فرهنگ عمومی سریلانکا

فرهنگ سریلانکا ، قابل بازیابی از https://www.eavar.com/blog/2024/5/2/152758/srilankan-culture/

فرهنگ عمومی سریلانکا شامل فرهنگ؛ آداب و رسوم؛ مراسم ازدواج؛ لباس ملی و سنتی مردم سریلانکا؛ عزاداری؛ جشن‌ها و سرودها؛ جشن های مهم بودایی؛جشن های مهم هندوها؛ جشن های مسلمانان؛ جشن های مسیحیان؛ تقویم سالیانه؛ مناسبت‌های ملی و مذهبی؛ غذاهای سنتی؛ موزه‌های سریلانکا؛ فرهنگ كتابت، كتابداری و كتابخانه؛ كتابخانه های عمومی؛ آرشیو و کتابخانه ملی؛ کتابخانه های دانشگاهی؛ کتابخانه های آموزشگاهی و کتابخانه های تخصصی سریلانکا است که در ذیل شرح داده شده است:

فرهنگ عامه

فرهنگ سریلانکا در طول تاریخ تحت تاثیر عوامل سیاسی، مذهبی داخلی و به ویژه خارجی بوده است. مکاتب بودایی و هندو بیشترین تاثیرات را بر همه عرصه های زندگی مردم سریلانکا به ویژه بر عرصه های فرهنگی و هنری داشته‌اند. از بعد دیگر این کشور همواره از فرهنگ، هنر، اندیشه و مذهب و تاریخ هند و به خصوص ایالات تامیل نادو تاثیر پذیر بوده است. هند نزدیکترین و بزرگترین همسایه سریلانکا است، لذا چنین تاثیری دور از انتظار نیست. قبیله های یاکشا (Yaksha) و ناگا (Naga) در سال 300 قبل از میلاد تمدن هایی را بر جای گذاشتند که نشان دهندۀ استفاده آنان از کشاورزی و سیستم های آبیاری پیشرفته ای بوده است. در اوایل قرن دوم قبل از میلاد دین بودیزم از هندوستان وارد این کشور شد و به اندازه ای گسترش یافت که اکنون دین رسمی کشور است. مذهب، آداب و رسوم اجتماعی و فرهنگی این مردم در طول 2500 سال تاریخ ، نسل به نسل به امروز منتقل شده است. بسیاری از برنامه های فرهنگی و رسومات، با زندگی روزمره مردم در فضاهای مذهبی و اجتماعی ارتباط تنگاتنگی دارند. در دوره های مختلف از تهاجم های پی در پی اشغالگران و استعمارگران این کشور از فرهنگ و باورهای اروپائیان هلندی، پرتغالی و انگلیسی تاثیرات گوناگون و متنوعی را پذیرفته و به این ترتیب فرهنگ آن مانند میراث طبیعی‌اش گوناگون و متنوع گردیده است.

با این همه همچنان نشانه‌هایی از فرهنگ و آداب سنتی بومی در تاریخ، اعتقادات، زبان و ادبیات، غذا، آداب و رسوم، خانواده، لباس، اجتماع، ازدواج، مرگ، مهاجرت‌ها و جمعیت آن قابل مشاهده است. نمادهایی از فرهنگ ملی وجود دارد که هویت ملی و یک پارچگی آن را منعکس می‌کند. رنگ های متنوع روی پرچمش هر کدام نمایانگر سه گروه قومی سینهالی، تامیل و مسلمان است. فیل نمادی از میراث ملی و طبیعی و همچنین نماد دارایی و ارتباط آن با سلامتی، ثروت، سلطنت و گانیش(Ganesh) خدای هندو که سری شبیه سر فیل دارد به خدای ثروت معروف است. در مراسم مختلف ملی و مذهبی برگ تنبول(Betel Leaf) اهدا می گردد و چراغی که سوخت آن روغن نارگیل است به صورت نمادین روشن می‌شود. تصاویری از منابع طبیعی جزیره مانند درخت نخل، جواهرات و سواحل اقیانوسی به عنوان بخشی از صنایع پیشه گردشگری در خدمت توسعه اقتصادی و فرهنگ هستند. علاوه بر این موارد هنرهای متنوع معماری، مجسمه سازی و نقاشی‌های کلاسیک، گنبدهای معابد واقع در حومۀ شهرها و روستاها و مجسمه‌های بزرگ بودا از آثار باستانی و فرهنگی کشور به حساب می‌آیند.

اما در این مقطع از تاریخ سریلانکا نیز مانند سایر کشورهای جهان در معرض هجوم فرهنگی و هنری غرب قرار گرفته است. در سایه امکانات و دستاوردهای صنعتی بشر روابط انسان­‌ها با یکدیگر ساده‌تر و بیشتر شده و فاصله های جغرافیایی و زمانی از میان رفته است. پدید آورندگان چنین امکاناتی به خوبی از آن استفاده می‌کنند و از نظر فرهنگی در همه‌جا حاضر هستند. تنها مانع نفوذ آنان، سیاست‌­های داخلی کشورهاست که می تواند به عنوان یک مانع نفوذ ناپذیری عمل کند. کیفیت، غنا و قدرت مقاومت ساختارهای اجتماعی، فرهنگی و هنری کشورهای سنتی و غیر صنعتی در برابر فرهنگ و هنر جدید بسیار بالا است؛ البته مشروط به این که اراده‌ای همگانی و ملی پشت آن باشد. جای تاسف است که در بسیاری از کشورها چنین اراده‌ای وجود ندارد. در نتیجه فرهنگ، هنر، اخلاق و تمامی ارزش های انسانی در مصاف با این تند باد لاابالیگری که از غرب می‌وزد، در حال فروپاشی است.

ناگفته پیدا است که منظور دفاع و پشتیبانی از ارزش‌های پست و جاهلیت قدیم و خرافات آن نیست. برخی از سنت­‌های اجتماعی و ارزش‌های جاهلی قدیم نیز در انحطاط چیزی از جاهلیت مدرن کم ندارند و هر کدام به نوعی دست و پای و اندیشه بشر را به دام خود کشیده­ و استعدادهای بسیاری را نابود کرده‌اند. بنا بر این نابودی برخی از سنت­‌های اجتماعی و خرافاتی قدیم مانند نظام طبقاتی "کاست" لازم و ضروری به نظر می‌رسد. تخریب این دسته از آداب و رسوم جای بسی خوشبختی است، اما صد افسوس که جاهلیت مدرن انسان را از خویش نیز بیگانه می سازد و فرهنگ و هنر مادی، بی‌معنا و معنویت و پوچی را به ملل دیگر عرضه می‌کند. این جدال در همه عرصه‌های اندیشه‌های سیاسی، اجتماعی، فلسفه شعر، ادبیات، هنر، غذا و لباس و... در سراسر جهان تحت نام سنت و مدرنیته و پسامدرن ادامه دارد.

