هنر معماری در چین: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
(صفحه‌ای تازه حاوی « = هنر معماری در چین =     معماری منحصر به فرد چین، بخش مهمی از فرهنگ و تمدن درخشان مردم این سرزمین است که همراه با معماری غربی و اسلامی، سه سبک بزرگ معماری دنیا را تشکیل می­دهد. معماری چین تنها سبک معماری در جهان است که ترکیب بندی و ساختار اصلی آ...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۱۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۶ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
[[پرونده:معماری در چین.jpg|بندانگشتی|هنر معماری در چین(1403). برگرفته از سایت آبگینه، قابل بازیابی از http://abgineharch.ir/2018/10/24/%D8%AA%D9%84%D9%81%DB%8C%D9%82-%D9%85%D8%B9%D9%85%D8%A7%D8%B1%DB%8C-%D8%B3%D9%86%D8%AA%DB%8C-%D9%85%D8%AF%D8%B1%D9%86-%DA%86%DB%8C%D9%86-%D8%B7%D8%B1%D8%A7%D8%AD%DB%8C-%D8%A8%D8%A7/]]
معماری منحصر به فرد [[چین]]، بخش مهمی از فرهنگ و تمدن درخشان مردم این سرزمین است که همراه با معماری غربی و اسلامی، سه سبک بزرگ معماری دنیا را تشکیل می‌دهد. معماری [[چین]] تنها سبک معماری در جهان است که ترکیب بندی و ساختار اصلی آن چوبی است و بیانگر باور عمیق و پایبندی به ارزش‌های اخلاقی و دیدگاه‌های زیبائی‌شناسانه چینی‌ها نسبت به طبیعت است. از خصوصیات عمده‌ی هنر معماری [[چین]]، پایبندی به سنت‌های عمیق فرهنگی است که در سه مورد زیر خلاصه می‌شود:


= هنر معماری در چین =
اول؛ به دلیل حاکمیت ایده‌ی طبقاتی و تقدم قدرت و جایگاه امپراتوری بر هر چیز و هر شخص در جامعه، دستاوردها و موفقیت‌های حاصله نیز در [[معماری بنای قصرها و کاخ ها در چین|معماری و طراحی و ساخت قصرها]] و شهرها بیشتر مشاهده می‌شود.
   


معماری منحصر به فرد چین، بخش مهمی از فرهنگ و تمدن درخشان مردم این سرزمین است که همراه با معماری غربی و اسلامی، سه سبک بزرگ معماری دنیا را تشکیل می­دهد. معماری چین تنها سبک معماری در جهان است که ترکیب بندی و ساختار اصلی آن چوبی است و بیانگر باور عمیق و پایبندی به ارزش­های اخلاقی و دیدگاه­های زیبائی شناسانه چینی­ها نسبت طبیعت است. از خصوصیات عمده­ی هنر معماری چین پایبندی به سنت­های عمیق فرهنگی است که در سه مورد زیر خلاصه می­شود:
دوم؛ به زیبایی قرینه‌سازی در معماری بنا توجه خاصی شده است. لذا ترکیب‌بندی اغلب معماری‌ها به شکلی است که خانه‌ها و حیاط‌ها در دو طرف قرینه‌ی یکدیگر ساخته شده‌اند.


اول؛ به دلیل حاکمیت ایده­ی طبقاتی و تقدم قدرت و جایگاه امپراتوری بر هر چیز و هر شخص در جامعه، دستاوردها و موفقیت­های حاصله نیز در معماری و طراحی و ساخت قصرها و شهرها بیشتر مشاهده می­شود.
سوم؛ هماهنگ بودن بنا با طبیعت بی‌نهایت مورد توجه قرار گرفته است.


دوم؛ به زیبایی قرینه سازی در معماری بنا توجه خاصی شده است. لذا ترکیب­بندی اغلب معماری­ها به شکلی است که خانه­ها وحیاط­ها در دو طرف قرینه­ی یکدیگر ساخته شده­اند.
در طول تاریخ، به خصوصیات هنری و سبک و شیوه‌ی ساخت و طراحی و معماری به مبادلات با خارج اهمیت زیادی داده شده است، و این مساله بر [[معماری در ژاپن|معماری ژاپن]]، کره، ویتنام و مغولستان نیز تأثیر زیادی گذاشته است.


سوم؛ هماهنگ بودن بنا با طبیعت بی نهایت مورد توجه قرار گرفته است.  
به طور کلی، سبک و هنر معماری چینی را می‌توان به چند بخش از جمله [[معماری بنای قصرها و کاخ ها در چین|معماری باشکوه و عظیم قصرها و کاخ‌ها]]؛ [[معماری معابد و اماکن مذهبی در چین|معماری معابد و بناهای مذهبی]]؛ [[معماری باغ ها در چین|طراحی و معماری زیبای باغ‌ها]]؛ [[معماری آرامگاه های سلطنتی در چین|معماری مقبره‌های عظیم امپراتوران]]؛ و [[معماری خانه های مسکونی در چین|معماری خانه‌های مسکونی افراد]] تقسیم کرد که هر کدام دارای ویژگی‌های خاص خود می‌باشند. معرفی هر یک از این معماری‌ها به‌صورت مختصر در پی می‌آید<ref><sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1177-1178</big></sub></ref>.


در طول تاریخ، به خصوصیات هنری و سبک و شیوه­ی ساخت و طراحی و معماری به مبادلات با خارج اهمیت زیادی داده شده است، و این مساله بر معماری ژاپن، کره، ویتنام و مغولستان نیز تأثیر زیادی گذاشته است.
=== [[معماری بنای قصرها و کاخ ها در چین|معماری بنای قصرها و کاخ­‌ها]] ===
ساختمان قصرها و کاخ‌ها یا به عبارت دیگر ساختمان‌های دربار، بناهای عظیم و پرابهت و شکوهمندی هستند که امپراتوران به‌منظور استحکام سلطه‌ی خود، کسب افتخار و اعتبار و قدرت سلطنتی، و برآورده‌ساختن نیازهای زندگی مادی و معنوی خود بنا کرده‌اند. این گونه ساختمان‌های درباری، معمولا باشکوه، پرابهت، مجلل و توسط برجسته‌ترین معماران هر عصر و با استفاده از بهترین مواد ساختمانی در بهترین مکان‌ها و با در نظر گرفتن مسائل امنیتی، دفاعی، آب و هوایی و دسترسی به مناطق مختلف کشوری ساخته شده‌اند.  


به طور کلی،  سبک و هنر معماری چینی را می­توان به چند بخش از جمله معماری باشکوه و عظیم قصرها و کاخ­ها؛ معماری معابد و بناهای مذهبی؛ طراحی و معماری زیبای باغ ها؛ معماری مقبره­های عظیم امپراتوران؛ و معماری خانه­های مسکونی افراد تقسیم کرد که هر کدام دارای ویژگی­های خاص خود می­باشند. معرفی هر یک از این معماری­ها به­صورت مختصر در پی می­آید.
از دوران حاکمیت نخستین امپراتوران [[چین]]، قصرها محل اقامت و زندگی امپراتور و خاندان و وابستگان درباری بوده و محل رتق و فتق امور دولتی بوده که با گسترش مناطق تحت حاکمیت هر امپراتور، بر وسعت و تعدد ساختمان‌های قصرها و کاخ‌ها افزوده می‌شد.


== ''معماری بنای قصرها و کاخ­ها'' ==
خصوصیات مشخص این گونه بناها، داشتن سقف‌های بسیار بلند با بام‌های شیروانی پوشیده از آجرها، و سفال‌ها و کاشی‌های زرد رنگ، و هم‌چنین نقاشی‌های وسیع و زیبا، حکاکی‌های آجری، سنگی و چوبی ظریف و زیبا، زیرسازی مستحکم، پارتیشن‌ها، و ستون‌های بلند از سنگ مرمر و بناهای متنوع و رنگارنگ در حاشیه‌ی آن، دروازه‌های متعدد و استحکامات دفاعی قوی است.
ساختمان قصرها و کاخ ها یا به عبارت دیگر ساختمان­های دربار، بناهای عطیم و پرابهت وشکوهمندی هستند که امپراتوران به­منظور استحکام سلطه­ی خود، کسب افتخار و اعتبار و قدرت سلطنتی، و برآورده ساختن نیازهای زندگی مادی و معنوی خود بنا کرده­اند. این گونه ساختمان­های درباری، معمولا باشکوه، پرابهت، مجلل و توسط برجسته­ترین معماران هر عصر و با استفاده از بهترین مواد ساختمانی در بهترین مکان­ها و با در نظر گرفتن مسایل امنیتی، دفاعی، آب و هوایی و دسترسی به مناطق مختلف کشوری ساخته شده­اند.  


از دوران حاکمیت نخستین امپراتوران چین، قصرها محل اقامت و زندگی امپراتور و خاندان و وابستگان درباری بوده و محل رتق و فتق امور دولتی بوده که با گسترش مناطق تحت حاکمیت هر امپراتور، بر وسعت و تعدد ساختمان­های قصرها و کاخ­ها افزوده می­شد.
کاخ «تای‌خِه» در [[شهر ممنوعه پکن|شهر ممنوعه‌ی پکن]]، و سایر قصرهای موجود در این شهر مانند قصر تابستانی، نمونه‌ی بارزی از معماری قصرهای چینی به‌شمار می‌روند. این قصرها معمولا به دو بخش: بخش محل برگزاری آیین‌ها و مراسم تشریفاتی سیاسی و اداری و بخش اندرونی، برای سکونت امپراتور و همسران و ندیمه‌های دربار تقسیم می‌شوند. در پشت این قصرها منطقه‌ای نیز به باغ‌ها و تفرج‌گاه‌های امپراتور و ملکه‌ها اختصاص می‌یابد.


خصوصیات مشخص این گونه بناها، داشتن سقف­های بسیار بلند با بام­های شیروانی پوشیده از آجرها، و سفال­ها و کاشی­های زرد رنگ، وهم­چنین نقاشی­های وسیع و زیبا، حکاکی­های آجری، سنگی و چوبی ظریف و زیبا، زیرسازی مستحکم، پارتیشن­ها، و ستون­های بلند از سنگ مرمر و بناهای متنوع و رنگارنگ در حاشیه­ی آن، دروازه­های متعدد و استحکامات دفاعی قوی است.
اغلب این گونه کاخ‌های باستانی، به دلیل تغییر سلسله‌ها و وقوع جنگ‌ها و شورش‌ها، و آتش‌سوزی‌ها نابود شده و از بین رفته‌اند. در حال حاضر تنها [[شهر ممنوعه پکن|شهر ممنوعه در پکن]]، و قصرهای باستانی «شِن یانگ» و خرابه‌های قصرهای [[سلسله ی خن|سلسله‌های «خَن»]] و [[سلسله تانگ|«تانگ»]] در شهر «شی‌آن» از این معماری‌های پرشکوه باقی‌مانده‌اند<ref><sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1178-1180</big></sub></ref>.


کاخ«تای­خِه» در شهر ممنوعه­ی پکن،و سایر قصرهای موجود در این شهر مانند قصر تابستانی، نمونه­ی بارزی از معماری قصرهای چینی به­شمار می­روند. این قصرها معمولا به دو بخش: بخش محل برگزاری آیین­ها و مراسم تشریفاتی سیاسی و اداری و بخش اندرونی، برای سکونت امپراتور و همسران وندیمه­های دربار تقسیم می شوند. در پشت این قصرها منطقه­ای نیز به باغ­ها و تفرج­گاه­های امپراتور و ملکه­ها اختصاص می­یابد.
===[[معماری معابد و اماکن مذهبی در چین|معماری معابد و اماکن مذهبی]] ===
[[معماری معابد و اماکن مذهبی در چین|معماری ساختمان‌های معابد باستانی بودایی]] در [[چین]]، یکی از سبک‌های معماری برجسته در این کشور است که از سبک معماری معابد هندی ریشه گرفته است. این نوع از معماری، در عصر سلسله‌ی امپراتوری «وِی‌شمالی» به اوج شکوفایی و پیشرفت خود در فرهنگ جامعه‌ی فئودالی [[چین]] دست یافته و دارای ارزش تاریخی و هنری به‌سزایی است. [[وضعیت عمومی معماری باستانی چین|معماران دوران باستان چین]]، در معماری خود از اندیشه‌ی عمیق کیهان‌شناسی توأم با فلسفه‌ی یین و یانگ پیروی می‌کردند. لذا، بنای معابد معمولا دارای ساختمان‌های چهارگوش مسطح با در نظر گرفتن خط فرضی محوری از جنوب به شمال و با رعایت جدی تقارن و هماهنگی جزء و کل و ترکیبی از بنا و باغ است.


