تلویزیون در چین: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
(صفحه‌ای تازه حاوی « == ''تاریخچه­ی تلویزیون در چین'' == در سرتاسر نیمه­ی نخست قرن بیستم، سرزمین چین در گیر جنگ­های مستمر داخلی و تجاوز خارجی(ژاپن) بود، لذا زیر ساخت­های ناقص، ابتدایی و توسعه نیافته­ی ارتباطات موجود نیز در این درگیری­ها نابود شده و یا در خدمت نیروها...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۱۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:


== ''تاریخچه­ی تلویزیون در چین'' ==
در سرتاسر نیمه­ نخست قرن بیستم، [[چین|سرزمین چین]] در گیر جنگ‌های مستمر داخلی و تجاوز خارجی([[ژاپن]]) بود، لذا زیر ساخت­‌های ناقص، ابتدایی و توسعه نیافته­ ارتباطات موجود نیز در این درگیری­‌ها نابود شده و یا در خدمت نیروهای نظامی بود. به همین جهت، تا سال 1958 میلادی، زمینه برای تأسیس ایستگاه پخش تلویزیونی فراهم نبود.
در سرتاسر نیمه­ی نخست قرن بیستم، سرزمین چین در گیر جنگ­های مستمر داخلی و تجاوز خارجی(ژاپن) بود، لذا زیر ساخت­های ناقص، ابتدایی و توسعه نیافته­ی ارتباطات موجود نیز در این درگیری­ها نابود شده و یا در خدمت نیروهای نظامی بود. به همین جهت، تا سال 1958میلادی، زمینه برای تأسیس ایستگاه پخش تلویزیونی فراهم نبود. نخستین ایستگاه تلویزیونی در چین(تلویزیون [[پکن]]) در اول ماه مه سال1958راه اندازی شد و طی دو سال تعداد این ایستگاه­ها در شهرهای مختلف به 12مورد رسید. در اوایل دهه­ی1960که اتحاد جماهیر شوروی سابق کمک­های مالی و فنی خود را به کشور چین قطع کرد، توسعه­ی ایستگاه­های نوپای تلویزیونی نیز در این کشور دچار بحران شده و از 23 ایستگاه به 5ایستگاه کاهش یافته و بقیه تعطیل شدند. با آغاز انقلاب فرهنگی(1966 تا1976) همه­ی برنامه­های تلویزیونی ایستگاه­های مختلف یک­سان شدند تا سیاست­های «مبارزات طبقاتی»، «ضد امپریالیستی، ضد بورژوازی، و ضد سرمایه داری» حزب کمونیست و اندیشه­های مائو را تبلیغ و تشریح کنند. لذا، پخش برنامه­های عادی تلویزیون پکن و متعاقب آن در سایر ایستگاه­های محلی در سال1967متوقف شد. تنها در اوایل دهه­ی1970 بود که برنامه­های تلویزیونی به تدریج عادی شده و گسترش یافت. در این دوران، بخش خصوصی و رسانه­های خارجی حق حضور در گسترش رسانه­ای دیداری و شنیداری نداشته و تمام مراحل سیاست­گذاری، تولید و پخش برنامه­ها در اختیار حزب و دولت بود. سیاست مائو این بود که تلویزیون باید«چشم، گوش و زبان» حزب باشد و کاملا در خدمت تبلیغ سیاست­های حزبی و دولت قرار گیرد. به همین جهت، کنترل شدیدی بر تولید و پخش تمام برنامه­های این رسانه اعمال می­شد و از سوی بخش تبلیغات حزب و مدیرکل(وزارت) رادیو، فیلم و تلویزیون تحت نظارت قرار داشت. ایستگاه­های محلی هم به همین منوال تحت کنترل و نظارت کمیته­ی محلی حزب و نماینده­ی نهاد دولتی فوق در آن استان قرار داشتند. برنامه­های قابل پخش نیز محدود به اخبار، تفسیر سیاسی، بیانیه­های سیاسی و تبلیغاتی حزبی و دولتی و برخی برنامه­های تفریحی مورد تأیید کمیته­ی تبلیغات حزب می­شد. پخش فیلم­ها و برنامه­های خارجی تنها یک درصد از برنامه­ها را تشکیل می­داد. آن هم صرفا شامل برنامه­های تولید شده در کشورهای سوسیالیستی می­شد.


( MBC. The Museum of Boroadcast Communication: www.museum.tv.China)
=== [[تاریخچه ی تلویزیون در چین]] ===
نخستین ایستگاه تلویزیونی در [[چین]](تلویزیون [[پکن]]) در اول ماه مه سال 1958 راه اندازی شد و طی دو سال تعداد این ایستگاه‌­ها در شهرهای مختلف به 12 مورد رسید. در اوایل دهه 1960 که [[روسیه|اتحاد جماهیر شوروی]] سابق کمک‌­های مالی و فنی خود را به [[چین|کشور چین]] قطع کرد، توسعه ایستگاه‌­های نوپای تلویزیونی نیز در این کشور دچار بحران شده و از 23 ایستگاه به 5 ایستگاه کاهش یافته و بقیه تعطیل شدند. با آغاز [[اجرای انقلاب فرهنگی در چین|انقلاب فرهنگی]](1966 تا1976) همه برنامه‌های تلویزیونی ایستگاه‌­های مختلف یک­سان شدند تا سیاست‌ها «مبارزات طبقاتی»، «ضد امپریالیستی، ضد بورژوازی، و ضد سرمایه داری»[[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست]] و اندیشه‌های [[مائو تسه تونگ(مائو زدونگ)، بنیانگذار جمهوری خلق چین|مائو]] را تبلیغ و تشریح کنند. لذا، پخش برنامه‌های عادی تلویزیون [[پکن]] و متعاقب آن در سایر ایستگاه‌­‌های محلی در سال1967متوقف شد. تنها در اوایل دهه 1970 بود که برنامه‌های تلویزیونی به تدریج عادی شده و گسترش یافت. در این دوران، بخش خصوصی و رسانه‌های خارجی حق حضور در گسترش [[رسانه های صوتی و تصویری(لوح فشرده) در چین|رسانه‌ای دیداری و شنیداری]] نداشته و تمام مراحل ‌سیاست‌گذاری، تولید و پخش برنامه‌ها در اختیار حزب و دولت بود. سیاست [[مائو تسه تونگ(مائو زدونگ)، بنیانگذار جمهوری خلق چین|مائو]] این بود که تلویزیون باید«چشم، گوش و زبان» حزب باشد و کاملا در خدمت تبلیغ سیاست‌ها حزبی و دولت قرار گیرد. به همین جهت، کنترل شدیدی بر تولید و پخش تمام برنامه‌های این رسانه اعمال می‌شد و از سوی بخش تبلیغات حزب و مدیرکل (وزارت) [[رادیو در چین|رادیو]]، فیلم و تلویزیون تحت نظارت قرار داشت. ایستگاه‌­های محلی هم به همین منوال تحت کنترل و نظارت کمیته محلی حزب و نماینده نهاد دولتی فوق در آن استان قرار داشتند. برنامه‌های قابل پخش نیز محدود به اخبار، تفسیر سیاسی، بیانیه‌های سیاسی و تبلیغاتی حزبی و دولتی و برخی برنامه‌های تفریحی مورد تأیید کمیته تبلیغات حزب می‌شد. پخش فیلم­‌ها و برنامه‌های خارجی تنها یک درصد از برنامه‌ها را تشکیل می‌داد. آن هم صرفا شامل برنامه‌ها تولید شده در کشورهای سوسیالیستی می‌شد<ref>MBC. The Museum of Boroadcast Communication: www.museum.tv.China</ref><ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1312-1313</ref>.
===[[توسعه ی تلویزیون در چین پس از اجرای اصلاحات|توسعه تلویزیون پس از اجرای اصلاحات]]===
در دوران پس از اجرای اصلاحات، [[تلویزیون در چین|تلویزیون]] مهم­ترین رسانه‌ای بود که به سرعت توسعه یافت. در اول ماه مه سال 1978، تلویزیون [[پکن]] به [https://english.cctv.com/ تلویزیون مرکزی چین(China Central Television. (CCTV))]به عنوان تنها شبکه سراسری ملی، تغییر نام داد. در سال1994 در سرتاسر کشور بیش از700 ایستگاه تلویزیونی فعالیت می‌کرد که یک [https://english.cctv.com/ ایستگاه(سی.سی.تی.وی)] سراسری، 30 ایستگاه استانی، 300شبکه منطقه‌ای، و 350 ایستگاه محلی بود. در همین مدت، تعداد دارندگان دستگاه تلویزیون از چند هزار [[نهاد خانواده در چین|خانواده]] در سال1960 به بیش از 230 میلیون [[نهاد خانواده در چین|خانواده]] در سال 1993 و تعداد بینندگان از 18 میلیون نفر در سال 1975 به 900میلیون بیننده در سال 1993رسید که بزرگترین شبکه تلویزیونی از نظر بیننده در جهان به‌­شمار می‌رفت.


