا 3085 2499 2331 43/3
12-کوکس بازار 2492 875 802 41/1
13-فنی 928 642 639 57/4
14-خاجراچاری 2700 215 196 40/9
15-لاکشمی پور 1456 767 761 49/8
16-نواخالی 3601 1278 1307 54/6
17-نگاماتی 6116 261 216 54/4
*سیلهت
18-هابی گنج 2637 888 869 38/9
19-ملوی بازار 2799 805 778 46/1
20-سنام گنج 3670 100 965 40/1
21-شهرسیلهت 3410 1288 1224 48
*داکا
22-شهر داکا   1464 4358 3540 73/6
23-فریدپور 2073 869 837 43/5
24-قاضی پور 1741 1001 926 57/4
25-گوپال گنج 1490 596 590 48/2
26-جمال پور 2032 1099 1050 35
27-کیشورگنج 2689 1330 1289 38/5
28-مداری پور 1145 613 594 46/3
29-منیک گنج 1379 662 666 40/8
30-منشی گنج 955 678 648 46/9
31-میمنسینگ  4363 2316 2231 39/6
32-ناراران گنج 759 1089 948 58/3
33-نارسینگدی 1141 983 920 41/8
34-نتروکونا 2810 1005 969 40/3
35-راجباری 1119 495 48 41/5
36-شریعت پور 1181 540 532 40
37-شعرپور 1364 665 639 30/3
38-تان جبل 3414 1742 1690 39/2
*کولنا
39-باگرات 3959 835 800 51/2
40-جودانگا 1158 483 453 37/4
41-جی سور 2567 1253 1173 48
42-جنایادا 1961 808 767 38/8
43-کولنا 4395 1258 1169 62/2
44-کوشتیا 1621 889 836 40/2
45-ماگورا 1049 424 407 39/2
46-مهرپور 716 287 275 36/6
47-ساتخیرا 3858 919 892 45/3
راجشاهی
48-بوگرا 2920 1595 1534 47/2
49-دیناجپور 3438 1352 1271 43/1
50-گایل باندا 2179 1141 1122 35/4
51-جوی پورات 965 460 431 57/6
52-کوریگرام 2296 928 923 35/8
53-لالمونیرات 1242 536 508 41
54-نائوگائون 3436 1268 1225 48/2
55-ناتور 1896 780 746 43/4
56-نواب گنج 1702 694 676 35/2
57-فیلفاماری 1641 797 757 38/4
58-پابنا 2371 1140 1071 47/6
59-پانچاگاری 1405 398 381 43/1
60-راجشاهی 2407 1171 1126 51/7
61-رنگ پور 2308 1294 1229 36/9
62-سراج گنج 2498 134 1273 41
63-تاگور گنج 1809 596 563 40/8

*- نام ایالت‌ها در بالای شهرهای هر ایالت با علامت ستاره (*) مشخص شده‌اند. بنگلادش به شش ایالت تقسیم می‌شود.

روابط خارجی بنگلادش؛ موقعیت آن در منطقه و جهان

ماده 25 قانون اساسی بنگلادش مصوب 1972 در زمینه سیاست خارجی می‌گوید:

«کشور روابط بین المللی خود را بر اساس احترام به حاکمیت ملی، مساوات، عدم مداخله در امور داخلی دیگر کشورها، حل مسالمت آمیز اختلافات بین المللی و احترام به حقوق بین المللی واصول مندرج در منشور ملل متحد بنیان خواهد گذاشت و بر اساس اصول بیان شده برای جلوگیری از به کار بردن زور در روابط بین المللی و خلع سلاح عموم کوشش خواهد شد».

دولت بنگلادش معتقد است که اقیانوس هند باید به عنوان منطقه صلح اعلام شود و دور از رقابت ابر قدرت ها و مسابقه تسلیحاتی باشد. این کشور همچنین مخالف با نژاد پرستی است و در مسئله خاور میانه معتقد است که باید از حقوق حقه فلسطینی‌ها دفاع شود. بنگلادش خواهان بهترین روابط با کشورهای منطقه است. تحکیم دوستی میان کشورهای منطقه در سازمان سارک انجام شده است.

اهمیت استراتژیک کشور در منطقه

بنگلادش به علت قرار داشتن در جنوب شرق آسیا و شمال اقیانوس هند، از نظر استراتژیکی موقعیت خاصی دارد. این کشور از یک سو، مد نظر ابرقدرت‌ها است و از سوی دیگر توجه کشور همسایه و همجوار مانند هند، پاکستان و چین را به خود جلب کرده است. بنگلادش زمانی بخشی از ایالت بنگال هند بود. پس از استقلال پاکستان، بنگال شرقی از هند مجزا و با نام پاکستان شرقی به کشور پاکستان ملحق شد.

جدایی دو بخش پاکستان از یکدیگر، مسائل و مشکلات فراوانی را به دنبال داشت تا آنکه در 1971 بنگلادش از پاکستان جدا و به صورت کشور مستقلی در آمد. این کشور به علت همسایگی با ایالات بنگال غربی، آسام و تریپورای هند برای این کشور اهمیت ویژه‌ای دارد. هند، برای دسترسی به اقیانوس هند سعی دارد با کسب امتیازاتی از بنگلادش این امکان را برای خود فراهم کند. از طرف دیگر بنگلادش با دارا بودن ارتشی بزرگ می‌تواند متحد نظامی مهمی برای هر یک از کشورهای همسایه محسوب شود[۱۲].