اغلب این گونه کاخ­های باستانی، به دلیل تغییر سلسله­ها و وقوع جنگ­ها و شورش­ها، و آتش سوزی­ها نابود شده و از بین رفته­اند. در حال حاضر تنها شهر ممنوعه در پکن، و قصرهای باستانی«شِن یانگ» و خرابه­های قصرهای سلسله­های «خَن» و «تانگ» در شهر«شی­آن» از این معماری­های پرشکوه باقی مانده­اند.  
تلفیق این دو هنر [[معماری معابد و اماکن مذهبی در چین|معماری در معابد]] باعث شده است که معابد چین دارای محیطی با شکوه و آرام و سرشار از سلیقه و علاقه به طبیعت و محیطی روحانی باشند.


== ''معماری معابد و اماکن مذهبی'' ==
در ترکیب معماری معابد باستانی، معمولا دروازه‌ی اصلی در مرکز ورودی ساختمان قرار دارد و برج‌های زنگوله و طبل در دو طرف چپ و راست راهرو اصلی واقع است و کاخی که روبروی و در وسط واقع شده، کاخ «تیَن‌وان‌دیَن» یعنی کاخ پادشاه آسمانی است. در دو طرف چپ و راست ساختمان و در کنار دیوار 4مجسمه‌ی عظیم الجثه به‌شکل پهلوانان تنومند محافظ دیده می‌شوند که نام چینی آن‌ها «جین‌گان» است. پشت این کاخ، به ترتیب کاخ «ساکیامونی» و بنای محل نگهداری کتاب‌ها و آثار و اشیای مقدس به چشم می‌خورد و اتاق آموزشی و استراحی راهبان در دوطرف راهروی اصلی قرار دارد.
معماری ساختمان معابد باستانی بودایی در چین، یکی از سبک­های معماری­ برجسته­ در این کشور است که از سبک معماری معابد هندی ریشه گرفته است. این نوع از معماری، در عصر سلسله­ی امپراتوری«وِی­شمالی» به اوج شکوفایی و پیشرفت خود در فرهنگ جامعه­ی فئودالی چین دست یافته و دارای ارزش تاریخی و هنری به­سزایی است. معماران دوران باستان چین، در معماری خود از اندیشه­ی عمیق کیهان شناسی توأم با فلسفه­ی یین و یانگ پیروی می­کردند. لذا، بنای معابد معمولا دارای ساختمان­های چهارگوش مسطح با در نظر گرفتن خط فرضی محوری از جنوب به شمال و با رعایت جدی تقارن و هماهنگی جزء و کل و ترکیبی از بنا و باغ است.


تلفیق این دو هنر معماری در معابد باعث شده است که معابد چین دارای محیطی با شکوه و آرام و سرشار از سلیقه و علاقه به طبیعت و محیطی روحانی باشند.
معبد «بِی‌ما» (اسب سفید) در شهر لویانگ، که نخستین معبد ساخته شده در عصر [[سلسله ی خن|سلسله‌ی «خَن»]](← [[سلسله هان]]) است، و کاخ معبد «پوتالا» در شهر لهاسا در مرکز تبت، از نمونه‌های بارز [[معماری معابد و اماکن مذهبی در چین|معماری معابد در چین]] به‌شمار می‌روند<ref><sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1180-1181</big></sub></ref>.


در ترکیب معماری معابد باستانی، معمولا دروازه­ی اصلی در مرکز ورودی ساختمان قرار دارد و برج­های زنگوله و طبل در دو طرف چپ و راست راهرو اصلی واقع است و کاخی که روبروی و در وسط واقع شده، کاخ«تیَن­ وان­دیَن» یعنی کاخ پادشاه آسمانی است. در دو طرف چپ و راست ساختمان و در کنار دیوار 4مجسمه­ی عظیم الجثه به­شکل پهلوانان تنومند محافظ دیده می­شوند که نام چینی آن­ها«جین­گان»است. پشت این کاخ، به ترتیب کاخ«ساکیامونی» و بنای محل نگهداری کتاب­ها  و آثار و اشیای مقدس به چشم می­خورد و اتاق آموزشی و استراحی راهبان در دوطرف راهروی اصلی قرار دارد.  
===[[معماری باغ ها در چین|طراحی و معماری باغ‌­ها]]===
[[معماری باغ ها در چین|معماری باغ‌سازی در چین]]، از تاریخ دیرینه‌ای برخوردار بوده و قدیمی‌ترین باغ درباری 3000 سال پیش و در [[سلسله جو|عصر سلسله‌ی «جو»]] احداث شده است. باغ‌سازی شهری در [[چین]]، که در تاریخ معماری باغ از شهرت و تنوع فراوانی برخوردار است را می‌توان در سه طبقه دسته‌بندی کرد: باغ‌های متعلق به دربار، باغستان‌های عظیم خانوادگی و باغ‌های ظریف خصوصی. در [[معماری باغ ها در چین|معماری این بناهای باغی]]، زیبایی‌های مصنوعی با زیبایی‌های طبیعی تلفیق شده و در ترکیب آن‌ها از کوه‌ها، برکه‌ها و دریاچه‌ها، صخره‌ها، آب‌نماها، گل‌ها و سبزه‌ها، حیاط‌ها و میدان‌ها دالان‌ها و پل‌ها و تابلوها و [[هنر نقاشی در چین|نقاشی‌ها]]، به گونه‌ای دقیق و ماهرانه استفاده شده است که به هر بیننده احساس تخیلی عمیق و گوناگون و فراوان می‌بخشد. در این محیط‌ها، اندیشه‌­های اجتماعی [[کنفوسیوس و اندیشه های او|کنفوسیوس]] در مورد عملگرایی، مسئولیت‌شناسی، و بها دادن به ارزش‌های اخلاقی و مرام سیاسی؛ نظریه‌ی دائوئیسم در خصوص ایجاد محیطی بهشت‌گونه که انسان نسبت به شهرت و ثروت بی‌تفاوت و به تحمل رنج برای تهذیب نفس و کسب معنویت و اخلاق مبادرت می‌ورزد؛ با ایجاد محیطی مینیاتوری از طبیعت و تمایل صاحب باغ، در کنار هم قرار می‌گیرد. تفاوت میان باغ‌های چینی و غربی در این‌ است‌که، باغ‌های غربی عمدتا از ساختمان‌ها تشکیل شده و در ساخت آن از اصول هندسی و ریاضی استفاده شده است، اما در باغ‌های چینی مناظر طبیعی و احساسات بینندگان محور کار قرار گرفته و بیشتر به یگانگی انسان و طبیعت توجه شده است.


معبد«بِی ما»(اسب سفید) در شهر لو­یانگ، که نخستین معبد ساخته شده در عصر سلسله­ی«خَن» است، و کاخ معبد«پوتالا» در شهر لهاسا در مرکز تبت، از نمونه­های بارز معماری­ معابد در چین به­شمار می­روند.  
پارک‌ها و باغ‌های «سو­جو» با قدمتی بیش از 2000 سال، که در سال 1997 در [[آثار فرهنگی، تاریخی و طبیعی ثبت شده کشور چین در فهرست میراث جهانی|«فهرست میراث فرهنگی جهان»]] به ثبت رسید، نماد کاملی از ویژگی‌های هنری [[معماری باغ ها در چین|معماری باغ‌های چین]] به‌شمار می‌روند<ref><sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1181-1182</big></sub></ref>.


== ''طراحی و معماری باغ­ها'' ==
===[[معماری آرامگاه های سلطنتی در چین|معماری آرامگاه‌­های سلطنتی]]===
معماری باغ سازی در چین، از تاریخ دیرینه­ای برخوردار بوده و قدیمی­ترین باغ درباری 3000سال پیش و در عصر سلسله­ی«جو» احداث شده است. باغ سازی شهری در چین، که در تاریخ معماری باغ از شهرت و تنوع فراوانی برخوردار است را می­توان در سه طبقه دسته بندی کرد: باغ­های متعلق به دربار، باغستان­های عظیم خانوادگی و باغ­های ظریف خصوصی. در معماری این بناهای باغی، زیبایی­های مصنوعی با زیبایی­های طبیعی تلفیق شده و در ترکیب آن­ها از کوه­ها، برکه­ها و دریاچه­ها، صخره­ها، آب نماها، گل­ها و سبزه­ها، حیاط­ها و میدان­ها دالان­ها و پل­ها و تابلوها و نقاشی­ها، به گونه­ای دقیق و ماهرانه استفاده شده است که به هر بیننده احساس تخیلی عمیق و گوناگون و فراوان می­بخشد. در این محیط­ها، اندیشه­­های اجتماعی کنفوسیوس در مورد عملگرایی، مسئولیت­شناسی، و بها دادن به ارزش­های اخلاقی و مرام سیاسی؛ نظریه­ی دائوئیسم در خصوص ایجاد محیطی بهشت گونه که انسان نسبت به شهرت و ثروت بی تفاوت و به تحمل رنج برا ی تهذیب نفس وکسب معنویت و اخلاق مبادرت می­ورزد؛ با ایجاد محیطی مینیاتوری از طبیعت و تمایل صاحب باغ، در کنار هم قرار می­گیرد. تفاوت میان باغ­های چینی و غربی در این­ است­که، باغ­های غربی عمدتا از ساختمان­ها تشکیل شده و در ساخت آن از اصول هندسی و ریاضی استفاده شده است، اما در باغ های چینی مناظر طبیعی و احساسات بینندگان محور کار قرار گرفته و بیشتر به یگانگی انسان و طبیعت توجه شده است.
[[معماری آرامگاه های سلطنتی در چین|ساختمان آرامگاه‌های سلطنتی چین]] یکی از عظیم‌ترین، باشکوه‌ترین و عالی‌ترین نمونه از معماری مجموعه‌های ساختمانی است که با استفاده از شرایط طبیعی و جغرافیائی و در دامنه و یا روی کوه‌ها و یا دشت‌ها احداث شده است. ترکیب عمومی این مقبره‌ها احاطه شدن قبرستان توسط دیوار، داشتن چهار دروازه در چهار جهت، و قرار داشتن برج‌های دیده‌بانی در چهار گوشه‌ی مجموعه ساختمان، وجود راهرویی در جلوی قبرستان، و کاشتن درختان کاج و سرو سرسبز و سر به فلک کشیده در سرتاسر محوطه‌ی آرامگاه است که محیطی آکنده از سکوت و آرامش را ایجاد کرده است.


پارک­ها و باغ­های«سو­جو» با قدمتی بیش از 2000سال، که در سال 1997در«فهرست میراث فرهنگی جهان» به ثبت رسید، نماد کاملی از ویژگی­های هنری معماری باغ­های چین به­شمار می­رود.  
نمونه‌ی بارز این گونه [[معماری آرامگاه های سلطنتی در چین|معماری مجموعه‌ی ساختمانی]]، آرامگاه مشهور «چین شی‌خوانگ»، نخستین امپراتور [[چین]] واقع در دامنه‌ی ش[[مالی]] کوه «لی‌شان» در شهر «شی‌آن» در استان «شن‌سی» با بیش از 2000 سال قدمت است که [[مجسمه های سفالین برای تزیین پشت بام ها در چین|پیکره‌ها و مجسمه‌های سفالی جنگ‌جویان]] و اسب‌ها و ارابه‌های دفن شده همراه امپراتور، نهایت ابهت و عظمت و شکوه و جلال هنری را با استادی و مهارت کامل نشان می‌دهد. این مجموعه‌ی آرامگاهی هشتمین عجایب دنیا لقب گرفته است. هم‌چنین، مجموعه آرامگاه‌های امپراتوران [[سلسله مینگ|سلسله‌های «مینگ»]] و [[سلسله چینگ|«چینگ»]] در حومه‌ی [[پکن]]، معروف به 13 مقبره‌ی امپراتوری، با معماری دقیق و ظریف و خاص خود نیز متمرکز‌ترین و کامل‌ترین مجتمع آرامگاهی موجود در [[چین]] به شمار می‌آیند<ref><sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1182-1183</big></sub></ref>.