== ''توسعه­ی تلویزیون پس از اجرای اصلاحات'' ==
در سال1980، [https://english.cctv.com/ تلویزیون مرکزی چین] با برخی از کمپانی‌­های خارجی قرار داد مبادله­ برنامه امضا کرده و از [[شبکه های ماهواره ای در چین|تسهیلات ماهواره‌ای]] دریافت و پخش اخبار جهان بهره‌­مند گردید. در سال 1986، این ایستگاه نخستین کانال انگلیسی زبان خود را راه اندازی کرد و متعاقب آن سایر ایستگاه‌­های استانی نیز اقدام به راه اندازی کانال خبری به زبان انگلیسی کردند. کانال­‌های آموزشی نیز به سرعت گسترش یافته و دوره­‌های آموزشی تحصیلات تکمیلی و فنی و حرفه‌­ای فراگیر شده و میلیون­‌ها معلم، دانش آموز و دانشجو، و کشاورز در سراسر کشور تحت آموزش این شبکه‌ها قرار گرفتند. توان تولید برنامه‌های مختلف نیز به شدت افزایش یافت و برنامه‌های خبری تلویزیون مرکزی از 3 مورد در روز به 11 مورد رسید. طبق آمار، درحال حاضر تعداد ایستگاه‌­های رله­ برنامه‌های تلویزیونی در سرتاسر این کشور از مرز 10 هزار گذشته و میزان [[شبکه های ماهواره ای در چین|ایستگاه‌­های ماهواره‌­ای]] و زمینی ارسال و دریافت برنامه به بیش از 50 هزار مورد رسیده و سراسر کشور و بخش عظیمی از جهان را تحت پوشش قرار داده است<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1313-1314</ref>.
در دوران پس از اجرای اصلاحات، تلویزیون مهم­ترین رسانه­ای بود که به سرعت توسعه یافت. در اول ماه مه سال1978، تلویزیون پکن به تلویزیون مرکزی چین[1]به عنوان تنها شبکه­ی سراسری ملی، تغییر نام داد. در سال1994 در سرتاسر کشور بیش از700ایستگاه تلویزیونی فعالیت می­کرد که یک ایستگاه(سی­سی­تی­وی) سراسری، 30 ایستگاه استانی، 300شبکه­ی منطقه­ای، و 350 ایستگاه محلی بود. در همین مدت، تعداد دارندگان دستگاه تلویزیون از چند هزار خانواده در سال1960 به بیش از 230میلیون خانواده در سال 1993 و تعداد بینندگان از 18 میلیون نفر در سال 1975 به 900میلیون بیننده در سال 1993رسید که بزرگترین شبکه­ی تلویزیونی از نظر بیننده در جهان به­شمار می­رفت.
===[[مهمترین شبکه ی تلویزیونی چین|مهم­ترین شبکه تلویزیونی چین]]===
[https://english.cctv.com/ تلویزیون مرکزی چین] بزرگ­ترین و قدرتمندترین [[مهمترین شبکه ی تلویزیونی چین|ایستگاه تلویزیونی چین]] است و با بیش از 250 سازمان تلویزیونی از 130 کشور مبادلات برنامه‌­ای و روابط تجاری دارد. این تلویزیون سه شبکه اختصاصی خبر، کودک، و موسیقی را راه اندازی نموده است<ref>برگرفته از https://english.cctv.com/</ref>.


در سال1980، تلویزیون مرکزی چین با برخی از کمپانی­های خارجی قرار داد مبادله­ی برنامه امضا کرده و از تسهیلات ماهواره­ای دریافت و پخش اخبار جهان بهره­مند گردید. در سال1986، این ایستگاه نخستین کانال انگلیسی زبان خود را راه اندازی کرد و متعاقب آن سایر ایستگاه­های استانی نیز اقدام به راه اندازی کانال خبری به زبان انگلیسی کردند. کانال­های آموزشی نیز به سرعت گسترش یافته و دوره­های آموزشی تحصیلات تکمیلی و فنی و حرفه­ای فراگیر شده و میلیون­ها معلم، دانش آموز و دانشجو، و کشاورز در سراسر کشور تحت آموزش این شبکه­ها قرار گرفتند. توان تولید برنامه­های مختلف نیز به شدت افزایش یافت و برنامه­های خبری تلویزیون مرکزی از 3 مورد در روز به 11مورد رسید. طبق آمار، درحال حاضر تعداد ایستگاه­های رله­ی برنامه­های تلویزیونی در سرتاسر این کشور از مرز10هزار گذشته و میزان ایستگاه­های ماهواره­ای و زمینی ارسال و دریافت برنامه به بیش از 50هزار مورد رسیده و سراسر کشور و بخش عظیمی از جهان را تحت پوشش قرار داده است.
[https://english.cctv.com/ تلویزیون مرکزی چین(CCTV)]، با 22 کانال تنها شبکه ملی [[چین]] است که بخش بزرگی از بازار تولید و پخش برنامه‌های تلویزیونی را در [[چین]] در اختیار دارد. این شبکه تلویزیونی با حدود 10 هزار کارمند و با درآمدی بسیار بالا، تحت نظارت دو جانبه­ اداره­ تبلیغات(مسئول نهایی محتوای رسانه‌ها) و اداره­ کل رادیو، فیلم و تلویزیون دولتی (که عملیات و برنامه‌ها را فرماندهی می‌کند) اداره می‌شود. معاون وزیر به عنوان رئیس تلویزیون مرکزی هم هست. مدیران اصلی و سایر مسئولان توسط دولت منصوب می‌شوند.