آداب و رسوم

مردم سریلانکا در ملاقات‌ها و هنگام دیدن همدیگر معمولا کف دستانشان را روی هم گذاشته و سپس به همین صورت نوک انگشتان را تا زیر چانه برده و سرشان را آرامی به نشان احترام پایین می‌آورند، اما مسلمانان این نوع رسم را از فرهنگ خود نمی‌دانند و به دیگران فقط سلام می‌کنند.

مراسم ازدواج

مراسم ازدواج سنتی در سریلانکا شامل تبادل عهد و پیمان و هدایای سمبلیک بین عروس و داماد است که سابقه تاریخی آن به سال 300 قبل از میلاد برمی­‌گردد.

انتخاب زمان و روز عروسی

عروس و داماد زمان و روز عروسی را به طور مرسوم با کمک یک منجّم تنظیم می‌کنند. این ستاره‌شناس فرخنده‌ترین روز را برای برگزاری مراسم عروسی تعیین می‌کند.

نحوۀ ورود به محل برگزاری جشن عروسی

عروس و داماد به همراه گروهی از طبل زنان و به سبک رقاصان کندی (منطقه ارتفاعات مرکزی کشور) به محل مراسم و سکوی چوبی مخصوص که به زیبایی تزئین شده است هدایت می‌شوند.

پیشکش هدایا به خدایان

عروس و داماد هفت برگ تنبول را به خدایان پیشکش می‌کنند و از خدایان می‌خواهند که تا از هفت نسل بعد از این ازدواج را محافظت و پشتیبانی کند.

تبادل حلقه‌های ازدواج

این بخش از مراسم شامل تبادل حلقه‌های عروسی و تقدیم لباس به داماد از طرف عروس و تقدیم گردنبند طلا به عروس از طرف داماد است.

سرود‌ها

شش دختر جوان سرود زیبا و مشهور جایامانگالا گاتا(Jayamangala Gatha) را می خوانند و مراسم را به عروس و داماد تبریک می‌گویند.

تبادل هدایا

خانواده‌های عروس و داماد هدایایی را به هم و مهمان ها نیز هدایایی را به به عروس و داماد تقدیم می‌کنند و زندگی جدید را به آن ها تبریک می‌گویند.

نخ طلا

در هنگام خواندن سرود انگشتان کوچک عروس و داماد را به هم گره می‌زنند که این عمل سمبل اتحاد و عهد و پیمان زندگی است و سپس آب مقدس را بر روی انگشتانشان می‌ریزند.

شکستن نارگیل

در پایین پله‌های سکوی چوبی و جلوی پای عروس و داماد یک نارگیل می‌شکنند این عمل برای بیرون راندن خُلق و خوی بد و ارواح شیطانی حرکتی نمادین به حساب می‌آید.

ثبت ازدواج

جریان ثبت ازدواج توسط کارمند اداره ثبت احوال و با حضور دو شاهد انجام می‌شود.

روشن کردن چراغ

زوجین یک چراغ روغن سوز از سمبل‌های اصیل سریلانکا که به طور نمادین آغاز آینده و زندگی روشنی را نوید می‌دهد، روشن می‌کنند.

بریدن کیک عروسی

در پایان مراسم عروس و داماد کیک عروسی را بریده و بین میهمانان توزیع می‌کنند.

لباس سنتی سریلانکا

لباس دختران سریلانکایی(Pavadai Sattai) ، قابل بازیابی از https://pattuworld.com/product/pattu-pavadai-5-6-years-2/

اکثر مردان از طبقات پایین دامنی از جنس کتان (سارونگ(Sarong)) با رنگ­‌های روشن و خط‌دار، بولیز (بانیاما(Baniyama)) یا پیراهنی ساده و دمپایی صندل می­‌پوشند و گاهی ممکن است به طور کلی حتی کفش نپوشند. بیشتر گارگران نیم شلوار و لباس کوتاه بر تن می‌کنند. مردان طبقات متوسط دامن سفید، پیراهن سفید، بلند، با یقه‌ای باریک، با دکمه‌هایی که تا گردن بسته و پایین آن روی لنگ رها شده‌ است. لباس رسمی برای مراسم شیروانی نام دارد؛ کتی سیاه و بلند تا روی یا زیر زانو، پیراهن یا جاکتی با دکمه‌های تا گردن بسته و به همراه شلوار است. مردان تامیل نیز یک پیراهن به همراه یک پارچه بلندی (پاتا وتی(Patta Vetty)) که به دور کمر گره می‌خورد، می‌پوشند. نسل جوان امروز پوشیدن لباس های غربی را ترجیح می‌دهند. 

زنان طبقات فقیرتر ساری یا لنگی بلندی مانند دامن را به همراه یک تکه پارچه چسبان مانند کرست برای بالا تنه می‌پوشند. زنان طبقات متوسط و بالا معمولا ساری رنگین و گلدار می‌پوشند. پوشیدن لباس‌های سنتی و غربی در سریلانکا امری معمول و مرسوم است. لباس زنان ساری و رِدا نام دارند. ردا را غالبا با یک جاکت سنتی که هتّه(Hatte) نام دارد، و سراما را با یک پیراهن مانندی ساده و بدون آستین می‌پوشند. لباس سنتی زنان سریلانکا ساری نام دارد. زنانی که در آستانه سن ازدواج و یا متاهل هستند به طور معمول "ساری" می‌پوشند. دختران سینهالی نیمه ساری می‌پوشند که از یک لباس و ژاکت با چین های تزئینی در اطراف شانه تشکیل شده‌ است. دختران تامیل بولیز و دامنی خوش طرح به نام "پاوادی ساتایی(Pavadai Sattai)" می پوشند. دختران بزرگسال تامیل معمولا نیمه ساری می‌پوشند که تقریبا شبیه ساری است و شال بلندی نیز دارد که بر روی شانۀ چپ قرار می‌گیرد و از پشت و جلوی بدن در کمر دامن جمع می‌شود.