== ''معماری آرامگاه­های سلطنتی'' ==
===[[معماری خانه های مسکونی در چین|معماری خانه‌­های مسکونی]]===
ساختمان آرامگاه­های سلطنتی چین یکی از عظیم­ترین، باشکوه­ترین و عالی­ترین نمونه از معماری مجموعه­های ساختمانی است که با استفاده از شرایط طبیعی و جغرافیائی و در دامنه و یا روی کوه­ها و یا دشت­ها احداث شده است. ترکیب عمومی این مقبره­ها احاطه شدن قبرستان توسط دیوار، داشتن چهار دروازه در چهار جهت، و قرار داشتن برج­های دیده­بانی در چهار گوشه­ی مجموعه ساختمان، وجود راهرویی در جلو قبرستان، و کاشتن درختان کاج و سرو سرسبز و سر به فلک کشیده در سرتاسر محوطه­ی آرامگاه است که محیطی آکنده از سکوت و آرا مش را ایجاد کرده است.
[[معماری خانه های مسکونی در چین|بناهای مسکونی]] که اساسی‌ترین نوع ساختمانی محسوب می‌شوند، به لحاظ زمان پیدایش زودتر از سایر ساختمان‌­ها و از نظر پراکندگی گسترده‌ترین و از لحاظ تعداد بیشترین ساختمان‌­ها را شامل ­‌می‌شوند. با در نظر گرفتن تفاوت و تنوع [[جغرافیای طبیعی در چین|شرایط طبیعی]] و [[جغرافیایی جمعیتی در چین|انسانی]] در نواحی مختلف [[چین]]، [[معماری خانه های مسکونی در چین|معماری خانه‌­های مسکونی]] از تنوع و گوناگونی بیشتری برخوردارند که برخی از آن‌­ها اشاره می‌شود<ref><sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1183</big></sub></ref>.


نمونه­ی بارز این گونه معماری مجموعه­ی ساختمانی، آرامگاه مشهور«چین شی­خوانگ»، نخستین امپراتور چین واقع در دامنه­ی شمالی کوه«لی­شان» در شهر«شی­آن» در استان«شن­سی» با بیش از2000سال قدمت است که پیکره­ها و مجسمه­های سفالی جنگ­جویان و اسب­ها و ارابه­های دفن شده همراه امپراتور، نهایت ابهت و عظمت و شکوه و جلال هنری را با استادی و مهارت کامل نشان می­دهد. این مجموعه­ی آرامگاهی هشتمین عجایب دنیا لقب گرفته است. هم­چنین، مجموعه آرامگاه­های امپراتوران سلسله­های­«مینگ» و «چینگ» در حومه­ی پکن، معروف به 13 مقبره­ی امپراتوری، با معماری دقیق و ظریف و خاص خود نیز متمرکز­ترین و کامل­ترین مجتمع آرامگاهی موجود در چین به شمار می­آیند.
===[[خانه های سبک سی خه یوان در چین|خانه­‌های سبک سی­ خِه یوان]]===
[[معماری خانه های مسکونی در چین|معماری سکونتگاه­‌های سنتی]] در بیشتر نواحی محل سکونت نژاد«خَن» را خانه­‌های منظمی تشکیل می‌دهد که با [[خانه های سبک سی خه یوان در چین|سبک«سی­ خِه یوان»]] یعنی ساختمانی­ که چهار طرف آن با اتاق­‌های مختلف احاطه شده و حیاط در وسط قرار دارد. [[خانه های سبک سی خه یوان در چین|«سی­ خِه یوان»]] معمولا به دو بخش تقسیم می­‌شود، قسمت جلو و بخش عقب ساختمان. اتاق میانی محل انجام تشریفات خانوادگی و پذیرائی از میهمانان است و اتاق­‌های اطراف رو به حیاط بوده و به وسیله­‌ی راهرو به یکدیگر متصل می­‌شوند. این سبک از معماری، ترجمانی از ایده­‌ی پدرسالاری باستانی در [[نهاد خانواده در چین|نظام خانوادگی چین]] است، با حیاطی پهن و وسیع و چهار گوش، و محیطی آرام و صمیمی با گل‌ها و درختان زیبا و منظم، که فضای زندگی بسیار ایده‌­آلی را به­‌وجود می‌­آورد<ref><sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1183-1184</big></sub></ref>.  


== ''معماری خانه­های مسکونی'' ==
===[[معماری سبک تولودر چین|معماری سبک «تولو»]]===
بناهای مسکونی که اساسی ترین نوع ساختمانی محسوب می­شوند، به لحاظ زمان پیدایش زودتر از سایر ساختمان­ها و از نظر پراکندگی گسترده ترین و از لحاظ تعداد بیشترین ساختمان­ها را شامل­می شوند. با در نظر گرفتن تفاوت و تنوع شرایط طبیعی و انسانی در نواحی مختلف چین، معماری خانه­های مسکونی از تنوع و گوناگونی بیشتری برخوردارند که برخی از آن­ها اشاره می­شود.  
در قسمتی از جنوب [[چین]]، [[معماری خانه های مسکونی در چین|خانه­‌های مسکونی]] بیشتر از ساختمان‌­های چند طبقه تشکیل می‌شود که به آن­‌ها «تولو (Toluo) گفته می­‌شود.


== ''خانه­های سبک سی­خِه یوان'' ==
[[معماری سبک تولودر چین|سبک معماری تولو]]، از مجموعه ساختمانی چند طبقه­‌ی دایره­‌ای تشکیل می‌­شود که محور آن حیاط کوچک بیضی و یا دایره شکل است. این مجموعه دارای اتاق­‌های متعددی است که برحسب نیاز و تعداد خانواده‌­ها در اختیار آن­‌ها قرار می‌گیرد.
معماری سکونتگاه­های سنتی در بیشتر نواحی محل سکونت نژاد«خَن» را خانه­های منظمی تشکیل می­دهد که با سبک«سی­خِه یوان» یعنی ساختمانی­که چهار طرف آن با اتاق­های مختلف احاطه شده و حیاط در وسط قرار دارد. «سی­خِه یوان» معمولا به دو بخش تقسیم می­شود، قسمت جلو و بخش عقب ساختمان. اتاق میانی محل انجام تشریفات خانوادگی و پذیرائی از میهمانان است و اتاق­های اطراف رو به حیاط بوده و به وسیله­ی راهرو به یکدیگر متصل می­شوند. این سبک از معماری، ترجمانی از ایده­ی پدر سالاری با ستانی در نظام خانوادگی چین است، با حیاطی پهن و وسیع و چهار گوش، و محیطی آرام و صمیمی با گل­ها و درختان زیبا و منظم، که فضای زندگی بسیار ایده­آلی را به­وجود می­آورد.  


== ''معماری سبک«تولو»'' ==
معمولا طبقه­‌ی اول برای نگهداری حیوانات و انباری مورد استفاده قرار می‌گیرد و طبقات بالتر مسکونی هستند. این شکل از معماری اصولا برای دفاع آسان از ساکنان در برابر حملات خارجی ساخته شده و دارای دیواری ضخیم و محکم و یک یا درب ورودی است. این نوع از ساختمان‌­ها عمدتا متعلق به نژاد­«حَکا (Hakka) است که در جنوب استان فوجیان، شمال استان گواندونگ و شمال استان گوانگ شی زندگی می­‌کنند. در هر مجموعه«تولو» حدود 300خانوار سکونت دارد<ref><sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1184</big></sub></ref>.
در قسمتی از جنوب چین، خانه­های مسکونی بیشتر از ساختمان­های چند طبقه تشکیل می­شود که به آن­ها «تولو[[هنر معماری در چین#%20ftn1|[1]]]» گفته می­شود. سبک معماری تولو، از مجموعه ساختمانی چند طبقه­ی دایره­ای تشکیل می­شود که محور آن حیاط کوچک بیضی و یا دایره شکل است. این مجموعه دارای اتاق­های متعددی است که برحسب نیاز و تعداد خانواده­ها در اختیار آن­ها قرار می­گیرد. معمولا طبقه­ی اول برای نگهداری حیوانات و انباری مورد استفاده قرار می­گیرد و طبقات بالتر مسکونی هستند. این شکل از معماری اصولا برا یدفاع آسان از ساکنان در برابر حملات خارجی ساخته شده و دارای دیواری ضخیم و محکم و یک یا درب ورودی است. این نوع از ساختمان­ها عمدتا متعلق به نژاد­«حَکا[[هنر معماری در چین#%20ftn2|[2]]]» است که در جنوب استان فوجیان، شمال استان گواندونگ و شمال استان گوانگشی زندگی می­کنند. در هر مجموعه«تولو» حدود 300خانوار سکونت دارد.


== ''معماری سکونتگاه­های اقلیت های قومی'' ==
=== [[معماری سکونت گاه های اقلیت های قومی در چین|معماری سکونت گاه‌­های اقلیت های قومی]]===
سبک بناهای مسکونی نواحی اقلیت نشین چین هم چون فرهنگ آن­ها متنوع و گوناگون است. برای نمونه، خانه های مسکونی در منطقه­ی خود مختار اویغور سین­کیانگ، معمولا یک تا سه طبقه با بامی مسطح و دارای حیاط است و منازل تبتی­ها به نام«دیوفان» بیشتر از ترکیبی از چوب و سنگ و آجر ساخته می­شود. مغول­ها عموما در چادرهای قابل انتقال زندگی می­کنند و اقلیت­های قومی ساکن جنوب باختری خانه­های خود را با ترکیبی از چوب و سفال ساخته و از نرده­های چوبی به­جای دیوار استفاده می­کنند. این خانه­ها را در مکان­های خوش منظره و در دامنه­ی کوه­ها و کنار جویبارها می­سازند. خانه­های ساخته شده از بامبو متعلق به قوم«دای» در استان یونان و خانه­های«دیو جیا­ئو­لو» متعلق به اقوام«میائو» و «تو­جیا» از خانه­های مسکونی سایر اقلیت­ها کاملا متمایز است.این خانه­ها اغلب در زمین­های شیب­دار و بدون شالوده و بر روی ستون­های چوبی ساخته می­شوند. این بناها اغلب دو یا سه طبقه بوده و طبقات پایین برای نگهداری حیوانات و غلات و از طبقات بالا برای سکونت اعضای خانواده استفاده می­شود.  
[[معماری سکونت گاه های اقلیت های قومی در چین|سبک بناهای مسکونی نواحی اقلیت نشین چین]] هم چون فرهنگ آن­‌ها متنوع و گوناگون است. برای نمونه، خانه‌های مسکونی در منطقه‌­ی خود مختار اویغور سین­ک یانگ، معمولا یک تا سه طبقه با بامی مسطح و دارای حیاط است و منازل تبتی­‌ها به نام «دیوفان» بیشتر از ترکیبی از چوب و سنگ و آجر ساخته می­‌شود. مغول­‌ها عموما در چادرهای قابل انتقال زندگی می‌کنند و [[اقلیت های قومی در چین|اقلیت‌­های قومی]] ساکن جنوب باختری خانه‌­های خود را با ترکیبی از چوب و سفال ساخته و از نرده­‌های چوبی به­‌جای دیوار استفاده می‌کنند. این خانه­‌ها را در مکان‌­های خوش منظره و در دامنه­‌ی کوه‌­ها و کنار جویبارها می‌سازند. خانه­‌های ساخته شده از بامبو متعلق به قوم«دای» در استان یونان و خانه­‌های «دیو جیا­ئو­لو» متعلق به اقوام «میائو» و «تو­جیا» از [[معماری سکونت گاه های اقلیت های قومی در چین|خانه­‌های مسکونی سایر اقلیت­‌ها]] کاملا متمایز است. این خانه­‌ها اغلب در زمین­ه‌ای شیب­دار و بدون شالوده و بر روی ستون­‌های چوبی ساخته می‌شوند. این بناها اغلب دو یا سه طبقه بوده و طبقات پایین برای نگهداری حیوانات و غلات و از طبقات بالا برای سکونت اعضای خانواده استفاده می‌شود<ref><sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1184-1185</big></sub></ref>.  