== ''مهم­ترین شبکه­ی تلویزیونی چین'' ==
این شبکه اخبار ویژه خود را تهیه کرده و روزانه 11 بار خبر پخش کرده و قوی‌­ترین و پرکارترین تولید کننده­ برنامه‌ها­ی تلویزیونی در این کشور به‌­شمار می‌رود. [https://english.cctv.com/ سی.­سی.تی.وی] تنها شبکه‌­ای است که مجوز خرید فیلم از خارج را دارد. تمامی شبکه‌های محلی باید اخبار ساعت 7 شب این شبکه را پوشش دهند. تقریبا 500 میلیون نفر مرتب این برنامه خبری را تماشا می‌کنند.  اگر چه [https://english.cctv.com/ سی.سی.تی.وی] قوی‌­ترین شبکه [[چین]] است اما تنها 30 درصد مردم [[چین]] بیننده­ آن هستند.
تلويزيون مركزي چين بزرگ­ترين و قدرتمندترين ايستگاه تلويزيوني چين است و با بيش از 250 سازمان تلويزيوني از 130 كشور مبادلات برنامه­ای و روابط تجاري دارد. اين تلويزيون سه شبكه­ی اختصاصي خبر، كودك، و موسيقي را راه اندازي نموده است.


) www.China.org.cn)
علاوه بر 300 کانال شبکه‌های بین المللی، سراسری و استانی [[چین]] که در [[پکن]] نیز قابل دریافت هستند، شبکه (BTV)  مخصوص [[پکن]] بوده و در اغلب مناطق چین نیز قابل دریافت است. این شبکه 14 کانال دارد و هر کانال به موضوع خاصی هم­چون [[ورزش در چین|ورزش]]، [[سینماگران و هنرمندان معروف چین|فیلم‌­های سینمایی]]، تئاتر، آموزش، خبر و ... می­‌پردازد و برنامه‌های متنوعی به [[زبان چینی]] برای شهروندان پکنی تهیه و پخش می‌کند. میزان پوشش [[رادیو در چین|رادیو]] و تلویزیون سراسری در این شهر 99/99 درصد و سطح پوشش [[شبکه های کابلی و دیجیتالی در چین|تلویزیون‌های کابلی]] 64 درصد است<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1314-1316</ref>.
===[[ایجاد فضای بازتر برای برنامه های تلویزیونی در چین|ایجاد فضای بازتر برای برنامه‌های تلویزیونی]]===
پس از اجرای اصلاحات در اواخر دهه 1970، فضا برای فعالیت شبکه‌های تلویزیونی به طور چشمگیری بازتر شده و این تحول افزون بربخش‌های فنی و اقتصادی، شامل بخش‌های سیاسی و فرهنگی نیز گردید.


تلويزيون مركزي چين(CCTV)، با 22 كانال تنها شبكه­ی ملي چين است که بخش بزرگی از بازار تولید و پخش برنامه­هاي تلويزيوني را در چین در اختیار دارد. اين شبکه­ی تلويزيونی با حدود10 هزار كارمند و با درآمدی بسیار بالا، تحت نظارت دو جانبه­ی اداره­ی تبليغات(مسئول نهايي محتواي رسانه­ها) و اداره­ی كل راديو، فيلم و تلويزيون دولتي (كه عمليات و برنامه­ها را فرماندهي مي­كند) اداره مي­شود. معاون وزير به عنوان رئيس تلويزيون مركزي هم هست. مديران اصلي و ساير مسئولان توسط دولت منصوب مي­شوند. اين شبكه اخبار ويژه­ی خود را تهيه كرده و روزانه 11 بار خبر پخش کرده و قوي­ترين و پركارترين  توليد كننده­ی برنامه­ها­ی تلويزيوني در اين كشور به­شمار می­رود. سي­سي­تي­وي تنها شبكه­اي است كه مجوز خريد فيلم از خارج را دارد. تمامي شبكه­هاي محلي بايد اخبار ساعت 7 شب اين شبكه را پوشش دهند. تقريبا 500 ميليون نفر مرتب اين برنامه­ی خبری را تماشا مي­كنند. - (كتاب سبز چين: 114-115)  اگر چه سي سي تي وي قوي­ترين شبكه­ی چين است اما تنها 30 درصد مردم چين بيننده­ی آن هستند.  
نخستین قدم برای ایجاد فضای باز در [[تلویزیون در چین|تلویزیون]]، رفع محدودیت از وارد کردن برنامه‌های خارجی بود. طی 20 سال پیش از اصلاحات تنها شرکت شبکه ملی مجاز به وارد کردن برنامه‌های تلویزیون خارجی بود که از نظر کمیت محدود و از نظر محتوا صرفا شامل برنامه‌های سیاسی و ایدئولوژیکی می‌گردید. با رفع این محدودیت‌­ها در سال 1986، شرکت تولید برنامه‌های تلویزیونی آمریکایی لوریمار(Lorimar)، با امضای قرار­دادی با [https://english.cctv.com/ تلویزیون مرکزی چین]، یک‌جا بیش از 7500 ساعت برنامه تفریحی تولید [[آمریکا]] را در اختیار تلویزیون چین قرار داد. امروزه تمام شبکه‌ها برای پر کردن ساعات پخش خود از برنامه‌های تولید خارج استفاده می‌کنند.


علاوه بر 300 كانال شبكه­هاي بين المللي، سراسري و استاني چين كه در پكن نيز قابل دريافت هستند، شبكه­ی (BTV)  مخصوص پكن بوده و در اغلب مناطق چين نيز قابل دريافت است. اين شبكه 14 كانال دارد و هر كانال به موضوع خاصي هم­چون ورزش، فيلم­هاي سينمايي، تئاتر، آموزش، خبر و ... مي­پردازد و برنامه­هاي متنوعي به زبان چيني براي شهروندان پكني تهيه و پخش مي­كند. ميزان پوشش راديو و تلويزيون سراسري در اين شهر 99/99 درصد و سطح پوشش تلويزيون­هاي كابلي 64 درصد است. (سابقي ، 1386  : 25-26)
دومین قدم ایجاد شده در این فضا سازماندهی فستیوال‌­های بین المللی تلویزیونی بود که در سال1986 نخستین فستیوال تلویزیونی چین در [[شانگهای]] برگزار شد و امروزه بزرگ­ترین در نوع خود در آسیا و یکی از معتبرترین فستیوال‌­های تلویزیونی جهان به شمار می‌­رود. هفته بین المللی تلویزیون پکن، فستیوال تلویزیونی سی­چوان نیز جزو ای فستیوال­ ها می‌­باشند. در این فستیوال­‌ها، افزون بر داوری و اعطای جوایز، مبادلات آکادمیک، واردات و صادرات برنامه‌های تلویزیونی هم انجام می‌شود. فستیوال [[شانگهای]] بزرگترین بازار مبادله­ برنامه تلویزیونی در آسیاست<ref name=":1">برگرفته از https://www.china.org.cn/</ref>.