مراسم فوت

مرگ در میان بودایی‌ها از مهمترین مراسم مذهبی است و برای بازماندگان بسیار اهمیت دارد. مرگ نزد آنان تولدی دوباره و انتقال به نوعی زیستن دیگر است. وقتی مرگ اتفاق می‌افتد تمامی نیروهایی که فردِ در گذشته در طول حیات خود انباشته است فعال شده و برای تولد دوبارۀ او فعال می‌شوند. مرگ برای بازماندگان یاد آور سخنان و تعالیم بودا است. موبد بودایی (سانگای(Sangha)) در مراسم تدفین معمولاً نقش مهمی را بر عهده دارد. یکی از مراسم تدفین پیشکش یک قطعه پارچه (پامسوکولا(Pamsukula)) به مرده است. پیش از مراسم سوزاندن بدن مرده این پارچه باید به قطعاتی کوچکتر بریده و به پیراهن بلندی وصله کنند. اصولا موبد و یا موبدان در خانۀ شخص مرده و یا در قبرستان جمع شده و مراسم را اجرا می‌کنند. سپس بستگان نزدیک متوفی با احترام روی حصیری در کنار یکدیگر می‌نشینند و هر کدام مقدار آبی را از گلدانی به داخل فنجانی که در ظرفی قرار دارد، می ریزند فنجان پر و سرریز گردد. همزمان با این برنامه راهبان بودایی فرازهایی از کتاب مقدسشان به نام(Khuddakapatha) می‌خوانند.

از جمله آداب این مراسم(Mataka - Bana) موعظه و طبلیغ مذهبی برای بازماندگان متوفی است. معمولاً راهب در خانۀ متوفی با حضور در جمع خانواده، بستگان نزدیک، دوستان و همسایه‌ها موعظه ای مناسب را به مدت یک ساعت ایراد و در پایان از حضار می‌خواهد تا برای شادی روح درگذشته جملات و دعاهایی را بخوانند. پس از مراسم هدیه‌ای به راهب داده و از حضار با نوشیدنی پذیرایی می‌شود.

سه ماه پس از تاریخ مرگ مرسوم است که برای شخص متوفی صدقه‌ای(Sanghika dana) داده شود. پس از گذشت یک سال بار دیگر صدقه می‌دهند. این مراسم شبیه مراسم سرادهای(Sraddha) هندوها است. بودایی‌ها و هندوها مردگان خود را می‌سوزانند و خاکستر آن را دفن می‌کنند. مسیحیان و مسلمانان مردگان خود را دفن می­ کنند. آن ها جنازه را بیشتر از یک روز نگه نمی­‌دارند. بوداییان تمامی عکس‌هایی که از متوفی به دیوار خانۀ آویخته شده را به صورت بر عکس می‌چرخانند. بر این باورند که با این اقدام روح متوفی روح خانواده و بستگان را تسخیر نخواهد کرد. در میان بودائی‌ها روح مرده بسیار خطرناک و ترسناک است. آن ها معتقدند برای جلوگیری از بازگشت مجدد روح مرده به خانه باید جنازه را از سوی پا از خانه خارج کنند، چرا که اگر مرده با سر از خانه خارج شود روح او راه و مسیر خانه تا قبرستان را دنبال کرده و برمی‌گردد.

راهپیمایی وِل در سریلانکا ، قابل بازیابی از https://www.eligasht.com/Blog/tourism/%D9%81%D8%B3%D8%AA%DB%8C%D9%88%D8%A7%D9%84-%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%B3%D8%B1%DB%8C%D9%84%D8%A7%D9%86%DA%A9%D8%A7/

جشن های سریلانکا

مردم سریلانکا علاقه فراوانی به مراسم و جشن‌های سنتی خود دارند، علاوه بر جشن های بزرگ که غالبا پشتوانۀ مذهبی و ملی دارند، مردم در اولین روز مدرسه، اشتغال به حرفه جدید، پی ریزی ساختمان، رفتن به خانه جدید، کاشت و برداشت محصول مراسم سنتی خاصی را برگزار می‌کنند. مهمترین جشن‌های سریلانکا عبارتند از:

جشن های مهم بودائی

جشن پراهارا

حکایت جشن پراهارا(Perahera) در سریلانکا چنین است: شاه مگاوانا که در سال‌های 301- 331 میلادی حکومت می‌کرد، دستور داد تا دندان بودا ، سمبل اقتدار کشور، سالی یک بار از محل زیارتگاه به میان مردم آورده شود تا مردم بتوانند به آن ابراز احترام کنند. این مراسم هر ساله ادامه یافت و تدریجا شکوه و عظمت خاصی پیدا کرد. پراهارا هر ساله در ماه اوت و همزمان با ماه نو قمری آغاز و چندین روز تا کامل شدن قرص ماه ادامه می‌یابد. کاروان جشنی بزرگ در شهر کندی از مقابل "معبد دندان" حرکت می‌کند. در این کاروان گروه‌های رقص سنتی کندی، رقص‌های شیاطین، صفوف دانش آموزان مدارس و صف مطرب‌ها به دنبال رئیس معبد دندان و گروه‌هایی که لباس‌های سنتی بر تن دارند و در پی قطاری از ده‌ها فیل که با پارچه‌های مخمل و چراغ‌های رنگارنگ تزئین شده‌اند، به راه می‌افتند. این کاروان چندین خیابان شهر را به این شکل طی می‌کند. در دو طرف خیابان‌ها جمعیت، نمایش این کاروان پر زرق و برق را تماشا می‌کنند.

جشن وساک

حکایت جشن وساک(Vesak) در سریلانکا چنین است: بنا به اعتقاد بودائیان شب قرص کامل ماه در ماه می‌روزی است که بودا متولد شد و نور اشراق ضمیرش را روشن کرد و در همین روز نیز از جهان رخت بر بست. بودائیان در سراسر جهان برای این روز اهمیت ویژه‌ای قائل هستند. در این روز به معابد و زیارتگاه ها می‌روند و یک روز را به تفکر ، قرائت کتاب‌های دینی، گوش دادن به سخنان موبدان می‌گذرانند. در این جشن تمامی خیابان‌ها، معابر، مغازه‌ها و حتی منازل به طرز بسیار جالبی چراغانی و تزئین می‌شوند. بسیاری به رایگان شربت و شیرینی و طعام بین مردم توزیع می‌کنند. نسل جدید در این جشن به شادمانی و پایکوبی و پخش موسیقی غربی روی آورده‌اند – به گونه‌ای که کمتر به جنبه‌های مذهبی آن توجه می‌شود و در حال تغییر شکل دادن صرفا به یک جشن ملی است.