== '' غار خانه­هاي شمالی و سکونتگاه­های شهرهای باستانی'' ==
=== [[غار خانه های شمالی و سکونتگاه های شهرهای باستانی در چین|غارخانه‌­های شمالی و سکونتگاه‌­های شهرهای باستانی]]===
در نواحی میانه و سفلای رود زرد در شمال چین، از قبیل استان­های«شن  سی»، «گانسو»، «خِه­نَن» و «شانسی» افراد بومی در داخل غارهایی که در درون تپه­های خاکی ساخته شده­اند زندگی می­کنند. داخل این غارها از آجر و سنگ و شبیه غار ساخته شده و این غارها را از درون به­هم وصل می­کنند. این غارها ضد حریق و آلودگی صوتی بوده و در چهار فصل سال هوای داخل آن خنک و ملایم و در زمستان گرم است. این نوع از ساختمان سازی سبکی از معماری کامل با استفاده از شرایط آب و هوایی و طبیعی محل به­شمار می­رود.
در نواحی میانه و سفلای رود زرد در شمال [[چین]]، از قبیل استان‌های «شن‌سی»، «گانسو»، «خِه‌نَن» و «شانسی»، افراد بومی در داخل غارهایی که در درون تپه‌های خاکی ساخته شده‌اند، زندگی می‌کنند. داخل این غارها از آجر و سنگ و شبیه غار ساخته شده و این غارها را از درون به‌هم وصل می‌کنند. این غارها ضد حریق و آلودگی صوتی بوده و در چهار فصل سال، هوای داخل آن خنک و ملایم و در زمستان گرم است. این نوع از ساختمان‌سازی سبکی از معماری کامل با استفاده از شرایط آب و هوایی و طبیعی محل به‌شمار می‌رود.


افزون بر این، در مناطق مختلف چین شهرهای باستانی زیادی وجود دارد که هنوز بسیاری از خانه­های مسکونی قدیمی آن­ها سالم و قابل استفاده هستند. شهرهای باستانی«پین یائو» در استان شانسی و «لی جیانگ» در استان یونن که در سال1998در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسید، از جمله­ی این شهرها به­شمار می­روند. شهر باستانی«پین یائو» متعلق به دوران سلسله­های«مینگ» و «چینگ» است که کاملا سالم باقی مانده و هنوز هم مردم در این شهر سکونت دارند. شهر باستانی«لی جیانگ» نیز که ساخت آن در دوران حاکمیت سلسله­ی «سونگ جنوبی» آغاز شده، یگانه شهر باستانی است که با ویژگی معماری سنتی قوم«ناشی» ساخته شده و در ساخت آن از نظام معماری شهرهای اصیل چین تقلید نشده است.
افزون بر این، در مناطق مختلف [[چین]]، شهرهای باستانی زیادی وجود دارد که هنوز بسیاری از خانه‌های مسکونی قدیمی آن‌ها سالم و قابل استفاده هستند. شهرهای باستانی «پین یائو» در استان «شانسی» و «لی جیانگ» در استان «یونن» که در سال 1998 در [[آثار فرهنگی، تاریخی و طبیعی ثبت شده کشور چین در فهرست میراث جهانی|فهرست میراث جهانی یونسکو]] به ثبت رسیده‌اند، از جمله‌ی این شهرها به‌شمار می‌روند. شهر باستانی «پین یائو» متعلق به [[سلسله مینگ|دوران سلسله‌های «مینگ»]] و [[سلسله چینگ|«چینگ»]] است که کاملاً سالم باقی مانده و هنوز هم مردم در این شهر سکونت دارند. شهر باستانی «لی جیانگ» نیز که ساخت آن در [[سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی|دوران حاکمیت سلسله‌ی «سونگ جنوبی»]] آغاز شده، یگانه شهر باستانی است که با ویژگی‌های [[وضعیت عمومی معماری باستانی چین|معماری سنتی]] قوم «ناشی» ساخته شده و در ساخت آن از نظام معماری شهرهای اصیل [[چین]] تقلید نشده است<ref><sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1185-1186</big></sub></ref>.
{| class="wikitable"
|
== ''وضعیت  عمومی معماری باستانی چین      ''  ==
روند توسعه و پیشرفت معماری باستانی چین سه دوره را پشت سر گذاشته است: دوران سلسله­ها­ی«چین»  و «خَن»؛  دوران سلسله­های«سویی» و «تانگ»؛ و سلسله­های«مینگ» و «چینگ». از معماری هر سه دوره­ی فوق،  نمونه­هایی  از جمله قصرها، کاخ ها، مقبره­ها و شهرها و هم­چنین استحکامات جنگی و تأسیسات  آبیاری باقی مانده است که از لحاظ شکل معماری و مواد ساختمانی و دیگر موارد، در معماری  نسل­های بعدی بسیار تأثیر گذار بوده است. به هرحال، بیشتر بناهای کهن و تاریخی  متعلق به دوران باستان، در طول تاریخ و سالیان دراز، بر اثر جنگ و آتش سوزی و  حوادث طبیعی نابود شده و از بین رفته­اند. لذا، اغلب ساختمان­های باستانی که تاکنون  باقی مانده­اند، مربوط به دوران بعد از سلسله­ی«تانگ» (قرن 7میلادی)هستند.


== ''معماری دوران  سلسله­ی«تانگ»'' ==
=== [[وضعیت عمومی معماری باستانی چین]] ===
دوران حکومت سلسله­ی«تانگ»(618 تا 907میلادی) دوران اوج پیشرفت اقتصادی و فرهنگی جامعه­ی فئودالیستی چین به­شمار می­رود. از ویژگی­های سبک معماری این عصر عظمت، شکوه، نظم، سادگی و وضوح رنگها است. در این دوران در شهر«چانگ آن» پایتخت سلسله­ی«تانگ»(شی­آن امروز) و پایتخت شرقی آن «لویانگ» قصرها، باغستان­ها و ساختمان­های ادارای زیادی با ترکیب بندی منظم و استانداردهای معقول معماری روز ساخته شده بود و شهر«چانگ اَن» در زمان خود بزرگ­ترین شهر جهان به­شمار می­رفت. قصر های امپراتوری در این شهر از عظمت و شکوه فو ق العاده­ای برخوردار بود و مساحت آن بیش از 3 برابر شهر ممتوعه­ی پکن بود.  
روند توسعه و پیشرفت [[وضعیت عمومی معماری باستانی چین|معماری باستانی چین]] سه دوره را پشت سر گذاشته است: [[سلسله چین|دوران سلسله­‌ها­ی«چین»]] و [[سلسله ی خن|«خَن»]](← [[سلسله هان]])؛ [[سلسله سویی|دوران سلسله‌­های«سویی»]] و [[سلسله تانگ|«تانگ»؛]] و [[سلسله مینگ|سلسله‌­های«مینگ»]] و [[سلسله چینگ|«چینگ»]]. از معماری هر سه دوره‌­ی فوق، نمونه‌­هایی از جمله قصرها، کاخ‌ها، مقبره­‌ها و شهرها و هم­چنین استحکامات جنگی و تأسیسات آبیاری باقی مانده است که از لحاظ شکل معماری و مواد ساختمانی و دیگر موارد، در معماری نسل­‌های بعدی بسیار تأثیر گذار بوده است. به هرحال، بیشتر بناهای کهن و تاریخی متعلق به دوران باستان، در طول تاریخ و سالیان دراز، بر اثر جنگ و آتش سوزی و حوادث طبیعی نابود شده و از بین رفته‌­اند. لذا، اغلب ساختمان­‌های باستانی که تاکنون باقی مانده­ اند، مربوط به دوران بعد از [[سلسله تانگ|سلسله‌­ی«تانگ»]] (قرن 7میلادی)هستند<ref><sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1186-1187</big></sub></ref>.


ساختمان­های چوبی این دوران هنر معماری را به اوج خود رسانده و تمامی بخش­های از جمله ستون­ها و سقف از چوب ساخته شده است. هم­چنین، در معماری سنگی و آجری این سلسله نیز پیشرفت­هایی حاصل شد و بیشتر برج­ها و معابد بودایی با سنگ و آجر ساخته می­شد.  
=== [[معماری دوران سلسله ی تانگ|معماری دوران سلسله‌ی«تانگ»]] ===
[[سلسله تانگ|دوران حکومت سلسله‌ی «تانگ»]] (618 تا 907 میلادی) دوران اوج پیشرفت اقتصادی و فرهنگی جامعه‌ی فئودالیستی [[چین]] به‌شمار می‌رود. از ویژگی‌های [[معماری دوران سلسله ی تانگ|سبک معماری این عصر]] عظمت، شکوه، نظم، سادگی و وضوح رنگ‌ها است. در این دوران در شهر «چانگ آن» پایتخت [[سلسله تانگ|سلسله‌ی «تانگ»]] (شی‌آن امروز) و پایتخت شرقی آن «لویانگ»، قصرها، باغستان‌ها و ساختمان‌های ادارای زیادی با ترکیب بندی منظم و استانداردهای معقول معماری روز ساخته شده بود و شهر «چانگ اَن» در زمان خود بزرگ‌ترین شهر جهان به‌شمار می‌رفت. قصرهای امپراتوری در این شهر از عظمت و شکوه فوق‌العاده‌ای برخوردار بود و مساحت آن بیش از 3 برابر [[شهر ممنوعه پکن|شهر ممنوعه‌ی پکن]] بود.  


== ''معماری دوران سلسله­ی«سونگ»'' ==
ساختمان‌های چوبی این دوران هنر معماری را به اوج خود رسانده و تمامی بخش‌های از جمله ستون‌ها و سقف از چوب ساخته شده است. هم‌چنین، در معماری سنگی و آجری این سلسله نیز پیشرفت‌هایی حاصل شد و بیشتر [[معماری معابد و اماکن مذهبی در چین|برج‌ها و معابد بودایی]] با سنگ و آجر ساخته می‌شد<ref><sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1187</big></sub></ref>.
دوران سلسله­ی سونگ(960تا 1279میلادی) عصر زوال سیاسی و نظامی چین بود، ولی در این دوران، اقتصاد، صنایع دستی و تجارت به پیشرفت بسیاری نائل آمده و علوم و فنون شاهد توسعه بود که ظرافت و خوش ترکیبی و توجه به تزئینات ظاهری بنا از خصوصیات معماری این دوران است. درشهرهای این عصر ترکیب خیابان­ها منظم و معمولا مغازه­ها رو به خیابان دایر می­شد و در تأسیسات آتش نشانی، حمل و نقل، راه­ها و ترافیک، مغازه­ها و پل­ها پیشرفت نوینی حاصل شد و سطح معماری بناهای سنگی و آجری در عصر این سلسله پیوسته ارتقا یافت.  


در عصر سلسله­ی«سونگ» و به­دنبال پیشرفت جامعه در زمینه­ی اقتصاد، معماری باغ­سازی نیز با مفهوم هنری آن، آغاز شد. در باغ­سازی کلاسیک این عصر چین، زیبائی طبیعی با ایجاد صخره­ها و جویبارها و گل­ها و درختان مصنوعی تلفیق و نوعی محیط سرشار از هنر و طبیعت به وجود آمد.
=== [[معماری دوران سلسله ی سونگ|معماری دوران سلسله­ ی«سونگ»]] ===
[[سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی|دوران سلسله‌ی سونگ]] (960 تا 1279 میلادی) عصر زوال سیاسی و نظامی [[چین]] بود، ولی در این دوران، اقتصاد، [[صنایع دستی و تجارت فرهنگی در چین|صنایع دستی]] و تجارت به پیشرفت بسیاری نائل آمده و علوم و فنون شاهد توسعه بود که ظرافت و خوش ترکیبی و توجه به تزئینات ظاهری بنا از خصوصیات معماری این دوران است. در شهرهای این عصر ترکیب خیابان‌ها منظم و معمولاً مغازه‌ها رو به خیابان دایر می‌شد و در تأسیسات آتش‌نشانی، حمل و نقل، راه‌ها و ترافیک، مغازه‌ها و پل‌ها پیشرفت نوینی حاصل شد و سطح معماری بناهای سنگی و آجری در عصر این سلسله پیوسته ارتقا یافت.  