== ''ایجاد فضای بازتر برای برنامه­های تلویزیونی'' ==
سومین قدم، باز شدن فضای پخش تبلیغات و آگهی است که از نظر اقتصادی شبکه‌های تلویزیونی را مستقل­‌تر و متکی به خود کرده و از این طریق بخش اعظمی از هزینه­‌های مالی تأمین و وابستگی آن­ها به بودجه‌­های دولتی کم­تر شده است. در سال‌های اخیر اغلب شبکه‌ها تجاری شده و برخی تا 70 درصد هزینه­‌های خود را از طریق پخش آگهی تأمین می‌کنند. البته، با افزایش بیش از حد ساعاتی که [[مهمترین شبکه ی تلویزیونی چین|شبکه‌های تلویزیونی]] به پخش تبلیغات و آگهی اختصاص می‌دادند، از سال 2011 محدودیت‌­هایی برای پخش آگهی به نفع تماشگران برنامه‌های تلویزیونی از سوی دولت اعمال گردید.
پس از اجرای اصلاحات در اواخر دهه­ی1970، فضا برای فعالیت شبکه­های تلویزیونی به طور چشمگیری بازتر شده و این تحول افزون بر بخش­های فنی و اقتصادی، شامل بخش­های سیاسی و فرهنگی نیز گردید.  


نخستین قدم برای ایجاد فضای باز در تلویزیون، رفع محدودیت از وارد کردن برنامه­های خارجی بود. طی 20سال پیش از اصلاحات تنها شرکت شبکه­ی ملی مجاز به وارد کردن برنامه­های تلویزیون خارجی بود که از نظر کمیت محدود و از نظر محتوا صرفا شامل برنامه­های سیاسی و ایدئولوژیکی می­گردید. با رفع این محدودیت­ها در سال1986، شرکت تولید برنامه­های تلویزیونی آمریکایی لوریمار[2]، با امضای قرار­دادی با تلویزیون مرکزی چین، یکجا بیش از 7500ساعت برنامه­ی تفریحی تولیذ آمریکا را در اختیار تلویزیون چین قرار داد. امروزه تمام شبکه­ها برای پر کردن ساعات پخش خود از برنامه­های تولید خارج استفاده می­کنند.  
سیاست‌ها جدید [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست چین]] در زمینه‌­های سیاست مدرن سازی، تمرکز زدایی، تکثر گرایی و رفع محدودیت‌­ها نیز زمینه را برای توسعه هرچه بیشتر انواع رسانه‌های تلویزیونی فراهم ساخته است<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1316-1317</ref>.
[[پرونده:V83rt.jpg|بندانگشتی|تلویزیون ملی چین]]
=== [[بخش خصوصی در تولید و تامین برنامه های تلویزیونی در چین]] ===
گسترش شبکه‌های تلویزبونی و اصلاحات صورت گرفته در قوانین و مقررات کنترل و نظارت بر رسانه‌های عمومی، موجب شده که [[بخش خصوصی در تولید و تامین برنامه های تلویزیونی در چین|بخش خصوصی حداقل در زمینه تولید برنامه‌های تلویزیونی]]، بخش دولتی را به چالش کشیده و دراین زمینه سلطه‌خود را بر تولید فیلم و سریال و برنامه‌های متنوع تلویزیونی بگستراند. با توجه به فاصله­ زیاد بین عرضه و تقاضا و کم هزینه‌­تر بودن تولیدات بخش خصوصی، در حال حاضر اغلب [[تلویزیون در چین|شبکه‌های تلویزیونی]] تولید برنامه‌های خود را به بخش خصوصی واگذار کرده و هزینه خرید این برنامه‌ها را نیز از طریق پخش آگهی­‌های تولید کنندگان صنعتی بخش خصوصی تأمین می‌کنند. در واقع می‌توان گفت در حال حاضر بخش دولتی تنها کنترل و نظارت بر اجرای قوانین و مقررات را در دست داشته و این تولید کنندگان بخش خصوصی هستند که نیازهای [[مهمترین شبکه ی تلویزیونی چین|شبکه‌های تلویزیونی]] را از نظر برنامه تأمین می‌کنند. بخش خصوصی 90 درصد [[شبکه های کابلی و دیجیتالی در چین|برنامه‌های شبکه‌های کابلی]] را تولید می‌کنند و در مورد شبکه‌های غیر کابلی هم سهم عمده­ای را به خود اختصاص داده‌اند. چون تأمین برنامه برای انبوه [[مهمترین شبکه ی تلویزیونی چین|شبکه‌های تلویزیونی]] موجود و هم­زمان مدیریت بر این مجموعه کاری سخت و طاقت فرسا است. لذا، بخش تولید با استفاده از امکانات بخش خصوصی و تولیدات مشترک و مبادله و خرید برنامه از کشورهای خارجی، نیازهای خود را تأمین می‌کند. پس از اجرای اصلاحات، خیل عظیمی از تولیدات شرکت­‌های خارجی در زمینه‌های علمی، آموزشی، ورزشی، تفریحی و سرگرمی و فیلم و سریال با دوبله شدن به [[زبان چینی]] و در برخی از موارد با زیر نویس چینی، از شبکه‌های گوناگون پخش می‌شود واین بازار عظیم، تولید کنندگان خارجی را نیز علی­رغم محدودیت‌های اعمال شده از سوی دولت، به این وادی کشانده و آنان با پذیرش تمامی مقررات، به تولید مشترک، و حتی در زمینه پخش مستقیم برنامه‌های تلویزیون‌های خارجی در مناطقی خاص، با [[مهمترین شبکه ی تلویزیونی چین|شبکه‌های تلویزیونی چین]] همکاری می‌کنند. ولی با همه این اوضاع و علی­رغم تلاش بدون وقفه­ [[چین]] برای جذب سرمایه‌­های خارجی در بخش اقتصادی و صنعتی، دولتمردان این کشور هم­چنان مانع ورود سرمایه­ خارجی به بخش رسانه‌های عمومی شده و کنترل خود را در این خصوص حفظ کرده‌اند<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1319-1321</ref>.
===[[میزان پوشش شبکه های تلویزیونی در چین|میزان پوشش شبکه‌های تلویزیونی]]===
طبق آمار سال 2010، 62/97 درصد [[جمعیت چین]] تحت پوشش تلویزیونی قرار دارند. 78/96 در­صد جمعیت روستایی از تلویزیون برخوردارند. 72/188 میلیون خانواده که 40/46 در صد کل جمعیت را تشکیل می‌دهند از [[رادیو در چین|رادیو]] و [[شبکه های کابلی و دیجیتالی در چین|تلویزیون کابلی]] برخوردارند. کل برنامه‌های تلویزیونی تولید شده در سال2010، 274290000 ساعت بود. برنامه‌ها به 34 زبان تولید می‌شوند.  