پرچم؛ نشان و سرود ملی

پرچم بنگلادش برای اولین بار در ۱۷ ژانویه ۱۹۷۲ به رسمیت شناخته شد.
پرچم بنگلادش برای اولین بار در ۱۷ ژانویه ۱۹۷۲ به رسمیت شناخته شد.

پرچم ملی بنگلادش دارای زمینه رنگ سبز و تصویر خورشیدی به رنگ سرخ است. زمینه رنگ سبز پرچم نشانه جوانی و سرزنده بودن مردم و رنگ قرمز خورشید به منزله مبارزات استقلال طلبانه مردم بنگلادش می‌باشد.

سرود ملی بنگلادش نیز چنین است (ترجمه به فارسی):

بنگلادش طلایی من، عشق می‌ورزم به تو،

برای ابد آسمانهایت و هوایت در قلب من جا دارد.

در بهار ای مادر من، رایحه ای از شکوفه های درختان انبه ترا سرشار از سرخوشی وصف ناشدنی می‌کند[۱۳].

آه که چه هیجانی دارد.

در پــــاییز ای مادر من، در مزارع پر محصولت همه جا را سرشار از لبخندهای شیرین می‌بینم .

آه که چه سایه های زیبایی، چه ظرافتی، چه فرش گسترده‌ای در پیش پاهای درختان انجیر معابد ودر طول دو ساحل رودخانه دارد.

آه ای مادر، کلمات از لبان تو همچون شهد به گوش‌های من می‌ریزند.

آه که همه جانی، آه مادر من اگر غم در دیده تو بنشیند، چشمانم پر از اشک خواهند شد [۱۴][۱۵]

نیز نگاه کنید

سیاست و حکومت روسیه؛ سیاست و حکومت چین؛ سیاست و حکومت افغانستان؛ سیاست و حکومت کانادا؛ سیاست و حکومت سودان؛ سیاست و حکومت اردن؛ سیاست و حکومت ژاپن؛ سیاست و حکومت کوبا؛ سیاست و حکومت مالی؛ سیاست و حکومت ساحل عاج؛ سیاست و حکومت لبنان؛ سیاست و حکومت مصر؛ سیاست و حکومت فرانسه؛ سیاست و حکومت اسپانیا؛ سیاست و حکومت اوکراین؛ سیاست و حکومت قطر؛ سیاست و حکومت سیرالئون؛ سیاست و حکومت اتیوپی؛ سیاست و حکومت تایلند؛ سیاست و حکومت آرژانتین؛ سیاست و حکومت سوریه؛ سیاست و حکومت سنگال؛ سیاست و حکومت زیمبابوه؛ سیاست و حکومت سریلانکا؛ سیاست و حکومت تونس؛ سیاست و حکومت گرجستان؛ سیاست و حکومت تاجیکستان؛ سیاست و حکومت قزاقستان

پاورقی

[i]کثریت آرا [ii] طبق قانون اساسی، آخرین رئیس بازنشسته دادگاه عالی کشور، رئیس موقت دولت خواهد بود

[iii] - در این کنفرانس رؤسا واعضای پارلمان 7 کشور در جنوب شرق آسیا شرکت می کنند. کشورهای مذکور عبارتند از هند، پاکستان، مالدیو، بنگلادش، سری لانکا، بوتان و نپال

کتابشناسی

  1. ↑ Lewis, 2011, 41-72
  2. ↑ Banglapedia , National Enlyclopedia of Bangladesh , Asiatic Society of Bangladesh , February 2006
  3. ↑ Banglapedia , National Enlyclopedia of Bangladesh , Asiatic Society of Bangladesh , February 2006
  4. ↑ Lewis, 2011, 75-105
  5. ↑ فرزین نیا، 1373: 172-184
  6. ↑ وزارت امورخارجه بنگلادش(2004). تاریخ، فرهنگ، سیستم حکومتی بنگلادش، وزارت امور خارجه بنگلادش. قابل دسترس از وب سایت وزارت امورخارجه بنگلادش.
  7. ↑ روزنامه اتفاق ، 28 سپتامبر 1999، داکا – بنگلادش
  8. ↑ روزنامه اتفاق ، داکا – بنگلادش ، 1/3/1999( 10 اسفند 1377
  9. ↑ روزنامه ایندیپندنت ، داکا – بنگلادش ، 3/3/1999 ( 12 اسفند 77)
  10. ↑ اورسجی، 1378: 13-12
  11. ↑ Statistical poket book,1998: 111-130
  12. ↑ News paper Bangladesh Today , Februay 28 , Dhaka
  13. ↑ ( Philips and Gritzner, 2007:11
  14. ↑ The Independent Bangladesh Year books , 2011 , Dhaka , Bangladesh
  15. ↑ توسلی، محمد مهدی، علی زاده کندی، عزیز، توسلی، سینا(1391). جامعه و فرهنگ بنگلادش. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی( در دست انتشار)
برگرفته از «https://dmelal.ir/index.php?title=سیاست_و_حکومت_بنگلادش&oldid=53383»