== ''معماری  دوران سلسله­ی«یوان»      ''  ==
در [[سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی|عصر سلسله‌ی «سونگ»]] و به‌دنبال پیشرفت جامعه در زمینه‌ی اقتصاد، معماری باغ‌سازی نیز با مفهوم هنری آن، آغاز شد. در باغ‌سازی کلاسیک این عصر [[چین]]، زیبائی طبیعی با ایجاد صخره‌ها و جویبارها و گل‌ها و درختان مصنوعی تلفیق و نوعی محیط سرشار از هنر و طبیعت به وجود آمد<ref><sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1187-1188</big></sub></ref>.
چین در عصر سلسله­ی«یوان»(1206 تا1368میلادی) یک امپراتوری نظامی با سرزمینی پهناور بود که توسط حکمرانان مغول ایجاد شده بود. در این دوران اقتصاد و فرهنگ چین به­تدریج و آهسته پیشرفت نموده و معماری نیز در حالت رکود بود و اکثر بناهای ساخته  شده در این دوران ساده و غیر هندمندانه بود. شهر«دا دو» پایتخت این سلسله واقع در شمال شهر پکن امروز مساحت عظیمی داشت که معادل مساحت پکن در دوران سلسله­های«مینگ»  و «چینیگ» بود. از آنجا که حکمرانان این سلسله دین­دار بوده و پیرو آیین بودای تبتی بودند، لذا معماری بنا­های مذهبی در این دوران بسیار شکوفا شد. برای نمونه، برج سفید معبد«میائو این­سی» در پکن، یک برج لامائی است که در این عصر و به دست استاد معماران نپالی طراحی و ساخته شد.


== ''معماری دوران سلسله­ی«مینگ»      ''  ==
=== [[معماری دوران سلسله ی یوان|معماری دوران سلسله‌­ی«یوان»]] ===
در عصر سلسله­ی«مینگ»(1368 تا 1644میلادی)، چین وارد دوران پایانی جامعه­ی فودالیستی شد. سبک معماری در این دوران عمدتا سبک سلسله«سونگ» را به ارث برده و تغییرات زیادی نداشت، اما در زمینه­ی طراحی و نقشه­کشی این بناها کاملا از سبک سایر دوران­ها متمایز هستند.
[[چین]] در [[سلسله یوان|عصر سلسله‌ی «یوان»]] (1206 تا 1368 میلادی) یک امپراتوری نظامی با سرزمینی پهناور بود که توسط حکمرانان مغول ایجاد شده بود. در این دوران اقتصاد و [[فرهنگ چینی|فرهنگ چین]] به‌تدریج و آهسته پیشرفت نموده و معماری نیز در حالت رکود بود و اکثر بناهای ساخته شده در این دوران ساده و غیر هنرمندانه بود. شهر «دا دو» پایتخت این سلسله واقع در شمال شهر [[پکن]] امروز مساحت عظیمی داشت که معادل مساحت [[پکن]] در [[سلسله مینگ|دوران سلسله‌های «مینگ»]] و [[سلسله چینگ|«چینگ»]] بود. از آنجا که حکمرانان این سلسله دین‌دار بوده و پیرو آیین بودای تبتی بودند، لذا [[معماری معابد و اماکن مذهبی در چین|معماری بناهای مذهبی]] در این دوران بسیار شکوفا شد. برای نمونه، برج سفید معبد «میائو این‌سی» در [[پکن]]، یک برج لامائی است که در این عصر و به دست استاد معماران نپالی طراحی و ساخته شد<ref><sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1188</big></sub></ref>.


طراحی شهر و سبک معماری کاخ­های این دوران، توسط نسل­های بعدی نیز مورد استفاده قرار گرفت. شهرهای پکن و نان کن، بزرگ­ترین شهرهای باستانی موجود در چین، مدیون طراحی و سبک معماری این سلسله به­شمار می­روند. در این دوران، پکن پایتخت چین تجدید بنا شد و به سه بخش بیرونی، داخلی و امپراتوری تقسیم گردید. در این  دوران، هم­چنین ساخت«دیوار دفاعی بزرگ چین» صورت گرفت که دیوارها، قلاع وگذرگاه­ها و بسیاری از قسمت­های مهم این دیوار، با آجر و مهارت و استادی از کرانه­ی رود«یا لو­زیانگ» در شرق تا گذرگاه«زیا یو­گوانگ» در استان«گَن­سو» در غرب چین به طول 5660کیلومتر امتداد دارد، آغاز و  به پایان رسید. در این دوران، شیوه و سبک تعمیر و تزئین بنا، با مصالح گوناگون مانند سنگ، آجر، شیشه و الوارهای چوبی متداول و ترکیب بندی ساختمان­ها پخته تر شد.  
=== [[معماری دوران سلسله ی مینگ|معماری دوران سلسله‌­ی«مینگ»]] ===
در عصر [[سلسله مینگ|سلسله‌ی «مینگ»]] (1368 تا 1644 میلادی)، [[چین]] وارد دوران پایانی جامعه‌ی فودالیستی شد. سبک معماری در این دوران عمدتاً سبک [[سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی|سلسله‌ی «سونگ»]] را به ارث برده و تغییرات زیادی نداشت، اما در زمینه‌ی طراحی و نقشه‌کشی این بناها کاملاً از سبک سایر دوران‌ها متمایز هستند.


== ''معماری دوران  سلسله­ی«چینگ»    '' ==
طراحی شهر و سبک معماری کاخ‌های این دوران، توسط نسل‌های بعدی نیز مورد استفاده قرار گرفت. شهرهای [[پکن]] و نانکن، بزرگ‌ترین شهرهای باستانی موجود در [[چین]]، مدیون طراحی و سبک معماری این سلسله به‌شمار می‌روند. در این دوران، [[پکن]] پایتخت [[چین]] تجدید بنا شد و به سه بخش بیرونی، داخلی و امپراتوری تقسیم گردید. در این دوران، هم‌چنین ساخت «[[دیوار بزرگ چین|دیوار دفاعی بزرگ چین»]] صورت گرفت که دیوارها، قلاع و گذرگاه‌ها و بسیاری از قسمت‌های مهم این دیوار، با آجر و مهارت و استادی از کرانه‌ی رود «یالو زیانگ» در شرق تا گذرگاه «زیایو گوانگ» در استان «گنسو» در غرب [[چین]] به طول 5660 کیلومتر امتداد دارد، آغاز و به پایان رسید. در این دوران، شیوه و سبک تعمیر و تزئین بنا، با مصالح گوناگون مانند سنگ، آجر، شیشه و الوارهای چوبی متداول و ترکیب بندی ساختمان‌ها پخته‌تر شد<ref><sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1189</big></sub></ref>.
سلسله­ی«چینگ»(1616 تا 1911میلادی)، آخرین دودمان سلطنت فئودالی در چین است. معماری در این دوران، عموما ضمن ادامه­ی سبک معماری سلسله­های پیشین، به ظرافت و جلال و شکوه ساختمان­ها بیشتر توجه می­شد. شهر پکن  پایتخت این سلسله، اساسا چهره­ی گذشته­ی خود را حفظ کرده و  باغستان­های بزرگ از جمله پارک­های«یوان مینگ­ یوان» و «اَی خه­یوان» یعنی پارک تابستانی خوش منظره در داخل شهر ممنوعه،  در این عصر ساخته شدند. استفاده از شیشه در معماری این دوران و ساخت خانه­های متنوع وبه­شکل آزاد، افزایش یافت. معماری بناهای مذهبی بودای تبتی با سبک خاص خود، در این دوران شکوفا شد. استفاده از  مدل­های گوناگون در بنای معابد و ساختمان­های سنتی، یکنواختی موجود را تغییر داد و اشکال جالب و متنوعی ایجاد گردید. . دراواخر دوران این سلسله، در چین بناهایی باسبک چینی توام با سبک معماری فرنگی نیز پدید آمد.


== ''معماری دوران معاصر چین'' ==
=== [[معماری دوران سلسله ی چینگ|معماری دوران سلسله‌­ی«چینگ»]] ===
منظور از  معماری معاصر چین، سبک معماری از اواسط قرن 19 به­این طرف است. از زمان وقوع  جنگ تریاک در سال1840تا تأسیس جمهوری خلق چین در سال1949، معماری چین خصوصیتی  حاکی از تلفیق سبک­های چینی و غربی و تنوع زیاد به خود گرفت. در این دوران، با  آن­که سیستم معماری سنتی و قدیمی چین از لحاظ کمی برتری داشت، ولی ساختمان­های  تجاری جدید از قبیل تئاتر، رستوران، مهمانخانه و فروشگاه­ها، عموما ترکیب معماری  سنتی را شکسته و فضای هنر معماری را توسعه دادند. در شهرهای بزرگی مانند شانگهای  و تیَن­جین، ساختمان­های  خارجی مانند کنسولگری­های خارجی، تجارتخانه­های خارجی، بانک­ها و هتل­ها و  باشگاه­ها به سبک معماری غربی به­وجود آمد­ند.
در [[سلسله چینگ|عصر سلسله‌ی «چینگ»]] (1616 تا 1911 میلادی)، آخرین دودمان سلطنت فئودالی در [[چین]] است. معماری در این دوران، عموماً ضمن ادامه‌ی سبک معماری سلسله‌های پیشین، به ظرافت و جلال و شکوه ساختمان‌ها بیشتر توجه می‌شد. شهر [[پکن]] پایتخت این سلسله، اساساً چهره‌ی گذشته‌ی خود را حفظ کرده و باغستان‌های بزرگ از جمله پارک‌های «یوان مینگ‌یوان» و «آی‌خه‌یوان» یعنی پارک تابستانی خوش منظره در داخل [[شهر ممنوعه پکن|شهر ممنوعه]]، در این عصر ساخته شدند. استفاده از شیشه در معماری این دوران و ساخت خانه‌های متنوع و به‌شکل آزاد، افزایش یافت. معماری بناهای مذهبی بودای تبتی با سبک خاص خود، در این دوران شکوفا شد. استفاده از مدل‌های گوناگون در [[معماری معابد و اماکن مذهبی در چین|بنای معابد و ساختمان‌های سنتی]]، یکنواختی موجود را تغییر داد و اشکال جالب و متنوعی ایجاد گردید. در اواخر دوران این سلسله، در [[چین]] بناهایی با سبک چینی توام با سبک معماری فرنگی نیز پدید آمد<ref><sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1189-1190</big></sub></ref>.


پس از ایجاد جمهوری خلق چین در سال1949، معماری  این کشور وارد مرحله­ی نوین و تاریخی شد. در این دوران، معماری معاصر چین از لحاظ کمی، مقیاس، انواع، پراکندگی و سطح مدرن بودن، محدودیت­های معماری دوران گذشته  و معاصر را از میان برد و چهره­ی کاملا جدیدی به خود گرفت. با آغاز دهه­ی1980و  اجرای اصلاحات، درهای معماری چین به­تدریج بازتر شده و از سبک­های برتر کشورهای  دیگر استفاده و به سوی چندجانبه بودن گام برداشته است. ساختمان های هتل صلح  شانگهای(1929) با 77مترارتفاع و 12طبقه و به سبک معماری گوتیگ از مکتب معماری شیکاکو؛   ساختمان مقبره و بنای یادبود«سون یات­سِن»  که آمیزه­ای از سبک­های معماری چینی و غربی است؛ ساختمان باشکوه کنگره­ی ملی خلق  چین در غرب میدان«تیَن آن­مِن» در پکن، با مساحتی بالغ بر170هزار  متر مربع که در سال1959احداث شد؛ ساختمان هتل«شیَن شَن» در حومه­ی غربی پکن، که  در سال 1982میلادی ساخته شد؛ ساختمان کتابخانه­ی جدیدالتاسیس دانشگاه چینگ­­خوا؛ ساختمان بزرگ تجاری 88طبقه­ای«جین مائو» در شانگهای به  ارتفاع 420متر؛ ساختمان حبابی شکل تئاتر ملی در پکن؛ و ساختمان جدید تلویزیون  مرکزی چین؛ از جمله شاهکارهای معماری معاصر چین هستند که توسط معماران چینی و خارجی طراحی و به مورد اجرا گذاشته شده­ و جزو آثار معماری و مهندسی برجسته­ی جهانی به­شمار می­روند.
=== [[معماری دوران معاصر چین]] ===
منظور از [[معماری دوران معاصر چین|معماری معاصر چین]]، سبک معماری از اواسط قرن ۱۹ به این طرف است. از زمان وقوع [[جنگ تریاک در چین|جنگ تریاک]] در سال ۱۸۴۰ تا تأسیس [[جمهوری خلق چین]] در سال ۱۹۴۹، معماری [[چین]] خصوصیتی حاکی از تلفیق سبک‌های چینی و غربی و تنوع زیاد به خود گرفت. در این دوران، با آنکه سیستم معماری سنتی و قدیمی [[چین]] از لحاظ کمی برتری داشت، ولی ساختمان‌های تجاری جدید از قبیل [[هنر تئاتر مدرن چین|تئاتر]]، رستوران، مهمانخانه و فروشگاه‌ها، عموماً ترکیب م[[وضعیت عمومی معماری باستانی چین|عماری سنتی]] را شکسته و فضای هنر معماری را توسعه دادند. در شهرهای بزرگی مانند [[شانگهای]] و تیَن‌جین، ساختمان‌های خارجی مانند کنسولگری‌های خارجی، تجارتخانه‌های خارجی، بانک‌ها و هتل‌ها و باشگاه‌ها به سبک معماری غربی به وجود آمدند.