دومین قدم ایجاد شده در این فضا سازماندهی فستیوال­های بین المللی تلویزیونی بود که در سال1986 نخستین فستیوال تلویزیونی چین در [[شانگهای]] برگزار شد و امروزه بزرگ­ترین در نوع خود در آسیا و یکی از معتبرترین فستیوال­های تلویزیونی جهان به شمار می­رود. هفته­ی بین المللی تلویزیون پکن، فستیوال تلویزیونی سی­چوان نیز جزو ای فستیوال­ها می­باشند. در اين فستیوال­ها، افزون بر داوري و اعطاي جوايز، مبادلات آكادميك، واردات و صادرات برنامه­هاي تلويزيوني هم انجام مي­شود. فستيوال شانگهاي بزرگترين بازار مبادله­ی برنامه تلويزيوني در آسياست. (www.China.org.cn)
تعداد کانال‌های بین المللی 43 تاست که 31720000 ساعت برنامه پخش می‌کنند. درآمد [[رادیو در چین|رادیو]] و تلویزیون در این سال به 23017800 میلیون یوان رسید. 750900 نفر در [[رادیو در چین|رادیو]] و تلویزیون مشغول به کارند. تعداد ایستگاه‌­های رله و انتقال امواج کوتاه و متوسط 822 واحد اعلام شده است<ref name=":2">برگرفته از https://www.stats.gov.cn/</ref><ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1321</ref>.
== نیز نگاه کنید به ==
[[رادیو و تلویزیون در زیمبابوه]]؛ [[رادیو و تلویزیون در کانادا]]؛ [[رادیو در روسیه]]؛ [[رادیو در افغانستان]]؛ [[رادیو در تونس]]؛ [[رادیو در ژاپن]]؛ [[رادیو در کوبا]]؛ [[رادیو در لبنان]]؛ [[رادیو در مصر]]؛ [[رادیو در چین]]؛ [[رادیو در سنگال]]؛ [[رادیو در آرژانتین]]؛ [[رادیو در فرانسه]]؛ [[رادیو در مالی]]؛ [[رادیو در سودان]]؛ [[رادیو در ساحل عاج]]؛ [[رادیو در اسپانیا]]؛ [[رادیو در اردن]]؛ [[رادیو در اتیوپی]]؛ [[رادیو در سیرالئون]]؛ [[رادیو در قطر]]؛ [[تلویزیون در روسیه]]؛ [[تلویزیون در افغانستان]]؛ [[تلویزیون در تونس]]؛ [[تلویزیون در ژاپن]]؛ [[تلویزیون در کوبا]]؛ [[تلویزیون در لبنان]]؛ [[تلویزیون در مصر]]؛ [[تلویزیون در سنگال]]؛ [[تلویزیون در آرژانتین]]؛ [[تلویزیون در فرانسه]]؛ [[تلویزیون در مالی]]؛ [[تلویزیون در سودان]]؛ [[تلویزیون در ساحل عاج]]؛ [[تلویزیون در اوکراین]]؛ [[تلویزیون در اسپانیا]]؛ [[تلویزیون در اردن]]؛ [[تلویزیون در اتیوپی]]؛ [[تلویزیون در سیرالئون]]؛ [[تلویزیون در قطر]]


سومین قدم، باز شدن فضای پخش تبلیغات و آگهی است که از نظر اقتصادی شبکه­های تلویزیونی را مستقل­تر و متکی به خود کرده و از این طریق بخش اعظمی از هزینه­های مالی تأمین و وابستگی آن­ها به بودجه­های دولتی کم­تر شده است. در سال­های اخیر اغلب شبکه­ها تجاری شده و برخی تا 70درصد هزینه­های خود را از طریق پخش آگهی تأمین می­کنند. البته، با افزایش بیش از حد ساعاتی که شبکه­های تلویزونی به پخش تبلیغات و آگهی اختصاص می­دادند، از سال 2011 محدویت­هایی برای پخش آگهی به نفع تماشگران برنامه­های تلویزونی از سوی دولت اعمال گردید.
== کتابشناسی ==
 
<references />
سیاست­های جدید حزب کمونیست چین در زمینه­های سیاست مدرن سازی، تمرکز زدایی، تکثر گرایی و رفع محدودیت­ها نیز زمینه را برای توسعه­ی هرچه بیشتر انواع رسانه­های تلویزیونی فراهم ساخته است.
[[رده:رادیو و تلویزیون]]
 
== ''کانال­های ماهواره­ای'' ==
در اوايل دهه­ی1990، كانال­هاي ماهواره­اي تلويزيون براي پخش بين المللي وارد عرصه­ی رسانه­ای شدند. در سال 1992، شبکه­ی چهار سي­سي­تي­وي، به عنوان نخستین كانال تلويزيوني بين المللي چين به زبان چيني و براي چيني­هاي سراسر دنيا شروع به پخش برنامه كرد. در سال2000، کانال 9شبکه­ی سي­سي­تي­وي بين المللی، به زبان انگليسي بيست و چهار ساعته فعال شد. در حال­حاضر، کانال­های عربي، روسي، فرانسوی، و پرتغالي این شبکه نیز به پخش برنامه می­پردازند. در حال حاضر، کانال بين الملل سي­سي­تي­وي، 98 درصد كره­ی زمين را پوشش مي­دهد و در خارج از چين45 ميليون نفر آبونمان آن شده اند. مخاطبان اين كانال­ها هم از تنها چینی­های مقیم خارج تغيير يافته­ است. اگر چه بینندگان چيني­ مقیم خارج مهم هستند، ولی اكنون تمركز بر روی جامعه­ی آمريكا، اروپا و كشورهاي همسايه قرار گرفته است. سكوي تلويزيوني ديوار بزرگ[3] كه در سال 2004 تأسيس شده است از نمونه تلاش­هاي متمركز و هماهنگ چين براي گسترش و تعميق نفوذ رسانه­هاي چيني در بازار رسانه­اي جهان است. اين سكو تا كنون خدمات ماهواره­اي را مستقيما به منازل آمريكا، اروپا، كانادا، آسيا، آفريقا، و آمريكاي لاتين وصل كرده است. www.eai.nus.edu.sg)) در مجموع هم اینک 37شبکه­ی ماهواره­ای از پکن و سایر استان­های چین به زبان ماندارین و 8شبکه­ی ماهواره­ای به غیر زبان ماندارین، مانند کره­ای، قزاقی، اویغوری، تبتی و... و 3شبکه­ی ماهواره­ای انیمیشن و کارتونی و 11شبکه­ی ماهواره­ای پولی از چین برنامه پخش می­کنند.
 
== ''شبکه­های کابلی و دیجیتالی'' ==
در سال1991میلادی، نخستین شبکه­ی کابلی در چین شکل گرفت و از سال1992 رسما در چين شروع به كار كرد. در سال1996 تلويزيون مركزي چين 3 ماهواره و 4 ايستگاه انتقال از شركت پان امريكن اجاره كرد و از آن پس برنامه­هاي خود را در سرتاسر جهان پخش کرد. (كتاب سبز چين ،1380: 114)
 
هم اینک تعداد شبکه­های کابلی در این کشور از مرز20هزار شبکه گذشته که مهم­ترین آن­ها شبکه­ی تلویزیون کابلی شانگهای است که بیش از 2میلیون مشترک داشته و بزرگ­ترین شبکه­ی کابلی جهان از نظر تعداد مشترکان به­شمار می­رود. این شبکه دارای 12کانال است که تمامی زمینه­های خبری، سیاسی، اقتصادی، آموزشی، ورزشی، موسیقی، خدمات عمومی، تفریحی و... را پوشش می­دهد.
 
براساس آمار، در پایان سال2008، بیش از5/44میلیون مشترک تلویزیون کابلی دیجیتالی در چین وجود دارد. طبق برنامه­ها و سیاست­گذاری­های صورت گرفته توسط دولت چین، تا سال2010 اغلب شهرها و مناطق چین تحت پوشش تلویزیون دیجیتالی قرار گرفته و تا سال2015و فراگیر شدن تلویزیون دیجیتالی، پخش برنامه به­صورت آنالوگ متوقف خواهد شد و چین از تولید کننده­ی تلویزیون­های معمولی به یکی از تولید کنندگان تلویزیون­های دیجیتالی تبدیل خواهد شد.
 