جشن پوسن

حکایت جشن پوسن(Poson) در سریلانکا چنین است: بر اساس تاریخ بودائیان، دو هزار سال قبل هنگامی که شاه دیوانام پیاتیا در پی شکار یک گوزن در جنگل "میهیناله" می تاخت، ناگهان صدایی را شنید که وی را "تیا" خطاب می‌کرد. وی که هرگز در قلمرو خویش به چنین نامی خوانده نشده بود، مبهوت ماند، نگاهی به بالای تپۀ مجاور انداخت، متوجه موبدی شد که خرقه ای زعفرانی در بر داشت و شش موبد دیگر نیز همراه وی بودند. او "ماهیندا" فرزند " آسوکا" امپراطور هند بود که در این سفر طبلیغی، پادشاه را متقاعد به پذیرش مذهب بودا کرد.

طبق این داستان، واقعه مذکور هنگامی که قرص ماه در ماه ژوئن کامل بوده، اتفاق افتاده است. بدین جهت مراسم جشنی در سراسر کشور برگزار می‌گردد، اما در شهر آنورادهاپورا و میهنتاله با شکوهتر از دیگر مناطق است. بسیاری در این روز روانه زیارتگاهی که می‌گویند محل اقامت ماهیندا بوده، می‌شوند. علاوه بر این جشن‌ها، در نیمه هر ماه قمری و کامل شدن قرص ماه بودائیان مراسم مذهبی مخصوصی دارند و به زیارتگاه ها و معابد رفته در آنجا به عبادت می‌پردازند. روز کامل شدن قرص ماه "روز پویا(Poya Day)" معروف است. هر ماهه روز پویا تعطیل رسمی کشور است.

جشن های مهم هندوها

جشن کاتاراگامه

در ماه‌های ژانویه و اوت همزمان با جشن‌های پراهارا، جشن کاتاراگامه(Kataragama) نیز برگزار می‌شود. کاتاراگاما تا همین اواخر در دل جنگل آشیانه داشت، اما امروزه در طول رودخانه، مسیری از جنگل را صاف کرده‌اند و دسترسی به این محل را آسانتر شده است. هندوها، بودائیان، مسلمانان و بعضی از مسیحیان این محل را مقدس می‌دانند، اما هندوها بیشتر از دیگران به قداست آن معتقدند. آنان معمولا ریاضت های طاقت فرسایی را نذر و در این ایام ادا می کنند. بعضی از این ریاضت های مشمئز کننده عبارتند از: راه رفتن روی بستری از آتش، فرو کردن سیخ در صورت، دست، زبان و بدن به گونه‌ای که این محل به شکنجه گاهی بدل شده که هر کس خود را به نوعی شکنجه می‌دهد. بعضی از زائران در حالیکه کجاوه ای سنگین و تزیین شده را روی دوش دارند، بیش از یکصد کیلومتر راه را پیاده طی می‌کنند تا خود را به این مکان برسانند. بعضی دیگر با فرو کردن چنگک های قوی در پوست بدنشان، خود را روی داربستی آویزان می‌کنند، اما اکثریت زائران طاقت انجام چنین اعمالی را ندارند لذا به عبادت، قرائت دعا و کمک به مستمندان بسنده می‌کنند. در همه جا چراغ، زرق و برق و کوبیدن طبل و نمایش که جزئی از مراسم جشن هستند، به چشم می‌خورد. در کاتاراگامه مسلمانان نیز مسجدی دارند که به نوعی آن را به خضر پیامبر (ع) مرتبط می سازند.

راهپیمایی وِل

"ول" (Vel) نام رییسمانی است که به "خدای جنگ – اسکاندا(Skanda)"  تعلق دارد. هندوها کالاسکه‌ای را برای این خدا ساخته‌اند و طی تظاهرات و مراسم خاصی در کلمبو از معبد "خیابان دریا" به معبدی دیگر در منطقه "بامبالا پیتیا (Bambalapitiya)" به وسیله دو گاو سفید حمل می‌کنند. این کالاسکه که با انبوه جمعیت هندو در حرکت است، قدم به قدم هدایائی دریافت می‌دارد. معبد مقصد با پارچه‌ها، پلاستیک‌ها، و چراغ‌های رنگانگ تزئین شده و به مدت سه روز جشن در آن ادامه دارد.

جشن تای پونگل

جشن تای پونگل(Thai Pongal) در ماه ژوئیه به احترام "خدای خورشید" و در معابد مراسم مخصوصی برگزار می‌شود، اما در منازل هندو نیز تهیه شیرینی و غذای مخصوص، جزئی از مراسم به حساب می‌آید. در مناطق روستائی ، هندوها طی دو الی سه روز این جشن را ادامه می‌دهند. هر خانواده روستایی حیواناتش را از گاو مقدس گرفته تا سگ و گربه شستشو و به آنها غذای کافی می‌دهد و پیشانی آنها را مانند پیشانی خود با پودر رنگین می‌سازند و گل به گردنشان می‌آویزند. هندوها تمامی شب عید تای پونگل را بیدار می‌مانند.

جشن دیپاوالی (انوار)

مردم در جشن دیپاوالی(Deepavali) که مصادف با اواخر اکتبر یا اوائل نوامبر است، خانه تکانی کرده، لباس‌های نو پوشیده و چراغانی می‌کنند و بدین وسیله به اسقبال "الهه" ثروت، لاکشمی(Lakshmi) می‌روند. تجار هندو، سال مالی خود را همزمان با این جشن شروع می‌کنند. در برخی معابد هندو در شهر جفنا پا برهنه روی بستری از آتش راه می‌روند.

جشن سال نو سینهالی و هندو

این جشن مصادف با ماه آوریل میلادی است و جنبۀ مذهبی ندارد. سینهالیان با شکوه و عظمت فراوانی این جشن را برگزار می‌کنند و مطابق سنت و رسوم دیرینه خود مراسم رژه‌ای راه می‌اندازند. گردش این سال مطابق تقویم شمسی است و زمان دقیق آن طبق محاسبات منجمین به اطلاع مردم می‌رسد. بین سال نو و کهنه معمولا چند ساعتی فاصله است. هر کس در این فاصله که جزو هیچ سالی حساب نمی‌شود به نیایش و انجام وظائف مذهبی مشغول می‌شود. در این ساعات همه کارها حتی خوردن و آشامیدن متوقف می‌شود. همزمان با شروع سال جدید، چراغی در حیاط منزل روشن و همگی لباس نو بر تن می‌کنند. رنگ لباس هر سال به وسیله منجمین از طریق رسانه ها به اطلاع مردم می‌رسد.