برخی از طراحان معماری نامدار معاصر چین عبارتند از: لیان سی­چن(1901)،او لیان­یون(1922)، جان کَی­جی (1912) و یان ایان­بائو(1901).
پس از ایجاد [[جمهوری خلق چین]] در سال ۱۹۴۹، معماری این کشور وارد مرحله‌ی نوین و تاریخی شد. در این دوران، معماری معاصر [[چین]] از لحاظ کمی، مقیاس، انواع، پراکندگی و سطح مدرن بودن، محدودیت‌های معماری دوران گذشته و معاصر را از میان برداشته و چهره‌ی کاملاً جدیدی به خود گرفت. با آغاز دهه‌ی ۱۹۸۰ و اجرای اصلاحات، درهای معماری [[چین]] به تدریج بازتر شده و از سبک‌های برتر کشورهای دیگر استفاده و به سوی چندجانبه بودن گام برداشته است. ساختمان‌های هتل صلح [[شانگهای]] (۱۹۲۹) با ۷۷ متر ارتفاع و ۱۲ طبقه و به سبک [[معماری گوتیک]] از مکتب معماری شیکاگو؛ ساختمان مقبره و بنای یادبود «[[سون یات سن، بنیانگذار جمهوری چین|سون یات‌سِن]]» که آمیزه‌ای از سبک‌های معماری چینی و غربی است؛ ساختمان باشکوه کنگره‌ی ملی خلق [[چین]] در غرب میدان «تیَن آن‌مِن» در [[پکن]]، با مساحتی بالغ بر ۱۷۰ هزار متر مربع که در سال ۱۹۵۹ احداث شد؛ ساختمان هتل «شیَن شَن» در حومه‌ی غربی [[پکن]] که در سال ۱۹۸۲ میلادی ساخته شد؛ ساختمان کتابخانه‌ی جدید التاسیس دانشگاه چینگ‌خوا؛ ساختمان بزرگ تجاری ۸۸ طبقه‌ای «جین مائو» در [[شانگهای]] به ارتفاع ۴۲۰ متر؛ ساختمان حبابی شکل تئاتر ملی در [[پکن]]؛ و ساختمان جدید تلویزیون مرکزی [[چین]]؛ از جمله شاهکارهای [[معماری دوران معاصر چین|معماری معاصر چین]] هستند که توسط معماران چینی و خارجی طراحی و به مورد اجرا گذاشته‌شده‌ و جزو آثار معماری و مهندسی برجسته‌ی جهانی به‌شمار می‌روند.برخی از طراحان معماری نامدار معاصر [[چین]] عبارتند از: لیان سی‌چن (۱۹۰۱)، او لیان‌یون (۱۹۲۲)، جان کَی‌جی (۱۹۱۲) و یان ایان‌بائو (۱۹۰۱).<ref>سابقی علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی]، جلد اول، ص.1190-1191.</ref>
|-
== نیز نگاه کنید به ==
|
[[معماری در آرژانتین]]؛ [[معماری در کانادا]]؛ [[معماری در روسیه]]؛ [[معماری در تونس]]؛ [[معماری در ژاپن]]؛ [[معماری در کوبا]]؛ [[معماری در سنگال]]؛ [[معماری در مالی]]؛ [[معماری در ساحل عاج]]؛ [[معماری در تایلند]]؛ [[معماری در اوکراین]]؛ [[معماری در اسپانیا]]؛ [[معماری در اردن]]؛ [[معماری در اتیوپی]]؛ [[معماری در سیرالئون]]؛ [[معماری در قطر]]؛ [[معماری در تاجیکستان]]؛ [[معماری در سریلانکا]]
|}


 
= کتابشناسی =
 
<references />
----[[هنر معماری در چین#%20ftnref1|[1]]] - Toluo.
[[رده:هنرهای تجسمی]]
 
[[هنر معماری در چین#%20ftnref2|[2]]] - Hakka.

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۷ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۳۲

هنر معماری در چین(1403). برگرفته از سایت آبگینه، قابل بازیابی از http://abgineharch.ir/2018/10/24/%D8%AA%D9%84%D9%81%DB%8C%D9%82-%D9%85%D8%B9%D9%85%D8%A7%D8%B1%DB%8C-%D8%B3%D9%86%D8%AA%DB%8C-%D9%85%D8%AF%D8%B1%D9%86-%DA%86%DB%8C%D9%86-%D8%B7%D8%B1%D8%A7%D8%AD%DB%8C-%D8%A8%D8%A7/

معماری منحصر به فرد چین، بخش مهمی از فرهنگ و تمدن درخشان مردم این سرزمین است که همراه با معماری غربی و اسلامی، سه سبک بزرگ معماری دنیا را تشکیل می‌دهد. معماری چین تنها سبک معماری در جهان است که ترکیب بندی و ساختار اصلی آن چوبی است و بیانگر باور عمیق و پایبندی به ارزش‌های اخلاقی و دیدگاه‌های زیبائی‌شناسانه چینی‌ها نسبت به طبیعت است. از خصوصیات عمده‌ی هنر معماری چین، پایبندی به سنت‌های عمیق فرهنگی است که در سه مورد زیر خلاصه می‌شود:

اول؛ به دلیل حاکمیت ایده‌ی طبقاتی و تقدم قدرت و جایگاه امپراتوری بر هر چیز و هر شخص در جامعه، دستاوردها و موفقیت‌های حاصله نیز در معماری و طراحی و ساخت قصرها و شهرها بیشتر مشاهده می‌شود.

دوم؛ به زیبایی قرینه‌سازی در معماری بنا توجه خاصی شده است. لذا ترکیب‌بندی اغلب معماری‌ها به شکلی است که خانه‌ها و حیاط‌ها در دو طرف قرینه‌ی یکدیگر ساخته شده‌اند.

سوم؛ هماهنگ بودن بنا با طبیعت بی‌نهایت مورد توجه قرار گرفته است.

در طول تاریخ، به خصوصیات هنری و سبک و شیوه‌ی ساخت و طراحی و معماری به مبادلات با خارج اهمیت زیادی داده شده است، و این مساله بر معماری ژاپن، کره، ویتنام و مغولستان نیز تأثیر زیادی گذاشته است.

به طور کلی، سبک و هنر معماری چینی را می‌توان به چند بخش از جمله معماری باشکوه و عظیم قصرها و کاخ‌ها؛ معماری معابد و بناهای مذهبی؛ طراحی و معماری زیبای باغ‌ها؛ معماری مقبره‌های عظیم امپراتوران؛ و معماری خانه‌های مسکونی افراد تقسیم کرد که هر کدام دارای ویژگی‌های خاص خود می‌باشند. معرفی هر یک از این معماری‌ها به‌صورت مختصر در پی می‌آید[۱].

معماری بنای قصرها و کاخ­‌ها

ساختمان قصرها و کاخ‌ها یا به عبارت دیگر ساختمان‌های دربار، بناهای عظیم و پرابهت و شکوهمندی هستند که امپراتوران به‌منظور استحکام سلطه‌ی خود، کسب افتخار و اعتبار و قدرت سلطنتی، و برآورده‌ساختن نیازهای زندگی مادی و معنوی خود بنا کرده‌اند. این گونه ساختمان‌های درباری، معمولا باشکوه، پرابهت، مجلل و توسط برجسته‌ترین معماران هر عصر و با استفاده از بهترین مواد ساختمانی در بهترین مکان‌ها و با در نظر گرفتن مسائل امنیتی، دفاعی، آب و هوایی و دسترسی به مناطق مختلف کشوری ساخته شده‌اند.

از دوران حاکمیت نخستین امپراتوران چین، قصرها محل اقامت و زندگی امپراتور و خاندان و وابستگان درباری بوده و محل رتق و فتق امور دولتی بوده که با گسترش مناطق تحت حاکمیت هر امپراتور، بر وسعت و تعدد ساختمان‌های قصرها و کاخ‌ها افزوده می‌شد.

خصوصیات مشخص این گونه بناها، داشتن سقف‌های بسیار بلند با بام‌های شیروانی پوشیده از آجرها، و سفال‌ها و کاشی‌های زرد رنگ، و هم‌چنین نقاشی‌های وسیع و زیبا، حکاکی‌های آجری، سنگی و چوبی ظریف و زیبا، زیرسازی مستحکم، پارتیشن‌ها، و ستون‌های بلند از سنگ مرمر و بناهای متنوع و رنگارنگ در حاشیه‌ی آن، دروازه‌های متعدد و استحکامات دفاعی قوی است.

کاخ «تای‌خِه» در شهر ممنوعه‌ی پکن، و سایر قصرهای موجود در این شهر مانند قصر تابستانی، نمونه‌ی بارزی از معماری قصرهای چینی به‌شمار می‌روند. این قصرها معمولا به دو بخش: بخش محل برگزاری آیین‌ها و مراسم تشریفاتی سیاسی و اداری و بخش اندرونی، برای سکونت امپراتور و همسران و ندیمه‌های دربار تقسیم می‌شوند. در پشت این قصرها منطقه‌ای نیز به باغ‌ها و تفرج‌گاه‌های امپراتور و ملکه‌ها اختصاص می‌یابد.

اغلب این گونه کاخ‌های باستانی، به دلیل تغییر سلسله‌ها و وقوع جنگ‌ها و شورش‌ها، و آتش‌سوزی‌ها نابود شده و از بین رفته‌اند. در حال حاضر تنها شهر ممنوعه در پکن، و قصرهای باستانی «شِن یانگ» و خرابه‌های قصرهای سلسله‌های «خَن» و «تانگ» در شهر «شی‌آن» از این معماری‌های پرشکوه باقی‌مانده‌اند[۲].

معماری معابد و اماکن مذهبی

معماری ساختمان‌های معابد باستانی بودایی در چین، یکی از سبک‌های معماری برجسته در این کشور است که از سبک معماری معابد هندی ریشه گرفته است. این نوع از معماری، در عصر سلسله‌ی امپراتوری «وِی‌شمالی» به اوج شکوفایی و پیشرفت خود در فرهنگ جامعه‌ی فئودالی چین دست یافته و دارای ارزش تاریخی و هنری به‌سزایی است. معماران دوران باستان چین، در معماری خود از اندیشه‌ی عمیق کیهان‌شناسی توأم با فلسفه‌ی یین و یانگ پیروی می‌کردند. لذا، بنای معابد معمولا دارای ساختمان‌های چهارگوش مسطح با در نظر گرفتن خط فرضی محوری از جنوب به شمال و با رعایت جدی تقارن و هماهنگی جزء و کل و ترکیبی از بنا و باغ است.

تلفیق این دو هنر معماری در معابد باعث شده است که معابد چین دارای محیطی با شکوه و آرام و سرشار از سلیقه و علاقه به طبیعت و محیطی روحانی باشند.