== ''نقش بخش خصوصی در تولید و تأمین برنامه­های تلویزیونی'' ==
گسترش شبكه­هاي تلويزبوني و اصلاحات صورت گرفته در قوانين و مقررات كنترل و نظارت بر رسانه­هاي عمومي، موجب شده كه بخش خصوصي حداقل در زمينه­ی توليد برنامه­هاي تلويزيوني، بخش دولتي را به چالش كشيده و دراين زمينه سلطه­ی خود را بر توليد فيلم و سريال و برنامه­هاي متنوع تلويزيوني به­گستراند. با توجه به فاصله­ی زياد بين عرضه و تقاضا و كم هزينه­تر بودن توليدات بخش خصوصي، در حال حاضر اغلب شبكه­هاي تلويزيوني توليد برنامه­هاي خود را به بخش خصوصي واگذار كرده و هزينه­ی خريد اين برنامه­ها را نيز از طريق پخش آگهي­هاي توليد كنندگان صنعتي بخش خصوصي تأمين مي­كنند. در واقع مي­توان گفت در حال حاضر بخش دولتي تنها كنترل و نظارت بر اجراي قوانين و مقررات را در دست داشته و اين توليد كنندگان بخش خصوصي هستند كه نيازهاي شبكه­هاي تلويزيوني را از نظر برنامه تأمين مي­كنند. بخش خصوصي90 درصد برنامه­هاي شبكه­هاي كابلي را توليد مي­كنند و در مورد شبكه­هاي غير كابلي هم سهم عمده­اي را به خود اختصاص داده‌اند. چون تأمين برنامه براي انبوه شبكه­هاي تلويزيوني موجود و هم­زمان مديريت بر اين مجموعه كاري سخت و طاقت فرسا است. لذا، بخش توليد با استفاده از امكانات بخش خصوصي و توليدات مشترك و مبادله و خريد برنامه از كشورهاي خارجي، نيازهای خود را تأمين مي­كند. پس از اجرای اصلاحات، خيل عظيمي از توليدات شركت­هاي خارجي در زمينه­هاي علمي، آموزشي، ورزشي، تفريحي و سرگرمي و فيلم و سريال با دوبله شدن به زبان چيني و در برخي از موارد با زير نويس چيني، از شبكه­هاي گوناگون پخش مي‌شود واين بازار عظيم، توليد كنندگان خارجي را نيز علي­رغم محدوديت­هاي اعمال شده از سوي دولت، به اين وادي كشانده و آنان با پذيرش تمامی مقررات، به توليد مشترك، و حتي در زمينه­ی پخش مستقيم برنامه­هاي تلويزيون­هاي خارجي در مناطقي خاص، با شبكه­هاي تلويزيوني چين همكاري مي­كنند. ولي با همه­ی اين اوضاع و علي­رغم تلاش بدون وقفه­ی چين براي جذب سرمايه­هاي خارجي در بخش اقتصادي و صنعتي، دولتمردان اين كشور هم­چنان مانع ورود سرمايه­ی خارجي به بخش رسانه­هاي عمومي شده و كنترل خود را در اين خصوص حفظ كرده‌اند.
 
== ''میزان پوشش شبکه­های تلویزیونی'' ==
طبق آمار سال2010، 62/97 درصد جمعيت چین تحت پوشش تلويزيوني قرار دارند. 78/96 در­صد جمعيت روستايي از تلويزيون برخوردارند. 72/188میلیون خانواده كه 40/46 در صد كل جمعيت را تشكيل مي­دهند از راديو و تلويزيون كابلي برخوردارند. كل برنامه­هاي تلويزيوني توليد شده در سال2010، 274290000 ساعت بود. برنامه­ها به 34زبان توليد مي­شوند. تعداد كانال­هاي بين المللي 43 تاست كه 31720000 ساعت برنامه پخش مي­كنند. درآمد راديو و تلويزيون در اين سال به 23017800 ميليون يوان رسيد. 750900 نفر در راديو و تلويزيون مشغول به كارند. تعداد ايستگاه­هاي رله و انتقال امواج كوتاه و متوسط 822 واحد اعلام شده است.
 
(www.stats.gov.cn)
----[1] - China Central Television. (CCTV).
 
[2] - Lorimar.
 
[3] -The Great Wall TV Platform.

نسخهٔ کنونی تا ‏۹ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۵۸

در سرتاسر نیمه­ نخست قرن بیستم، سرزمین چین در گیر جنگ‌های مستمر داخلی و تجاوز خارجی(ژاپن) بود، لذا زیر ساخت­‌های ناقص، ابتدایی و توسعه نیافته­ ارتباطات موجود نیز در این درگیری­‌ها نابود شده و یا در خدمت نیروهای نظامی بود. به همین جهت، تا سال 1958 میلادی، زمینه برای تأسیس ایستگاه پخش تلویزیونی فراهم نبود.

تاریخچه ی تلویزیون در چین

نخستین ایستگاه تلویزیونی در چین(تلویزیون پکن) در اول ماه مه سال 1958 راه اندازی شد و طی دو سال تعداد این ایستگاه‌­ها در شهرهای مختلف به 12 مورد رسید. در اوایل دهه 1960 که اتحاد جماهیر شوروی سابق کمک‌­های مالی و فنی خود را به کشور چین قطع کرد، توسعه ایستگاه‌­های نوپای تلویزیونی نیز در این کشور دچار بحران شده و از 23 ایستگاه به 5 ایستگاه کاهش یافته و بقیه تعطیل شدند. با آغاز انقلاب فرهنگی(1966 تا1976) همه برنامه‌های تلویزیونی ایستگاه‌­های مختلف یک­سان شدند تا سیاست‌ها «مبارزات طبقاتی»، «ضد امپریالیستی، ضد بورژوازی، و ضد سرمایه داری»حزب کمونیست و اندیشه‌های مائو را تبلیغ و تشریح کنند. لذا، پخش برنامه‌های عادی تلویزیون پکن و متعاقب آن در سایر ایستگاه‌­‌های محلی در سال1967متوقف شد. تنها در اوایل دهه 1970 بود که برنامه‌های تلویزیونی به تدریج عادی شده و گسترش یافت. در این دوران، بخش خصوصی و رسانه‌های خارجی حق حضور در گسترش رسانه‌ای دیداری و شنیداری نداشته و تمام مراحل ‌سیاست‌گذاری، تولید و پخش برنامه‌ها در اختیار حزب و دولت بود. سیاست مائو این بود که تلویزیون باید«چشم، گوش و زبان» حزب باشد و کاملا در خدمت تبلیغ سیاست‌ها حزبی و دولت قرار گیرد. به همین جهت، کنترل شدیدی بر تولید و پخش تمام برنامه‌های این رسانه اعمال می‌شد و از سوی بخش تبلیغات حزب و مدیرکل (وزارت) رادیو، فیلم و تلویزیون تحت نظارت قرار داشت. ایستگاه‌­های محلی هم به همین منوال تحت کنترل و نظارت کمیته محلی حزب و نماینده نهاد دولتی فوق در آن استان قرار داشتند. برنامه‌های قابل پخش نیز محدود به اخبار، تفسیر سیاسی، بیانیه‌های سیاسی و تبلیغاتی حزبی و دولتی و برخی برنامه‌های تفریحی مورد تأیید کمیته تبلیغات حزب می‌شد. پخش فیلم­‌ها و برنامه‌های خارجی تنها یک درصد از برنامه‌ها را تشکیل می‌داد. آن هم صرفا شامل برنامه‌ها تولید شده در کشورهای سوسیالیستی می‌شد[۱][۲].