در شروع سال نو هرکس به طور سمبلیک چند لحظه‌ای با ابزار کارش مشغول کار می‌شود و دادوستد را با یکی از نزدیکان یا فردی خوش معامله آغاز می‌کند.  در آغاز سال جدید هرگز به فقرا کمکی نمی‌کنند. بزرگ خانواده روغنی را که طبق ترکیبات توصیه شده منجمین تهیه شده است به سر افراد خانواده می‌مالد. در این هنگام آن‌ها زیر برگ یا شاخه درختی ، روی پارچه‌ای می‌ایستند. در مناطق روستائی ورزش های سنتی نیز در این ایام انجام می‌گیرد.

جشن های مسلمین

میلاد النبی(ص)، عید فطر و عید قربان مهم‌ترین جشن‌های مسلمانان است. در عید فطر و عید قربان مسلمین لباس نو می‌پوشند و در فضای باز نماز جماعت برگزار می‌کنند. در عید قربان مراسم قربانی نیز انجام می‌شود. مراسم مذکور در رسانه‌های جمعی انعکاس نسبتا خوبی دارد. در بین اعیاد مسلمین، میلاد پیامبر(ص) اهمیت ویژه‌ای دارد. معابر و مناطق مسلمان نشین به پارچه‌ها و پلاستیک‌های سبز رنگ تزئین و در گوشه و کنار، مراسم گردهمآیی و سخنرانی برگزار می‌شود.

به رغم طبلیغات وهابیت مبنی بر بدعت دانستن جشن میلاد النبی، مردم مسلمان این کشور همچنان این مراسم را با‌شکوه هر چه تمام‌تر برگزار می‌کنند. تفاوت عمده اعیاد مسلمین با جشن‌های مذهبی دیگر ادیان این است که اعیاد مسلمین کاملا رنگ مذهبی داشته و رقص و پایکوبی، پخش موسیقی در مراسم آنان جایی ندارد. در اعیاد مذکور به فقرا کمک و بعضی اقدام به اطعام مردم می کنند.

جشن های مسیحیان

جشن کریسمس (میلاد مسیح)

این جشن در 25 دسامبر، در رادیو و تلویزیون و جراید جایگاه ویژه‌ای دارد و حتی کسانی که مسیحی نیستند به پایکوبی و شادمانی پرداخته و در مصرف مشروبات الکلی زیاده روی می‌کنند. این جشن تا شروع سال جدید میلادی که شش روز فاصله دارد با سر و صدای آزار دهنده و ترقه بازی ادامه می‌یابد. علاوه بر این کریسمس سایر جشن‌های معمول بین مسیحیان جهان از جمله جشن "جمعه خوب" و " عروج مسیح(Good Friday and Easter Sunday)" نیز از سوی مسیحیان این کشور برگزار می‌گردد.

جشن بانوی ما ماتا

جشن بانوی ما ماتا(Our Lady Matha) از دوم ژوئیه به مدت دو هفته به وسیلۀ کاتولیک‌ها در شهر منار برگزار می‌گردد. مسیحیان برای متوسل شدن به این بانو در کلیسا جمع می شوند.

جشن بانوی ما آن

جشن بانوی ما آن(Our Lady Anne) که به نام مادر حضرت مریم(ع) هر ساله در 26 ژوئیه در منطقه تولاویلا در شهر پوتلام به مدت چند روز برگزار می‌گردد. در این ایام مسیحیان از نقاط دور و نزدیک به این محل آمده و برای شفای امراض و حل مشکلاتشان به این بانوی متوسل شده و چند روزی در آنجا اقامت دارند.

تقویم سالانه سریلانکا

تعطیلات بودائیان (سینهالی)

شب چهادرهم هر ماه قمری که قرص ماه کامل می شود، در سریلانکا تعطیل رسمی است. این تعطیلات به " پویا دی " معروف است که اهم آنها به شرح زیر است:

•  روز قرص کامل ماه در ماه ژانویه – اولین دیدار بودا از سریلانکا؛
• روز قرص کامل ماه در ماه مارس – دیدار مجدد بودا از سریلانکا؛
• روز قرص کامل ماه در ماه می – عید "وساک"- تولد، به سعادت رسیدن (نیروانا)، و وفات بودا؛
• روز بعد از عید وساک؛
• روز قرص کامل ماه در ماه جون- ورود ماهیندا مروج بودیزم به سریلانکا؛
•  روز قرص کامل ماه در ماه ژوئیه – مراسم بزرگ پراهارا در کندی؛
• روز قرص کامل ماه در ماه دسامبر – ورود خواهر ماهیندا با نهالی از درخت بو به سریلانکا؛
• روز 13 آوریل – جشن سال نوی سینهالیان .

تعطیلات هندوها (تامیل)

• روز 14 ژانویه – جشن تای پونگل – برداشت محصول و شکرگزاری خدای خورشید؛
•  روز 23 فوریه – روز ماها سیوا رانزی – الهه نابودی و الهه نگهدار به دنبال یافتن سر و پای الهه خلقت؛
•  روز 14 آوریل – جشن سال نوی تامیل‌ها روز 17 دسامبر – جشن دیپاوالی- روز پیروزی بر شب.

تعطیلات مسیحیان

•  روز 9 آوریل- روز مصلوب شدن مسیح – "جمعه خوب"؛
• روز 25 دسامبر – تولد حضرت عیسی (ع).

تعطیلات مسلمانان

• عید سعید فطر؛
• عید سعید قربان؛
• میلاد با سعادت پیامبر اکرم (میلاد النبی ص).

تعطیلات بازرگانی و بانکی

روزهای به خصوص جهت حسابرسی به امور بانکی از جمله 30 جون، 30 و 31 دسامبر از تعطیلات رسمی بانک‌های کشور است. چند روز هم در سال از تعطیلات ویژه تجار و بازرگانان است.

مناسبت های ملی

تعطیلات ملی

علاوه بر تعطیلات مذهبی یاد شده، تعطیلات رسمی نیز در سریلانکا جنبه ملی و میهنی دارد:

• روز 4 فوریه- روز استقلال سریلانکا در سال 1948 به عنوان روز ملی؛
• روز اول ماه می- روز جهانی کارگر، روز تظاهرات کارگران؛
• روز 22 ماه می – روز قهرمان ملی – در این روز از شخصیت های بزرگ ملی و میهنی کشور قدردانی شده و رییس جمهوری به شخصیت‌های افتخار آفرین لوح‌های تقدیر اهداء می کند؛
• روزهای شنبه و یکشنبه تعطیلات آخر هفته کشور است.