در ترکیب معماری معابد باستانی، معمولا دروازه‌ی اصلی در مرکز ورودی ساختمان قرار دارد و برج‌های زنگوله و طبل در دو طرف چپ و راست راهرو اصلی واقع است و کاخی که روبروی و در وسط واقع شده، کاخ «تیَن‌وان‌دیَن» یعنی کاخ پادشاه آسمانی است. در دو طرف چپ و راست ساختمان و در کنار دیوار 4مجسمه‌ی عظیم الجثه به‌شکل پهلوانان تنومند محافظ دیده می‌شوند که نام چینی آن‌ها «جین‌گان» است. پشت این کاخ، به ترتیب کاخ «ساکیامونی» و بنای محل نگهداری کتاب‌ها و آثار و اشیای مقدس به چشم می‌خورد و اتاق آموزشی و استراحی راهبان در دوطرف راهروی اصلی قرار دارد.

معبد «بِی‌ما» (اسب سفید) در شهر لویانگ، که نخستین معبد ساخته شده در عصر سلسله‌ی «خَن»(← سلسله هان) است، و کاخ معبد «پوتالا» در شهر لهاسا در مرکز تبت، از نمونه‌های بارز معماری معابد در چین به‌شمار می‌روند[۳].

طراحی و معماری باغ‌­ها

معماری باغ‌سازی در چین، از تاریخ دیرینه‌ای برخوردار بوده و قدیمی‌ترین باغ درباری 3000 سال پیش و در عصر سلسله‌ی «جو» احداث شده است. باغ‌سازی شهری در چین، که در تاریخ معماری باغ از شهرت و تنوع فراوانی برخوردار است را می‌توان در سه طبقه دسته‌بندی کرد: باغ‌های متعلق به دربار، باغستان‌های عظیم خانوادگی و باغ‌های ظریف خصوصی. در معماری این بناهای باغی، زیبایی‌های مصنوعی با زیبایی‌های طبیعی تلفیق شده و در ترکیب آن‌ها از کوه‌ها، برکه‌ها و دریاچه‌ها، صخره‌ها، آب‌نماها، گل‌ها و سبزه‌ها، حیاط‌ها و میدان‌ها دالان‌ها و پل‌ها و تابلوها و نقاشی‌ها، به گونه‌ای دقیق و ماهرانه استفاده شده است که به هر بیننده احساس تخیلی عمیق و گوناگون و فراوان می‌بخشد. در این محیط‌ها، اندیشه‌­های اجتماعی کنفوسیوس در مورد عملگرایی، مسئولیت‌شناسی، و بها دادن به ارزش‌های اخلاقی و مرام سیاسی؛ نظریه‌ی دائوئیسم در خصوص ایجاد محیطی بهشت‌گونه که انسان نسبت به شهرت و ثروت بی‌تفاوت و به تحمل رنج برای تهذیب نفس و کسب معنویت و اخلاق مبادرت می‌ورزد؛ با ایجاد محیطی مینیاتوری از طبیعت و تمایل صاحب باغ، در کنار هم قرار می‌گیرد. تفاوت میان باغ‌های چینی و غربی در این‌ است‌که، باغ‌های غربی عمدتا از ساختمان‌ها تشکیل شده و در ساخت آن از اصول هندسی و ریاضی استفاده شده است، اما در باغ‌های چینی مناظر طبیعی و احساسات بینندگان محور کار قرار گرفته و بیشتر به یگانگی انسان و طبیعت توجه شده است.

پارک‌ها و باغ‌های «سو­جو» با قدمتی بیش از 2000 سال، که در سال 1997 در «فهرست میراث فرهنگی جهان» به ثبت رسید، نماد کاملی از ویژگی‌های هنری معماری باغ‌های چین به‌شمار می‌روند[۴].

معماری آرامگاه‌­های سلطنتی

ساختمان آرامگاه‌های سلطنتی چین یکی از عظیم‌ترین، باشکوه‌ترین و عالی‌ترین نمونه از معماری مجموعه‌های ساختمانی است که با استفاده از شرایط طبیعی و جغرافیائی و در دامنه و یا روی کوه‌ها و یا دشت‌ها احداث شده است. ترکیب عمومی این مقبره‌ها احاطه شدن قبرستان توسط دیوار، داشتن چهار دروازه در چهار جهت، و قرار داشتن برج‌های دیده‌بانی در چهار گوشه‌ی مجموعه ساختمان، وجود راهرویی در جلوی قبرستان، و کاشتن درختان کاج و سرو سرسبز و سر به فلک کشیده در سرتاسر محوطه‌ی آرامگاه است که محیطی آکنده از سکوت و آرامش را ایجاد کرده است.

نمونه‌ی بارز این گونه معماری مجموعه‌ی ساختمانی، آرامگاه مشهور «چین شی‌خوانگ»، نخستین امپراتور چین واقع در دامنه‌ی شمالی کوه «لی‌شان» در شهر «شی‌آن» در استان «شن‌سی» با بیش از 2000 سال قدمت است که پیکره‌ها و مجسمه‌های سفالی جنگ‌جویان و اسب‌ها و ارابه‌های دفن شده همراه امپراتور، نهایت ابهت و عظمت و شکوه و جلال هنری را با استادی و مهارت کامل نشان می‌دهد. این مجموعه‌ی آرامگاهی هشتمین عجایب دنیا لقب گرفته است. هم‌چنین، مجموعه آرامگاه‌های امپراتوران سلسله‌های «مینگ» و «چینگ» در حومه‌ی پکن، معروف به 13 مقبره‌ی امپراتوری، با معماری دقیق و ظریف و خاص خود نیز متمرکز‌ترین و کامل‌ترین مجتمع آرامگاهی موجود در چین به شمار می‌آیند[۵].

معماری خانه‌­های مسکونی

بناهای مسکونی که اساسی‌ترین نوع ساختمانی محسوب می‌شوند، به لحاظ زمان پیدایش زودتر از سایر ساختمان‌­ها و از نظر پراکندگی گسترده‌ترین و از لحاظ تعداد بیشترین ساختمان‌­ها را شامل ­‌می‌شوند. با در نظر گرفتن تفاوت و تنوع شرایط طبیعی و انسانی در نواحی مختلف چین، معماری خانه‌­های مسکونی از تنوع و گوناگونی بیشتری برخوردارند که برخی از آن‌­ها اشاره می‌شود[۶].

خانه­‌های سبک سی­ خِه یوان

معماری سکونتگاه­‌های سنتی در بیشتر نواحی محل سکونت نژاد«خَن» را خانه­‌های منظمی تشکیل می‌دهد که با سبک«سی­ خِه یوان» یعنی ساختمانی­ که چهار طرف آن با اتاق­‌های مختلف احاطه شده و حیاط در وسط قرار دارد. «سی­ خِه یوان» معمولا به دو بخش تقسیم می­‌شود، قسمت جلو و بخش عقب ساختمان. اتاق میانی محل انجام تشریفات خانوادگی و پذیرائی از میهمانان است و اتاق­‌های اطراف رو به حیاط بوده و به وسیله­‌ی راهرو به یکدیگر متصل می­‌شوند. این سبک از معماری، ترجمانی از ایده­‌ی پدرسالاری باستانی در نظام خانوادگی چین است، با حیاطی پهن و وسیع و چهار گوش، و محیطی آرام و صمیمی با گل‌ها و درختان زیبا و منظم، که فضای زندگی بسیار ایده‌­آلی را به­‌وجود می‌­آورد[۷].

معماری سبک «تولو»

در قسمتی از جنوب چین، خانه­‌های مسکونی بیشتر از ساختمان‌­های چند طبقه تشکیل می‌شود که به آن­‌ها «تولو (Toluo) گفته می­‌شود.

سبک معماری تولو، از مجموعه ساختمانی چند طبقه­‌ی دایره­‌ای تشکیل می‌­شود که محور آن حیاط کوچک بیضی و یا دایره شکل است. این مجموعه دارای اتاق­‌های متعددی است که برحسب نیاز و تعداد خانواده‌­ها در اختیار آن­‌ها قرار می‌گیرد.

معمولا طبقه­‌ی اول برای نگهداری حیوانات و انباری مورد استفاده قرار می‌گیرد و طبقات بالتر مسکونی هستند. این شکل از معماری اصولا برای دفاع آسان از ساکنان در برابر حملات خارجی ساخته شده و دارای دیواری ضخیم و محکم و یک یا درب ورودی است. این نوع از ساختمان‌­ها عمدتا متعلق به نژاد­«حَکا (Hakka) است که در جنوب استان فوجیان، شمال استان گواندونگ و شمال استان گوانگ شی زندگی می­‌کنند. در هر مجموعه«تولو» حدود 300خانوار سکونت دارد[۸].

معماری سکونت گاه‌­های اقلیت های قومی

سبک بناهای مسکونی نواحی اقلیت نشین چین هم چون فرهنگ آن­‌ها متنوع و گوناگون است. برای نمونه، خانه‌های مسکونی در منطقه‌­ی خود مختار اویغور سین­ک یانگ، معمولا یک تا سه طبقه با بامی مسطح و دارای حیاط است و منازل تبتی­‌ها به نام «دیوفان» بیشتر از ترکیبی از چوب و سنگ و آجر ساخته می­‌شود. مغول­‌ها عموما در چادرهای قابل انتقال زندگی می‌کنند و اقلیت‌­های قومی ساکن جنوب باختری خانه‌­های خود را با ترکیبی از چوب و سفال ساخته و از نرده­‌های چوبی به­‌جای دیوار استفاده می‌کنند. این خانه­‌ها را در مکان‌­های خوش منظره و در دامنه­‌ی کوه‌­ها و کنار جویبارها می‌سازند. خانه­‌های ساخته شده از بامبو متعلق به قوم«دای» در استان یونان و خانه­‌های «دیو جیا­ئو­لو» متعلق به اقوام «میائو» و «تو­جیا» از خانه­‌های مسکونی سایر اقلیت­‌ها کاملا متمایز است. این خانه­‌ها اغلب در زمین­ه‌ای شیب­دار و بدون شالوده و بر روی ستون­‌های چوبی ساخته می‌شوند. این بناها اغلب دو یا سه طبقه بوده و طبقات پایین برای نگهداری حیوانات و غلات و از طبقات بالا برای سکونت اعضای خانواده استفاده می‌شود[۹].

 غارخانه‌­های شمالی و سکونتگاه‌­های شهرهای باستانی

در نواحی میانه و سفلای رود زرد در شمال چین، از قبیل استان‌های «شن‌سی»، «گانسو»، «خِه‌نَن» و «شانسی»، افراد بومی در داخل غارهایی که در درون تپه‌های خاکی ساخته شده‌اند، زندگی می‌کنند. داخل این غارها از آجر و سنگ و شبیه غار ساخته شده و این غارها را از درون به‌هم وصل می‌کنند. این غارها ضد حریق و آلودگی صوتی بوده و در چهار فصل سال، هوای داخل آن خنک و ملایم و در زمستان گرم است. این نوع از ساختمان‌سازی سبکی از معماری کامل با استفاده از شرایط آب و هوایی و طبیعی محل به‌شمار می‌رود.

افزون بر این، در مناطق مختلف چین، شهرهای باستانی زیادی وجود دارد که هنوز بسیاری از خانه‌های مسکونی قدیمی آن‌ها سالم و قابل استفاده هستند. شهرهای باستانی «پین یائو» در استان «شانسی» و «لی جیانگ» در استان «یونن» که در سال 1998 در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده‌اند، از جمله‌ی این شهرها به‌شمار می‌روند. شهر باستانی «پین یائو» متعلق به دوران سلسله‌های «مینگ» و «چینگ» است که کاملاً سالم باقی مانده و هنوز هم مردم در این شهر سکونت دارند. شهر باستانی «لی جیانگ» نیز که ساخت آن در دوران حاکمیت سلسله‌ی «سونگ جنوبی» آغاز شده، یگانه شهر باستانی است که با ویژگی‌های معماری سنتی قوم «ناشی» ساخته شده و در ساخت آن از نظام معماری شهرهای اصیل چین تقلید نشده است[۱۰].