توسعه تلویزیون پس از اجرای اصلاحات

در دوران پس از اجرای اصلاحات، تلویزیون مهم­ترین رسانه‌ای بود که به سرعت توسعه یافت. در اول ماه مه سال 1978، تلویزیون پکن به تلویزیون مرکزی چین(China Central Television. (CCTV))به عنوان تنها شبکه سراسری ملی، تغییر نام داد. در سال1994 در سرتاسر کشور بیش از700 ایستگاه تلویزیونی فعالیت می‌کرد که یک ایستگاه(سی.سی.تی.وی) سراسری، 30 ایستگاه استانی، 300شبکه منطقه‌ای، و 350 ایستگاه محلی بود. در همین مدت، تعداد دارندگان دستگاه تلویزیون از چند هزار خانواده در سال1960 به بیش از 230 میلیون خانواده در سال 1993 و تعداد بینندگان از 18 میلیون نفر در سال 1975 به 900میلیون بیننده در سال 1993رسید که بزرگترین شبکه تلویزیونی از نظر بیننده در جهان به‌­شمار می‌رفت.

در سال1980، تلویزیون مرکزی چین با برخی از کمپانی‌­های خارجی قرار داد مبادله­ برنامه امضا کرده و از تسهیلات ماهواره‌ای دریافت و پخش اخبار جهان بهره‌­مند گردید. در سال 1986، این ایستگاه نخستین کانال انگلیسی زبان خود را راه اندازی کرد و متعاقب آن سایر ایستگاه‌­های استانی نیز اقدام به راه اندازی کانال خبری به زبان انگلیسی کردند. کانال­‌های آموزشی نیز به سرعت گسترش یافته و دوره­‌های آموزشی تحصیلات تکمیلی و فنی و حرفه‌­ای فراگیر شده و میلیون­‌ها معلم، دانش آموز و دانشجو، و کشاورز در سراسر کشور تحت آموزش این شبکه‌ها قرار گرفتند. توان تولید برنامه‌های مختلف نیز به شدت افزایش یافت و برنامه‌های خبری تلویزیون مرکزی از 3 مورد در روز به 11 مورد رسید. طبق آمار، درحال حاضر تعداد ایستگاه‌­های رله­ برنامه‌های تلویزیونی در سرتاسر این کشور از مرز 10 هزار گذشته و میزان ایستگاه‌­های ماهواره‌­ای و زمینی ارسال و دریافت برنامه به بیش از 50 هزار مورد رسیده و سراسر کشور و بخش عظیمی از جهان را تحت پوشش قرار داده است[۳].

مهم­ترین شبکه تلویزیونی چین

تلویزیون مرکزی چین بزرگ­ترین و قدرتمندترین ایستگاه تلویزیونی چین است و با بیش از 250 سازمان تلویزیونی از 130 کشور مبادلات برنامه‌­ای و روابط تجاری دارد. این تلویزیون سه شبکه اختصاصی خبر، کودک، و موسیقی را راه اندازی نموده است[۴].

تلویزیون مرکزی چین(CCTV)، با 22 کانال تنها شبکه ملی چین است که بخش بزرگی از بازار تولید و پخش برنامه‌های تلویزیونی را در چین در اختیار دارد. این شبکه تلویزیونی با حدود 10 هزار کارمند و با درآمدی بسیار بالا، تحت نظارت دو جانبه­ اداره­ تبلیغات(مسئول نهایی محتوای رسانه‌ها) و اداره­ کل رادیو، فیلم و تلویزیون دولتی (که عملیات و برنامه‌ها را فرماندهی می‌کند) اداره می‌شود. معاون وزیر به عنوان رئیس تلویزیون مرکزی هم هست. مدیران اصلی و سایر مسئولان توسط دولت منصوب می‌شوند.

این شبکه اخبار ویژه خود را تهیه کرده و روزانه 11 بار خبر پخش کرده و قوی‌­ترین و پرکارترین تولید کننده­ برنامه‌ها­ی تلویزیونی در این کشور به‌­شمار می‌رود. سی.­سی.تی.وی تنها شبکه‌­ای است که مجوز خرید فیلم از خارج را دارد. تمامی شبکه‌های محلی باید اخبار ساعت 7 شب این شبکه را پوشش دهند. تقریبا 500 میلیون نفر مرتب این برنامه خبری را تماشا می‌کنند.  اگر چه سی.سی.تی.وی قوی‌­ترین شبکه چین است اما تنها 30 درصد مردم چین بیننده­ آن هستند.

علاوه بر 300 کانال شبکه‌های بین المللی، سراسری و استانی چین که در پکن نیز قابل دریافت هستند، شبکه (BTV)  مخصوص پکن بوده و در اغلب مناطق چین نیز قابل دریافت است. این شبکه 14 کانال دارد و هر کانال به موضوع خاصی هم­چون ورزش، فیلم‌­های سینمایی، تئاتر، آموزش، خبر و ... می­‌پردازد و برنامه‌های متنوعی به زبان چینی برای شهروندان پکنی تهیه و پخش می‌کند. میزان پوشش رادیو و تلویزیون سراسری در این شهر 99/99 درصد و سطح پوشش تلویزیون‌های کابلی 64 درصد است[۵].

ایجاد فضای بازتر برای برنامه‌های تلویزیونی

پس از اجرای اصلاحات در اواخر دهه 1970، فضا برای فعالیت شبکه‌های تلویزیونی به طور چشمگیری بازتر شده و این تحول افزون بربخش‌های فنی و اقتصادی، شامل بخش‌های سیاسی و فرهنگی نیز گردید.

نخستین قدم برای ایجاد فضای باز در تلویزیون، رفع محدودیت از وارد کردن برنامه‌های خارجی بود. طی 20 سال پیش از اصلاحات تنها شرکت شبکه ملی مجاز به وارد کردن برنامه‌های تلویزیون خارجی بود که از نظر کمیت محدود و از نظر محتوا صرفا شامل برنامه‌های سیاسی و ایدئولوژیکی می‌گردید. با رفع این محدودیت‌­ها در سال 1986، شرکت تولید برنامه‌های تلویزیونی آمریکایی لوریمار(Lorimar)، با امضای قرار­دادی با تلویزیون مرکزی چین، یک‌جا بیش از 7500 ساعت برنامه تفریحی تولید آمریکا را در اختیار تلویزیون چین قرار داد. امروزه تمام شبکه‌ها برای پر کردن ساعات پخش خود از برنامه‌های تولید خارج استفاده می‌کنند.

دومین قدم ایجاد شده در این فضا سازماندهی فستیوال‌­های بین المللی تلویزیونی بود که در سال1986 نخستین فستیوال تلویزیونی چین در شانگهای برگزار شد و امروزه بزرگ­ترین در نوع خود در آسیا و یکی از معتبرترین فستیوال‌­های تلویزیونی جهان به شمار می‌­رود. هفته بین المللی تلویزیون پکن، فستیوال تلویزیونی سی­چوان نیز جزو ای فستیوال­ ها می‌­باشند. در این فستیوال­‌ها، افزون بر داوری و اعطای جوایز، مبادلات آکادمیک، واردات و صادرات برنامه‌های تلویزیونی هم انجام می‌شود. فستیوال شانگهای بزرگترین بازار مبادله­ برنامه تلویزیونی در آسیاست[۶].