کوتو روتی غذای معروف سریلانکا ، قابل بازیابی از https://mstiran.com/attractions/8556-%D8%A7%D9%86%D9%88%D8%A7%D8%B9-%D8%BA%D8%B0%D8%A7%D9%87%D8%A7%DB%8C-%DA%AF%DB%8C%D8%A7%D9%87%DB%8C-%D8%AF%D8%B1-%D8%B3%D8%B1%DB%8C%D9%84%D8%A7%D9%86%DA%A9%D8%A7

غذاهای سنتی سریلانکا

غذاهای سنتی مردم مخلوطی از برنج، گوشت، مرغ یا ماهی و یا برنج سفید به همرا خورشت سبزی و عموما بسیار تند و پر ادویه هستند. سمبا(Samba) برنج گردی است که در مناسبت‌ها مصرف می‌شود.

در جشن‌ها برنج زرد با شیر نارگیل  به همراه ادویه جات پخته می‌شود. تمام غذاها با افزودن مقداری شیر نارگیل و ادویه طعم دار می‌شوند.

مردم نواحی ساحلی در تهیۀ غذاهای دریایی بسیار مهارت دارند. مالونگ(Mallung)، سامبل(Sambol)، لامپرییس(Lamprais)، بوریانی(Buriyani)، پولوس پهی(Polos Pehi) غذاهای مشهور سریلانکا هستند. سریلانکایی‌ها همچنین غذاهای شیرین و آب داری مانند کاووم (Kavum)، هالاپ(Halape,)، تالاگولی(Thalaguli)و واتالاپام(Wattalapam) دارند.

در جشن‌ها برنج زرد با شیر نارگیل به همراه ادویه جات پخته می‌شود. کریبات(Kiribath) یا شیر برنج غذای دوست داشتنی است که بیشتر در مراسم و جشن‌ها می پزند. از آرد برنج نیز انواع مواد غذایی شامل رشته‌های مختلف، مخلوط پودر نارگیل، انواع کلوچه، کیک و نان و شیرینی درست می‌کنند. از شیر گاومیش ماست درست کرده و گاهی نیز ماست را با عسل یا شربت شیرین و هر وقت میل دارند، استفاده می کنند و میوه را معمولا پس از غذا می‌خورند.

خورشت ها

خورشت ها به همراه غذاهای گوشتی، سبزیجات و ماهی استفاده می‌شوند. چندین ادویه به همراه مواد حاوی خورشت در روغن سرخ تا خورشت آماده شود. محتوای اصلی خورشت‌ها را شیر نارگیل تشکیل می‌دهد و گیاهان تازه به همراه چاشنی‌های متنوع به غذا طعم متفاوتی می‌دهد.

اقلام اصلی مانند مرغ، گوشت ماهیچه، گوشت گوسفند، تخم مرغ یا سبزیجات در یک ظرف بسیار ضخیم که حاوی شیر نارگیل پخته می‌شود. تنوع بسیاری در خورشت‌های ماهی وجود دارد. سریلانکایی‌ها در تهیۀ خورشت‌های ماهی شیوه مخصوصی دارند.

در بین تمام غذاها خورشت ماهی ترش بسیار محبوب است. خورشت‌های سبزیجات از سبزیجاتی مانند بادنجان، حبوبات، چغندر، هویج، گل موز و کدو تهیه می‌شود. پودر فلفل، فلفل های تازه، دارچین، پودر خورشت (کاری)، برگ کاری، پیازها، سیر، زنجبیل و شیر نارگیل از ترکیبات خورشت‌ها هستند.

غذاهای دریایی

مردم شهرهای ساحلی ماهی تازه و خرچنگ مصرف می‌کنند. ماهی را با سیب زمینی سرخ کرده و چیپس و سالاد مصرف می‌کنند. خورشت ماهی را با برنج می‌خورند. در میان بومی های سریلانکا ماهی تونا، سیر و پارا  بسیار مشهور است.

غذاهای مشهور

مالونگ (Mallung) از سبزیجات خرد شده، میگوی خشک، مقداری ادویه و نارگیل درست می‌شود. "سمبُل(Sambol)" غذای پر ادویه و تندی است. پل سمبل(Pol Sambol) ترکیب آبدار حاوی کنسرو ماهی مالدیو به همراه پیاز و ادویه است. سریلانکایی‌ها غذایشان را با شیرینی، ترشی جات و ترشی ادویه میل کنند. ترکیبات زیادی شامل خورشت ها، کتلت‌ها، خمیرهای میگوی مخصوص، خورشت بادنجان و برنج، همه و همه را در برگ موز قرار می‌داده و می‌پزندد. بوریانی برنجی است که با گوشت مخلوط شده پخته کی شود. پلوس پهی غذای درست شده از میوه های لطیف و نازک درخت جک  است. چندین نوع غذای شیرین آبدار نیز بخشی از غذاهای جزیره را تشکیل می‌دهد. کاووم  یک کیک کره‌ای است که از برنج و شیرۀ قند درست می‌شود. هالاپ ترکیبی از نارگیل و شکر زرد است. تالاگولی  شیرینی ِگردی است. بسیاری از غذاهای شیرین هندی نیز در سریلانکا به خصوص در کندی و کلمبو پیدا می‌شود. واتالاپام دسر بسیار خوشمزه‌ای است. کشک و شیرۀ قند علاقه مندان فراوانی است. ساندویج ها، بیسکویت‌های خوشمزه، چیپس‌های سیب زمینی و سس ها به عنوان میان وعده استفاده می شوند.

میوه ها

در سریلانکا میوه‌های متنوع و گوناگونی مثل انواع انبه، آناناس ها، موزها، هندوانه، پاپایا(Pappaya)، وود اپل( Wood Apple) و رامبوتان(Rambuttan) وجود دارد که برخی از این میوه‌ها فقط در سریلانکا یافت می شود.

نوشیدنی ها

سریلانکا یکی از مهمترین کشورهای تولید کنندۀ چای و قهوه در جهان است. مردم معمولا چای را با شیر و شکر و بعضی نیز ترجیح می‌دهند آن را ساده و بدون شیر مصرف کنند. زنجبیل خرد شده هم طعم بهتری را به چای می‌دهد. در این کشور برخی از نوشیدنی‌های سرد را از میوه های تازه تهیه می‌کنند. سریلانکایی ها نوشیدن آب نارگیل تازه را دوست دارند. داخل نارگیل تازه آبی بسیار لذیذ و مغذی است. نوشیدنی های حاوی گاز کربنیک مانند کوکاکولا، اسپریت و پپسی در همه جا در دسترس هستند.