وضعیت عمومی معماری باستانی چین

روند توسعه و پیشرفت معماری باستانی چین سه دوره را پشت سر گذاشته است: دوران سلسله­‌ها­ی«چین» و «خَن»(← سلسله هان)؛ دوران سلسله‌­های«سویی» و «تانگ»؛ و سلسله‌­های«مینگ» و «چینگ». از معماری هر سه دوره‌­ی فوق، نمونه‌­هایی از جمله قصرها، کاخ‌ها، مقبره­‌ها و شهرها و هم­چنین استحکامات جنگی و تأسیسات آبیاری باقی مانده است که از لحاظ شکل معماری و مواد ساختمانی و دیگر موارد، در معماری نسل­‌های بعدی بسیار تأثیر گذار بوده است. به هرحال، بیشتر بناهای کهن و تاریخی متعلق به دوران باستان، در طول تاریخ و سالیان دراز، بر اثر جنگ و آتش سوزی و حوادث طبیعی نابود شده و از بین رفته‌­اند. لذا، اغلب ساختمان­‌های باستانی که تاکنون باقی مانده­ اند، مربوط به دوران بعد از سلسله‌­ی«تانگ» (قرن 7میلادی)هستند[۱۱].

معماری دوران سلسله‌ی«تانگ»

دوران حکومت سلسله‌ی «تانگ» (618 تا 907 میلادی) دوران اوج پیشرفت اقتصادی و فرهنگی جامعه‌ی فئودالیستی چین به‌شمار می‌رود. از ویژگی‌های سبک معماری این عصر عظمت، شکوه، نظم، سادگی و وضوح رنگ‌ها است. در این دوران در شهر «چانگ آن» پایتخت سلسله‌ی «تانگ» (شی‌آن امروز) و پایتخت شرقی آن «لویانگ»، قصرها، باغستان‌ها و ساختمان‌های ادارای زیادی با ترکیب بندی منظم و استانداردهای معقول معماری روز ساخته شده بود و شهر «چانگ اَن» در زمان خود بزرگ‌ترین شهر جهان به‌شمار می‌رفت. قصرهای امپراتوری در این شهر از عظمت و شکوه فوق‌العاده‌ای برخوردار بود و مساحت آن بیش از 3 برابر شهر ممنوعه‌ی پکن بود.

ساختمان‌های چوبی این دوران هنر معماری را به اوج خود رسانده و تمامی بخش‌های از جمله ستون‌ها و سقف از چوب ساخته شده است. هم‌چنین، در معماری سنگی و آجری این سلسله نیز پیشرفت‌هایی حاصل شد و بیشتر برج‌ها و معابد بودایی با سنگ و آجر ساخته می‌شد[۱۲].

معماری دوران سلسله­ ی«سونگ»

دوران سلسله‌ی سونگ (960 تا 1279 میلادی) عصر زوال سیاسی و نظامی چین بود، ولی در این دوران، اقتصاد، صنایع دستی و تجارت به پیشرفت بسیاری نائل آمده و علوم و فنون شاهد توسعه بود که ظرافت و خوش ترکیبی و توجه به تزئینات ظاهری بنا از خصوصیات معماری این دوران است. در شهرهای این عصر ترکیب خیابان‌ها منظم و معمولاً مغازه‌ها رو به خیابان دایر می‌شد و در تأسیسات آتش‌نشانی، حمل و نقل، راه‌ها و ترافیک، مغازه‌ها و پل‌ها پیشرفت نوینی حاصل شد و سطح معماری بناهای سنگی و آجری در عصر این سلسله پیوسته ارتقا یافت.

در عصر سلسله‌ی «سونگ» و به‌دنبال پیشرفت جامعه در زمینه‌ی اقتصاد، معماری باغ‌سازی نیز با مفهوم هنری آن، آغاز شد. در باغ‌سازی کلاسیک این عصر چین، زیبائی طبیعی با ایجاد صخره‌ها و جویبارها و گل‌ها و درختان مصنوعی تلفیق و نوعی محیط سرشار از هنر و طبیعت به وجود آمد[۱۳].

معماری دوران سلسله‌­ی«یوان»

چین در عصر سلسله‌ی «یوان» (1206 تا 1368 میلادی) یک امپراتوری نظامی با سرزمینی پهناور بود که توسط حکمرانان مغول ایجاد شده بود. در این دوران اقتصاد و فرهنگ چین به‌تدریج و آهسته پیشرفت نموده و معماری نیز در حالت رکود بود و اکثر بناهای ساخته شده در این دوران ساده و غیر هنرمندانه بود. شهر «دا دو» پایتخت این سلسله واقع در شمال شهر پکن امروز مساحت عظیمی داشت که معادل مساحت پکن در دوران سلسله‌های «مینگ» و «چینگ» بود. از آنجا که حکمرانان این سلسله دین‌دار بوده و پیرو آیین بودای تبتی بودند، لذا معماری بناهای مذهبی در این دوران بسیار شکوفا شد. برای نمونه، برج سفید معبد «میائو این‌سی» در پکن، یک برج لامائی است که در این عصر و به دست استاد معماران نپالی طراحی و ساخته شد[۱۴].

معماری دوران سلسله‌­ی«مینگ»

در عصر سلسله‌ی «مینگ» (1368 تا 1644 میلادی)، چین وارد دوران پایانی جامعه‌ی فودالیستی شد. سبک معماری در این دوران عمدتاً سبک سلسله‌ی «سونگ» را به ارث برده و تغییرات زیادی نداشت، اما در زمینه‌ی طراحی و نقشه‌کشی این بناها کاملاً از سبک سایر دوران‌ها متمایز هستند.

طراحی شهر و سبک معماری کاخ‌های این دوران، توسط نسل‌های بعدی نیز مورد استفاده قرار گرفت. شهرهای پکن و نانکن، بزرگ‌ترین شهرهای باستانی موجود در چین، مدیون طراحی و سبک معماری این سلسله به‌شمار می‌روند. در این دوران، پکن پایتخت چین تجدید بنا شد و به سه بخش بیرونی، داخلی و امپراتوری تقسیم گردید. در این دوران، هم‌چنین ساخت «دیوار دفاعی بزرگ چین» صورت گرفت که دیوارها، قلاع و گذرگاه‌ها و بسیاری از قسمت‌های مهم این دیوار، با آجر و مهارت و استادی از کرانه‌ی رود «یالو زیانگ» در شرق تا گذرگاه «زیایو گوانگ» در استان «گنسو» در غرب چین به طول 5660 کیلومتر امتداد دارد، آغاز و به پایان رسید. در این دوران، شیوه و سبک تعمیر و تزئین بنا، با مصالح گوناگون مانند سنگ، آجر، شیشه و الوارهای چوبی متداول و ترکیب بندی ساختمان‌ها پخته‌تر شد[۱۵].

معماری دوران سلسله‌­ی«چینگ»

در عصر سلسله‌ی «چینگ» (1616 تا 1911 میلادی)، آخرین دودمان سلطنت فئودالی در چین است. معماری در این دوران، عموماً ضمن ادامه‌ی سبک معماری سلسله‌های پیشین، به ظرافت و جلال و شکوه ساختمان‌ها بیشتر توجه می‌شد. شهر پکن پایتخت این سلسله، اساساً چهره‌ی گذشته‌ی خود را حفظ کرده و باغستان‌های بزرگ از جمله پارک‌های «یوان مینگ‌یوان» و «آی‌خه‌یوان» یعنی پارک تابستانی خوش منظره در داخل شهر ممنوعه، در این عصر ساخته شدند. استفاده از شیشه در معماری این دوران و ساخت خانه‌های متنوع و به‌شکل آزاد، افزایش یافت. معماری بناهای مذهبی بودای تبتی با سبک خاص خود، در این دوران شکوفا شد. استفاده از مدل‌های گوناگون در بنای معابد و ساختمان‌های سنتی، یکنواختی موجود را تغییر داد و اشکال جالب و متنوعی ایجاد گردید. در اواخر دوران این سلسله، در چین بناهایی با سبک چینی توام با سبک معماری فرنگی نیز پدید آمد[۱۶].

معماری دوران معاصر چین

منظور از معماری معاصر چین، سبک معماری از اواسط قرن ۱۹ به این طرف است. از زمان وقوع جنگ تریاک در سال ۱۸۴۰ تا تأسیس جمهوری خلق چین در سال ۱۹۴۹، معماری چین خصوصیتی حاکی از تلفیق سبک‌های چینی و غربی و تنوع زیاد به خود گرفت. در این دوران، با آنکه سیستم معماری سنتی و قدیمی چین از لحاظ کمی برتری داشت، ولی ساختمان‌های تجاری جدید از قبیل تئاتر، رستوران، مهمانخانه و فروشگاه‌ها، عموماً ترکیب معماری سنتی را شکسته و فضای هنر معماری را توسعه دادند. در شهرهای بزرگی مانند شانگهای و تیَن‌جین، ساختمان‌های خارجی مانند کنسولگری‌های خارجی، تجارتخانه‌های خارجی، بانک‌ها و هتل‌ها و باشگاه‌ها به سبک معماری غربی به وجود آمدند.

پس از ایجاد جمهوری خلق چین در سال ۱۹۴۹، معماری این کشور وارد مرحله‌ی نوین و تاریخی شد. در این دوران، معماری معاصر چین از لحاظ کمی، مقیاس، انواع، پراکندگی و سطح مدرن بودن، محدودیت‌های معماری دوران گذشته و معاصر را از میان برداشته و چهره‌ی کاملاً جدیدی به خود گرفت. با آغاز دهه‌ی ۱۹۸۰ و اجرای اصلاحات، درهای معماری چین به تدریج بازتر شده و از سبک‌های برتر کشورهای دیگر استفاده و به سوی چندجانبه بودن گام برداشته است. ساختمان‌های هتل صلح شانگهای (۱۹۲۹) با ۷۷ متر ارتفاع و ۱۲ طبقه و به سبک معماری گوتیک از مکتب معماری شیکاگو؛ ساختمان مقبره و بنای یادبود «سون یات‌سِن» که آمیزه‌ای از سبک‌های معماری چینی و غربی است؛ ساختمان باشکوه کنگره‌ی ملی خلق چین در غرب میدان «تیَن آن‌مِن» در پکن، با مساحتی بالغ بر ۱۷۰ هزار متر مربع که در سال ۱۹۵۹ احداث شد؛ ساختمان هتل «شیَن شَن» در حومه‌ی غربی پکن که در سال ۱۹۸۲ میلادی ساخته شد؛ ساختمان کتابخانه‌ی جدید التاسیس دانشگاه چینگ‌خوا؛ ساختمان بزرگ تجاری ۸۸ طبقه‌ای «جین مائو» در شانگهای به ارتفاع ۴۲۰ متر؛ ساختمان حبابی شکل تئاتر ملی در پکن؛ و ساختمان جدید تلویزیون مرکزی چین؛ از جمله شاهکارهای معماری معاصر چین هستند که توسط معماران چینی و خارجی طراحی و به مورد اجرا گذاشته‌شده‌ و جزو آثار معماری و مهندسی برجسته‌ی جهانی به‌شمار می‌روند.برخی از طراحان معماری نامدار معاصر چین عبارتند از: لیان سی‌چن (۱۹۰۱)، او لیان‌یون (۱۹۲۲)، جان کَی‌جی (۱۹۱۲) و یان ایان‌بائو (۱۹۰۱).[۱۷]

نیز نگاه کنید به

معماری در آرژانتین؛ معماری در کانادا؛ معماری در روسیه؛ معماری در تونس؛ معماری در ژاپن؛ معماری در کوبا؛ معماری در سنگال؛ معماری در مالی؛ معماری در ساحل عاج؛ معماری در تایلند؛ معماری در اوکراین؛ معماری در اسپانیا؛ معماری در اردن؛ معماری در اتیوپی؛ معماری در سیرالئون؛ معماری در قطر؛ معماری در تاجیکستان؛ معماری در سریلانکا

کتابشناسی

  1. ↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1177-1178
  2. ↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1178-1180
  3. ↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1180-1181
  4. ↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1181-1182
  5. ↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1182-1183
  6. ↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1183
  7. ↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1183-1184
  8. ↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1184
  9. ↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1184-1185
  10. ↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1185-1186
  11. ↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1186-1187
  12. ↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1187
  13. ↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1187-1188
  14. ↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1188
  15. ↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1189
  16. ↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1189-1190
  17. ↑ سابقی علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی، جلد اول، ص.1190-1191.
برگرفته از «https://dmelal.ir/index.php?title=هنر_معماری_در_چین&oldid=58759»