سومین قدم، باز شدن فضای پخش تبلیغات و آگهی است که از نظر اقتصادی شبکه‌های تلویزیونی را مستقل­‌تر و متکی به خود کرده و از این طریق بخش اعظمی از هزینه­‌های مالی تأمین و وابستگی آن­ها به بودجه‌­های دولتی کم­تر شده است. در سال‌های اخیر اغلب شبکه‌ها تجاری شده و برخی تا 70 درصد هزینه­‌های خود را از طریق پخش آگهی تأمین می‌کنند. البته، با افزایش بیش از حد ساعاتی که شبکه‌های تلویزیونی به پخش تبلیغات و آگهی اختصاص می‌دادند، از سال 2011 محدودیت‌­هایی برای پخش آگهی به نفع تماشگران برنامه‌های تلویزیونی از سوی دولت اعمال گردید.

سیاست‌ها جدید حزب کمونیست چین در زمینه‌­های سیاست مدرن سازی، تمرکز زدایی، تکثر گرایی و رفع محدودیت‌­ها نیز زمینه را برای توسعه هرچه بیشتر انواع رسانه‌های تلویزیونی فراهم ساخته است[۷].

تلویزیون ملی چین

بخش خصوصی در تولید و تامین برنامه های تلویزیونی در چین

گسترش شبکه‌های تلویزبونی و اصلاحات صورت گرفته در قوانین و مقررات کنترل و نظارت بر رسانه‌های عمومی، موجب شده که بخش خصوصی حداقل در زمینه تولید برنامه‌های تلویزیونی، بخش دولتی را به چالش کشیده و دراین زمینه سلطه‌خود را بر تولید فیلم و سریال و برنامه‌های متنوع تلویزیونی بگستراند. با توجه به فاصله­ زیاد بین عرضه و تقاضا و کم هزینه‌­تر بودن تولیدات بخش خصوصی، در حال حاضر اغلب شبکه‌های تلویزیونی تولید برنامه‌های خود را به بخش خصوصی واگذار کرده و هزینه خرید این برنامه‌ها را نیز از طریق پخش آگهی­‌های تولید کنندگان صنعتی بخش خصوصی تأمین می‌کنند. در واقع می‌توان گفت در حال حاضر بخش دولتی تنها کنترل و نظارت بر اجرای قوانین و مقررات را در دست داشته و این تولید کنندگان بخش خصوصی هستند که نیازهای شبکه‌های تلویزیونی را از نظر برنامه تأمین می‌کنند. بخش خصوصی 90 درصد برنامه‌های شبکه‌های کابلی را تولید می‌کنند و در مورد شبکه‌های غیر کابلی هم سهم عمده­ای را به خود اختصاص داده‌اند. چون تأمین برنامه برای انبوه شبکه‌های تلویزیونی موجود و هم­زمان مدیریت بر این مجموعه کاری سخت و طاقت فرسا است. لذا، بخش تولید با استفاده از امکانات بخش خصوصی و تولیدات مشترک و مبادله و خرید برنامه از کشورهای خارجی، نیازهای خود را تأمین می‌کند. پس از اجرای اصلاحات، خیل عظیمی از تولیدات شرکت­‌های خارجی در زمینه‌های علمی، آموزشی، ورزشی، تفریحی و سرگرمی و فیلم و سریال با دوبله شدن به زبان چینی و در برخی از موارد با زیر نویس چینی، از شبکه‌های گوناگون پخش می‌شود واین بازار عظیم، تولید کنندگان خارجی را نیز علی­رغم محدودیت‌های اعمال شده از سوی دولت، به این وادی کشانده و آنان با پذیرش تمامی مقررات، به تولید مشترک، و حتی در زمینه پخش مستقیم برنامه‌های تلویزیون‌های خارجی در مناطقی خاص، با شبکه‌های تلویزیونی چین همکاری می‌کنند. ولی با همه این اوضاع و علی­رغم تلاش بدون وقفه­ چین برای جذب سرمایه‌­های خارجی در بخش اقتصادی و صنعتی، دولتمردان این کشور هم­چنان مانع ورود سرمایه­ خارجی به بخش رسانه‌های عمومی شده و کنترل خود را در این خصوص حفظ کرده‌اند[۸].

میزان پوشش شبکه‌های تلویزیونی

طبق آمار سال 2010، 62/97 درصد جمعیت چین تحت پوشش تلویزیونی قرار دارند. 78/96 در­صد جمعیت روستایی از تلویزیون برخوردارند. 72/188 میلیون خانواده که 40/46 در صد کل جمعیت را تشکیل می‌دهند از رادیو و تلویزیون کابلی برخوردارند. کل برنامه‌های تلویزیونی تولید شده در سال2010، 274290000 ساعت بود. برنامه‌ها به 34 زبان تولید می‌شوند.

تعداد کانال‌های بین المللی 43 تاست که 31720000 ساعت برنامه پخش می‌کنند. درآمد رادیو و تلویزیون در این سال به 23017800 میلیون یوان رسید. 750900 نفر در رادیو و تلویزیون مشغول به کارند. تعداد ایستگاه‌­های رله و انتقال امواج کوتاه و متوسط 822 واحد اعلام شده است[۹][۱۰].

نیز نگاه کنید به

رادیو و تلویزیون در زیمبابوه؛ رادیو و تلویزیون در کانادا؛ رادیو در روسیه؛ رادیو در افغانستان؛ رادیو در تونس؛ رادیو در ژاپن؛ رادیو در کوبا؛ رادیو در لبنان؛ رادیو در مصر؛ رادیو در چین؛ رادیو در سنگال؛ رادیو در آرژانتین؛ رادیو در فرانسه؛ رادیو در مالی؛ رادیو در سودان؛ رادیو در ساحل عاج؛ رادیو در اسپانیا؛ رادیو در اردن؛ رادیو در اتیوپی؛ رادیو در سیرالئون؛ رادیو در قطر؛ تلویزیون در روسیه؛ تلویزیون در افغانستان؛ تلویزیون در تونس؛ تلویزیون در ژاپن؛ تلویزیون در کوبا؛ تلویزیون در لبنان؛ تلویزیون در مصر؛ تلویزیون در سنگال؛ تلویزیون در آرژانتین؛ تلویزیون در فرانسه؛ تلویزیون در مالی؛ تلویزیون در سودان؛ تلویزیون در ساحل عاج؛ تلویزیون در اوکراین؛ تلویزیون در اسپانیا؛ تلویزیون در اردن؛ تلویزیون در اتیوپی؛ تلویزیون در سیرالئون؛ تلویزیون در قطر

کتابشناسی

  1. MBC. The Museum of Boroadcast Communication: www.museum.tv.China
  2. سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1312-1313
  3. سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1313-1314
  4. برگرفته از https://english.cctv.com/
  5. سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1314-1316
  6. برگرفته از https://www.china.org.cn/
  7. سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1316-1317
  8. سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1319-1321
  9. برگرفته از https://www.stats.gov.cn/
  10. سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1321