اعتقادات مذهبی درباره غذا خوردن از اهمیت بر زیادی برخوردارند. برای مثال بودائیان اصولا بر اساس آموزهای بودایی به طور کلی گوشت و تخم مرغ نمی‌خورند. هر چند بعضی از آنان ممکن است ماهی و تخم مرغ بخورند. هندوها نیز بر اساس آموزه های دینشان اصولا گیاه خوار هستند و گوشت نمی‌خورند. حتی اگر بعضی گوشت بخورند، از خوردن گوشت گاو پرهیز می‌کنند. مسلمانان نیز گوشت خوک و مشروبات الکلی نمی­­‌خورند.

موزه‌های سریلانکا

میراث فرهنگی غنی سریلانکا در موزه‌های مختلف سراسر این کشور قابل مشاهده است.

موزه ملی کلمبو

موزه کلمبو(Colombo National Museum) قدیمی ترین و بزرگترین موزۀ کشور در سال 1877 تاسیس شده است. این موزه در منطقۀ زیبائی قرار دارد و به دلیل داشتن مجموعۀ‌های نفیس و فراوانی از لباس های پادشاهی ، آثار هنری سینهالی‌ها مانند منبت کاری‌ها، مجسمه ها، وسابل قدیمی خانگی و دست نوشته‌های قدیمی بسیار مشهور است. این موزه شامل بیش از چهار هزار دست نوشتۀ از برگ نخل، جواهرات قرون وسطی، مجموعۀ های نادر از صورتک‌های سنتی (ماسک ها) ، منبت کاری‌ها روی عاج و چوب، نقاشی های آبرنگ معابد، اشیاء سرامیک، مجسمه های سنگی و سنگ نوشته است.

موزه ملی تاریخ طبیعی، کلمبو

موزه ملی تاریخ طبیعی، کلمبو(The National Museum of Natural History, Colombo) در مقیاسی شبیه به موزه ملی است که میراث طبیعی کشور سریلانکا را در خود جای داده است. در این موزه گونه‌های مختلفی از پرندگان، پستانداران، چهارپایان، خزندگان، آبزیان، حشرات گیاهان دارویی و گونه‌های جغرافیایی جمع آوری شده است.

موزۀ فرمانروایی هلند، کلمبو

موزۀ فرمانروایی هلند، کلمبو(The Dutch Period Museum, Colombo)، در یک خانۀ قدیمی هلندی در خیابان پرینس واقع شده که اوایل محل سکونت کونت آگوست کارل وان رانزو(Conte August Carl Van Ranzow) بوده است. در این موزه انواع صنایع دستی، وسایل خانگی، سرامیک‌ها و سکه‌های قدیمی در دوران فرمانروایی هلندی‌ها نگهداری می شود.

موزۀ باندرانایکه، کلمبو

در موزۀ باندرانایکه، کلمبو(Bandranaike Museum, Colombo)، عکس‌ها، اشیاء و اسناد رئیس جمهور اسبق آقای باندرانایکه که در سال 1959 ترور شد نگهداری می‌شود.

موزۀ ملی دریایی، گال

موزۀ ملی دریایی، گال(The National Maritime Museum, Galle)، در یک ساختمان قدیمی هلندی در قلعۀ تاریخی گال قرار دارد و در آن اشیایی که مربوط به زیست دریایی ، گیاهان دریایی، ابزارها و شیوۀهای ماهی گیری محلی، مرجان های طبیعی و ماهی های اعماق دریا در معرض دیدن هستند.

موزۀ جواهرات، راتناپورا

موزۀ جواهرات، راتناپورا (The Gems Museum, Ratnapura)، مجموعۀ اشیاء ماقبل تاریخ، فسیل‌های کرگدن، اسب آبی و فیل که در منطقۀ راتناپورا کشف شده و همچنین جواهرات، منسوجات، پرچم‌ها و سنگ‌های قدیمی نگهداری می‌شود. بعضی از صنایع دستی این موزه نشان دهندۀ هنر و فرهنگ ایالت ساباراگاموا(Sabaragamuwa) است. در ضمن موزه‌های باستان شناسی کشور در شهرهای پلوناروا و آنورادهاپورا قرار دارند.

فرهنگ كتابت، كتابداری و كتابخانه در سریلانکا

مجموعه کتابخانۀ موزه شامل ششصد هزار جلد کتاب و نسخه‌های خطی است. این کتابخانه از سال1885 رسماً به عنوان کتابخانۀ واسپاری عمل می‌کرده و می توان آن را پایه و اساس تشکیل کتابخانۀ دولتی مرجع دانست. در سال 1925 شورای شهرداری کلمبو با ادغام کتابخانۀ کلمبو و کتابخانۀ پتاه(Pettah) که در 1829 ایجاد شده بود، کتابخانۀ عمومی کلمبو را بوجود آورد. کتابخانۀ موزۀ ملی کلمبو اکنون عظیم‌ترین مجموعۀ انتشارات سریلانکا را در خود جای داده است. سازمان آرشیو ملی ( تاسیس 1902) اسناد رسمی نظام ادارای هلند (1640 تا 1796)، اسناد رسمی نظام اداری انگلیس (1796 تا 1948) و اسناد اداری سریلانکا را از زمان استقلال در بردارد. اداره مرکزی موزۀ ملی سریلانکا در کلمبو است و در در شهرهای کندی، راتناپورا، آنورادهاپورا، گاله و ترینکومالی نیز شعبه‌هایی دارد. موزه ملی، مجموعه آثار باستان شناسی، صنایع دستی و اسناد تاریخی سریلانکا را نیز دارد.

کتابخانه های عمومی

آموختن، تحقیق و پژوهش و استفاده از کتابخانه‌ها در سریلانکا از دیر باز مورد توجه بوده و بنا بر شواهد و مدارک از سدۀ سوم پیش از میلاد در این جزیره وجود داشته است. بسیاری از پادشاهان قدیم به توسعه و پیشرفت ادب و فرهنگ کشور و آن را مورد حمایت و پشتیبانی قرار می‌دادند. در کتابخانه های معابد که پاتگول(Pathgul) خوانده می‌شود، نوشته‌های مذهبی و غیر مذهبی وجود دارد.

در دوران سلطۀ بریتانیا کسانی که زبان انگلیسی می‌دانستند از کتابخانه‌هایی چون کتابخانۀ خدمات یکپارچه در کلمبو(United Services Library) (تاسیس 1813) و کتابخانۀ کلمبو (1824) استفاده می‌کردند. این دو کتابخانه در 1874 در یکدیگر ادغام شدند. بسیاری از شهرداری ها ملزم به ایجاد و نگهداری کتابخانه نیستند. سریلانکا در سال 1990 دارای 580 کتابخانۀ عمومی بوده است. سطح کیفی کتابخانه‌های عمومی در نواحی مختلف کشور متفاوت است. تغییرات در حکومت‌های محلی حاکی از امکان تبدیل ساختار کتابخانه‌های عمومی از حالت محلی به ایالتی است.

کتابخانۀ‌های دیگری که جا دارد از آن ها نامی به میان بیاید، کتابخانه انجمن سلطنتی آسیایی سریلانکا(Royal Asiatic Society of Srilanka Library) (تاسیس1845) و کتابخانه دولتی شرق شناسی(Government Oriental Library) (تاسیس1870) هستند. تاسیس کتابخانه دولتی شرق شناسی را می توان نخستین گام در جهت ایجاد کتابخانۀ ملی کشور دانست. کتابخانۀ موزه نیز پس از این کتابخانه در سال 1877 تاسیس شد.

آرشیو و کتابخانۀ ملی

کتابخانۀ ملی سریلانکا در 1990 افتتاح شد و یک نیاز دراز مدت را بر آورد. قانون ایجاد آن در سال 1970 به تصویب رسیده بود. کتابخانۀ ملی در حال حاضر مسئولیت انتشار "کتابشناشی ملی سریلانکا(Sri Lanka National Bibliography)"  را بر عهده دارد که از 1962 منتشر شده و از 1974 از امتیاز واسپاری قانونی برخوردار است. آرشیو ملی نیز کتابخانۀ واسپاری قانونی است.

رئیس آرشیو ملی مسئول ثبت کتاب‌ها، نشریات ادواری، روزنامه‌ها، و مواد چاپی است. با تصویب قانون آرشیو های ملی در 1973، دامنۀ فعالیت های آرشیوی گسترش یافته و در حال حاضر کتابخانه دارای مدارک و اسناد آرشیوی با ارزش در زمینه های عمومی و تخصصی است.

کتابخانه های دانشگاهی

کهن‌ترین کتابخانۀ دانشگاهی سریلانکا در سال 1921 با نام کتابخانۀ کالج دانشگاه(University College Library) افتتاح و در سال 1942 به کتابخانۀ دانشگاه سیلان(University of Ceylon Library) تغییر نام داد. این کتابخانه در سال 1952 به محل جدیدی در دانشگاه پرادنیا(Peradeniya) نقل مکان کرد. از دیگر کتابخانه‌های مهم کشور کتابخانۀ کالج پزشکی است که در سال 1870 تاسیس شده و در حال حاضر بخشی از کتابخانۀ دانشگاه کلمبو است. بزرگترین مجموعۀ کتابخانۀ کشور با بیش از پانصد هزار جلد متعلق به کتابخانۀ دانشگاه سیلان واقع در دانشگاه پرادنیا است. دیگر کتابخانۀ دانشگاهی کشور نیز دارای مجموعه های قابل توجهی هستند. دانشگاه‌های بزرگ کشور در موضوع سریلانکا شناسی و آسیاشناسی مجموعه های ویژه‌ای دارند. دانشگاه ها بهترین کتابخانه‌های کشور را دارا هستند. کالج های فنی و مراکز تربیت معلم نیز کتابخانه‌ها خودشان را دارند.

کتابخانه های آموزشگاهی

به رغم رشد سریع آموزش و پرورش کشور در دوره پس از استقلال سریلانکا و همچنین ایجاد تسهیلات آموزشی، متاسفانه کتابخانه‌های آموزشگاهی رشد زیادی نداشتند. با به کارگیری روش های نوین آموزشی، نیاز به ارائه خدمات کتابخانه‌ای در مدارس افزایش یافته است. در حال حاضر تعداد 3700 کتابخانه در تمام سطوح آموزشی در مدارس وجود دارد. کلیه مواد کتابخانه‌های یادشده عموما به زبان های سینهالی، تامیلی و انگلیسی است.

کتابخانه های تخصصی

کتابخانه‌های تخصصی و مراکز مدارک و اسناد در سازمان‌های دولتی، بخش‌های خصوصی و موسسه‌های اداری قرار دارند. پوشش موضوعی این کتابخانه‌ها صنعت، بازرگانی، پژوهش‌های علمی، فناوری، کشاورزی و موضوع‌های وابسته است. ادارۀ موسسۀ علوم، انرژی، و منابع طبیعی سریلانکا (نارییسا)(National Resources, Energy, and Science Authority of Sri Lanka – NARESA) مسئول مستقیم خدمات اطلاع رسانی علوم و فناوری کشور و هماهنگ کنندۀ شبکه‌های اطلاع رسانی کتابخانه‌های علوم و فناوری است. این مرکز در سال 1981 ایجاد شده و به جای شورای علوم ملی سریلانکا عمل می کند.

حرفۀ کتابداری

انجمن کتابداران سریلانکا(Sri Lanka Library Association) در 1960 تشکیل شد. این انجمن برگزار کنندۀ دوره های نیمه وقت کتابداری و اطلاع رسانی در سطوح مختلف است. گروه کتابداری و اطلاع رسانی نیز در 1972 در دانشگاه کلانیا بوجود آمده است. شورای خدمات کتابخانۀ ملی کشور مدیریت برگزاری دوره‌های کوتاه مدت آموزش کتابداران را بر عهده دارد.

نیز نگاه کنید به

فرهنگ عمومی ژاپن؛ فرهنگ عمومی سودان؛ فرهنگ عمومی زیمبابوه؛ فرهنگ عمومی سوریه؛ فرهنگ عمومی افغانستان؛ فرهنگ عمومی سنگال؛ فرهنگ عمومی کوبا؛ فرهنگ عمومی کانادا؛ فرهنگ عمومی لبنان؛ فرهنگ عمومی تونس؛ فرهنگ عمومی روسیه؛ فرهنگ عمومی چین؛ فرهنگ عمومی ساحل عاج؛ فرهنگ عمومی مصر؛ فرهنگ عمومی فرانسه؛ فرهنگ عمومی اسپانیا؛ فرهنگ عمومی اوکراین؛ فرهنگ عمومی قطر؛ فرهنگ عمومی سیرالئون؛ فرهنگ عمومی اتیوپی؛ فرهنگ عمومی مالی؛ فرهنگ عمومی تاجیکستان؛ فرهنگ عمومی گرجستان؛ فرهنگ عمومی قزاقستان؛ فرهنگ عمومی بنگلادش؛ فرهنگ عمومی تایلند؛ فرهنگ عمومی آرژانتین؛ فرهنگ عمومی اردن

منبع اصلی

رکنی، مهدیقلی (1391). جامعه و فرهنگ سریلانکا. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی( در دست انتشار).

نویسنده مقاله

مهدیقلی رکنی